ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ 17Ν;;;

Συμπληρώθηκαν   10  χρόνια από την στιγμή που ένα τυχαίο(;;;)γεγονός οδήγησε στην εξάρθρωση της  Ε.Ο. 17Ν και στο κλείσιμο των ιστορικών ρευμάτων της ένοπλης πάλης που γέννησε η μεταπολίτευση.
Λίγοι πλέον θυμούνται ή θέλουν να θυμούνται την 17Ν και τα φυλακισμένα μέλη της, αποδέχονται ή μη την συμμετοχή τους σε αυτήν. Έξαλλου από τους 14 καταδικασμένους  για την υπόθεση 17Ν, οι 7 παραμένουν με βαριές καταδίκες  στην φυλακή. O τυφλός Σάββας Ξηρός μετά από 3 αιτήσεις, μόλις χτες κατάφερε να εξασφαλίσει την διακοπή της βαριάς ποινής του και την εισαγωγή του στο νοσοκομείο για  πεντάμηνο νοσηλεία.  Μια λευτεριά μισή καθώς στο νοσοκομείο θα βρίσκεται υπό  φρούρηση. Αλήθεια ποιος συνεχίζει να φοβάται ένα βαριά ανάπηρο πρώην αντάρτη πόλης; Μήπως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι τίποτε άλλο παρά  η έκφραση του μίσος  και της εκδίκησης από το κράτος και τους μηχανισμούς του απέναντι σε ένα άνθρωπο που αμφισβήτησε το μονοπώλιο της βίας; Αλήθεια αν στην θέση του Σάββα Ξηρού βρίσκονταν ο οποιοδήποτε καταχραστής της δημόσιας περιουσίας θα τον τυραννούσαν τόσο πολύ;

Λίγοι λοιπόν θέλουν να θυμούνται την 17Ν, αν και πλείστοι μέσα στην τραγικότητα των στιγμών που ζούμε λένε μεταξύ σοβαρού και αστείου: Αν υπήρχε η 17Ν δεν θα τόλμαγαν να κάνουν τα αίσχη που έκαναν!!!
Φυσικά οι ίδιοι αυτοί που τα λένε στην συντριπτική τους πλειοψηφία  δεν θα έχουν κατέβει σε καμιά πορεία ενάντια στο μνημόνιο,  άντε το πολύ να έβριζαν και να μούτζωναν το κοινοβούλιο και τους πολιτικούς.  Ή ακόμη χειρότερα θα δίνουν   δίκαιο  στην χειροδικία του βουλευτή της Χ.Α Κασιδιάρη. Μικροαστικά στρώματα που περιμένουν την σωτηρία από θεούς, δαίμονες και Ζορό, για να καταλήξουν στις αγκαλιές του κράτους και των πάσης φύσεως λαϊκιστών.
Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα των ρευμάτων του ενόπλου ρεφορμισμού, όπως ήταν και η 17Ν..Οι ενέργειες της ένοπλης προπαγάνδας που θα οδηγούσαν στην εξέγερση των μαζών αντικαταστήθηκαν από τις λογικές της ένοπλης ανάθεσης που θα τιμωρούσε ή θα εκβίαζε τα πάσης φύσεως αφεντικά. Παίζοντας και σε κάποιες περιπτώσεις το παιχνίδι φραξιών του κράτους
Κάτω από αυτήν την οπτική ο βιοπολιτικός κύκλος της 17Ν είχε κλείσει πολύ πριν από την «ατυχής» στιγμή της έκρηξης της βόμβας στα χέρια του Ξηρού. Δίχως τα μέλη ή όσοι είχαν παραμείνει μέλη αυτής της οργάνωσης  να μην θέλουν ή να μην μπορούν να το κατανοήσουν, για ποικίλους λόγους που είναι στο χέρι του μελλοντικού ιστορικού να διερευνήσει. Ο πιο κινηματικός και μαζικότατος  ΕΛΑ το είχε καταλάβει προ πολλού  και αυτοδιαλύθηκε το 1995. Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως οι μαζικές διαδικασίες προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια από τις συνωμοτικές τριάδες…
Τώρα θα μου πείτε γιατί θυμήθηκα την υπόθεση της 17Ν; Μα γιατί το κλείσιμο μιας δεκαετίας πρέπει να μα οδηγήσει όχι στην λήθη μα στον αναστοχασμό, καθώς πιστεύω ή είμαι από δαύτους που πιστεύουν πως οι οργανώσεις ένοπλης πάλης είναι τμήματα της αριστεράς, και όχι εργαλεία των μηχανισμών…
Μιας αριστεράς που θέλει να είναι επιθετική,  αν και οι ίδιες αυτές οι οργανώσεις εν τέλει παραμένουν εντός των πλαισίων μιας αριστεράς της ήττας. Μιας  αριστεράς χριστιανικής, σωτηριολογικής, μιας αριστεράς της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, μιας  εν τέλει  βαθιά ρεφορμιστικής αριστεράς.
Μιας αριστεράς που στην συντριπτική της πλειοψηφία απέναντι στην επίθεση του συστήματος,  στις  μέρες της  εξάρθρωσης της 17Ν,  απάντησε με φόβο και τρόμο,   υπογράφοντας χαρτιά νομιμοφροσύνης και λεγκαλισμού.
Και νομίζω πως αποτελεί μια αναγκαιότητα ο εν λογω αναστοχασμός, γιατί οι μορφές ένοπλης αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του κράτους δεν σταμάτησαν και ούτε θα σταματήσουν.  Ιδιαίτερα μετά το πέρας της εξέγερσης του 2008,  αυξήθηκαν με αλματώδη ρυθμό από δυνάμεις  που φλέρταραν με λογικές ενός ενόπλου μηδενισμού.
Και είναι ως ένα σημείο φυσικό: ο λεγκαλισμός του συνόλου της αριστεράς αφήνει ένα κενό που πάντα με ποικίλους τρόπους κάποιοι τον καλύπτουν.  Παίρνοντας στοιχεία  από την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής,  που κάποιοι φαντάζονται πως την μεταστρέφουν επαναστατικά,  αλλά μάλλον τις δίνουν κάποιες πρωτότυπες «εναλλακτικές» μορφές που καίγονται μαχόμενες υπερασπίζοντας την τέχνη του μερικού.  Έξαλλου στην φάση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού τίποτε δεν βρίσκεται εκτός των πλαισίων του ιστορικού μηδενισμού της εποχής μας.
Ενώ ας σημειωθεί πως ανάλογες- αλλά όχι ίδιες- μορφές ένοπλης αντιπαράθεσης θα προκύψουν και στην συγκύρια που ζούμε, όσο η κρίση τρώει τα ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας μας.  Είναι σχεδόν  βέβαιο ή απολύτως βέβαιο πως το «κίνημα των αυτοκτονιών» θα πάρει οδηγήσει σε οργανωμένες ή λιγότερο οργανωμένες ένοπλες ή λιγότερο ένοπλες αντιπαραθέσεις…Με την λαϊκή οργή να μην κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε δίκαιους και άδικους
Και είναι ένα γεγονός που το αντιλαμβάνονται οι δομές της κατάστασης εξαίρεσης και επιχειρούν να ξανανοίξουν την υπόθεση της 17Ν με τον τρόπο που την έκλεισαν..
Με την λογική της τρομουστερίας, της ποινικοποίησης των μαχητικών αγώνων και υποκειμένων. Με την λογική της απαξίωσης και της ταύτισης των ενόπλων ανταρτών με τον κόσμο και την δράση των ανθρώπων του κοινού ποινικού δικαίου..
Με τη ισχύ που τις δίνει το κρατικό μονοπώλιο της βίας,  αλλά και της ανοχής  που δίνει η εξουσία στις παρακρατικές συμμορίες και στα φαινόμενα εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Ε σε αυτή την κατάσταση εξαίρεσης, παρακρατικής/ εργοδοτικής βίας και οικονομικής τρομοκρατίας η απάντηση δεν είναι ούτε ο  λεγκαλισμός, ούτε μηδενισμός, ούτε  και η ένοπλος ρεφορμισμός.
Απάντηση αποτελεί μια πραγματική επιθετική αριστερά που θα οργανώσει την εργαζόμενη πλειοψηφία στο κόσμο και στις δομές της αντίστασης και της εξέγερσης.
Οργανώνοντας την ζωή με τρόπο που θα δίνει άλλο νόημα στις σχέσεις, στην εργασία, στο έρωτα, αναδεικνύοντας τις  αντικειμενικές δυνατότητες που κρύβει στα σπλάχνα του το υπάρχον σύστημα.
Οργανώνοντας τον αγώνα των εργαζόμενων με μορφές μαζικής αντι-βίας που δεν θα αναθέτουν σε σωτήρες και Ζορό τον εκβιασμό και την τιμωρία των αφεντικών, αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σαν μαχόμενες συλλογικότητες θα παίζουν αυτόν τον ρόλο.
Οικοδομώντας ένα πραγματικό  κίνημα που θα καταργεί κάθε στιγμή και συνεχώς τις δομές εξουσίας.  Ακόμη και την στιγμή που η εξουσία περάσει στα χέρια της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Κλείνοντας θα πούμε πως αναστοχαζόμενοι τις αποτυχημένες  απόπειρες της «κριτικής των οπλών»,  οδηγούμαστε με ένα δημιουργικό τρόπο να τις εντάξουμε στις δομές του «όπλου της κριτικής».
Διαφορετικά ούτε οι «νεκροί μας δεν θα είναι ήσυχοι», αφημένοι στην   διάβρωση που προκαλεί η κυρίαρχη ιδεολογία και οι δομές της συντήρησης.  Που οδηγούνε στην λήθη,  στην λησμονιά και στον μηδενισμό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡOΣ
Η  αναρτηση  απο  εδω

«Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: Η εκκαθάριση Εθνικοσοσιαλιστών από τον Χίτλερ

Σαν  χθες το 1934 ξεκίνησε στη Γερμανία το αιματηρό τριήμερο που έμεινε γνωστό στην Ιστορία ως «η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» και το οποίο άνοιξε το δρόμο του Αδόλφου Χίτλερ προς την απόλυτη εξουσία τόσο εντός όσο και εκτός του κόμματός του.

Στις 30 Ιουνίου του 1934 ο ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, Αδόλφος Χίτλερ, διέταξε τις δολοφονίες εκατοντάδων μελών του ίδιου του κόμματος του, ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο να λάβουν μέρος σε πραξικόπημα εναντίον του.
Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, διέθετε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 δυο ένοπλα σώματα, τα οποία δρούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας), αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία. Τα SA εκείνη την εποχή αριθμούσαν περί τα τέσσερα εκατομμύρια μέλη και συνέβαλαν τα μέγιστα στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία επιβαλλόμενα στους δρόμους της ταραγμένης Γερμανίας επί των σοσιαλδημοκρατών, κομουνιστών, συνδικαλιστών κ.ά., ενώ συνέτριβαν τους πολιτικούς αντιπάλους του Χίτλερ. Αρχηγός του σώματος των SA ήταν ένας μπαρουτοκαπνισμένος επιθετικός και ιδιαίτερα φιλόδοξος άνθρωπος, ο παλιός φίλος του Χίτλερ, Ερνστ Ρεμ.
Με τη συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, ιδιαίτερα λόγω των χρόνιων υποσχέσεων του Χίτλερ για αποκατάσταση της στρατιωτικής αίγλης του παρελθόντος και ακύρωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών που περιόριζε το γερμανικό στρατό στους 100.000 άντρες. Τα SA επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν τον παραδοσιακό στρατό της Γερμανίας, κάτι που γνώριζαν οι ηγέτες των ενόπλων δυνάμεων και οι συντηρητικοί πολιτικοί και οικονομικοί υποστηρικτές τους.
Τα SA σύντομα μετατράπηκαν σε πρόβλημα για τον Αδόλφο Χίτλερ, που απειλούσε την ίδια την πολιτική του επιβίωση αλλά και το μέλλον του κινήματος των Ναζί. Ο Χίτλερ τώρα χρειαζόταν τη στήριξη των στρατηγών του παραδοσιακού στρατού και των επικεφαλής της βιομηχανίας για την αναδόμηση της Γερμανίας, μετά το κραχ. Κατά τη διάρκεια ενός συμβουλίου, στα τέλη Φεβρουαρίου του 1934, ο Χίτλερ ενημέρωσε τον Ρεμ ότι τα SA δεν επρόκειτο να γίνουν στρατιωτική δύναμη, αλλά θα περιοριζόταν σε συγκεκριμένες πολιτικές δράσεις. Ενώπιον του Χίτλερ ο Ρεμ συναίνεσε και υπέγραψε μάλιστα και συμφωνία με τον υπουργό Άμυνας, στρατηγό Βέρνερ φον Μπλόμπεργκ. Σύντομα όμως, ο Ρεμ άφησε να καταστεί σαφές ότι δεν σκόπευε να τηρήσει τη συμφωνία ενώ δυο μήνες αργότερα δεν δίστασε να δηλώσει ότι «Τα SA είναι η Εθνική Σοσιαλιστική Επανάσταση!» προς φρίκη των βιομηχάνων και συντηρητικών.
Στις αρχές Ιουνίου ο Ρεμ είχε μια πεντάωρη συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ. Λίγες μέρες αργότερα ανακοίνωσε ότι θα έπαιρνε άδεια «ασθενείας» ενώ έθεσε το σώμα των SA σε άδεια για ολόκληρο το μήνα Ιούλιο. Επιπλέον, συγκάλεσε συνέδριο των ηγετών των SA για τις 30 του μήνα σε ένα θέρετρο κοντά στο Μόναχο, όπου ο Χίτλερ υποσχέθηκε να παρευρεθεί για να ξεκαθαριστεί το ζήτημα.
Στο μεταξύ ο Χίτλερ ενημερώθηκε από τον Πρόεδρο της χώρας και τον υπουργό Άμυνας ότι το ζήτημα των SA έπρεπε να λυθεί άμεσα, αλλιώς θα κηρυσσόταν στρατιωτικός νόμος και την εξουσία της χώρας θα αναλάμβανε ο στρατός, θέτοντας τέρμα στην πορεία του κόμματος των Ναζί. Την ίδια ώρα οι ηγέτες των SS διέσπειραν φήμες ότι τα SA σχεδίαζαν να καταλάβουν βίαια την εξουσία της χώρας. Ο αρχηγός των SS, Χίμλερ, πέτυχε κρυφή συμφωνία με τους στρατηγούς των ενόπλων δυνάμεων, ώστε να παράσχουν αυτοί τα όπλα αλλά να απέχουν από τη δράση, αφήνοντας τα SS να «τακτοποιήσουν» το θέμα των SA. Φτάνοντας στο Μόναχο την αυγή του Σαββάτου, 30 Ιουνίου, ο Χίτλερ διέταξε αρχικά να συλληφθούν όσα μέλη των SA βρισκόταν εντός του κτιρίου των Ναζί.
Στη συνέχεια κατευθύνθηκε να συναντήσει τον Ρεμ και τους άλλους ηγέτες των SA. Όλοι συνελήφθησαν από τα SS και μεταφέρθηκαν σε μια φυλακή εκτός Μονάχου όπου αργότερα εκτελέστηκαν από τα SS. Αυτή ήταν η αρχή του αιματηρού διωγμού, ο οποίος υλοποιήθηκε με μαζικές συλλήψεις και δεκάδες εκτελέσεις στελεχών των SA από τα SS. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε την αναταραχή προκειμένου να εξοντώσει και πολιτικούς αντιπάλους του που δεν είχαν σχέση με τα SA, όπως ο Γκρέγκορ Στράσερ, ο στρατηγός Φέρντιναντ φον Μπρέντοβ, ο πρώην καγκελάριος Κουρτ φον Σλάιχερ και ο πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας, Γκούσταβ Ρίτερ φον Καρ.
Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων δεν δημοσιεύθηκε. Ο νέος αρχηγός των SA, Βίκτορ Λούτσε, δήλωσε αργότερα ότι εκτελέσθηκαν 81 άτομα. Σήμερα, όμως, γίνονται εκτιμήσεις για 200 έως 1.000 θύματα, κυρίως από τους άντρες των SS, με βοήθεια από τη μυστική αστυνομία (Γκεστάπο) και τον Στρατό. Ο Χίτλερ παρουσιάστηκε στα μέσα ενημέρωσης ως θύμα συνωμοσίας που εξύφανε ο Ρεμ ενώ η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών νομιμοποιήθηκε ως αυτοάμυνα του κράτους. To Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα εδραίωσε πλέον την απόλυτη κυριαρχία του σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και οικονομίας της χώρας, ενώ τα SS έγιναν μια επίφοβη δύναμη στη ναζιστική Γερμανία. Πηγές: Wikipedia.org, Spartacus Educational, HistoryLearningSite, HistoryP
Η  αναρτηση  απο  εδω

“Αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που έχουν επιβληθεί από τα κινήματα και τις πλατείες”;!

Πέρα από τη δημαγωγική ρητορεία περί επαναδιαπραγματεύσεων, η πολιτική θα είναι η ίδια, μέχρι να οδηγηθούμε στις αναμενόμενες μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, που θα είναι τώρα προβλέψιμες, άσχετα αν δεν ξέρουμε προς τα πού θα πάνε. Τώρα υπάρχει και ένας ισχυρός νεοναζιστικός πόλος, νομιμοποιημένος πια και θεσμοθετημένος, που ψηφίστηκε από 426.000 ανθρώπους και ξεπέρασε τη ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ, και μπορεί να εκφράσει τη λαϊκή οργή -και να έχουμε ένα δεύτερο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, άλλα αυτή τη φορά από τη ναζιστική Ακροδεξιά.
Ποια ήταν τελικά η έκπληξη των εκλογών;
Τελικά, ποια ήταν η έκπληξη των εκλογών; Ο ΣΥΡΙΖΑ με το απίθανο ποσοστό του 27%, που θεωρητικά είχε τη δυνατότητα να φτάσει ακόμα πιο ψηλά και να έρθει πρώτο κόμμα; Ή το ΚΚΕ, το κόμμα από μπετόν, που έχασε περίπου τους μισούς ψηφοφòρους; Ή η εντυπωσιακή άνοδος του κόμματος των εκτελεστών, των βασανιστών, των κυνηγών κεφαλών, των δικτατοριών; (γιατί αυτή την κληρονομιά κουβαλάει η Χρυσή Αυγή) Ή μήπως η αποχή, που μαζί με τα λευκά και τα άκυρα πλησιάζει το 40%, που σημαίνει πως σχεδόν ένας στους δύο δεν ψήφισε.
Και σε αριθμούς ανθρώπων πλησιάζουν τα τέσσερα εκατομμύρια, για μένα τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν έκπληξη. Η έκπληξη ήταν ότι περίπου τρία εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν την καταστροφή τους και τον αργό τους θάνατό (που μπορεί να γίνει γρήγορος με μια αυτοκτονία).     Τόσο είναι το σύνολο των ψηφοφόρων της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Γιατί όλοι αυτοί δεν είναι ούτε πλούσιοι ούτε τραπεζίτες ή εφοπλιστές. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Η πλούσια αστική τάξη της Έλλαδας μετριέται σε κάποιες δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους.

«Δεν θα μας αφήσετε με τα σώβρακα!» δηλώνουν ημίγυμνοι οι Ιταλοί

Ένα πρωτότυπο κίνημα εισβολής σε Εφορίες, τράπεζες και εταιρίες αναπτύσσεται στην Ιταλία.

Όσοι συμμετέχουν μπαίνουν σε Εφορίες, τράπεζες και εισπρακτικές εταιρίες και πετώντας όλα τους τα ρούχα παραμένουν γυμνοί με κεντρικό σύνθημα «Δεν θα μας αφήσετε με τα σώβρακα! Εμείς το χρέος δεν το πληρώνουμε» (Non ci lascerete in mutande! Noi il debito non lo paghiamo!).
Το κίνημα αυτό, αντιδρά με αυτόν τον ευρηματικό τρόπο στην απόφαση του υπουργείου οικονομικών, να προχωρήσει σε κατασχέσεις για οφειλές στις εφορίες.
Η φωτογραφία από την εισβολή στην τράπεζα BNL της Νάπολης που μπλοκαρίστηκε για περισσότερες από 3 ώρες.