Τιμόκλη, φέτος να σμίγουμε ξανά

Με το Θωμά δουλεύουμε χρόνια μαζί. Κάθε χρόνο με καλεί στη γιορτή του, στο χωριό. Έλα, γιατρέ, θάχει και κεμετζέν. Φέτος ντράπηκα να ξαναπώ θα δούμε κι είπα θάρθω.
Φτάσαμε με τη γυναίκα μου στο χωριό, λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ το Κιλκίς, αλλά στο σπίτι του Θωμά δεν ήταν κανένας. Θα ‘ναι στα μνήματα. Ωραία, πάμε.
Τα μνήματα είναι σ’ ένα όμορφο λοφάκι, αντίκρυ στο χωριό. Γεμάτα κόσμο. Δυο παπάδες έψελναν με τη σειρά, τρεις λύρες έπαιζαν εδώ κι εκεί. Οι γυναίκες κερνούσαν γλυκά, ψωμάκια και μεζέδες, οι άντρες τσίπουρο και κρασί. Εντόπισα το Θωμά και προχωρήσαμε προς το μέρος του. Μας καλοσώρισε, αλλά έμοιαζε ζεματισμένος. Ο πάππος. Ε, τι έπαθε ο πάππος; Ρεζίλ’ εγέντουνε, εκατό χρονών άνθρωπος…
Τον είδα τον πάππο- Θωμά, δυο μνήματα παρακεί. Ένα μνημείο του χρόνου. Φορούσε τραγιάσκα, μουρμούριζε λόγια ακατάληπτα σε μένα και έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του. Ο εγγονός Θωμάς τον πλησίασε και τον έπιασε με τα δυο του χέρια. Έλα παππού, να πηγαίνομε. Φτάνει τόσο… Ο παππούς υπάκουσε και ακολούθησε ειρηνικά. Τότε είδα δυο ονόματα στον τάφο που στεκόταν: Ανάργυρος, ετών 36, 4 Νοεμβρίου 1944. Τιμόκλεια, ετών 92, 8 Αυγούστου 2007. Τότε κατάλαβα τη φούρια του εγγονού Θωμά, αλλά και τα τελευταία λόγια του πάππου Θωμά. Τιμόκλη, φέτος να σμίγουμε ξανά.

Εκείνο το φθινόπωρο ήταν άγριο. Όχι γιατί χάλασε ο καιρός νωρίς, ο καιρός πήγαινε με τα συνηθισμένα του. Άγρια και ξαφνικά ήταν τα φερσίματα των ανθρώπων. Η Τιμόκλεια δεν έδινε μεγάλη σημασία, είχε το δικό της ντέρτι.
Πρωτομηνιά ήταν, του Νοέμβρη. Στο χωριό δε σταματούσαν τα σούρτα φέρτα, οι αγριοφωνάρες των αντρών, τα πνιχτά κλάματα των γυναικών. Οι Γερμανοί είχαν φύγει. Οι πρόσφυγες ετοιμαζόντουσαν να ξεκαθαρίσουν τους δικούς τους λογαριασμούς.
Η Τιμόκλεια δε νοιαζόταν για τον άντρα της. Νοιαζόταν για το Θωμά. Και οι δυο είχαν πάρει όπλα και οι δύο είχαν «εκτεθεί» – χωρίς να έχουν κάνει τίποτα παραπανίσιο. Περισσότερο είχε φανεί ο Θωμάς. Και τώρα τους καλούσαν όλους να πάνε να κλειστούν στο Κιλκίς, για να αντισταθούν στους κομμουνιστές.
«Κοίτα κακομοίρη μου μη το κουνήσεις απ’ το χωριό… άσε τους παλαβούς  να τρέχουν…». Ο Θωμάς άνοιξε το στόμα να φέρει αντίρρηση, αλλά η Τιμόκλη κόλλησε πάνω του. Άνοιξε ολόκληρη, κορμί ψυχή ν’ αχνίζουν, τον έκλεισε μέσα της, τον φυλάκισε. Ο Θωμάς δεν εμφανίστηκε στην πλατεία το μεσημέρι, όπως ήταν η συμφωνία, για να ξεκινήσουν όλοι μαζί.
Εκεί ήταν το υπόλοιπο χωριό. Με τα πόδια θα πήγαιναν, κάτι παραπάνω από δυο ώρες δρόμος είναι το Κιλκίς. Ένα τίποτα για τους σκληραγωγημένους πρόσφυγες. Οι άντρες αρματωμένοι, οι γυναίκες να τους δίνουν το σακούλι με τα προσφάγια, τα παιδιά να χοροπηδάνε ενθουσιασμένα.
«Φεύγω Τιμόκλη…» είπε ο Ανάργυρος «το νου σου στα παιδιά και το σπίτι!». Η Τιμόκλη κάτι μουρμούρισε, ο Ανάργυρος έσκυψε προς το μέρος της σα να ήθελε να τη φιλήσει, αλλά κρατήθηκε. Τέτοιες οικειότητες μπροστά σε κόσμο δεν τις συνήθιζαν τα αντρόγυνα. Τελικά ο Ανάργυρος αγκάλιασε τις κόρες του, μικρές και κλαψιάρες και οι τρεις. Πριν το καταλάβουν, χωρίστηκαν.
Οι επόμενες μέρες ήταν ο μήνας του μέλιτος για το παράνομο ζευγάρι. Η Τιμόκλεια έστελνε τις κόρες της στη μάνα της, στην άλλη άκρη του χωριού, τάχα για να μην τις έχει στα πόδια της, στις δουλειές της. Και ο Θωμάς υποτίθεται ότι κρυβόταν, για να μη τον βρει ο ΕΛΑΣ. Εν μέρει σωστό, αλλά κρυβόταν κατά απόλυτη προτίμηση εκεί που βρισκόταν η Τιμόκλη.
Ένα χρόνο τώρα τραβούσε η ιστορία. Παραπάνω από χρόνο, γιατί έσπαζαν ακόμα καπνά στα χωράφια, όταν τα έφτιαξαν. Σχεδόν χωρίς να πουν κουβέντα. Κοιταζόντουσαν μονάχα οι δυο τους και έπαιρναν φωτιά. Ώσπου ένα ξημέρωμα, με τ’ αστέρια ακόμα ψηλά, ο  Θωμάς άπλωσε το χέρι του και  την άγγιξε στον ώμο. Κι αυτή, αντί να τραβηχτεί, έπεσε πάνω του κι έσμιξαν για πρώτη φορά εκεί, πάνω στο χώμα, ανάμεσα στα πυκνά πράσινα φύλλα.
Ποτέ δεν είχαν χρόνο. Λίγα λεπτά, λίγη ώρα κάθε φορά, στα κλεφτά. Οι παρέες τους στα χωράφια ήταν πάντοτε λίγα μέτρα παρακεί. Κι όταν χειμώνιασε και άρχισαν να βρίσκονται στο χωριό, οι δυσκολίες ήταν ακόμα περισσότερες, καθώς τα σπίτια και τα παράσπιτα και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με παιδιά και γυναικομάνι. Αλλά, τίποτα δε μπορούσε να τους κρατήσει μακριά. Ο Θωμάς τρύπωνε στον αχυρώνα, ακριβώς αποκάτω από το σπίτι της Τιμόκλειας και κείνη κατέβαινε, τάχα να ταΐσει τα κτήνη. Εκεί, στο στεγνό κομμάτι με τα άχυρα, έσμιξαν αμέτρητες φορές, με τον πόθο να ξαναφουντώνει αμέσως μόλις έσβηνε, ακόμα πιο δυνατός, αλλά χωρίς άλλο. Άλλες φορές βρισκόντουσαν στο εκκλησάκι του Αγίου Ευγενίου, έξω από το χωριό, με φοβερές τύψεις, γιατί και οι δυο τους ήταν θεοσεβούμενοι. Αλλά, τις περισσότερες φορές έσμιγαν στα χωράφια, ολιγόλεπτοι δραπέτες από την ίδια τους τη ζωή.
Κι όμως, για πολύν καιρό κανένας δεν τους μυρίστηκε – εκτός από την Σοφία. Η γυναίκα του Θωμά, είχε καταλάβει τα πάντα, εδώ και καιρό, αλλά τι να πει; Τα κατάπινε και περίμενε. Συλλογιζόταν μονάχα τι μάγια είχε κάνει αυτή η σκύλα στον άντρα της. Γιατί, κάνοντας τις συγκρίσεις, εκείνη ήταν και πιο νέα και πιο ψηλή και πιο όμορφη. Και του είχε κάνει και δυο αγόρια. Μια μέρα κόντεψε να τρελαθεί όταν είδε με τα μάτια της το Θωμά να πετάει σ’ ένα φράχτη το φαΐ που του είχε βάλει για το χωράφι. Δε θα έμενε νηστικός βέβαια, θα έτρωγε το φαγητό αυτηνής. Και όχι μονάχα το φαγητό της… Γιατί και στο κρεβάτι, μήνες τώρα ο Θωμάς δεν την είχε αγγίξει. Αλλά που να τα πει αυτά, τα ανήκουστα; Τα έλεγε μονάχα στην Παναγία, σιωπηλά, κάθε Κυριακή και σε κάθε άλλη περίσταση που πήγαινε στην εκκλησία. Αλλά, κι από κει φως δεν έβλεπε. Και, τελευταία, άρχισαν να φτάνουν στ’ αυτιά της τα κουτσομπολιά. Εικασίες, γιατί κανένας δεν είχε υπάρξει αυτόπτης. Αλλά το μυστικό παραήταν μεγάλο για να κρατηθεί επ’ αόριστον μυστικό… Κι αν δεν ήταν τότε τα πολιτικά, ο μεγάλος πόλεμος ανάμεσα στις δυο ένοπλες παρατάξεις και τα φονικά και ο φόβος και η αγωνία για το τι θα ξημερώσει, θα τους είχαν γράψει οι εφημερίδες από καιρό. Αλλά η ματωμένη σκόνη της εποχής άφηνε ακόμα και τέτοιες υποψίες ανεξερεύνητες, στο σκοτάδι.
Ο Θωμάς πέρασε αμέσως μόλις  έφυγαν οι άλλοι για το Κιλκίς, από το στάβλο στο κρεβάτι της Τιμόκλης. Εκεί, για πρώτη φορά, έσμιξαν με την άνεσή τους. Με το όπλο και τις γεμιστήρες από δίπλα, με έτοιμη τη διαφυγή και μελετημένη την απόκρυψη στην παραμικρή εμφάνιση κάποιου ελασίτικου αποσπάσματος ή καμιάς γειτόνισσας. Με υφαντά σεντόνια κάτω από τα κορμιά τους, αντί για χώμα ή άχυρα. Και με τη δυνατότητα, καθώς για πρώτη φορά έβλεπαν ο ένας τον άλλον χωρίς τα χωριατόρουχα, να σβήνουν και να ξανασβήνουν τον πόθο, κατά βούληση.
Κάποιες φορές αναρωτήθηκαν για το αύριο, αλλά απάντηση δεν υπήρχε. Δεν τολμούσε κανένας από τους δυο τους να σκεφτεί φωναχτά αυτό που έλεγε και ξαναέλεγε από μέσα του: κι αν ο Ανάργυρος δε γυρίσει; Κανείς τους δεν πρότεινε να παρατήσουν τα παιδιά και τα σπίτια τους και να φύγουν, για Θεσσαλονίκη ή Αθήνα. Ούτε η Τιμόκλη ούτε ο Θωμάς θα άφηναν ποτέ τα παιδιά τους, ταγμένοι στον αταβιστικό νόμο του καθήκοντος. Έβλεπαν ότι η μοναδική πραγματική λύση θα ήταν να σταματήσουν. Αλλά αυτό δεν ήταν λύση, ήταν θάνατος.
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε το παράνομο ερωτικό συναπάντεμα. Τα ξημερώματα της 4^ης Νοεμβρίου όλο το χωριό ξύπνησε από υπόκωφα μπουμπουνητά, που ερχόντουσαν από τη μεριά του Κιλκίς. Ντύσου και φύγε, είπε η Τιμόκλη και έτρεξε στης μάνας της, να βρει τις θυγατέρες της. Κι ο Θωμάς πέρασε από το σπίτι του. Είμαι καλά, Τσόφα, είπε στη γυναίκα του. Θα κρύβομαι πάνω, στο λόγγο. Όποιος με ζητήσει θα λες πήγε στο κυνήγι.
Η μάχη ακουγόταν στο χωριό ώρες πολλές. Κάποτε ησύχασε. Τρεις μέρες μετά έφεραν τους έντεκα σκοτωμένους του χωριού όλους μαζί, στην καρότσα ενός  φορτηγού που διέθεσε ο ΕΛΑΣ. Όλο το χωριό ήταν στην κηδεία και έκλαιγε – και οι πολιτικά αντίθετοι, γιατί οι νεκροί ήταν λίγο πολύ συγγενείς τους, γείτονές τους, παιδικοί φίλοι. Εκτός από το Θωμά, ο οποίος είχε γίνει άφαντος. Και η Τιμόκλη ήταν εκεί, με τα τρία κορίτσια της στα μαύρα. Ο πληθυσμός του νεκροταφείου διπλασιάστηκε, σχεδόν, σε μια μέρα.
Το Θωμά τον αναζητούσε επίμονα ο ΕΛΑΣ, αλλά εκείνος κατάφερε να συναντήσει μια μεγάλη ομάδα της δικής του παράταξης, που δεν είχε μπει στο Κιλκίς, αλλά έμεινε στα βουνά και έτσι δεν τον βρήκαν. Στο χωριό επέστρεψε λίγους μήνες πιο ύστερα, μετά τη Βάρκιζα.
Μετά το σπίτι του, διακριτικά αλλά χωρίς να κρύβεται, πήγε ως το σπίτι της Τιμόκλης, για τα συλλυπητήρια. Είχε μαζί του και τα δυο αγόρια του, τα οποία όμως έμειναν στο δρόμο για παιγνίδι.
Η Τιμόκλη φούρνιζε ψωμί όταν τον είδε. Στα μαύρα, με το μαντίλι δεμένο σφιχτά στο κεφάλι. Δε σταμάτησε τη δουλειά της. Εκείνος δε μπορούσε να πει κουβέντα. Φύγε, του είπε ήσυχα. Τελείωσε… Ο Θωμάς κατάλαβε και έφυγε.
Έζησαν στο ίδιο χωριό τις επόμενες δεκαετίες. Τα σπίτια τους ήταν γειτονιά, αλλά ελάχιστες φορές συναντήθηκαν και ποτέ μόνοι. Ο Θωμάς επιζητούσε για πολλά χρόνια να ξανασμίξουν, αλλά μάταια. Η Τιμόκλεια δεν άφησε κανένα περιθώριο. Ούτε καν του εξήγησε. Δεν του είπε τίποτα για τα όνειρα που έβλεπε, ούτε για την αποβολή που είχε, λίγες μέρες μετά την κηδεία του Ανάργυρου. Αφοσιώθηκε στις κόρες της, τις μικροπάντρεψε, απόχτησε γρήγορα εγγόνια. Όλοι στο σπίτι της την κοιτούσαν στα μάτια, ο λόγος της ήταν νόμος. Και σύντομα απόχτησε σε όλο το χωριό τη φήμη της αυστηρής, προκομμένης και αξιοσέβαστης χήρας.
Ο Θωμάς στεναχωριόταν, αλλά δε μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο. Τα βρήκε και πάλι με τη γυναίκα του, γένησαν άλλα τρία παιδιά και έζησαν μαζί ειρηνικά ώσπου εκείνη έφυγε, πριν λίγα χρόνια.
Πηγή

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΑΝΑ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ!

Με αυτό το site που περιλαμβάνει μουσική και video με χιλιάδες εκτελεστές από όλες τις χώρες νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς να
αναζητήσει κάτι καλύτερο και πληρέστερο.
Kαλή Ακρόαση!
Εδω  ο συνδεσμος  

Και  εδω  ενα δειγμα

 

Ταξισυνειδησία και μεταναστευτικός ριζοσπαστισμός, του Κωστή Καρπόζηλου

Πρόκειται για μια άγνωστη πτυχή της ελληνοαμερικανικής ζωής η οποία εστιάζει στις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες και στη συμμετοχή των Ελλήνων μεταναστών στις οργανώσεις της αμερικανικής αριστεράς, και γενικότερα στο αμερικανικό εργατικό κίνημα."  Ο μεταδιδακτορικός ερευνητής - ιστορικός του Columbia Univercity Κωστής Καρπόζηλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr, σχετικά με την υλοποίηση αλλά και το θέμα του ντοκυματέρ "Ταξισυνειδηστία: H άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού" που προβάλεται για πρώτη φορά στις 21/3 στη Θεσσαλονίκη.

Κ.Κ.: Eίναι η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού, ένα ιστορικό ντοκιμαντερ το οποίο αφηγείται την πορεία του μεταναστευτικού ριζοσπαστισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες από την εποχή της μαζικής μετανάστευσης, στις αρχές του 20ου αιώνα εώς και το 1950, εποχή των Μακαρθικών διώξεων και της ενσωμάτωσης των μεταναστών στο ανασυγκροτημένο αμερικανικό όνειρο.

Το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ είναι  αποτέλεσμα μιας ομαδικής δουλειάς, μια φιλόδοξη παραγωγή που στηρίζεται σε πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό από την ιστορία της αμερικανικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, ενώ σημαντικό μέρος της έρευνας σχετίζεται με την ενασχόλησή μου με τα ζητήματα αυτά στο πλαίσιο της διδακτορικής μου διατριβής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης.

Σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ είναι ο Κώστας Βάκκας, ένας άνθρωπος της Αριστεράς με παρουσία σε πολιτικοποιημένες κινηματογραφικές καταγραφές ιστορικών γεγονότων. Η Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Αποστόλης Μπερδεμπές» εξασφάλισε τη χρηματοδότηση του όλου εγχειρήματος –η εταιρεία ιδρύθηκε από φίλους και φίλες του αγωνιστή του αντιδικτατορικού κινήματος στις ΗΠΑ, Αποστόλη Μπερδεμπέ, ο οποίος πέθανε πρώιμα το 1979.
Κρ.Π.: Πώς προέκυψε η επιλογή σας γι’ αυτήν την συγκεκριμένη διατριβή;

Κ.Κ.: Η έρευνα αυτή ξεκίνησε το 2004, όταν έπεσε στα χέρια μου -σχετικά τυχαία- η εφημερίδα «Εμπρός», η οποία εκδίδονταν ως το ελληνόγλωσσο όργανο του Κομμουνιστικού κόμματος των ΗΠΑ. Μου γεννήθηκε η απορία, τι είδους παράδοση ήταν αυτή, ποιά ήταν η παρουσία των Ελλήνων κομμουνιστών στις ΗΠΑ.

Το 2006, η έρευνα αυτή που είχα ήδη ξεκινήσει, συστηματοποιήθηκε, και αποτέλεσε το αντικείμενο της διδακτορικής μου διατριβής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας.
Αυτή την περίοδο δουλεύω πάνω σε αυτό το θέμα με στόχο την έκδοση ενός βιβλίου, το οποίο θα αναδεικνύει την παρουσία των ριζοσπαστικών ιδεών στις τάξεις των μεταναστών και ταυτόχρονα θα σχολιάζει τους συνολικότερους μετασχηματισμούς της μεταναστευτικής παρουσίας στις ΗΠΑ, και τον ρόλο αυτών των μετασχηματισμών στη διαμόρφωση του εργατικού κινήματος, των κοινωνικών και πολιτικών αναζητήσεων της αμερικανικής κοινωνίας.

Κρ.Π.: Τα ευρήματα αυτής της έρευνας ποια ήταν;

Κ.Κ.: H ελληνική μετανάστευση ήταν κομμάτι της ευρύτερης πληθυσμιακής μετακίνησης  από την νοτιοανατολική Ευρώπη.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, παρατηρούμε πως οι μετανάστες μεταφέρουν στις ΗΠΑ τις πολιτικές και κοινωνικές ιδέες που έχουν αναπτύξει στην Ευρώπη, και στο πλαίσιο αυτό εμφανίζονται ελληνικοί σοσιαλιστικοί κύκλοι.  Στην πορεία, η εμπλοκή τους στα ερωτήματα και στα διλήμματα της αμερικανικής ζωής οδηγεί σε μία όσμωση με τις ιδέες της κοινωνικής χειραφέτησης στις ΗΠΑ.

Άρα και η ελληνοαμερικανική αριστερά είναι προϊόν της συνάντησης του μεταναστευτικού ριζοσπαστισμού και της δυναμικής των επαναστατικών ιδεών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κρ.Π.: Θέλετε να πείτε περισσότερα για τον όρο "μεταναστευτικός ριζοσπαστισμός"; 
Κ.Κ.: Πρόκειται για μία μακρά παράδοση πολιτικής και κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης στις τάξεις των μεταναστευτικών κοινοτήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες- σκεφτείτε τους πρωταγωνιστές στο Σικάγο του 1886 που ήταν γερμανικής καταγωγής.

Η διακριτή εργατική μεταναστευτική κουλτούρα –με εκδόσεις, εφημερίδες, λέσχες και οργανώσεις- εμφάνισε ιδιαίτερη δυναμική στη δεκαετία της Μεγάλης Ύφεσης και στα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, πριν εξαφανιστεί υπό το βάρος των πολιτικών διώξεων και της κοινωνικής ενσωμάτωσης.

Κρ.Π.: Ποιό είναι το διάγραμμα της ιστορίας του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού;
Κ.Κ.: Στις αρχές του 20ου αιώνα, παρατηρούμε τη δράση μικρών σοσιαλιστικών οργανώσεων που σχετίζονται με τη σοσιαλιστική κίνηση στην Ελλάδα- τις εφημερίδες του Γιαννιού, του Δρακούλη κλπ.
Στα χρόνια γύρω από την Οκτωβριανή Επανάσταση, εκεί στο γύρισμα της δεκαετίας του ’20, καταγράφεται η εμφάνιση ελληνόγλωσσων εφημερίδων οι οποίες συνδέονται πλέον όχι με τη σοσιαλιστική κίνηση στην Ελλάδα, αλλά με τις οργανώσεις της αμερικανικής Αριστεράς.
Η πρώτη εφημερίδα, η «Οργάνωσις» εκδόθηκε  στο Σινσινάτι το 1916 – 1917, ως όργανο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος των Η.Π.Α.  Την επόμενη χρονιά εκδίδεται στη Νέα Υόρκη η «Φωνή του εργάτου», που συνδέεται με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «Εμπρός», ως όργανο πλέον του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το ντοκυμαντέρ, παρακολουθεί λοιπόν τη διαδρομή της ελληνοαμερικανικής Αριστεράς από τις απαρχές του 20ου αιώνα έως τα χρόνια των Μακαρθικών διώξεων.

Τα «παιδιά της χορωδίας» του Φράνκο

Ο Ισπανός δικτάτορας Φράνκο τα άφησε όλα πολύ καλά οργανωμένα. Κάθε μέρα μια ομάδα «καλά εκπαιδευμένων» παιδιών θα τραγουδούσαν στην βασιλική Κοιλάδα των Πεσόντων για να δοθεί μεγαλύτερη επισημότητα στους νεκρούς του Εμφυλίου Πολέμου, τα θύματα «της ένδοξης σταυροφορίας» του. Αυτό ήταν η επιθυμία του πρώην δικτάτορα. Αλλά έτσι παραμένει έως και σήμερα.
 Ένα ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ υπό τον τίτλο «A la Sombra de la Cruz» («Στη σκιά του Σταυρού») «ρίχνει» μια ματιά μέσα στο οικοτροφείο των «choirboys» (Τα παιδιά της χορωδίας) που βρίσκεται στο εσωτερικό του μαυσωλείου του πρώην δικτάτορα στα βουνά Γκουαντάραμα έξω από τη Μαδρίτη. Δημιουργήθηκε το 1958. Ο Ιταλός σκηνοθέτης Αλεσάντρο Πούγκνο και ο Ισπανός παραγωγός Αντόνιο Σάουρα Μεντράνο κατάφεραν να εξασφαλίσουν μια άνευ προηγούμενου πρόσβαση στην Κοιλάδα των Πεσόντων όπου κείτονται τα ερείπια της Φάλαγγας του Φράνκο και 33.847 θύματα του εμφύλιου πολέμου και από τις δύο πλευρές.

«Είναι ένα ντοκιμαντέρ – κόσμημα» υποστηρίζει ο Μεντράνο. «Μας δείχνει την πραγματικότητα, χωρίς να παίρνει ακραία θέση, έτσι ώστε όλοι να μπορούν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Αυτό που μπορεί να φαίνεται φυσιολογικό για έναν πιστό, μπορεί να φαντάζει τρομακτικό για εκείνους που το βλέπουν ως κάτι που έρχεται από τους μεσαιωνικούς χρόνους».
Η ταινία πάντως άφησε άφωνους τους θεατές στην πρεμιέρα του στην Ισπανία με τους περισσότερους να το χαρακτηρίζουν ως ένα «σκοτεινό παραμύθι».
Περιτριγυρισμένο από το απότομο τοπίο της κοιλάδας, το σχολείο των «choirboys» ηλικίας από 8 έως 14 ετών διοικείται από Βενεδικτίνους μοναχούς που έχουν μόνο ένα σκοπό: να ενσταλάξουν ένα μήνυμα αντίστασης ενάντια σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούν τη μεγαλύτερη απειλή, την εκκοσμίκευση της κοινωνίας.


Το οικοτροφείο μοιάζει αδιαπέραστο από το πέρασμα του χρόνου. Τα κλειστοφοβικά δωμάτια χρησιμοποιούνται για να διασφαλίσουν «την τελευταία σταυροφορία κατά του κοσμικού κράτους».
«Δηλώνουμε συγκλονισμένοι από τα ισλαμικά ιεροδιδασκαλεία στο Αφγανιστάν, αλλά όχι από κάτι που βρίσκεται μόλις 50 χιλιόμετρα από τη Μαδρίτη» σημειώνει ο Μεντράνο.
Ο Πούγκνο θυμάται την πρώτη φορά που ανακάλυψε το οικοτροφείο. «Ζούσα στη Μαδρίτη όταν μια ημέρα μαζί με τη φίλη μου περάσαμε από την Κοιλάδα των Πεσόντων». «Για μένα ήταν απλώς ένα μνημείο και το επίκεντρο μιας έντονης συζήτησης αναφορικά με την ιστορική μνήμη. Όταν φτάσαμε η φίλη μου δεν ήθελε να πάει μέσα στην εκκλησία, έτσι πήγα μόνος μου. Αυτό που έβλεπα ήταν ένας τεράστιος χώρος, χωρίς κανένα φως και ένας μοναχός. Το βρήκα τελείως κινηματογραφικό».
Όταν ο Πούγκνο συνέλαβε την ιδέα για το ντοκιμαντέρ, οι μοναχοί δεν έφεραν καμιά αντίρρηση και ο ίδιος πέρασε τέσσερα χρόνια να επισκέπτεται και να γυρίζει πλάνα στο οικοτροφείο. Ο ίδιος πιστεύει ότι δυο παράγοντες ήταν καθοριστικοί για την πρόσβασή του στο σχολείο. «Είμαι Ιταλός και όταν άρχισα να γυρίζω ήμουν μόνο 26 χρονών. Η μόνη υποχρέωση που μου επιβλήθηκε ήταν να σεβαστώ την ιδιωτική ζωή των αγοριών». Ως εκ τούτου, όταν τα αγόρια βρίσκονται on camera είναι σιωπηλά. Ωστόσο, τα εκφραστικά πρόσωπά τους είναι από μόνα τους μια αφήγηση. Αυτές οι σκηνές ήταν οι πιο συγκλονιστικές και για τους μοναχούς, οι οποίοι ζήτησαν να καταργηθούν, όταν είδαν την ταινία.
Σε μια σκηνή, κατά την οποία ένας πρώην μαθητής επιστρέφει για να ορκιστεί ως μοναχός, τα σιωπηλά αγόρια σκιαγραφούν το μέλλον τους, όπως το φαντάζονται. Ένα από τα αγόρια ζωγραφίζει έναν ράπερ, ένα άλλο έναν αρχαιολόγο και ένα τρίτο έναν μυθιστοριογράφο. «Είναι εντυπωσιακό.  Έχουν μια ειδική αθωότητα. Δεν επιτρέπεται να έχουν  οποιοδήποτε είδος ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ούτε μπορούν να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Είναι δύσκολο να δουν ακόμη και τηλεόραση. Μπορούν  να διασκεδάσουν με βόλους  ή παίζοντας μπάλα και δείχνουν μεγάλο σεβασμό ο ένας προς τον άλλο» λένε οι δημιουργοί.
Τα αγόρια της Κοιλάδας των Πεσόντων στρατολογούνται από σχολεία σε όλη σχεδόν την Ισπανία. Ο μουσικός Βίκτωρ Χερέρο, μέλος του συγκροτήματος Josephine Foster, πήγε σχολείο εκεί και σύμφωνα με τα όσα λέει δεν έχει δραματικές μνήμες. «Οι γονείς μου δεν ήταν καν πιστοί (...) πήγα γιατί ήθελα να και αν και τώρα καταλαβαίνω όλες τις απαγορεύσεις που υπήρχαν, ήταν μια διαφορετική εμπειρία. Μου άρεσε που ήμουν εκεί. Σε αυτή την ηλικία δεν έχεις ιστορική ή θρησκευτική συνείδηση. Αργότερα κατάλαβα που είχα σταλεί. η αλήθεια είναι ότι παρά την ενοχλητική φύση του μνημείου είχα περισσότερα ερεθίσματα από το προηγούμενο σχολείο μου. Σε σφυροκοπούσαν με το θρησκευτικό δόγμα ημέρα και νύχτα αλλά η μουσική παιδεία ήταν πολύ πλούσια. Στις 11:00 τραγουδούσαμε όλοι ένα διαφορετικό κάθε φορά Γρηγοριανό άσμα από το ρεπερτόριο. Ήταν πολύ βαρετό λόγω της πειθαρχίας αλλά είμαι μουσικός χάρη σε αυτό το σχολείο».

Ο ιστορικός Vinyes Ricard ήταν ένα από τα μέλη της επιτροπής εμπειρογνωμόνων που το 2011 μελέτησαν την κατάσταση του χώρου που προοδευτικά επιδεινώνεται, λόγω της υγρασίας των διαρροών και του «θερμικού στρες». Η αντίσταση των μοναχών είναι ένα από τα κύρια εμπόδια που αντιμετώπισε η επιτροπή. «Η επιτροπή πάντα πίστευε ότι οι μοναχοί και η χορωδία πρέπει να φύγουν από εκεί. Αλλά, σύμφωνα με το νόμο οι μοναχοί έχουν εξουσία πάνω στη βασιλική, όπου βρίσκεται ο τάφος του Φράνκο» εξηγεί ο Vinyes. «Ήταν όλα πολύ περίπλοκα. Ο προηγούμενος πατέρας αρνήθηκε να μας δει. Γι' αυτούς ήμασταν ο διάβολος».
Η κινηματογράφηση του «A la Sombra de la Cruz» συνέπεσε με τις διαμαρτυρίες για το κλείσιμο της βασιλικής για εργασίες αποκατάστασης. Τις διαμαρτυρίες οργάνωσε το σχολικό συμβούλιο ενώ σε μια από τις ομιλίες ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Θαπατέρο κατηγορήθηκε για «κοσμική επίθεση».
«Χιλιάδες άνθρωποι έφτασαν με λεωφορεία» ο Πούγκνο. «Τότε ήταν που είδα την κλειστοφοβική πραγματικότητα αυτού του τόπου, περιορισμένη σε ένα ιερό βουνό, καταδικασμένη σε αυτή την τελευταία σταυροφορία. Ένιωσα ένα ρίγος».

El Pais

 

Η ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Δεν ξεχνάμε και Δεν συγχωρούμε
Συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα
Από το ‘41 έως το ‘44 και ενώ ο ελληνικός λαός με την εποποιία της εθνικής αντίστασης (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ)
γινόταν για πρώτη φορά κυρίαρχος στον τόπο του, τα Τάγματα Ασφαλείας οι ράλληδες και η ομάδα Χ του
Γρίβα χτυπούσαν τους Έλληνες αγωνιστές και τον λαό μαζί με τις κατοχικές δυνάμεις. Το ‘44 με την
αλλαγή φρουράς και την επικυριαρχία των Άγγλων, οι ίδιες ομάδες τα ίδια άτομα, πήραν άφεση
αμαρτιών και υπό την ηγεσία των νέων αφεντάδων τους χτυπούσαν τον επαναστατημένο λαό της
Αθηνάς και έσπερναν την τρομοκρατία σε όλη τη χωρά. Το ‘73 κάτω από την καθοδήγηση της
αμερικανοκίνητης χούντας τα ίδια πρόσωπα πρωτοστατούν στα τραγικά γεγονότα της Κύπρου.
Αυτούς θέλει να «τιμήσει» η φασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής στην πόλη μας στις 31/3 και αυτών
το έργο συνεχίζει.
Σήμερα, η πολιτική της κατάργησης των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η
φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής καθημερινά, οξύνεται και κλιμακώνεται. Απανωτές επιστρατεύσεις
απεργών, εισβολές των δυνάμεων καταστολής σε στέκια συλλογικοτήτων, χημικά και άγρια καταστολή
σε κάθε κινητοποίηση, ρατσιστικές και βάρβαρες επιχειρήσεις («Ξένιος Δίας») ενάντια σε μετανάστες,
δεκάδες συλλήψεις αγωνιστών και στήσιμο κατηγορητηρίων γιατί αντιστέκονται στην πολιτική του
συστήματος, κακοποίηση συλληφθέντων, καλλιέργεια κλίματος «τρόμου» και ταύτιση κάθε μαζικής
κινητοποίησης με τη «βία και την ανομία», είναι μερικά από όσα ζει και αντιμετωπίζει ο λαός και η
νεολαία το τελευταίο διάστημα.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, ρόλο έρχεται να παίξει και η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγή. Πογκρόμ
εναντίον μεταναστών, δολοφονικές-ρατσιστικές επιθέσεις, κηρύγματα μίσους, επιθέσεις σε
συνδικαλιστές και αγωνιστές, αυτή είναι η δράση και ο ρόλος της. Σαν ειδικές «κατασταλτικές μονάδες»
του συστήματος στόχο έχουν να χτυπήσουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, όποιον κατεβαίνει στο
δρόμο και διαμαρτύρεται ενάντια στα μνημόνια, την τρόικα και αυτούς που ρημάζουν τις ζωές μας.
Η ύπαρξη τους δίνει το άλλοθι στην κυβέρνηση και στα παπαγαλάκια του συστήματος να προωθούν το
ιδεολόγημα των δυο άκρων όπου από τη μια στέκουν οι δολοφονικές ομάδες της Χ.Α και από την άλλη
όσοι τολμούν να αγωνίζονται, από τους κάτοικους της Χαλκιδικής και της Κερατέας εναντία στα
μεταλλεία και το Χ.Υ.Τ.Α έως τους φοιτητές κόντρα στο σχέδιο ΑΘΗΝΑ .
Τα τελευταία γεγονότα στην Τσαριτσάνη με τον αποκλεισμό της Χ.Α από την εκδήλωση για την εθνική
αντίσταση, που με την παρουσία της εκεί ήθελε να δολοφονήσει ξανά τα θύματα του φασισμού-
ναζισμού, μας δείχνουν το δρόμο! Μας δείχνουν πως πρέπει να διεκδικήσουμε καθημερινά τις πλατείες,
τις γειτονιές και τους χώρους εργασίας μας γιατί αυτές ανήκουν σε εμάς, στο λαό που τα τελευταία
χρόνια έχει κατεβεί μαζικά στους δρόμους για να διεκδικήσει το δικαίωμα του στην ζωή και όχι στις
εφεδρείες του συστήματος όποιο αντισυστημικό προσωπείο κι αν φοράνε.
Καλούμε σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, πολιτικές οργανώσεις, συλλογικότητες, φορείς,
όσους και όσες δεν ανέχονται την ύπαρξη των φασιστών στην πόλη μας,
σε μαζική αντιφασιστική συγκέντρωση-διαδήλωση,
την Κυριακή 31/3, στις 10:30 π.μ., στην κεντρική πλατεία της Λάρισας.
οι δρόμοι ανήκουν σε αυτούς που αντιστέκονται
ΑΡΕΝ, αντιρατσιστική πρωτοβουλία Λάρισας, ΕΕΚ, ΚΕΕΡΦΑ(Λάρισας), ΚΚΕ (μ-λ),ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μέτωπο
Ενάντια Στο Φασισμό, Ίος Βιοχημείας, Παρέμβαση Ιατρικής,
αντιφασίστες-αντιφασίστριες

«Οταν ο Διάβολος απαγγέλλει την Αγία Γραφή»!

Ας δούμε κατ' αρχάς τα στοιχεία:

• Στο Λουξεμβούργο του κ. Γιούνκερ, προέδρου του Γιούρογκρουπ, ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν είναι 7 φορές μεγαλύτερος από το ΑΕΠ της χώρας όπως στην Κύπρο, αλλά 20 φορές μεγαλύτερος...
• Στην Ελβετία, το μέγεθος δύο μόνο τραπεζών, της UBS και της Credit Suisse, είναι σχεδόν 7 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ όλης της χώρας...
• Στο Βέλγιο, δύο τράπεζες, η Dexia και η Fortis έχουν μέγεθος σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας...
• Στη Βρετανία, τρεις τράπεζες, οι RBS, Barclays, HSBC, έχουν μέγεθος 4 φορές μεταλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας...
• Στη Γερμανία, μια μόνο τράπεζα, η Deutsche Bank, έχει μέγεθος που ανέρχεται σχεδόν στο ΑΕΠ όλης της χώρας...
• Στη Γαλλία, μια μόνο τράπεζα, η BNP Paribas, έχει μέγεθος που ξεπερνά όλο το ΑΕΠ της χώρας...
• Στην Ισπανία, μια μόνο τράπεζα, η Santander, έχει μέγεθος όσο και το ΑΕΠ της χώρας...
• Σε Σουηδία και Ολλανδία το μέγεθος του τραπεζικού τομέα ξεπερνά κατά 3,5 φορές το ΑΕΠ των δύο χωρών...
• Σύμφωνα με την «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών» για το έτος 2010 το μέγεθος του χρηματοπιστωτικού τομέα όσον αφορά μόνο τους «άυλους τίτλους» ξεπέρασε τα 1.030 δισ. δολάρια, όταν την ίδια χρονιά το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν μόλις 62 δισ. δολάρια. Δηλαδή, ήταν μεγαλύτερος κατά 16 τουλάχιστον φορές...
• Στην Αμερική, εν μέσω κρίσης, στο τρίτο τρίμηνο του 2009, το 80% της αύξησης των συνολικών κερδών προερχόταν από το χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος, όμως, αντιπροσωπεύει μόνο το 25% της αμερικανικής οικονομίας.
• Στην Ευρώπη το 2007 - 2008, ενώ το σύνολο της οικονομίας παρουσίαζε ρυθμούς μεγέθυνσης 3%, οι τράπεζες εμφάνιζαν ρυθμούς επέκτασης των κερδοσκοπικών τους κεφαλαίων από 40% μέχρι και 80% το χρόνο. Ταυτόχρονα, ενώ το εθνικό προϊόν αύξανε με ετήσιο ρυθμό 4%, ο δανεισμός της οικονομίας αύξανε με ρυθμό ανώτερο του 8%.

Ολα αυτά μάς οδηγούν στον Χριστόφορο Κολόμβο, τον ήρωα της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, ο οποίος το έθετε ως εξής:

«Πίστη, ελπίδα, φιλευσπλαχνία αλλά πιο σπουδαίο απ' όλα αυτά είναι το τραπεζικό κέρδος»...

*

Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο»¹ παρατηρεί ότι στην επιδίωξή του για ένα κέρδος της τάξης του 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μην είναι έτοιμος να διαπράξει ο καπιταλιστής, ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και να οδηγηθεί στην κρεμάλα.

Εκείνο το 300% για το οποίο μιλούσε ο Μαρξ, και για το οποίο ο καπιταλιστής είναι έτοιμος να διαπράξει κάθε έγκλημα, αποτελεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και την τυπική λειτουργία του ιμπεριαλισμού, από την εποχή που ο Λένιν έκανε λόγο για τον «τοκογλυφικό ιμπεριαλισμό». Φάση κατά την οποία «οι τράπεζες μετεξελίσσονται από το μετριόφρονα ρόλο των μεσολαβητών σε πανίσχυρους μονοπωλητές, που διαθέτουν σχεδόν όλο το χρηματικό κεφάλαιο του συνόλου των καπιταλιστών και των μικρονοικοκυραίων...».²

Ιδού πώς στο παραπάνω πλαίσιο προκύπτει η «φούσκα» ως αποτέλεσμα της έμφυτης ροπής του χρηματιστικού κεφαλαίου (δηλαδή της σύμφυσης βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου) στην αναζήτηση κέρδους:

• Το 1980, η αξία των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων ήταν 12 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
• Το 1995 είχε ήδη φτάσει στα 64 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 200% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
• Το 2005 είχε εκτιναχτεί στα 140 τρισεκατομμύρια δολάρια ή πάνω από 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 2007 στο 350% του παγκόσμιου ΑΕΠ!

Σε διάστημα λιγότερο της τριακονταετίας, δηλαδή, τα περιουσιακά στοιχεία που με τη μορφή μετοχών, ομολόγων κ.λπ. κατείχαν στα χέρια τους τραπεζίτες και κάθε λογής κεφαλαιούχοι και ιδιώτες αυξήθηκαν κατά 1.500%!

*

Ανακεφαλαιώνουμε:

1. Ο όγκος των συναλλαγών που αφορά την πραγματική οικονομία δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 2% του συνόλου των χρηματικών συναλλαγών.

2. Το Ενεργητικό των τραπεζών τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης ήταν τριπλάσιο από το παγκόσμιο ΑΕΠ και η αξία των παραγώγων 16 φορές (!) μεγαλύτερη από το παγκόσμιο ΑΕΠ.

3. Ενώ το 2006 το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν 47 τρισ. δολάρια, η αξία των μετοχών ήταν 51 τρισ. δολάρια, των ομολόγων 68 τρισ. δολάρια και των παραγώγων... 473 τρισεκατομμύρια. Το 2009, το μέγεθος των παραγώγων είχε ανέλθει στα 900 τρισ. δολάρια!

4. Σε κάθε κράτος της Ευρώπης ο κύκλος εργασιών των τραπεζών που δραστηριοποιούνται στο έδαφός του υπερβαίνει κατά πολύ το ΑΕΠ της χώρας. Μεσούσης της κρίσης, ο κύκλος εργασιών των τραπεζών στην Ιρλανδία ανήρχετο στο 700% του ΑΕΠ της χώρας, στην Ελβετία στο 650%, στη Γαλλία 320%, στη Γερμανία στο 280%.³

5. Στην Ευρωζώνη, όπου το ΑΕΠ των χωρών που την απαρτίζουν κινείται στα 10 τρισ. ευρώ, το Ενεργητικό των τραπεζών ήταν το 2010 πάνω από 43 τρισ. ευρώ, δηλαδή 4 και πλέον φορές μεγαλύτερο.

6.Κάθε δευτερόλεπτο, στο σύγχρονο κόσμο διακινούνται με ηλεκτρονική μορφή στην παγκόσμια αγορά χρήματος περί τα 320 δισ. δολάρια.

7.Το 2008, τα παράγωγα διεθνώς αναλογούσαν στο 976% του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος!⁴

*

Τι σημαίνουν τα παραπάνω:

α) Οτι η χρηματοπιστωτική «φούσκα» και η υπερεπέκταση του χρηματοπιστωτικού τομέα δεν συνιστά παρά μια τυπική λειτουργία του καπιταλισμού από συστάσεώς του και ειδικά στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

β) Ο «καπιταλισμός - καζίνο», που εντελώς πρόσφατα ανακάλυψε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών κ. Μοσκοβισί, είναι ο μόνος μονοπωλιακός καπιταλισμός που υπήρξε, υπάρχει και που μπορεί να υπάρξει. Ηδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όπως τονίζει ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», το 40% του συνολικού πλούτου της Βρετανίας προερχόταν από τόκους κεφαλαίων που ήταν τοποθετημένα στο εξωτερικό.

Ως εκ τούτου, μετά μάλιστα τις τοποθετήσεις του κ. Σόιμπλε, της κυρίας Λαγκάρντ, του κ. Μοσκοβισί, της Αγίας Οικογένειας των Βρυξελλών εν συνόλω, που δικαιολόγησαν τις αποφάσεις τους για την Κύπρο στο όνομα της ανάγκης, όπως είπαν, να μειωθεί το μέγεθος του τραπεζικού τομέα του νησιού

- παρουσιάζοντας δηλαδή σαν «δικαιολογητική βάση» για τα ενδοϊμπεριαλιστικά τους παιχνίδια το ίδιο το έγκλημα του συστήματος που υπηρετούν -

δεν έχουμε παρά να αναφωνήσουμε όπως ο Σαίξπηρ στον «Εμπορο της Βενετίας»:

«Για τους σκοπούς του ο Διάβολος μπορεί να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή»!

*

1. Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος Γ' , εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 594: «Με την ανάπτυξη του τοκοφόρου κεφαλαίου και του πιστωτικού συστήματος φαίνεται σα να διπλασιάζεται όλο το κεφάλαιο και, που και που, να τριπλασιάζεται από τον διαφορετικό τρόπο, με τον οποίο το ίδιο κεφάλαιο ή ακόμα η ίδια μόνο χρεωστική απαίτηση εμφανίζεται σε διάφορα χέρια με διάφορες μορφές. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του "χρηματικού κεφαλαίου" είναι καθαρά πλασματικό».

2. Λένιν, «Απαντα», τόμος 27, σελ. 332, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

[3] Εθνος, 2.12.2010.

[4] Η διεθνής οικονομική κρίση, η θέση της Ελλάδας και οι θέσεις του ΚΚΕ - Υλικά της ημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ (14.5.2009), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Οι Κέλτες και η μουσική

H Ιρλανδία είναι μία από τις χώρες που έχει άμεση σχέση με την Κέλτικη κουλτούρα.
Οι Κέλτες ήταν λαός που ζούσε αρμονικά με τη Φύση από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα. Η ίδια τους η ζωή εξαρτιόταν από τη φύση και αυτήν εξυμνούν στα τραγούδια και στη μουσική τους. Σ’ αυτό συνετέλεσε η παγανιστική θρησκεία των Κελτών. Ο παγανισμός είναι μια θρησκεία η οποία προσεγγίζει την έννοια της ύπαρξης μέσω της φύσης και όχι μέσω κάποιας θεότητας. Περιέχει πολλά μυθολογικά στοιχεία όπως ύπαρξη φανταστικών όντων… μονόκεροι, δράκοι, νεράιδες και ξωτικά, συνυπάρχουν με τους ανθρώπους, κρατώντας την ισορροπία μεταξύ πνευματικού και υλικού κόσμου.

δανεισμένη από εδώ

Η Κέλτικη κουλτούρα χωρίζεται σε έξι κέλτικες φυλές, οι οποίες είναι χωρισμένες σε δύο ομάδες ανάλογα με το γλωσσικό ιδίωμα. Οι φυλές Q-Celtic: Ιρλανδοί, Σκωτσέζοι, Γαλάτες και Μαννίν(Manx). Οι φυλές P-Celtic: Βρετανοί, Ουαλλοί και Κορνουάλιοι. Οι διαφορές τους είναι πολύ μεγάλες και ξεκινούν από την ίδια την τονική έκταση που χρησιμοποιούσαν. Εξελίχθηκαν με τα χρόνια και λόγω της πολυπλοκότητάς τους αναμείχθηκαν με άλλα ήδη μουσικής όπως house, trance, hip hop έως punk, rock και metal τα οποία είδη εντάσσονται στην κατηγορία Celtic fusion.
Mε τον όρο αυτό εννοούμε το πάντρεμα της παραδοσιακής κέλτικης μουσικής με όλα τα είδη μουσικής και πρωτοεμφανίστηκε στην Νότιο Αμερική στις αρχές της αποικιοκρατικής περιόδου. Συχνά αναφερόμαστε σε αυτές τις μουσικές ως root music ή all time classic.

Οι Flook ήταν Ιρλανδική μπάντα που έπαιζε ενόργανη παραδοσιακή μουσική.
Τα πέντε μέλη της έπαιζαν φλάουτο, ακκορντεόν, ξύλινο φλάουτο, μπουζούκι, μπάντζο, μαντολίνο, κιθάρα, tin whistle (κάτι μεταξύ πίκολο φλάουτο και φλογέρας) και το χαρακτηριστικό bodhrán!
Οι Lunasa από το 1997 έως και σήμερα με εφτά albums στο ενεργητικό τους. Οι Clannad ένα ροκ/φολκ Ιρλανδικό συγκρότημα από το οποίο ξεκίνησε την καριέρα της η Enya. Εδώ βρήκα δείγματα από τον μαγικό ήχο της Κελτικής άρπας στην ιστοσελίδα της Clair Hamilton.. Τέλος οι Flogging Molly που δημιουργήθηκαν από τον Ιρλανδό Dave King στον Λος Άντζελες όπου βρέθηκε ως ενήλικας. Η μπάντα είναι μία μείξη πανκ ροκ και παραδοσιακής Ιρλανδικής μουσικής. υ.γ. Οι Ιρλανδοί, αν κρίνω από τις παραδοσιακές πάντες που ανακάλυψα μέσα στο διαδίκτυο και που πλαισιώνονται πάντα από νέους καλλιτέχνες, αγαπούν πολύ την μουσική τους παράδοση και την εξελίσσουν ώστε να έχει πάντα κάτι νέο να πει. Παραδοσιακά όργανα με ιδιαίτερο ήχο, ατμοσφαιρική ή με γρήγορους ρυθμούς.. η μουσική παραμένει κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας και ιστορίας!
 Πηγη

Ναζισμός και Κομμουνισμός/Σοσιαλισμός : προσοχή στο κενό

Πολύς λόγος γίνεται για το τί σχέση έχει ο ναζισμός με τον κομμουνισμό, και πολλοί ακόλουθοι της θεωρίας των άκρων, επιμένουν να τα ταυτίζουν. Στο site του Von Mises Institut διαβάζουμε από το συγγραφέα George Reisman (μετάφραση δική μου)  στο άρθρο του Why Nazism Was Socialism and Why Socialism Is Totalitarian (Γιατί ο Ναζισμός ήταν Σοσιαλισμός και ο Σοσιαλισμός Ολοκληρωτισμός) ότι :

Η βάση του ισχυρισμού ότι η Ναζιστική Γερμανία ήταν καπιταλιστική, ήταν το γεγονός ότι οι περισσότερες  βιομηχανίες φαινομενικά συνέχιζαν να παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια.
Αυτό που ο Μίσες αποκάλυψε ήταν ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ίσχυε μόνο κατ’ όνομα στο ναζιστικό καθεστώς. Γιατί ήταν η Γερμανική κυβέρνηση και όχι οι ονομαστικοί ιδιοκτήτες που ασκούσαν όλες τις ουσιαστικές δυνάμεις της ιδιοκτησίας: αυτή, όχι οι ονομαστικοί ιδιοκτήτες αποφάσιζαν τί θα παραγόταν, σε ποια ποσότητα, με τί μεθόδους, και σε ποιον θα διανεμόταν, όπως και σε τί τιμές θα πωλούνταν και τί μισθοί θα πληρώνονταν, και ποια άλλα μερίσματα ή άλλα εισοδήματα θα επιτρεπόταν να λάβουν οι ονομαστικοί ιδιοκτήτες. Η θέση των υποτιθέμενων ιδιωτών ιδιοκτητών, όπως έδειξε ο Μίσες, μειώθηκε σε αυτό των κυβερνητικών συνταξιούχων.

Στη συνέχεια φέρνει το παράδειγμα της κεντρικής ρύθμισης τιμών και μισθών, που επιβλήθηκαν από το 1936 στη ναζιστική Γερμανία,  για να καταδείξει το ισχυρόν του επιχειρήματος ταύτισης ναζισμού και σοσιαλισμού.


Για έναν οπαδό του φιλελευθερισμού, ότι είναι κρατικό είναι κόκκινο πανί, και όταν ψάχνεις κόκκινα πανιά τα βρίσκεις παντού. Με αυτή την έννοια η ΕΕ που ρυθμίζει με την ΚΑΠ την γεωργική παραγωγή στις χώρες μέλη, μέσω του συστήματος των επιδοτήσεων κινδυνεύει να θεωρηθεί ναζιστική, μέσω της σοσιαλιστική οδού κατά Μίσες, αν και αν πιστέψει κάποιος τις απόψεις των Βρετανών συνωμοσιολόγων ευρωσκεπτικιστών στο διαδίκτυο αυτό δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Το ίδιο συμβαίνει και για οποιοδήποτε κεντρικό σχεδιασμό ή προστατευτισμό.
Επίσης γίνεται η ταύτιση ναζισμός  = ολοκληρωτισμός, σοσιαλισμός= ολοκληρωτισμός, επομένως ναζισμός = σοσιαλισμός. Βέβαια πολλοί σοσιαλιστές και κομμουνιστές απέχουν από ολοκληρωτικές πολιτικές θεάσεις, αλλά αν παραμερίσουμε την αδικία που τους γίνεται, για χάρην του επιχειρήματος, είναι προφανές ότι θυμίζει το παλιό “αστυνόμος=μπουζούκι”. Στην πρόσφατη ελληνική ιστορία έχουμε το δικτάτορα Μεταξά, φασιστικών καταβολών και πρακτικών, με οπαδούς μέχρι σήμερα, αλλά θα ήταν αστείο να τον πει κάποιος σταλινικό ή ναζιστή. Ακόμα και με τον μύθο ότι εισήγαγε το ΙΚΑ για παράδειγμα (το ΙΚΑ είχε ιδρυθεί στην πραγματικότητα με διατάγματα των προηγούμενων κυβερνήσεων Βενιζέλου και Τσαλδάρη).
Στην πραγματικότητα η αστική τάξη της Γερμανίας είχε στηρίξει από τη δεκαετία του ’30 το Χίτλερ και τους ναζιστές με χρηματοδότηση, και μπορεί κάποιος να πει ότι τον στήριξαν πολύ πρόθυμα στο έργο του. Επομένως αν υπήρχε κάποια κεντρική κυβέρνηση ήταν εναρμονισμένη με τα συμφέροντα τους. Στις εταιρίες που συνεργάστηκαν με τους Ναζί, υπάρχουν ηχηρά ονόματα όπως η Kodak, η ΙΒΜ, η Volkswagen, η Bayer, και μπορούμε ότι αυτή η συνεργασία όχι μόνο δεν τους έκανε κακό αλλά ισχυροποίησε και τη θέση τους.
Επίσης ένας μεγάλος αριθμός εταιριών χρησιμοποίησε σκλάβους εργάτες, που τους παρείχε το ναζιστικό καθεστώς.
Το μαρξιστικό αμερικανικό περιοδικό New Masses του 1937, έγραφε (μετάφραση δική μου) :

“Πριν το 1933 ο κάθε ναζιστής αγκιτάτορας φώναζε κατά της τοκογλυφίας, και του τοκογλυφικού κεφαλαίου, όταν το Σημείο 13 του Ναζιστικού προγράμματος, το οποίο απαιτεί εθνικοποίηση των μεγάλων τραστ ανακοινωνόταν σε συναντήσεις ανέργων και κακοπληρωμένων εργατών, ιδιοκτητών μαγαζιών, και υπερχρεωμένων αγροτών, η Γερμανική κυβέρνηση έγινε συνεργάτης πολλών τραπεζών και βιομηχανικών συμφερόντων. Για να εμποδίσει την κατάρρευση της γερμανικής οικονομικής ζωής η Γερμανική κυβέρνηση – “της Μαρξιστικής εποχής” όπως την αποκαλούν οι ναζί – αγόρασε πλειοψηφικό πακέτο στην Hamburg-South American Shiplines, την GelsenKirchen Bergwerksverein, την Commerz & Privat Bank, και την Τράπεζα της Δρέσδης. Επίσης αγόρασε ένα σημαντικό αριθμό μετοχών της Deutche Bank.
Όταν πήρε την κυβέρνηση το Μάρτιο του 1933, ο Χίτλερ έγινε αυτόματα συνεργάτης σε αυτές τις εταιρίες. [..] Ήταν μια χρυσή ευκαιρία. Δύο από τις μεγαλύτερες τράπεζες του έθνους και ένα μεγάλο κομμάτι του τραστ του χάλυβα ελέγχονταν ήδη από την κυβέρνηση. Ο Χίτλερ θα μπορούσε να ξεκινήσει να πραγματοποιεί τις υποσχέσεις του προγράμματος του, να φέρει σε εφαρμογή το Σημείο 13 του προγράμματος του. Παρόλα αυτά δεν έκανε τίποτα από αυτά.
Διέλυσε ο Χίτλερ τα μεγάλα τραστ; Ας πάρουμε το παράδειγμα των Vereinigte Stahlwerke  (σ.Μ: United Steel Works =  Vereinigte Stahlwerke = Ενωμένα Έργα Χάλυβα, ο πρόγονος της σημερινής ισχυρής ThyssenKrupp ). Όταν ο Χίτλερ έγινε συνεργάτης του Fritz Thyssen, τον πρόεδρο των Vereinigte Stahlwerke, αυτός ο οίκος, εκτός από την υπονόμευση της πολιτικής της GelsenKirchen Bergwerksverein, ήταν συνδεδεμένος με έναν αριθμό άλλων παρόμοιων μεταλλευτικών και μεταλλουργικών εταιριών. Μετά την ναζιστική επανάσταση ο Thyssen άρχισε να χτίζει ένα ακόμα ισχυρότερο τραστ χάλυβα. Αν και ο Χίτλερ ήταν ένας σημαντικός  συνεργάτης, ο Thyssen δεν πρέπει να τον συμβουλεύτηκε στο πως να χτίσει το τραστ του. Σε μια συνέλευση μετόχων το Νοέμβριο του 1933 αποφασίστηκε να ενωθεί η παλιά Vereinigte Stahlwerke , η Μεταλλευτική και Μεταλλουργική Εταιρεία Phoenix, τα Ενωμένα Έργα Χάλυβα Van der Zypen, και οι μονάδες παραγωγής σιδήρου Wissener, στην αγκαλιά της Μεταλλευτικής Εταιρείας GelsenKirchen. Το κεφάλαιο της τελευταίας αυξήθηκε σε 644 εκατομμύρια μάρκα, και το όνομα άλλαξε σε Vereinigte Stahlwerke. Το μερίδιο του Ράιχ σε αυτό το νέο συνδυασμό ήταν 15,5 %, σημαντική πτώση από το προηγούμενο 70%.[...]
Χάρης στο πρόγραμμα επανοπλισμού του Χίτλερ η Vereinigte Stahlwerke απολάμβανε πλούσια μερίσματα. Το 1936 ο Thyssen και 113 μέτοχοι του τραστ χάλυβα αποφάσισαν να αγοράσουν πίσω από το Ράιχ, στην ονομαστική τους αξία το μπλοκ των μετοχών της GelsenKirchen των 100 εκατομμυρίων μάρκων.Ενώ η ναζιστική κυβέρνηση παραχωρούσε υποχρεωτικά τις μετοχές της στη δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία της χώρας, άλλα συμφέροντα, την ίδια στιγμή, αύξαναν τις μετοχές τους στην Vereinigte Stahlwerke…”

Οι αστοί λοιπόν που στήριξαν το ναζιστικό καθεστώς έκαναν δουλειές ελεύθερα, και ισχυροποίησαν τη θέση τους. Τα οφέλη δε από αυτήν την περίοδο διατηρούνται μέχρι σήμερα.
Επίσης έχουμε να παρατηρήσουμε ότι ο ναζισμός έκανε χρήση πολλών συνθημάτων του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού κόμματος της εποχής, αλλά στην πραγματικότητα δεν εφάρμοσε κάτι από τις υποσχέσεις του, όταν πήρε την εξουσία. Η ιδιοκτησία  των ιδιωτών δεν ήταν ονομαστική όπως διατείνονται οι εξισωτές, ούτε και εφαρμόστηκε κάποιος κρατικός καπιταλισμός, τύπου Σοβιετικής Ένωσης. Οι μέτοχοι των εταιριών συνέχισαν να κάνουν δουλειές και να απολαμβάνουν μερίδια, χάρης στη μιλιταριστική πολιτική του Χίτλερ, την οποία προφανώς υπαγόρευαν. Στην πραγματικότητα ήταν μια ακραία έκφραση της κορποροκρατίας και της υπαγόρευσης της κρατικής πολιτικής από ιδιωτικά συμφέροντα, την οποία ζούμε στην σύγχρονη αστική δημοκρατία παγκοσμίως, ή όπως η οικειοποίηση μέσων παραγωγής της Σοβιετικής Ένωσης από μέλη του κόμματος κατά την περεστρόικα.  Θεωρώ δηλαδή ότι ο ναζισμός δεν είναι η ανατροπή της αστικής δημοκρατίας αλλά το επιστέγασμα της.
Πηγη