Λίμνη Κρεμαστών : 50 χρόνια μετά… ένα οδοιπορικό στο χώρο και το χρόνο!

Το τίμημα της Ανάπτυξης

Αν στο μύθο της αρχαιότητας ο Ηρακλής νικώντας τον μεταμορφωμένο σε ταύρο Αχελώο, παίρνει το κέρας σαν σύμβολο της αφθονίας, στα Κρεμαστά η γνώση και η τεχνολογία στα χέρια των ανθρώπων που δούλεψαν εκεί μεταμορφώνουν την ορμή του σε ηλεκτρικό ρεύμα και τα νερά του σε μια τεράστια λίμνη, αλλάζοντας οριστικά το τοπίο και τη ζωή των ανθρώπων που κατοικούσαν κοντά του.

Από το 1955 η Ελλάδα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της με πρώτη προτεραιότητα σ΄ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια τον εκτεταμένο εξηλεκτρισμό της χώρας. Ανάμεσα στα φαράγγια και τα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας δημιουργούνται γαιοφράγματα και λίμνες που αλλάζουν οριστικά την εικόνα της. Το «ιδανικό» της εκβιομηχάνισης προσθέτει στο ελληνικό τοπίο νέα ιδεολογικά σύμβολα που εξυμνούν το βιομηχανικό πολιτισμό και τις αρετές της τεχνολογίας. Η μονόπλευρη ανάδειξη της νησιωτικής Ελλάδας που θεμελίωσε η μεταπολεμική τουριστική πολιτική, αγνοούσε την ομορφιά της άλλης Ελλάδας που σιγά–σιγά σήμερα ανακαλύπτουμε.

Πριν την έναρξη του έργου ο χώρος των Κρεμαστών και ότι κάλυψαν τα νερά της λίμνης είναι ένα κράμα όπου γη, άνθρωπος, παραδόσεις και το ίδιο το ποτάμι συνθέτουν ένα ενιαίο, σχεδόν κλειστό σύνολο. Η περιοχή διαθέτει μια απαράμιλλη φυσική ομορφιά και παρ’ ότι είναι φορτωμένη με σημαντικά ιστορικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία, παραμένει αθέατη και αναξιοποίητη.

Αυτές τις εικόνες του φυσικού χώρου διαδέχονται εκείνες όπου η περιοχή αποψιλώνεται και το τοπίο τεμαχίζεται. Στα Κρεμαστά η φυσική αγριάδα του τοπίου αντιδιαστέλλεται με την επιβλητικότητα του συνεχούς υψούμενου φράγματος και των εργοταξίων που το περιβάλλουν. Γερανοί, βαριά μηχανήματα, αδρανή υλικά, συνθέτουν ένα τραυματισμένο τοπίο με την αθέατη πλευρά που αφορά τη συμμετοχή και των ντόπιων στο έργο.

Τα έργα στα Κρεμαστά σημάδεψαν με θετικές και αρνητικές επιπτώσεις έναν κόσμο που για αιώνες μέχρι τότε ζούσε έτσι όπως ο καθένας ήξερε και μπορούσε με τις παραδοσιακές ασχολίες, τα αγροτικά και την κτηνοτροφία. Όμως η εποχιακή αναζήτηση δουλειάς στο φράγμα, παράλληλα με τις ασχολίες τους σιγά- σιγά τους οδηγεί σε σταθερότερη εργασία, κάνοντας συνολικά επαναπροσδιορισμούς που τους απομακρύνει από το χθες.

Σήμερα ο Κώστας Σακκάς, αύριο εσύ

Ο προφυλακισμένος  (για περισσότερο από δυόμισι χρόνια χωρίς δίκη!)  Κώστας Σακκάς, συμπληρώνει σήμερα 24 μέρες απεργίας πείνας, ζητώντας την άμεση αποφυλάκισή του.  Όμως ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.

«Ο Κώστας Σακκάς συνελήφθη στις 4 Δεκέμβρη 2010 και προφυλακίστηκε με κατηγορίες τη συμμετοχή σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και διακεκριμένη οπλοκατοχή, κατηγορίες τις οποίες αρνείται. Μετά από 4 μήνες, στις 12 Απριλίου του 2011, τον κατηγορούν και πάλι, χωρίς στοιχεία, ότι αυτή η άγνωστη οργάνωση δεν είναι πλέον άγνωστη: είναι η «Συνωμοσία των Πυρήνων της φωτιάς». Χωρίς κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο τον προφυλακίζουν ξανά. Ο Κώστας Σακκάς μένει φυλακισμένος σχεδόν ενάμισυ χρόνο. Λίγο πριν το 18μηνο, στις 6 Απριλίου του 2012, προφυλακίζεται ξανά με την κατηγορία ότι διέπραξε 160 εμπρηστικές και βομβιστικές ενέργειες – κατηγορία που δεν αποδεικνύεται από πουθενά. 2,5 χρόνια μετά ο Κώστας Σακκάς βρίσκεται προφυλακισμένος χωρίς δίκη.» Κόκκινος Τύπος ΕΔΩ.

«Σε ευθεία γραμμή με το αντιδραστικό παζλ που εδράζεται στον «ευρωτρομονόμο», το ενιαίο ένταλμα σύλληψης, τη συμφωνία της αστυνομικής συνεργασίας ΕΕ - ΗΠΑ για κατηγορούμενους για τη λεγόμενη τρομοκρατία είναι και η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Εφετών την Τετάρτη να παραταθεί για 6 μήνες η λεγόμενη προφυλάκιση του Κ. Σακκά, κατηγορούμενου για συμμετοχή στην αυτοαποκαλούμενη οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε την παράταση κράτησης για 6 μήνες - πέραν δηλαδή της προβλεπόμενης του 12μηνου - φτάνοντας συνολικά τους 36 μήνες. Να σημειωθεί ότι δύο μήνες πριν τη συμπλήρωση του 18μηνου τού ασκήθηκε για την ίδια υπόθεση και νέα δίωξη. Ο ανώτατος χρόνος της δεύτερης προφυλάκισής του συμπληρώθηκε (12 μήνες), ενώ η πρώτη δίκη του δεν έχει τελειώσει και η δεύτερη (για την οποία κρατείται) μόλις έχει ξεκινήσει.» 902.γρ ΕΔΩ.

«Στις 4 Ιουνίου 2013 ο Σακκάς συμπλήρωσε δυόμισι χρόνια στη φυλακή χωρίς να έχει κριθεί από τη Δικαιοσύνη, όταν ακόμη και το Σύνταγμα προβλέπει ότι η προφυλάκιση σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να ξεπερνά τους 30 μήνες όταν αφορά διαφορετικές κατηγορίες και ξεχωριστές δικογραφίες. Η απόφαση για παράταση της προφυλάκισής του, μάλιστα, ξεπερνά ακόμη και τη συνταγματική πρόβλεψη. Ήδη ο κατηγορούμενος νοσηλεύεται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, ενώ, όπως σημειώνουν οι γιατροί, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται δραματικά. Η παθολόγος επιμελήτρια Α' του ΕΣΥ, Όλγα Κοσμοπούλου, που τον εξέτασε πρόσφατα, αναφέρει ότι στη φάση στην οποία βρίσκεται υπάρχει κίνδυνος για μόνιμη βλάβη οργάνων, ενώ έχουν αναφερθεί και αιφνίδιοι θάνατοι από αρρυθμίες.» Αυγή ΕΔΩ.

Με την επ’ αόριστον (απ’ ό,τι φαίνεται) προφυλάκιση  του Κώστα Σακκά παραβιάζεται το Σύνταγμα, οι νόμοι και οι κανόνες της δικαιοσύνης στο όνομα της οποίας βρίσκεται στη φυλακή. Με την απεργία πείνας διεκδικεί τα στοιχειώδη δικαιώματά του,  αυτονόητα σε μια δημοκρατία σαν αυτή που διδάσκουν τα σχολικά βιβλία. Όμως η ζωή έχει άλλη «άποψη». Μετά την βίαιη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και καταχτήσεις, μετά την βίαιη καταστολή απεργιών και διαδηλώσεων, μετά την επιστράτευση των απεργών, τις περιπτώσεις ποινικοποίησης  της συνδικαλιστικής δράσης, τις «προτάσεις» για απαγόρευση (στην ουσία) των διαδηλώσεων στο κέντρο, μετά το σιγοντάρισμα της δράσης της χρυσής αυγής και τη σπορά του φόβου και ενώ με την οικονομική πολιτική τους συγκυβέρνηση και τρόικα σπρώχνουν κάθε μέρα στην εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπων, μέσα σε καταιγισμό προπαγανδιστικών πυρών από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, έρχεται και η ορκωμοσία της πιο αντιδραστικής  κυβέρνησης της μεταπολίτευσης για να συμπληρωθεί το παζλ της επίδειξης δύναμης από το αστικό κράτος.

Τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα τσαλαπατώνται. Σήμερα είναι ο Κώστας Σακκάς. Αύριο μπορεί κάποιος από μας. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι κατοχυρωμένο. Τίποτα δεν μας ανήκει σε μια κοινωνία που υπάρχει και λειτουργεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών. Μας ανήκουν τα πάντα αρκεί να το πάρουμε απόφαση.

Πέμπτη 27 Ιούνη 2013. 

 Πηγή

Xιλή: κράτος κι επανάσταση

                                                                                      Το πρόβλημα στη Χιλή δεν ήταν ότι οι εργάτες «πήγαν πολύ μακριά», αλλά ότι άφησαν το κράτος και τις δομές του καπιταλισμού στη θέση τους.

του Tom Lewis
μετάφραση-επιμέλεια: Βασίλης Γιαννούλης

Τ ριανταπέντε χρόνια πριν η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του προέδρου Αλιέντε ανατράπηκε από το στρατιωτικό πραξικόπημα του δικτάτορα Πινοσέτ. Το ξημέρωμα της 11 Σεπτεμβρίου του 1973 τανκς πλημμύρησαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Χιλής και μια βροχή από βόμβες έπεσε στο προεδρικό μέγαρο «La Moneda» στο Σαντιάγο σκοτώνοντας τον Αλιέντε.
«Το πραξικόπημα επιβλήθηκε με απίστευτη βία. Χιλιάδες άνθρωποι βιάστηκαν, βασανίστηκαν απάνθρωπα και δολοφονήθηκαν. Μόνο στους 12 πρώτους μήνες της χούντας 30000 άνθρωποι εξοντώθηκαν. Ήταν οι πιο θαραλλέοι αγωνιστές της εργατικής τάξης που εντοπίστηκαν και συνελήφθησαν μέσα από την αγαστή συνεργασία ντόπιων και ξένων μυστικών υπηρεσιών. Η χούντα δεν φρόντισε απλώς να τους δολοφονήσει αλλά και να διαμελήσει τα σώματα τους σε μια προσπάθεια να προειδοποιήσει και να τρομοκρατήσει τις επόμενες γενιές».(1)
Στα χρόνια που ακολούθησαν, χιλιάδες αριστεροί, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών εξορίστων, κυνηγήθηκαν και δολοφονήθηκαν από την μυστική αστυνομία του Πινοσέτ.
Το πραξικόπημα σήμανε το τραγικό τέλος του «χιλιανού δρόμου», ή αλλιώς του χιλιανού πειράματος για τον κοινοβουλευτικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες για τους λόγους που οδήγησαν σε αυτό το βίαιο τέλος. Οι περισσότερες συντάσσονται με τη γραμμή που είχε το Χιλιανό Κομμουνιστικό Κόμμα στο ξεκίνημα της χούντας, ότι δηλαδή οι Χιλιανοί εργάτες «προχώρησαν πολύ μακριά» και «εξώθησαν» τα αφεντικά, το στρατό, και την CIA στη «λύση» του πραξικοπήματος.
Πρόκειται για την αντίληψη ότι οι ειρηνικές μεταρρυθμίσεις – και όχι ο επαναστατικός δρόμος – είναι η μοναδική «ρεαλιστική» λύση για το εργατικό κίνημα. Κι όμως, τα γεγονότα του 1973 οδηγούν στο εντελώς αντίθετο συμπέρασμα. «Το κεντρικό ζήτημα στη Χιλή ήταν το ζήτημα της εξουσίας, το ζήτημα της σχέσης του κράτους με την επανάσταση. Η περίοδος της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας αποτελεί μια πράξη ενός παλιού έργου, της ιδέας ότι το αστικό κράτος μπορεί με κάποιο τρόπο να χρησιμοποιηθεί υπηρετώντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης» (2).
Πράγματι, οι εργάτες της Χιλής πήγαν «πολύ μακριά», πολύ μακριά για την κυρίαρχη τάξη της Χιλής. Η ταξική πάλη στη Χιλή την περίοδο 1972- 73 έφτασε στο σημείο να απειλεί την ίδια την ύπαρξη της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι αστοί της Χιλής αντιλήφθηκαν το πρόβλημα και πήραν τα μέτρα τους ανατρέποντας την κυβέρνηση του Αλιέντε επειδή η κυβέρνηση αυτή δεν μπορούσε να συγκρατήσει αποτελεσματικά το εργατικό κίνημα. Όταν όμως ήρθαν αντιμέτωποι με την εντεινόμενη στρατιωτική απειλή, ο Αλιέντε και άλλοι ηγέτες της Λαϊκής Ενότητας συνέχισαν να παραμένουν πιστοί στην ιδέα της μεταρρύθμισης του κράτους. Για την ήττα του χιλιανού εργατικού κινήματος το 1973 ευθύνονται οι ρεφορμιστές και οι αυταπάτες τους για τη φύση του καπιταλιστικού κράτους. Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης δεν ήταν καθόλου μοιραίο.
Η επικαιρότητα και η χρησιμότητα αυτής της συζήτησης είναι προφανής για μια αριστερά που κοιτάει το παρελθόν και τις κρίσιμες καμπές του εργατικού κινήματος όχι για να θρηνήσει ή να διηγηθεί ηρωικές στιγμές, αλλά για να βγάλει συμπεράσματα και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του σήμερα.