Οι όρκοι του ΕΛΑΣ, ΕΛΑΣ-Ν και ΔΣΕ

Στον αναγνώστη προξενούν μεγάλη εντύπωση οι ομοιότητε σε έννοιες, αλλά και οι φραστικές, που υπάρχουν στους όρκους του ΕΛΑΣ, του Νέου ΕΛΑΣ (που ίδρυσε ο Βελουχιώτης λίγο πριν το τέλος του) και του ΔΣΕ. Με έγχρωμη σήμανση προσδιορίζονται τα κοινά σημεία των όρκων. Αναρωτιέται κανείς για το νήμα που τους ενώνει, ειδικά τον όρκο του Νέου ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και αν έχουν κάποια κοινή πηγή, άγνωστη προς το παρόν.

Ο όρκος του Ελασίτη

Ο επίσημος “Ορκος του Ελασίτη”,καθιερωμένος με απόφαση της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) – “Κυβέρνησης του Βουνού”, το 1944 είναι ο εξής:
“Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.
Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού”.
Ο Ορκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Αρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά είναι:
“Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του.”
Ο όρκος των μαχητών του ΕΛΑΣ:
“Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξενικό ζυγό.
Οτι θ’ αγωνισθώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του.
Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού.”
(“Απελευθερωτής”, όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ. Αθήνα 27 Απριλίου 1943)

Η κατοχική ΟΠΛΑ στην Αθήνα: τα πρόσωπα

Το  μεγάλο ενδιαφέρον της ανάρτησης αυτής, δεν  είναι αυτ'η καθ΄αυτή  η  ίδια  η ανάρτηση  άλλα τα  σχόλια  και  οι  πληροφορίες που τα  συνοδεύουν.

Για τις απαρχές της ΟΠΛΑ γράφει ο Ιάσονας Χανδρινός, το βιβλίο (1)  του οποίου αποτελεί τη βασική πηγή για το παρόν ποστ:

Όταν το 1943 η αλλαγή στη στοχοθεσία του Κόμματος επέβαλε τη συγκρότηση ομάδων περιφρούρησης, δρομολογήθηκε η μετάβαση από το «περιφρουρητικό» στο «τιμωρητικό». Ήταν το καθοριστικό άλμα από την περιφρουρούμενη μαζικότητα στην ατομική τρομοκρατία (…) Οι διαθέσιμες πηγές δεν μας επιτρέπουν να τοποθετήσουμε την ύπαρξη της οργάνωσης ως συγκροτημένου σχήματος πριν από το φθινόπωρο του 1943.

Στην πρώτη (;) προκήρυξη της ΟΠΛΑ, αναφέρεται χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων:  

Σύμμαχοι, συνεργοί και βοηθοί των κατακτητών ενάντια στο λαό είναι οι οργανώσεις που καθοδηγούνται και πληρώνονται από το Βασιληά. Τον Γκλύξμπουργκ τον υπεύθυνο υποκινητή εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Το βασιληά που με τους Παπαδόγκωνες, Χρυσοχόου και άλλους αποβλέπει να διαλύσει με τη βοήθεια των Γερμανών τις πραγματικές ενθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις, να ξανάλθει στην Ελλάδα και να καταλάβει την εξουσία.

Όλοι αυτοί, κατακτητές, προδοτική Κυβέρνηση, αντιδραστικές οργανώσεις, εξοπλίζουν σήμερα σώμα δολοφόνων που ονομάζουν Ειδική Ασφάλεια και που σ’ αυτό στρατολογούνται γνωστά καθάρματα του ΕΔΕΣ, της ΕΣΠΟ, της Χ, της Εθν. Δράσης…