Η πραγματικότητα που καταστρέφει κάθε άλλη πραγματικότητα

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ V

ΚΟΡΙΤΣΙ Αυτό είναι το σπίτι σου;
ΑΝΔΡΑΣ Σ’ αρέσει;
ΚΟΡΙΤΣΙ Συμπαθητικό είναι.
ΑΝΔΡΑΣ Βγάλε το παλτό σου…
ΚΟΡΙΤΣΙ Είσαι βέβαιος ότι δεν θα έρθει κανένας;
ΑΝΔΡΑΣ Αυτό είναι το σπίτι μου.
ΚΟΡΙΤΣΙ Μα μένεις μόνος σου;
ΑΝΔΡΑΣ Τώρα, ναι, μένω μόνος μου.
ΚΟΡΙΤΣΙ Τώρα; Δηλαδή;
ΑΝΔΡΑΣ Κάποτε υπήρχε η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Φέτος την άνοιξη έφυγαν… και δεν γύρισαν πλέον…
ΚΟΡΙΤΣΙ Μπρρρ, αρχινά η θλιβερή εποχή, από σήμερα το πρωί όλα συννέφιασαν…
ΑΝΔΡΑΣ Πρώτη βροχή του φθινοπώρου και το καλοκαίρι δεν έχει ακόμη τελειώσει… Είναι η καλύτερη στιγμή να κάνεις έρωτα.
ΚΟΡΙΤΣΙ Ω, για μένα είναι πάντοτε το ίδιο!
ΑΝΔΡΑΣ Δεν είναι έτσι – υποκρίτρια. Με την συννεφιά σ’ αρέσει πιό πολύ να μένεις μέσα και να κλείνεις τα παράθυρα γιατί αισθάνεσαι την πρώτη ζεστασιά μέσα στο δωμάτιο που βρίσκεσαι, μιά ζεστασιά ξεχασμένη κι όμως τόσο βαθιά γνώριμη, η ζεστασιά των περασμένων χρόνων! Νιώσε τη νοσταλγία της φωτιάς και η σάρκα κάτω από την πρώτο μάλλινο πλεκτό γίνεται ευαίσθητη σε τούτη τη καινούρια δροσιά μεσ’ την καρδιά ενός ουρανού ακόμη γαλήνιου.
ΚΟΡΙΤΣΙ Πόσο χρονών είναι οι γιοί σου;
ΑΝΔΡΑΣ Ο ένας είναι έξι ετών, ο άλλος τεσσάρων. Είναι δυό σοβαρά αντράκια σαν και τ’ άλλα. Μερικές φορές μου φαίνονται πιό μεγάλα από μένα…
ΚΟΡΙΤΣΙ Μπορώ τώρα να βγάλω το παλτό μου;
ΑΝΔΡΑΣ Ναι, σου το είπα… Ο πιό μεγάλος είναι σκληρός, τα σκοτεινά του μάτια είναι γεμάτα από αγάπη για την μητέρα. Ο πιό μικρός έχει κι αυτός την ίδια αγάπη, αλλά τα μάτια του γελάνε, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα, είναι ελαφρόμυαλος και γελοίος σαν ζωάκι, και με τον βαθύ σεβασμό που τρέφει για τον πιό μεγάλο αδελφό του μοιάζει σαν το αστείο συμπλήρωμά του…
ΚΟΡΙΤΣΙ Αλήθεια, πόσο ευχάριστη είναι η δροσιά, όταν μέσα αισθάνεσαι μιά όμορφη ζέστη. Ναι, ναι, μοιάζει να είναι η περασμένη χρονιά.
ΑΝΔΡΑΣ Ή μπορεί να είναι έπειτα από δέκα χρόνια… (αν ακόμη είσαι ζωντανή). Αυτό είναι ένα πρωϊνό του μέλλοντος – σ’ αρέσει – στο τέλος ενός καλοκαιριού που δεν έφτασε ακόμη… Βλέπεις, ε; πως βιάζεται ο χρόνος, μ’ όλο που πηγαίνει τόσο αργά!
ΚΟΡΙΤΣΙ Μα γιατί λες: αν ακόμη είσαι ζωντανή;
ΑΝΔΡΑΣ Ξεντύσου τώρα.
ΚΟΡΙΤΣΙ Α, ναι, το λές γιατί ήμουνα άρρωστη, δυό χρόνια στο σανατόριο.
ΑΝΔΡΑΣ Α! Μα ξεντύσου τώρα.
ΚΟΡΙΤΣΙ Θες να με δεις να ξεντύνομαι;
ΑΝΔΡΑΣ Ναι.
ΚΟΡΙΤΣΙ Το ξέρεις ότι με κάνεις και γελάω; (Αρχινά να ξεντύνεται.)
ΑΝΔΡΑΣ Το καλοκαίρι τελείωσε μα είσαι ηλιοκαμένη…
ΚΟΡΙΤΣΙ Δεν έχεις κανέναν δίσκο να βάλεις;
ΑΝΔΡΑΣ Δεν έχω. Ας τα κάνουμε όλα σιωπηλά.
ΚΟΡΙΤΣΙ Μα για ποιά με έχεις πάρει;
ΑΝΔΡΑΣ Γι’ αυτή που είσαι, μια κοπέλα του πρώτου πρωϊνού του καλοκαιριού χωρίς ήλιο.
ΚΟΡΙΤΣΙ Α, εντάξει…
ΑΝΔΡΑΣ Δεν ντρέπεσαι να με κοιτάς στα μάτια;
ΚΟΡΙΤΣΙ Όχι, γιατί;
ΑΝΔΡΑΣ Επειδή είσαι γυμνή, σαν σκουλήκι.
ΚΟΡΙΤΣΙ Πως με κοιτάς άσχημα!
ΑΝΔΡΑΣ Δεν ένιωσες ποτέ ντροπή;
ΚΟΡΙΤΣΙ Λίγο την πρώτη φορά, αλλά μετά, ποτέ.
ΑΝΔΡΑΣ Μα δεν σκέφτεσαι την κοιλιά σου;
ΚΟΡΙΤΣΙ Δηλαδή;
ΑΝΔΡΑΣ Την κοιλιά σου! Την κοιλιά σου! Αυτή τη γωνιά του κορμιού που όλοι την κρύβουν , που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, που όλοι κάνουν πως δεν έχουν, ή τουλάχιστον πως δεν την σκέφτονται, ή πως την έχουν ξεπεράσει… Ακόμη κι ο πατέρας σου!
ΚΟΡΙΤΣΙ Με κάνεις και γελάω! Μα ποιός σκέφτηκε ποτέ τέτοια πράγματα…
ΑΝΔΡΑΣ Εσύ βρίσκεις φυσικό να έχεις το μουνί σου, εκείνο το μαλακό σύνορο στο βάθος της κοιλιάς σου, τυλιγμένο από μαύρη παλίρροια… Κι όμως είναι αφύσικο… αφύσικο! Δεν ξέρεις πως είναι ανυπόφορο και σκανδαλώδες να επαληθεύεις με την περίπτωσή σου τον γενικό κανόνα; Με το να μου δείχνεσαι γυμνή, αυτό κάνεις… Επειδή με καταλαβαίνεις… λοιπόν, σκέψου δύο πατέρες… ναι, δύο πατέρες… δύο ενήλικους άντρες, χωρίς καμιά πλέον από τις ελαφρότητες της νεότητας, ο ένας απέναντι στον άλλον, σαν δυό αλητήριοι νεαροί, με τα παντελόνια τους ανοιχτά, να κοιτιούνται…
ΚΟΡΙΤΣΙ Α, α! Ω, ω! Μα τι σκέφτεσε…
ΑΝΔΡΑΣ Όπως είσαι εσύ, με την κοιλιά γυμνή…
ΚΟΡΙΤΣΙ Ναι, ναι, εντάξει, κατάλαβα. Εσύ δεν θα ξεντυθείς;
ΑΝΔΡΑΣ Εγώ όχι, διότι ξέρω ότι είσαι βρώμικη, και σου αρέσει πιό πολύ ένας άνδρας μ’ ανοιχτό μόνο το παντελόνι, παρά με ολόγυμνο σώμα όπως είσαι εσύ.
ΚΟΡΙΤΣΙ Δεν με νοιάζει, κάνε όπως θες.
ΑΝΔΡΑΣ Σ’ αρέσει να προκαλείς πόνο;
ΚΟΡΙΤΣΙ Τι πράμα;
ΑΝΔΡΑΣ Να προκαλείς πόνο.
ΚΟΡΙΤΣΙ Στον άντρα;
ΑΝΔΡΑΣ Α, κατάλαβες.
ΚΟΡΙΤΣΙ Με ποιό τρόπο;
ΑΝΔΡΑΣ Τι θα πει προκαλώ πόνο; Δεν πονάς όταν ένας άντρας σου ρίχνει μπουνιές, κλωτσιές;
ΚΟΡΙΤΣΙ Σε μένα; Αλλίμονο αν τολμήσει κάποιος να σηκώσει το χέρι του. Την έβαψε!
ΑΝΔΡΑΣ Φτωχό κορίτσι… καϋμένο… σάρκα φτηνή που αμύνεται… Που πρέπει να παλέψει και να θεωρεί νίκη τις υποχωρήσεις…
ΚΟΡΙΤΣΙ Το πρόσωπό σου έγινε άσπρο σαν χαρτί… Και μου φαίνεται ότι τρέμεις… Τι έχεις;
ΑΝΔΡΑΣ Έγινε άσπρο; Και τρέμω; Ίσως είναι αυτό το φως… Κι έπειτα… είμαι λίγο άρρωστος. Αλλά δεν χρειάζεται να το σκέφτομαι. Λοιπόν, σ’ αρέσει να προκαλείς πόνο;
ΚΟΡΙΤΣΙ Δηλαδή, πώς; Πώς;
ΑΝΔΡΑΣ Να… Ποιός ήταν ο τελευταίος που πήγε μαζί σου;
ΚΟΡΙΤΣΙ Την περασμένη Κυριακή… Ήταν, θυμάμαι, ένα παιδί από την Σικελία που κάνει την θητεία του στην Μπολώνια. Είχε έρθει εδώ να δει συγγενείς του…
ΑΝΔΡΑΣ Ήταν ωραίο παιδί; Μελαχρινός; Καστανός;
ΚΟΡΙΤΣΙ Δεν θυμάμαι… Φαίνονταν σαν ληστής.
ΑΝΔΡΑΣ Λοιπόν… σκέψου ότι αυτός ο ληστής έτοιμος να κάνει έρωτα όπως αυτός κάνει, δηλαδή όπως μιά μάνα που σε σφίγγει στο στήθος της ή όπως ένας πατέρας που σε κρατά κλειστή στο σπίτι – με τον μεγάλο σικελικό πούτσο του – δυνατό σαν κορμό και τρυφερό σαν φρούτο – σκέψου αυτόν τον στρατιώτη να σου τον έδινε και να σου έλεγε: κοίτα μπροστά σου τόση δύναμη ανίκανη: ταπείνωσέ τον, πλήγωσέ τον, πάρε εκδίκηση που απαιτεί να γονιμοποιήσει… Κάνε τον να κλάψει σαν παιδί…
ΚΟΡΙΤΣΙ (Γελά.)
ΑΝΔΡΑΣ Α, η συνείδησή σου είναι μικρή όπως και η μοίρα σου!
ΚΟΡΙΤΣΙ (Γελά.)
ΑΝΔΡΑΣ Είσαι μόνη μαζί του κι αυτός μέσα στα χέρια σου. Καταλαβαίνεις; Κάντε κάτι που να μην είναι εκ του κόσμου τούτου. Να είναι πέρα από κάθε όριο, να υπάρχει μόνο στο πνεύμα. Ένα αγόρι δυνατό που ετοιμάζεται να γίνει πατέρας, και που πάει για περιπέτειες σαν Δον Κιχώτης μέσα στον κόσμο με τα πόδια του και με τον πούτσο του, αυτό το αγόρι έπεσε – όλα μπορούν να συμβούν, όλα, εκτός απ’ αυτό που είναι ήδη μέρος του κόσμου…
ΚΟΡΙΤΣΙ Δεν μπορώ να καταλάβω…
ΑΝΔΡΑΣ Είσαι μόνη μαζί του! Μόνη! Μόνη!
ΚΟΡΙΤΣΙ Αυτό το ξέρω…
ΑΝΔΡΑΣ Ωραία, ας δούμε εμάς τους δυό… Τι γαλήνη! Είναι το πρώτο απόγευμα!
Ο κόσμος δεν ξέρει τίποτα, αποτελείται από ανθρώπους που γυρίζουν από την δουλειά και το ποτάμι των αυτοκινήτων, ακούς, προχωρά, μέσα στα φώτα, σαν στεναγμός. Ο άνδρας που ετοιμάζεται να κάνει έρωτα – εγώ – όπως μπροστά στο μνημείο μιάς σάρκας γεμάτης αίμα φρέσκο – εσύ – τρέμει, ξέρεις, μέχρι που να χτυπούν τα δόντια. Είναι σε έκσταση. Αυτό που είναι ιερό στην παιδική ηλικία, όταν πραγματοποιείται, τον κάνει αθάνατο. Πρέπει να ξέρεις ότι όλο αυτό επιστρέφει και επαναλαμβάνεται. Κάθε νέα στύση το επιζητεί. Δεν αρκεί η πρώτη φορά, γιατί δεν την θυμάσαι. Αναζητούμε, σ’ αυτήν την επανάληψη, μιά νέα αρχή. Και δεν σταματάμε ποτέ να ψάχνουμε γιατί κάθε φορά ξεχνάμε. Μέσα από την επανάληψη ξαναζεί ένα Πράγμα μόνον. Μείνε να περιμένεις, με το θύμα σου (που περιμένει, μαζί σου, την πραγματοποίηση του ονείρου), την πραγματοποίηση μιάς πραγματικότητας που καταστρέφει κάθε άλλη πραγματικότητα. ΚΑΘΕ ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ, ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ.
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, στην ήσυχη πλατεία μιας μικρής πόλης ή ενός χωριού ανάμεσα στα βουνά και την θάλασσα, μια ήρεμη μέρα σαν να ήταν του 1600 ή του 1800. Και μου παρουσιάστηκε ο Θεός. Έπειτα εξαφανίστηκε ξαφνικά. Κάθε νέα στύση, ή αγωνία, ή ντροπή για στύση, θέλει το Πράγμα να επαναλαμβάνεται και ο Θεός να επιστρέφει.
(Πιάνει το κορίτσι και του δένει τα χέρια.)
ΚΟΡΙΤΣΙ Βοήθεια, τι θες να κάνεις; Βοήθεια!
ΑΝΔΡΑΣ Βούλωστο, ηλίθια, αλλιώς θα σε σκοτώσω αμέσως.
ΚΟΡΙΤΣΙ Βοήθεια, μαμά μου, σε παρακαλώ, άσε με!
ΑΝΔΡΑΣ Ίσως δεν θα σου κάνω κανένα κακό… Ίσως θα μου αρκέσει ο φόβος σου, ο αληθινός, που περνά ορμητικός πάνω στο μούτρο σου, και συ τον παρουσιάζεις σαν ντροπή… επειδή σκέφτεσαι ότι αν εκδηλωθείς, θα είναι χειρότερα… Βλέπεις; Βλέπεις πως κάθε άλλη πραγματικότητα δεν μετρά; Είναι μιά έκσταση όπου εξαφανίζεται ο κόσμος κι αρχινά να ξαναφαίνεται ο Θεός.
ΚΟΡΙΤΣΙ Ναι, μα τώρα ας πάμε, είναι αργά, πρέπει να γυρίσω σπίτι!
ΑΝΔΡΑΣ Προηγουμένως σου είπα ότι η γυναίκα μου και τα παιδιά μου έφυγαν αυτό το Πάσχα. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Τους σκότωσα. Εκείνη έπρεπε να σκοτώσω, αλλά ήταν πιό όμορφο να σκοτώσω όλους. Μετά τους πήρα και τους πέταξα στο ποτάμι.
ΚΟΡΙΤΣΙ Δεν είναι αλήθεια! Δεν σε πιστεύω! Αλλά τώρα, σε παρακαλώ, λύσε μου τα χέρια!
ΑΝΔΡΑΣ Το ξέρεις ότι δεν θα έδινα δεκάρα αν πέθανες; Διότι δεν υπάρχει τίποτα εκτός από τον θάνατο και την επιθυμία μου. Το ξέρεις ότι μπορεί και να μην γυρίσεις πιά σπίτι σου, ότι μπορεί να μην ξαναδείς τη μητέρα σου;
ΚΟΡΙΤΣΙ Μα τις λες τώρα; Θεέ μου…
ΑΝΔΡΑΣ Θα μείνεις εδώ στα χέρια μου, γιατί είσαι ένα κοριτσάκι, με τα χέρια κοκκινισμένα από τη δουλειά και μια πρώϊμη ελαφριά ρυτίδα στο μέτωπο… Είσαι ένα κοριτσάκι λίγο αγοράκι, ριψοκίνδυνη, με αυτοπεποίθηση σαν αρσενικό. Την τρύπα κάτω από την κοιλιά σου τη δίνεις στους άντρες σαν να δίνεις κάτι σ’ ένα φιλαράκι, έτσι δεν είναι; Έτσι θα μάθεις να εμπιστεύεσαι τόσο τη φιλία!
ΚΟΡΙΤΣΙ Μιλάς σαν τρελός, ω Θεέ μου, άσε με να φύγω…
ΑΝΔΡΑΣ Θα σε πηδήξω εκατό φορές, χωρίς να χύνω… Και στο μεταξύ θα σε σπάσω στις κλωτσιές και στις μπουνιές, σαν μεθυσμένος σύζυγος…
ΚΟΡΙΤΣΙ Φτάνει, μαμά, μανούλα μου!
ΑΝΔΡΑΣ Θα σε σπάσω στις μπουνιές και τις κλωτσιές γιατί δεν αξίζεις τίποτ’ άλλο εξαιτίας της αθωότητάς σου! Κι εγώ πνίγομαι από την επιθυμία να χαθώ κι έτσι να σταματήσω την επιθυμία.
(Αρχινά να την χτυπά.)
ΚΟΡΙΤΣΙ Όχι, όχι! Πάνω στη πλάτη όχι!
ΑΝΔΡΑΣ Γιατί; Σε χτυπάω όπου θέλω…
(Συνεχίζει να την κτυπά.)
ΚΟΡΙΤΣΙ Σε παρακαλώ, όχι πάνω στην πλάτη! Ήμουνα στο σανατόριο! Σου τό ’πα! Σου τό ’πα!
ΑΝΔΡΑΣ Α, το ξέρω. Και να ήξερες τι ωραία πληροφορία μου έδωσες! Πήγες στο σανατόριο όπως πάνε οι φτωχοί… Σκύλα, βρωμοσκύλα, που ήρθες μ’ αυτό το φορεματάκι σαν πουτάνα… για να με συγκινήσεις… γεμάτη υγεία, βρωμιάρα, ακόμη και με τρύπια πνευμόνια… Είσαι φτωχή και η ζωή σε ξυλοκοπάει, αυτό δεν γίνεται; Κι εγώ το ίδιο κάνω όπως η ζωή. Ούρλιαξε τώρα, γιατί μετά θα σωπάσεις, γιατί, αύριο το πρωί _ αν δεν σε σκοτώσω_ θα τα παρατήσεις και θα γυρίσεις στη γειτονιά σου σαν να μην συνέβη τίποτα! Σπουδαίο πράγμα να επιζείς, αγία, αγαπημένη πουτάνα! Θα διηγείσαι αυτήν την ιστορία, και συ θά ’σαι η νικήτρια, και μετά θα βρεις κάποιον άλλον, διότι η ζωή μπορεί σε χτυπάει, αλλά εσύ ηρωϊκά προχωράς μπροστά, έτσι δεν είναι;
ΚΟΡΙΤΣΙ Ναι, ναι, έτσι είναι. Αλλά άσε με τώρα να φύγω!
ΑΝΔΡΑΣ Ούτε να το σκεφτείς.
(Ξαναρχίζει να την κτυπά.)
ΚΟΡΙΤΣΙ (Ουρλιάζει.)
ΑΝΔΡΑΣ Κι όταν θα σε ρίξω κάτω καταγής και θα σε πατάω σαν ζώο, θα ξεκουμπώσω το παντελόνι μου και παρ’ όλο που ξέρω ότι το κάτουρό μου δεν είναι σαν μικρού παιδιού και ούτε σαν της γάτας, θα το αδειάσω πάνω σου, κατάλαβες; Πάνω σ’ αυτά τα αηδιαστικά μάτια γεμάτα βλακώδη ασυνειδησία, πάνω σ’ αυτό το ξεδιάντροπο άγιο στήθος!
(Ξαναρχίζει να την κτυπά.)
ΚΟΡΙΤΣΙ (Ουρλιάζει.)
ΑΝΔΡΑΣ Ε; Μήπως νόμισες ότι αστειευόμουνα; Πίστευες ότι εγώ δεν θά ’θελα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ…
(Ξαφνικά σταματά να την κτυπά και παραπατά.)
ΑΝΔΡΑΣ Αααα, αισθάνομαι άσχημα… Έχει ιδρώσει το μέτωπο και τρέμω… όπως συμβαίνει όταν πραγματικά… είμαι άρρωστος… Βοήθεια, Θεέ μου!
(Κάνει εμετό.)
Έπρεπε να συμβεί. Κάτι με τραβά στον βυθό… Μιά ζέστα στο κεφάλι, αχ, Θεέ μου, μου φαίνεται λιποθυμάω…
Ξέρω ότι αυτό είναι ο θάνατος… Να έτσι, τον δέχομαι υποτακτικά… δεν σκέφτομαι τίποτα.
(Πέφτει λιπόθυμος πάνω στον εμετό. Το κορίτσι καταφέρνει να λύσει τα χέρια, φορά μόνον τα παπούτσια και το παλτό πάνω στο γυμνό σώμα της και φεύγει τρέχοντας.)

—————————————————–

 Όργιο (απόσπασμα)

Πιέρ Πάολο Παζολίνι (μτφρ Γ. Φαρμακίδη, 2001)

Ένα είναι το Κόμμα!

Η Αριστερά παρακολουθεί αμήχανα τη διάσπαση των δυο δεξιών κομμάτων –αφού η διάσπαση είναι αποκλειστικότητα της Αριστεράς- και είναι έτοιμη να καταγγείλει το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία πως της έχουν κλέψει την πατέντα.
Τις επόμενες ημέρες, αναμένεται νέα διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, και η δημιουργία τριών ακόμα νέων κομμάτων.
Τα νέα κόμματα θα είναι το «Πατριωτικό Κοτέτσι», το «Κοινωνικό Ανεξάρτητο Κωλοχανείο» και το «Δημοκρατικό Μουνί Που Τους Πέταγε».
 περισσότερα  εδω

Flash mob at Copenhagen Central Station. Copenhagen Phil playing Ravel's Bolero.

Το Μπολερό του Ραβέλ                                                                                         Χαλαρώστε για πέντε λεπτά και απολαύστε! Ξαφνική συγκέντρωση μουσικών στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κοπεγχάγης! Στις 2 Μαΐου 2011 η Φιλαρμονική της Κοπεγχάγης εξέπληξε τους διερχομένους από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλεως. Παρουσίασε ένα απροσδόκητο σύντομο μουσικό συμβάν, ερμηνεύοντας το Μπολερό του Ραβέλ με τους μουσικούς να συναθροίζονται προοδευτικά καθώς το ορχηστρικό κομμάτι παιζόταν. Το βίντεο - που δεν δείχνει μόνο τη σταδιακή συγκέντρωση της ορχήστρας αλλά και τις εκφράσεις ικανοποιήσεως των παρόντων - είναι εξαιρετικό και πραγματικά απολαυστικό.

¨we are living in a material world, and I am a material girl¨

Εξαιρετικός Τέκι. Ξεκινά με την [μαρξική] έννοια της αφηρημένης εργασίας [δουλειά να 'ναι και ό,τι να 'ναι] [χωρίς να αναφέρει τον όρο] και φτάνει
μέχρι εκεί που φτάνει.
Αν διαβάσετε κάτι σήμερα, προτιμήστε τον!

 ¨we are living in a material world, and I am a material girl¨ 

Ο αρχικός τίτλος ήταν “οι ιδέες και η ύλη”, αλλά όταν θυμήθηκα την τσιριχτή φωνή της μαντόνα να κοπιάρει cindy lauper δεν μπόρεσα να αντισταθώ απέναντι σε κάτι που βρωμάει ακαδημαϊκίλα και μου χαλάει το προφίλ του καραγκιόζη.

Για αρχή πρέπει να δηλώσω πως είμαι ένας μεγάλος τεμπέλης, οπότε όταν μιλάω για δουλειά, τη σκέφτομαι μόνο ως τον τρόπο για την εξασφάλιση των μέσων που χρειαζόμαστε για να περνάμε ευχάριστα σε αυτόν το μάταιο κόσμο. Κάθε έννοια υπερεργασίας με την έννοια της συσσώρευσης, παρότι είναι απαραίτητη στον κόσμο που ζούμε, μου είναι ξένη και καθόλου επιθυμητή. Αν δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη διάρκεια της ζωής μας, πώς μπορούμε να συσσωρεύουμε για το μέλλον και μάλιστα με τρόπο τέτοιο που να υπονοεί ότι θα ζήσουμε για πάντα?

 

Όταν ο Καρατζαφέρης σταματάει να τρομάζει…

Αντί να οργανωνόμαστε σαν κοινωνία με στόχο την πραγματική δημοκρατία, με στόχο την αυτοοργάνωση και την ατομική και συλλογική αυτονομία, περιφερόμαστε σαν βάρβαροι που ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους. Αντί να προχωρήσουμε σε μια ενεργητική και πολιτική απεργία διαρκείας (να εκμεταλλευτούμε δηλαδή τα μέσα παραγωγής προς όφελος μας), παρασυρόμαστε είτε στην υποκρισία της «φιλανθρωπίας», είτε στην ανωμαλία της ξενοφοβίας, της προγονοπληξίας είτε και του χρεοκοπημένου αριστε...ρισμού.

Ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε ότι καμία αλλαγή δεν είναι ούτε ουτοπική ούτε ειδυλλιακή. Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και για την ίδια μας την ιστορία, όπως θα έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Η καλύτερη ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε σήμερα, σε σύγκριση με 400 χρόνια πριν είναι μια απόδειξη πως η κοινωνία μπορεί ν’ αλλάξει, αν φυσικά εμείς το απαιτήσουμε. Δεν είναι οι συγκυρίες ή κάποιος μεταφυσικός εξελικτισμός που κινεί τα νήματα, αλλά εμείς οι ίδιοι. Ήταν τα φιλοσοφικά και κοινωνικά κινήματα που κατάφεραν ν’ αλλάξουν τον κόσμο ως ένα βαθμό (Αναγέννηση, Διαφωτισμός, Γαλλική και Αμερικανική Επανάσταση, εργατικό κίνημα). Ο περιορισμός της εξουσίας των φεουδαρχών, το τέλος σκοταδιστικού θεοκρατικού συστήματος της Χριστιανικής εκκλησίας, η κατάργηση της δουλείας και της παιδικής εργασίας, όλα αυτά καλλιέργησαν το κλίμα για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Μπορούμε συνεπώς εμείς οι ίδιοι να κατευθύνουμε τους εαυτούς μας σε ένα πολίτευμα δικαιότερο από αυτό που σήμερα βιώνουμε, και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο παρά ένα πολιτικό σύστημα βασισμένο στο πρόταγμα της αυτονομίας.

Κι αν μας πουν «δεν μπορώ να περπατήσω τη νύχτα», θα τους πούμε «ας αλλάξουμε τις μέρες και τις νύχτες μας, όλοι μαζi.>>
 Περισσοτερα  εδω

Απομυθοποιώντας την αντι-Ιρανική προπαγάνδα: Ο μύθος του «Νέου Ολοκαυτώματος»

Μπορεί να μην συμφωνεί ο καθένας με το θρησκευτικό πάθος, αλλά το κρίσιμο ερώτημα εδώ είναι αν αυτά θα μπορούσαν ρεαλιστικά να είναι τα λόγια ενός φανατικού ιεροκήρυκα του μίσους, όπως αυτός απεικονίζεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη Δύση. Στην πραγματικότητα, με την προσφώνηση “οπαδοί της Αβρααμικής πίστης”, ο πρόεδρος Αχμαντινετζάντ εκφράζει το σεβασμό του για τις τρεις θρησκείες της ... Βίβλου: Ιουδαϊσμό, Χριστιανισμό και Ισλάμ.

Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι ένα συμφιλιωτικό μήνυμα προετοιμασμένο για ένα δυτικό ακροατήριο θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το σκοπό του αφήνοντας τους ανθρώπους στο σκοτάδι σχετικά με το Ιράν και την πραγματική κρυφή ατζέντα του. Χάρη στο Διαδίκτυο όμως, δεν είναι απαραίτητο να μιλάει κανείς περσικά για να πάρει μια ιδέα για το τι λέει ο Αχμαντινετζάντ μπροστά σε ένα ακροατήριο στη δική του χώρα. Σε μια ομιλία που δόθηκε τον Μάιο του 2007 στην πόλη του Ισφαχάν (διαθέσιμο στο YouTube με αγγλικούς υπότιτλους), εξηγεί στο κοινό ποιά είναι η απάντησή του σε όσους τον κατηγορούν ότι είναι αντισημίτης εξ’ αιτίας της έντονης κριτικής του στο καθεστώς του Ισραήλ :

«Ορισμένοι αξιωματούχοι από αυτή τη χώρα (ΗΠΑ) … λένε ότι θέλουν. Ένας από αυτούς είπε:.” Αυτοί [οι ηγέτες του Ισραήλ] είναι Εβραίοι, εσύ γιατί είσαι αντι-εβραίος?’, είπα: “Δεν είμαι καθόλου αντι-εβραίος … Αλλά ψεύδονται. Δεν είναι Εβραίοι, αλλά ένα μάτσο διεφθαρμένοι εγκληματίες που καπηλεύονται το όνομα του Ιουδαϊσμού ». [7]

Τον Μάιο του 2006, η National Post δημοσίευσε ένα άρθρο υποστηρίζοντας ότι το ιρανικό κοινοβούλιο είχε περάσει έναν εξοδευτικό νόμο αναγκάζοντας τις θρησκευτικές μειονότητες, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων, να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο κώδικα ντυσίματος:

«Ο νόμος προβλέπει ξεχωριστούς κωδικούς ντυσίματος για τις θρησκευτικές μειονότητες, Χριστιανούς, Εβραίους και Ζωροάστρες, οι οποίοι θα πρέπει να υιοθετήσουν διαφορετικούς χρωματικούς συνδυασμούς για να γίνεται δυνατή η ταυτοποίησή τους στο κοινό. Οι νέοι κώδικες θα δώσουν τη δυνατότητα στους Μουσουλμάνους να αναγνωρίζουν εύκολα τους μη-Μουσουλμάνους έτσι ώστε να αποφευχθούν οι χειραψίες μεταξύ τους κατά λάθος, και να μη γίνονται najis (ακάθαρτοι). »[8]

Ωστόσο, η ιστορία αποδείχτηκε ότι ήταν μια φάρσα και η National Post αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους του επικεφαλής εκδότη της. [9] Αλλά ο σκοπός αυτής της παραποίησης είναι προφανής: Σκοπός της ήταν να υπενθυμίσει στους ανθρώπους το κίτρινο αστέρι που οι Εβραίοι αναγκάζονταν να φορούν στη ναζιστική Γερμανία και έτσι να δημιουργήσει φόβους για παρόμοια γεγονότα που συμβαίνουν στο Ιράν τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάποιο είδος νέου Ολοκαυτώματος. 

 περισσότερα  εδω

Τα Φανταστικά Ιπτάμενα Βιβλία του κ. Morris Lessmore»

"Τα Φανταστικά Ιπτάμενα Βιβλία του κ. Morris Lessmore»
15λεπτη ταινία, που ξεκινάει με τον τυφώνα Κατρίνα.Μπάστερ Κίτον,«Ο Μάγος του Οζ», και, φυσικά η αγάπη για τα βιβλία.
Ένας τόπος όπου ο κ. Morris Lessmore αφιερώνει τη ζωή του στα βιβλία.
Τα φροντίζει και γίνεται η νταντά, ο υπηρέτης και ο γιατρός τους.
Μία ταινία για την αγάπη στα βιβλία ή μία ταινία κατά του φετιχισμού των βιβλίων;Σε κάθε περίπτωση μαγική.
Σκηνοθεσία: William Joyce και Brandon Όλντενμπουργκ.Με δεκάδες βραβεία ανάμεσα τους και ένα Όσκαρ.
(Ένα "δωράκι" της Victoria Del Proletariado

Διατροφικό μνημόνιο στο σχολικό κολατσιό

Κάθε πρωί που ξυπνούσα η μητέρα μου έφτιαχνε ήδη πρωινό στην κουζίνα. Η βάση ήταν πάντα ίδια: ρύζι στον ατμό, λαχανικά εποχής όπως αγγούρι, μελιτζάνα, καρότο, ραπανάκι που τα έφτιαχνε τουρσί αποβραδίς, ψητά ψάρια, σούπα miso με κρεμμύδι ή με φύκια κ.ά.». Το πρωινό περιγράφει ο Nobu Matsuhisa. Ανάλογη εξομολόγηση, για την ποικιλία στο κολατσιό των παιδιών του, έκανε κάποτε σε συνέντευξη κι ο Λευτέρης Λαζάρου. Το μυστικό για να κερδίσουμε τη μάχη της διατροφής από την τρυφερή ηλικία είναι στην αγαπησιάρικη διάθεση .
Κάποτε έρχεται κι η επιβράβευση:
-Μπαμπά, θέλω σάντουϊτς σαν το χτεσινό. Ήταν τέλειο!
-Ωχ! Θυμάσαι τι είχε μέσα»; Όχι, δεν θυμόταν, αλλά ήταν δύο ελαφρώς διαφορετικά, όπως διαφορετικό ήταν κάθε μέρα το πρωινό κολατσιό.
Από το νηπιαγωγείο ακόμα η δασκάλα υπήρξε απόλυτη:
-Είμαι συνειδησιακά υποχρεωμένη, όποιο παιδί φέρνει γαριδάκια, πατατάκια, κρουασάν, προϊόντα του εμπορίου φορτωμένα συντηρητικά και ενισχυτικά γεύσης, να τα κρατώ στην έδρα και να σας τα επιστρέφω το μεσημέρι.

Οι απορίες του Πρετεντέρη και η "διατριβή" του Καψή (Βίντεο)

Τρομοκρατημένο το πολιτικό προσωπικό και ξέροντας ότι θα γίνει αποδέκτες της λαϊκής αγανάκτησης και οργής στις παρελάσεις της 25ης Μάρτη έβγαλε τις ηλεκτρονικές ταξιαρχίες του να προβοκάρει και να συκοφαντήσει όλους τους πολίτες που είναι διατεθειμένοι να εκδηλώσουν την «λατρεία» που τρέφουν, στο πολιτικό προσωπικό των πλουτοκρατών.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Ο ΚΑΛΙΜΠΑΝ ΚΑΙ Η ΜΑΓΙΣΣΑ

Γυναίκες και καπιταλισμός, από την πρώιμη νεωτερικότητα έως σήμερα
Από τον Φώτη Τερζάκη
Silvia Federici Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα. Γυναίκες, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση μτφρ.: Ιρ. Γραμμένου, Λ. Γυιόκα, Π. Μπίκας, Λ. Χασιώτης εκδόσεις των Ξένων.

 Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα γυναικεία κινήματα και μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς, ιδίως από τη δεκαετία του 1960, γέννησε την ιδεολογική ψευδαίσθηση, ιδιαίτερα ισχυρή σε αυτό που ονομάστηκε από κάποιους μεταμοντέρνος φεμινισμός, ότι το κοινωνικό φύλο και η τάξη αποτελούν ριζικά διαφορετικές κατηγορίες ανάλυσης, παραπέμποντας σε μη τεμνόμενους άξονες εξουσίας. Τις πολλαπλές συγχύσεις που μια τέτοια αντίληψη δημιούργησε προσπαθεί να διαλύσει αυτό το σπουδαίο βιβλίο της Silvia Federici, καθηγήτριας σήμερα στο Πανεπιστήμιο Hofstra της Νέας Υόρκης και μέλους τής εκδοτικής κολεκτίβας Midnight Notes, μίας από τις σημαντικότερες θεωρητικούς του γυναικείου κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες. Παρ' ότι οι έρευνές της που αφορούσαν τις γυναίκες κατά τη μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 1970, το σχέδιο επανενεργοποιήθηκε τα χρόνια που υπηρετούσε ως δασκάλα στη Νιγηρία (1984-6), όταν η υπαγωγή της χώρας στο Πρόγραμμα Δομικής Προσαρμογής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας οδήγησε σε «ένα νέο κύκλο πρωταρχικής συσσώρευσης και τον εξορθολογισμό της κοινωνικής αναπαραγωγής, που στόχευαν στην καταστροφή και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινοτικής ιδιοκτησίας και κοινοτικών σχέσεων, επιβάλλοντας έτσι ακόμη πιο εντατικές μορφές εργασιακής εκμετάλλευσης [...] Παράλληλα με την πολιτική αυτή [...] είδα να υποδαυλίζεται μια εκστρατεία μισογυνισμού [...] και διαπίστωσα την ανάπτυξη μιας έντονης δημόσιας διαμάχης, από πολλές απόψεις παρόμοιας με τις querelles des femmes του 17ου αιώνα, που άγγιζε κάθε όψη της αναπαραγωγής τής εργασιακής δύναμης» (σελ. 22-3 passim). 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ anarkismo

ΙΣΡΑΗΛ: ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΓΙΑ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ισραήλ: Χτίζει τεράστιο στρατόπεδο κράτησης μεταναστών στην έρημο
Στόχος να έχει χωρητικότητα 8.000 ανθρώπων
Μέχρι στιγμής έχουν τοποθετηθεί πάνω από 70 χλμ. συρματοπλέγματος
emailεκτύπωσημικρό μέγεθος μεγάλο μέγεθος
Το μεγαλύτερο κέντρο κράτησης μεταναστών στον κόσμο χτίζεται αυτό τον καιρό στην έρημο Νεγκέβ του Ισραήλ.
Το στρατόπεδο 8.000 ατόμων χτίζεται γύρω από τις ήδη υπάρχουσες εγκαταστάσεις των φυλάκων Κετζιότ, στα σύνορα της χώρας με την Αίγυπτο, κι έχει στόχο να «φιλοξενεί» τους παράνομους μετανάστες από την Αφρική, τόσο τους άνδρες όσο και τα γυναικόπαιδα.

«Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να παρέχουμε όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινες συνθήκες μέσα σε αυτό», τόνισε μια πηγή του υπουργείου Άμυνας της χώρας, ανώνυμα, στην Ισραηλινή εφημερίδα «Ha'aretz».

O Λοβέρδος διόρισε τον ηθοποιό Θάνο Καληώρα ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ!

ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΑ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ "Καλημέρα Ζωή" του Νίκου Φώσκολου.
 
Αντί ο Λοβέρδος να διορίσει τον πατενταρισμένο γαύροΤάκη Τσουκαλά Διοικητή μονάδας Υγείας και συγκεκριμένα του Κ.Π.Π. ΜΙΧΑΛΗΝΕΙΟ, προτίμησε τον επίσης γαύρο ηθοποιό Θάνο Καληώρα, ο οποίος έχει πρωταγωνιστήσει σε σήριαλ του Φώσκολου.

Σαχινίδης: Ότι χάσουν οι τράπεζες θα το πληρώσουν οι πολίτες

Με πολύ απλά λόγια ο Φ. Σαχινίδης, Υφ. Οικονομικών, αναφέρει ότι η χασούρα των τραπεζών θα καλυφθεί άμεσα από τους πολίτες. Κοινώς μιλάμε για ωμή παραδοχή εισοδηματικής αναδιανομής υπέρ των ...ιδιωτικών τραπεζών! Έτσι απλά! Στην υγειά των τραπεζών!

Πολιτοφυλακές, το νέο πεδίο δράσης του φασισμού

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, η προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί τη φθορά που του προξενεί η ψήφιση (με πόνο ψυχής!) νεοφιλελεύθερων μέτρων λιτότητας, καθώς και η αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών που θα δίνουν χαρακτήρα μονόδρομου στην εφαρμοζόμενη πολιτική, δημιουργούν ένα σχιζοφρενικό σκηνικό όπου σε πρώτη ανάγνωση, η εθνικοφροσύνη και τα παρακλάδια της εμφανίζονται να διασπώνται σε δύο αντιμαχόμενες τάσεις, δίνοντας σε κάποιους την αίσθηση ότη υπάρχει συστημική και αντισυστημική ακροδεξιά. Άλλωστε, άλλοι ψηφίζουν μνημόνια και συγκυβερνούν με τραπεζοτσολιάδες για να μας σώσουν από τον κομμουνισμό -όπως άφηνε να εννοηθεί ο Καρατζαφέρης, πριν αλλαξοπιστήσει και περάσει στο αντιμνημονιακό τόξο, δηλαδή ασφαλώς, στις δυνάμεις που παλεύουν για τον κομμουνισμό- και οι άλλοι, οι πιο «αγνοί» εθνικοπατριώτες, που διατυμπανίζουν σχεδόν από την αρχή την αντίθεσή τους στο «ξεπούλημα της χώρας» και στην «προσπάθεια των ξένων να εξαφανίσουν την Ελλάδα». Παράλληλα αυξάνονται κι οι φωνές, από «πλατειακούς» μέχρι κάποια κομμάτια της αριστεράς, που θεωρούν ότι μπορεί μεν να διαφωνούν σε κάποια σημεία με τους εκφραστές της «αντιμνημονιακής» εθνικοφροσύνης, αλλά είναι δυνατό όλοι αυτοί να ενσωματωθούν σ’ένα μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα;

Ισπανοεβραϊκή γλώσσα η Λαντίνο

Η Ισπανοεβραϊκή γλώσσα, γνωστή επίσης ως Λαντίνο (λαντίνο djudeo-espanyol, גודיאו-איספאנייול), είναι ποικιλία της (καστιλιάνικης) Ισπανικής, η οποία ομιλείται επί πολλούς αιώνες από τους Σεφαραδίτες, τους Εβραίους που εκδιώχθηκαν από την Ισπανία το 1492.
Οι περισσότεροι ομιλητές της γλώσσας προτιμούν την ονομασία Ισπανοεβραϊκή. Ο όρος Λαντίνο, που προέρχεται από το επίθ. latin...o «λατινικός», θα μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση με την επίσης ρομανική Λαδινική γλώσσα, που ομιλείται στη Β. Ιταλία και φέρει το ιταλ. όνομα Ladino. Άλλα ονόματα με τα οποία αποκαλείται η γλώσσα είναι τα ακόλουθα: Σεφαραδίτικη, Γιουντέσμο (Dzhudezmo / Judezmo) και (στην Εβραϊκή γλώσσα) Spanyolit (εβρ. לאדינו). H ισπανοεβραϊκή γλώσσα έχει υποστεί την έντονη επίδραση της Εβραϊκής και γράφεται με χαρακτήρες του λατινικού αλφαβήτου στα περισσότερα μέρη, ενώ στο Ισραήλ προτιμάται το εβραϊκό αλφάβητο. Η ονομασία Ισπανοεβραϊκή χρησιμοποιείται στα γλωσσολογικά εγχειρίδια από τους ρομανιστές γλωσσολόγους. Οι γλωσσολόγοι του Ισραήλ έχουν ακολουθήσει την ονομασία Dzhudezmo.

Θέμης Τζήμας: Ευτυχώς επτωχεύσαμεν

Ο Χαρίλαος Τρικούπης στον οποίο και αποδίδεται η φράση “δυστυχώς επτωχεύσαμεν”- αν και αμφισβητείται ιστορικώς κατά πόσο όντως την είπε- είχε το θάρρος, την πολιτική εντιμότητα και τη συναίσθηση να βάλει το “δυστυχώς” πριν το επτωχεύσαμεν. Σήμερα ο Β. Βενιζέλος, ο Γ. Παπανδρέου, ο Α. Σαμαράς και ο Λ. Παπαδήμος, συνεπικουρούμενοι από πλήθος τηλεοπτικών παπαγάλων, δε διακατέχονται από τέτοιες “ευαισθησίες”. Πριν το επτωχεύσαμεν, που δεν εκστομίζουν αλλά προκάλεσαν και περιγράφουν, τοποθετούν κατ’ ουσίαν το “ευτυχώς”.

Κομμάτι του κινήματος το ένοπλο.

Είναι πολλοί αυτοί που θα συμφωνήσουν ότι το ένοπλο είναι κομμάτι του κινήματος. Δεν θα είχε, άλλωστε, νόημα να συζητάμε για αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους που αναλαμβάνουν πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στο ένοπλο, αν δεν είχαμε αυτή την αντίληψη. Ομως, αυτή η παραδοχή δεν μας οδηγεί πουθενά. Γιατί συχνά είναι καθαρά υποκριτική, ενώ ακόμη πιο συχνά συνοδεύεται από κάθε άλλο παρά κολακευτικούς χαρακτηρισμούς για το ένοπλο, που αντιμετωπίζεται ως η «προβληματική» πλευρά του κινήματος, ως ένα «αναγκαίο κακό» που απλά είμαστε αναγκασμένοι να το ανεχτούμε.

Ενα ερώτημα που έθεσε ο Δ. Κουφοντίνας στο μήνυμά του έβαλε «φωτιά» στη συγκέντρωση που έγινε την περασμένη Τρίτη στο Πολυτεχνείο, απ’ αφομή το τέλος της δίκης της 17Ν. Το ότι η συζήτηση που ακολούθησε περιστράφηκε κυρίως γύρω απ’ αυτό το ερώτημα αποδεικνύει ότι ήταν καίριο. Είπε ο φυλακισμένος αγωνιστής:
«Το πρώτο ερώτημα είναι: Ως πού είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε για το σπάσιμο της σιωπής που επιβάλλει η κυριαρχία; Αμεσα συνδεδεμένο με το παραπάνω είναι και το ζήτημα της συζήτησης που δεν έγινε για το ένοπλο στην Ελλάδα και τη σχέση του με το κίνημα. Διάλογος που έχει να κάνει με την αυτογνωσία και τις προοπτικές του κινήματος. Ας μην ξεχνάμε, ότι κύκλοι κλείνουν, κύκλοι ανοίγουν. Πολιτικά σχέδια περνούν, αλλά τα ίδια ερωτήματα πάλι εμφανίζονται. Το δεύτερο ερώτημα είναι, λοιπόν: Είμαστε έτοιμοι ν’ ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση;».

Από την πλευρά μας απαντήσαμε καταφατικά στο ερώτημα Κουφοντίνα: Οχι μόνο είμαστε έτοιμοι ν’ ανοίξουμε τη συζήτηση για το ένοπλο, αλλά θεωρούμε πως αυτή η συζήτηση θα καθορίσει τα όρια (ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά) του κινήματος αλληλεγγύης. Αλλωστε, όπως καλά γνωρίζουν οι αναγνώστες της «Κ», αυτή η συζήτηση από τη μεριά μας έχει ανοίξει. Ας επανέλθουμε, λοιπόν.
Είναι πολλοί αυτοί που θα συμφωνήσουν ότι το ένοπλο είναι κομμάτι του κινήματος. Δεν θα είχε, άλλωστε, νόημα να συζητάμε για αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους που αναλαμβάνουν πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στο ένοπλο, αν δεν είχαμε αυτή την αντίληψη. Ομως, αυτή η παραδοχή δεν μας οδηγεί πουθενά. Γιατί συχνά είναι καθαρά υποκριτική, ενώ ακόμη πιο συχνά συνοδεύεται από κάθε άλλο παρά κολακευτικούς χαρακτηρισμούς για το ένοπλο, που αντιμετωπίζεται ως η «προβληματική» πλευρά του κινήματος, ως ένα «αναγκαίο κακό» που απλά είμαστε αναγκασμένοι να το ανεχτούμε.

Άδειασμα

Αδειάζει η παλιά μου γειτονιά κι εγώ, φευγάτη από καιρό, τα μαθαίνω από σπόντα. Μακριά από τον τόπο και τους ανθρώπους μου, μακριά κι από τις λύπες και τις χαρές τους. Χτες έφυγε η κυρά Λένη η καντηλανάφτισσα, σήμερα ο Σταμάτης ο μανάβης, αύριο δεν θέλω να ξέρω τα μαντάτα.
Θυμάμαι τη φωνή της. Μελωδική και ευγενική, φωνή σεμνής γυναίκας. Παλιά έπιανε κότσο τα μαλλιά, τώρα στα γεράματα είχε ένα χτένισμα αχαρακτήριστο, γκρι, ολόδικό της. Κοντούλα, 1.60 άνθρωπος, πάντοτε ντυμένη στα μαύρα, περνούσε από το κατώφλι μας και πήγαινε στην εκκλησία. Έστεκε μπροστά στα μανουάλια της Παναγίας της Γιάτρισσας και φύσαγε ευγενικά τις φλόγες. Αναρωτιώμουν όταν ήμουν μικρή. Πώς μπορεί και πιάνει το φυτίλι που καίει ακόμα, και ας έχει σβήσει η φωτιά; Δεν τσουρουφλίζονται τα δάχτυλά της; Και προσπαθούσα, θυμάμαι, να δω τα χέρια της από το στασίδι που μας κάθιζαν στον εκκλησιασμό, να καταλάβω αν καιγόταν. Ποτέ δεν είδα τα επίμαχα σημεία που έψαχνα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως άλλες είναι οι φωτιές που καίνε τους ανθρώπους, πιο δυνατές και πιο άσχημες από τη φλόγα ενός κεριού στο μανουάλι μιας εκκλησίας.
Θυμάμαι το Σταμάτη στο μανάβικο, με την κοιλάρα του να εξέχει και τα μαύρα του μαλλιά να παίζουν ντρίλιες στον αέρα. Γεροδεμένος, στιβαρός, δουλευταράς και οικογενειάρχης. Ένα τσούρμο παιδιά μεγάλωσε στο μανάβικο -σαν τώρα θυμάμαι το παρκάκι του μικρότερου που έπαιζε με πιπεριές και κολοκύθια αντί για κουδουνίστρες και κουκλόπανα. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν τα Χριστούγεννα. “Γλυκοπατάτες έχετε;”, τον είχα ρωτήσει και μου είχε δείξει μπροστά στα πόδια μου ένα σακί γεμάτο. Κι αυτό ήταν όλο. Τίποτα μετά.
Μαθαίνω τα θανατικά του τόπου μου όπως μαθαίνω και τους γάμους, τα γεννητούρια, τα “σε ποιον μοιάζει το μωρό και τι όμορφο που είναι”. Σκαλώνει ο νους μου σε στιγμές, θυμάμαι λόγια και εικόνες. Σκέφτομαι τους ανθρώπους σαν κομματάκια από το παζλ του τόπου μου, της ίδιας της ζωής μου, και τώρα που τα βλέπω να λείπουν ξαφνικά νιώθω παράξενα.
Πάντα η ίδια άσκοπη, κακούργα σκέψη μου ταλανίζει το μυαλό σε τέτοιες περιπτώσεις: ποια ήταν η τελευταία φορά που είδα ζωντανό αυτό τον άνθρωπο που σήμερα με πληροφόρησαν πως είναι πεθαμένος.
Ποιο ήταν το έσχατο ίχνος.


Απο το Θεωρημα

ΣΑΙΝ ΖΥΣΤ ο αρχάγγελος της επανάστασης

"ΣΑΙΝ-ΖΥΣΤ ο αρχάγγελος της επανάστασης."


Έπεσε στα χέρια μου ένα εκπληκτικό βιβλίο, του ΡΑΛΦ ΚΟΝΓΚΟΟΥΡΝΤ από τις εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ. Ένα βιβλίο με τις περισπωμένες, τις δασείες κλπ. Μπορείτε να το προμηθευτήτε από τις εκδόσεις ΦΑΡΦΟΥΛΑ στην οδό Μαυρομιχάλη 18.
Το βιβλίο είναι σαν δονήσεις και εκρήξεις ηφαιστείου. Υπάρχει, ένας έντονος καλπασμός αισθήσεων, συναισθημάτων ορμής και αναμονής.
Πως θα ήταν διαφορετικά άλλωστε? Πως θα περιγραφόταν διαφορετικά" η σιδηρά χειρ" της Γαλλικής επαναστάσεως? Υπήρξε ο πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης ενάντια σε όλους τους εχθρούς της Γαλλικής επανάστασης. Ήταν το δεξί χέρι του Ροβεσπιέρου. Τον ακολούθησε στο πάνθεον των μεγάλων επαναστατών της ανθρωπότητας. Ήταν αυτός που ηγήθηκε, οργάνωσε πάλεψε με το σπαθί και το όπλο στις πρώτες γραμμές του τεράστιου πολεμικού μετώπου. Πάλεψε, δίκασε έκοψε κεφάλια στην γκιλοτίνα. Αγωνίστηκε με το επαναστατικό κόμμα των "Ορεινών Ιακωβίνων" αναδείχθηκε μέσα σε μια πενταετία, σαν ο δεύτερος απαραίτητος ηγέτης της επανάστασης.
Αυτό το βιβλίο, είναι απαραίτητο για κάθε νέο, παλαιό αγωνιστή του ανθρώπινου ιδεώδους Είναι απαραίτητο για αυτές τις στρατιές των ηρωικών αγωνιστών που δεν πείθονται για το κοινοβουλευτικό παζάρι. Που φλέγονται από την πυρκαγιά ενός άλλου κόσμου. Που ξέρουν ότι θα αψηφήσουν τον θάνατο εμπρός στο ΙΕΡΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ενός νέου ανθρωπινότερου κόσμου....
Ο Σαιντ Ζυστ ήταν μέλος της επιτροπής σωτηρίας, δηλαδή της επιτροπής που ανέλαβε το καθήκον να στεριώσει την δημοκρατία. Ηγέτης της τρομοκρατίας ενάντια στους εχθρούς της επανάστασης, υπερασπιστής των αδυνάτων και των καταπιεσμένων
Δεν δείλιασε όταν, "Η Δημοκρατία βρισκόταν σε πόλεμο με την Αυστρία, την Πρωσία, την Αγγλία, τις Κάτω-Χώρες, την Ισπανία, τη Σαρδηνία. ... Οι βασιλικοί και οι Γιρονδίνοι είχαν πιάσει τα όπλα. Πιότερο από τα δύο τρίτα της χώρας είχαν ανοιχτά επαναστατήσει Οι περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις Λυών, Μασσαλία, Μπορντώ, Νίμ είχαν ξεσηκωθεί. Η Τουλών και ο στόλος της Μεσογείου είχαν παραδοθεί στην Αγγλία......"

Ήταν τότε που προκήρυξε...

"Τούτο που συνιστά τη Δημοκρατία, είναι η καταστροφή όλων αυτών που της αντιστέκονται Έχετε να τιμωρήσετε όχι μονάχα τους προδότες, αλλά ακόμα και τους αδιάφορους. Έχετε να τιμωρήσετε τον καθένα που είναι παθητικός μέσα στη Δημοκρατία και δεν κάνεις τίποτα για αυτήν."

"Η κυβέρνηση είναι ένας κόσμος από χαρτιά. Η μακρολογία της αλληλογραφίας και οι διαταγές της κυβέρνησης είναι δείγμα της νωθρότητα της. Είναι αδύνατο να κυβερνήσεις χωρίς λακωνισμό".

Αυτός ήταν ο ηγέτης του όπλου της Δημοκρατίας. Ένας άνθρωπος που τα έβαλε επικεφαλής των μαζών με όλους, φίλους και εχθρούς. ΝΙΚΗΣΕ αλλά δολοφονήθηκε μαζί με τον Ροβεσπιέρο. Οι νέες γενιές θα μάθουν από το βιβλίο αυτό ότι οι επαναστάσεις κερδίζονται από τους επαναστάτες και οι ΘΕΡΜΙΔΟΡΙΑΝΟΙ πάντα παραμονεύουν για να τις καταπνίξουν...

Η ροή του βιβλίου είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. Σαν να ζεις τις μαγικές στιγμές του επαναστατημένο Γαλλικού λαού....

ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ....


Σηκωθείτε παιδιά της Πατρίδας
Η μέρα της δόξας έφθασε
Ενάντια της τυραννίας μας
Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε
Ακούστε τον ήχο στα λιβάδια
Το ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών
Έρχονται ανάμεσά μας
Να κόψουν τους λαιμούς των γιων και των συζύγων σας.

Στα όπλα πολίτες
Σχηματίστε τα τάγματά σας
Προελάστε, προελάστε
Αφήστε το μολυσμένο αίμα
Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας

Ιερή αγάπη για την Πατρίδα
Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα.
Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία
Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου
Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη
να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη
Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου
Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας.

Στα όπλα πολίτες
Σχηματίστε τα τάγματά σας
Προελάστε, προελάστε
Αφήστε το μολυσμένο αίμα
Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας
Από Λαμποργκίνι

Δόμνα Σαμίου - Χαριτωμένη συντροφιά

Xαριτωμένη συντροφιά μου λέει να τραγουδήσω
και γω της λέω δε μπορώ, τραγούδια δεν τα ξέρω
και τώρα γιά τους φίλους μου, γιά τους αγαπητούς μου
θα πω τραγούδια θλιβερά και παραπονεμένα.
H ξενητιά, η εργατιά, η πίκρα κι η αγάπη
τα τέσσερα τα ζύγισαν, βαρύτερα είν' τα ξένα
φεύγουν παιδιά ανύπαντρα κι έρχουνται γερασμένα.
Aπο Par Mani
Από την εκπομπή «Μουσικό Οδοιπορικό», αφιέρωμα στην Ήπειρο, ΕΡΤ, 1977.
Τραγούδι της ξενιτιάς.

Το απόσπασμα γυρίστηκε στο χωριό Κτίσματα Πωγωνίου.
Τραγουδούν οι: Σωκράτης Tσιάβος κλώστης, Θεοφάνης Γιώτης παρτής, Λαζαρος Tσιάβος, Eυάγγελος Σούλιος, Zήσος Bαρέσης, Eυτυχία Σούλιου, Πολυξένη Γιώτου, Eλένη Tσιάβου.

Το «αίνιγμα του Κόνι»

Τι είναι παγκοσμιοποίηση; Να μαθαίνεις, να προβληματίζεσαι, να ενεργοποιείσαι, να γίνεσαι κοινωνός των πραγματικών προβλημάτων του πλανήτη μας. Του μοναδικού, του αξεπέραστου κοινού μας χώρου, που πρέπει να μοιράζονται αρμονικά, ειρηνικά, με οικολογική φρόνηση, οι άνθρωποι στη ζωή ετούτη.

Πέρα από τα λεφτά, πέρα από τους ανταγωνισμούς, πέρα από τις γλωσσικές διαφορές και το χρώμα των συνανθρώπων μας, τούτο το ντοκιμαντέρ (της μισής ώρας), ένωσε μέσω του YouTube, 69 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα σε τέσσερις μέρες!

Τελικά υπάρχουν μόνο αγαθές προθέσεις, σ’ ένα «παγκοσμιοποιημένο» ντοκιμαντέρ, που σαρώνει τις ηλεκτρονικές επισκέψεις, στο διαδίκτυο;


Το βίντεο:
Τα αιχμαλωτισμένα και κακοποιημένα παιδιά της Ουγκάντα, έγιναν το θέμα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής στις ΗΠΑ. Στο κατά πόσο μια στρατιωτική αντίδραση, ξεκινάει μ’ ένα καλοφτιαγμένο επικοινωνιακό στόχο, για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο πως ο πραγματικός ανθρωπισμός, ανακατεύεται με τη διπλωματία και τον πόλεμο. Είναι δηλαδή όλα αυτές οι «ιστορίες με τα κλαμένα παιδιά», τόσο αθώες;

Η τριλογία του κώλου μέρος τρίτο. Το ΟΙκολόπαιδο

Κατόπιν απαιτήσεως του κοινού μου αναφέρομαι σήμερα στο ΟΙκολόπαιδο.
Αποτελεί το τρίτο (και τελευταίο) μέρος της Τριλογίας (του κώλου).
Το Οικολόπαιδο σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες περιπτώσεις είναι μια περίπλοκη ιστορία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μεταμοντέρνα κατάσταση.
Το δικό μας Οικολόπαιδο έχει πλέξει τα μαλλιά του ράστα φοράει σκισμένο τζιν διακοσίων ευρώ και ισοθερμικό μαύρο κολάν από μέσα.
Πιστεύει ακράδαντα ότι η «άποψη» είναι δική του και ως εκ τούτου δεν μπορείς να την βρεις οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη Γή .
Νομίζει ότι ο ουρανός , τα αστέρια, οι γαλαξίες, οι μαύρες τρύπες, τα Pulsars, οι σούπερ νόβα, τα σύννεφα , οι πόλεις , και οι άλλοι άνθρωποι είναι το ντεκόρ της ύπαρξής του.
Μαλακίζεται στο δωμάτιο του κάτω από την αφίσα του Μπόμπ Μάρλευ αλλά του αρέσει και ο Στάλιν.
Ταλαντεύεται ανάμεσα στο «συμπαγές κόμμα της εργατικής τάξης» και σε έναν μεταμοντέρνο νεοχιπισμό.
Πιστεύει ότι η επανάσταση πρέπει να γίνει μετά την εξεταστική, πριν από τις διακοπές και οπωσδήποτε μετά τις μία το μεσημέρι.
Είναι οπαδός του κλασικού δόγματος «χασίσι, γαμίσι και επιστροφή στη φύση».
Προφανώς το προβάλει και ως αίτημα προς διεκδίκηση διότι από ότι έχω καταλάβει του λείπουν και τα τρία.
Είναι επίσης οπαδός του αδελφού του Μάρξ ο οποίος ως γνωστόν έγραψε το «δικαίωμα στην τεμπελιά».
Δεν διευκρινίζει πάντως αν αυτό το πανανθρώπινο δικαίωμα στην τεμπελιά μπορεί να το έχει και ο πατέρας του.
Πιστεύει ότι «ζωή στη φύση» είναι να είσαι ξαπλωμένος κάτω από ένα δέντρο και κάθε που πεινάς να ανοίγεις το στόμα σου και να πέφτει και ένα διαφορετικό δροσερό φρούτο στο ανοιχτό σου στόμα. Μια περίπτωση ΟΙκολόπαιδου που γνώρισα στην Αθήνα πίστευε ότι υπάρχουν κάτι πανύψηλα δένδρα που βγάζουν ντοματοσαλάτες.
Διαπνέεται από έναν καινοφανή μετααμοραλισμό (θα έλεγα).
Τα πάντα γύρω του είναι μιας χρήσεως.
Η ΟΙκολόμαμμα μένει γαντζωμένη επάνω του προκειμένου να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα της όποιας ζωντάνιας του πριν πεθάνει.
Ο ίδιος μένει γαντζωμένος στην μάνα του μέχρι να ρουφήξει και το τελευταίο ευρώ της σύνταξης της.
Αναρτήθηκε από...... IL TROVATORE

Ζαμπέτας

Ο Γιώργος Ζαμπέτας έφυγε πριν είκοσι χρόνια, στις 10 Μαρτίου του 1992.
Ο Ζαμπέτας έχει καθιερωθεί ως το πρότυπο του διασκεδαστή: ο πενηντάρης, ο αράπης, ο πιο καλός ο μαθητής, αποσπάσματα από έρωτες κλπ. Αυτή όμως είναι η μία του πλευρά. Υπάρχει και η άλλη, η λιγότερο γνωστή: αυτή του μελαγχολικού λαϊκού τροβαδούρου. Καθόλου τυχαία, εδώ βρίσκονται τα περισσότερα από τα «μεγάλα» τραγούδια του Ζαμπέτα. Σας δίνω στη συνέχεια κάποια από αυτά + μερικά συντομα σχολιάκια. Χαρείτε τα!

Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω (Χαράλαμπος Βασιλειάδης)
Η πρώτη εκτέλεση είναι του Καζαντζίδη, αλλά Η εκτέλεση είναι της Μαρινέλας:

Έκπληξη: το έχει δισκογραφήσει και ο Μάρκος Βαμβακάρης!


Η παλιοπαρέα (Νίκος Μπακογιάννης)

Ένας απίθανος συνδυασμός αλέγρας μουσικής και μελαγχολικού στίχου. Η αλήθεια είναι ότι ο στίχος του Νίκου Μπακογιάννη (αδερφός του Παύλου) …σαλεύει, όπως έλεγε ο Ζαμπέτας!

Μάλιστα κύριε (Αλέκος Καγιάντας) Τι να πει κανείς γι’ αυτό το διαμάντι – όποιος κατάλαβε κατάλαβε! Ίσως εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδι του, αυτό που είχε στην ψυχή του ο Ζαμπέτας.

Μεσάνυχτα που να σε βρω (Δημήτρης Χριστοδούλου)

Ο Τζακ Ο Χάρα (Θεοδόσης Άθας). Μοναδικό Ζαμπετομπλουζ! Ο Άθας ζούσε στην Αμερική και έκανε ραδιόφωνο – ετσι γνώρισε το Ζαμπέτα. Πέθανε νεότατος, από καρκίνο. Η Βίκυ Μοσχολιού, ιδανική ερμηνεύτρια του Ζαμπέτα, το “γδέρνει” ζωντανό…

…αλλά και η ερμηνεία του ίδιου του Ζαμπέτα δεν περνάει απαρατήρητη:

Το καράβι (Χαράλαμπος Βασιλειάδης). Προσέξτε την ερμηνεία της Μπέμπα Μπλανς.

Το ξέρω πια δε μ’ αγαπάς (Λευτέρης Παπαδόπουλος)

Δεν έχει δρόμο να διαβώ.


Σταθμός στην καριέρα του Ζαμπέτα η συνεργασία του με το Δημήτρη Χριστοδούλου.Αλλιώς νομίζω θα έμενε στην ιστορία σαν ένας γραφικός κινηματογραφικός τραγουδοποιός, χωρίς να παραγνωρίζω ότι έχει γράψει και πολλά σπουδαία τραγούδια μόνος του….
Παραθέτω αυτό.
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

Κι αν θα διαβείς, κι αν θα διαβείς τον ουρανό
κι αν πας ψηλά, κι αν πας ψηλά στ' αστέρια
την συντροφιά, την συντροφιά μου θα ζητάς
και τα δικά, και τα δικά μου χέρια.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά
και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά
μένει η καρδιά του άδεια.

Κι αν πας σε α-, κι αν πας σε άλλη θάλασσα
σε άλλη γη, σε άλλη γη να μείνεις
δε θα βρεθεί, δε θα βρεθεί ν' αναπαυτείς
τον πόνο σου, τον πόνο σου ν' αφήνεις.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά
και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά
μένει η καρδιά του άδεια.

Η δεκακομματική Βουλή του… 1950!

Του Κωνσταντινου Ζουλα

Δεν ξέρω αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αλλά όσα σχεδόν προεξοφλούνται ότι θα συμβούν στις εκλογές, μόνον πρωτοφανή δεν θα είναι στη χώρα μας. Ενδεχομένως μάλιστα να μην είναι τυχαίο ότι τα αποτελέσματα που εικάζεται ότι θα «γεννήσουν» οι κάλπες θα μπορούν να συγκριθούν μόνον με εκείνα που προέκυψαν στην Ελλάδα μετά μια πολύ μεγάλη καταστροφή: Τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, καθώς οι εκλογές του 1950 ήταν εκείνες (και οι μόνες) που έμελλε να εκλέξουν δεκακομματική(!) Βουλή.

Εχει ενδιαφέρον να δούμε τι είχε γίνει σε εκείνες τις εκλογές γιατί και τότε προεξοφλείτο το τέλος του δικομματισμού. Από τον χώρο της Δεξιάς μπήκαν στη Βουλή πέντε σχηματισμοί και το «Λαϊκό Κόμμα» του Κ. Τσαλδάρη πρώτευσε με μόλις 18,8% των ψήφων! Βουλευτές εξέλεξαν επίσης το κεντροδεξιά σχήματα «Μέτωπο Εθνικής Αναδημιουργίας» (του Π. Κανελλόπουλου) και «Εθνικό Κόμμα Ελλάδος» (του Ναπ. Ζέρβα) που έλαβαν 5,3% και 3,6%, ενώ η ακροδεξιά «Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη» συγκέντρωσε 9,7%. Σημειωτέον, ότι την τελευταία στιγμή από τους κόλπους του Λαϊκού Κόμματος προέκυψε και το λεγόμενο κόμμα «των 40ρηδων» με αρχηγό τον Σπ. Μαρκεζίνη που επίσης κατόρθωσε να μπει στη Βουλή.

Στους αντίποδες, οι Φιλελεύθεροι με αρχηγό έναν… Βενιζέλο (τον Σοφοκλή) βγήκαν δεύτεροι με 17,2%, καθώς τους διεμβόλισε το νεοϊδρυθέν κεντροαριστερό κόμμα του Ν. Πλαστήρα που έλαβε 16,4% και η Παράταξη των «Αγροτών, Εργαζομένων» (με 2,6%). Τη χαριστική βολή, όμως, στους Φιλελευθέρους την έδωσε ποιος νομίζετε; Ο Γ. Παπανδρέου, παππούς του τέως πρωθυπουργού, ο οποίος κατέβασε κόμμα με το όνομά του (!) και έλαβε το 10,7% των ψήφων. Ο δε σκληρός πυρήνας της Αριστεράς (το ΚΚΕ ήταν παράνομο και κατέβηκε ως Δημοκρατική Παράταξη) έλαβε, όσο λαμβάνει συνήθως, δηλαδή 9,7%.

Το καλύτερα σας τα άφησα για το τέλος. Οι εκλογές είχαν προγραμματισθεί για τις 19 Φεβρουαρίου (!), αλλά λόγω διαφωνίας των κομμάτων ανεβλήθησαν για κάποιες εβδομάδες. Καθώς, ωστόσο, οι αρχηγοί είχαν αντιληφθεί την οργή των πολιτών αποφάσισαν εις ένδειξη καλής θελήσεως να μειώσουν τους βουλευτές από 350 σε 250. Κατόπιν, οι μεγαλύτεροι ξέρουν τι συνέβη. Λόγω αδυναμίας να κυβερνηθεί ο τόπος σήμανε «Ελληνικός Συναγερμός» και πρωθυπουργός εξελέγη ο στρατηγός Παπάγος, και μόλις πέθανε, ανέλαβε ο Καραμανλής…