Η ποίηση της ήττας – μικρή επιλογή

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Άρης Αλεξάνδρου

Χρόνια πασχίζουμε να χτίσουμε τον κόσμο

να τον μεταμορφώσουμε

ζυμώνουμε τη λάσπη και συνεχώς διαλύεται

απ’ τις προλήψεις τις βροχές τις προδοσίες

Είμαστε υπεύθυνοι για τα υλικά

Για τις λιποψυχίες μας

*

Έλα λοιπόν, εσύ ο πιο γεροδεμένος

φορτώσου τον βαρύγδουπο τον μεγάλο Στάλιν

και ρίχ’ τον στη φωτιά.

Έλα, κουνήσου, δεν το βλέπεις

πως κουβαλάω κιόλας τον Ιλίτς;

Όσο οι φλόγες θα φουντώνουν

και θα σκορπίζονται οι στάχτες

Εμείς θα διαρρυθμίσουμε τούτον

τον νεκρότοπο σε βιβλιοθήκη.

Ποιος ξέρει;

Μια και το ’χουν συνηθίσει

ίσως να ’ρχονται και πάλι οι αντιπροσωπείες

μόνο που αντί να προσκυνάνε το δέρμα τους

που στέγνωσε

σαν άγραφη διφθέρα

θα σκύβουνε στα έργα τους

θα τα διαβάζουν και θα κρίνουν”

*

Αναμετρήθηκαν δυο κόσμοι. 65 χρόνια απο τη μάχη στο Κιλκίς, του Γιώργου Μαργαρίτη. ( Ο Ποντιακός Εμφύλιος)

Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία, που με τα ειδικά τους χαρακτηριστικά ξεφεύγουν από τα όρια της «στιγμής». Γίνονται σύμβολα, παραδείγματα, σημεία αναφοράς, εξηγούν μέσα από το ειδικό το γενικό. Τέτοια είναι η περίπτωση της μάχης στο Κιλκίς, στις 4 Νοέμβρη του 1944, μια μάχη με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, από τη μια, και τα Τάγματα Ασφαλείας, από την άλλη. Οι διαστάσεις της μάχης ξεπερνούν το τοπικό, όχι μόνο για τον αριθμό των νεκρών, ούτε κύρια γι' αυτό, αλλά γιατί μαρτυρούν πίσω στο χρόνο τις ρίζες ορισμένων από αυτά που αργότερα ονομάστηκαν «εθνικά θέματα», ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλο από αντανάκλαση της ταξικής πάλης, που συνεχιζόταν αδιάλειπτα τόσο στη διάρκεια της Κατοχής όσο και στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι η αστική τάξη να εδραιώσει στη μεταπολεμική πραγματικότητα, διά πυρός και σιδήρου, την εξουσία που κινδύνευε να χάσει. Για το χρονικό της μάχης, ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από τη μαρτυρία του Στ. Ορφανίδη (Καραφωτιά), τότε διοικητή του 6ου Λόχου, του 2ου Τάγματος, του 13ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, όπως και την ανάλυση που έκανε στην ειδική εκδήλωση που έγινε πρόσφατα στο Κιλκίς ο ιστορικός του ΑΠΘ Γιώργος Μαργαρίτης.

Εκδότες-δημοσιογράφοι, εκδόσεις σχολικών βιβλίων και μία μήνυση

“Το δημόσιο πολλοί εμίσησαν. Το δημόσιο χρήμα ουδείς”.

H καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, ειδικά αν είναι Κυριακή και ο πρωινός καφές συνοδεύεται από απειλή μήνυσης. Ή αλλιώς, πως ένα ερώτημα βουλευτή στο ελληνικό κοινοβούλιο, μπορεί να οδηγήσει σε νομικές περιπέτειες έναν πολίτη που τόλμησε να το μεταφέρει στον ενδιαφερόμενοεκδότη-δημοσιογράφο…

Πρωινός ζεστός καφές, λίγη τσίμπλα ακόμη στο μάτι και σόσιαλ μίντια. Ένα τυπικό κυριακάτικο πρωινό δηλαδή.

Η είδηση που κυριαρχεί στην timeline του twitter αφορά μία “ιστορία διαπλοκής“, όπως μεταφέρεται από το The PressProject, μεταξύυπουργείου παιδείας και τριών εκδοτών εφημερίδων, για την εκτύπωση τριών τίτλων βιβλίων με συνολικό κόστος περί τα δύο εκατομμύρια ευρώ. Αν μη τι άλλο ενδιαφέρον.

Σκαλίζοντας το δημοσίευμα, η πρώτη παρατήρηση είναι ότι τα αθροίσματα δεν “βγαίνουν”. Ενώ αναφέρει ότι οι εκδότες του Έθνους, του Πρώτου Θέματος και της Real News (Πήγασος, Εκδόσεις Πρώτο Θέμα και Real Media αντίστοιχα), μοιράστηκαν 2.392.461 ευρώ, τα ποσά των συνοδευτικών εγγράφων από τηδι@υγεια δεν ξεπερνούν τα 930.000 ευρώ. Η ιστορία αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον.

Με λίγο ακόμη ψάξιμο, φτάνουμε στην αρχική πηγή της είδησης που δεν είναι άλλη από το ερώτημα της βουλευτή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων,Σταυρούλας Ξουλίδου, στη Βουλή, σχετικά με τις εν λόγω συμβάσεις που έγιναν μεταξύ ΟΕΔΒ -πριν τον κλείσει η κυβέρνηση- και των εκδοτών. Σύμφωνα λοιπόν με το ερώτημα (εδώ το pdf) της Στ. Ξουλίδου, τα ποσά που αναγράφονται στα έγγραφα αποτελούν υπόλοιπα της αρχικής υποχρέωσης. Για το ποσό των 2,4 εκατ. ευρώ, επικαλείται τις τρεις αρχικές συμβάσεις του ΟΕΔΒ (από το 2009). Επειδή υπάρχει η εκκρεμότητα της μη δημοσίευσης των συμβάσεων του ΟΕΔΒ που επικαλείται η κα. Ξουλίδου,δεν θεωρώ (για την ώρα) δεδομένα τα συνολικά ποσά.

Εκείνο που μου κίνησε περισσότερο την περιέργεια, δεν ήταν τόσο τα ποσά, όσο το ότι αυτά αντιστοιχούν σε τρεις μόλις τίτλους (Πάπισσα Ιωάννα,Υπέροχη Ελλάδα, Αθήνα – 60 μορφές στο φως). Σημειώστε εδώ ότι ο τρίτος τίτλος (μεγέθους 140 σελίδων) δεν κυκλοφορεί στην αγορά, αλλά τυπώθηκε για να μπει στη σακούλα της Real News, στις 11/9/2010. Επίσης, με τιμές βιβλιοπωλείου η Πάπισσα Ιωάννα κοστολογείται από 15 έως 30 ευρώ. Τέλος, η τύχη του Υπέροχη Ελλάδα, αγνοείται, καθώς δεν το βρήκα ούτε σαν “δώρο”, ούτε σε βιβλιοπωλείο (σύμφωνα με το The PressProject το βιβλίο αυτό μπορεί να μην υπάρχει καν).