Γυναίκες κουρεμένες γουλί (τιμωρημένες)

Παρουσιάζει ο Παύλος

 ΕΛΛΑΔΑ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΜΥΡΟ

Η εμφάνιση των ανταρτών στον Αλμυρό και η στάση τους έκανε κατάπληξη και επέσυρε τον θαυμασμό του κόσμου.
Μόλις μπήκαν εκάλεσαν τις γυναίκες που είχανε σχέσεις με τον κατακτητή και τις εχώρισαν σε δυο κατηγορίες:
Στη μια κατηγορία έβαλαν εκείνες που πήγαιναν από ανάγκη με τους κατακτητές. Στην άλλη εκείνες που είχανε όλα τα καλά αλλά πήγαιναν γιατί είχαν αρρωστημένα μυαλά. Στις πρώτες είπανε ότι έπρεπε να βρούνε δουλιά και αν δεν βρίσκανε να προτιμήσουν να πεθάνουν από την πείνα παρά να πέφτουν στην αγκαλιά του κατακτητή. Τους υπέδειξαν δε να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Στις δεύτερες δεν βρήκανε ότι έχουνε κανένα ελαφρυντικό και τις εδίκασαν. Η ποινή ήταν γνωστή… Κούρεμα και δυο Π στα μάγουλα. Τις ανάγκασαν δε ορισμένες φορές την ημέρα να γυρίζουν μέσα στην πόλη ώστε να τις βλέπουν οι άλλες και να έχουν υπ΄ όψη τους τι τους περιμένει σε περίπτωση που θα θέλουν να τις μιμηθούν.
Τέλος δίκασαν τους προδότες. Ανάλογα δε με τις πράξεις τους τους τιμώρησαν.
Ο τρόπος αυτός της ενέργειας των τμημάτων μας έδωσε να καταλάβει στον κόσμο πόσο σοβαρό και πολύμορφο είναι το έργο τους καθώς και πόσο υψηλά στέκονται ηθικώς.

Το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο λαϊκό, μαζικό κίνημα

Αλέξης Φαρμάκης, Ιουλία Δημητρίου: Μία πόλη, μία ομάδα, μία τάξη 

 Το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο λαϊκό, μαζικό κίνημα^[*]

Μιας και η εμφάνιση του φαινομένου στην Ελλάδα αποτελεί άλλη μια καθυστερημένη καινοτομία, ας ξεκινήσουμε με σχετικά καινοτόμες ερωτήσεις: Πόσοι τρόποι υπάρχουν να αποκτήσει ένας επιχειρηματίας λαϊκό έρεισμα εν ζωή (μετά θάνατον υπάρχουν και τα ιδρύματα), ποιο θα ήταν το πρόγραμμα 100 ημερών του κόμματος Βγενόπουλου αν γινόταν κυβέρνηση, ποιος έπαιζε αριστερό μπακ στη Δόξα Δράμας στο πρωτάθλημα του 1981 όταν η χώρα έγινε σοσιαλιστική, γιατί γυρίζει το μπούμερανγκ;

Η πολιτική διάσταση του ποδοσφαίρου, ακριβέστερα η πολιτική εκμετάλλευση του παιχνιδιού από την εξουσία, είναι τόσο παλιά όσο και το ίδιο. Από το μήνυμα «νίκη ή θάνατος» του Μουσολίνι στην ομάδα του Βιτόριο Πότσο (Μουντιάλ 1934, Ιταλία), στο Μουντιάλ του στρατηγού Βιντέλα (1978, Αργεντινή) όπου στα γήπεδα έφτανε ο ήχος των ελικοπτέρων που φτερούγιζαν για να αδειάσουν πτώματα των Desaparecidos στον Ατλαντικό),^[1] μέχρι και την πιο οικεία προπαγανδιστική αξιοποίηση από τη χούντα της πορείας του Παναθηναϊκού ως τον τελικό του Γουέμπλεϊ το 1971, η ιστορία είναι επαναλαμβανόμενη και η μεθοδολογία λίγο πολύ κοινή. Η αναπαράσταση μιας «μάχης εθνικών σχολών» που εξωράιζε τα υλικά πεδία των εθνικών ανταγωνισμών και η οποία σήμερα φαίνεται γραφική και ανακαλείται σε ασπρόμαυρες εικόνες.