4 Ιαν 2014

οι κλέφτες που δεν ήταν λαμόγια

 

Η «άγρια τόλμη» των κλέφτικων τραγουδιών

Tου Παντελη Μπουκαλα

Το ύμνησε ο Γκαίτε. Το λάτρεψε ο Σολωμός. Το προσκύνησε ο Βαλαωρίτης. Το αγάπησε ο Παλαμάς, κι ο Μαλακάσης βέβαια κι ο Κρυστάλλης. Το εκτίμησε ιδιαίτερα ο Καβάφης, Το εκθείασε ο Σεφέρης, που το μετρούσε σαν «ατόφια ελληνική φωνή». Το σεβάστηκε ο Ελύτης, που έγραψε για τον Γκάτσο: «Αλλ’ εμείς τη δημοτική γλώσσα και την παράδοση τις εκμάθαμε. Σιγά σιγά και με πολύν κόπο. Εκείνος τις βρήκε μέσα του, έτοιμες, μαζί με τα τραγούδια των προγόνων του, τις αφομοίωσε μαζί με “το γάλα της μητρός του”, που θα έλεγε ο Σολωμός». Ο Γκάτσος, λοιπόν, μαθήτευσε σε αυτό, όπως κι ο Ρίτσος. Κι άλλοι, πολλοί, το υπηρέτησαν και το τίμησαν, με τον τρόπο του ο καθένας. Πλούσιο μέσα στην ποικιλία του το δημοτικό τραγούδι, ευαίσθητο, ελευθερωμένο από προκαταλήψεις και συμπλέγματα, άρα και συναρπαστικά ελευθερωτικό, απέσπασε κάτι βαθύτερο από τον θαυμασμό και πνευματικά γονιμότερο: το σέβας.
Οι έπαινοι που κέρδισε το δημοτικό τραγούδι δεν σχετίζονται αποκλειστικά με το καλλιτεχνικό του ύψος, τη λογοτεχνική του ευφυΐα και διαύγεια, την εκπληκτική οικονομία του. Ανταποκρίνονται σε ορισμένα θεμελιώδη γνωρίσματά του, που σπανιότατα κάμπτονται ή υποχωρούν· στην ευθύτητά του δηλαδή, στη δικαιοσύνη που το διακρίνει, στην τιμιότητα θεώρησης των ανθρωπίνων πραγμάτων που το εξυψώνει, στον τρόπο εντέλει με τον οποίο η βαθιά συγκίνηση μορφοποιείται σε λόγο χωρίς το αίσθημα να πλημμυρίζει πληθωριστικό τις λέξεις. Και στην απλότητά του βέβαια, που το σφραγίζει είτε όταν ζυγίζει και μετράει τον κόσμο είτε όταν αποδίδει τις ποικίλες εκδηλώσεις του, ευφρόσυνες ή πικρές, ειρηνικές ή πολεμικές.
Γράφοντας για το κλέφτικο, ο Κλωντ Φωριέλ, που πρώτος δημοσίευσε συλλογή ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, το 1824, στο Παρίσι, σχολιάζει: «Ο, τι περισσότερο ξεχωρίζει αυτά τα βουνίσια τραγούδια από τα υπόλοιπα είναι ένα μοναδικά ρωμαλέο ύφος· είναι μια, πώς να το πω, άγρια τόλμη στη σύλληψη, στη σύνθεση και στις σκέψεις, που η απλότητα και το καθημερινό ύφος της έκφρασης τις κάνει να ξεπετάγονται πιο ζωντανές απ’ ό, τι θα πετύχαινε μια γλώσσα εμφατική και πιο στολισμένη. Υπάρχει κάποια αναλογία, κάποια αρμονία ανάμεσα στην ιδιοφυΐα των κλεφτών και σ’ εκείνη των ποιητών, που θα μας έκανε να νομίζουμε πως οι τελευταίοι θα μπορούσαν να μάχονται σαν τους πρώτους, κι αυτοί πάλι να τραγουδούν σαν τους άλλους· και δύσκολα θ’ αποφάσιζε κανείς αν βρίσκεται περισσότερος ενθουσιασμός, περισσότερο μίσος για τους Τούρκους, περισσότερη αγάπη για την ελευθερία στους στίχους των ραψωδών ή στη ζωή των ηρώων τους. Αισθάνεται κανείς σ’ όλες αυτές τις συνθέσεις την επίδραση των τόπων που τις ενέπνευσαν· αισθάνεται πως πρωτοβγήκαν στα βουνά. Αλλά αυτά τα βουνά είναι ελληνικά, και δεν έχουν καθόλου αιώνιους πάγους, και οι κορυφές τους δεν ξεπερνούν το ύψος όπου η γη παύει να νιώθει τη γλυκιά ζέστη του ήλιου, παύει να έχει πρασινάδες και λουλούδια» (βλ. το βιβλίο του Φωριέλ «Ελληνικά δημοτικά τραγούδια», εκδ. επιμέλεια Αλέξης Πολίτης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 1999, τόμ. Α΄).
Αυτή την «άγρια τόλμη», που φανερώνεται απολαυστική και στην εικονοποιία των δημοτικών, στην τεχνική τους, τη διακρίνουμε και στην «ιδεολογία» τους, στη στάση τους απέναντι σε όσα συμβαίνουν, μια στάση που μπορούμε να τη θεωρήσουμε φυσική και αυθόρμητη, καρπό ενός λαϊκού πολιτισμού που κρατάει τις αξίες του, και όχι προϊόν κάποιας θεωρητικής σύλληψης. Ειδικά στα κλέφτικα, η στάση αυτή αποκαλύπτεται με διάφορες μορφές. Οδηγεί πρώτα πρώτα στην ιστόρηση επεισοδίων όπου τον τόνο τον έδωσε οτιδήποτε άλλο, πάντως όχι ο ηρωισμός, γεγονός που θέτει τα τραγούδια αυτού του περιεχομένου έξω από τον κανόνα «ορθοέπειας» που εκ των υστέρων πλάστηκε. Ο καπετάν Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης, λ.χ., για τον οποίο έγραφα εδώ την περασμένη Κυριακή, εμφανίζεται στο ακόλουθο δημοτικό όχι σαν ήρωας αλλά σαν κάποιος που καυχιέται μεθυσμένος από δύναμη για όσα αντεκδικούμενος έπραξε εις βάρος ενός ιερέα με τον οποίο είχε διαφορές: «Τι ’ν’ το κακό που γίνεται τούτο το καλοκαίρι, / τρία χωριά μάς κλαίονται, τρία κεφαλοχώρια, / μας κλαίγεται κι ένας παπάς από τον Αγιο Πέτρο. / Τι τόκαμα του κερατά και κλαίγετ’ από μένα; / Μήτε τα βόδια τ’ έσφαξα μήτε τα πρόβατά του· / τη μια του κόρη φίλησα, τις δυο του θυγατέρες, / το ’να παιδί του σκότωσα, τ’ άλλο το πήρα σκλάβο / και πεντακόσια δυο φλουριά για ξαγορά τού πήρα· / ούλα λουφέ τα μοίρασα, λουφέ στα παλικάρια, / κι ατός μου δεν εκράτησα τίποτα για τ’ εμένα».
Ολα τούτα ηχούν παράδοξα μόνο υπό δύο προϋποθέσεις: πρώτον, ότι παραγνωρίζουμε την ηθική της δημοτικής ποίησης, που δεν της επιτρέπει την αυτολογοκρισία, και δεύτερον ότι θεωρούμε πως τα κλέφτικα αφορούν αποκλειστικά την Επανάσταση και τους ήρωές της, τα ανδραγαθήματα και τον δοξασμένο ή μαρτυρικό θάνατό τους. Αλλά τα κλέφτικα είχαν αναπτυχθεί πολύ νωρίτερα, και με την ιδρυτική τους αμεροληψία κατέγραψαν και απαθανάτισαν και περιστατικά που ίσως ενοχλούν τη σημερινή ακοή, σε άλλα εθισμένη από νωρίς. Οσο βαθιά, ας πούμε, κι αν ήταν η χριστιανική πίστη, κι όποιος κι αν υπήρξε ο σεβασμός για τους ιερωμένους, ο δημοτικός τραγουδιστής δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδώσει στην αιώνια χλεύη (και χωρίς καν να υψώσει τον τόνο, απλώς ιστορώντας) έναν καλόγερο που το 1806 πρόδωσε στους Τούρκους τον Γιάννη (Ζορμπά) Κολοκοτρώνη, αδερφό του Θοδωράκη, ο οποίος μαζί με έξι συγγενείς του είχε ζητήσει καταφύγιο στο μοναστήρι της Αιμυαλούς κοντά στη Δημητσάνα. «Καλόγερος δεν μαρτυρά, δε γίνεται προδότης» βεβαιώνει τον Γιάννη Κολοκοτρώνη ο μοναχός, αμέσως έπειτα όμως: «Και κάνει τον ανήφορο και πάει στη Δημητσάνα. / Ψιλή φωνίτσα έριξε, όση κι αν εδυνάστη: / “Μικροί – μεγάλοι στ’ άρματα και γέροι στα ντουφέκια, / τ’ έχω δυο ξένους στο ληνό, στ’ αμπέλι, στο Βιδόνι”». Με τη δική του απλότητα, θυμάται ο Γέρος του Μοριά στα «Απομνημονεύματά» του: «Ο Γιάννης [...] επήγε εις τους Αιμυαλούς, μοναστήρι, του έδωσε ένας καλόγερος φαγί και έπειτα επήγε, έδωσε είδησιν εις τους Τούρκους, επήγαν, τον επολιόρκησαν εις τον ληνόν και τον εσκότωσαν».
Την αμεροληψία του το δημοτικό τη διατηρεί ακέραιη και στα χρόνια της Επανάστασης, όταν αναφέρεται σε εμφύλιες συγκρούσεις (λ. χ. το τραγούδι για τη μάχη του Θοδωράκη Γρίβα με τον καπετάνιο Δημήτριο Μακρή στην Κατοχή Μεσολογγίου, το 1823) αλλά κι όταν συμμερίζεται τον πόνο του εχθρού, όπως στο τραγούδι για τον πάμπλουτο Κιαμήλμπεη που αιχμαλωτίστηκε στην άλωση της Τριπολιτσάς. «Στην ελληνική δημοτική ποίηση», γράφει ο Δ. Πετρόπουλος, «υπάρχουν τραγούδια εμπνευσμένα από ηρωισμούς ή παθήματα προσώπων, που με τις πράξεις τους έβλαψαν άτομα ή το έθνος γενικότερα. Ο λαϊκός ποιητής, καθώς και ο λαϊκός ακροατής του, δοκιμάζουν συγκινήσεις από πράξεις ανθρώπων ανεξάρτητα από το ηθικό τους περιεχόμενο και από πατριωτικές ιδέες». Ποιο άλλο μεγαλείο να ζητήσουμε;
_________________________ 
ΣΗΜ.1. απο:http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_27/03/2011_1294790  
via: http://panosz.wordpress.com/2011/03/25/sxoliasths-...
ΣΗΜ.2. θα μάθουμε ποτέ να ξεχωρίζουμε τους παλιούς κλέφτες; να μη τους μπερδεύουμε με τα σημερνά αποβράσματα της δήθεν τάχα μου "πολιτικής", δηλαδή...
ΣΗΜ.3. Θυμήθηκα αυτό το ποστ που είχα ανεβάσει παλιά στοhttp://legacy.radiobubble.gr/el/tags/rodia και σκέφτηκα να το παραδώσω ξανά στα άϋλα φτερά του διαδικτύου. Η επανάληψη βοηθά στην κατανόηση και στην αποδοχή της ρίζας και της ταυτότητάς μας. ε;
ΣΗΜ.4. Δωράκι! "του Μάρκου Μπότσαρη", τραγουδισμένο από τη Βάγια.

1 Ιαν 2014

Τα 10 καλύτερα που γράφτηκαν για την Ελλάδα το 2013

Η ανάρτηση εννοεί “πέρα από τη λογική του Στουρνάρα
fosseBW
1. Ρομπέρτο Μανγκαμπέιρα Ούνγκερ

«Ξεπεράστε τη σημερινή Ευρώπη και αποκτήστε εθνικό σχέδιο»

Ο μεγάλος Βραζιλιάνος φιλόσοφος και καθηγητής στη νομική σχολή του Χάρβαρντ δείχνει τι σημαίνει κουράγιο, φαντασία και αξιοπρέπεια σε μια κρίση σαν της Ελλάδας. Αυτή είναι κεντροαριστερή οπτική με βαρύτητα και ουσία – όχι οι ανώδυνες κοινοτοπίες των 58.

2. Χα-Τζουν Τσανγκ

«Αν θέλετε ευρώ ετοιμαστείτε να φύγετε»

Ο διάσημος κορεάτης οικονομολόγος, καθηγητής στο Κέμπριτζ, ξεκαθαρίζει τι προτεραιότητες θα έπρεπε να έχει η χώρα, στη συγκεκριμένη δημοσιονομική και νομισματική συγκυρία.

Οι ευχές των λαϊκών βάρδων: σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα


Δύο ακόμα σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα (17 χρόνια πριν) - δημιουργήματα και αυτά του δεύτερου προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας και του Πάνου Γεραμάνη - μπορείτε να ακούσετε παρακάτω. Στο πρώτο οι ευχές του Θόδωρου Δερβενιώτη και στο δεύτερο οι ευχές του Μπάμπη Μπακάλη.   

Με αυτή τη νοσταλγική διάθεση για το παρελθόν και με ακόμα μεγαλύτερη νοσταλγία...για το μέλλον της νίκης των αγώνων της τάξης μας, ευχόμαστε σε όλες και όλους ΚΑΛΗ και ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Πηγή

Δεν ξεχνώ!

Rose On Wood BW
Του Μιχάλη Μιχελή
Και μια που  κάνουμε τον απολογισμό των γεγονότων της χρονιάς, ας γράψουμε δυό λόγια και για τους δικούς μας ήρωες.  Ας κρατήσουμε μια στιγμή περισυλλογής, για όλους εκείνους της παγκόσμιας οικολογικής οικογένειας, που χάθηκαν το 2013 προασπιζόμενοι την ιδεολογική τους αξιοπρέπεια. Δεν παραλείπουμε  στη συγκεκριμένη αναφορά τους ανώνυμους ήρωες των πολέμων και των τρομοκρατικών επιθέσεων, που χάθηκαν στον άνισο αγώνα τους με την καθεστωτική βία και την διοικητική αυθαιρεσία. Δεν ξεχνούμε τους αυτόχθονες της Ονδούρας, της Βραζιλίας και της αφρικανικής ηπείρου, που δολοφονήθηκαν από αστυνομικές δυνάμεις, όταν διαμαρτυρόμενοι βρέθηκαν άοπλοι μπρος στις δυνάμεις καταστολής. Δεν λησμονούμε την αδικία του χθες, όπου κι αν μέστωσε. Δεν παραλείπουμε να μνημονεύσουμε τους δικούς μας αδικοχαμένους της κρίσης. Τους απελπισμένους αυτόχειρες, τα θύματα από την προσπάθεια να ζεσταθούν, εκείνους που χάθηκαν σε θάλασσες και σε στεριές, γιατί ως μετανάστες κυνήγησαν απελπισμένα την τύχη τους,  προς τις χώρες της ευημερίας. Για όλους αυτούς, η μνήμη μας θα είναι παντοτινή. Η κάθε προσωπική απώλεια, το κόψιμο του νήματος της ζωής από την ατυχία της αρρώστιας, μέχρι τη δολοφονία (μ’ έμμεσο ή άμεσο τρόπο), είναι ουσιαστικά ο πυρήνας σκέψης του πολιτικού εναλλακτικού λόγου. Θα πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε για κείνον/η που η φωνή του/της χάθηκε (ή δεν ακούγεται), να κονταροχτυπιόμαστε συνεχώς μ όλους εκείνους που φτιάχνουν, τον προσωπικό τους καριερισμό, πάνω στις τύχες του κόσμου και του περιβάλλοντος που υποφέρει.
lontok
  • Jun Lontok (Φιλιππίνες). Στις 6 Ιανουαρίου του 2013, δολοφονήθηκε σ’ ενέδρα

30 Δεκ 2013

Η παγκόσμια πρόκληση του πλούτου



Το 0,7% των ενηλίκων του πλανήτη ελέγχει το 41,0% του παγκόσμιου πλούτου. Αυτά τα στοιχεία δημοσιοποίησε η τράπεζα CreditSuisseγια το έτος 2013. Το 0,7% αντιστοιχεί σε 32 εκατομμύρια άτομα, που διαθέτουν πλούτο άνω του 1 εκατ. δολαρίων. Οι «πληβείοι» ενήλικοι του πλανήτη, δηλαδή τα 3.207 εκατομμύρια με πλούτο κάτω των 10.000 δολαρίων, κατέχουν μόνο το 3% του παγκόσμιου πλούτου. Ενδιαφέρον, βέβαια, παρουσιάζει η κατανομή του πλούτου σ’ αυτό το ίδιο το 0,7%, όπου κι εκεί κυριαρχούν ανισότητες. Η CreditSuisse δεν δίνει αναλυτικά στοιχεία για τη συγκεκριμένη ομάδα. Το περιοδικό Forbesόμως εκτίμησε τον Απρίλιο του 2013 ότι 1.426 άτομα της υπό εξέταση ομάδας κατέχουν πλούτο αξίας 5,4 τρις δολαρίων. Από υπολογισμούς δικής μας ερευνητικής ομάδας προκύπτουν περίπου όμοια των ανωτέρω αποτελέσματα. Ειδικότερα, εκτιμάται ότι 1.485 άτομα κατέχουν 4,6 τρις δολάρια, ενώ, σύμφωνα με την ίδια μεθοδολογία, διαπιστώθηκε ότι 3 ενήλικες διαθέτουν περιουσία 9 τρις δολαρίων περίπου!
Ο πλούτος του συνόλου αυτού κατανέμεται με τον ακόλουθο τρόπο: το 22% σε ακίνητα, το 35% σε μετοχές, εταιρικά ομόλογα και venturecapital, το 8% σε κρατικά ομόλογα, το 26% σε νομίσματα, χρυσό, πολύτιμα μέταλλα, το 5% σε εμπορεύματα και το 4% σε έργα τέχνης και αντικείμενα πλειστηριασμών.

29 Δεκ 2013

Πρόεδρος: Είναι ενδεχόμενο να μην έχει φορέσει το καπέλο ο Θεοφίλου!

Eίναι ενδεχόμενο να μην έχει φορέσει ο Τάσος Θεοφίλου το καπέλο στο οποίο φέρεται να βρέθηκε DNA του, δήλωσε ο πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Μ. Χατζηαθανασίου, στη δωδέκατη συνεδρίαση της δίκης Θεοφίλου, που έγινε στις 23 Δεκέμβρη. Ετσι, μετά την κατάθεση του τμηματάρχη της Αντιτρομοκρατικής Ε. Χαρδαλιά, που δήλωσε ότι «μπορεί να μην ήταν ο άνθρωπος στη ληστεία», έχουμε μια δεύτερη – από έδρας αυτή τη φορά - δήλωση υπέρ της αθωότητας του Θεοφίλου, έστω και υπό τον εύσχημο τρόπο των αμφιβολιών.

Στη συγκεκριμένη συνεδρίαση άρχισε η εξέταση των μαρτύρων υπεράσπισης του Τ. Θεοφίλου, μεταξύ των οποίων ήταν και δύο βιολόγοι, οι οποίες κλήθηκαν να καταθέσουν για το βιολογικό υλικό που βρέθηκε σε  καπέλο που υποτίθεται ότι έπεσε από κάποιον από τους δράστες στον τόπο που θανατώθηκε ο ταξιτζής Δ. Μίχας. Οι συγκεκριμένες μάρτυρες εξετάστηκαν εξαντλητικά και από τον πρόεδρο και από τους συνηγόρους υπεράσπισης.

Αντίθετα, η παρουσία της πολιτικής αγωγής υπήρξε περισσότερο διεκπεραιωτική, μολονότι θα περίμενε κανείς από την πολιτική αγωγή να δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την εξέταση του μοναδικού στοιχείου που φέρεται να υπάρχει σε βάρος του Τ. Θεοφίλου. Ο συνήγορος που εκπροσωπεί την Alpha Bank δεν εμφανίστηκε καθόλου. Η απουσία του είναι ευεξήγητη, αν αναλογιστούμε το κάζο που έπαθε όταν αποκαλύφθηκε ότι οργάνωσε φροντιστήριο των μαρτύρων τραπεζοϋπαλλήλων. Από τους τρεις συνηγόρους της οικογένειας Μίχα ερωτήσεις υπέβαλαν οι δύο, χωρίς να καταφέρουν ούτε για μια στιγμή να «στριμώξουν» τις δύο βιολόγους και να υπερασπιστούν την άποψη του εργαστηρίου της Ασφάλειας, ότι στο περιβόητο καπέλο, που υποτίθεται ότι έπεσε από κάποιον από τους ληστές, βρέθηκε DNA που ταυτίζεται μ' αυτό του Θεοφίλου.

Μοιραία, το βάρος της στήριξης αυτής της έκθεσης πραγματογνωμοσύνης (ή, σωστότερα, το βάρος της υπεράσπισης της Αντιτρομοκρατικής από την κατηγορία της σκευωρίας) έπεσε στις πλάτες του προέδρου Μ. Χατζηαθανασίου. Θυμίζουμε ότι, πριν ακόμη γίνει συζήτηση για το DNA στο περιβόητο καπέλο, εμείς υποστηρίξαμε με κατηγορηματικότητα ότι η σκευωρία κατέρρευσε, μολονότι γνωρίζαμε ότι ως «βαρύ πυροβολικό» υπάρχει η έκθεση πραγματογνωμοσύνης για το DNA. Ηταν για μας δεδομένο, ότι αυτή η έκθεση θα γινόταν φύλλο και φτερό μόλις θα κατέθεταν επιστήμονες με ειδικές γνώσεις. Ετσι και έγινε.

Ο ένας από αυτούς που έδωσε ο Κάντας

ΘΩΜΑΣ ΛΙΑΚΟΥΝΑΚΟΣ: Ο μετρ των οπλικών συστημάτων


Είχε τζίρο 6 δισεκατομμύρια ευρώ σε 10 χρόνια!
Αν αποφάσιζε κανείς να καταγράψει τη δαιδαλώδη διαδρομή των ανώνυμων εταιρειών και των συνεργαζόμενων με αυτές θυγατρικών παράκτιων, που αφορούν στη συμμετοχή του 65χρονου Θωμά Λιακουνάκου, θα έχανε τον έλεγχο. Όποια «πηγή» έβγαζε χρήματα, ο bon viver της κοσμικής ζωής στεκόταν να πιει νερό....

Αντιπροσωπείες οπλικών συστημάτων, κλινικές, εκδοτικές επιχειρήσεις, κατασκευαστική εταιρεία, εμφιαλωτήρια νερού, ξενοδοχειακή μονάδα και σε ό,τι άλλο που κατά καιρούς και ανά εποχή απέδιδε επιχειρηματικό κέρδος ο Θωμάς έδινε το παρών. 

Λάτρης του ωραίου φύλλου, με δύο γάμους στο ενεργητικό του και πέντε παιδιά. Η σημερινή σύζυγός του, Νατάσσα Κατσαρού, είχε προσληφθεί στη μητρική εταιρεία του ομίλου ΑΧΟΝ Συμμετοχών ως ιδιαιτέρα γραμματέας. 

Η καθημερινή επαφή μαζί της, το αστραφτερό μυαλό της, και η ομολογουμένως εκπληκτική ομορφιά της, με τη βοήθεια των εξειδικευμένων ιατρών της Euromedica, καθήλωσαν στην αγκαλιά της τον άλλοτε πάμπλουτο επιχειρηματία. 

Η πρώην σύζυγός του, Μαρία Σωτηριάδου, ανήκει πλέον στο παρελθόν, αλλά διατηρεί καλές σχέσεις μαζί της, αφού τους ενώνουν τα παιδιά τους.

Ο Θωμάς Λιακουνάκος γεννήθηκε στον Πειραιά. Ο ίδιος λέει ότι έχει σπουδάσει στο Harvard. Η αλήθεια είναι ότι έχει παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα απ’ αυτά που συνήθως κάνουν τα πανεπιστήμια ως σεμινάριο. Λίγη αξία έχει αυτό, όμως. 


Σημασία έχει το «ταμείο». Και σε αυτό ο Θωμάς τα πήγε πολύ καλά. Πάντα φροντίζει να ακολουθεί εκκωφαντικός θόρυβος, με την παρουσία του, σε κάθε έξοδο. Τα φλας των φωτογράφων, ενίοτε στημένα, απαθανατίζουν το ζεύγος σε κάθε έξοδό του.

Φίλοι του από τον κόσμο των επιχειρήσεων είναι ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Ευάγγελος Μυτιληναίος. Από τον χώρο των εκδόσεων είναι ο Σταύρος Ψυχάρης και ο Γιώργος Μπόμπολας. Και με τους τέσσερις μαζί έχει κάνει «πολλές δουλειές», ιδιαίτερα την περίοδο 1996-2010 που το εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΜΠΑΕ) είχε προϋπολογισμό 6 τρισεκατομμύρια ευρώ.


Η αλήθεια είναι ότι ο Λιακουνάκος ανδρώθηκε, κατά κύριο λόγο, επί ΠΑΣΟΚ και θησαύρισε επί Άκη Τσοχατζόπουλου. Φυσικά, οι γνωριμίες του και η βοήθεια που δέχτηκε και από τη ΝΔ δεν ήταν αμελητέες. Άλλωστε, η κουμπαριά του με τον πρώην αρχηγό της ΝΔ, Μιλτιάδη Έβερτ, είναι γνωστή. 


Την περίοδο 1996-2009, οι «δουλειές» που πήρε ο Θωμάς από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας «ακούμπησαν» τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Αμύθητο ποσό. Ήταν τα περισσότερα χρήματα που πήρε ποτέ ένας άνθρωπος από την ίδρυση του ελληνικού κράτους για εμπόριο όπλων.

Φυσικό επακόλουθο ήταν η πανοραμική βίλα στην Μύκονο,το σαλέ στην Αράχοβα και η 50 μέτρων θαλαμηγός που αλωνίζει το Ιόνιο. 


Στην περιοχή Τούρλος στο νησί των ανέμων,την Μύκονο,φαντασμαγορική η βίλα των 400 τ.μ. –με ιδιωτική πισίνα μέσα στα βράχια– κάθε καλοκαίρι γεμίζει από τα χαμόγελα της παρέας που φιλοξενεί. 

Η Πολεοδομία, για μια σειρά παραβάσεων, είχε σταματήσει την ανέγερση του σπιτιού, αλλά ο ισχυρός έμπορος όπλων κατάφερε και ξεπέρασε «με τον δικό του τρόπο» και αυτό το εμπόδιο!!!!

Σχεδόν κάθε καλοκαίρι, έστω και για μια μέρα, ο Σωκράτης Κόκκαλης θα δώσει το παρών απολαμβάνοντας τα γεμιστά μπιφτέκια με τυρί από το μπάρμπεκιου που ψήνει ο Θωμάς.
  
Ως συλλέκτης έργων τέχνης, φροντίζει σε όλα τα σπίτια του να διακοσμεί τους τοίχους με επώνυμους ζωγράφους και αρκετές φορές να περηφανεύεται για τα μυθώδη ποσά που ισχυρίζεται ότι έχει δώσει για να τα αποκτήσει. 

Το «μικρόβιο» της ζωγραφικής το μετέδωσε και στην κόρη του, Βαρβάρα, που απέκτησε από τον πρώτο γάμο του, η οποία ομολογουμένως σε διάφορες εκθέσεις που έχει παρουσιαστεί έχει επιδείξει σοβαρό ταλέντο στη ζωγραφική. Ο πρόσφατος χωρισμός της κόρης του ήταν μια «μαύρη πινελιά» για την οικογένεια Λιακουνάκου.

Αυτοί που ξέρουν περισσότερα λένε ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο Θωμάς δεν έχει δώσει ούτε βίδα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι εταιρείες του είτε με «μπροστινούς» συνεργάτες του, πρώην στρατιωτικούς, είτε με τον ίδιο ως εκπρόσωπο δεν έχουν σταματήσει να δραστηριοποιούνται, κάνοντας διάφορες συνεργασίες με ξένους οίκους αντιπροσώπευσης οπλικών συστημάτων.


Μετά το… ορεκτικό (leopard), ήθελε να «φάει» και την Ολυμπιακή

«Φρένο» από τα χρέη: Περισσότερα από 400 εκατ. ευρώ χρωστάει σε τράπεζες, περίπου 7 εκατ. ευρώ σε ασφαλιστικά ταμεία και 5,5 εκατ. ευρώ σε εργαζομένους και προμηθευτές. Η μεγάλη «μπάζα» έγινε όταν τα περίφημα leopard γέμισαν τα στρατόπεδα του ελληνικού στρατού. Αντιπρόσωπος ήταν, φυσικά, ο πανίσχυρος Λιακουνάκος. Τα λεφτά που πήρε από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας τότε ίσως να μη χωρούσαν ούτε σ’ ένα κοντέινερ απ’ αυτά που βρίσκονται στο τελωνείο του Πειραιά.


Με τόσα λεφτά, όπως ήταν φυσικό, του άνοιξε η όρεξη για να αγοράσει μέχρι και την Ολυμπιακή! Στον χώρο των αεροπορικών επιχειρήσεων είχε μπει με την αεροπορική εταιρεία ΑΧΟΝ, η οποία, όμως, έβαλε λουκέτο το 2001. Τα δρομολόγια που εκτελούσε ήταν υπεργολαβίες της Ολυμπιακής. Η ΑΧΟΝ συμμετοχών είναι η μητρική εταιρεία του ομίλου, ο οποίος περιλαμβάνει ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Τα χρέη, όμως, του Θωμά Λιακουνάκου σήμερα έχουν «ακουμπήσει ταβάνι». Περισσότερα από 400 εκατ. ευρώ χρωστάει σε τράπεζες, περίπου 7 εκατ. ευρώ εκατομμύρια σε ασφαλιστικά ταμεία και 5,5 εκατ. ευρώ σε εργαζομένους και προμηθευτές. Πριν από δύο περίπου χρόνια, ο ίδιος με δελτία Τύπου μιλούσε για Άραβες επενδυτές φωτογραφίζοντας έναν εκ των υιών του Καντάφι! Αν τον είδατε εσείς, τον είδαμε και εμείς. Τα υπερχρέη τού άλλοτε ισχυρού άντρα, όπως είναι επόμενο, έχουν κλονίσει και τον όμιλο της Euromedica. Δεκαοκτώ κλινικές, 86 μονάδες υγείας, 58 διαγνωστικά κέντρα και 9 κέντρα αποκατάστασης σχεδόν υπολειτουργούν σε όλη την Ελλάδα.

αλλού στη γάστρα κι αλλού βυζάστρα

Είναι περίεργο που έχουμε μνήμες, από ήχους και εικόνες, από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Θα ήμουν το πολύ 5 - 6 χρονών, μα θυμάμαι το γαϊδουράκι φορτωμένο στο δρόμο από το Σοποτό για το σπίτι. Καλοκαίρι, κάτω απ' τον ήλιο. Όταν κοντοστεκόταν, ο παππούς το χτυπούσε με μια βέργα. Θυμάμαι τα καπούλια του γδαρμένα, σταγόνες αίμα. Οι πρώτες μνήμες από οικόσιτα ζώα έρχονται από την Κρήτη, από τα καλοκαίρια των διακοπών στο χωριό. Οι όρθες στην αυλή της γιαγιάς, το γαϊδούρι, η φοράδα του μπαρμπα-Σπύρου, που είχα καβαλήσει κι εγώ, η αγελάδα που έπινε ένα καζάνι νερό απνευστί και τα οζά. Πηγαίναμε στα οζά με τη φοράδα. Σε πολλά χωριά οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν κοντά στα ζώα. Έχουν αλλάξει πολλά, η διατροφή δεν βασίζεται πια κυρίως στην τοπική γεωργία και κτηνοτροφία, όμως τα πρόβατα δεν είναι μονάχα πλαστικά ομοιώματα για τη φάτνη του χριστουγεννιάτικου δέντρου, το πρωί σε ξυπνούν τα κουδούνια τους, στους δρόμους θα δεις καβαλίνες. 

Σ' αυτό το χωριό των διακοπών των παιδικών μου χρόνων, τα ζώα και η μεταχείρισή τους από ανθρώπους έγιναν το περασμένο καλοκαίρι αιτία μιας μεγάλης αναστάτωσης. Η αντίδραση των κατοίκων στην εγκατάσταση ενός χώρου περίθαλψης αδέσποτων σκυλιών, η απίστευτη πράξη της δηλητηρίασης δεκάδων από αυτά, τα πρόβατα που κατασπάραξαν αδέσποτα σκυλιά που είχαν ξεφύγει από τον χώρο τους ή που κάποιοι τα είχαν ξεφορτωθεί απέξω... Η Κάινα βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας, που λένε. Το θέμα απασχόλησε το BBC, κάποιοι απείλησαν ότι θα διώξουν τον τουρισμό απ΄την περιοχή, ή απ' όλη την Κρήτη, σαν αντίποινα στη λογική της συλλογικής ευθύνης. Οι κάτοικοι του μικρού χωριού στον Αποκόρωνα Χανίων ένιωσαν τις ωδίνες της μετάβασης από την οικοσιτιστική στη μεταοικοσιτιστική εποχή.