Η Ονδούρα πρόκειται να δημιουργήσει μια Νέα Πόλη με τους δικούς της νόμους και το δικό της φορολογικό σύστημα, προκειμένου να προσελκύσει επενδυτές

Γιάννης Μαστοράκης


Η οικονομία της Ονδούρας είναι από τις πιο αδύναμες του πλανήτη, αφού καταλαμβάνει αντίστοιχα την 155^η  και 159^η θέση παγκοσμίως στο ζήτημα του πληθωρισμού και του κατακεφαλήν ΑΕΠ. Ωστόσο, η χώρα αυτή εμπνεόμενη από την οικονομική επιτυχία της  Σιγκαπούρης, του Ντουμπάι, και του Χόγκ Κονγκ  φαίνεται ότι σύντομα πρόκειται ‘να φιλοξενήσει στο έδαφός της ένα από τα πιο ριζοσπαστικά νεοφιλελεύθερα οικονομικά πειράματα στον κόσμο’.  Πράγματι, ο Πρόεδρος της Ονδούρας,  Porfirio Lobo, αποκάλυψε ότι σχεδιάζει να δημιουργήσει την πρώτη ‘πόλη ειδικών προνομίων’ της Λατινικής Αμερικής, προκειμένου να προσελκύσει τους διεθνείς επενδυτές.  Χτισμένος από την αρχή ο θύλακας αυτός που θα είναι φιλικός προς τις επιχειρήσεις θα λειτουργεί σύμφωνα με τους δικούς του νόμους, το δικό του φορολογικό σύστημα τη δική του δικαιοσύνη και αστυνομία. Αυτό το μοντέλο που θα το χαρακτηρίζαμε ως ένα κράτος εν κράτει δεν απειλεί μόνο τον αγώνα που κάνει η Ονδούρα για μια ανάπτυξη που θα αφορά ολόκληρο το εθνικό της σύνολο, αλλά επίσης θα μπορούσε να δημιουργήσει δύο μέτρα και δύο σταθμά μεταξύ των πολιτών της, πράγμα που θα αποβεί εις βάρος των δικαιωμάτων των ιθαγενών πληθυσμών της. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε τη δυνατότητα που παρέχεται  παγκοσμίως,  ώστε να πολλαπλασιάζονται τέτοιες ‘μικρο- πολιτείες’, κάτι που οδηγεί σε αμφισβήτηση του  στάτους των ανεξάρτητων κρατών έτσι όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

By Jonathan Watts

The Guardian
September 6, 2012
Μετάφραση: Γιάννης Μαστοράκης
Αλλά ακόμα και αν η κυβέρνηση έχει υπογράψει ήδη ένα ‘μνημόνιο κατανόησης’ με μια ομάδα διεθνών επενδυτών την περασμένη Τρίτη, οι αντίπαλοί της προσπάθησαν να καταθέσουν μήνυση στο ανώτατο δικαστήριο, ώστε να καταστήσουν τη συμφωνία αυτή άκυρη, επειδή η ίδρυση ενός ‘κράτους εν κράτει’ θα οδηγήσει στην υπονόμευση της εθνικής νομοθεσίας, στην παράκαμψη των εργασιακών δικαιωμάτων, στην επιδείνωση των πάσης φύσεως ανισοτήτων του πληθυσμού και στη δημιουργία ενός σύγχρονου θύλακα ο οποίος θα επιβληθεί άνωθεν στις επικράτειες των ιθαγενών πληθυσμών.
Ο πρόεδρος της Ονδούρας, Porfirio Lobo – κτηματίας του κόμματος της  Εθνικής δεξιάς – έχει εκδηλώσει  την πλήρη υποστήριξή του προς το πιο πάνω σχέδιο, το οποίο είναι εμπνευσμένο από Αμερικανούς οικονομικούς συμβούλους.
Κατά την τελετή υπογραφής, κυβερνητικά στελέχη δήλωσαν ότι η αρχική φάση του έργου,  κατά την οποία θα υλοποιηθούν επενδύσεις της τάξεως των  14 εκατομμυρίων δολαρίων, θα ξεκινήσει τον επόμενο Οκτώβριο και  ότι θα δημιουργηθούν 5.000 θέσεις εργασίας τους πρώτους 6 μήνες, και 40 φορές περισσότερες στο απώτερο μέλλον.    Αυτό είναι ένα σημαντικό κίνητρο σε μια χώρα όπου ο  ένας στους τέσσερις από τα εργατικό δυναμικό είναι άνεργοι.
‘Αυτό είναι το πιο σημαντικό έργο εδώ και μισό αιώνα για την Ονδούρα’, δήλωσε ο Carlos Pineda, επικεφαλής της Επιτροπής για την Προώθηση των Συμπράξεων του Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, και ο οποίος εκπροσώπησε την κυβέρνηση στην υπογραφή ‘της συμφωνίας κατανόησης’ με την κοινοπραξία επιχειρήσεων NKG.
(αποσπάσματα εκ του άρθρου)

Μια ενδεικτική βιβλιογραφία για το φασισμό

Του Χρήστου Κεφαλή

πηγή: http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=3494

Το παρόν σημείωμα δεν φιλοδοξεί να καταγράψει διεξοδικά τη βιβλιογραφία, ελληνική και ξένη, για το φασισμό. Στοχεύει κυρίως να γνωρίσει τον αναγνώστη με τις πιο βασικές, ελληνόγλωσσες κυρίως πηγές για το θέμα. Παρουσιάζονται κλασικές μαρξιστικές πηγές και έργα από την πιο πρόσφατη αστική ιστοριογραφία, ενώ καταχωρούνται και ορισμένες εργασίες για τη σύγχρονη ακροδεξιά και το νεοφασισμό. Πρόκειται για έργα που προσφέρονται τόσο για ατομική μελέτη από αναγνώστες που επιθυμούν να κατατοπιστούν πάνω στο θέμα, όσο και για αξιοποίηση από προοδευτικούς ερευνητές, είτε ως πηγές για μια ανεξάρτητη μαρξιστική έρευνα, είτε ως αντικείμενο πολεμικής. Ενώ η μαρξιστική έρευνα στο θέμα τα τελευταία χρόνια έχει σχετικά ατονήσει, έχουν δει το φως, λόγω της επιστροφής του φασισμού στο προσκήνιο, αναρίθμητες μελέτες από φιλελεύθερους, κατά κανόνα, αστούς ερευνητές. Αυτές οι μελέτες υποφέρουν από τα συνήθη ελαττώματα της αστικής ιστορικής επιστήμης: στενότητα οπτικής, ανεπαρκής κατανόηση της σύνδεσης του φασισμού με το καπιταλιστικό σύστημα, συγχύσεις ή ταύτιση του μαρξισμού/κομμουνισμού με το σταλινισμό και σε συνέχεια με το φασισμό, στα πλαίσια της οικείας αντίληψης περί «ολοκληρωτισμού». Περιέχουν ωστόσο πολύτιμα ιστορικά στοιχεία και επιμέρους ενοράσεις, ενώ οι καλύτεροι ερευνητές έχουν αντιπαρατεθεί στις προσπάθειες αμφισβήτησης του Ολοκαυτώματος και ωραιοποίησης των ναζί, που προωθεί η συντηρητική και ακροδεξιά πτέρυγα της ακαδημαϊκής κοινότητας.Χρήστος Κεφαλής (Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

Σημαντικές μελέτες φιλελευθεροδημοκρατικής οπτικής έχουν δώσει ιστορικοί και δημοσιολόγοι σαν τους Ίαν Κέρσοου, Λόρενς Ρις, Ρόμπερτ Πάξτον, Άνταμ Τουζ, Ρίτσαρντ Έβανς, Μαρκ Μαζάουερ, κ.ά. Οι απολογητικές τάσεις για το φασισμό δρομολογήθηκαν από την άλλη «ντροπαλά» αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από αντικομμουνιστές ιστορικούς όπως ο Τρέβορ-Ρόπερ και πήραν σημαντική ώθηση τα τελευταία χρόνια, με το έργο του Ίρβινγκ και, πιο ντροπαλά, του Γκολντχάγκεν και άλλων. Τέλος, η μαρξιστική φιλολογία περιλαμβάνει τα κλασικά έργα των Τρότσκι, Γκράμσι, Λούκατς και μεταπολεμικές συνεισφορές από τον Πουλαντζά και τον Μέιζον ως τον Ρέντον. Σημαντικό κενό παρατηρείται στη μαρξιστική φιλολογία σχετικά με τα σύγχρονα νεοφασιστικά-ακροδεξιά ρεύματα, όπου πρέπει να αρκεστεί κανείς σε μεγάλο βαθμό στις ακαδημαϊκές πηγές.Το δεύτερο μέρος για το νεοφασισμό και την ακροδεξιά περιλαμβάνει πηγές που αναφέρονται τόσο στην ανάπτυξή τους διεθνώς, όσο και στη χώρα μας. Εδώ δεν μπορεί να μην επισημάνουμε την έλλειψη μελέτης του φαινομένου της Χρυσής Αυγής, που δεν έχει παρθεί όσο θα έπρεπε σοβαρά από τους προοδευτικούς έλληνες ερευνητές. 

 Α. ΦΑΣΙΣΜΟΣΙ. Μαρξιστικές και αριστερές-ριζοσπαστικές πηγές

Έργα του Λεόν Τρότσκι

Οι εκτενείς αναλύσεις του Τρότσκι προσφέρουν το καλύτερο σημείο εκκίνησης για τη γνωριμία με τη μαρξιστική άποψη. Στα 1930-34, χρόνια της ανόδου των ναζί, ο Τρότσκι έγραψε δυο μεγάλες μπροσούρες και πολλά σημαντικά άρθρα για το φασισμό. Σε αυτά όχι μόνο πρόβλεψε με θαυμαστή διορατικότητα την καταστροφική εξέλιξη αλλά και υπέδειξε τις εναλλακτικές δυνατότητες που υπήρχαν. 

Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί τρία βιβλία, που περιέχουν μόνο ένα μέρος τους:

- Λεόν Τρότσκι, Και Τώρα;, εκδ. Προλεταριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1978, σελ. 191.

- Λεόν Τρότσκι, Γερμανία: ο Φασισμός και το Εργατικό Κίνημα, εκδ. Προλεταριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1978, σελ. 206. Περιέχει 5 άρθρα γραμμένα στην περίοδο 1930-33, τα οποία καταλαμβάνουν το πρώτο μέρος του βιβλίου.- Λεόν Τρότσκι, Η Πάλη Ενάντια στο Φασισμό στη Γερμανία, εκδ. Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Αθήνα 2000, σελ. 294, 12,23 €. Η πιο περιεκτική ελληνική έκδοση, περιλαμβάνει τα κυριότερα μέρη από τις δυο μπροσούρες, Και τώρα; και Ο Μόνος Δρόμος, και μερικά ακόμη από τα άρθρα του Τρότσκι, προλογιζόμενα από τον Κρις Χάρμαν.Όλα τα γραπτά του Τρότσκι, μαζί με μια κατατοπιστική παρουσίαση του ιστορικού της γερμανικής κρίσης και της συνάφειάς τους, θα βρεθούν στη σχετική σελίδα του Marxists Internet Archive, Leon Trotsky on the Rise ofHitler and Destruction of the German Left, http://www.marxists.org/archive/trotsky/germany/index.htm#y1933b. 

Αντόνιο Γκράμσι, Οι Θέσεις της Λυών, Η ιταλική κατάσταση και τα καθήκοντα του ΚΚ Ιταλίας, Αθήνα 2011, εκδ. Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, σελ. 111, 9€ Πρόκειται για τις Θέσεις που ετοίμασε ο Γκράμσι για το Γ΄ Συνέδριο του ΚΚ Ιταλίας στη Λυών τον Ιανουάριο του 1926, καθώς και τη συζήτηση που διεξάχθηκε πριν την ψήφισή τους στην αρμόδια κομματική επιτροπή. Οι θέσεις περιέχουν ένα ειδικό μέρος για το φασισμό που είναι και το πιο ώριμο σχετικό πολιτικό κείμενο του Γκράμσι. Ουσιαστικά όμως όλο το έργο περιστρέφεται γύρω από τα ζητήματα της οργάνωσης της αντιφασιστικής πάλης στην Ιταλία και της προσαρμογής του κόμματος στα καθήκοντά της, διορθώνοντας την υπεραριστερή γραμμή της προηγούμενης ηγεσίας του Μπορντίγκα. Στη συγγραφή του κειμένου είχε συνεισφορά και ο Τολιάτι.Ενώ η αναπροσαρμογή αυτή ήρθε αρκετά αργά για το ΚΚ Ιταλίας, όταν πια ο Μουσολίνι είχε εδραιωθεί στην εξουσία, οι επεξεργασίες του Γκράμσι δεν παύουν να δίνουν πολύτιμα στοιχεία για το φώτισμα της επαναστατικής στρατηγικής ενάντια στο φασισμό. Ο Γκράμσι αναγνωρίζει θαρραλέα ότι η κύρια αιτία της νίκης του φασισμού στην Ιταλία ήταν οι εγγενείς αδυναμίες του κινήματος και της κομμουνιστικής πρωτοπορίας του. Παράλληλα, η συζήτηση ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη του ΚΚ Ιταλίας φανερώνει, πέρα από επιμέρους αδυναμίες, το υψηλό επίπεδο πολιτικής αντίληψης που είχε επιτύχει εκείνη την περίοδο το κόμμα.Το βιβλίο προλογίζει ο Θ. Καμπαγιάννης, που έγραψε και ένα επίμετρο για τη μεθοδολογία μελέτης του Γκράμσι.

Όταν οι ακροδεξιές φάλαγγες έσφαζαν πρόσφυγες για λογαριασμό άλλων (30 χρόνια από την επέτειο της σφαγής Σάμπρα και Σατίλα)

Στις 16 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα. Τότε που κάποια άλλα «ακροδεξιά τάγματα εφόδου», οι Λιβανέζοι χριστιανοί φαλαγγίτες, έσφαξαν τους εναπομείναντες αμάχους Παλαιστίνιους πρόσφυγες για λογαριασμό του σιωνιστικού καθεστώτος. Στην Ελλάδα των ακροδεξιών ταγμάτων εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που μαχαιρώνουν μουσουλμάνους πρόσφυγες και μετανάστες, και χτυπούν κάθε εστία αντίστασης, εξυπηρετώντας το καθεστώς, ο αναστοχασμός της σφαγής στη Σάμπρα και Σατίλα μοιάζει και πάλι αναγκαίος.

Το Σάββατο 15/9 στις 8.00 μ.μ. ο Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ και ο Σύλλογος “Αλ Άουντα – το δικαίωμα στην επιστροφή” προβάλλουν στο Στέκι των Μεταναστών (Τσαμαδού 13^Α, Εξάρχεια), το ντοκιμαντέρ “Η Σφαγή” των Monika Borgmann, Lokman Slim, Hermann Theissen. Ένα ντοκιμαντέρ όπου μιλούν μερικοί από τους πρωταγωνιστές της σφαγής, απαραίτητο για να κατανοήσει κανείς πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν στο σημείο να διαπράξουν τόσο αποτρόπαια μαζικά εγκλήματα.

Η φασιστική-ναζιστική προϊστορία των Λιβανέζων Χριστιανών Φαλαγγιτών
Το Λιβανέζικο κόμμα Kataeb (σημαίνει φάλαγγα) σχηματίστηκε το 1936 ως μαρονίτικη παραστρατιωτική οργάνωση από τον Πιέρ Τζεμαγιέλ που το σχημάτισε στα πρότυπα της ισπανικής Φάλαγγας και των ιταλικών φασιστικών κομμάτων (πηγή: Wikipedia ) τα οποία είχε παρατηρήσει ως αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο, της Ναζιστικής Γερμανίας. Οι στολές του κινήματος αρχικά είχαν καφέ πουκάμισα και μέλη του χρησιμοποιούσαν τον ναζιστικό χαιρετισμό. (πηγή: άρθρο του Robert Fisk)
Σε μια συνέντευξη στον Ρόμπερτ Φισκ, ο Τζεμαγιέλ είπε σχετικά με τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου:
«Ήμουν ο αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας του Λιβάνου και πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Λιβάνου. Πήγαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Και είδα τότε την πειθαρχία και την τάξη. Είπα στον εαυτό μου «Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στο Λίβανο;» Οπότε όταν επιστρέψαμε στο Λίβανο, δημιουργήσαμε αυτό το κίνημα νεολαίας. Όταν ήμουν τότε στο Βερολίνο, ο Ναζισμός δεν είχε τη φήμη που έχει τώρα. Ναζισμός; Σε κάθε σύστημα στον κόσμο μπορείς να βρεις κάτι καλό. Αλλά ο Ναζισμός δεν ήταν καθόλου Ναζισμός. Η λέξη ήρθε αργότερα. Στο σύστημά τους είδα την πειθαρχία. Κι εμείς στη Μέση Ανατολή χρειαζόμαστε πειθαρχία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο». (πηγή: Wikipedia, όπου αναφέρεται ως πηγή το: Fisk, R. (1990). Pity the Nation, the abduction of Lebanon. New York: Nation Books. 65 p.)

Ο Βίκτορ Χάρα και το πιο εύκολο γκολ της ιστορίας

Το πρωί της 12ης Σεπτεμβρίου 1973 το Στάδιο της Χιλής, στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο, άνοιξε τις πόρτες του για να υποδεχτεί αμέτρητους πολιτικούς κρατούμενος που είχαν συλληφθεί την προηγούμενη μέρα κατά την οποία συνέβη το περίφημο coup d’état της χώρας, κατά το οποίο εκδιώχτηκε από την εξουσία (και θανατώθηκε) ο εκλεγμένος πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε για να αναλάβει ο δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ. Μέσα στις επόμενες μέρες το στάδιο έγινε τόπος βασανιστηρίων για τους περισσότερους κρατούμενους και η τελευταία κατοικία της ζωής για αρκετούς εξ αυτών. Γνωστότερη όλων παραμένει η ιστορία του δασκάλου-ποιητή-τραγουδιστή Βίκτορ Χάρα ο οποίος εκτελέστηκε εν ψυχρώ μπροστά στους υπόλοιπους στον επίλογο μιας τραγικής σκηνής κατά την οποία οι στρατιωτικοί του ζητούσαν ειρωνικά να παίξει με μια κιθάρα τα φημισμένα τραγούδια του την ώρα που τα περισσότερα κόκαλα των χεριών του είχαν σπάσει από τα βασανιστήρια που προηγήθηκαν. Ο μύθος λέει ότι ο αιμόφυρτος αλλά απτόητος Χάρα ξεκίνησε να τραγουδάει ένα μέρος ενός τραγουδιού περί λαϊκής ενότητας, με αποτέλεσμα ένας αξιωματικός να βάλει ένα πιστόλι στον κρόταφο του και να πυροβολήσει (από τις καταθέσεις σε δικαστήριο που έγινε το 2009 αποκαλύφτηκε ότι πριν πυροβολήσει έπαιξε ‘ρώσικη ρουλέτα’ με το κεφάλι του Χάρα ενώ στην συνέχεια και μετά από εντολή του αξιωματικού δυο στρατιώτες ‘ολοκλήρωσαν το έργο του’).

Έναν περίπου μήνα μετά, στις 21 Νοεμβρίου, το Στάδιο της Χιλής άνοιγε ξανά τις πόρτες του, αυτήν την φορά για χάρη του ποδοσφαίρου. Η Χιλή φιλοξενούσε την Σοβιετική Ένωση στο επαναληπτικό παιχνίδι των διηπειρωτικών πλέι οφ για την ομάδα που θα συμπλήρωνε το πρόγραμμα του Μουντιάλ του 1974 που θα διεξαγόταν στην Δυτική Γερμανία. Το πρώτο παιχνίδι στην Μόσχα είχε λήξει ισόπαλο 0-0 και όλα θα κρινόταν στην ρεβάνς. Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους οι παίκτες της εθνικής ομάδας της Χιλής (μαζί με το διαιτητικό τρίο) παρατάχθηκαν κανονικά στον αγωνιστικό χώρο, έκαναν τυπικότατα την σέντρα και αφού αντάλλαξαν μερικές πάσες κατεβαίνοντας προς την αντίπαλη περιοχή, σκόραραν με τον αρχηγό της ομάδας. Απέναντι τους δεν υπήρχε …κανείς. Η Σοβιετική Ένωση σε μια από τις πιο γνωστές φορές της Ιστορίας που η πολιτική και το ποδόσφαιρο συναντήθηκαν και έχασαν τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα, αρνήθηκε να αγωνιστεί σ’ ένα γήπεδο στο οποίο είχαν τόσο πρόσφατα εκτελεστεί τόσοι κρατούμενοι, κυρίως αριστερών φρονημάτων, και στο οποίο όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε την εποχή εκείνη «μπορούσες ακόμα να διακρίνεις κηλίδες αίματος». Η FIFA με την σειρά της δεν δέχτηκε να γίνει το παιχνίδι σε ουδέτερη χώρα κι έτσι με το πιο εύκολο γκολ που έχει μπει ποτέ σε ποδοσφαιρικό αγώνα η Χιλή πήρε το εισιτήριο για το παγκόσμιο κύπελλο.

Τριάντα χρόνια μετά, τον Σεπτέμβρη του 2003, το ‘Στάδιο της Χιλής’ (το οποίο είναι και η ονομασία του τελευταίου ποιήματος που έγραψε ο Χάρα όσο ήταν φυλακισμένος κάπου στα αποδυτήρια του σταδίου και το οποίο διασώθηκε μ’ ένα μικρό χαρτάκι χωμένο στο παπούτσι ενός συγκρατούμενοι του) μετονομάστηκε σε ‘Στάδιο Βίκτορ Χάρα’.

 Η  αναρτηση απο  εδω

Τα θρυμματισμένα χέρια του Victor Jara…

Η ιστορία έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό στην Χιλή, αλλά τα νέα από το Περού και την Κολομβία και μετέπειτα το πραξικόπημα στην Ονδούρα, δεν μας είχαν αφήσει να ασχοληθούμε. Πολλά χρόνια μετά τον αποτρόπαιο βασανισμό και την δολοφονία του εμβληματικού τραγουδιστή Victor Jara η δικαιοσύνη στην Χιλή φαίνεται πως βρίσκει πολλά εμπόδια προκειμένου να βρει και να καταδικάσει τους αληθινούς υπαίτιους.
Ο Jara, μαζί με την Violeta Parra, τον Patricio Castillo, τους Quilapayún, τους Inti-Ιllimani και άλλους, αποτέλεσαν το κύμα του “Nuevo Cancion” που εξέφραζε και μουσικά την τεράστια αλλαγή που έφερνε η κυβέρνηση του Salvador Allende (1970-73). «Το τραγούδι σου είναι το τραγούδι μας»έλεγε στον Jara εν είδη συνθήματος ο κόσμος… Ήταν ένας διεθνώς αναγνωρισμένος καλλιτέχνης (εκτός από τραγουδιστής ήταν και σκηνοθέτης, ποιητής και καθηγητής) που τραγούδαγε την πολιτική και κοινωνική αλλαγή που εκείνη την περίοδο γινόταν πραγματικότητα στην Χιλή.

 Στις 12 Σεπτεμβρη 1973, μία ημέρα μετά το πραξικόπημα εναντίον του ΠροέδρουSalvador Allende και τον θάνατο του στην μάχη που ακολούθησε στο Προεδρικό Μέγαρο, ο Βίκτορ Χάρα συνελήφθη από τις δυνάμεις της χούντας του Augusto Pinochet: οι στρατιωτικοί τον μπουντρούμιασαν όπως χιλιάδες κόσμου στο Estadio Chile του Santiago, ένα στάδιο στο οποίο μέχρι πρότινος έπαιζε μαζί με τους Inti Illimani στις συγκεντρώσεις της κυβέρνησης λαϊκής ενότητας του Salvador Allende.
Αφού τον βασάνισαν με ιδιαίτερο ζήλο, του θρυμμάτισαν τα χέρια και του έφεραν μια κιθάρα: «Παίξε τώρα τα τραγούδια του λαού!» του έλεγαν οι στρατιωτικοί και οι φαντάροι… O Jara τους φρίκαρε τελείως όταν σε τραγική κατάσταση άρχισε να τραγουδά το “Venceremos”.
Ο τότε (1973) στρατιώτης José Adolfo Paredes Márquez κρατείται στις φυλακές και επίσημα με δικαστική απόφαση (Πέμπτη 25 Ιουνίου), ως ο δολοφόνος του Jara. Ο Paredes όμως όπως φαίνεται είναι το τελευταίο γρανάζι αυτής της υπόθεσης… Εκτός των υπολοίπων –πλην του 54χρονου σήμερα Παρέδες- φαντάρων, τουλάχιστον ένας απόστρατος ναύαρχος, ένας υπολοχαγός και ένας ανθυπολοχαγός φέρονται μπλεγμένοι.
Ο Paredes είπε στην απολογία του ότι εκτελούσε εντολές. Πριν βιαστείτε να τον επικρίνετε, σκεφτείτε ότι με την άποψή του συντάσσεται και η οικογένεια του Jara. Ο δικηγόρος της Nelson Caucoto δήλωσε ότι «δεν είχαμε σκοπό να καταδικαστεί ο στρατιώτης» και πως «Οι στρατιώτες ήταν το πλέον αδύναμο και ευάλωτο κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου και δεν μπορούν να θεωρηθούν αυτοί ως οι κυρίως υπεύθυνοι. Θέλουμε να μάθουμε τους ανώτερους που έδωσαν τις εντολές».

  
Εδώ και χρόνια λέγεται ότι ένας αξιωματικός γνωστός από τις καταθέσεις των μαρτύρων με το ψευδώνυμο “El Principe” («Ο Πρίγκιπας») άρχισε να παίζει ρώσικη ρουλέτα στο κεφάλι του Jara μέχρι που μια σφαίρα τον άφησε πρακτικά νεκρό και ο -18χρονος τότε- Paredes διατάχτηκε να τον αποτελειώσει. Για το ποιος ήταν αυτός ο «Πρίγκιπας» έχουν κυκλοφορήσει πολλά ονόματα.Τα πράγματα για τον ακριβή τρόπο θανάτου του ώστε να βρεθούν και να καταδικαστούν οι ένοχοι παραμένουν αδιευκρίνιστα, καθώς κάθε εμπλεκόμενος προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες στους άλλους. Ο Paredes είπε τελικά (αλλάζοντας την απολογία του) ότι τον δολοφόνησε ένας ανώτατος αξιωματικός πυροβολώντας τον στο στήθος.Αν όμως ισχύει το γεγονός ότι το σώμα του Jara είχε 44 σφαίρες πάνω του, ευσταθεί η υπόθεση ότι αργότερα άδειασαν τα πιστόλια πάνω του ή έπαιξαν κάποιο περίεργο σαδιστικό παιχνίδι με πυροβολισμούς στο κορμί του Jara (συνηθίζονται αμφότερα…). Πιθανότατα λοιπόν δεν τον σκότωσε ένα άτομο…Και ένας όμως να είναι ο φυσικός αυτουργός, πρέπει να εξεταστεί εκτός των «στρατιωτικών εντολών» (στην περίπτωση Παρέδες), το κυριότερο, που είναι η ιστορία των ηθικών αυτουργών (αυτών που έδωσαν τις εντολές) οι οποίοι όπως καταλαβαίνετε είναι υψηλά ιστάμενοι. Πολλά ονόματα κυκλοφορούν, αλλά πολλά αποδεικτικά στοιχεία που ψάχνουν οι δικαστές δεν…βρίσκονται.

Πέρα από το ιστορικό του γεγονότος και την σημειολογία της υπόθεσης η ιστορία του Jara είναι εξαιρετικά σημαντική επειδή είναι παρόμοια με χιλιάδες άλλες υποθέσεις εξαφανισμένων και δολοφονημένων. Επειδή όμως ο Jara είναι παγκοσμίως γνωστός βγαίνει και διεθνώς στην επιφάνεια το πρόβλημα της ατιμωρησίας αυτών που βασάνισαν, εκτέλεσαν και έκαψαν κατά την διάρκεια της χιλιανής δικτατορίας (1973-1991).Φαίνεται ότι πολλοί στην Χιλή ακολουθούν το σλόγκαν-δήλωση του ναζιστή μέντορά τους Αουγκούστο Πινοσέτ, ρίχνοντάς το στην τρέλα:“No me acuerdo, pero no es cierto. Y si es cierto, no me acuerdo”… «Δεν θυμάμαι, αλλά δεν είναι αλήθεια. Κι αν είναι αλήθεια, δεν θυμάμαι!»

Ο Jara προσωποποιεί –αυτός και ο Allende- με τους θανάτους τους, τον θάνατο του χιλιάνικου λαού με την επικράτηση της δικτατορίας του Augusto Pinochet.Η δολοφονία του στις 15 Σεπτέμβρη του ’73, στιγμάτισε μια ολόκληρη εποχή και τον μετέτρεψε σε ένα παντοτινό σημείο αναφοράς, όχι μόνο για την Χιλή μα για ολόκληρη την  δημοκρατική Λατινική Αμερική, που χάρη στον αγώνα και τον θάνατο τέτοιων ανθρώπων εμπνέεται για να δώσει τέλος μια για πάντα στην επί αιώνες καταπίεση και εκμετάλλευση που της επιφύλασσαν οι ντόπιοι και ξένοι αποικιοκράτες της.
Αν όμως η Αριστερά επιδιώκει κάτι παραπάνω από την στενή ταύτιση και μνήμη του Βίκτορ Χάρα με την ελπίδα που γεννήθηκε και την επακόλουθη ήττα στην Χιλή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτρέψει σε αυτούς τους ναζιστές –έστω και τώρα- να πάνε στον τάφο καθαροί….
http://caminodelfuego.wordpress.com/2009/08/10/ta-thrimatismena-xeria-tou-victor-jar/
Απο   Nikos Fil,

Δ.Σαββόπουλος: Μια σειρά αμφιβολίες που με φτάνουν στο "αμήν"

Τον Νιόνιο τον λατρεύω. Γιατί είναι ένας άνθρωπος που ήρθε από μακριά κι αυτό το εισπράττεις κάθε φορά που σου κουβαλά τα τραγούδια του. Σου ζωγραφίζει την εποχή, στη βάζει στο κάδρο, κι όσο την κοιτάς νιώθεις τη γροθιά στο στομάχι. Ο Σαββόπουλος ήταν για καιρό το τελευταίο καταφύγιο ενός ασυμβίβαστου ρομαντισμού, που οι περισσότεροι περιφέρουμε εν κρυπτώ. Ίσως γι' αυτό -μερικούς- μας πόνεσαν οι κατοπινές αλλιώτικες ρότες του. Συμφώνησα απεριόριστα με το απόφθεγμα του Αρανίτση: "Παλιά, ντρεπόμαστε που δεν μοιάζαμε με τον Σαββόπουλο, σήμερα ντρεπόμαστε που μας μοιάζει".
Εν τούτοις, του χρωστώ κάτι σπουδαίο. Ήταν αφορμή να μάθω να ξεχωρίζω το έργο από τον δημιουργό του. Ο Νιόνιος, θαρρώ, για χρόνια μας παραπλάνησε με εκείνο το παράξενο καπέλο, τις ομπρέλες και τις τρέλες του. Σαν να μας υποσχέθηκε το ανέφικτο: ότι δεν θα μεγαλώσει και δεν θα σοβαρευτεί ποτέ. Αλλά ... μεγάλωσε.
Βαλθήκαμε να τον κατηγορήσουμε για την απόλυτη συμμόρφωσή του στην ανθρώπινη μοίρα, στην οποία όλοι υποκύψαμε πολύ νωρίτερα. Μόνο που εκείνος άργησε και μας ξεγέλασε.

Μία πρόσφατη κουβέντα με τον Παρίσιο θείο μου, έφτασε για να μου θυμίσει
τι είναι πραγματικά τα μπλοκάκια μας: οι πιο τρυφερές και ειλικρινείς γωνίτσες
που 'μειναν για να ξαποσταίνουμε από τα άγχη και την απαιτητική καθημερινότητά μας.
Μερικοί αθεράπευτοι, έτσι τα θέλουμε. Σαν αναπαυτικά μαξιλάρια σε ένα ντιζαϊνάτο καναπέ, που (από κατασκευής) σου αρνείται κάθε έννοια χαλάρωσης.
Κι αφού βουλιάξεις -σε πείσμα του .. καναπέ- αναπαυτικά, θέλεις καφέ Κυριακάτικο, μουσικούλα και παρέα. Απλά πράγματα, δηλαδή. Τόσο απλά που γίνονται δύσκολα. Και καθώς το μαξιλάρι .. μας βρίσκεται κι  ο καφές είναι έτοιμος, έλειπε μόνο η μουσική.
Ψάχνοντας ανάμεσα στο τι καλύτερο έχει γράψει ο Νιόνιος, βρέθηκα πάλι να επιμένω ότι αυτό είναι το τραγούδι του, που με κέρδισε. (στίχος τον στίχο, απάντηση σε όσα ξανασκέφτομαι, σε όσα ξανασυμβαίνουν και σ' όσα πάντα θα αρνιόμαστε ότι αναζητάμε. Μονίμως ανεπήδεκτοι μαθήσεως).
Λιγότερο γνωστό από τα "αναρχοαυτόνομα". Πιο ανθρώπινο και πιο τρυφερό. Μία πεισματάρικη δήλωση που θυμίζει ότι κάποιοι πάντα θα ρισκάρουν. Εντός κι εκτός ...
( Καπετάνισσα , να ΄σαι καλά που βοήθησες). 

-------------------------------------------------------------------------------------

- Γιατί φόρεσες αυτό το γελοίο καπέλο;
- Για να προκαλώ γέλιο.
- Γιατί ντύνεσαι έτσι;
- Έτσι είμαι ωραίος. Εσείς οι άλλοι είστε ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Ίδια ρούχα, ίδιες     χειρονομίες. Ποιος σας κούρδισε έτσι;

Μάρτιο του '67, ο 23άχρονος Διονύσης Σαββόπουλος, επιθετικά ειλικρινής και με τη σουρεαλιστική και προκλητική διάθεση μιας γενιάς που ανακάλυπτε τη φιλοσοφία του ροκ εν τη γενέσει του, έπαιζε με τις ερωτήσεις που του έκανε ο Δημήτρης Γκιώνης για τη «Δημοκρατική Αλλαγή». Τέσσερις μήνες είχαν περάσει από την κυκλοφορία του «Φορτηγού» και τέσσερα χρόνια από τότε που με ένα τέτοιο είχε κατεβεί στην Αθήνα.

Το στίγμα του το 'χε δώσει εξαρχής: είχε έρθει για να ξεκουρδίσει την ομοιομορφία με τα τραγούδια και την «άναρχη φωνή» του. Το επόμενο διάστημα θα αποδείκνυε κι ό,τι είχε σαφώς υπαινιχθεί από τον πρώτο του δίσκο: τα τραγούδια του δεν ήταν ούτε ακριβώς ροκ ούτε ακριβώς «νέο κύμα», αλλά κάτι που χρειαζόταν το ονοματεπώνυμό του για να αποτελέσει κατηγορία: Διονύσης Σαββόπουλος.

Δεν χρειάστηκε να περάσουν σαράντα δύο χρόνια παρουσίας στην ελληνική μουσική σκηνή για να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελεί ένα είδος μόνος του, και μάλιστα από όσα επηρέασαν την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού.

Οι λεπτές κόκκινες γραμμές της «Κυβερνώσας Αριστεράς»

του Γαλαξιάρχη
Πρώτη δημοσίευση: tometopo.gr (7 Σεπ 2012)

Αν από τον τίτλο φαίνεται ότι το περιεχόμενο θα αφορά την Δημοκρατική Αριστερά χάσατε. Όπως άλλωστε έχασε και αυτή, τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της από τότε που αποφάσισε να προσχωρήσει σε μία δεξιότατη συγκυβέρνηση και ταυτόχρονα να διαγράψει μονοκοντυλιά όλο το προεκλογικό της πρόγραμμα. Η ΔΗΜΑΡ ούτε δημοκρατική είναι ούτε αριστερά. Μόνο Κυβερνώσα. Δεν αξίζει καν κριτικής…
Υπάρχει όμως και η άλλη, η παρολίγον Κυβερνώσα Αριστερά… που πάσχει ήδη από σύνδρομα κυβερνητισμού ενώ παραμένει “παρολίγον”. Οι παροικούντες την (αριστερή πλευρά της) Ιερουσαλήμ είχαν μυριστεί στην προεκλογική ατμόσφαιρα τις σταδιακές υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου. Η αντιμνημονιακή ρητορική ψαλιδιζόταν τσαπατσούλικα και ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας παραχωρούσε τη θέση του -εξίσου κακότεχνα- στο νομοταγή κοινοβουλευτισμό, έστω και με ορισμένες κορώνες, που ωστόσο προβλέπονται σε κάθε προεκλογικό πανηγύρι. Έβλεπαν τα πάρε-δώσε με κάτι άστεγους πολιτευτές της παλαιοπασοκικής οικογένειας. Παρατηρούσαν την ταυτόχρονη υιοθέτηση ανδρεϊκής φρασεολογίας (βλ. Χρονοντούλαπο της Ιστορίας). Δεν ήταν ανυποψίαστοι. Ήταν καλόπιστοι, οργισμένοι, απελπισμένοι, ή και όλα μαζί.
Η ευκαιρία μίας Αριστερής Κυβέρνησης δεν έπρεπε να χαθεί. Ή μήπως έπρεπε;
Ένα 27% του εκλογικού σώματος, ή τέλος πάντων αυτών που έκαναν τον κόπο να φτάσουν ως την κάλπη, αποφάσισαν να δώσουν μία ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, σπάζοντας το 38ετές εξουσιαστικό τραστ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Παρά τη σταθερή ρητορία του Αλέξη Τσίπρα περί Αριστερής Διακυβέρνησης, το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δα ψευδαισθήσεις. Το 27% δεν ψήφισε Αριστερά. Ψήφισε «κατάργηση του μνημονίου», ό,τι κι αν σημαίνει στο κεφάλι του καθενός από αυτούς τους σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους. Η στρατηγική αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο εκλογικό σώμα που δεν απέκτησε ξαφνικά ταξική συνείδηση, ούτε εντρύφησε στα άπαντα του μαρξισμού, είναι αναμενόμενη. Αυτό που δεν θεωρείται αναμενόμενο είναι η καταστροφική ατσαλοσύνη.
Εξηγούμαι. Προσπερνώ το γεγονός ότι η αντιπολίτευση ξεκίνησε με… διακοπές, ενώ η «τρόικα εσωτερικού» έπιασε από νωρίς δουλειά και, παρά τις εσωτερικές της αντιφάσεις, πολύ γρήγορα έφτυσε στα μούτρα την εκλογική εντολή και επέβαλε σιδηρά πειθαρχία στην τήρηση του μνημονίου. Αφήνω για λίγο στην άκρη το γεγονός ότι ένα αυτοαποκαλούμενο “ριζοσπαστικό” κόμμα προτίμησε την άσκηση πολιτικής στα βουλευτικά έδρανα και το γυαλί της τηλεόρασης, παρά στην κοινωνία και τα συνδικάτα. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά είναι αναμενόμενα και εξηγούνται από τη αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πια.
Στέκομαι μόνο στις πολύ ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, μιας που είναι στη μόδα η έκφραση, οι οποίες άρχισαν να ξεθωριάζουν και λεπταίνουν πριν φύγει καν το καλοκαίρι των εκλογών. Ένα ξεθώριασμα που ενώ αρχικά θα λέγαμε ότι οφειλόταν στο παραδοσιακά κακό “PR” της Αριστεράς, μετά τα χθεσινά γεγονότα φαίνεται ότι οφείλεται σε κεντρική στρατηγική και όχι σε «ατυχείς χειρισμούς».
Η γκρίνια που ξεκίνησε με την πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα-Πέρες, που καταφανώς δεν ήταν ένα ακόμη επικοινωνιακό σφάλμα, οξύνθηκε με τον “εορτασμό” της 3ης Σεπτεμβρίου, από το Νέο Αγωνιστή, κάτω από την σκέπη του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια απέναντι στον επίσημο εορτασμό της ημέρας από το μεταπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Ούτε αυτό μπορεί να θεωρηθεί επικοινωνιακή γκάφα, εφόσον ακόμη κι ένα παιδί δημοτικού γνωρίζει πολύ καλά ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Και βέβαια δεν χρειάζεται πολιτική ευφυΐα για να προβλέψει κανείς ότι όταν ανακατευτείς στα πασοκικά πίτουρα θα πλακώσουν και οι… κότες. Μην ενοχλείστε από την επιλογή της συγκεκριμένης παροιμίας. Δεν υπάρχει καμία σεξιστική αιχμή στην κυρία Γιαννακά που αναστάτωσε με την παρουσία της την εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνον… πολιτική.


Σε αυτό το σημείο οι παροικούντες την (αριστερή πλευρά της) Ιερουσαλήμ έχουν αρχίσει -και με το δίκιο τους- να εκνευρίζονται. Δεν θα μπορούσαν όμως να φανταστούν ότι το επόμενο καίριο χτύπημα θα ερχόταν μερικά εικοσιτετράωρα αργότερα. Όταν η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφάσιζε να συμπορευτεί με ένστολους αστυνομικούς για την υπεράσπιση ενός ειδικού μισθολογίου και χωρίς άλλο ιδεολογικό ή επικοινωνιακό οπλισμό. Έτσι λοιπόν, βουλευτές της Αριστεράς, μεταξύ των οποίων και η “μπουγελωμένη” από τον εκπρόσωπο του κοινοβουλευτικού νεοναζισμού, Ρένα Δούρου, βρέθηκαν πλάι σε όλη την κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής, να πορεύονται υπέρ του ειδικού μισθολογίου των ένστολων. Ιδεολογικά ξυπόλητοι και γυμνοί από εξοπλισμό. Χωρίς συνθήματα για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας, χωρίς πανό εναντίον της ρατσιστικής δράσης ένστολων της ΕΛ.ΑΣ και του λιμενικού, χωρίς καν ένα αίτημα για κατάργηση όλων των ειδικών μισθολογίων, που ούτως ή άλλως αποτελούν κακοφωνία για κάθε νοήμονα αριστερό. Το ότι ο Κασιδιάρης ήταν δύο μέτρα πιο δίπλα εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών από τα σώματα ασφαλείας δεν είναι το μείζον. Είναι το κερασάκι, σε μία επικοινωνιακή τραγωδία, που όμως έχει πολύ συγκεκριμένα και διακριτά πολιτικά επακόλουθα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται διατεθειμένος να διαρρήξει τις σχέσεις του με το στενό του πυρήνα και να επιλέξει διευρυμένες συμμαχίες με το πιο ευκολόπιστο, απολίτικο, αλλά και τυπικά συμφεροντολογικό, κεντρώο κοινό. Χωρίς να επιδιώξει καν τον -χρονοβόρο- κοινωνικό μετασχηματισμό. Μπροστά στο ενδεχόμενο μίας γρήγορης κατάρρευσης του κυβερνητικού εξαμβλώματος Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, επιδιώκει την εξίσου ταχεία συγκομιδή ψήφων. Όταν όμως η χαλάρωση των ορίων και των αξιών φτάνει σε τέτοια σημεία που να επιτρέπει την συμπόρευση βουλευτών της Αριστεράς με νεοναζιστικά σκουπίδια και κοινούς εγκληματίες, χωρίς καν να κραδαίνετε τα ιδεολογικά σας λάβαρα, τότε σύντροφοι υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο Κολχόζ της Δανιμαρκίας. Κι αν νομίζετε ότι είναι δυνατή η εξημέρωση του ναζιστικού θηρίου, η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία είναι αμείλικτη. Όχι μόνο είστε καταδικασμένοι να την ξαναζήσετε, αλλά -ακόμη χειρότερα- είστε στα πρόθυρα του να συντελέσετε έμπρακτα στην αναβίωσή της.
Υ.Γ.1 Οι πιστοί κομματικοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ αντέτειναν ότι δεν είναι καιρός για ρήξη με τους χρυσαυγίτες και ότι δεν μπορούσαν ούτε να τους διώξουν, ούτε να εγκαταλείψουν τους ένστολους σε αυτούς. Αντί απάντησης, τους φρεσκάρω τη μνήμη: Τους θυμίζω τι έγραφε η Αυγή, τον Φεβρουάριο του 2012 όταν το ΚΚΕ και το Σωματείο των χαλυβουργών κατηγορήθηκαν «για την πρωτοφανή ενέργειά τους να επιτρέψουν σε νεοναζί να βρεθούν στο πλευρό των απεργών»
Υ.Γ.2 Ούτε το ΚΚΕ είναι άμοιρο ευθυνών, καθώς η μονολιθική επιλογή να στηρίζει με την εθιμική παρουσία του ό,τι μπορεί να βαφτιστεί “εργατικός αγώνας”, έφερε και το ΠΑΜΕ χθες δίπλα σε χρυσαυγίτες
Short URL: http://wp.me/p1pa1c-hIa Η αναρτηση απο εδω