Στο 27,4% η ανεργία για το Σεπτέμβρη - Ξεπερνούν το 1.350.000 οι άνεργοι.

 Στο 27,4% εκτινάχθηκε το ποσοστό ανεργίας το Σεπτέμβρη του 2013, έναντι 26% το Σεπτέμβρη του 2012 και 27,3% τον Αύγουστο του 2013, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή.

Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 77.161 άτομα σε σχέση με το Σεπτέμβρη του 2012 (+5,9%) και κατά 14.023 άτομα σε σχέση με τον Αύγουστο του 2013 (+0,1%) και ανήλθαν σε 1.376.463 άτομα.

Η ανεργία στους άντρες σημείωσε άνοδο φτάνοντας από στο 24,5% για το Σεπτέμβρη του 2013 από 22,9% το Σεπτέμβρη του 2012, ενώ στις γυναίκες αυξήθηκε στο 31,4% από 30,2%.

Το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας καταγράφεται στην ηλικιακή ομάδα 15-24, με ποσοστό 51,9% από 54,9%, ενώ ακολουθούν οι ηλικίες 25-34, στις οποίες η ανεργία αυξήθηκε στο 36,8% από 34,5%.

Στις ηλικίες 35-44 η ανεργία αυξήθηκε στο 24,4% από 22,3% και στις ηλικίες 45-54 αυξήθηκε στο 20,3% από 19,9% σε σύγκριση με το Σεπτέμβρη του 2012.

Η Περιφέρεια με το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας είναι η Μακεδονίας – Θράκης με 30,4% και ακολουθεί η Ηπείρου - Δυτικής Μακεδονίας με 30%.

Στοιχεία ΟΑΕΔ για τον Οκτώβρη

Σε 851.600 ανήλθαν οι - εγγεγραμμένοι και όχι  πραγματικοί - άνεργοι στην χώρα μας, για το μήνα Οκτώβρη του 2013 με βάση τα στοιχεία του ΟΑΕΔ.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον Οργανισμό, αυτά είναι τα άτομα που δηλώνουν ότι αναζητούν εργασία. 168.205 είναι οι εγγεγραμμένοι που δεν αναζητούν εργασία. Δηλαδή οι άνεργοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, καθώς το σύνολο είναι 1.019.805.

Από αυτούς που αναζητούν εργασία το 48,25% είναι εγγεγραμμένοι στο μητρώο του ΟΑΕΔ για χρονικό διάστημα ίσο ή και περισσότερο των 12 μηνών και το 51,75% για χρονικό διάστημα μικρότερο των 12 μηνών.

Το 26,61% είναι κάτω των 30 ετών, το 62,54% είναι από 30 έως και 54 ετών και το 10,86% είναι από 55 ετών και άνω.

Το σύνολο των επιδοτούμενων εγγεγραμμένων ανέργων για τον Οκτώβρη περιορίζεται στα 125.306 άτομα, δηλαδή μόλις 1 στους 6 εγγεγραμμένους ανέργους λαμβάνει το πενιχρό επίδομα της ανεργίας των 360 ευρώ.

Από τα στοιχεία προκύπτει και ο ταξικός χαρακτήρας των συνεπειών της ανεργίας, καθώς και σε αυτό τον τομέα οι γυναίκες «κρατούν τη θλιβερή πρωτιά» με ποσοστό 59,38% και 505.643 εγγεγραμμένες άνεργες έναντι 345.957 ανδρών με ποσοστό 40,62%.

Πηγή : 902.gr

Η μεγάλη απάτη της λιτότητας

Του Ρίτσαρντ Γουλφ

Το παρακάτω άρθρο του Αμερικανού μαρξιστή οικονομολόγου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» στις 4 Νοεμβρίου και η «Εφημερίδα των Συντακτών» το αναδημοσιεύει με την άδεια του συγγραφέα:

Οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις στη Βρετανία και στη Γερμανία το κάνουν. Το ίδιο κάνουν και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις στη Γαλλία και στην Ιταλία. Το κάνουν, επίσης, ο Ομπάμα και οι Ρεπουμπλικανοί. Ολοι τους επιβάλλουν «προγράμματα λιτότητας» στις οικονομίες τους ως αναγκαίο μέτρο για να βγουν από την κρίση που τους έπληξε από το 2007. Οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι επιβάλλουν τώρα τη λιτότητα περισσότερο ως γιατροί, καθώς τα «επιθέματα σιναπόσπορου» έχουν κολλήσει για τα καλά στο δέρμα του ασθενούς.

Οι πολιτικές της λιτότητας παίρνουν ως δεδομένο ότι τα κύρια οικονομικά προβλήματα σήμερα είναι τα ελλείμματα των προϋπολογισμών, τα οποία αυξάνουν τα εθνικά χρέη. Οι πολιτικές αυτές επιλύουν τα παραπάνω προβλήματα με την περικοπή των κρατικών δαπανών και, δευτερευόντως, με περιορισμένες αυξήσεις φόρων. Με τη μείωση των δαπανών και την ταυτόχρονη αύξηση των εσόδων, όντως ελαττώνονται τα ελλείμματα και η ανάγκη για νέο δανεισμό.

Τα εθνικά χρέη αυξάνονται λιγότερο ή πέφτουν, αναλόγως του πόσο οι δαπάνες της κάθε κυβέρνησης μειώνονται και οι φόροι της αυξάνονται. Οι πολιτικές λιτότητας του Ομπάμα κατά τη διάρκεια του 2013 ξεκίνησαν από την 1η Ιανουαρίου, όταν και επέβαλε αύξηση φόρου στο ετήσιο εισόδημα όσων ξεπερνούσαν τα 113.700 δολάρια. Στη συνέχεια, την 1η Μαρτίου, βάσει συμφωνίας Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικανών, μειώθηκαν οι ομοσπονδιακές δαπάνες. Ετσι, το αμερικανικό έλλειμμα του 2013 θα «πέσει» δραστικά σε σχέση με το 2012.

Ο Ομπάμα, ως φαίνεται, θα επιβάλει περισσότερη λιτότητα: περικοπή της κοινωνικής ασφάλισης και των επιδομάτων του Συστήματος Υγείας (Medicare), προκειμένου να έρθει σε συμβιβασμό με τους Ρεπουμπλικανούς. Παρομοίως, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεχίζουν τα προγράμματα λιτότητας. Ακόμα και η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση της Γαλλίας, επισήμως τοποθετημένη κατά της λιτότητας, έχει έναν νέο προϋπολογισμό με περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες.

Τα συσσωρευμένα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα προγράμματα λιτότητας συνήθως κάνουν την ύφεση χειρότερη. Γιατί, λοιπόν, αυτές οι πολιτικές παραμένουν οι αγαπημένες των περισσότερων καπιταλιστικών κυβερνήσεων;

Οταν οι καπιταλιστικές οικονομίες πέφτουν σε κρίση, οι περισσότεροι καπιταλιστές ζητούν –και οι κυβερνήσεις τους δίνουν– «διασώσεις» και οικονομικά κίνητρα. Ωστόσο, οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι αρνούνται να πληρώσουν νέους φόρους προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα κίνητρα και τα προγράμματα διάσωσης. Αντιθέτως, επιμένουν ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δανειστούν τα αναγκαία ποσά. Από το 2007, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις παντού δανείστηκαν μαζικά γι’ αυτά τα δαπανηρά προγράμματα. Ετσι, απέκτησαν μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς και τα εθνικά τους χρέη εκτοξεύτηκαν. Ο βαρύς δανεισμός έγινε μ’ αυτόν τον τρόπο η πρώτη προτιμώμενη πολιτική για να αντιμετωπιστεί η πρόσφατη συστημική κρίση. Και αυτή τους υπηρέτησε καλά.

Τα δάνεια που ελήφθησαν χρηματοδότησαν την κυβερνητική διάσωση των τραπεζών, άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και επιλεγμένων μεγάλων επιχειρήσεων. Ο δανεισμός έκανε εφικτές τις κρατικές δαπάνες για τα επιδόματα ανεργίας, τα κουπόνια σίτισης και άλλα αντισταθμιστικά οφέλη για τα δεινά που προκλήθηκαν από την κρίση. Μ’ αυτούς τους τρόπους, ο δανεισμός βοήθησε στη μείωση της κριτικής, της δυσαρέσκειας, της οργής και των αντισυστημικών τάσεων εκείνων που απολύθηκαν, που πετάχτηκαν έξω από τα σπίτια τους, που έχουν στερηθεί την εργασιακή ασφάλεια και τα επιδόματα. Ο κυβερνητικός δανεισμός είχε αυτά τα θετικά αποτελέσματα για τους καπιταλιστές, αφού τους γλίτωνε από το να πληρώσουν φόρους προκειμένου να πετύχουν ανάλογα αποτελέσματα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι χρησιμοποίησαν τα χρήματα που γλίτωσαν εμποδίζοντας την κυβέρνηση να τους φορολογήσει, με στόχο να συγκεντρωθούν τα τεράστια δάνεια που χρειάζονταν οι κυβερνήσεις. Οι άνθρωποι με μεσαία και χαμηλά εισοδήματα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ λίγα, εάν όχι καθόλου, στις κυβερνήσεις τους. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι στην πραγματικότητα υποκατέστησαν τα δάνεια προς την κυβέρνηση αντί να πληρώσουν περισσότερους φόρους. Γι’ αυτά τα δάνεια οι κυβερνήσεις πρέπει να πληρώσουν τόκους και τελικά να τα αποπληρώσουν.

Ο κυβερνητικός δανεισμός ανταμείβει πολύ όμορφα τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους. Ωστόσο, αυτή η όμορφη συμφωνία εγείρει ένα νέο πρόβλημα. Πού θα βρουν οι κυβερνήσεις χρηματοδότηση, πρώτον για να πληρώσουν τους τόκους για τα δάνεια και δεύτερον για να αποπληρώσουν τους δανειστές; Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι ανησυχούν ότι μπορεί ακόμα να κληθούν να φορολογηθούν για να παράσχουν αυτά τα ποσά. Είναι αποφασισμένοι να αποφύγουν τέτοιους φόρους – ακριβώς όπως απέφυγαν στην αρχή να φορολογηθούν για να πληρώσουν για τα κίνητρα και τα προγράμματα διάσωσης.

Ετσι, η λιτότητα αποτελεί και τη δεύτερη προτιμώμενη πολιτική των καπιταλιστών, έναν δεύτερο τρόπο για να αποφύγουν υψηλότερους φόρους, καθώς οι κυβερνήσεις πολεμούν τις οικονομικές κρίσεις. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι προωθούν τη λιτότητα υποστηρίζοντας ότι τα σημερινά βασικά προβλήματα της οικονομίας δεν είναι η ανεργία, η απώλεια της εργασιακής ασφάλειας και των κατακτήσεων, οι κατασχέσεις σπιτιών και οι ανισότητες-ρεκόρ στο εισόδημα και στον πλούτο. Αντίθετα, λένε, τα κύρια προβλήματα είναι τα κυβερνητικά ελλείμματα και το αυξανόμενο δημόσιο χρέος. Αυτά είναι που πρέπει να περικοπούν.

Για να γίνει αυτό, η φορολόγηση πρέπει να γίνει με μέτρο ή καθόλου, προκειμένου, υποτίθεται, «να μην πληγεί η οικονομία». Ετσι, η βασική λύση είναι η περικοπή των κρατικών δαπανών για την απασχόληση, τα κοινωνικά επιδόματα και τις δημόσιες υπηρεσίες. Τα λεφτά που εξοικονομούνται απ’ αυτές τις περικοπές πρέπει να χρησιμοποιηθούν αντίθετα για την πληρωμή τόκων πάνω στο δημόσιο χρέος και τη μείωσή του.

Ετσι, ο τρόπος για να αντιμετωπίσει ο καπιταλισμός τις κυκλικές του κρίσεις είναι μια αξιοσημείωτη κίνηση δύο βημάτων. Στο πρώτο βήμα, ο μαζικός δανεισμός χρηματοδοτεί τα κίνητρα και τα προγράμματα διάσωσης. Στο δεύτερο, η λιτότητα ξεπληρώνει τον δανεισμό.

Αυτή η διπλή κίνηση μετακυλίει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους των καπιταλιστικών κρίσεων στις πλάτες των πολιτών με μεσαίο και χαμηλό εισόδημα. Η μετακύλιση αυτή υλοποιείται μέσω της υψηλότερης ανεργίας, των χαμηλότερων μισθών και των μειωμένων δημόσιων υπηρεσιών, που επιτυγχάνονται με τα προγράμματα λιτότητας. Υλοποιείται, επίσης, με τη συνεχή ελαχιστοποίηση της φορολογίας, κυρίως όσον αφορά τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους.

Με λίγες εξαιρέσεις, τα μείζονα πολιτικά κόμματα παντού έχουν επιβάλει αυτή τη διπλή κίνηση του καπιταλισμού. Μόνο όταν η μαζική αντίθεση από τους πολίτες μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος οργανώνεται επαρκώς, ώστε να απειλήσει τον ίδιο τον καπιταλισμό, οι καπιταλιστές ταλαντεύονται και διχογνωμούν ανάμεσα στον δανεισμό και τη λιτότητα. Ορισμένοι καπιταλιστές τότε συντονίζονται μ’ αυτή την «αντιπολίτευση» και υποστηρίζουν κάποια New Deals αντί της λιτότητας. Ακόμα και τότε όμως, μόλις περάσει η άμεση κρίση, οι καπιταλιστές επανέρχονται στις αγαπημένες τους πολιτικές του δανεισμού και της λιτότητας. Η ιστορία των ΗΠΑ από το 1929 μέχρι σήμερα διδάσκει αυτό το συμπέρασμα πολύ καλά.

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν ότι το σύστημά τους είναι ασταθές. Ποτέ δεν έχουν κατορθώσει να εμποδίσουν τις κυκλικές κρίσεις. Αντίθετα, στηρίζονται σε πολιτικές «διαχείρισής» τους. Η κίνηση των δύο βημάτων συνήθως τους κάνει τη δουλειά. Οι κεϊνσιανοί προωθούν τον δανεισμό και στη συνέχεια, όταν ακολουθεί η λιτότητα, δείχνουν έκπληκτοι, ακόμα και οργισμένοι.

Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι δεν θα έπρεπε να έχουν αποφύγει τη φορολόγηση στο πρώτο στάδιο, διότι οι ίδιοι συνέβαλαν στη δημιουργία της κρίσης. Πλούτισαν στο έπακρο στις δεκαετίες πριν απ’ αυτήν και έχουν κάλλιστα τη δυνατότητα να πληρώσουν για την υπέρβασή της. Εάν είχαν φορολογηθεί, ώστε να πληρώσουν για τις διασώσεις, δεν θα είχε υπάρξει η ανάγκη για δανεισμό ή επιβολή λιτότητας.

Η φορολόγηση των επιχειρήσεων και των πλουσίων θα είχε, επίσης, συνέπειες, αλλά θα είχε προκληθεί πολύ μικρότερο κοινωνικό κόστος, το οποίο θα καλούνταν να πληρώσουν εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.

Αλλά κάθε οργανωμένη αντιπολίτευση, αρκετά δυνατή για να επιβάλει στις επιχειρήσεις και τους πλούσιους να πληρώσουν για τις κρίσεις του καπιταλισμού, θα έθετε υπό αμφισβήτηση και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Βγαίνοντας από σχεδόν έξι χρόνια κρίσης, το ερώτημα «Δεν θα τα καταφέρναμε καλύτερα από τον καπιταλισμό;» τίθεται μετ’ επιτάσεως, απαιτώντας διάλογο, συζήτηση και δημοκρατικές αποφάσεις.

■ Επιμέλεια-μετάφραση: Τάσος Τσακίρογλου

Πηγή: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Το σχέδιο των Α. Γεωργιάδη & Θ. Πλεύρη για ξαφνικό θάνατο του συστήματος υγείας

 Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

Πρωτοχρονιάτικο μπουναμά για χιλιάδες ασφαλισμένους ετοιμάζει η κυβέρνηση, καθώς σχεδιάζει να κλείσει τον ΕΟΠΥΥ στις… 31 Δεκεμβρίου 2013. Σε μια χώρα με εκατομμύρια ανασφάλιστους, με το προσδόκιμο  ζωής -σύμφωνα με στατιστικές- να μειώνεται, ο Άδωνις Γεωργιάδης ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή στον ΕΟΠΥΥ και συνολικά στο σύστημα υγείας, χαρίζοντας τα νοσοκομεία της χώρας στους ιδιώτες επιχειρηματίες. Το σχέδιο, που αποτυπώνεται στο οργανόγραμμα του οργανισμού του «νέου ΕΟΠΥΥ», το οποίο αποκάλυψε το UNFOLLOW, επιβεβαίωσε  με κυνισμό σε συνέδριο υγείας ο Θάνος Πλεύρης, επιστήθιος φίλος του υπουργού Υγείας από την εποχή που πήγαιναν χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη…

Σχέδιο για «ξαφνικό θάνατο» του ΕΟΠΠΥ που θα υλοποιηθεί στις 31 Δεκεμβρίου 2013 έχει έτοιμο η κυβέρνηση. Το σχέδιο προβλέπει το οριστικό κλείσιμο του οργανισμού και την αυτόματη απόλυση όλων των εργαζομένων του, που σήμερα ανέρχονται σε περίπου 10.000. Λίγες ημέρες μετά τον «ξαφνικό θάνατο», θα δημιουργηθεί ένας νέος οργανισμός, ο «ΕΟΠΥΥ Β΄», ο οποίος θα αποτελείται μόνο από διοικητικές υπηρεσίες, αφού ο νέος ΕΟΠΥΥ θα είναι αποκλειστικά αγοραστής υπηρεσιών υγείας από τον ιδιωτικό τομέα. Το προσωπικό των διοικητικών υπηρεσιών πιθανά θα επαναπροσληφθεί στον νέο φορέα, ενώ το υπόλοιπο θα δει την πόρτα της εξόδου. Με άλλα λόγια, ο «νέος ΕΟΠΥΥ» δεν θα έχει τους περισσότερους γιατρούς και μια σειρά από άλλες ειδικότητες υγειονομικών στη σύνθεσή του, αφού θα αγοράζει ιατρικές υπηρεσίες από ιδιώτες και συμβεβλημένα κρατικά νοσοκομεία, όπως προβλέπεται από το κυβερνητικό σχέδιο.

Το κυβερνητικό σχέδιο, τις βασικές παραμέτρους του οποίου αποκαλύπτει σήμερα το UNFOLLOW, αφορά το σύνολο της υγείας -και όχι μόνο την τύχη του ΕΟΠΥΥ- και εκπονήθηκε με πλήρη μυστικότητα από τον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη σε συνεργασία με τον επιστήθιο φίλο του, Θάνο Πλεύρη. Nαι, σωστά καταλάβατε, ο πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ, και νυν στέλεχος της ΝΔ, αν και δικηγόρος στο επάγγελμα, ανέλαβε να εκπονήσει το σχέδιο διάλυσης του ΕΟΠΥΥ. Ο Θ. Πλεύρης έχει τέτοιες αρμοδιότητες αφού ο Α. Γεωργιάδης τον έχει επιστρατεύσει, αμισθί, όπως υποστηρίζει, στη θέση του νομικού συμβούλου του υπουργού Υγείας, με ευθύνη τις συμβάσεις που θεωρούνται καθοριστικές για τον χώρο.

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 08: Η ερώτηση και η απάντηση μιας εξέγερσης

Πέντε χρόνια μετά το «Δεκέμβρη 08» ξαναεπιστρέφουμε στο ερώτημα ερώτηση ή απάντηση. Η συνήθης απάντηση είναι πως ήταν ερώτηση που δεν απαντήθηκε, έτσι ο καθένας δίνει την απάντηση που τον βολεύει. Και σε αυτό δεν ξέφυγε ούτε η αφεντιά μου, σε μια σειρά από άρθρα και παρεμβάσεις κατά το παρελθόν, όσο και αν ήθελα να το αποφύγω.  Συνεχίζω παρ’ όλα αυτά να πιστεύω πως ο «Δεκέμβρης 08» ήταν η απάντηση και όχι η ερώτηση. Ήταν η απάντηση ενός εξεγερσιακού συμβάντος, όπως ορίζει το συμβάν ο Μπαντιού. Δηλαδή μια απότομη ανάδυση και εκ νέου αναδημιουργία πραγμάτων και πιο πολύ καταστάσεων, εξεγερσιακών καταστάσεων, που δεν υπήρχαν πριν. Είναι η απάντηση της εξεγερσιακής και δυνάμει επαναστατικής ασυνέχειας του ιστορικού χρόνου, το σπάσιμο της καπιταλιστικής βιοεξουσιαστικής κανονικότητας. Είναι  μορφοποιημένη έκφραση της διαλεκτικής της αρνητικότητας…

Είναι ή ήταν;; Ήταν, είναι και θα είναι η αναγκαία απάντηση του πλήθους των εξεγερμένων απέναντι στις πολιτικές και τον πολιτισμό που του «γαμεί», τους διαλύει την ζωή και τους μετατρέπει σε υποχείρια και δούλους, πότε των εμπορευμάτων, πότε των τραπεζών και των διακοποδανείων, πότε της ανάπτυξης, και τώρα του χρέους, της ανέχειας, της ανεργίας, της εργοδοτικής τρομοκρατίας, των φασιστών, του κράτους της  έκτακτης ανάγκης…, μα πάντα είτε στην μια, είτε στην άλλη μορφή, της μισθωτής σκλαβιάς, και της κεφαλαιακής σχέσης, μιας σχέσης που θα πρέπει να καταστραφεί.

Και αυτό αποπειράθηκαν να κάνουν  οι εξεγερμένοι, να καταστρέψουν αυτή την σχέση και ταυτόχρονα να οικοδομήσουν μια νέα,  λιγότερο αλλοτριωτική, λιγότερο καταπιεστική, περισσότερο αδερφική και ισοελέυθερη. Απέτυχαν;; ναι απέτυχαν γιατί η αποτελεσματική δεν είναι η εξέγερση, είναι η επανάσταση και αυτό επιβάλει μια άλλου τύπου συνάντηση και σχέση του υποκειμενικού και αντικειμενικού παράγοντα. Απαιτείται η άρνηση να συναντήσει την άρνηση της και αφού καταστρέψει τις πάλαιες φθαρμένες έννοιες, συνθήκες και διαμεσολαβήσεις. Αναδεικνύοντας ένα νέο άνθρωπο, τον άνθρωπο της αντιπραγματοποίησης, τον άνθρωπο που βλέπει και αισθάνεται τις συνθήκες της ζωής πέρα από το εμπόρευμα και της κεφαλαιοκρατική σχέση της μισθωτής δουλείας.

Μα τι εξέγερση είναι αυτή που δεν προβάλει αιτήματα, έλεγαν οι κήνσορες και οι θεράποντες  της ρεφορμιστικής και κρυφορεφορμιστικής αριστεράς. Μα τίποτε πιο παραγωγικό, πιο ανατρεπτικό και πιο ελπιδοφόρο από την διαδικασία της ανάλωσης του «καταραμένου αποθέματος», του εμπορεύματος και της κεφαλαιοκρατικής σχέσης, μιας διαδικασίας εξεγερσιακής και όχι καπιταλιστικής αποανάπτυξης.

Όταν οι Ινδιάνοι κατέστρεφαν την παραπανίσια παραγωγή στις οργιαστικές γιορτές –καθώς αναφέρουν ο Μπατάιγ και οι «καταστασιακοί»-, ίσως να είχαν περισσότερη γνώση της ουσίας από τον αλλοτριωμένο άνθρωπο του καπιταλισμού, που συσσωρεύει ακατάπαυστα χρήματα και εμπορεύματα, καταναλώνοντας δίχως να αναλώνει όπως απαιτεί η αυθεντική εν τω κόσμω ύπαρξη.

Το αίτημα ήταν ένα: Να τα αλλάξουμε όλα τώρα. Και αυτό το έπρατταν οι εξεγερμένοι αδιαμεσολαβητα ή και λιγότερο αδιαμεσολαβητα ή και με δια αντιπρόσωπων διαμεσολάβηση.  Συνδυάζοντας σε κάθε επίπεδο τις έννοιες της «μυθικής» με την «θεϊκή» βία, με αποτέλεσμα τα νέα δεδομένα, η τα συμβαντικά γεγονότα να μπλοκαριστούν στα πάλαια στερεότυπα και τα όρια.

Με ένα πληθυντικό εξεγερσιακό υποκείμενο, με ένα μη-υποκείμενο που αρνιούνταν πολύμορφα κάθε έκφραση και κατάσταση πραγμάτων που το σύνδεε με την καπιταλιστική κανονικότητα.

Ύστερα από πέντε χρόνια τι έχει μείνει από την εξέγερση. Από μια οπτική ελάχιστα πράγματα, κάποιες εστίες αντίστασης και δομές αντιεξουσίας που επιχειρούν να απαντήσουν στα ερωτήματα που γεννά η κρίση.

Από την άλλη μεριά η συντονισμένη αντίδραση του κράτους, των μηχανισμών του, των παρακρατικών φασιστικών δομών του, επωφελούμενοι και της κρίσης, έχει δημιουργήσει όρους μιας πραγματικής υποτίμησης της ζωής, της αξιοπρεπείας και της ελπίδας της πλειοψηφίας του κόσμου της εργασίας.  Γεγονότα και καταστάσεις που θα έπρεπε να είχαν ξεσηκώσει  τον κόσμο και τον ντουνιά. Και όμως όπου υπάρχει συνολική υποτίμηση των συγκεκριμένων ζητημάτων, όπου αφαιρείται σε ολοκληρωτική μορφή η εξουσία επί του παρόντος και του μέλλοντος και επιβάλλεται το σοκ και το δέος της φασιστικής- νεοφιλελεύθερης υποτίμησης, τότε επικρατεί ο φόβος και όχι η ελπίδα.

Ναι κατά μια έννοια ζούμε την πλήρη αντίστροφη του «Δεκέμβρη 08», εκεί που υπήρχε μια επαναστατική ανάλωση και υπανάπτυξη, υπάρχει μια βάρβαρη καπιταλιστική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και άγρια υπανάπτυξη προς όφελος του κεφαλαίου. Και στις δυο περιπτώσεις βλέπουμε τους δυο πόλους της κυρίαρχης αντίθεσης να αδυνατούν να αναπαραχθούν όπως τα πριν.

Και όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, η καπιταλιστική κανονικότητα είτε με την μια, είτε με την άλλη μορφή έχει διαρραγεί και το ζήτημα μιας καθολικής κοινωνικής εξέγερσης/ κομμουνιστικής ελευθεριακής  επανάστασης έχει τεθεί αμετάκλητα.

Αρκεί οι εξεγερμένες ανατρεπτικές, επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις να μην επιχειρήσουν να ξαναδημιουργήσουν ένα καλύτερο και φιλολαϊκό καπιταλισμό. Απαιτείται να δημιουργήσουν τους όρους να τρομοκρατήσουν τους αστούς και τα τσιράκια τους, εκεί που τρομοκρατούνται.

Σηκώνοντας το λάβαρο της εξέγερσης και της ανατροπής, της καταστροφής  του παλαιού κόσμου , καθώς και της αναδημιουργίας ενός κόσμου που γεννιέται στα συντρίμμια του παλαιού. Ναι αυτή την φορά αισθάνομαι πως θα νικήσουμε, αν και είμαστε από πολλές πλευρές ήδη νικητές.

Δημήτρης Αργυρός

λινκ κειμένων: http://argiros.net/?p=1995, http://argiros.net/?p=566, http://argiros.net/?p=3756

Πηγή