Κριτής κι αφέντης είν’ο λαός

παραφράζοντας το Νίκο Γκάτσο και αριστερίζοντας χωρίς ντροπή

 

Ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει σαν βασικό του εργαλείο τη θεραπεία του σοκ, είναι γνωστό και δεν χρειάζεται και μεγάλη ανάλυση. Όπως στις ξεπερασμένες μεθόδους ψυχοθεραπείας, έτσι και στις σύγχρονες (?) μεθόδους οικονομικής “θεραπείας”, καθώς ένας λαός δέχεται απανωτά σοκ, μουδιάζει και χάνει κάθε ικανότητα συνειδητοποίησης του τι ακριβώς βιώνει, πολλώ δε μάλλον αντίδρασης. Από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και δώθε, μοιάζει σα να βιώνουμε μια αντίστοιχη κατάσταση στην πολιτική σκηνή. Τα γεγονότα κυλάνε με ταχύτητα φωτός κι η δυσκολία αφομοίωσης και συνειδητοποίησης είναι μεγάλη. Ο σουρρεαλισμός επίσης. Μια καλή αντιμετώπιση είναι αυτή που λέει “παίρνω βαθείες ανάσες, μετράω από μέσα μου ως το 10 και συλλογίζομαι“, αλλά δεν ξέρω πόσοι από μας μπαίνουν σε αυτό τον κόπο και πόσοι -ακόμα λιγότεροι- έχουν αυτή τη δυνατότητα, ειδικά όταν οι λογαριασμοί τρέχουν, τα έσοδα συνεχίζουν να μειώνονται και γενικά η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Προφανέστατα το κεντρικό σημείο της ανάλυσης και εκτίμησης αυτής της συγκυρίας, ακούει στο όνομα Σύριζα και όλοι έχουν βαλθεί να προσωποποιούν τη συζήτηση, φερμάροντας τον Αλέξη Τσίπρα σε κάθε του βήμα και λέξη. Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε όμως ότι ο Σύριζα δεν είναι ο Τσίπρας, αλλά έντεκα συνιστώσες και δεν-ξέρω-πόσες τάσεις εντός του Συνασπισμού, και κακώς τείνουμε να το ξεχνάμε αυτό. Μπορεί η ηγεμονεύσουσα λογική εντός του σχηματισμού να είναι αυτή της κατά το κοινώς λεγόμενον “τάσης Τσίπρα”, αλλά δεν υπάρχει μονάχα αυτή.