Τα εν Θεσσαλονίκη κομμουνιστικά σπουδαστήρια της μαθητιώσας νεολαίας .... Ημέραι μεγίστης ενδροπής....

Ένα από τα "ιστορικά" και όχι μόνο blog που με εμπνέουν τώρα τελευταία στην κατάβασή μου προς το παρελθόν και την ισορία είναι το http://raskolnikovgr.blogspot.com/


Παρακολουθώντας τα δύο εκπληκτικά βίντεο μεγάλης ιστορικής αξίας θα κατανοήσετε πολλά για την Ελλάδα του μεσοπολέμου και πως εξελίχθηκε η χώρα αυτή.. .

στα βίντεο αναφέρονται στην Αθήνα και τα Κουντουριότικα.... θέλω να πω ότι επιβεβαιώνω από παλαιούς εργάτες την ισορία της Κομμούνας των Κουντουριότικων. Αυτή η γειτονιά της ανείποτης φτώχειας ήταν δίπλα από το γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας προς τον Λυκαβητό. Σήμερα είναι μια κόσμια έκταση αθλοπαιδιών... Εγώ όμως που πάγαινα δημοτικό και νήπιο ΑΚΡΙΒΩΣ από κάτω δηλαδή μέσα στον τενεκομαχαλά δηλαδή τον πρόκαμα. Από πάνω τα Κουντουριότικα, στην μέση το 16ο Δημοτικό και από κάτω το περιλλάλητο αναμορφωτήριο Θηλέων... Μεγαλώσαμε, με την φτώχια φάτσα κάρτα την λάσπη και τα ρούχα στην αυλή, τα έγγλειστα κορίτσια που μιλούσαν με τις χούφτες τους σαν χωνί με τους αγαπητικούς και τον διδάσκαλο βασιλειάδη... Ά και τις "ασπρούλες" τα περιπολικά που μάζευαν τους αγαπητικούς... Ξύλο βρε παιδί μου άγριο... Τες πάντων, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους οι ανάπηροι γύρισαν στην ΑΘήνα.... Δημιουργήθηκε η κομμούνα των Κουντουριότικων όπου πέρα από τα προς το ζην (κοινό συσσήτιο κλπ) γίνονταν σπουδαίες επιμορφωτικές διαλέξεις.... Όταν ήρθε το κύμα των προσφύγων του 1922 ζήταγε εναγωνίως ελεύθερο χώρο για να κτίσει τους τενεκέδες τους η καημένη προσφυγιά... Στον Παναθηναικό ο Καλαφάτης και οι άλλοι αθλητές φύλαγαν νύκτα μέρα καραούλι για να μην κάνουν κατάληψη οι πρόσφυγες... Βρήκαν τα Κουντουριότικα σαν λύση... Οι καημένοι οι ανάπηροι βρέθηκαν σε δίλλημα... Και μάζεψαν την αναπηρία τους και πήγαν πιό πάνω στην Λουίζης Ριανκούρ κοντά στην Πανόρμου που σημειοτέον η Λουίζης Ριανκούρ ήταν τμήμα ανοικτό Ρωμαικού υδραγωγίου. Εκεί μετοίκησε η Κομμούνα. Ξανά κοντά στην ΣΤΕΓΗ ΠΑΤΡΙΔΟΣ δηλαδή στην Πλατεία Μαβίλη όπου ο Βασιλεύς ή η Βασίλησα είχε στήσει (νομίζω ο βασιλιάς εδώ δεν θυμάμαι καλά....) ένα ίδρυμα όπου οι ανάπηροι μάθαιναν όργανα μουσικά !!!!!!!!!! για να ζητιανεύουν αξιοπρεπώς...!!!!!!!!!!!!! Εκεί λοιπόν στην Λουίζης Ριανκούρ με την κομμούνα και στην ΣΤΕΓΗ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ανεπτύχθη ο αρχειομαρξισμός και φτιάχτηκε το περιλάλλητο σωματείο θυμάτων αναπήρων και ορφανών από τους δεκαετείς πολέμους και που είχε απόλυτη κυριαρχεία το αρχειομαρξιστικό ρεύμα με ηγέτη τον τυφλό (σχεδόν) Σταύρο Βερούχη και που αριθμούσε 500.000 μέλη και συνεδρίαζε κυρίως στους ναούς...!!!! . Από προσωπικές μαρτυρίες παλαιών αγωνιστών μου είχαν πεί ότι ο μόνος που εδέχοντο από το ΚΚΕ ήταν ο Κλάρας δηλαδή ο Άρης Βελουχιότης διότι τον εσέβοντο άπαντες... Για τα Ταμπούρια (αν ξέρω καλά πήρε την ονομασία η γειτονιά από τα ταμπούρια τα οχυροματικά του Καραισκάκη). ξέρω καλά ότι οι αρχειομαρξιστές δίδασκαν γραφή και ανάγνωση στα πλέον απόκληρα τμήματα του Πειραιότικου λαού. Πανόρμου και Ταμπούρια ήταν τα κάστρα βασισμένα στην ΗΘΙΚΗ και την μόρφωση.... Ανάθεμα την μνήμη σίγουρα θυμάμαι δύο "δάσκαλους" των μαθημάτων. Σίγουρα ήταν ο Βιτσώρης (σύζηγος πρώτος της Τσαγανέα) και ο Γκοβόστης (ναι ναι από κει ξεκίνησε από τον αρχιομαρξισμό). Μου είχαν πει και άλλα πολλά ονόματα... ιδιαίτερα δημοσιογράφων της καθημερινής εφημερίδος ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ όπου ήταν όλο το επιτελείο του αρχειομαρξισμού και ανεξάρτητων αριστερών και μεγάλοι λογοτέχνες κλπ κλπ. ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑ Συστήνω όλα τα λεξικά του ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ, ιδιαίτερα του κοινονιολογικού λεξικού (το έχω ... τέσσερις μισθούς μου κόστισε το ρημάδι...) το λογοτεχνικό, και την αγροτική εγκυκλοπαίδια... ΜΝΗΜΕΙΟΔΗ ΕΡΓΑ Εξ' άλλου από το κίνημα των θυμάτων αναπήρου πολέμου και μπρος στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις τους το κράτος ταλαιπωρήθηκε και αποφάσισε να τους δόσει το δικαίωμα των περιπτέρων. Περίπτερα τότες δεν υπήρχαν... Γιατί πως να αντέξει το κράτος τις διαδιλώσεις που είχαν την εξής δομή. Πρώτα τα τέκνα κια οι θυγατέρες, όπισθεν οι τυφλοί, οι χωρίς πόδια πίσω οι χωρίς χέρια και τέλος οι συνοδοί... Μου έλεγε παλαιός εργάτης ότι τα παρακείμενα στρατόπεδα πέριξ της Β. Σοφίας άδειαζαν από φαντάρους γιατί οι στρατηγοί έδιναν εντολές να πάνε για γυμνάσια μπας και δεν σκανδαλιστούν από το ηρωικά τραγικό θέαμα... Αυτά μου είπαν παλαιοί και αυτά σας μεταφέρω... Τότε όσο και να το κάνεις σαν νέος μπορεί να άκουγα παλαιούς αλλά υπήρχε πάντα μια βαρεμάρα πως να το κάνεις.... Υπήρχαν και οι πειρασμοί χαχα Αναρτήθηκε από

Αυταπάτες

Χθες βράδυ στον κήπο ενός νησιού συνέβη κάτι παράξενο. Την ώρα που ο μεσήλικας συνοδός μου μού εξομολογούνταν τον έρωτά του, είδα πως μέσα στο φλυτζάνι του καφέ του είχε πέσει η πανσέληνος. Το πρόσεξε κι εκείνος, και τότε βύθισε το κουταλάκι στο φλυτζάνι του, την έπιασε προσεκτικά και μου πρόσφερε στο στόμα την κουταλιά. Έκλεισα τα μάτια και κατάπια ευλαβικά την θεία κοινωνία της νύχτας. Πίσω από την πλάτη του, στον τοίχο με τον κισσό, παρέλαυναν καρέ καρέ οι σκηνές των συγκλονιστικότερων ασπρόμαυρων φιλιών στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Όταν άνοιξα τα μάτια παρατήρησα πως, παρόλο που είχα μόλις πιεί το φεγγάρι από το χέρι του, η πανσέληνος βρισκόταν ξανά στην επιφάνεια του μαύρου καφέ του.

Μην ξαναπροσπαθήσεις να με ταΐσεις πανσέληνο. Μην ξαναεπιχειρήσεις να με πείσεις πως κρατάς στο χέρι σου το φεγγάρι.

Ξέρω πως την επόμενη στιγμή πάλι στο φλυτζάνι σου θα βρίσκεται, και ας έχω νομίσει πως μου την έκανες δώρο.

Εσύ δεν είσαι γενναιόδωρος, κι εγώ δεν αντέχω την αδικία.

Η αναρτηση ειναι απο το θεωρημα για περισσοτερα και τα σχολια εδω

Το ναυάγιο της Φρεγάτας "Μέδουσα" - Théodore Géricault

Το ναυάγιο της Φρεγάτας "Μέδουσα" - Théodore Géricault

O Jean Louis Theodore Gericault γεννήθηκε το 1791 στη Ρουέν και πέθανε μόλις το 1824 στο Παρίσι. Ανήκε στους ιμπρεσσιονιστές ζωγράφους.

Ο παραπάνω πίνακας ονομάζεται «Το ναυάγιο της φρεγάτας Μέδουσας» (Le naufrage de la Meduse) και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου. Αφορμή για το έργο έδωσε η έκθεση ενός από τους διασωθέντες από το ναυάγιο της φρεγάτας Μέδουσας, που έγινε το 1816. Το πλοίο ανήκε στο γαλλικό στόλο και μετέφερε καταδίκους στη Σενεγάλη. Επειδή είχε για διοικητή έναν άπειρο ναυτικό, το πλοίο βούλιαξε και 150 ναυαγοί φορτώθηκαν σε μια σχεδία Η σχεδία αρχικά ρυμουλκήθηκε από ναυαγοσωστικό αλλά όταν τα σχοινιά έσπασαν, αφέθηκε να παραδέρνει στην τρικυμισμένη θάλασσα. Πάνω στη σχεδία έλαβαν χώρα τρομερές σκηνές, με δολοφονίες, ακόμα και κρούσματα κανιβαλισμού. Για το συμβάν θεωρήθηκε υπεύθυνη η κυβέρνηση, η οποία, για πολιτικούς λόγους είχε διορίσει το συγκεκριμένο (ανίκανο όπως αποδείχθηκε) κυβερνήτη.

Ο Gericault αποφάσισε να αποτυπώσει τη στιγμή που οι ελάχιστοι επιζώντες (καμιά 10ριά) αντικρίζουν στον μακριά στον ορίζοντα το πλοίο της σωτηρίας τους και προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή του με χειρονομίες. Το έργο κατασχέθηκε αμέσως από την κυβέρνηση.

Από τεχνικής απόψεως, το έργο αποδίδεται σε τρία επίπεδα, με πυραμιδωτή δομή. Στο πρώτο επίπεδο εμφανίζονται οι νεκροί και ένας πατέρας που κρατά το νεκρό παιδί του στη σχεδία. Ανεβαίνοντας στην πυραμίδα, σε δεύτερο επίπεδο βρίσκονται αυτοί που προσπαθούν να ανασηκωθούν για να δουν το πλοίο της σωτηρίας και στην κορυφή αυτοί που χειρονομούν για να τους δει το πλοίο. Στη βάση της πυραμίδας βρίσκεται ο θάνατος και ανεβαίνοντας προς τα πάνω εμφανίζεται η ελπίδα για τη ζωή. Πρόκειται για έναν πίνακα με έντονα τα στοιχεία του ρεαλισμού και της τραγικότητας. Χωρίς ήρωες, με καθημερινούς ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τη ζωή και το θάνατο. Στον πίνακα αυτό φαίνεται η ιδιαίτερη ικανότητα του Gericault στην ψυχολογική ανάλυση, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στην έκφραση του πατέρα αλλά και αυτών που προσπαθούν να ανασηκωθούν. Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε και από άλλους πίνακες του Gericault, με θέμα «ψυχικά διαταραγμένες γυναίκες», που θα σας δώσω σε επόμενα posts.

Σας παραθέτω αυτό τον πίνακα με μία κριτική βασισμένη στο βιβλίο του καθηγητή Κου Χρύσανθου Χρήστου (H Ευρωπαϊκή ζωγραφική του 19 ου αιώνα, Αθήνα 1983). Η πρώτη επαφή μου με τη ζωγραφική του 19 ου αιώνα έγινε το 1987, παρακολουθώντας τα μαθήματα του καθηγητή Κου Νικόλαου Ζία, με την ιδιότητά μου ως φοιτητή της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών.
 Αναρτήθηκε από Ηλίας Καραγιαννάκος

"Οι πιο ευάλωτοι νιώθουν την ελληνική κρίση στο πετσί τους "

Maria Psoma

27 Μαΐου 11:05 μ.μ.

Άρθρο της 23ης Μαΐου στους Financial Times σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα οι ασθενείς σπανίων παθήσεων λόγω της οικονομικής κρίσης και των νέων μέτρων:

"Οι πιο ευάλωτοι νιώθουν την ελληνική κρίση στο πετσί τους "

Πριν από την ελληνική κρίση, η Ζωή Γκεζέρβα λάμβανε από το κράτος 4.500 ευρώ κάθε μήνα ως οικονομική βοήθεια για την αντιμετώπιση της σπάνιας γενετικής διαταραχής (Πομφολυγώδη Επιδερμόλυση, ασθένεια που προκαλεί φουσκάλες και πληγές στο δέρμα) που έχει προσβάλει την κόρη της. Με τα νέα μέτρα, η μητέρα σήμερα δεν παίρνει σχεδόν τίποτα.

«Δεν έχουμε μεγάλα χρονικά περιθώρια στη διάθεσή μας. Έχουμε ήδη ξοδέψει σχεδόν όλες τις οικονομίες μας», δηλώνει η κυρία Γκεζέρβα, ο σύζυγος της οποίας εργάζεται ως οικοδόμος, ενώ η ίδια κάνει εποχιακή δουλειά, με αποτέλεσμα να μην έχει σταθερό εισόδημα.

Τα ποσοστά αναπηρίας της σπάνιας πάθησης της δίχρονης κόρης της έχουν αναθεωρηθεί, με αποτέλεσμα στο εξής η κυβέρνηση να πληρώνει μονάχα το 10 τοις εκατό του κόστους των πολύ ακριβών φαρμάκων που εισάγονται για την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης πάθησης. Να πούμε ότι τον περασμένο μήνα ένα παιδί με την ίδια διαταραχή πέθανε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η κυρία Γκεζέρβα να φοβάται σήμερα ιδιαιτέρως για το ποια θα είναι η εξέλιξη της κατάστασης του παιδιού της.

Όσο οι πολιτικοί λογομαχούν, οι ασθενείς υποφέρουν, και ιδιαίτερα τα άτομα που νοσούν από σπάνιες παθήσεις. Αυτές οι ασθένειες, που χαρακτηρίζονται σπάνιες γιατί προσβάλλουν λιγότερα από 5 στα 10.000 άτομα, είναι ελάχιστα κατανοητές, ενώ οι θεραπείες τους, τις περισσότερες φορές, άκρως δαπανηρές.

«Μέχρι την επόμενη χρονιά θα υπάρξουν θάνατοι», προειδοποιεί ο Βίκυ Μπίλιου, η κόρη της οποίας πάσχει από το Σύνδρομο Prader-Willi, μία νευρογενετική ανωμαλία που χαρακτηρίζεται από νεογνική και βρεφική υποτονία, κινητική και νοητική υστέρηση, παθολογική παχυσαρκία και ιδιαίτερα μορφολογικά χαρακτηριστικά προσώπου, κυρίως στην παιδική ηλικία και στην εφηβεία.

Οι φαρμακευτικές εταιρείες που ασχολούνται με την ανάπτυξη ειδικών θεραπειών για τις σπάνιες παθήσεις χρεώνουν συνήθως δεκάδες χιλιάδες ευρώ ανά ασθενή ετησίως. Ωστόσο, επειδή ο αριθμός των ασθενών που πάσχουν από τέτοιες νόσους είναι μικρός και οι θεραπείες μπορούν να σώσουν ζωές, οι περισσότερες χώρες συνήθως προπληρώνουν για αυτές.

Ωστόσο, στην Ελλάδα οι αιτήσεις για την αγορά δαπανηρών φαρμάκων πρέπει να εγκρίνονται από μία ειδική επιτροπή γιατρών, οι συναντήσεις της οποίας μέχρι σήμερα έχουν αναβληθεί επανειλημμένα.

«Τους τρεις τελευταίους μήνες κανείς δεν έχει πάρει έγκριση», λέει η κυρία Μπίλιου, η οποία είχε προειδοποιηθεί από το γιατρό της για τις καθυστερήσεις που θα προέκυπταν, γι' αυτό και εκείνος φρόντισε να εξασφαλίσει τη θεραπεία που χρειάζεται το παιδί της για μισό χρόνο και το κόστος της οποίας ανέρχεται σε 3.000 ευρώ το μήνα.

«Άλλοι δεν στάθηκαν και τόσο τυχεροί. Γνωρίζω δύο οικογένειες με άρρωστα νεογνά στους οποίους οι γιατροί απλά είπαν ότι θα πρέπει να κάνουν υπομονή», αποκαλύπτει η κυρία Μπίλιου.

Αλλά και η γενικότερη υποστήριξη που δινόταν μέχρι σήμερα έχει μειωθεί σημαντικά. Οι ελληνικές αρχές, λόγω της κρίσης, αξιολόγησαν και πάλι τα ποσοστά αναπηρίας, καθώς και τα δικαιώματα που προκύπτουν από αυτά, δίνοντας έτσι ακόμα λιγότερα προνόμια σε ορισμένες ομάδες ασθενών που νοσούν από πολύ σοβαρές νόσους.

Η Ευτέρπη Φλόκα, που νοσεί από Οικογενή Μεσογειακό Πυρετό, δεν διστάζει να εκφράσει την ανησυχία της δεδομένου ότι από τον Ιούνιο θα πρέπει να πληρώνει το 40 τοις εκατό του κόστους των φαρμάκων της. «Αισθανόμαστε ότι σήμερα υπάρχει λιγότερη μέριμνα από ποτέ άλλοτε», εξομολογείται.

Πολλοί βλέπουν τις αλλαγές σαν κάτι το απαραίτητο για την αντιμετώπιση των ανεπαρκειών που υπήρχαν μέχρι σήμερα στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Ωστόσο, ο Δημήτρης Συνοδινός, Διευθυντής της Ελληνικής Συμμαχίας για τις Σπάνιες Ασθένειες, δηλώνει: «Αρκετοί από τους πάσχοντες από σπάνιες ασθένειες είδαν το ποσοστό αναπηρίας τους να μειώνεται τόσο πολύ, με αποτέλεσμα σήμερα να βρίσκονται σε πολύ δυσχερή θέση».

Η κυρία Μπίλιου λέει ότι η κόρη της δεν θα έχει όλη την απαιτούμενη θεραπεία στο επόμενο ραντεβού της. «Κάθε μήνα θα πρέπει να επιλέγω εάν θα κάνουν μαλάξεις στα χέρια ή στα πόδια» αποκαλύπτει.

Είναι εμφανές, λοιπόν, ότι οι νέες συνθήκες είναι αρκετά δύσκολες για μια οικογένεια που ήδη δαπανά το μεγαλύτερο μέρος του διαθέσιμου εισοδήματός της για τη σωστή φροντίδα του παιδιού, πόσω μάλλον τώρα που οι περισσότερες έχουν δεχτεί σημαντικές μειώσεις στους μισθούς τους.

Η ελληνική οικονομική κρίση πλήττει πάνω από όλα τους πιο ευάλωτους.

(Πηγή: Εurordis, Μετάφραση: Eλίνα Μιαούλη