Κομμουνιστής αξιωματικός στη διάρκεια της Χούντας - Κι όμως υπήρχαν

Κομμουνιστής αξιωματικός στη διάρκεια της χούντας. Κι όμως υπήρξαν. Ένας απ΄ αυτούς ο Γιώργος Γρηγοριάδης είχε μιλήσει στον Αντώνη Κακαρά.

Η ενδιαφέρουσα συνέντευξη θα δημοσιευθεί σε δύο μέρη λόγω του όγκου της.Με αφορμή τη μαύρη επέτειο της χούντας...

Πρώτο μέρος:

Ο γιατρός Γρηγοριάδης, πρώην Δήμαρχος Ηρακλείου

Ο Γρηγοριάδης είναι ο μόνος γνωστός αξιωματικός προελεύσεως μεταπολεμικά παραγωγικής σχολής στελεχών των ΕΔ (της Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων Θεσσαλονίκης- ΣΑΣ) που εντάχθηκε σε κομμουνιστική οργάνωση, συνελήφθη για την δραστηριότητά του στα πλαίσια αυτής της οργάνωσης στη διάρκεια της δικτατορίας, και δικάστηκε γι’ αυτό. 

Στη μεταπολίτευση ασχολήθηκε με την πολιτική και διετέλεσε Δήμαρχος Ηρακλείου Αττικής. Η ιδιότητα του γιατρού επισκίασε αυτήν του στρατιωτικού. (Η περίπτωση του Κ. Σειρηνίδη είναι διαφορετική και παρά την πίεση του γράφοντος, αρνήθηκε να καταγραφεί συζήτηση που διεξήχθη σπίτι του, επικαλούμενος ιδεολογικούς λόγους ως Αναρχικός, όπως δήλωσε. Εν τούτοις κάποια  στοιχεία που σχετίζονται με τη δικτατορία αλλά και με το ΚΚΕ παρατίθενται έστω σε υποσημείωση.[1])

Αντιρατσιστική» εθνική λογοκρισία

Η μάχη της Κρήτης, σε πίνακα ντόπιου λαϊκού ζωγράφου. Ο Ρίχτερ την περιλαμβάνει, μαζί με κάμποσες ακόμη ομοειδείς, στο βιβλίο του

Συντάκτης: 

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρρά

Οταν το περασμένο καλοκαίρι ερχόταν για ψήφιση στη Βουλή το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο της κυβέρνησης Σαμαρά (νυν Ν.4285), από τις στήλες τούτης εδώ της εφημερίδας είχαμε προειδοποιήσει (26.8.2014) ότι το περιβόητο άρθρο 2, με το οποίο ποινικοποιείται η «δημόσια επιδοκιμασία ή άρνηση εγκλημάτων» πολέμου και γενοκτονιών, είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει λογοκριτικά για την ιστορική έρευνα στη χώρα μας. Στο ίδιο μήκος κύματος, 139 ιστορικοί απηύθυναν μέσω της «Εφ.Συν.» έκκληση προς την κυβέρνηση να αποσύρει το επίμαχο άρθρο (2.9.2014). Τελικά, το τελευταίο ψηφίστηκε από τους βουλευτές της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ – με μόνη τιμητική εξαίρεση, στην τελευταία περίπτωση, τη Μαρία Ρεπούση.

Αντιμέτωποι μ’ αυτές τις προειδοποιήσεις, οι αρμόδιοι παρείχαν τότε αφειδώς διαβεβαιώσεις πως η επίμαχη διάταξη ουδέποτε πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για την περιστολή του έργου των ιστορικών. «Σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκεται η απαγόρευση ή ιδεολογική χειραγώγηση της επιστημονικής έρευνας», ισχυριζόταν π.χ. η αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, απόσπασμα που ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου επανέλαβε αυτολεξεί κατά την αγόρευσή του πριν από την ψηφοφορία (Πρακτικά Βουλής, σ.2.605-6). Επιφυλακτικότερη, η επιστημονική υπηρεσία της Βουλής στη δική της έκθεση (1.9.2014) έκρινε πάντως ότι «θα ήταν σκόπιμο, ελλείψει ειδικής ρύθμισης στην ελληνική νομοθεσία και προς διευκόλυνση της εφαρμογής της προτεινόμενης διάταξης, να εισαχθεί ειδικός λόγος άρσης του αδίκου της περιγραφόμενης συμπεριφοράς» στην περίπτωση της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας. Δυστυχώς, η πρότασή της δεν εισακούστηκε.