« Η Ελλάδα σήμερα, είναι η Ισπανία του 1936!

Τα χέρια στις τσέπες του σαν δύο χειροβομβίδες

Louis-Adolphe Tessier, Le Chômage (Η ανεργία), 1886, musée des Beaux-Arts, Angers

Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα

(Νίκος Καρούζος)

Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ρεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αἰσθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.
Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς
λουλούδια τοῦ ἀνέμου
στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος.

Η ποίηση έξω απο τα σαλόνια

Την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου στο Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ιατρικής στη Λάρισα πραγματοποιήθηκε η συντροφική παρουσίαση του βιβλίου του Θάνου Γώγου «εμμονή». Τόσο ο ίδιος όσο και η ποιήτρια Λαμπρινή Αιωροκλέους που συμμετείχε φιλικά στην εκδήλωση, έδωσαν έμφαση όχι τόσο στο βιβλίο μα στην συζήτηση σχετικά με την Ελληνική ποίηση σήμερα. Και οι δύο στάθηκαν αρκετά στην ρήξη που ο χρόνος έχει φέρει ανάμεσα στους νέους ποιητές και στους καταξιωμένους Έλληνες ποιητές από τον Σολωμό μέχρι και τους Σεφέρη, Ελύτη. Ή ίδια αυτή ρήξη θεωρούν πως είναι και η βάση ώστε να δούμε κάτι καινούργιο και διαφορετικό στο άμεσο μέλλον. Από το ακροατήριο έγιναν αρκετές ερωτήσεις αλλά και τοποθετήσεις κυρίως για την σχέση ποίησης πολιτικής αλλά και για την συμβολή ρευμάτων όπως ντανταϊσμός και ο υπερρεαλισμός στην εξέλιξη της. Η εκδήλωση διήρκησε πάνω από δυόμιση ώρες

Θανος Γωγος

• ΑΥΤΟΛΕΞΕΙ ΚΑΙ ΑΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ
  
  Θεός είναι
  το μαρκάρισμα του αιδοίου
  
  Η βελούδινη
  γαλάζια
  λέξη
  
  Καθώς παραχαράσσει
  ατσάλι
  από τις νύκτες
  
  Θεός είναι
  ο μασκοφόρος τιμωρός
  
  Απαλλαγμένος από τον έρωτα και την λογική σου
  «Απαλλαγμένος από τον δρυοκολάπτη»
  
  Είναι
  Αίρεση
  
  Τα αλουμινένια διηνεκή μου δόντια
  
  Χωρίς
  Φύλα
  
  Όταν κόβουν τις ώρες απάνω σου γυμνές
  στην ύστατη προσπάθεια να καταλάβεις
  
  Ο Θεός βρίσκεται
  Αυτοφυής
  
  Έτοιμος για ολική επανεξέταση του προϊόντος

• Λαμπρινή Αιωροκλέους
  
  Aπό το Κραυγές πίσω από το παραβάν
  
  (10 βιαστικές θεατρικές στιγμές),
  
  Ένα ξάφνιασμα αυτό θέλω μόνο για να έρθω στην ώρα μου
  Μια απόλυτη τραγωδία σαν έμβρυο που διαπλάθεται πάνω στο αυχένα των
  Πιθήκων
  Κι ένα σφυρί
  Μικρό και άκαμπτο ένα σφυρί χωρίς γωνίες μια απόλυτη επιφάνεια
  
  Όπως έλεγα
  Αυτό μόνο θέλω
  Το κουκούτσι της διαύγειας
  Να ανοίξει το στόμα σαν αρχαίο κτήνος
  Φεγγάρι της σχιζοφρένειας απόλυτο άνοιγμα
  

  Μα τί λέω εγώ μόνο τους ίδιους και τους ίδιους θέλω να καταπλήττω
  σα να περνά ο βλάμης μπροστά από τα κορίτσια
  όπως τ’ ακούς.

  
  
  

Το μνημόνιο «κλείνει» το Πανεπιστημιακό

ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΚΑΤΑ 50% ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

Νέα αιφνιδιαστική μείωση των δαπανών για εφημερίες – Κατά 48,8% μειώνονται οι λειτουργικές δαπάνες και για το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας
Σοβαρά προβλήματα στην εξυπηρέτησή τους από κλινικές του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας θα αντιμετωπίσουν άμεσα οι Θεσσαλοί πολίτες μετά και την α...πόφαση του υπουργείου Υγείας να περικόψει κατά 51,9% τις λειτουργικές δαπάνες στον προϋπολογισμό του 2012, παρά την αύξηση των ασθενών κατά 30% !!!!!!!!!!!
Τα δυσάρεστα όμως για τη συνεχή υποβάθμιση του ΠΝΛ δεν σταματούν εδώ καθώς χθες έγινε γνωστό ότι οι δαπάνες για τις εφημερίες στα νοσοκομεία της 5ης ΥΠΕ Θεσσαλίας περικόπτονται αιφνιδιαστικά και άλλο, από τα 35 εκατ. ευρώ το 2011 σε 31 εκατ. ευρώ το 2012 θέτοντας το νοσοκομείο, όπως χαρακτηριστικά τονίσθηκε στη χθεσινή συνέλευση, στα «όρια ασφαλείας» του, όταν εδώ και έναν χρόνο έχουν αυξηθεί οι ημέρες γενικής εφημερία.

Η συνεχεια εδω

Σαν σήμερα 1η Μαρτίου 1952 καταδικάστηκε σε θάνατο ο Νίκος Μπελογιάννης μαζύ με τους συντρόφους του, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση.

Aφιέρωμα σε έναν λαϊκό αγωνιστή, που εκτελέστηκε από το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, στις 30 Μάρτη του 1952, ημέρα Κυριακή, τη μέρα που ούτε οι Γερμανοί κατακτητές έκαναν εκτελέσεις...

Η σωουγούμαν θα έρθει κι απόψε

Πελάτης 1.

Ζω μαζί της μια λαβωμένη καύλα. Βγαίνει στη σκηνή και λάμπει ο τόπος. Βασίλισσα της ψωλής. Το γουστάρει πολύ αυτό που κάνει, φαίνεται. Είναι γυναίκα ελαφριά, χαρούμενη, χωρίς ντροπές και κολλήματα. Δείχνει να έχει πείρα – και σαφώς περισσότερα αρχίδια από πολλούς άντρες που ξέρω. Πώς αλλιώς θα έκανε αυτή τη δουλειά, εξάλλου; Με φτιάχνει απίστευτα ο χορός της, όλη της αυτή η πρωτόγονη έκθεση. Κάθε βράδυ, στο μαγαζί, πέτρα μου τον κάνει. Για μια ώρα, όσο κουνιέται, γίνομαι ο σκληρότερος γαμιάς του κόσμου και γίνεται η σκλάβα μου, η μικρή μου καργιόλα. Μετά γυρίζω σπίτι και την φαντάζομαι να καλπάζει πάνω μου σαν αγέρωχο άλογο. Χτυπάω τα καπούλια της με το μαστίγιο που λέω πως η ίδια μου έχει χαρίσει και την κάνω να φωνάζει δυνατά. Από ηδονή και πόνο. Τα θέλει το πουτανάκι, με παρακαλάει “πιο δυνατά!”. Λιώνει. Τη σφίγγω, τη χτυπάω, τη φτύνω στο πρόσωπο, την ταπεινώνω. Τα κάνει όλα, δεν έχει αναστολές. Με στέλνει. Θα ήθελα να μου στηνόταν στα τέσσερα και να με άφηνε να την παίρνω ως το πρωί. Κάθε βράδυ νομίζω πως με κοιτάζει κάπως παράξενα από τη σκηνή. Σα να μου λέει, με τον τρόπο της: “Για πάρτη σου χορεύω”. Μετά την ξεχνάω, μέχρι να την ξαναδώ.

Πελάτης 2.

Είναι τόσο γλυκιά που με λιγώνει. Σαν ποίημα στέκεται μπροστά μου και λικνίζεται. Σχεδόν την ντρέπομαι. Όταν την κοιτάζω νιώθω να εξαϋλώνομαι. Έχει τόση χάρη που σχεδόν πονάω κάθε φορά που την βλέπω να ανεβαίνει στη σκηνή. Κορίτσι και γυναίκα μαζί, θανατερός συνδυασμός, σε εξαντλεί. Θα ήθελα να ήμουν μια καραμέλα ανάμεσα στα δόντια της. Να με γλύφει, να με δαγκώνει, να με σπάει σε χίλια κομμάτια και να λούζομαι ολόκληρος με το υπέροχο, χλιαρό σάλιο της. Να με τυλίγει με την αναπνοή της. Να ρουφάω την ψυχή της. Με την ανθρώπινη αδυναμία της, που είναι όλη η δύναμή της, μα δεν το ξέρει. Θα ήθελα να ήμουν μια μύγα που φτερουγίζει ανάμεσα στα στήθη της. Να κολλάω πάνω στις ρώγες της και να στριφογυρίζω μαζί με τα φουντάκια της σε έναν ξέφρενο χορό. Θα ήθελα να ήμουν το πράσινο αυτοκόλλητο πάνω στην κοιλιά της. Να γίνομαι ένα με το ζεστό δέρμα της, να νιώθω τους παλμούς της καρδιάς της, τις συσπάσεις των εντέρων της. Τη θέρμη της μήτρας της. Να με ζαλίζει και να λιποθυμώ γλιστρώντας σαν πούπουλο πάνω στους γοφούς της. Να κυλώ ανάμεσα στα πόδια της σαν ιδρώτας ή σαν φιδάκι που έχασε το δρόμο του και ψάχνει κάπου να κρυφτεί. Να χαϊδεύω τα δάχτυλά της, να γαργαλάω τους καρπούς των χεριών της, να την βλέπω να κλείνει τα μάτια της. Νομίζω πως έχει καταλάβει. Κάθε φορά με κοιτάζει σα να μου λέει, μυστικά: “Για χάρη σου χορεύω”. Η σκέψη της με συντροφεύει διαρκώς.

Αφεντικό.

Από τότε που την προσέλαβα η πελατεία του μαγαζιού έχει τριπλασιαστεί. Κατεβαίνουν οι μπόμπες σα νεράκι, οι σαμπάνιες ρέουν ποτάμι στα τραπέζια. Τα φιλοδωρήματα σωρός, τριπλό το ποσοστό μου. Χρόνια στη δουλειά, την κατάλαβα εγώ από την πρώτη μέρα. Όταν μου πρόβαρε λίγο από το νούμερό της και την έκοψα από πάνω μέχρι κάτω. “Καλό κεφάλαιο”, σκέφτηκα, “χρυσάφι”. Και είχα δίκιο. Η σαιζόν ξεκίνησε δυνατά, και ως το τέλος έτσι θα πάει, θα το δεις. Απόρησα που δέχτηκε να δουλεύει με τόσο λίγα λεφτά μα δεν το πολυέψαξα κιόλας. Μόνος μου θα βάλω τα χεράκια μου να βγάλω τα ματάκια μου, στην τελική; Τεφαρίκι η γκόμενα, δουλεμένη και σχεδόν τζάμπα. Έρχονται και ξανάρχονται οι κάγκουρες, τους τρέχουν τα σάλια μπροστά της. Μέχρι και γυναίκες την γουστάρουν. Φαντάζονται διάφορα, τους στέλνει. Τέτοιο στριπτίζ ούτε η Ντίτα μέσα στο ποτήρι, να πούμε. Γδύνεται, τα ρίχνει, τα βγάζει ένα ένα σαν να πετάει τις πέτσες της, σα να ξεφλουδίζει το κορμί της. Σα να πονάει, ένα πράμα – παράξενο. Σε συγκινεί το θέαμα, όσο να’ ναι έχει κάτι σπάνιο, που δεν το βρίσκεις εύκολα στο χώρο. Μυστήρια γκόμενα. Χαμογελάει και νομίζεις πως βλέπεις άγγελο, μετά σκύβει, λυγιέται και κουνιέται και γίνεται ο σατανάς ο ίδιος. Δεν ξέρεις από πού σε πιάνει. Σε πιάνει όμως. Κάθε φορά νομίζω πως μου ρίχνει παράξενες ματιές από τη σκηνή. Αφεντικό, βλέπεις, όλες θέλουν να μ’ έχουν από κοντά. Με κοιτάζει σα να με προειδοποιεί, σα να μου λέει μυστικά: “Για σένα χορεύω”. Και πολύ καλά κάνει.

Εκείνη.

Με ρώτησε χτες τη νύχτα ένας φίλος: “Τι κάνεις;”, κι εγώ απάντησα: “Συνομιλώ καμιά φορά με κάτι σκοτεινούς αγγέλους, αναθαρρώ, κι εκεί που πάει να φέξει η νύχτα και να γεμίσει φως, εκεί που πάνε να αλλάξουν όλα, κάτι πάει στραβά και οι άγγελοι τσακίζονται πάνω στις σκεπές των απέναντι σπιτιών ή στους τσιμεντένιους τρούλους. Και μένω μόνη μου ξανά, και είναι τελείως νύχτα“. Και τότε αυτός απάντησε: “Πάντα ήταν δύσκολα για τους αγγέλους. Η βαρύτητα και η ανθρώπινη υπόσταση, τους καταδικάζουν πότε στην ανάληψή τους στο Θείο και πότε στη συντριβή. Να προσέχεις τους αγγέλους. Με κάθε έννοια...”. Είχα καιρό να μιλήσω μαζί του. Ποτέ δεν ξέχασα όμως τη γοητεία της αύρας του. Τον ρώτησα με τη σειρά μου αν συναντά κάποιον άγγελο πού και πού, ή αν στα μέρη του βλέπει μόνο κοινούς θνητούς γύρω του. Και είπε: “Απ’ όλα υπάρχουν. Κοινοί θνητοί είμαστε όλοι μας, με ανεκπλήρωτο κενό στα παραγεμισμένα αμπάρια, με τόση σαβούρα που μας βολεύει και μας δίνει έρμα για να πλεύσουμε σταθεροί. Θα τα πούμε καλύτερα άλλη στιγμή όμως. Σ’ αγαπώ και σε σκέφτομαι“. Κι έκλεισε εκεί. Πάνω στη δυσκολία. Την επόμενη φορά που θα τον δω, θέλω να του θυμίσω. Είμαστε όλοι μας κοινοί θνητοί, κι όλοι επιδιώκουμε κάπου να πάμε. Έτσι θέλει η Φύση. Ξεχνάμε καμιά φορά πως δεν φτάνουν τα πόδια μας για τόσο μεγάλες διαδρομές. Μα δεν πειράζει. Όσοι ονειρεύονται αιθέρια σκοτάδια και υπέργειες διαδρομές, όσοι από τη γη θέλουν να ξεκολλήσουν και να αγγίξουν το φως, δεν θέλουν πόδια για όπλα διαδρομής. Ένα ζευγάρι φτερά χρειάζονται μονάχα. Και έναν άγγελο για συντροφιά, που για μία και μοναδική φορά, έστω μία, θα καταφέρει να πετάξει πιο ψηλά, να μην τσακιστεί πάνω στους τσιμεντένιους τρούλους… Υπάρχει. Μόνο για κείνο τον άγγελο χορεύω. Και ας μην το ξέρει.

Η στραβος ειναι ο γιαλός η εμείς στραβά αρμενίζουμε?

AΠΟΡΙΕΣ
-Αν στις εκλογές οι Μνημονιακοί σχηματίσουν ισχυρή κυβέρνηση,θα περιμένεις ξανά τις εκλογές για να διαμορφώσεις το πολιτικό σκηνικό?
-Αν ο τραπεζίτης πρωθυπουργός γίνει και εκλεγμένος και η κυβέρνηση αντί για "πραξικοπηματική" εκφράζει την πλειοψηφία, θα λες ακόμα ότι έχουμε Χούντα?
-Αν τα ΜΑΤ αρχίσουν να αμείβονται με 5.000 euro μηνιαίως και δεν μπορείς πια να φωνάζεις "Τρεις και εξήντα πα...ίρνετε και τον κόσμο δέρνετε" θα δικαιολογείς την βία που ασκούν?
-Αν η ΧΑ μπει στην Βουλή θα εξακολουθείς να αποθεώνεις την κοινοβουλευτική δημοκρατία?
-Το κλείσιμο των κεντρικών σταθμών του ΜΕΤΡΟ είναι πλήγμα στον τουρισμό ή αυτό το προνόμιο το έχουν μόνο οι πορείες?
-Επιτυχία είναι να γίνεται χαμός στην παρέλαση ή να μην δέχεται κανείς να παρελάσει?
-Στην Κερατέα που πέτυχαν αυτό που ήθελαν οι κάτοικοι το κατάφεραν με απεργία?
-Σε πειράζει που πολλοί βουλευτές έχουν εκατομμύρια ή ότι τα βγάζουν έξω?Αν δηλαδή τα είχανε εδώ θα ήσουν ευχαριστημένος?
-Μέχρι να κάνουν απεργία οι Χαλυβουργοί, είχες αναρωτηθεί ποτέ για τις συνθήκες εργασίας τους?
-Σε ενοχλεί που ο άλλος πετάει πέτρα ή που το κάνει φορώντας κουκούλα?Αν την βγάλει, θα τον βοηθήσεις να σπάσει τις κάμερες που τον καταγράφουν?
-Το ότι θα πιαστεί και θα φυλακιστεί ο διαδηλωτής που συγκρούεται σε κάνει να νοιώθεις ασφαλής?
-Σε ανησύχησε πιο πολύ η βόμβα στο μετρό ή ότι ο τσεκουροφόρος φασίστας Βορίδης έγινε υπουργός?
-Σου φταίνε τα κόμματα εξουσίας ή οι ψηφοφόροι τους χάρη στους οποίους επιβιώνουν?
-Πήγες με ρεσώ έξω από τα καμμένα χωριά στην Ηλεία ή μόνο έξω από κτίρια?
-Αν θεωρείς ότι ΜΕΓΚΑ και ΣΚΑΙ είναι εμμετικοί σταθμοί προπαγάνδας και παραπληροφόρησης,τότε γιατί σε νοιάζουν οι απολύσεις υπαλλήλων τους?
-Αν τελικά τα ελικόπτερα και οι κρεμάλες έρθουν αλλά τα έχουν φέρει οι λάθος άνθρωποι,θα νοιώσεις δικαίωση?
-Ο Ψαριανός όσο ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φαινόταν ότι είναι μαλάκας?Τώρα με την ΔΗΜΑΡ απελευθερώθηκε?
-Τι ήταν αυτό που είχε κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ επί Αλαβάνου να φτάσει στις δημοσκοπήσεις το 20%?Μήπως ότι είχε καταλάβει ότι δεν γίνεται να είσαι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ ή η ωραία φωνή του?
-Αν οι Αναρχικοί είναι η απειλή της "ευημερίας μας"μήπως πρέπει να τους πούμε δημόσια ευχαριστώ?
-Αν απαγορευτούν οι πορείες τότε γιατί να επιτρέπεται να είναι μονίμως κλειστή η Ηρώδου Αττικού?Εκεί δεν μπλοκάρει το κέντρο?Εκεί βρίζεις ή αναγνωρίζεις την αναγκαιότητα?
-Στους Ρομπέν των Σούπερ Μάρκετ αν συλληφθούν θα σταθείς αλληλέγυος ή ξέρεις μόνο να παίρνεις τις κονσέρβες που σου προσφέρουν?
-Αν ανέχεσαι την ηλιθιότητα γύρω σου πως θα την εξαλείψεις?
-Αν δεν πάει στραβά ο γιαλός μήπως εμείς στραβά αρμενίζουμε?  

Αναρτήθηκε από monahus

Μεταμορφισμός στο ΠΑΣΟΚ ή μόρφωμα με νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη

Πλατφόρμα Θ. Πάγκαλου στο ΠΑΣΟΚ | ειδησεις , πολιτικη | v2.imerisia.gr.

Έτσι λέει ο Καστανίδοφ, ενώ ο Πάγκακας βγάζει
μαούνες
πλατφόρμες και ο Βενιζέκος προσθαθεί να καθαρίσει τους αντιπάλους του (Παπουτσέα και Χρυσοαχρηστίδη) μέσω της πιστής εφαρμογής του καταστατικού – μη και τον βρει καμιά λαχτάρα… Για να δέσει η μουστάρδα, υποψήφιος θέλει να είναι και ο Τζουμακεύς, ενώ ο Πάγκακας προωθεί υπογείως τον Αγκούση, προκειμένου να τη σπάσει στον άλλο χοντρό.
Είναι θλιβερό αλλά ουδείς προτείνει για αρχηγό την Άννα, την Δια Βίου…

Άννα, μην κλαις…

Συνέλευση της αντρατσιστικής την Παρασκευή 2/3 στις 8.30 μμ

Συνέλευση της Αντρατσιστικής  θα γίνει την Παρασκευή 2/3 στις 8.30 μ.μ. στο
  στέκι paratod@s Θουκυδιδου 7 Λάρισα

Η φωτογραφια ειναι απο τη Λήξη της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών

Ωραίο μου γενόσημο

Μια ανάλυση γύρω από τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει για τα γενόσημα φάρμακα, από έναν άνθρωπο του χώρου, τον Δημήτρη Παπαδημητριάδη.

Τη βρήκα στο μπλογκ maga.gr

Στη συνείδησή μας, η έννοια του φαρμάκου περιλαμβάνει ακόμη και την ίδια τη συσκευασία που περιέχει το χάπι, που με τη σειρά του περιέχει το δραστικό συστατικό. Αυτή η παρεξήγηση αφορά ασφαλώς στον ευρύτερο πληθυσμό, ενίοτε και στους ιατρούς, αλλά στην πραγματικότητα είναι τεχνητή και έχει καλλιεργηθεί – απουσία αποτρεπτικών μηχανισμών – μέσω του μάρκετινγκ. 

Διαβάστε τη  συνεχεια εδώ

Εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;

Κορνήλιοs Καστοριάδηs (1922-1997)

Δημοσιογράφος:

Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθειά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης:

Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Δημοσιογράφος:

Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.

Καστοριάδης:

Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξ άλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στον Μεγάλο Βασιλέα - πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των "δυνατών" και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ' αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος:

Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ' αυτήν την περίοδο;

Καστοριάδης:

Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνον ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απ' ευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ' αυτήν την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Δημοσιογράφος:

Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοί είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης:

Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος:

Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης:

Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με "ταξικά" συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Δημοσιογράφος:

Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης:

Κ.Κ.: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν "ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά";

Δημοσιογράφος:

Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης:

Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος:

Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;

Καστοριάδης:

Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος:

Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης:

Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του.
Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;».
-Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα όπου ....

Ένα πίφ και ένα πάφ του πιστολιού, ανάμεσα σε ένα τίκ και ένα τάκ του ρολογιού

ΚΑΛΗΜΕΡΑ
ειναι καποιες στιγμες, πεφτει μια απελπισια ετσι μπαμ πανω σου και δεν μπορεις να αναπνευσεις.....εχω σκεφτει αρκετες φορες να το τελειωνω το θεμα,αλλα οπως λεει η Ντοροθυ Παρκερ

''Tο ακουαφόρτε είναι πικρό,
σου καίει το λαρύγγι.
... Το ξυραφάκι κοφτερό
και η θηλιά σε σφίγγει.
Τα όπλα είναι παράνομα
και τα χαπάκια επίσης.
Βρωμάει το γκάζι άσχημα.
Καλύτερα να ζήσεις.''

Η συνέντευξη του Αδαμάντιου Πεπελάση απο το ΜΟΝΟ

“Αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα.”

Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα.

Η συνέχεια εδω

Ποιές μέρες δεν πρέπει να κάνει sex ο χριστιανός;

Ποιές μέρες ΔΕΝ πρέπει να κάνει sex ο χριστιανός;

•50 ημέρες πριν το Πάσχα

•15 ημέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο

•Μερικές ημέρες πριν την εορτή των 12 Αποστόλων (δεν είναι σταθερή)

•40 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα

•Παραμονές επίσημων αργιών (Φώτων, Σταυρού κτλ)

•Κάθε Τετάρτη (επειδή Τετάρτη συνελήφθη ο Ιησούς)

•Κάθε Παρασκευή (επειδή Παρασκευή σταυρώθηκε)

•Κάθε δεύτερη Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο όταν ο χριστιανός πρόκειται να μεταλάβει την Κυριακή (κάθε καλός χριστιανός μεταλαμβάνει τουλάχιστον κάθε 15 ημέρες)

•Αν πέραν των παραπάνω ληφθούν και τα έμμηνα της γυναίκας (περίοδος), τότε από τις 365 ημέρες του χρόνουν απομένουν διαθέσιμες μόνον 100 ημέρες για ερωτική συνεύρεση του παντρεμένου ζευγαριού... !

Πρέπει να’ σαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα

Το φοινικικό εμπορικό πλοίο αποτελεί συνεταιριστική επιχείρηση(*). Μόνο που ο πονηρός καπετάνιος έχει συνάψει συμβόλαιο με ψιλά γράμματα, καθιστώντας τους “συνεταίρους” του, μόνιμους κωπηλάτες της γαλέρας του. Κάτι σαν τον Ευρωπαϊκό Συνεταιρισμό που αυτοαποκαλείται “Ευρώπη των Λαών”. Ή σαν να λέμε “λαϊκή κυριαρχία” στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.

Δεν υπήρξε ποτέ ιστορικό προηγούμενο όπου μία χώρα κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία μία οποιαδήποτε κρίση, είτε πόλεμος λέγεται αυτή, είτε οικονομική ή ακόμη και φυσική καταστροφή, χωρίς την αυτόβουλη συμμετοχή του υποκειμένου που λέγεται κοινωνία. Δεν υπήρξε πόλεμος που να κερδήθηκε από σκλάβους και καμία δικτατορία του τρόμου δεν πήγε μακριά.

η συνεχεια εδω

Αν αυτός ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει ας τον καταστρέψουμε

Άκου να δεις τι θα κάνουμε
Θα βγούμε έξω εγώ κι εσύ
κι αν αυτός ο κόσμος δε θέλει ν’ αλλάξει
θα τον καταστρέψουμε.

Θα εκδικηθούμε για όλα τα όπλα
που ακούμπησαν στους κροτάφους αθώων γυναικών.
Για όλα τα παιδιά που σάπισαν στα κελιά
γιατί είχαν άντερα κι ονειρεύτηκαν.
Για όλες τις νοικοκυρές
που έκαναν τις πρώτες και τις τελευταίες τους ρυτίδες
μπροστά στην τηλεόραση.
Για κείνον τον πιτσιρικά
που κρύβει το μυστικό του κόσμου στα μάτια του
κι είδε τους μπάτσους να σκοτώνουν τον πατέρα του.
Θα εκδικηθούμε για τις ζωές μας
που έγιναν παιχνίδια στα χέρια άψυχων ηλιθίων.

Θα εκδικηθούμε τους τράγους βιαστές
και τις υστερικές γριές που εξαργυρώνουν τη μιζέρια τους.
Τους φαύλους δικαστές και τα κοράκια και τους εκφωνητές
και τους μπάτσους και τους καραβανάδες
και τους γραβατωμένους δολοφόνους
και τους χουντικούς κωλόγερους.

Θα τους εκδικηθούμε όλους.
Αυτόν τον τρόμο στα μάτια τους
τον οφείλουμε στον πιτσιρικά
που κρύβει το μυστικό του κόσμου στα μάτια του.
Αυτό είναι το μυστικό του κόσμου.
Θα τα αφανίσουμε όλα και θα αφανιστούμε κι εμείς,
άθλιοι ξενιστές στο σώμα της Γης.

Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω
και δεν προλαβαίνουμε.

Ντύσου.

Δανεισμένο από εδώ. 

Το Πασοκ το λενε γιωτα και το Λαος Παναγιωτα!!!!!!!

Και τώρα τι;

Όταν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08 έφερναν την Ελλάδα στο παγκόσμιο επαναστατικό προσκήνιο, οι ελπίδες ότι ο απείθαρχος αυτός λαός θα κατάφερνε ένα χτύπημα στην καπιταλιστική αδηφαγία, με όρους που θα υπερέβαιναν την παραδιοσιακή αριστερά και τη μαρξιστική ορθοδοξία, έδιναν κι έπαιρναν εντός και εκτός της χώρας. Ρεύματα αναρχοτουριστών κατέφθαναν στη ευρωπαϊκή Μέκκα της αυτοοργάνωσης για να δουν εικόνες και να ακούσουν αφηγήσεις των πρωταγωνιστών μιας εξέγερσης που, αν μη τι άλλο, ενσάρκωνε την ανθρώπινη ζωτικότητα και το πάθος για ελευθερία, απέναντι σε κάθε είδους ετερονομικές θεσμίσεις που με τον πιο κραυγαλέο τρόπο απεδείχθησαν εχθρικές απέναντι στην ίδια τη ζωή.

Οι στάχτες των καμμένων τραπεζών και μεγαλοκαταστημάτων μύριζαν άνοιξη. Τα αυτοοργανωτικά εγχειρήματα ξεκίνησαν να εδαφικοποιούν τα προτάγματα και τις ιδέες μιας κοινωνίας χωρίς κρατική εξουσία, χωρίς συγκεντρωτισμό και με οριζόντιες δομές πολιτικής διαχείρησης, τοποθετώντας την αριστερά (παραδοσιακή και σύγχρονη) στην καλύτερη των περιπτώσεων σε ρόλο θεατή των εξελίξεων και στη χειρότερη, θλιβερό ιεροκήρυκα της κοινωνικής ειρήνης ή ατάλαντο σεναριογράφο έργων “πολιτικής” φαντασίας.

Κι ενώ η επιστροφή στην προδεκεμβριανή κανονικότητα είχε αρχίσει να γίνεται όνειρο θερινής νυχτός για τους ταγούς, κι ενώ οι καταλήψεις πλήθαιναν και ωρίμαζαν πολιτικά ιχνηλατώντας τα κοινωνικά εκείνα ριζώματα που θα επέτρεπαν τη διάχυση της ιδέας αλλά και του προεικονίσματος της, για μια κοινωνία αυτόνομη, η οικονομική κρίση χτύπησε την πόρτα.

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια κρίση στο κοινωνικό σώμα, παρέμεναν ασαφείς και αίωλες. Πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν πως μια οικονομική κρίση θα διεύρυνε το χώρο ανάπτυξης του ρηξιακού προτάγματος στα πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, και θα δυναμίτιζε με μη αναστρέψιμο τρόπο το εργατικό δυναμικό ολόκληρης της χώρας. Άλλοι δε, φοβήθηκαν ότι η ενεργοποίηση των συντηρητικών αντανακλαστικών που θα επέφερε, θα κατέστρεφε ό,τι ως τώρα είχε κατακτηθεί.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Το κεφάλαιο έπαψε να μιλάει με τους συνήθεις όρους. Οι διακρατικοί πλέον φορείς του, εμφανίζονταν απροκάλυπτα και εκ περιτροπής σε ρόλους μεσσία, νταβατζή και ειδικού για να πείσουν για το αναπόδραστο μιας σκληρής λιτότητας, περιστολής εργασιακών κατακτήσεων και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Τσαρλατάνοι και δουλοπρεπείς υπόλογοι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, σε θέσεις πολιτικής εξουσίας αλλά και εκτός αυτής, επέβαλαν μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, σε έναν πληθυσμό που είχε ήδη αρχίσει να αποστερεί την εξουσία από το δημοκρατικό της προσωπείο και να αναδεικνύει τις πιο ειδεχθείς τις εκφάνσεις. Αφού είχε γίνει πλέον και αυτό, ο εξουσιαστικός μηχανισμός μπορούσε να κινηθεί ανερυθρίαστα ενάντια σε κάθε τι ζωντανό που δε την ενίσχυε, αφήνοντας τις ευγενικές τις εκφάνσεις (βιοεξουσία) σε ένα νοσταλγικό παρελθόν.

Και τώρα τι; Πόσα ακόμα βάρη μπορεί να σηκώσει ο απείθαρχος αυτός πληθυσμός; Είναι τελικά τόσο ιδιαίτερος; Μπορεί να τα καταφέρει μόνος του; Μπορεί να παρασύρει με τη σπασμωδική επαναστατική του ορμή όλο τον δυτικό κόσμο για μια τελική έφοδο ενάντια στην πιο φανατική και δογματική ετερονομική θέσμιση που έχει ποτέ βιώσει η ανθρωπότητα;

Είναι καρός να το πούμε ξεκάθαρα. Το ρεβανσιστικό μένος των νικητών του εμφυλίου σφυρηλάτησε τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, εξαθλιώνοντας την εργατική τάξη και δημιουργώντας εκείνες τις πολιτικές συνθήκες που θα απέτρεπαν τη δυναμική της επανεμφάνιση. Ο πληθυσμός της χώρας, στράφηκε, στην πλειονότητά του, στην αυτοαπασχόληση, στην αγροτική παραγωγή, στις υπηρεσίες τουρισμού αφήνοντας σε όσους δεν είχαν τα κεφάλαια, το ρόλο της στελέχωσης ενός γραφειοκρατικού, κρατικού μηχανισμού που θα αναπαρήγαγε μέσα από οικονομικούς εκβιασμούς, το κυρίαρχο πολιτικό (και κομματικό) status quo. Ό,τι περίσσευε ήταν καταδικασμένο να πεταχτεί στον καιάδα ενός απισχνασμένου βιομηχανικού προλεταριάτου, στερημένου της δυνατότητας συλλογικής του συγκρότησης, καθώς η βιομηχανία ήταν πολιτική επιλογή να ατροφήσει. Οι νικητές, λοιπόν, του εμφυλίου δεν αρκέστηκαν στην καθυπόταξη του προλεταριάτου, αλλά προχώρησαν στην εξαφάνισή του, αποστερώντας έτσι τη χώρα από την οικονομική της αυτάρκεια, που μέσες άκρες θα ήταν εφικτή αν η βιομηχανία και η έρευνα είχαν αναπτυχθεί.

Στους απόηχους αυτών των ιστορικών επιλογών, συναντάμε μια κοινωνία χωρίς ανεπτυγμένο εργατικό κίνημα, χωρίς δεσμούς αλληλεγγύης, με το μικροαστισμό και τον ατομικισμό τις κυρίαρχες συγκροτητικές συνιστώσες του υποκειμένου “έλληνας πολίτης”.

Ποια η ευθύνη λοιπόν της αριστεράς; Μα προφανώς η Βάρκιζα. Από κει και πέρα, τίποτε άλλο. Οι ιστορικές συνθήκες που δεν επέτρεψαν την εμφάνιση βιομηχανικού προλεταριάτου, ευθύνονται και για την ανυπαρξία συγκροτημένου επαναστατικού υποκειμένου που με μαρξικούς όρους θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή στην καπιταλιστική επιδρομή της οποίας τις ακραίες εκδηλώσεις βιώνουμε στις μέρες μας.

Αποτελεί λοιπόν μονόδρομο η συγκρότηση του ατομικού υποκειμένου με όρους μισθωτού, βιομηχανικού εργάτη για την συγκρότηση συλλογικού επαναστατικού υποκειμένου; Κατά τα μαρξιστικά συμφραζόμενα, ναι. Υπάρχει άλλος δρόμος;

Η πλάνη της εθνικής ενότητας και υπερηφάνειας έρχεται να καλύψει αυτό το “επαναστατικό” κενό, προτάσσοντας αξίες, παράδοσεις, γένη, πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και αρχαίες κληρονομιές απέναντι στο αλλοδαπό τραπεζιτικό κεφάλαιο που απειλεί να τις εξαφανίσει. Η αναδίπλωση του κόσμου στο ιδεολόγημα του έθνους, αλλά και στην παρωχημένη πλέον κρατική δομή που τη συνοδεύει, αποτελεί τη βασική προτροπή ιστορικών αγωνιστών και ζωντανών συμβόλων της εθνικής ανεξαρτησίας. Στις προτροπές αυτές είναι που ερείδονται εκείνες οι πολιτικές τάσεις που κρυφοκοιτάζουν ή τάσσονται απροκάλυπτα στο πλευρό του νεοακροδεξιού πολιτικού μπλοκ που αναπτύσσεται ταχύτατα και κερδίζει τις εντυπώσεις.

Μια ματιά στις σύγχρονες τεχνολογίες συσσώρευσης και αξιοποίησης του διεθνοποιημένου πλέον κεφαλαίου, θα πείσει και τον πιο αφελή ότι η προοπτική υλοποίησης των εθνοκεντρικών προταγμάτων, πέραν του γεγονότος ότι στρέφονται ενάντια σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας (μετανάστες, πρόσφυγες κλπ), πέραν του ότι αναπαράγουν λογικές εθνικής περιχαράκωσης και μισσαλοδοξίας, θα ήταν μεσοπρόθεσμα καταστροφική, καθώς το ελληνικό πλήθος θα έχανε βαθμιαία την πρόσβαση στις τεχνολογίες μετακίνησης και ανταλλαγής πληροφορίας, καθιστώντας το θεατή σε ένα παγκόσμιο παιχνίδι εντός του οποίου θα πρέπει να αναζητηθεί ο νέος επαναστατικός φορέας.

Τί απομένει λοιπόν; Μπορεί ο ελληνικός πληθυσμός να σηκώσει το βάρος της επιτακτικά αναγκαίας, για την επιβίωση του είδους πλέον, πολιτικής ανατροπής που καλείται να φέρει εις πέρας ο δυτικός κόσμος; Τί επαναστατικό μερίδιο αναλογεί στον κόσμο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, των υπόλοιπων μεγάλων ελληνικών πόλεων και της υπαίθρου; Σίγουρα μικρότερο από όσο οι συνθήκες μας προστάζουν (μιας και είμαστε το πρώτο μεγάλο θύμα του δυτικού κόσμου της μεγαλύτερης ever καπιταλιστικής κρίσης) και από όσο φανταστήκαμε, από υπερβάλον ζήλο, ότι μπορούμε να σηκώσουμε. Η ανάγκη δημιουργίας πανευρωπαϊκού (και υπερατλαντικού) δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης με συγκεκριμένη απόβλεψη την επάνοδο του ανθρώπου στην πολιτική σκηνή, το μετασχηματισμό των παραγωγικών σχέσεων και της αυτοδιαχείρησης των μέσων, κρίνεται όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία. Ο ελληνικός πληθυσμός δεν μπορεί να βοηθηθεί από την αριστερά λόγω παράδοσης. Η αυτοοργάνωση στην παραγωγή, οι καταλήψεις δημοσίων και ιδιωτικών επιχειρήσεων και η επαναλειτουργία τους με όρους αυτοδιεύθυνσης φαίνεται να αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική λύση. Και μια τέτοια λύση θα παραμείνει ρεαλιστική εαν και εφόσον της σταθούν αλληλέγγυες ανάλογες κινήσεις εντός του δυτικού κόσμου. Το στοίχημα είναι μεγάλο, αλλά δεν είναι για έναν παίχτη. Η διεθνοποίηση και κινητικότητα του σύγχρονου κεφαλαίου, απαιτούν διεθνοποίηση και κινητικότητα των κοινωνικών αγώνων και αυτοί δεν μπορούν παρά να παιχτούν στο πνεύμα του απόηχου του Δεκέμβρη, για μια αυτόνομη δυτική κοινωνία που θα υποδειγματίσει τον πλανήτη μέσα από έναν νέο πολιτικό και πολιτισμικό διαφωτισμό.

Aπό Spyros Konitopoulos

Έτοιμοι οι εργοδότες να κατασπαράξουν τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους..

Από η Μαρτίου μπαίνει σε εφαρμογή η γενικευμένη σφαγή των εργαζομένων από τη μαφία των ντόπιων εργοδοτών.. Με πράξη νομοθετικού περιεχομένου και όχι ψηφοφορία από το κοινοβούλιο των αλητών του , θα γίνει νόμος του κράτους η λεηλασία των εργαζομένων σε όλους τους τομείς. Οι μισθοί θα ελαττωθούν έως και 40% οδηγώντας τους εργαζόμενους σε πλήρη φτώχεια…

Οι εργοδότες έχοντας εξασφαλίσει την συνεργασία των ντόπιων πολιτικών αλητών του ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ και της ΝΔ και των ταγμάτων ασφαλείας (αστυνομίας και δικαιοσύνης) προχωρούν στην απόλυτη εξαθλίωση του ελληνικού λαού.

Από 1^η Μαρτίου εφαρμόζουν ένα γενικευμένο πρόγραμμα , αποικιακού χαρακτήρα του προηγούμενου αιώνα με αδιευκρίνιστη ακόμη την ένταση της Βίας κατά των εργαζομένων..

Οι εργαζόμενοι στραγγαλίζονται σε ένα περιβάλλον , εντελώς γυμνοί από συνδικαλιστικές οργανώσεις, με μία αριστερά να γλυκοκοιτά τα γεμάτα ποτήρια με Ντομ Περινιόν (Dom Perignon) του Μαξίμου, με εντελώς διαβρωμένες ηγεσίες(πχ Κουβέλης-Τσίπρας). Με την άκρα δεξιά(ΝΔ), κύρια επιλογή των εργοδοτών τοποθετημένους στην διαχείριση της κρίσης κατά των εργαζομένων και της λεηλάτησης της δημόσια περιουσίας.. Όλα να ασυλοποιούν, εγκλωβίζοντας εργαζόμενους σε μοναδικές λύσεις αυτοκαταστροφής, ορίζοντας με σαφήνεια το επόμενο-νυν, φασιστικό καθεστώς.

Αναδημοσίευση απο το Δακρυγονο

Σπινθηροβολούντα όμματα πάνω από τον φερετζέ

«Γιατί κρύβουν οι Τουρκάλες το στόμα τους, γιατί;» αναρρωτιέται ο Τζαίημς Τζόυς στο 11^ο κεφάλαιο του Οδυσσέα του, αυτό που αργότερα από τους μελετητές του απέκτησε την επωνυμία Σειρήνες. «Τα μάτια τους πάνω από το ύφασμα, τον φερετζέ. Άντε να βρεις την είσοδο να μπεις. Μια σπηλιά. Απαγορεύεται η είσοδος εις τους μη έχοντας εργασίαν».

Περισσοτερα εδω.....

«Άδειασαν» οι τσέπες των Ελλήνων

«Άδειασαν» οι τσέπες των Ελλήνων
Η οικονομική κρίση έχει αλλάξει τη ζωή μας με τους μισθούς να παίρνουν την κατιούσα και τα έξοδα να διογκώνονται.

Ενδεικτικά, μία σύγκριση στους μισθούς και στις τιμές της βενζίνης ή του πετρελαίου θέρμανσης το 1999 με αυτές του σήμερα δείχνει μεγάλες αποκλίσεις κι έχει ως αποτέλεσμα οι Έλληνες να βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Barlia robertiana, η μεγαλύτερη ορχιδέα στην Ευρώπη!

[Σαν σήμερα, 2 χρόνια πριν, στη Μάνη]
Η Barlia robertiana είναι τεράστια σε σχέση με τις υπόλοιπες ορχιδέες, μπορεί να ξεπεράσει και το μισό μέτρο ύψος. Η ανθοφορία της ξεκινά από το Φεβρουάριο, [οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στις 16-2-2010]. Θα τη βρούμε σε όλη σχεδόν την Ελλάδα και γενικότερα στη μεσόγειο, σε ανοιχτές πετρώδεις ή με φρύγανα τοποθεσίες, μέσα σε ελαιώνες, σε ξέφωτα από δάση και αλλού.

Οικογένεια: Orchidaceae
Γένος: Barlia
Είδος: Barlia robertiana ή Giant orchid ή γιγαντορχιδέα ή Himantoglossum robertianum

Δεξιά ο Λοβέρδος αριστερά ο Βαγγέλης (εδώ γελάνε)

Προσπαθούν να μοιράσουν τους ρόλους τα συνεταιράκια, αλλά δε βλέπω να τους βγαίνει…

Θητεία της φτώχειας!Οικογένειες δεν μπορούν να συντηρήσουν τους στρατιώτες τους!

Μια νέα πραγματικότητα καλούνται να διαχειριστούν οι στρατιωτικοί και ειδικά οι διοικητές μονάδων πρώτης γραμμής.Η εικόνα του “ατσίγαρου φαντάρου” ,που σε κάθε έξοδό του μέτραγε τα κέρματα για να δει αν του έφθαναν για να “πάρει ένα σουβλάκι” ,ήταν εικόνα που ξέραμε από τις ελληνικές ταινίες ,όπως η θρυλική “Λούφα και Παραλλαγή”.Τώρα αναβιώνει με τη μόνη αλλά και σημαντική διαφορά ότι τότε τις δεκαετίες του 60,του 70 αλλά και του 80 τα κέρματα ήταν δραχμές και τώρα,είναι ευρώ!

Αρκεί να αναφέρουμε ότι οι εθελοντές για ΕΛΔΥΚ έχουν τριπλασιαστεί το τελευταίο χρόνο. Η αιτία είναι προφανής. Τα περίπου 500 ευρώ που λαμβάνουν οι στρατιώτες είναι για πολλούς νέους το μοναδικό εισόδημα όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τους γονείς τους!

Διάβαστε όλο το κείμενο εδώ

Παπαδημόπιτα

Αυθεντική συνταγή με τα μυστικά της γαλλογερμανικής nouvelle cuisine

(Από τη στήλη ΕΝΑΛΛΑΞ, εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς", 18/2/2012)

Υλικά
200 γρ. τεχνοπρωθυπουργό (σε σκόνη, για να μη σας παιδέψει στο τρίψιμο)
100 γρ. ΠΑΣΟΚ
30 γρ. πρώην ΠΑΣΟΚ
150 γρ. Ν.Δ.
40 γρ. πρώην Ν.Δ.
50 γρ. ΛΑΟΣ
10 γρ. πρώην ΛΑΟΣ
5 γρ. Βορίδη (το βρίσκετε μόνο στα delicatessen του κέντρου)
10 γρ. Ντόρα (το βρίσκετε ακόμη και στα μίνι μάρκετ της γειτονιάς)
100 γρ. λοιπές πρόθυμες δυνάμεις
20 γρ. βαζελίνη ή άλλη λιπαντική ουσία
Αλάτι, νερό, λάδι

Εκτέλεση
Είναι πολλά τα υλικά και σας φαίνεται μπελαλίδικη η πίτα, αλλά μην τρομάζετε, δεν θα σας παιδέψει καθόλου. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Η πίτα μας είναι ανοιχτή, σαν τάρτα, άρα έχουμε να κάνουμε μόνο το κάτω φύλλο. Σε μια λεκανίτσα ανακατεύουμε το αλεύρι τεχνοπρωθυπουργού (ATMprimeminister) με λίγο κρύο νερό -όσο έχει απομείνει από την πώληση ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ και υδατικών πόρων- και λάδι όσο παίρνει (έξτρα παρθένο ελαιόλαδο αποκρατικοποιήσεων). Ζυμώνουμε δυνατά για πέντε τουλάχιστον λεπτά, μέχρι η ζύμη μας να είναι μαλακή και να μην κολλάει στα δάχτυλα. Την αφήνετε να ξεκουραστεί για 2-3 μήνες, αλλά και μέχρι 2 χρόνια να την αφήσετε δεν παθαίνει τίποτα. Την ανοίγετε σε ένα χοντρουλό φύλλο και την απλώνετε σε στρογγυλό ταψί που έχετε αλείψει με τη μισή βαζελίνη.

Προχωράτε στη γέμιση. Στο μούλτι Schauble (σ.σ. εδώ γίνεται «τοποθέτηση προϊόντος») χτυπάτε όλη την ποσότητα ΠΑΣΟΚ με τα 40 γρ. πρώην Ν.Δ. και τα 5 γρ. Βορίδη, μέχρι το μείγμα μας να γίνει αλοιφή. Το αφήνετε στην άκρη.

Με τον κόφτη-μπράτσο του μίξερ χτυπάτε όλη την ποσότητα Ν.Δ. με τα 30γρ. πρώην ΠΑΣΟΚ και τη μισή ποσότητα ΛΑΟΣ μέχρι να γίνουν μια μάζα, σαν χοντροκομμένο κρεμμύδι. Τ’ αφήνετε στην άκρη και προχωράτε στο τρίτο μέρος της γέμισης που περιλαμβάνει τα υπόλοιπα υλικά - μαζί με τη μισή ποσότητα ΛΑΟΣ που έχετε κρατήσει. Χτυπάτε δυνατά στο μούλτι, μέχρι να γίνει αλοιφή και στο τέλος, αν θέλετε, καρυκεύετε με μια ποσότητα «Χρυσή Αυγής», για σπιρτάδα στη γεύση. Τώρα, αν προτιμάτε γλυκύτητα, αλλά είστε διαβητικοί ή της υγιεινής διατροφής, προσθέτετε στο μείγμα δύο κ.σ. ΔΗΜΑΡ. Αν θέλετε την πίτα σας αλμυρούτσικη βάλτε δύο πρέζες αντιμνημόνιο (το βρίσκετε πλέον παντού, ακόμη και στα περίπτερα).

Τελειώνουμε με το στρώσιμο. Στη βάση στρώνετε τον πρασινογάλαζο πολτό, ακολούθως απλώνετε το γαλαζοπράσινο στερεό μείγμα που μετά το ψήσιμο πρέπει να μείνει λίγο «κροκάν» στο δόντι, και κλείνετε με τον πολτό των λοιπών προθύμων δυνάμεων, γυρίζοντας προς τα μέσα τα περισσεύματα του παπαδημόφυλλου, για να κρατηθεί το μείγμα μας και να ψηθεί ομοιόμορφα. Ψήνετε στους 800 βαθμούς για δυο έως τρεις εβδομάδες, δοκιμάζετε βυθίζοντας το μαχαίρι στο κέντρο της πίτας. Η πίτα είναι έτοιμη όταν το μαχαίρι βγαίνει βαθύ κόκκινο, σαν αίμα. Η παπαδημόπιτα σερβίρεται σαν ορντέβρ, κυρίως πιάτο ή και επιδόρπιο και τρώγεται ζεστή, κρύα, ακόμη και κατεψυγμένη με τη βοήθεια της βαζελίνης που σας έχει περισσέψει. Για να γλιστράει....
ΚΙΜΠΙ
Υ.Γ. Αν το είχα γράψει μια δυο μέρες αργότερα, θα πρόσθετα στη γέμιση και τουλάχιστον 10 γρ. "μπουμπούκο". Ανυπερθέτως! Έπρεπε να το έχω σκεφτεί απ' την αρχή...

Το παρόν ποστ προέρχεται από τον μπλογκ του Κίμπι, εδώ

Esma Redzepova- Szelem Szelem

Χωρις Σχολια