Felix Guattari: τι είναι φιλοσοφία;;

Σε αυτή  την συνέντευξη του 1991 ο  Felix Guattari μιλάει για τον πολιτικό παγετώνα ύστερα από την άμπωτη του Μάη του 68 και μέσα από αυτή την οπτική κριτικάρει τον μεταμοντερνισμό. Κατά κάποιον τρόπο ο ίδιος εναλλακτικός και μεταμοντέρνος επικεντρώνεται στα διακυβεύματα εκείνης της εποχής ως οικόσοφος. Αποτιμώντας θετικά τα προηγούμενα επαναστατικά παραδείγματα ως επινοήσεις των μαζών.
Βρισκόμαστε στα 2014 και ο πολιτικός παγετώνας έγινε και οικονομικός κρισιακός παγετώνας. Η αναφορά και η ανοικτή μελέτη φιλοσόφων όπως ο  Γκουαταρί, o Ντελέζ μπορεί και θα συμβάλει σε μια πολύπλευρη ανάγνωση της κρίσης και των διεξόδων της από μια επαναστατική οπτική.
και σίγουρα με βρίσκει σύμφωνο αυτό που διάβασα στο μπλοκ  ταξικές μηχανές  : »

    Άλλωστε νομίζω πως, για να υπάρξει κομμουνισμός, πρέπει με κάποιο τρόπο να συμβεί ένας »γάμος» ορισμένων »μαρξιστικών» και ορισμένων »αναρχικών» κομματιών που ζουν και αναπνέουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Και αν μιλάμε για το »κομμάτι» της αναρχίας, ίσως δεν υπάρχει θεμελιωδέστερο έργο από αυτό των Deleuze-Guattari.

    Noμίζω η ιστορική εποχή μιας παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης την οποία διανύουμε, επιβάλλει μια μετατόπιση του κέντρου βάρους μέσα στο έργο των παραπάνω στοχαστών, με τρόπο που θα τους φέρει πιο κοντά στα μαρξιστικά ενδιαφέροντα, όχι όμως στην κατεύθυνση του Tony Negri, αλλά προς την εγελιανή ρίζα της μαρξιστικής διαλεκτικής.» .

Πηγή

Η γνώμη του ΚΚΕ για τον ΕΛΑΣ

Όποιος νομίζει ότι το «βαθύ» κόμμα των επαγγελματιών επαναστατών χώνεψε ποτέ τον ΕΛΑΣ και τη δράση του κάνει λάθος.  Η γνώμη που είχε για τον ΕΛΑΣ το κομματικό απαράτ σκιτσάρεται με απόλυτη ευκρίνεια από τον Κώστα Καραγιώργη, το alter ego του Νίκου Ζαχαριάδη μέχρι… λίγο πριν την ήττα, που σήμαινε και τη δική του εξόντωση, σε μια επιστολή του προς τον Ζαχαριάδη, γραμμένη στις 17 Ιουνίου 1948 (1), από την οποία παραθέτω τα σημεία που έχουν σχέση με το θέμα.
Γράφει ο Καραγιώργης:

1. Είχα κατασταλάξει στη γνώμη πως ο ένοπλος αγώνας στην άλλη κατοχή έπρεπε να συγκεντρωθεί κυρίως στο βουνό και να γίνει ο άξονας του Εθνικοαπελευθερωτικού και λαϊκού δημοκρατικού κινήματος, όχι όμως σαν πολιτιοκοστρατιωτική οργάνωση αλλά με βάση τον πόλεμο εναντίον του καταχτητή και των Ελλήνων συνεργατών του. Από τις πόλεις θα έπρεπε να τραβήξουμε άφθονα λαϊκά και ιδιαίτερα προλεταριακά στοιχεία στον ένοπλο αγώνα του βουνού κατά πρώτο λόγο. Και κατόπιν θα επικρατούσαμε και σε όσες πόλεις στο μεταξύ δεν θα είχαμε μπορέσει να αναπτύξουμε μέσα ένοπλο αγώνα.
2. Για έναν τέτοιο πόλεμο μας χρειάζονταν ένας λαϊκός επαναστατικός στρατός με βάση τα στελέχη του ΚΚΕ και κατά πρώτο λόγο τα ανώτερα. Γύρω σ’ αυτά θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και όλα τα άλλα στελέχη που θα έβγαζε το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, καθώς και οι παλιοί αξιωματικοί.
3. Από τη πείρα του 1943 είχα τη γνώμη ότι οι μόνιμοι αξιωματικοί μας τράβηξαν σε πολύ στραβό δρόμο. Κατά πρώτο λόγο στη γενική τακτική: «Να υποχωρούμε πάντα μπρος στον προελαύνοντα εχθρό μη λυπούμενοι το έδαφος που χάνουμε. Να διατηρούμε τις δυνάμεις μας ακέραιες για τους μελλοντικούς μας σκοπούς» (Έτσι μας τη διατύπωσε ο Σιάντος το καλοκαίρι του 1943 μπρος σε όλο το Γραφείο Περιοχής Θεσσαλίας. Ο σ. Κοτσάβρας τα θυμάται επί λέξει). Αλλά και σαν γενική νοοτροπία: «στρατιωτικοποίηση του ΕΛΑΣ πάνω σε παλιό, γραφειοκρατικό, καραβανάδικο πνεύμα». Ραχάτι, καλοπέραση, πολιτικολογία και πολεμικός συμβιβασμός, στην ουσία, με τον καταχτητή. Σε μιαν Ολομέλεια της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας (υπήρχε αντιπροσωπεία του Πολιτικού Γραφείου με επικεφαλής τον σ. Ιωαννίδη) μίλησα για «λιπαρές επωμίδες» των μονίμων αξιωματικών μέσα στον ΕΛΑΣ. Μου μπήκε έμμεσα χέρι για τους «λίβελους κατά των αξιωματικών».

(…) (2)
 7. Είχα ευθύς από τις αρχές του ένοπλου αγώνα στα 1942 διαφωνήσει ανποιχτά για την ανάδειξη του Κλάρα σε «καπετάνιο» πρώτα της Ρούμελης και ύστερα του Γενικού Στρατηγείου. Και γιατί ήταν δηλωσίας και γιατί θα αποτελούσε «πρότυπο» για την ανάδειξη ανάλογων «καπεταναίων». Έτσι σαν αντίβαρο στην επίδραση των παλιών αξιωματικών που έφερναν στις γραμμές μας το πνεύμα του αστικού στρατού, από την πλευρά του λαϊκού κινήματος προωθούνταν τέτοιοι τύποι και δοξάζονταν: Άρης, Ορέστης, Ζαχαριάς, Πελοπίδας, όλοι οι καπετανοίοι της Ρούμελης, του Μωριά και της Εύβοιας κλπ. (Αργότερα βρήκαν και τον θεωρητικό τους στο πρόσωπο του Πετσόπουλου). Στους «ειδικούς» του παλιού στρατού αντιπαρατάχθηκαν οι «ειδικοί» από την πλευρά μας: γενειάδα, χατζάρι, σαδισμοί, αυθαιρεσία, διαφθορά κλπ. (Φυσικά δεν πρόκειται να παραγνωρίσω σ’ αυτούς τον παράγοντα της παλικαριάς, αλλά όπου αυτός πραγματικά υπήρχε. Συχνά θεωρούνταν παλικαριά η απαίσια απολίτικη τρομοκρατική αιμοβορία) (3). Τα καθαυτό κομματικά στελέχη, ή δεν μπήκαν καθόλου μέσα στον ΕΛΑΣ (σχεδόν όλα τα μέλη του ΠΓ και της ΚΕ) ή όσα μπήκαν και δούλεψαν το 1943 βγήκαν με εντολή τπου Σιάντου στο τέλος του 1943 (εγώ, Κολλιγιάννης, Μανιάτης). Και την άνοιξη του 1944 με απόφαση της ΠΕΕΑ καταργηθήκαμε και τυπικά σαν «αντιπρόσωποι του ΕΑΜ». Έμεινε μόνο ο σ. Μάρκος που ήταν αντάρτης από τον Αύγουστο του 1943. Έχει κι αυτό την εξήγησή του σαν εξαίρεση.
      8. Από το καλοκαίρι του 1944, όταν έβαλα γραπτά αυτά τα ζητήματα στη  γραμματεία του ΠΓ, σημείωνα ότι έπρεπε τα κομματικά στελέχη να πάρουν στα  χέρια τους στο στρατό μας και όχι οι αξιωματικοί και «καπεταναίοι» και ανάφερα για παράδειγμα τον σ. Μάρκο «που κάνει για αντάρτης».