
Δεν θα ασχοληθώ με την στάση και την θέση της παρακμάζουσας καπιταλιστικής ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας που τόσο με την μορφή των εταιριών- κρατών, των ανολοκλήρωτων ολοκληρώσεων ή των εθνικών κρατών κτίζουν παντού τείχη ανάμεσα στο τεράστιο πλούτο και την απερίγραπτη φτώχεια, διαμορφώνοντας πολλαπλούς κόσμους διευρυμένης φτώχειας ακόμη και μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Την ίδια στιγμή εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ακόμη και με την μορφή αστυνομικών επιχειρήσεων, ανά τον κόσμο, για να ελέγξουν τις ροές ενεργείας και φυσικών πόρων. Με αποτέλεσμα να αυξάνονται με δραματικούς ρυθμούς τα μεταναστευτικά ρεύματα προς τις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Θα μιλήσω για την στάση της αριστεράς απέναντι στο ζήτημα και για την στάση που κρατάει για την έννοια της μετανάστευσης. Η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς καταδικάζει την μετανάστευση, υπερασπίζοντας τα δικαιώματα των μεταναστών. Πρόκειται για μια χαμηλότατου επιπέδου, χριστιανική φιλανθρωπική αντιμετώπιση, με βάση τον οίκτο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων κινείται και δρα με την αίσθηση ενός αστικού φιλανθρωπισμού.
Κάποιοι άλλοι με ένα «ταξικίστικο» κριτήριο την καταδικάζουν με το επιχείρημα να έμειναν στην πατρίδα τους, να αγωνίζονταν για την καλυτέρευση της ζωής τους. Λες και αν μαίνεται ο πόλεμος, η φτώχεια, η δίψα και η πείνα είναι εύκολο να μείνεις να πολεμήσεις.
Κάποιοι άλλοι δε, είτε από μια φιλανθρωπική οπτική, είτε από ένα αστικό κοσμοπολιτισμό την αποδέχονται, μένοντας όμως προσκολλημένοι στο ορίζοντα της καθολικής καπιταλιστικής ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης.
Αλλά πολύ μακριά- και η μια και η άλλη στάση- από μια οντολογικοποιημένη κομμουνιστική αντίληψη που στηρίζεται στο παγκόσμιο πολιτισμό/κοινότητα των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.