Το αγόρι με το απλωμένο χέρι

 

Τα παιδιά είναι κόσμος παράξενος, κοιμούνται κι ονειρεύονται. Πριν από τα Χριστούγεννα, αλλά και  στη  διάρκεια  των  Χριστουγέννων,  συναντούσα  συνεχώς  στο  δρόμο,  σε  συγκεκριμένο  σημείο,  ένα  αγοράκι  όχι  μεγαλύτερο  από  εφτά  χρονών.  Μέσα  στην  τρομερή  παγωνιά  ήταν  ντυμένο  σχεδόν καλοκαιρινά, αλλά ο λαιμός  του, πάντα  τυλιγμένος με ένα κουρέλι, έδειχνε  ότι κάποιος, παρ’ όλα αυτά,  το είχε φροντίσει  πριν  το  στείλει έξω. 

Κυκλοφορούσε «με  το  χέρι απλωμένο». Ο όρος είναι τυπικός, και σημαίνει «ζητιανεύω». Τον επινόησαν αγόρια σαν κι αυτό. Υπάρχουν πλήθος από αυτά τα  παιδιά,  που  στριφογυρνούν  στα  πόδια  μας  και  επαναλαμβάνουν  δυνατά  κάποιες  αποστηθισμένες φράσεις. Όμως, τούτο το μικρό δε φώναζε, μιλούσε αθώα, ασυνήθιστα θα έλεγα, και   με κοιτούσε  με  εμπιστοσύνη  στα  μάτια  - θα  πρέπει  να  ήταν καινούριο  στο επάγγελμα. Στην  ερώτησή μου απάντησε ότι έχει μια αδελφή, που είναι άνεργη και άρρωστη. Μπορεί να ήταν κι έτσι.

Έμαθα ωστόσο αργότερα ότι αγοράκια σαν κι αυτό υπάρχουν κοπάδια ολόκληρα: τα στέλνουν «με το χέρι απλωμένο», ακόμα και στη χειρότερη παγωνιά, κι είναι σίγουρο πως, αν δε μαζέψουν τίποτα, τα περιμένει ξυλοδαρμός. Έχοντας συγκεντρώσει μερικές δεκάρες, ένα τέτοιο αγόρι θα επιστρέψει με κόκκινα, κοκαλιασμένα δάχτυλα σε κάποιο υπόγειο, όπου θα μεθοκοπάει μια συμμορία ακαμάτηδων, από τους ίδιους εκείνους που «απεργώντας στη φάμπρικα Σάββατο προς Κυριακή επιστρέφουν στη δουλειά όχι νωρίτερα από Τετάρτη βράδυ». Εκεί, στα υπόγεια, μεθοκοπάνε μαζί τους οι πεινασμένες και δαρμένες γυναίκες τους, κι εκεί κατουριούνται τα πεινασμένα μωρά τους. Βότκα και βρόμα και ακολασία, αλλά κυρίως βότκα. Με τις δεκάρες που μάζεψε, στέλνουν και πάλι το αγοράκι έξω, στο καπηλειό, να φέρει κι άλλο ποτό. Για να διασκεδάσουν μάλιστα, του ρίχνουν καμιά φορά κι αυτουνού στο στόμα ένα ποτηράκι, χασκογελώντας όταν με κομμένη την ανάσα θα σωριαστεί σχεδόν αναίσθητο στο πάτωμα.

... φαρμάκι βότκα μου ’ριξε 

αλύπητα στο στόμα…

Μόλις μεγαλώσει λίγο θα το χώσουν στα γρήγορα σε καμιά φάμπρικα, αλλά όσα θα κερδίζει θα είναι και πάλι υποχρεωμένο να τα φέρνει στους ακαμάτηδες, που θα τα πίνουν ως συνήθως.

Πάντως, πριν καν φτάσουν στη φάμπρικα, τα παιδιά αυτά έχουν γίνει κανονικοί εγκληματίες. Αλητεύουν μέσα στην πόλη και ξέρουν γωνιές σε αντίστοιχα υπόγεια, όπου μπορούν να τρυπώσουν και να διανυκτερεύσουν χωρίς να τα πάρει είδηση κανείς.

Μια φορά, ένα από αυτά πέρασε κάμποσες συνεχόμενες νύχτες στο υπόγειο κάποιου οδοκαθαριστή, μέσα σε ένα ψάθινο σεντούκι, δίχως εκείνος να καταλάβει τίποτα. Εννοείται πως γίνονται κλέφτες. Η κλεψιά γίνεται πάθος, ακόμα και σε οκτάχρονα παιδιά, τα οποία, μερικές φορές, δε συνειδητοποιούν καν ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο.

Τελικά, τα αντέχουν όλα —την πείνα, το κρύο, τους ξυλοδαρμούς— με αντίτιμο ένα πράγμα: την ελευθερία. Κάποτε θα το σκάσουν από τους ακαμάτηδες, για να ζητιανέψουν πια για τον εαυτό τους. Αυτό το άγριο πλάσμα ενίοτε δεν ξέρει ούτε πού ζει ούτε τι εθνικότητας είναι, αν υπάρχει Θεός, αν υπάρχει βασιλιάς. Λένε γι” αυτά πράγματα απίστευτα, αλλά αληθινά.

 Από «Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα (ρωσ. Дневник писателя)» - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

 Πηγη Αντικλείδι , http://antikleidi.com

To “δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα”: Μια τεράστια νίκη προπαγάνδας

Της Αμίρα Χας*              

Υποστηρίζοντας την επιθετική πολιτική του Ισραήλ στη Γάζα, οι Δυτικοί ηγέτες έχουν δώσει λευκή επιταγή στους Ισραηλινούς να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να σφετερίζονται την εικόνα του θύματος και να αγνοούν τα δεινά που προκαλούν στους Παλαιστίνιους.
Μία απ’ τις τρομακτικές νίκες της ισραηλινής προπαγάνδας είναι η γενική αποδοχή ότι το Ισραήλ έχει πέσει θύμα των Παλαιστινίων -έτσι οι Δυτικοί ηγέτες σπεύδουν να μιλήσουν για το δικαίωμα του στην “αυτοάμυνα”. Είναι τόσο αποτελεσματική η προπαγάνδα, που μόνο οι παλαιστινιακοί πύραυλοι στον νότο του Ισραήλ και τώρα στο Τελ Αβίβ προσμετρούνται ως ”εχθροπραξίες”. Οι πύραυλοι, ή οι ζημιές σ’ ένα τζιπ του ισραηλινού στρατού -στο “ιερότερο των ιερών” κατά την ισραηλινή αντίληψη- πάντα εκλαμβάνονται ως αφετηρία και μαζί με τις τρομακτικές σειρήνες της αεράμυνας, οικοδομούν τη ρητορική του θύματος που δικαιούται να υπερασπιστεί τον εαυτό του…
Κάθε μέρα ή, για να είμαστε ακριβείς, κάθε στιγμή, αυτή η ρητορική επιτρέπει στο Ισραήλ να προσθέτει άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα της αποστέρησης ενός έθνους απ’ το δικαίωμα της πατρίδας, ενώ την ίδια ώρα καταφέρνει να εκτρέπει την προσοχή από το γεγονός ότι η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται από το 1948, όταν το Ισραήλ αρνήθηκε να επιτρέψει στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Εκατομμύρια περιστατικά συνδέουν το παρόν με το 1948 συνθέτοντας το μωσαϊκό του παλαιστινιακού έθνους, όσο διαιρεμένο κι αν είναι αυτό. Αλλά αυτά τα περιστατικά είναι μόνο η μία πλευρά του μωσαϊκού. Η αντίσταση ενάντια στην ισραηλινή κατοχή είναι επίσης μέρος του παλαιστινιακού μωσαϊκού. Η λέξη “αντίσταση” έχει απαξιωθεί, με το νόημά της να περιορίζεται σε έναν πολύ “αρρενωπό ανταγωνισμό” μεταξύ ισραηλινού στρατού και παλαιστινιακών οργανώσεων για το ποιανού πύραυλος θα εκραγεί πιο μακριά. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι στην ουσία η αντίσταση στην αδικία της ισραηλινής κυριαρχίας είναι εγγενής και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής κάθε Παλαιστινίου.
Τα υπουργεία Εξωτερικών της Δύσης και των ΗΠΑ εν γνώσει τους συνεργάζονται με το ψευδώς παρουσιαζόμενο ως θύμα Ισραήλ (…), επειδή τα χρήματα των δικών τους φορολογουμένων διορθώνουν ώς έναν βαθμό μέρος των ανθρωπιστικών καταστροφών, μεγάλων ή μικρών, που προκαλεί το Ισραήλ.
Στις 8 Νοεμβρίου, δύο μέρες πριν την (παλαιστινιακή) επίθεση στο “ιερότερο των ιερών” -σ’ ένα στρατιωτικό τζιπ, δηλαδή – οι ηγέτες της Δύσης θα μπορούσαν να είχαν διαβάσει για το πώς Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν σκοτώσει προηγουμένως τον 13χρονο Αχμάντ Αμπού Ντακά που έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του στο χωριό Αμπασάν, ανατολικά της Χαν Γιουνίς. Οι στρατιώτες βρίσκονταν 1,5 χλμ. μακριά απο τα παιδιά, μέσα στην περιοχή της Γάζας και ήταν απασχολημένοι με το να καταστρέφουν καλλιεργημένες εκτάσεις των Παλαιστινίων.
Οπότε, γιατί η καταμέτρηση των εχθροπραξιών να μην ξεκινάει από την επίθεση σ’ ένα παιδί; Στις 10 Νοεμβρίου, μετά την επίθεση στο τζιπ, οι Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν άλλους τέσσερις Παλαιστίνιους άμαχους, ηλικίας 16 έως 19 ετών. Οι ηγέτες της Δύσης θα μπορούσαν να γνωρίζουν πως πριν τα γυμνάσια του ισραηλινού στρατού στην Κοιλάδα του Ιορδάνη, δεκάδες οικογένειες Βεδουίνων κλήθηκαν να εκκενώσουν τα σπίτια τους. Πόσο εντυπωσιακό είναι που ο ισραηλινός στρατός εκπαιδεύεται πάντα εκεί που ζουν οι Βεδουίνοι και όχι εκεί που κατοικούν Ισραηλινοί… Οι ηγέτες της Δύσης θα μπορούσαν να γνωρίζουν, βασισμένοι στις έγχρωμες δορυφορικές εικόνες που χρηματοδοτούν οι χώρες τους, πως από τις αρχές του 2012 το Ισραήλ έχει καταστρέψει 569 παλαιστινιακά κτήρια και κατοικίες, ακόμα και πηγάδια. Συνολικά 1.014 άνθρωποι επηρεάστηκαν από αυτές τις κατεδαφίσεις.
Δεν έχουμε ακούσει τις μάζες του Τελ Αβίβ και τους κατοίκους του Νότου να προειδοποιούν τους αξιωματούχους του κράτους για τις επιπτώσεις αυτής της καταστροφής στον άμαχο παλαιστινιακό πληθυσμό. Οι Ισραηλινοί βυθίζονται χαρωπά στην άγνοιά τους. Οι πληροφορίες αυτές είναι διαθέσιμες σε όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται. Αλλά οι Ισραηλινοί επιλέγουν την άγνοια. Αυτή η ηθελημένη άγνοια είναι ο θεμέλιος λίθος για την οικοδόμηση του αισθήματος του θυματοποιημένου Ισραήλ. Αλλά η άγνοια είναι άγνοια: Το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί δεν θέλουν να ξέρουν τι κάνουν ως δύναμη κατοχής δεν αναιρεί τις πράξεις τους ή την παλαιστινιακή αντίσταση.
Το 1993 οι Παλαιστίνιοι έκαναν ένα δώρο στο Ισραήλ, μια χρυσή εικαιρία να κόψει τους δεσμούς του με το 1948, να εγκαταλείψει τα χαρακτηριστικά της αποικιοκρατίας και μαζί να σχεδιάσουν ένα διαφορετικό μέλλον για τους δύο λαούς στην περιοχή. Η παλαιστινιακή γενιά που αποδέχθηκε τη Συνθήκη του Όσλο (μια συνθήκη γεμάτη παγίδες διαμορφωμένες από έξυπνους Ισραηλινούς δικηγόρους) είναι η γενιά που γνώρισε μία πολυπρόσωπη, ακόμη και κανονική, ισραηλινή κοινωνία γιατί η κατάληψη του 1967 επέτρεπε (με στόχο την παροχή φτηνού εργατικού δυναμικού) σχεδόν πλήρη ελευθερία κινήσεων (για τον αραβικό πληθυσμό). Οι Παλαιστίνιοι συμφώνησαν σ’ έναν διακανονισμό βασισμένο στα ελάχιστα αιτήματά τους. Ένας από τους πυλώνες αυτών των ελάχιστων απαιτήσεων εκλάμβανε τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη ως μια ενιαία εδαφική οντότητα.
Όταν όμως η Συνθήκη του Όσλο ξεκίνησε να εφαρμόζεται, το Ισραήλ συστηματικά έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να αποσυνδέσει τη Λωρίδα της Γάζας από την πρόβλεψη της ενιαίας οντότητας. Το Ισραήλ έχει κάνει τα πάντα για να “υποστηρίξει” τις θέσεις της Χαμάς ότι η Λωρίδα της Γάζας είναι όντως μια ξεχωριστή πολιτική οντότητα όπου δεν υπάρχει κατοχή. Αν είναι έτσι, γιατί να μη δούμε τα πράγματα ως εξής: Ως ξεχωριστή πολιτική οντότητα, οποιαδήποτε εισβολή στο έδαφος της Γάζας αποτελεί παραβίαση της κυριαρχίας της. Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση της Γάζας να μην έχει το δικαίωμα να αποτρέπει ή έστω να εξασκεί το “αρρενωπό δικαίωμά” της να τρομάζει τους Ισραηλινούς, όπως ακριβώς τρομάζει το Ισραήλ τους Παλαιστίνιους;
Όμως η Γάζα δεν είναι κράτος. Η Γάζα τελεί υπό την κατάληψη του Ισραήλ, παρά τις λεκτικές ακροβασίες τόσο της Χαμάς όσο και του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι που ζουν εκεί είναι μέρος ενός λαού του οποίου το DNA περιέχει το συστατικό της αντίστασης στην Κατοχή.
Στη Δυτική Όχθη, Παλαιστίνιοι ακτιβιστές προσπαθούν να αναπτύξουν ένα είδος αντίστασης διαφορετικό από την “αρρενωπή”, ένοπλη αντίσταση. Όμως ο ισραηλινός στρατός καταστέλει την όποια λαϊκή αντίσταση με ζήλο και αποφασιστικότητα. Δεν έχουμε ακούσει από τους κατοίκους του Τελ Αβίβ και του ισραηλινού Νότου να διαμαρτύρονται για την ισορροπία της αποτροπής που χρησιμοποιεί ο ισραηλινός στρατός κατά του άμαχου παλαιστινιακού πληθυσμού.
Και έτσι το Ισραήλ προσφέρει και πάλι σε όλο και περισσότερους νεαρούς Παλαιστίνιους λόγους να το θεωρούν μια ανώμαλη κοινωνία στρατού και αποίκων. Κάθε ισραηλινός κρίκος στην αλυσίδα της καταπίεσης μαζί με την περιφρόνηση για την ύπαρξη της καταπίεσης γίνονται αυτά που μας σέρνουν όλο και πιο κάτω σ’ αυτό τον “αρρενωπό ανταγωνισμό”.
(Μετάφραση: Αναστασία Γιάμαλη)

Μια θαρραλέα φωνή
* Η Αμίρα Χας είναι εξέχουσα Ισραηλινή δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστή για τη θαρραλέα αρθρογραφία της στην έγκυρη ισραηλινή εφημερίδα “Χααρέτζ”. Κόρη δύο Εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος, έχει κερδίσει την αναγνώριση και τον σεβασμό για τα ρεπορτάζ και τα άρθρα της σχετικά με τα παλαιστινιακά ζητήματα στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, όπου μάλιστα έχει ζήσει για πολλά χρόνια. Έχει σπουδάσει στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία για τη δημοσιογραφική δουλειά της, ανάμεσά τους και το βραβείο της UNESCO για την Ελευθερία του Τύπου. Το παραπάνω άρθρο της δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Χααρέτζ”.
Πηγη