"Ακτινογραφία της «συνταγής» Γεωργιάδη για τα φάρμακα"

To παρακάτω άρθρο είναι βίαια απαλλοτροιωμένο(copy paste) απο καθεστωτικό ΜΜΕ.. 

Για πρόχειρη προσέγγιση, από πλευράς υπ. Υγείας αναφορικά με την τροπολογία τιμολόγησης των φαρμάκων, που μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε «παιχνίδια» πολυεθνικών κάνει λόγο o πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Καρδίτσας, Γιάννης Γκορτσίλας. Κάνοντας την ακτινογραφία της «συνταγής» του Άδωνι Γεωργιάδη για το φάρμακο επισημαίνει τον κίνδυνο της πλήρους υποβάθμισης της φαρμακευτικής περίθαλψης υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων ότι η μείωση στις τιμές των φαρμάκων κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να φέρει: δημιουργία ολιγοπωλίων και πολλές ελλείψεις σε φάρμακα.

Γνωρίζετε σε περίπου πόσα φάρμακα θα μειωθούν οι τιμές δεδομένης της πρόβλεψης για τη λήξη της περιόδου προστασίας (πατέντα);

Το θέμα της πατέντας είναι πράγματι ένα ζήτημα. Έχουν ανακύψει αρκετά ερωτηματικά. Ακόμη δεν είναι σαφές αν η μείωση θα αφορά εμπορικά σκευάσματα ή αν θα αφορά δραστικές ουσίες, δηλαδή σκευάσματα που περιέχουν δραστικές ουσίες συγκεκριμένες. Ο νόμος 4052 του 2012 προέβλεπε έναν νέο τρόπο τιμολόγησης των φαρμάκων. Τη λεγόμενη δυναμική τιμολόγηση. Στην ουσία αυτό που επιχειρείται να γίνει τώρα είναι η εφαρμογή του νόμου κι όχι κάτι παραπάνω. Το να πούμε ότι μειώνεται η τιμή σε 500 ή 600 ή σε 6.500 σκευάσματα, όπως αναφέρθηκε, το θεωρούμε άτοπο γιατί δεν είναι κάτι που αφορά μόνο για αυτή τη φορά έναν συγκεκριμένο αριθμό φαρμάκων. Είναι ένας νέος τρόπος τιμολόγησης που θα εφαρμόζεται στην εγχώρια φαρμακευτική αγορά κι αυτό θα έχει επιπτώσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Δεν μπορεί να υπάρξει μείωση τιμών μόνο σε εμπορικά σκευάσματα. Θα πάμε σε μείωση τιμών με βάση τη δραστική ουσία που περιέχουν αυτά τα σκευάσματα.

Τα «off patent» (εκτός πατέντας) για τα οποία μιλάμε τώρα δεν είναι πάρα πολλά. Το θέμα όμως είναι η δυναμική τιμολόγηση. Ένα παράδειγμα. Ένα φάρμακο το οποίο ήταν «σε πατέντα», προστατευμένο δηλαδή, και είχε ενδεικτικά 100 ευρώ, με την ψήφιση της συγκεκριμένης τροπολογίας θα κοστίζει 50 ευρώ μόλις λήξει η περίοδος προστασίας. Από κει και πέρα το πρώτο γενόσημο που θα κυκλοφορεί θα πάει στο 65% της τιμής του «off patent», δηλαδή στα 33 ευρώ. Το δεύτερο γενόσημο θα έχει άλλο ένα -10%, άρα πάμε στα 30 ευρώ. Το τρίτο γενόσημο άλλο ένα – 10% άρα θα κοστίζει 27 ευρώ. Αυτό φυσικά θα συμπιέσει τις τιμές των φαρμάκων προς τα κάτω αλλά ταυτόχρονα θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα τόσο στην εγχώρια φαρμακοβιομηχανία όσο και στις πολυεθνικές που διακινούν τα σκευάσματά τους στη χώρα. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η Ελλάδα αποτελούσε και μία χώρα με τιμή αναφοράς για ορισμένα σκευάσματα. Πολυεθνικές θα αποχωρήσουν με τέτοιες τιμές.

Δαυίδ Μπάλφουρ ο πράκτορας-ιερέας των Άγγλων

Στην οδό Πλουτάρχου 2 το 1945 βρίσκονταν ένα μέγαρο. Εάν ρωτούσαμε τους περίοικους θα μας απαντούσαν αόριστα ότι ανήκε στην αγγλική πρεσβεία. Οι τηλεφωνικοί κατάλογοι το καταχωρούσαν ως έδρα της Γραμματείας του Πολιτικού Τμήματος της Βρετανικής Πρεσβείας. Εκεί ήταν το βασίλειο του  Δαυίδ Μπάλφουρ ή πάτερ Δημήτριου, επικεφαλούς της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα του 1944-1946. Ο  Δαυίδ Μπάλφουρ υπήρξε ο "ειδικός μάγειρας" των ελληνικών πολιτικών πραγμάτων επί αγγλικής κατοχής και διάδοχος του Άλτεμπουργκ "πληρεξούσιου επί των πολιτικών υποθέσεων" επί γερμανικής κατοχής. 

Ο  Δαυίδ Μπάλφουρ σε όλες τις συνεδριάσεις της Βουλής των Ελλήνων έπαιρνε την μόνιμη θέση του στο θεωρείο πάνω από την προεδρική έδρα σημειώνοντας με προσοχή ότι αναφέρονταν. Ως εδώ όλα καλά. Είναι άλλωστε φυσικό το Φόρειν Όφις να στέλνει στο προτεκτοράτο του τους διάφορους "σερ" (Λήπερ, Νόρτον κτλ) για να επιβλέπουν τα συμφέροντα της μητρόπολης. Εξίσου φυσικό είναι να ακολουθούν και οι διάφοροι "ειδικοί" πολιτικοί αναλυτές, στρατιωτικοί κτλ. Όμως η φυσιογνωμία του  Δαυίδ Μπάλφουρ θα μπορούσε να αποτελεί θέμα κινηματογραφικού σεναρίου. 

Ο  Δαυίδ Μπάλφουρ γεννήθηκε το 1903. Η οικογένειά του υπήρξε παρακλάδι της γνωστής οικογένειας Μπάλφουρ. Ο ίδιος εστάλη στην μουσολινική Ιταλία για να σπουδάσει και ακολούθησε την πορεία του σερ Ρέτζιναλντ Λήπερ στις διάφορες βαλκανικές χώρες όπου η καθολική του δράση έμεινε γνωστή (ο ίδιος ασπάζονταν τότε το καθολικό δόγμα). Στοιχεία μιλούν και για φιλο-προτεσταντική δράση στην Ουκρανία και την Φινλανδία στο πλευρό πάντα του Λήπερ. Το 1933 αλλάζει την πίστη του σε ορθόδοξη και βαπτίζεται ορθόδοξος στην ρωσική εκκλησία του Παρισίου. Αμέσως μετά θα μάθει και τη ρώσικη γλώσσα και το 1934 θα έρθει στο Άγιο Όρος όπου θα συνδεθεί με τον Ρώσο καλόγερο πάτερ Σωφρόνιο. Το 1935 θα έρθει στην Αθήνα και θα μπει στο μοναστικό τάγμα του Καρυστίας Παντελεήμονα, ο οποίος αργότερα στην Μέση Ανατολή θα πει το γνωστό " καλύτερα 40 χρόνια με τους Γερμανούς παρά μια ώρα με το ΕΑΜ". Ο πατριώτης Παντελεήμων τον χειροτονεί ορθόδοξο αρχιμανδρίτη με το εκκλησιαστικό όνομα Πάτερ Δημήτριος. Σαν αρχιμανδρίτης θα γίνει αδελφός στη μονή Πεντέλης και θα φοιτήσει στη Θεολογική Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και θα τελειοποιήσει τα ελληνικά. Στην Ελλάδα τότε μεσουρανούσε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Μια γάτα, για 12 ποντίκια

Του Μιχάλη Μιχελή

Τελικά αυτά οι Ελβετοί, είναι γάτες ή ποντίκια;

Αν είναι ποντίκια, τρώνε το τυρί τους και φτιάχνουν τρύπες να κρυφτούν.

Αν είναι γάτες, ξέρουν ότι μέσα στο τυρί είναι τα ποντίκια κι έτσι είναι σίγουρες, ότι τα έχουν στο χέρι.

Πάντως η αλήθεια είναι, ότι γνωρίζουν να σπεκουλάρουν μια χαρά τα παιγνίδια του καπιταλισμού.

Οι απέναντι καταριούνται το λαγνοχρηματικό σύστημα κι οι Ελβετοί, το στολίζουν με προνόμια.

Γιατί όπως και να το κάνεις, με τ‘ απεριτίβ (τους σουγιάδες τους και τα ρολόγια), με τα επιδόρπια (με τα σαλέ, τα χιονοδρομικά κέντρα και τα τυριά), δεν χορταίνεις. Δεν ζεις ολοκληρωμένα. Θέλει “το φαγητό”την πρώτη ύλη του.

Λοιπόν μπήκε το θέμα σε δημοψήφισμα (από τους Σοσιαλιστές νέους της Ελβετίας), να καταργηθούν τα προνόμια των τραπεζικών μάνατζερ, που παίρνουν τα μαλλιοκέφαλά τους.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έδειξε, ότι οι Ελβετοί σε όλα τα καντόνια τους (26), δεν επιθυμούν να φρενάρουν τον καπιταλισμό . Είπαν με δυό λέξεις «όχι» ( μ.ορ. της άρνησης στην πρόταση, το 65%). Κι αυτό το καταφατικό «don’t touch the boss», αφορά την κατάργηση της σχέσης: 1:12. Δηλαδή την διάταξη εκείνη που καθόριζε, ότι δεν μπορεί σε μια επιχείρηση (κυρίως στην τράπεζα), ο μάνατζερ να παίρνει αποζημίωση, μεγαλύτερη του 12πλάσιου, του κατώτατου μισθού.

Και φυσικά έρχονται τα συμπεράσματα:

Μα καλά, τόσο πωρωμένοι είναι οι Ελβετοί με το χρήμα; Τελικά σε τούτη τη χώρα οι πολίτες, είναι καλοβαλμένοι καπιταλιστές (στις αμοιβές); Δεν υπάρχει εργατική τάξη; Η πλειοψηφία λοιπόν των κατοίκων, είναι «μέχρι τα μπούνια» μέσα στον πλούτο;

Αμ’ δε δεν είναι έτσι. Βεβαίως οι μισθοί στην Ελβετία δεν έχουν καμιά σχέση με τη δική μας ξεφτίλα, αλλά ούτε και με τα μισθολογικά επίπεδα άλλων κραταιών χωρών . Όμως εκεί το κόστος ζωής είναι πολύ ακριβό. Όπερ σημαίνει, ότι μέσα στην Ελβετία ένας τυπικά εργαζόμενος, πληρώνοντας την ασφάλιση, τους φόρους και το κόστος ζωής, την πανάκριβη υγεία, δεν έχει μεγάλα περιθώρια να βάλλει πολλά στις τράπεζες.

Οι ελβετικές τράπεζες, δεν ζουν κατά κύριο λόγο από τις καταθέσεις των Ελβετών, αλλά από τη συνδρομή των πλούσιων αλλοδαπών, που έχουν πάει ή με φυσική παρουσία στη χώρα, προστατευόμενοι από το καθεστώς της νομισματικής ασυλίας, ή τα λεφτά των κροίσων πάνε στην Ελβετία μέσω των δικηγορικών γραφείων, που εξυπηρετούν με το αζημίωτο τους πελάτες τους, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου.

Όμως αυτοί (οι ξένοι) καταθέτες, είναι ελάχιστοι ψηφοφόροι στην Ελβετία. Τελικά τι γίνεται;

Πολύ απλά. Οι Ελβετοί (στην πλειοψηφία τους), πείστηκαν ότι το χρήμα δεν το παράγει στις μέρες μας η ταξική πάλη του Μάρξ, αλλά ο ανταγωνισμός του χρήματος, που πάει εκεί που βρίσκει τις καλύτερες συνθήκες για ν’ αυγατίσει το κεφάλαιο.  Η εφημερίδες της χώρας σημειώνουν με έμφαση: «Δύσκολοι οι καιροί για το χρήμα. Μην χάσουμε τα σίγουρα».

Επειδή λοιπόν τα τελευταία χρόνια έχουν πάθει πλάκα, από τον «Ελβετό της Ασίας» (τη Σιγκαπούρη) που τους κλέβει συνεχώς πελάτες, επειδή στο παιγνίδι της ρουλέτας των «φαντς» έχουν μπει καινούργιοι ανταγωνιστές από την Τανζανία, την Μαλαισία, το Χόνγκ Κόνγκ, οι offshore Τράπεζες (με τα moneysitting), φοβούνται ότι αν απομακρυνθούν από την Ελβετία τα τραπεζικά «τσακάλια» (οι αχόρταγοι μάνατζερ), επειδή αυτοί ξέρουν τα κόλπα, θα πάνε κάπου αλλού και θα στερήσουν από την Ελβετία το χρήμα. Δηλαδή θ’ αναγκαστεί στο μέλλον η Ελβετία να τρέχει σε παρόμοιες «λίστες Λαγκάρντ», για να βρει ποιοι Ελβετοί εξήγαγαν τα λεφτά από τη χώρα τους! Η χώρα κάνει πρωταθλητισμό στο χρήμα. Θα πέσει λοιπόν στη δεύτερη κατηγορία;

Τώρα το τραπεζικό κεφάλαιο δουλεύει μέσα στην «ομερτά» του δούναι λαβείν. Πληρώνουν χαμηλή φορολογία τα τραπεζικά κεφάλαια κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, ότι από τον παράδεισο δεν θα φύγει ο μακάριος καταθέτης.

Γι αυτό και είναι χαρακτηριστικό το σύνθημα που έπεσε στις εκλογές: «Μην την πατήσουμε σαν την Εύα και φάμε το μήλο του όφη»! Το δημοψήφισμα, για το «1:12» πήρε την μορφή του μήλου. Το σήμα κατατεθέν των Ελβετών (από την εποχή του Γουλιέλμου Τέλλου).  «Απολαύστε το (τον πλούτο) και μην το αφήσετε να σαπίσει».

Όμως ο « Γουλιέλμος Τέλλος» (ο συντηρητικός ψηφοφόρος) είναι και πονηρός. Επειδή τα χρήματα μπορούν και φεύγουν πλέον ηλεκτρονικά για άλλες πολιτείες κι άρα είναι άπιαστα πουλιά, θα μπει σημαντικός φόρος στην μεγάλη κληρονομιά, μια και που η ακίνητη περιουσία δεν μπορεί να πετάξει! Άρα η «γάτα», αφήνει τα «ποντίκια» να φτιάχνουν ήσυχα τρύπες στο τυρί, αλλά είναι σίγουρη, ότι τρώγοντας το μεζέ, τους έρχεται η όρεξη.

Τι θα κάνει λοιπόν το μπουκωμένο ποντίκι; Θα κάτσει στην παγίδα της σιγουριάς κι η γάτα, απλώς θα περιμένει να το φάει παχύ παχύ.

Μιχάλης Μιχελής

ΥΓ. Στο δημοψήφισμα της Κυριακής ήταν άλλα δυό ερωτήματα: Το «όχι» στην αύξηση των διοδίων νίκησε και η  φορολογική ενίσχυση των νοικοκυριών κερδήθηκε.

Share this:

Δεν είναι μολότοφ. Είναι μπύρα!

Του Μιχάλη Μιχελή

Περνάτε καλά;

Τέλεια!

Τι σας απασχολεί περισσότερο;

Να διασκεδάζουμε.

Ο διάλογος αυτός, δεν είναι από κάποιο μπαρ της Αθήνας.

Κάπου μακρύτερα, εκεί απ’ όπου έχουμε άλλες πιο δυσάρεστες εικόνες στο μυαλό μας.

Στα παλαιστινιακά εδάφη. Στη «Γιορτή της Μπύρας» της Ραμάλα, κάτι ανάλογο δηλαδή με την αντίστοιχη «Οκτόμπερφεστ» στην Βαυαρία.

Λοιπόν σε τούτη τη γιορτή της ξεγνοιασιάς, κάνει αφάνταστες πωλήσεις η“επαναστατική μπύρα” (η πρώτη στο είδος της) στην Παλαιστίνη.

Τάιμπεχ (τ’ όνομά της), που σημαίνει νόστιμο. Πολύ καλύτερη σε ποιότητα, από οποιαδήποτε ισραηλινή, γι αυτό και έχει γίνει ανάρπαστη. Φυσικά ως γνωστόν οι μουσουλμάνοι δεν πρέπει να πίνουν. Όμως αυτό δεν τηρείται. Γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί να δικαιολογηθούν οι πωλήσεις της συγκεκριμένη μπύρας μόνο από τους Χριστιανούς Παλαιστίνιους, που είναι λιγότερο από το 1% του αραβικού πληθυσμού, στο Ισραήλ.Une affiche publicitaire pour la bière « Taybeh »(Guillaume Nicolas-Brion/DR)

Taybeh signifie « bon de nom » ou « délicieux » en arabe. Και λίγο για την ιστορία. Δημιουργήθηκε η ζυθοποιΐα (1994), μετά από τη συμφωνία του Όσλο (1993), από μια χριστιανική παλαιστινιακή οικογένεια (των αδελφών Κουρί), στη γενέτειρα τους  30 χιλιόμετρα από την Ιερουσαλήμ. Τη διεύθυνση της επιχείρησης, τώρα την έχει αναλάβει  μια κόρη εκ των ιδιοκτητών η Μαντί Κουρί.

Στη δεύτερη Ιντιφάντα (2000) η ζυθοποιΐα κινδύνεψε με κλείσιμο. Όμως τώρα η μπύρα «Ταιμπέχ» (είναι και τ’ όνομα του χωριού όπου παράγεται), έχει γίνει το «σύμβολο της ελευθερίας».

Όπως εξηγεί στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων η πρόεδρος της εν λόγω επιχείρησης, τους βοήθησε το παλαιστινιακό σαμποτάζ στην κατανάλωση ισραηλινών προϊόντων. Δεν αγοράζουμε τίποτε από τον εχθρό. Κι έτσι πήρε πάνω της η μπύρα και παράλληλα έκανε πελάτες και αρκετούς Ισραηλινούς που μας συμπαραστέκονται.

http://www.youtube.com/watch?v=2VtB9iyzA3w&feature=player_embedded

Μιχάλης Μιχελής

Από τις πελατειακές σχέσεις στην άμεση εκπροσώπηση

του Χρήστου Μάτη*

Η ιστορία στις δημοτικές εκλογές του 2010 κατέγραψε μία μεγάλη ανατροπή. Η ΝΔ έχασε μετά από 24 χρόνια τους δήμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, τους οποίους είχε κερδίσει το 1986 μετά από 11 χρόνια κυριαρχίας της κεντροαριστεράς.
Όμως αυτή, καλώς ή κακώς, είναι η πρώτη ανάγνωση του αποτελέσματος. Σημαντική μεν, διότι σηματοδοτεί μία ανατροπή. Αλλά δυστυχώς επιφανειακή.
Το βασικό θέμα που έχει να αναλύσει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, δεν είναι η εκλογή Καμίνη και Μπουτάρη, αλλά η διαδικασία με την οποία έγινε.
Το 2006 στον δήμο της Αθήνας η εκλογή του Νικήτα Κακλαμάνη είχε γίνει με το 53% του συνόλου των εγγεγραμμένων να ψηφίζει έγκυρα, ενώ αντίστοιχα του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου στη Θεσσαλονίκη στο δεύτερο γύρο με το 56% των ψηφοφόρων.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο μεν Γιώργος Καμίνης εξελέγη άνετα, με το 30,42% να προσέρχεται στις κάλπες, ενώ ο Γιάννης Μπουτάρης οριακά με το 42% των ψηφοφόρων.
Προφανώς δεν υπάρχει ζήτημα νομιμοποίησης της εκλογής.
Το ζήτημα, το οποίο αναδεικνύεται, αφορά στη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος με το οποίο διοικείται η χώρα, αλλά συγχρόνως αναδεικνύει τεράστια πολιτικά προβλήματα.

Η μείωση της συμμετοχής

Η μείωση της συμμετοχής, η οποία καταγράφηκε και στις βουλευτικές εκλογές του 2012, στις οποίες “κρεμόταν η τύχη της χώρας από μία κλωστή”, έχει πολλές ερμηνείες. Κατά τη γνώμη μου, όμως,
σημαντικότερη είναι η πεποίθηση του εκλογικού σώματος, της κοινωνίας δηλαδή, ότι η πολιτική διαδικασία θα έχει ελάχιστες διαφορές, αν επιλεγεί να διοικήσει ο α’ ή ο β’ υποψήφιος.
Η αξιοπιστία της πολιτικής διαδικασίας βρίσκεται στο ναδίρ και αυτό είναι αποτέλεσμα της αξιοπιστίας αυτών, οι οποίοι διεκδικούν να την ασκούν.
Δίνουν την εντύπωση ότι η μόνη σταθερά σε μία εποχή τεράστιας αβεβαιότητας είναι η επιθυμία τους να διατηρήσουν τα προνόμια που τους έχει παραχωρήσει το σύστημα που υπηρετούν.
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να έχει καταστεί στρατηγική πολιτική επιλογή η μείωση των μισθοδοτουμένων από το δημόσιο ταμείο, αλλά να διατηρείται ακέραιος ο αριθμός των συμβούλων, όλων όσων εφαρμόζουν
Η μείωση, όμως, της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία δεν έχει μόνο ερμηνείες, αλλά και συνέπειες.
Διότι αυξάνει το ειδικό βάρος και την επιρροή οργανωμένων ομάδων στη διαχείριση των δημοσίων Οι οργανωμένες ομάδες θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να είναι οι κομματικές βάσεις, οι οποίες να επιβάλλουν υποψηφίους με την άνεση που έχουν στην κατεύθυνση της ψήφου.
Όμως, όσοι παρακολουθούν τις εσωτερικές διαδικασίες στα κόμματα, γνωρίζουν ότι η εσωκομματική διαδικασία έχει εξελιχθεί σε υπόθεση λίγων στελεχών και πολλών αναλογικά υπαλλήλων του κόμματος.
Γιατί το ίδιο το κομματικό σύστημα της χώρας προωθούσε τη συμμετοχή σε αυτές τις διαδικασίες ως ενέχυρο για την εξυπηρέτηση προσωπικών υποθέσεων.
Αυτό ανήκει πλέον στο παρελθόν για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Πρακτικά, τα κόμματα όχι διορισμό δεν μπορούν να κάνουν, αλλά ούτε κλήση να σβήσουν.

…και οι οργανωμένες ομάδες συμφερόντων…

Αυτή η αδυναμία των κομμάτων να επηρεάσουν την πολιτική διαδικασία έχει αφήσει πολύ χώρο σε οργανωμένες ομάδες, οι οποίες εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Όταν στο Δήμο της Θεσσαλονίκης η εκλογή κρίθηκε με διαφορά 329 ψήφων, είναι προφανές ότι η μετακίνηση τέτοιων ομάδων από την μία πλευρά στην άλλη, δημιουργεί αλλαγή στην ισορροπία.
Τι θα σήμαινε, για παράδειγμα, η κοινή θέση των καταστηματαρχών σε μία συγκεκριμένη περιοχή εστίασης στην οποία λειτουργούν 82 επιχειρήσεις (το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο) με την προσδοκία χαλαρότερης
αστυνόμευσης ή επιείκειας στην επιβολή των προστίμων;
Ποιος ωφελείται, για παράδειγμα, από την προώθηση της επιχειρηματικότητας “του καφέ” που έχει κατακλύσει τον Δήμο Θεσσαλονίκης, όπου σήμερα λειτουργούν πάνω από 6.000 τέτοιες επιχειρήσεις;
Οι αφελείς που επενδύουν σε αυτές τις επιχειρήσεις και πολύ σύντομα χάνουν τα λεφτά τους, ή οι ιδιοκτήτες των ακινήτων που τις φιλοξενούν;
Πόσο παράλογη είναι η σκέψη ότι οι ιδιοκτήτες των ακινήτων, ειδικά στο κέντρο της πόλης, στηρίζουν αυτούς που προωθούν τα συμφέροντά τους, δηλαδή να μην μένουν άδεια τα μαγαζιά τους;
Η κατάρρευση του κομματικού συστήματος και η απονομιμοποίηση του πολιτικού προσωπικού δίνει άλλες δυνατότητες πολιτικής εκπροσώπησης.
Το ζήτημα δεν είναι αν θα αλλάξει το εκλογικό σύστημα στις δημοτικές εκλογές, αλλά να έχουν μελετηθεί οι συνέπειες από την αλλαγή και να υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες για τις παρενέργειές τους.

Το σύστημα είναι ο τρόπος εκλογής. “Το προτεινόμενο μοντέλο αποτρέπει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις ακραίες πρακτικές λαϊκισμού και πελατειακών σχέσεων”, έγραψε την προηγούμενη Δευτέρα στο ΕΘΝΟΣ, ο
αναπληρωτής υπουργός εσωτερικών Λεωνίδας Γρηγοράκος.
Αρκεί να μην έχουμε στο μεταξύ τη μετατροπή της πελατειακής σχέσης συγκεκριμένων ομάδων με την πολιτική εξουσία σε απευθείας συστατικό μέρος ενός συνασπισμού συμφερόντων που διαχειρίζεται την πολιτική εξουσία.
Και μάλιστα μη πολιτικού.

*Ο Χρήστος Μάτης είναι δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης

—

Άρθρο που φιλοξενείται στη FREE SUNDAY.