Ο Ποντιακός Εμφύλιος

Η μάχη του Κιλκίς είναι η πιο φονική σύρραξη του Εμφυλίου – αν εξαιρέσουμε τις μάχες σε Γράμμο και Βίτσι. Και η πιο τραγική στιγμή για τους πρόσφυγες Ποντίους, που αλληλοσφάχτηκαν ανελέητα.  Ελάχιστοι τη γνωρίζουν, αν εξαιρέσουμε τους ντόπιους Κιλκισιώτες.
4 Νοεμβρίου 1944
Με την αποχώρηση των Γερμανών, περί τους 8000 (σύμφωνα με άλλες πηγές: 7.300) ένοπλοι των αντιεαμικών ομάδων, στην πλειοψηφία τους  Πόντιοι πρόσφυγες, οχυρώνονται στο Κιλκίς, περιμένοντας να φτάσουν οι Εγγλέζοι για να παραδοθούν σε αυτούς και για να αντιμετωπίσουν εκεί τον ΕΛΑΣ, σε περίπτωση που τους επιτεθεί. 1500 επιπλέον ένοπλοι ακολουθούν προς Βορράν τον Πόντιο οπλαρχηγό Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο, ο οποίος υποστηρίζει ότι καλύτερες πιθανότητες υπάρχουν αν αντιμετωπίσουν τον ΕΛΑΣ στην ύπαιθρο και στα βουνά.
Η μάχη ξεκίνησε τα ξημερώματα της 4^ης Νοεμβρίου και κράτησε ως το απόγευμα της ίδιας ημέρας, με τεράστιες απώλειες κι από τις δύο πλευρές. Για τους Ταγματασφαλίτες αναφέρονται 1500 νεκροί στη μάχη, η οποία ολοκληρώθηκε με πεισματικές οδομαχίες.
Ακολούθησαν μαζικές εκτελέσεις των αιχμαλωτισθέντων / παραδοθέντων, κατά το πρότυπο του Μελιγαλά. Σύμφωνα με πηγές της εποχής (μη εαμικές) οι εκτελεσθέντες αιχμάλωτοι ήταν περίπου 2.100. Αν προσθέσουμε σε αυτούς τους 1500 νεκρούς της μάχης και τους 800 εκτελεσθέντες (μετά την παράδοσή τους στον ΕΛΑΣ) τις επόμενες μέρες στον Προμαχώνα των Σερρών και στην Τριάδα, συμπληρώνεται το αστρονομικό νούμερο των 4.500 νεκρών. Ο αριθμός αυτός μάλλον είναι υπερβολικός, αλλά οπωσδήποτε ενδεικτικός.

Η χαμένη τιμή του «Μπάμπη», της «Λίτσας» και του «Μανάβη»

Της Ελεάννας Ιωαννίδου

Δεν συνηθίζω να σχολιάζω δικογραφίες. Αυτή τη φορά θα κάνω μιαν εξαίρεση, γιατί είμαι σίγουρη πως δεν κινδυνεύει από το σχολιασμό μου κανένα ανακριτικό έργο, γιατί η συγκεκριμένη υπόθεση αφορά στην κοινωνία και τη δημοκρατία μας -έχει ήδη άλλωστε πάρει δημοσιότητα – και γιατί, για όσους βλέπουν την υπόθεση από κάποια απόσταση, είναι κωμικοτραγική.  Από το γεγονός και μόνο ότι κάποιοι άνθρωποι κατηγορούνται, γιατί, με τη δράση τους εναντίον της εξόρυξης χρυσού στο βουνό που μετατρέπεται σε κρανίου τόπο, «έθεσαν σε κίνδυνο το τουριστικό περιβάλλον της Χαλκιδικής», η ανάγνωση της δικογραφία μας ξεκινάει με ένα μειδίαμα.

Να σημειώσω πως η συγκεκριμένη δικογραφία αφορά σε περιστατικά που έγιναν στη Χαλκιδική από τα μέσα Μαΐου μέχρι τον Ιούλιο 2013: μια διαδήλωση, όπου τραυματίστηκε αστυνομικός, δυο περιστατικά φθορών στο κατάστημα της προέδρου του Δ.Δ. Ιερισσού, φθορές με γκαζάκια σε αυτοκίνητο εργαζομένων στην εταιρία και τα επεισόδια σε ενέδρα που στήθηκε από τραμπούκους σε διαδηλωτές κατά του χρυσού κατά την επιστροφή τους από διαδήλωση(!). Δεν έχει καμία σχέση με τη δικογραφία που σχηματίστηκε για την εμπρηστική επίθεση στο παράνομο (σύμφωνα με την πολεοδομία) εργοτάξιο των Σκουριών. Το λέω αυτό, γιατί κάποιοι ενδέχεται -ηθελημένα ή ακούσια – να τα μπερδέψουν. Έναν πολύ καλό, αναλυτικό και έγκυρο σχολιασμό για την δικογραφία μας, μπορείτε να δείτε εδώ. Εγώ απλά θα προσθέσω μερικές πινελιές για την φοβερή «εγκληματική οργάνωση» που μπορεί μεν τα μέλη της να μην ταυτοποιήθηκαν  με έκνομες ενέργειες, αλλά «συνδέονται βασίμως» με αυτές.
Το διαβιβαστικό της Υποδιεύθυνσης Κρατικής Ασφαλείας προς την Εισαγγελία Θεσσαλονίκης, το λογοτεχνικό αυτό πόνημα των 56 σελίδων που συμπυκνώνει τα σοφά συμπεράσματα της αντιτρομοκρατικής για μια δικογραφία 3.500 σελίδων, η οποία αποτελείται ως επί το πλείστον από παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, ξανοίγεται στο χώρο του φανταστικού, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα άλλο μυθιστόρημα. Παράλληλα με τις γραμμές του, ο μυημένος αναγνώστης, μπορεί να διαβάσει την άλλη ποινική δικογραφία για την εξόρυξη χρυσού, μια δικογραφία που, όμως, ποτέ δεν σχηματίστηκε: Που θα έπρεπε να ξεκινάει από το οικονομικό σκάνδαλο της χαριστικής μεταβίβασης από τον υπουργό – τότε, κύριο Πάχτα, μιας έκτασης που αντιστοιχεί σε πάνω απ’ το 1/10 της Χαλκιδικής, να ξαποσταίνει στην δημόσια διαβούλευση με κλοτσιές και μπουνιές από μπράβους της εταιρίας, να φτερουγίζει στην υπογραφή των περιβαλλοντικών όρων από υπόδικο, σήμερα, υπουργό, να σταματάει στην κατάχρηση αστυνομικής βίας και τους ατιμώρητους τραμπουκισμούς, να περνάει από φορολογικούς παραδείσους και χρηματιστήρια, να στέκεται στην εκτέλεση εργασιών καταστροφής του βουνού πριν βγουν οι σχετικές άδειες ή καθ’ υπέρβασή τους, να προσκυνάει στην παραλία που πήρε γαλάζια σημαία, ενώ απαγορεύεται αυστηρά η κολύμβηση και το ψάρεμα δίπλα της, και να καταλήγει στο πρόσφατο – τοξικό καθώς φαίνεται – ατύχημα κατά την παράνομη μεταφορά αρσενοπυρίτη και το τίγκα – στα -  βαρέα -μέταλλα πόσιμο νερό σε περιοχή της Χαλκιδικής. Με αυτή τη δικογραφία, όμως, δεν καταπιάνεται το «Τμήμα Προστασίας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» που συνέταξε το διαβιβαστικό. Διατρέχει, άλλωστε, όλο το κείμενο η αίσθηση ( που, καθώς διαβάζεις, μετατρέπεται σε πεποίθηση), ότι, για τα στελέχη της αστυνομίας που έχουν εντολή να «προστατεύουν το πολίτευμα», αυτό – σύμφωνα με την εντολή αυτή – προστατεύεται μόνο, όταν προστατεύονται με κάθε τρόπο τα συμφέροντα και η «εύρυθμη λειτουργία» μιας μεγάλης ιδιωτικής εταιρίας που καταστρέφει το μέλλον του τόπου.

Το σεξ στη Σοβιετική Ένωση

Ενα απολαυστικό αφήγημα του συγγραφέα, Ντενίς Ντραγκούνσκι, για την απόλαυση του σεξ την περίοδο της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά και για τα τεράστια ταμπού -που συχνά προκαλούν γέλιο και θλίψη μαζί- που υπήρχαν τότε. Αξίζει να το διαβάζετε μέχρι την τελευταία αράδα.

“Έλα μαζί μας στο εργοτάξιο!” Πηγή: Βαλερί Μπαρίχιν

Στην ΕΣΣΔ, γύρω από το σεξ πάντα υπήρχε η … αύρα ενός ταμπού, αν και το σεξ, εννοείται ότι “κυλούσε” κανονικότατα, πολύ συχνά μάλιστα, και διόλου λιγότερο από σήμερα. Αλλά το να το συζητάς δημόσια και μάλιστα να το δείχνεις στην TV; Απαπα! Ηταν ντροπή κι ανήθικο. Εχει ακουστεί ότι την περίοδο της περεστρόικα, κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής σύνδεσης Μόσχας – Βοστόνης, μια κυρία δήλωσε: “Εμείς στην ΕΣΣΔ δεν έχουμε σεξ”. Ήταν μια λάθος διατύπωση. Στην πραγματικότητα είπε ότι δεν δείχνουν σεξ στην τηλεόραση.

Νωρίτερα, το 1977, κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γκεόργκι Βασιλιτσένκο “Γενική σεξοπαθολογία”, στο οποίο συνοψίζεται η εμπειρία του και περιγράφονται ζευγάρια που είχε παρακολουθήσει. Από την εμπειρία του συνάγεται ότι πολλές διαταραχές σημειώνονταν επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν τρόπο να μιλήσουν γι ‘αυτό. Στη συνουσία και στα γεννητικά όργανα είτε δίδονταν άσεμνα ονόματα και ονομασίες,  είτε απλά ιατρικοί όροι. Ως είναι φυσικό, ούτε το ένα, ούτε το άλλο ενθαρρύνει μιάν ειλικρινή επικοινωνία.

Το 1978 προέκυψε σκάνδαλο, όταν προβλήθηκε στις οθόνες η ταινία “γυναίκα περίεργη”, όπου πρόκειται για τον έρωτα μεταξύ ενός νεαρού άνδρα και μιας ώριμης γυναίκας. Στην εφημερίδα Κομσομόλσκαγια Πράβνταδημοσιεύτηκε μια κριτική γι’ αυτό το έργο που αποφαινόταν: Δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο στο γεγονός ότι το ένα τρίτο τον γάμων στη Σοβιετική Ένωση καταλήγουν σε διαζύγιο. Τότε εργαζόμουν στην Διπλωματική ακαδημία και έφτασε η είδηση πρωί-πρωί από μια ελληνική εφημερίδα. Είχαν αναδημοσιεύσει οι εφημερίδες σ’ όλο τον κόσμο, την επισήμανση για τα διαζύγια, με αφορμή το έργο. Πράγματι, ακόμη και σε σύγκριση με τη Δύση, ο αριθμός των διαζυγίων ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερος.

Επαναστατική ελευθερία

Τη δεκαετία του 1920, οι σοβιετικές αρχές λάσκαραν τα σεξουαλικά λουριά. Η απελευθέρωση της σεξουαλικότητας και της γυναίκας πραγματοποιούνταν στα πλαίσια του ίδιου αγώνα που αφορούσε τη Θρησκεία, την Παιδεία, τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά, τις στολές αξιωματικών και τα αξιώματα. Την ίδια εποχή αποποινικοποιήθηκε και η ομοφυλοφιλία. Τα διαζύγια ήταν πια εντελώς ελεύθερα. Ηταν δυνατό να χωρίσεις εν αγνοία του συντρόφου σου.

Σύντροφοι, βαθιά τα λαγούμια!

Όπου, όσοι δεν έχουμε καταθέσεις αλλά χρέη, έχουμε ένα άγχος λιγότερο! (Μας φτάνουν και περισσεύουν τα υπόλοιπα, βεβαίως)

Θανάσης Μαυρίδης

Υπήρχε λόγος που οι άνθρωποι έθαβαν τα παλιά τα χρόνια το χρυσάφι και το ασήμι τους στους κήπους και στα χωράφια. Ήξεραν ότι όταν ο λογαριασμός δεν έβγαινε, ο άρχοντας θα έβγαζε από το καπέλο την γνωστή “μαγική λύση”:  Κλείσε τα χρέη σου με τα λεφτά των άλλων! Κάτι ανάλογο προτείνουν σήμερα  λαμπροί οικονομολόγοι και στοχεύουν στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς!

Θα πρέπει να τους έφαγε αρκετή ώρα για να καταλήξουν οι επιστήμονες του ΔΝΤ στο συμπέρασμα ότι η κρίση χρέους θα αντιμετωπιστεί με μία εφάπαξ εισφορά 10% από τους λογαριασμούς ταμιευτηρίου των πολιτών των 15 μελών – χωρών της Ευρωζώνης.  Κι επειδή δεν πιστεύουμε στα λάθη και δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε πότε ετούτοι μιλάν σοβαρά και πότε αστειεύονται, ας αρχίσουμε να σκάβουμε τα γνωστά λαγούμια.

Στο μεταξύ, ας μας επιτρέψουν ορισμένες παρατηρήσεις. Πρώτον, δεν ξέρουμε πόσα ντοκτορά θα πρέπει να έχει βγάλει κανείς για να πει αυτό που θα έλεγε και ο λήσταρχος Νταβέλης: “Τα λεφτά ή τη ζωή σου”. Δεύτερον, γίνεται φανερό ποιά ήταν η σκοπιμότητα του κυπριακού πειράματος. Δοκίμαζαν σε περιορισμένη κλίμακα όπλα μαζικής καταστροφής που θα χρησιμοποιούσαν στο μέλλον. Τρίτον, για να φτάσουν στο σημείο να λένε  απροκάλυπτα τέτοιες χοντράδες, αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι ίσως πιο μεγάλο απ΄ ό,τι πιστεύαμε. Και τέταρτον, ακόμη κι αν δεν υπάρχει πρόβλημα, εμένα με φόβισαν.  Αν αυτός ήταν ο σκοπός τους, τα κατάφεραν.

Να μιλήσουμε για πόλεμο μεταξύ ΔΝΤ και Ευρώπης; Στον πόλεμο υπάρχουν αντιμαχόμενες πλευρές. Στην περίπτωση αυτή δεν βλέπουμε κάτι άλλο πέρα από την Ευρώπη να τρώει το ένα χαστούκι μετά από το άλλο. Αλήθεια, πως θα είχαν αντιδράσει οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αν το ΔΝΤ “συμβούλευε” κάτι ανάλογο για τα χρήματα των Αμερικανών καταθετών;

Οι Ευρωπαίοι όχι μόνο είναι ανίκανοι να αντιδράσουν, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα χέρια τους είναι λερωμένα από το έγκλημα στην Κύπρο. Κοινώς, την έχουν πατήσει. Αν αρχίσουν τις διαμαρτυρίες, ο κόσμος θα γελάει. Γιατί κάνατε στην Κύπρο κάτι που δεν θέλετε να κάνετε στις χώρες σας, θα τους λέει.

Η ουσία είναι ότι ακόμη κι αν η σφαγή των Ευρωπαίων καταθετών αναβληθεί με επίσημη ανακοίνωση για το 2.300, κανείς δεν είναι τόσο χαζός για να τους πιστέψει. Το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης δέχεται απανωτά κτυπήματα. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών μπορούν να είναι υπερήφανοι με τον τρόπο που αντιμετώπισαν την κρίση.

Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι την κρίσιμη ώρα τα νούμερα δεν θα περιοριστούν στο 10% και σε όρια του τύπου “εγγύηση 100.000 ευρώ”. Αυτά υπάρχουν όσο πηγαίνουν όλα καλά. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν υπάρχουν κανόνες. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Πηγή:www.capital.gr

Σύντροφοι, βαθιά τα λαγούμια! – ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ – Capital.gr.

Ιατρικά Συνέδρια: Η σιωπή των Γιατρών

Χρήστος Ντέλλος – Καρδιολόγος

Διευθυντής Καρδιολογικού τμήματος

Τζάνειου Νοσοκομείου Πειραιά

Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

Χρόνο με το χρόνο, η φωνή των γιατρών χάνεται στα ιατρικά συνέδρια, καθώς μετατρέπονται σε παθητικούς, σιωπηλούς ακροατές των «ειδικών» και των «opinion leaders». Αυτό σε μια εποχή που δέχονται έτσι και αλλιώς, έναν καταιγισμό από πληροφορίες από ιατρικά περιοδικά, από το διαδίκτυο, αλλά και από πλήθος εντύπων και επισκέψεων αντιπροσώπων της ιατρικής βιομηχανίας. Και όμως, ο κύριος σκοπός των συνεδρίων θα έπρεπε να ήταν η ζωντανή, ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και εμπειρίας, με την ενεργό συμμετοχή όλων των γιατρών. Αυτό θα βοηθούσε στην αξιοποίηση του τεράστιου όγκου των ιατρικών πληροφοριών και της νέας τεχνολογίας, που μαζί με την προσωπική εμπειρία του κάθε γιατρού θα οδηγούσε σε πραγματική γνώση. Αυτή η παγκόσμια μετάλλαξη των ιατρικών συνεδρίων, τις τελευταίες δεκαετίες, από εργαστήρια επιστημονικής γνώσης, σε χώρους εντατικής πλύσης εγκεφάλου, είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη απειλή σήμερα για την υγεία. Και αυτό, γιατί αποτελεί την πηγή της νοσογόνου ιατρικής, της χειραγώγησης και αλλοτρίωσης των γιατρών, της διαφθοράς και της έκρηξης των δαπανών. Η ριζική αλλαγή του τρόπου διοργάνωσης και λειτουργίας των συνεδρίων, σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο, πρέπει να γίνει προτεραιότητα για τους άμεσα υπεύθυνους για την παρούσα κατάσταση: την ιατρική ελίτ, την ιατρική βιομηχανία και το κράτος. Όμως, και εμείς, ο κάθε γιατρός χωριστά και όλοι μαζί, πρέπει να αναλάβουμε τις μεγάλες ευθύνες μας. Τα συνέδρια βλάπτουν σοβαρά την ιατρική μας σκέψη και συνείδηση.

Η κατοχική ΟΠΛΑ στην Αθήνα: τα πρόσωπα

Για τις απαρχές της ΟΠΛΑ γράφει ο Ιάσονας Χανδρινός, το βιβλίο (1)  του οποίου αποτελεί τη βασική πηγή για το παρόν ποστ:
Όταν το 1943 η αλλαγή στη στοχοθεσία του Κόμματος επέβαλε τη συγκρότηση ομάδων περιφρούρησης, δρομολογήθηκε η μετάβαση από το «περιφρουρητικό» στο «τιμωρητικό». Ήταν το καθοριστικό άλμα από την περιφρουρούμενη μαζικότητα στην ατομική τρομοκρατία (…) Οι διαθέσιμες πηγές δεν μας επιτρέπουν να τοποθετήσουμε την ύπαρξη της οργάνωσης ως συγκροτημένου σχήματος πριν από το φθινόπωρο του 1943.
Στην πρώτη (;) προκήρυξη της ΟΠΛΑ, αναφέρεται χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων:  
Σύμμαχοι, συνεργοί και βοηθοί των κατακτητών ενάντια στο λαό είναι οι οργανώσεις που καθοδηγούνται και πληρώνονται από το Βασιληά. Τον Γκλύξμπουργκ τον υπεύθυνο υποκινητή εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Το βασιληά που με τους Παπαδόγκωνες, Χρυσοχόου και άλλους αποβλέπει να διαλύσει με τη βοήθεια των Γερμανών τις πραγματικές ενθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις, να ξανάλθει στην Ελλάδα και να καταλάβει την εξουσία.
Όλοι αυτοί, κατακτητές, προδοτική Κυβέρνηση, αντιδραστικές οργανώσεις, εξοπλίζουν σήμερα σώμα δολοφόνων που ονομάζουν Ειδική Ασφάλεια και που σ’ αυτό στρατολογούνται γνωστά καθάρματα του ΕΔΕΣ, της ΕΣΠΟ, της Χ, της Εθν. Δράσης…