Δικαίωμα στη σχόλη: Το παράδειγμα Ρούσβελτ και το ελληνικό αντιπαράδειγμα

Του Γιώργου Καλλή

 

Ακούγεται ωραίο. Τι θα λέγατε για 2 μήνες διακοπές το Καλοκαίρι πληρωμένες; Και η Παρασκευή αργία, χωρίς να μειωθεί ο μισθός σας; Τον δρόμο έδειξε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρούσβελτ μειώνοντας τις ώρες εργασίας  όταν οι ΗΠΑ προσπαθούσανε να συνέλθουνε από την μεγαλύτερη οικονομική κρίση όλων των εποχών. Τότε οι ΗΠΑ τα καταφέρανε αλλά η υπό κρίση Ελλάδα αλλού βαδίζει, με τις εργασιακές κατακτήσεις δεκαετιών να απειλούνται σήμερα άμεσα.

Μιλάμε συχνά για το Νιου Ντιλ, αλλά ξεχνάμε μια ακόμα σημαντικότερη μεταρρύθμιση του Ρούσβελτ στην διάρκεια της Μεγάλης Κρίσης, όταν πρώτος στον κόσμο εισήγαγε το πενθήμερο, μειώνοντας τις εβδομαδιαίες ώρες εργασίας από 48 σε 40. Η λογική ήταν απλή. Αν ο καθένας δουλέψει λιγότερο, τότε θα υπάρχει περισσότερη εργασία για όλους και η ανεργία θα μειωθεί. Οι εργοδότες δεχθήκαν το νέο εργασιακό νόμο, όταν ο Ρούσβελτ τους απείλησε με χειρότερα μέτρα σε περίπτωση που αρνούνταν. Οι μελέτες των Neumann, Taylor κ.α., δημοσιευμένες στο Economic Journal και το πλέον έγκυρο American Economic Review, υπολογίζουν ότι από την πολιτική του Ρούσβελτ δημιουργήθηκαν μακροπρόθεσμα 1.1 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας (αρχικά φτάσαν τα 2.7 εκατομμύρια), ενώ οι μηνιαίοι μισθοί δεν μειώθηκαν, δηλαδή η ωριαία αμοιβή των εργαζομένων αυξήθηκε. Μετά τον πόλεμο μία-μία όλες οι προηγμένες οικονομίες ακολούθησαν το παράδειγμα των ΗΠΑ κάνοντας το Σάββατο αργία. Από τους τελευταίους κι εμείς στην Ελλάδα, σε μία από τις πρώτες «αλλαγές» της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου. Θυμάμαι την χαρά όταν μου είπαν οι γονείς μου, μαθητή του δημοτικού τότε, ότι δεν θα έχει σχολείο το Σάββατο.

Καρκίνος― ας μιλήσουμε ανοιχτά όπως η Λιόπη Αμπατζή

Για τη δική μου εμπειρία καρκίνου εδώ δεν έχω γράψει ποτέ. Επίτηδες παρότι αυτά που αποκόμισα είναι πολλά και οι απόψεις μου  καθαρά σχηματισμένες. Έχοντας ελάχιστη ανοχή για ευφημισμούς, υπεκφυγές και ψέματα γνωρίζω από πριν ότι θα με ενοχλούσε πολύ όποιος σχολίαζε περί 'επαράτου' ή σύστηνε θετική σκέψη με κάθε είδους σαλάτες (πνευματιστικές ή φυτικές) που θεωρεί θεραπευτικές. 

Ο καρκίνος με άλλαξε πολύ, μου έμαθε τον εαυτό μου καλύτερα, καλλιέργησε μέσα μου συμπόνια κι ανοχή που δεν είχα και, μαζί με άλλα πολλά που κατάλαβα, δυνάμωσε το φανατισμό μου για την απόλυτη προτεραιότητα της αντιμετώπισης του πόνου. Ο καρκίνος σ' εμένα έφερε πλούσια δώρα και φεύγοντας μου άφησε ισόβιο σύντροφο το Θάνατο, με τον οποίο ζω έναν έρωτα απόλυτο δέκα χρόνια τώρα και τη ζωή δίχως αυτόν  στο πλάι μου πια ούτε που τη θυμάμαι.

Παραπάνω για τη δική μου εμπειρία τώρα και εδώ δε θα πω. 

Κάθε ασθενής πιστεύω είναι μοναδική περίπτωση όπως κι η εμπειρία του αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως κοινωνία την αρρώστια συχνά είναι ολέθριος.

Την περασμένη Κυριακή η φίλη Ανθρωπολόγος Λιόπη Αμπατζή συμμετείχε μιλώντας ανοιχτά για τη δική της εμπειρία σε μια ενημερωτική εκδήλωση και ανοιχτή συζήτηση με (ειδικούς στο θέμα) γιατρούς. Δεν είμαστε ούτε ήρωες ούτε θύματα, είπε, «σας παρακαλώ και προσκαλώ να μιλάτε δημόσια για τον Πόνο, το Φόβο, ειδικά τις μέρες που ζούμε... ο φόβος σπάει στο δρόμο, μαζί με τους άλλους. Το να μιλάμε ανοιχτά για αυτά που μας πονάνε είναι μια γιορτή της ζωής, ένα ξόρκι της φθοράς».

Ιδού κι ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας της,

χαρείτε το:

Αφού σας καλημερίσω κι εγώ με τη σειρά μου, θέλω να ευχαριστήσω το σύλλογό σας για την τιμή που μου κάνει να με καλέσει στο νησί της Χαράς να μιλήσω για τον πόνο σε μια γιορτή της ζωής.

Η δική μου παρουσία σε αυτό το πάνελ που κυριαρχείται από ιατρούς και ειδικούς είναι “περίεργη”, ασυνήθιστη και θέλω να την εξηγήσω και να την υποστηρίξω. Δεν είμαι εδώ ως ιατρικό περιστατικό, δεν είμαι εδώ ως ηρωίδα, δεν είμαι εδώ ως παράδειγμα. Είμαι εδώ όμως γιατί δεν είμαι φάντασμα. Είμαι εδώ με σάρκα και οστά, να δώσω μήνυμα ζωής. Ήρθα να σταθώ μπροστά σας για να διεκδικήσω χώρο, χρόνο και λέξεις, να μιλήσω όχι για τα ιατρικά ζητήματα, αλλά τα κοινωνικά, που σχετίζονται με την ασθένεια. Αυτό λείπει. Λείπει το βίωμα του καρκίνου, λείπουν τα λόγια της ασθενούς, λείπουν τα συναισθήματα, τα σώματα, τα βλέμματα μας. Με άλλα λόγια λείπουμε από το διάλογο εμείς, οι καρκινοπαθείς.

Γιατί τα σχολεία δε μορφώνουν, ομιλία του δασκάλου της χρονιάς στις ΗΠΑ

Μεγάλο, αλλά πραγματικά ενδιαφέρον κείμενο. Σας το συνιστώ! 

Όταν το 1990, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απονεμήθηκε στον John Taylor Gatto ο τίτλος του «Δασκάλου της Χρονιάς της Νέας Υόρκης» στην ομιλία αποδοχής του τίτλου που εκφώνησε, δεν αρκέστηκε σε απλές ευχαριστίες, αλλά εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ στην συμβατική λογική που διέπει την εκπαίδευση. Μίλησε για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει η εκπαίδευση για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία στην σύγχρονη εποχή. Δεν απευθύνθηκε μόνο στη Νέα Υόρκη και τους μαθητές του.
Τα λόγια του εκφράζουν και τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και των γονιών όπου και αν βρίσκονται. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη μόρφωση και την δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας είναι σοβαρά και πολύπλοκα και δεν αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των σχολείων. Κι όμως τα σχολεία μπορούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαμόρφωση της κοινωνίας και του κόσμου που ονειρευόμαστε. Έτσι έχουμε την ευχαρίστηση να δημοσιεύσουμε αυτή την φλογερή ομιλία ενός από τους πιο ένθερμους οπαδούς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Η ομιλία του John Taylor Gatto

Αποδέχομαι αυτό το βραβείο για λογαριασμό όλων των καλών δασκάλων που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλων των δασκάλων που πάσχισαν να οικοδομήσουν σχέσεις με τους μαθητές τους. Σχέσεις βασισμένες στην τιμή. Άνδρες και γυναίκες που δεν ήταν ποτέ εφησυχασμένοι, που πάντοτε, στην αδιάκοπη προσπάθεια τους να προσδιορίσουν και να επαναπροσδιορίσουν την σημασία της λέξης «Παιδεία» έθεταν ερωτήματα. Ο «Δάσκαλος της Χρονιάς» δεν είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Οι καλοί δάσκαλοι είναι πολύ χαμηλών τόνων για να γίνουν εύκολα αντιληπτοί. Ο «Δάσκαλος της Χρονιάς» όμως, είναι ένας σημαιοφόρος, ένα σύμβολο γι’ αυτούς τους αφανείς ήρωες που πρόθυμα αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά. Η διάκριση αυτή τους ανήκει εξ’ ίσου.

Ζούμε σε μία εποχή βαθιάς κοινωνικής κρίσης. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω από 19 βιομηχανικές χώρες όσον αφορά στην ανάγνωση, την γραφή και την αριθμητική που μαθαίνουν τα παιδιά. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στηρίζεται πάνω στο «ναρκωτικό» του καταναλωτισμού. Αν δεν αγοράζαμε τόσα «πουδραρισμένα» όνειρα, το σύστημα θα κατέρρεε. Και τα σχολεία ακόμα, είναι σήμερα ένα «προϊόν προς πώληση» Έχουμε τον υψηλότερο δείκτη εφηβικών αυτοκτονιών στον κόσμο. Στο Μανχάταν, από τους νέους γάμους, το 70% διαλύεται πριν να συμπληρωθεί πενταετία.

Η κρίση στα σχολεία αντανακλά την ευρύτερη κοινωνική κρίση. Είναι προφανές ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητας μας. Μαντρώνουμε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους και τους βγάζουμε εκτός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κανείς δεν τους απευθύνει πλέον τον λόγο. Όμως χωρίς τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, μια κοινωνία δεν έχει ούτε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Μόνο ένα διαρκές παρόν. Στ’ αλήθεια, η λέξη «κοινωνία» δεν έχει καμία σχέση με την φύση των σχέσεων που δημιουργούμε. Ζούμε δικτυωμένοι και όχι μέσα σε κοινωνίες. Αυτό ευθύνεται για όλους τους μοναχικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κατά περίεργο τρόπο, το σχολείο έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την τραγωδία.

Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ

Ο μόνος φόρος που αξίζει για αυτό το σπίτι, είναι ο φόρος τιμής σε αυτούς που το έκτισαν…

Η φορολογία, είναι μια κατ’ εξοχήν αριστερή λογική στην εποχή μας.

Περνώντας από την ιστορική εποχή της συμόρφωσης στον αφέντη, που η υποχρέωση του κάθε υποτακτικού, ήταν στο να μαζεύει ένα μέρος του κόπου του και να του το προσφέρει (ως ανταμοιβή της μεγαλοσύνης του), στα σύγχρονα καπιταλιστικά συστήματα, η εισοδηματική στήριξη, πήρε την μορφή της επούλωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, μέσω των αντικειμενικών φορολογικών μηχανισμών.
Ιδίως με την δημιουργία της κοινωνικής μέριμνας (επί Σοσιαλδημοκρατίας), ο εξορθολογισμός στην πολιτεία των ίδιων ευκαιριών, έγινε ένα ισχυρό κίνητρο για τη δημιουργία της φορολογικής συνείδησης. Η ανταποδοτικότητα λοιπόν, είναι η βάση της ισορροπίας. Το δούναι λαβείν, ενέχει το ηθικό και πρακτικό συμβόλαιο μεταξύ του ενσυνείδητου πολίτη και της αγαστής κρατικής μέριμνας. Μια μετεξέλιξη λοιπόν τούτου του παράγοντα (της εξισορρόπησης), είναι και ο περιβαλλοντικός φόρος.
Όσα αλλοτριώνουμε από το φυσικό περιβάλλον, το επιστρέφουμε με τη λογική μιας τρόπο τινά αντίστοιχης ισοδυναμίας. Του δίνουμε, απ’ αυτά που του παίρνουμε.
Στον γαιοχώρο μας, η πολυπλοκότητα του ανάγλυφου, η διάσταση της ηπειρωτικής ορεινής ενδοχώρας από την πεδινή γόνιμη γη, έφτιαξε τους προβληματικούς και πλεονεκτικούς οικισμούς. Η μετανάστευση είναι απότοκο στοιχείο αυτής της εγγενούς διαφοράς. Τα χωριά της φτώχειας εγκαταλείφτηκαν, προ δόξα των πόλεων. Η αστυφιλία γέννησε τούτο το νεοελληνική έκτρωμα.

Πώς καθιερώθηκε το 8ωρο – Η ιστορική απεργία της La Canadiense που έκανε την Ισπανία, την πρώτη χώρα με αυτό το θεσμό

Η ανακοίνωση της μείωσης μισθών, καθώς και ορισμένες απολύσεις στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο La Canadiense στη Βαρκελώνη, ήταν αρκετές για να πυροδοτήσουν μια από τις πιο επιτυχημένες απεργιακές δράσεις στην ιστορία.
Σύμφωνα με το doctv, το Φεβρουάριο του 1919, οι απεργοί ζητούν αυξήσεις στους μισθούς, αναπροσαρμογή αμοιβών και 8ωρη εργασία. Η απεργία εξαπλώνεται με ανάλογα αιτήματα και σε άλλα εργοστάσια. Καθοδηγείται από τη CNT και κατακλύζει ολόκληρη την Βαρκελώνη, με 100.000 εργάτες να παίρνουν μέρος συνολικά. Γίνονται συλλήψεις και φυλακίσεις απεργών.

Σε συμπαράστασή τους κατεβαίνουν κι άλλοι εργάτες με τα ίδια αιτήματα, ενώ οι εργάτες του εργοστασίου ηλεκτρισμού κλείνουν τους διακόπτες, βυθίζοντας την πόλη στο σκοτάδι και ακινητοποιώντας ένα μεγάλο μέρος της Καταλονίας.
O γενικός διοικητής της πόλης κηρύττει στρατιωτικό νόμο, φοβούμενος το ολοένα και αυξανόμενο κύμα απεργών. Η Βαρκελώνη κηρύσσεται σε κατάσταση πολιορκίας. Οι απεργοί επιστρατεύονται. Με βάση το στρατιωτικό νόμο, συλλαμβάνονται περίπου 3.000 απεργοί και σχεδόν όλη η ηγεσία της CNT. Οι εργάτες του La Canadiense επιστρατεύονται. Το ίδιο γίνεται και με τους εργάτες σε εργοστάσια ύδρευσης, ηλεκτρισμού, κ.ά.

Η πιο κερδοφόρα εμπορική εταιρεία της χώρας πληρώνει μισθούς 200 ευρώ

Εντυπωσιακές επιδόσεις με δεδομένες τις συνθήκες ύφεσης που επικράτησαν και πέρυσι στην Ελλάδα, επέδειξαν οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας το 2012. Την ώρα που το σύνολο των ελληνικών επιχειρήσεων εμφάνιζαν ζημιές προ φόρων τόκων και αποσβέσεων, οι 500 μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας, μοιράστηκαν κέρδη…10 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μάλιστα, ως πιο κερδοφόρα εμπορική επιχείρηση για το 2012, αναδεικνύεται η εταιρεία που κατηγορείται για τη χορήγηση μισθών που κινούνται κάτω από τα όρια των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και δεν υπερβαίνουν τα 200 ευρώ. Μαντέψατε ποια είναι;

 Η εταιρεία ICAP έδωσε πριν από λίγο στη δημοσιότητα την ετήσια έρευνα «BUSINESSLEADERSINGREECE» η οποία αποτυπώνει την πορεία των 500 εταιρειών και των 200 ομίλων που καταγράφουν τη μεγαλύτερη κερδοφορία στη χώρα. Στην έρευνα που ακολουθεί θα βρείτε πολλά γνωστά ονόματα του ελληνικού επιχειρείν. Στον κατάλογο βρίσκεται η ΔΕΗ από τον χώρο των υπηρεσιών, τα Ελληνικά Πετρέλαια στον χώρο της Βιομηχανίας, η εταιρεία Olympic στον χώρο του τουρισμού και άλλες. Όσο για το εμπόριο, «νικητής» για το 2012, ανακηρύσσεται η εταιρεία Jumbo. Πρόκειται για τη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων η οποία αξιοποιεί την κερδοφορία της για να προγραμματίσει εξαγορές όπως αυτή της εταιρείας Praktiker, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται στο στόχαστρο καθώς εμφανίζεται να αμείβει τους εργαζόμενους με αποδοχές της τάξεως των 200 ευρώ. Για να θυμηθείτε τις σχετικές καταγγελίες, κάντε κλικ εδώ

  

Παραθέτουμε ολόκληρη την έρευνα της ICAP καθώς θα σας δώσει την ευκαιρία να σχηματίσετε μια πολύ καλή εικόνα για την πορεία του επιχειρείν της χώρας μεσούσης της κρίσης. Θα διαπιστώσετε ότι οι ισχυροί δεν έχουν πληγοί από την κρίση την ίδια στιγμή που ο μεγάλος αριθμός των επιχειρήσεων, εμφανίζει ζημιές. Με λίγα λόγια, και τα κέρδη συγκεντρώνονται. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ICAP κάνοντας κλικ εδώ.

Πηγή