Του Daniel Trilling.
“Λοιπόν, ήρθατε να μιλήσετε στους
τρομοκράτες”, λέει η Μαρία Χριστιανού καθώς κατεβαίνω από το λεωφορείο,
μετά από ένα δίωρο ταξίδι μέσα από λόφους, ανατολικά της Θεσσαλονίκης. Η
Χριστιανού, μια οικολόγος , το κάνει να ακούγεται σαν μια
πολύχρησιμοποιημένη φράση, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο παράλογη: Η
Ιερισσός, ένα απομακρυσμένο χωριό στη χερσόνησο της Χαλκιδικής – τα
“τρία δάχτυλα» που προεξέχουν από τη βόρεια ηπειρωτική Ελλάδα στο Αιγαίο
– δεν είναι πολύ περισσότερο από ένα σύμπλεγμα δρόμων γύρω από ένα
σταυροδρόμι, που περιβάλλεται από βουνά από τη μία πλευρά και τη θάλασσα
από την άλλη. Ο ένας δρόμος έξω από το χωριό οδηγεί πίσω στη
Θεσσαλονίκη, ο άλλος στον ιερό για την ορθοδοξία τόπο του Αγίου Όρους,
που φημίζεται για τους πολιτική εισόδου μόνο των ανδρών. Με την πρώτη ματιά, αυτό δε μοιαζει για την έδρα μιας εξέγερσης.
Ωστόσο, τα τελευταία τρία χρόνια Ιερισσός
βρίσκεται στο κέντρο μιας ολοένα και πιο πικρής διαμάχης. Οι κάτοικοί
της, μέχρι τώρα πιο εξοικειωμένοι με τη γεωργία ή την αλιεία ή τη
λειτουργία ξενοδοχείων, καταδικάστηκαν από το υψηλότερο επίπεδο της κυβέρνησης ως
ανατρεπτικοί και έχουν μάθει πώς να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των
δακρυγόνων, πώς να κατασκευάζουν οδοφράγματα και πώς να δίνουν τις
βασικές πρώτες βοήθειες. Στο σχολείο του χωριού, λέει η Χριστιανού, «Οι
εκπαιδευτικοί λένε ότι τα σκίτσα των παιδιών έχουν αλλάξει. Τώρα είναι
για τους γονείς τους που συλλαμβάνονται. “
Η αιτία της διαμάχης είναι ο χρυσός που
κρύβεται στο έδαφος κάτω από τις Σκουριές, ένα αρχαίο δάσος στο βουνό
λίγο έξω από την Ιερισσό. Μικρής κλίμακας εξόρυξη γινόταν στην περιοχή
από την εποχή του Αριστοτέλη, ο οποίος γεννήθηκε εδώ, κοντά στο χωριό
Στάγειρα. Στη σύγχρονη εποχή, διάφορες εταιρείες έχουν λειτουργήσει
παραχωρήσεις, αλλά τα σχέδιά τους για επέκταση κατέρρευσαν αφού
συνάντησαν τοπική αντίδραση. Τώρα όμως οι Σκουριές είναι μία από τις
πολλές θέσεις στη Χαλκιδική που προορίζονται για μια τεράστια επέκταση
της εξόρυξης χρυσού, με την οποία θα εξορυχθούν περίπου 380 εκατομμύρια
τόνοι μεταλλεύματος, που υπερβαίνουν κατά πολύ τα 33 εκατ. τόνους που
έχουν εξορυχθεί κατά τις προηγούμενες δυο χιλιετίες. Οι πολέμιοι λένε
ότι το έργο – ένα υπαίθριο όρυγμα, που θα υποστηρίζεται από χημικά
εργοστάσια και εργοστάσια διανομής – θα καταστρέψει το περιβάλλον, και
ότι οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται δεν θα αντικαταστήσουν αυτές
που χάνονται και που εξαρτώνται από το έδαφος, τη θάλασσα ή τον
τουρισμό. Η κυβέρνηση λέει ότι το σχέδιο πρέπει να προχωρήσει: η βαθιά
οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν επιτρέπει καμία εναλλακτική λύση. Από
το 2010, που οι υπουργοί ενέκριναν την επέκταση – αγνοώντας τα
συμπεράσματα, λένε οι διαμαρτυρόμενοι, μιας έκθεσης περιβαλλοντικών
επιπτώσεων – οι διαμαρτυρίες κατά των μεταλλείων έχουν εξελιχθεί σε ένα
κίνημα χιλιάδων ανθρώπων.
Stathis Drivas·
Τρία χρόνια τώρα, εμαθα ότι δεν έχει σημασία
α. η συνεχής παροχή “διευκολύνσεων” στα ΜΜΕ (τέλος συχνοτήτων, ΠΝΠ για μη φορολόγηση διαφημίσεων, DiGea)
β. η συνεχής παροχή “διευκολύνσεων” στους εργολάβους (ΠΝΠ για ασφαλιστική ενημερότητα, λεόντειες συμβάσεις)
γ. Η δικαστική ανοχή σε κακουργηματικές διώξεις “φίλων” και “όμορων χώρων” (λέγε με ΧΑ)
δ. Η συγκάλυψη καραμπινάτων ευθυνών (λίστα Lagard)
ε. Η χαρωπή συνεργασία με διδακτορικά καθεστώτα (Κίνα, Αζερμπαϊτζάν)
στ. Το 4-2-1
ζ. Η συνεχιζόμενη ληστεία στον χώρο της Υγείας
η. Τα οριζόντια μέτρα
θ. Η μη διαπραγμάτευση
ι. Η πληρωμή -στο ακέραιο- με 500 εκ των vulture funds οταν λείπουν αναλώσιμα από νοσοκομεία
ια. Η σιωπηρή ανοχή -που καποιες φορές γίνεται συνεργασία- των νεοναζιστών
ιβ. Ο ένας νόμος με ένα άρθρο των 500 σελίδων
ιγ. Οι προγραμματικές δηλώσεις (εξεταστική για το Μνημόνιο, αναδρομικό πόθες έσχες) που ξεχνιούνται
ιδ. Η κατάσχεση σπιτιών από την ΕΥΔΑΠ
ιε. Η συλλογική ευθύνη (μαζί τα φάγαμε, για ολα φταίνε οι ΔΥ)
ιστ. Το κλείσιμο βιβλιοθηκών, η καταργηση του κράτους πρόνοιας
ιζ. Οι επιχειρήσεις σκούπα και οι συνεχείς καταδίκες για παραβίαση Ευρωπαϊκών συνθηκών
ιη. Τα είκοσι (20) εκ επιδότηση ιδιωτικών γηπέδων πρωθυπουργικών φίλων
…και τόσα άλλα.
Οχι, όλα τα παραπάνω δεν ειναι παρά δευτερεύοντα, ου μη τριτεύοντα. Εμαθα ότι σημασία έχει να κηρύσσω το τέλος των ιδεολογιών, να ομνύω πίστη στις μεταρρυθμίσεις και, βέβαια, ότι κάνοντας όλα τα παραπάνω σώζω την πατρίδα από τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Μου το υπενθυμίζουν και οι έγκριτοι εξάλλου. Το πλήρωσα -και το πληρώνω- λίγο παραπάνω αλλά χαλάλι τους