16 Δεκ 2013

Ψυχή από πέτρα και ξύλο

Οι παλιότερες αναμνήσεις μου είναι αγκαλιές. Μάνα, γιαγιά, θείες, γειτόνισσες. Θυμάμαι, το ίδιο ζεστό και αγαπημένο, το παλιό μας σπίτι. Το είχαν αγοράσει ο παππούς και ο πατέρας μου, στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, όταν αποφάσισαν να κατέβουν από το πατρογονικό μας χωριό, στο χωριό που γεννήθηκα. Σ’ αυτό το σπίτι έζησα εφτά χρόνια, ως το ‘68 που μετακομίσαμε στο νεόχτιστο.
Έμπαινες ανοίγοντας μια μεγάλη ξύλινη εξώπορτα, αρκετά φαρδιά για να χωράνε τα φορτωμένα ζώα, κλειστή με ζεμπερέκι (μάνταλο που άνοιγε απέξω). Αν ήταν κλειστά από μέσα, περνούσες το χέρι αποπάνω και τραβούσες το σύρτη. Ένα γάμα πετρόχτιστος τοίχος, μια πλευρά το δίπατο σπίτι των γειτόνων, από πέτρα κι αυτό, και απέναντι από την εξώπορτα, η είσοδος του σπιτιού.
Ένα χαγιάτι, με την κεραμοσκεπή του στηριγμένη σε απεριποίητα ξύλινα δοκάρια. Αριστερά, ένα παράθυρο και μπροστά απ’ αυτό στοιβαγμένα λιανά ξύλα και προσανάμματα για το τζάκι – που δεν έπρεπε να τα δει η βροχή: κούρβουλα και βέργες από κλήματα, κλάρες από ελιές, σπάρτα, αφάνες. Ολόγυρα στην αυλή μια λεμονιά, ένα χτιστό τσιμεντένιο πεζούλι και πάνω μια μεγάλη στρογγυλή πέτρα, για το τρίψιμο του αλατιού. Κι άλλη μια στοίβα με ξύλα, χοντρά, από πουρνάρια και δέντρους (βαλανιδιές), η βρύση  και στεφάνι αποπάνω μια μεγάλη τριανταφυλλιά. Από δίπλα, μια βούτα, ένα μεγάλο ξύλινο δοχείο δηλαδή, χρήσιμο για χίλιες δυο δουλειές: μεταφορά νερού, χαλκού, ακόμα και μούστου. Τις φόρτωναν στα άλογα, έβαζαν και σπάρτα για να μη χύνεται το πολύτιμο φορτίο. Νερό στο χωριό μου με κανονικό δίκτυο ύδρευσης έφτασε τη μέρα που είδα το φως: στις 11 Νοεμβρίου του ‘61. Στο πατημένο χώμα, που και που ξεπρόβαλλαν οι κορυφές από τις υπόγειες πέτρες, όσες αντιστέκονταν ακόμα στην ανθρώπινη θέληση. Οι μεγάλοι πολύ σπάνια στεκόντουσαν εκεί, οι δουλειές γινόντουσαν αλλού, στη μεγάλη πίσω αυλή. Έτσι, η μπροστά αυλή έμενε δικό μας βασίλειο – για ονειροπόληση, παιγνίδι και κοινωνικοποίηση.

Λαθρομαρούλια και στραβά αγγούρια

 
Κλιμακώνεται ο πόλεμος για τον απόλυτο έλεγχο της τροφής από τις πολυεθνικές εταιρίες. Αγρότες από όλη την Ευρώπη συντονίζονται προκειμένου να πείσουν τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να καταψηφίσουν νομοθετική πρόταση που θα απαγορεύει στους αγρότες να χρησιμοποιούν δικούς τους σπόρους, αναγκάζοντάς τους να αγοράζουν υβρίδια ή «πατενταρισμένους» σπόρους από τις πολυεθνικές…
aggouria copy
Αν ο κανονισμός αυτός υιοθετηθεί, θα επιφέρει σταδιακά το τέλος της βιοποικιλότητας πολλών ειδών, ενώ θα ανεβάσει ακόμη περισσότερο τον κύκλο εργασιών (και τα κέρδη, βέβαια)  της παγκόσμιας αγοράς σπόρων, η οποία εκτιμάται ήδη ότι υπερβαίνει τα 45 δις δολάρια. Ενεργό ρόλο στην προώθηση του μονοπωλίου των σπόρων διεθνώς και τον σταδιακό απόλυτο έλεγχό του από λίγους διεθνείς αγροτοβιομηχανικούς κολοσσούς έχει παίξει βέβαια ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, με την προώθηση (ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια) νομικών συμφωνιών και συνθηκών που επιτρέπουν το γονιδιακό πατεντάρισμα φυτών, ζώων, βακτηρίων και ιών.
Παρά τους –λογικούς– φόβους των αγροτών ότι με αυτές τις ρυθμίσεις δεν θα μπορούν να καλλιεργούν τις δικές τους ποικιλίες, καθώς θα υποχρεώνονται να δηλώσουν την προέλευση των σπόρων τους, αν θέλουν να κυκλοφορούν «νόμιμα» τα προϊόντα τους στις αγορές, οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιτείνουν ότι πρόκειται για ένα μέτρο που… ευνοεί τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που εισάγονται τέτοιες ρυθμίσεις. Για παράδειγμα, στη Γαλλία έχουν ήδη απαγορευτεί οι σπόροι που προέρχονται από το ίδιο το αγρόκτημα και χρησιμοποιούνται για την επαναφύτευση της σοδειάς. Παρά την ψήφιση της σχετικής νομοθεσίας, όμως, η εφαρμογή της ήταν… χαλαρή: υπήρχε ανεκτικότητα και ουσιαστικά οι γάλλοι αγρότες συνέχιζαν να χρησιμοποιούν κανονικά τους δικούς τους σπόρους. Εδώ και λίγο καιρό πέρασε νόμος που αυστηροποιεί πολύ το πλαίσιο, ώστε να είναι πλέον οι αγρότες αναγκασμένοι να αγοράζουν έτοιμους σπόρους.
Κάπου εδώ μένεις με ανοικτό το στόμα, ψάχνοντας –χωρίς πολλές πιθανότητες, βέβαια­– να βρεις μια λογική εξήγηση για τέτοιες ρυθμίσεις, πέρα από την καταναγκαστική επιβολή μονοπωλίου στους σπόρους και τη νομοθετική επιβολή της αύξησης των κερδών των πολυεθνικών. Γιατί να θέλει ο άνθρωπος να εξαφανίσει τους ντόπιους σπόρους; Γιατί να θέλει να καταστρέψει τη βιοποικιλότητα; Γιατί να βγουν παράνομα τα ντόπια μαρούλια; Ξέρουν κάτι που δεν φανταζόμαστε; Προβληματίζεται κανείς… Σίγουρα όμως κανένας δεν μπορεί να προβληματιστεί τόσο όσο προβληματίστηκε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να καταλήξει στην απόφαση για το ποια αγγούρια είναι νόμιμα και ποια όχι. Μη γελάτε, υπάρχουν και τέτοια. Αγγούρια που έχουν περάσει στην… παρανομία!
Από το 1998 η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υιοθετήσει ντιρεκτίβα σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η εμπορία στραβών αγγουριών, σε μια απόφαση που θα μπορούσε να ελεγχθεί μέχρι και για… σεξισμό. Επειδή οι νόμοι και οι κανόνες πρέπει να είναι σαφείς, πάντως, έχουν προβλέψει και εξαίρεση: τα αγγούρια που είναι ελαφρά κυρτά και συγκεκριμένα έχουν «ανώτερο ύψος καμπύλης 20 χιλιοστομέτρων και μήκος αγγουριού 10 εκατοστομέτρων» μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα… Αυτά ήταν νόμιμα, όπως ασφαλώς και τα εντελώς ίσια, τα γνωστά σε όλους μας νομοταγή αγγούρια. Χρειάστηκαν μάλιστα περίπου 20 χρόνια διαβουλεύσεων, ερευνών και γενικότερου brainstorming, προκειμένου να παρθεί αυτή η μνημειώδης, από όποια πλευρά κι αν τη δει κανείς, απόφαση.
Πάντως τέτοιου επιπέδου αποφάσεις των ταγών της ΕΕ, οδηγούν θέλοντας και μη σε αντίστοιχου επιπέδου συνειρμούς. Δεν μπορούμε δηλαδή παρά να σκεφτούμε ότι έστω κι αν η ζωή μετά το μνημόνιο έχει αποδειχθεί «αγγούρι» για τη μέση ελληνική οικογένεια, μπορούμε ωστόσο να έχουμε τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για αγγούρι «αλφάδι» ή τέλος πάντων με ανώτερο ύψος καμπύλης τα 20 χιλιοστόμετρα. Μη μας πουν και βλάχους…

Η «Ελληνική Επιχείρηση» του Στάλιν

stalin-pontioi
Σαν σήμερα πριν από 76 χρόνια δόθηκε η εντολή για οργανωμένη εξόντωση των Ελλήνων της ΕΣΣΔ, με δεκάδες χιλιάδες θύματα
Του Βλαση Αγτζιδη*
Η 15η Δεκεμβρίου του 1937 θεωρείται η ημέρα που ο όρος «Ελληνας» μετατράπηκε σε πολιτική κατηγορία και οδήγησε σε μαζικές συλλήψεις κατά των μελών της ελληνικής μειονότητας στη Σοβιετική Ενωση. Οι διώξεις συμπεριέλαβαν όλους τους άρρενες Ελληνες ανεξάρτητα από την πολιτική ή κοινωνική τους θέση. Συνελήφθη όλη η ελληνική ηγετική ομάδα που αποτελείτο από πιστά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συνελήφθησαν τόσο οι ντόπιοι Ελληνες (Μαριουπολίτες, Πόντιοι, απόγονοι των παλιών μεταναστών από τον ελλαδικό χώρο), όσο και οι πολιτικοί πρόσφυγες από Ελλάδα -μέλη και φίλοι του ΚΚΕ- που είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ενωση για να αποφύγουν τις πολιτικές διώξεις που είχαν ξεκινήσει με το Ιδιώνυμο (1928) και εντάθηκαν την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά.
Με το Διάταγμα-Ντιρεκτίβα 50215 που έφερε την υπογραφή του επικεφαλής της Κρατικής Ασφάλειας (ΝΚVD) Νικολάι Γιεζόφ, η ελληνική σοβιετική μειονότητα είχε θεωρηθεί ύποπτη. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, η εθνοτική καταγωγή ταυτιζόταν με πολιτικό αδίκημα. Υπολογίζεται ότι η Ασφάλεια συνέλαβε 15.000 πολίτες ελληνικής καταγωγής. Ενα σημαντικό τμήμα της μειονότητας, που προερχόταν από τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και είχε εγκατασταθεί στην ΕΣΣΔ εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής, βίωνε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια μια παρόμοια κατάσταση, καθώς λίγα χρόνια πριν είχε βρεθεί στο στόχαστρο των Νεότουρκων εθνικιστών. Η πολιτική αυτή της συλλογικής ευθύνης λόγω της ένταξης σε μια εθνοτική ομάδα και της ενοχοποίησης της πολιτισμικής ταυτότητας, θα αποτελέσει βασικό άξονα της σταλινικής πολιτικής κατά συγκεκριμένων μειονοτικών ομάδων.
Ενα διάταγμα σήμανε τις ομαδικές διώξεις κατά της μειονότητας
Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν από το φθινόπωρο του ’37. Ο Ivan Tzouha (Iβάν Τζουχά) στο βιβλίο του «Gretseskayia Operatsia» («Ελληνική Επιχείρηση») αναφέρει ως πρώτη επίσημη πράξη κατά των μειονοτήτων, την απόφαση που ελήφθη στη συνεδρίαση του Οργανωτικού Γραφείου της Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΠΚΚ-μπ) με βάση την οποία η ύπαρξη εθνικών σχολείων (φινλανδικών, γερμανικών, αγγλικών, ελληνικών κ.λπ.) θεωρείτο «επιβλαβής» για τον σοβιετικό σοσιαλισμό και καλούσε τους υπεύθυνους της NKVD να λάβουν τα αναγκαία μέτρα. Τότε έκλεισαν 250 ελληνικά σχολεία στον Καύκασο, την περιοχή Κρασνοντάρ (Νότια Ρωσία), την Κριμαία και την περιοχή της Αζοφικής (Μαριούπολη-Ντονιέτσκ).
Η πολιτική της στοχοποίησης της ελληνικής μειονότητας θα κωδικοποιηθεί με το Διάταγμα-Ντιρεκτίβα υπ. αριθμ. 50215. Στο Διάταγμα που είχε την υπογραφή του Γιεζόφ, «επιτρόπου του ΛΚΕΥ (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων) της ΕΣΣΔ, γενικού επιτρόπου της Κρατικής Ασφάλειας», αναφέρονταν τα εξής:
«Παράλληλα με την κατασκοπευτική και υπονομευτική δραστηριότητα προς το συμφέρον των Γερμανών και των Ιαπώνων, η ελληνική κατασκοπεία αναπτύσσει εντατική αντισοβιετική και εθνικιστική δραστηριότητα, στηριζόμενη σε πολίτες με αντισοβιετικές βλέψεις… ανάμεσα στον ελληνικό πληθυσμό της ΕΣΣΔ. Με σκοπό την αναχαίτιση της δραστηριότητας της ελληνικής κατασκοπείας στο έδαφος της ΕΣΣΔ ΔΙΑΤΑΣΣΩ:
Στις 15 Δεκεμβρίου ταυτόχρονα, σ’ όλες τις Δημοκρατίες και τις Περιφέρειες, να συλληφθούν όλοι οι Ελληνες, οι οποίοι είναι ύποπτοι για κατασκοπευτική, αντάρτικη και εθνικιστική αντισοβιετική δραστηριότητα.
Συλλαμβάνονται όλοι οι Ελληνες (Ελληνες υπήκοοι και πολίτες της ΕΣΣΔ) των εξής κατηγοριών:
Α) Οσοι είναι εγγεγραμμένοι στον κατάλογο του ΛΚΕΥ και όσοι είναι υπό παρακολούθηση.
Β) Πρώην μεγαλέμποροι, μαυραγορίτες και λαθρέμποροι.
Γ) Ελληνες που αναπτύσσουν εντατική εθνικιστική δραστηριότητα, πρώτοι απ’ όλους οι πρώην κουλάκοι και όσοι απέφυγαν την αποκουλακοποίηση.
Δ) Πολιτικοί πρόσφυγες από την Ελλάδα και όλοι οι Ελληνες, οι οποίοι ήρθαν παράνομα στην ΕΣΣΔ, άσχετα από ποια χώρα έφτασαν».
Προσπαθώντας να μελετήσω την άγνωστη ισ

Ο… λαϊκισμός της Ισλανδίας. Ένα άρθρο που δεν θα έπρεπε να έχει γραφεί ποτέ


Σύλληψη τραπεζίτες
Του Νίκου Ανδριόπουλου
Σε μία ευνομούμενη πολιτεία το παρόν άρθρο δεν θα χρειαζόταν να γραφεί. Η είδηση πέρασε στα ψιλά και κανείς δεν επέλεξε να ασχοληθεί επί της ουσίας. Στην Ισλανδία, πέντε χρόνια μετά την πτώχευση της χώρας από την τραπεζική κατάρρευση, τέσσερις τραπεζίτες πέρασαν το κατώφλι της φυλακής. Πρόκειται για τον πρώην γενικό διευθυντή, τον πρώην πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου, έναν από τους βασικούς μετόχους, καθώς και για τον γενικό διευθυντή του παραρτήματος Λουξεμβούργου της τράπεζας Kaupthing.
Οι τέσσερις καταδικασθέντες κρίθηκαν ένοχοι για την απόκρυψη του γεγονότος ότι επενδυτής από το Κατάρ, ο οποίος είχε αγοράσει το 5,1% του ποσοστού των μετοχών της τράπεζας κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, το είχε πράξει με χρήματα που του δάνεισε η ίδια η τράπεζα. Οι εισαγγελείς σημείωσαν ότι η συμφωνία επηρέασε την τιμή της μετοχής της τράπεζας, ενώ πρόσθεσαν ότι τα συγκεκριμένα δάνεια ήταν παράνομα. Θυμίζει τίποτα η συγκεκριμένη πρακτική;
Όπως έχει αποκαλύψει το HOT DOC και το koutipandoras.gr έλληνες τραπεζίτες έχουν ακολουθήσει πολλάκις τη συγκεκριμένη πρακτική για να βελτιώσουν την εικόνα ρευστότητας και ευρωστίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων τους, εξαπατώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο καταθέτες, μετόχους και επενδυτές. Ένας τραπεζίτης εγκρίνει δηλαδή δάνεια δεκάδων ή και εκατοντάδων εκατομμυρίων σε offshore εταιρίες, οι οποίες στη συνέχεια μετέχουν σε αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων μίας δεύτερης τράπεζας. Στη συνέχεια, ο δεύτερος τραπεζίτης μην έχοντας ξεχασει τη γενναιοδωρία του «αντιπάλου» του, πράττει ακριβώς το ίδιο πράγμα με την αντίστροφη πορεία. Το παιχνίδι αυτό το γνωρίζουν καλά οι κ.κ. Λαυρεντιάδης, Σάλλας και Βγενόπουλος. Η ανταλλαγή των χρημάτων των τραπεζών τους μέσω υπεράκτιων εταιριών για αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου έχει αποκαλυφθεί τόσο από έρευνες του HOT DOC όσο και του πρακτορείου Reuters. Ω του θαύματος, κανένα από αυτά τα ρεπορτάζ δεν είχε θέση στα αντικειμενικά δελτία ειδήσεων. Αντιθέτως κατάφεραν να χωρέσουν εκτενή ρεπορτάζ για τις κορυφαίες επιδόσεις της τράπεζας Πειραιώς και για τον τραπεζικό κολοσσό του Ανδρέα Βγενόπουλου με τα ατελείωτα πετροδόλαρα των Αράβων… Έτσι δημιουργήθηκε μία εικόνα ευρωστίας και ακμής των κατά τα άλλα πτωχευμένων τραπεζών και κρύβονται κάτω από το χαλί όλες οι οικονομικές ατασθαλίες τραπεζιτών ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων εις βάρος των ίδιων των τραπεζών τους, οι οποίες φυσικά μετακυλύονται στο ελληνικό δημόσιο και τους έλληνες φορολογουμένους που από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν δώσει 254 δισ. ευρώ για να μην καταρρεύσουν και να συνεχίσουν ανενόχλητες τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους.