Το τσεκούρι

Το τσεκούρι

1. Χτες τη νύχτα, γύρω στις τρεις παρά, δεν είχα ύπνο. Πήγα και βρήκα το Γιώργο που ήταν κι αυτός ξύπνιος και με μετέφερε σε μια σκηνή όπου ήταν μεσημέρι. Αρχίσαμε να κάνουμε αεροπλανάκι κατεβαίνοντας την πλευρά ενός λόφου που κατέληγε σε μια λίμνη. Απόρησα με την ελαφρότητα των σωμάτων μας. Παρόλο που τρέχαμε ήταν σαν να πετάμε. Μετά ανακαλύψαμε μια συναυλία του Νίκου Παπάζογλου, στην οποία μπήκαμε συνεχίζοντας το αεροπλανάκι. Ήταν ωραία, μόνο που ο Νίκος έλεγε όλα τα τραγούδια μισά. Μετά φύγαμε από την εικόνα που έκανε μεσημέρι και γυρίσαμε σπίτι, όπου άρχισα να τρώω κάτι πίτσες που είχε ψωνίσει η Βού στα παιδιά τους για βραδυνό.

2. Σε όλο το παιχνίδι ο Γιώργος μου τραγουδούσε ένα παιδικό τραγουδάκι που κατέληγε σε έναν αταίριαστο στίχο: “είμαστε οι Διχασμένοι Αυτόνομοι Τραγουδιστές”.

3. Κατά τις τρεις και, αφού τελείωσε η βόλτα, με θέρισε η πείνα. Σκέφτηκα να σηκωθώ και να πάω να φάω μακαρόνια με κιμά. Για αντιπερισπασμό με έβαλα να σκεφτώ πώς φτιάχνεται ο κιμάς βήμα προς βήμα κι έτσι δεν σηκώθηκα. Ο αυτοεκβιασμός είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Ο σοβαρός και λογικός Μπάμπης

Για τον φρηντμανισμό, τα πάντα αφορούν την ιδιωτική πρωτοβουλία: παιδεία, υγεία, ασφάλεια, συντάξεις, ενέργεια, υποδομές κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα έγιναν στην Νέα Ορλεάνη, μετά την καταστροφή του 2005. Η ιδέα του Φρήντμαν ήταν απλή: αντί το κράτος να δαπανήσει χρήματα προκειμένου να ξαναχτίσει τα κατεστραμμένα δημόσια σχολεία, να χορηγήσει εκπαιδευτικά κουπόνια στους μαθητές. Με αυτά τα κουπόνια, τα παιδιά θα μπορούσαν να επιλέξουν το ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο θα ήθελαν να φοιτήσουν ενώ το κράτος θα επιδοτούσε ανάλογα αυτά τα ιδρύματα.

Η ιδέα του Φρήντμαν υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Μπους και το αποτέλεσμα ήταν ανατριχιαστικό. Μέσα σε 19 μήνες, το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης της Νέας Ορλεάνης αντικαταστάθηκε από ιδιωτικά σχολεία. Πριν το ξέσπασμα του τυφώνα Κατρίνα, στην εκπαιδευτική περιφέρεια της πόλης ανήκαν 123 δημόσια σχολεία. Σήμερα έχουν απομείνει μόλις τέσσερα! Αντίθετα, τα 7 ιδιωτικά σχολεία που υπήρχαν πριν την καταστροφή, έχουν αυξηθεί σε 31. Φυσικά, όλοι οι εκπαιδευτικοί που δούλευαν στα δημόσια σχολεία (470 άτομα) απολύθηκαν και μόνο λίγοι απ' αυτούς κατάφεραν να προσληφθούν (με μισθούς πείνας) από τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια.

(Απόσπασμα από το σημείωμα του ιστολογίου "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 1. Η έννοια")

Ο φόρος είναι η τιμή που ζητεί το κράτος από τους πολίτες-καταναλωτές για να τους «εξασφαλίζει» δημόσιες υπηρεσίες. Ομως, οι πολίτες δεν αντέχουν καμία νέα φορολογική επιβάρυνση. Εχουν μάλιστα κατανοήσει ότι αν οι φόροι είναι τόσο βαρείς και πολλαπλασιάζονται ως λερναία ύδρα, είναι γιατί το κόστος του κράτους, παραμένει πολύ μεγάλο. Ακόμη, το βάρος του χρέους είναι επίσης πολύ μεγάλο. Και ως να μην είναι αρκετή η διπλή αυτή επιβάρυνση, οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών παραμένουν εξαιρετικά μεγάλες.

Πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε το πραγματικό κόστος του κράτους να γίνει ανταποδοτικό στον φορολογούμενο.

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι το κράτος επιστρέφει στον φορολογούμενο, κάθε χρόνο, μια επιταγή με το ποσό που αναλογεί στη δαπάνη του κράτους για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ταυτοχρόνως, το πανεπιστήμιο θα χρεώσει τη δίκαιη τιμή των υπηρεσιών διδασκαλίας, το κόστος χρήσης των κτιρίων και όποια άλλα πνευματικά δικαιώματα υπάρχουν, υπό τύπο κλειστών διδάκτρων. Οποιος χρησιμοποιήσει το πανεπιστημιακό προϊόν θα πληρώσει με τα ποσά των επιταγών. Διαφορές θα καλύπτονται με υποτροφίες και δανεισμό, ο οποίος θα επιστρέφεται σταδιακά όταν το εισόδημα του μελλοντικού φορολογούμενου ξεπερνά ένα επίπεδο.

Παρόμοια ανταποδοτικότητα μπορεί να υπάρξει και σε άλλους τομείς της κοινωνικής μας ζωής. Ας κριθούν, επιτέλους, οι πολιτικοί από τις θέσεις εργασίας που δημιουργούν και τους φόρους που μειώνουν.

(Από άρθρο τού Μπάμπη Παπαδημητρίου στην "Καθημερινή", 29/01/2013)

Ο Μπάμπης! Ο σοβαρός και λογικός Μπάμπης! Εκεί που έχεσε η σοβαρότητα και διπλόχεσε η λογική, φύτρωσε ο Μπάμπης! Και μιλάμε για σοβαρότητα η οποία βγάζει μάτια, έτσι; Ακούς την χαζοχαρούμενη την Κοσιώνη, στο τηλεδελτίο παραπληροφόρησης τού Σκάι, να αναγγέλει "θα μιλήσουμε για το τάδε θέμα με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου" και παθαίνεις ρεύση. Ρε παιδί μου, τό 'χει το θέμα ο άνθρωπος. Ξεχειλίζει από σοβαρότητα. Τον βλέπεις. Τόσες μαλακίες με τόση άνεση είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσει να ξεστομίσει ο απλός θνητός!

Έχει και λογική, όμως, ο Μπάμπης. Σου λέει: θες να σπουδάσεις, κύριε; πλήρωνε τους φόρους σου. Δεν μπορεί από την μία εσύ να κλέβεις το κράτος κι από την άλλη να έρχεται το κράτος να σου προσφέρει δωρεάν παιδεία. Τα σκας κανονικά; κιώσε το λύκειο. Δίνεις κάτι παραπάνω; άμε και στο πανεπιστήμιο. Πληρώνεις τον κώλο σου; κάνε και ντοκτορά. Κι αν είσαι μπατίρης, οπότε δεν βγαίνουν φόροι να πληρώσεις, μη σκας κι εδώ είμαστε εμείς: σου δίνουμε δανεικά και μας τα επιστρέφεις με πανωπροίκι όταν βγεις στην παραγωγή και κονομήσεις. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν σπουδάζουν και στις ΗΠΑ (κυρίως) ή στην Αγγλία; Παίρνει ένα κωλόχαρτο ο άλλος και είναι χρεωμένος ίσαμε να πεθάνει, καθ' ότι δεν μπορεί να ξοφλήσει το φοιτητικό του δάνειο αφού δουλεύει "ευέλικτα" (παναπεί 3ωρα και 4ωρα) για πενταροδεκάρες.

Είναι ανατριχιαστική η ακρίβεια με την οποία τα μίσθαρνα όργανα του καπιταλισμού σπεύδουν να συμπαρασταθούν στους κεφαλαιοκράτες και στην επίθεσή τους στις λαϊκές μάζες. Δοκιμασμένα κόλπα υπάρχουν... πουλημένα τομάρια για να τα εφαρμόσουν, βρίσκουμε... Αν καταφέρουμε και κρατήσουμε τον λαό στα σκοτάδια τής άγνοιας, κάνοντάς τον ευεπίφορο τόσο σε μεγαλόστομα συνθήματα ("για μια Ελλάδα που να ανήκει στους έλληνες, περήφανα νιάτα, τιμημένα γερατειά") όσο και σε κλιμακούμενη τρομοκρατία ("πρέπει να κάνουμε θυσίες γιατί αν δεν πάρουμε την δόση θα χρεωκοπήσουμε και δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς, συντάξεις, φάρμακα κλπ"), τότε έχουμε εξασφαλίσει τους απαραίτητους χαχόλους οι οποίοι θα μας χειροκροτούν καθώς θα τους οδηγούμε στην αγχόνη, για να μη πω ότι θα μας πληρώσουν και το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε.

Τελειώνω. Δεν έχω κρύψει την άποψή μου ότι δίχως βία δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το σύστημα. Έτσι, λοιπόν, συχνά-πυκνά δέχομαι την ερώτηση πότε θα φτάσει η ώρα αυτής της βίαιης ανατροπής. Μέχρι τώρα απαντούσα μάλλον θεωρητικά αλλά από δω και πέρα μπορώ να γίνω σαφέστερος: η ώρα τής ανατροπής θα φτάσει όταν η αναγνωσιμότητα εφημερίδων σαν την Καθημερινή ή Το Βήμα και η τηλεθέαση ειδήσεων από κανάλια σαν το Μέγκα ή το Σκάι καταβαραθρωθούν.

πηγή: Cogito Ergo Sum

Ο εργασιακός μεσαίωνας που ετοιμάζουν για την Ευρώπη

Πρόσφατα εγκρίθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο ένα ψήφισμα, το λεγόμενο ψήφισμα Σέρκας, από το όνομα του Ισπανού σοσιαλιστή ευρωβουλευτή που το εισηγήθηκε, το οποίο περιέχει συστάσεις προς την Επιτροπή σχετικά με την ενημέρωση και τη διαβούλευση με τους εργαζομένους, την πρόβλεψη και τη διαχείριση των αναδιαρθρώσεων (2012/2061(INI)). Το ψήφισμα αυτό, που είχε ευρύτατη υποστήριξη από τις διάφορες πολιτικές ομάδες του ΕΚ (και όλους τους Έλληνες ευρωβουλευτές, εκτός από εκείνους της αριστεράς), προσπαθεί να βάλει νέους όρους αντιμετώπισης στο ήδη οξύ πρόβλημα των απολύσεων και της ανεργίας, το οποίο αναμένεται να οξυνθεί ακόμα περισσότερο στις χώρες της ΕΕ.
Το πλήρες κείμενο του ψηφίσματος είναι εδώ:
http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=TA&reference=P7-TA-2013-0005&language=EL&ring=A7-2012-0390
Ας επιχειρήσουμε μια σύντομη παρουσίαση και κριτική. Το ΕΚ με το ψήφισμά του αποδέχεται ως δεδομένα ότι:

• η αναδιάρθρωση δεν αποτελεί νέο φαινόμενο αλλά μια πρακτική που ακολουθείται όλο και πιο συχνά λόγω των οικονομικών προκλήσεων και λαμβάνοντας υπόψη ότι, τα τελευταία έτη, έχει κερδίσει μεγαλύτερο έδαφος, έχει λάβει διάφορες μορφές, παρουσιάζει έξαρση σε ορισμένους τομείς ενώ χρησιμοποιείται και σε νέους τομείς, με απρόβλεπτες επιπτώσεις στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό των κρατών μελών·

Το ψήφισμα αποδίδει το φαινόμενο αυτό, το οποίο αντιμετωπίζει περίπου ως αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο στην  παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 και χωρίς  να προσδιορίσει τα αίτια της κρίσης, ώστε να προσπαθήσει κανείς με τις αναγκαίες νομοθετικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις να θεραπεύσει αιτιολογικά το φαινόμενο της μαζικής ανεργίας (γιατί περί αυτού πρόκειται), έρχεται να διαπιστώσει ότι αυτή η (ούτως ή άλλως αναπόφευκτη) κρίση, επιβάλλει στις εταιρίες και στους εργαζομένους τους να προβούν στις αναγκαίες αλλαγές προκειμένου να προστατευτούν η ανταγωνιστικότητα και οι θέσεις εργασίας.
Εξαρχής λοιπόν προσδιορίζει ότι το βάρος των αλλαγών θα το επωμισθούν οι εργαζόμενοι, προσθέτοντας στο σημείο αυτό, για παρηγορητικούς λόγους (προς τους εργαζόμενους και προς την υγιή επιχειρηματικότητα) και τις εταιρείες. 

Ζωή χαρισάμενη περνούν και σήμερα οι «άνθρωποι του Μουμπάρακ»

Συνελήφθησαν περίπου 900, οδηγήθηκαν στα δικαστήρια 441, καταδικάστηκαν 108 σε ποινές ισόβια ως 8 χρόνια αλλά τελικώς στη φυλακή οδηγήθηκαν μόνο δυο και ο ένας θα αποφυλακιστεί τον Μάρτιο.
Πρόκειται για τους στενούς συνεργάτες του πρώην προέδρου της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ και τα σχετικά στοιχεία έδωσε το Παρατηρητήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δυο χρόνων από την εξέγερση της πλατειάς Ταχρίρ του Καΐρου.
Στη «νέα Αίγυπτο» οι άνθρωποι του Μουμπαρακ περνούν «ευχάριστη ζωή κι ανάπαυση», προλογίζει την ανακοίνωση η σύμβουλος του Παρατηρητηρίου Χέμπα Μοραγέφ. Και δίνει μερικά στοιχεία: Ο Φάρους Χόσνι, επί 23 χρόνια υπουργός Πολιτισμού και προσωπικός φίλος της οικογένειας Μουμπαρακ περνά τις ημέρες του σε μια βίλα 30 χμ έξω από το Κάιρο ακούγοντας κλασική μουσική, ζωγραφίζοντας και μετέχοντας στα πάρτι των πλούσιων Αιγυπτίων. Είχε συλληφθεί για κατάχρηση δημόσιου χρήματος και κλοπή αρχαιολογικών αντικειμένων αλλά το δικαστήριο τον αθώωσε «ελλείψει συγκεκριμένων αποδείξεων της ένοχης του».
Ένας άλλος του «κύκλου Μουμπαρακ», ο αντικέρ Ζαχί Χαβάς, συνελήφθη στην αρχή της  εξέγερσης, έμεινε «υπό περιορισμό» 48 ώρες και έκτοτε ζει στο διαμέρισμα του, στο κέντρο του Καΐρου, παίρνοντας τα απογεύματα και τα βράδια του στην κοσμοπολίτικη Αθλητική Λέσχη της Γκεζίρας, όταν δεν παίζει χαρτιά σε κάποιο από τα ξενοδοχεία 5 αστέρων του Καΐρου. Ο Χαβάς λέγει ότι είναι θύμα παρεξηγήσεων, ότι οι σχέσεις του με την οικογένεια του άλλοτε προέδρου ήταν καθαρά εμπορικές και ότι σκέπτεται να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να λάβει αποζημίωση έναντι της «ηθικής βλάβης» που υπέστη!
Κάτι ανάλογο σκέπτεται και ο Ζοχέρ Γκαρανά, πρώην υπουργός Τουρισμού. Έχει συλληφθεί και οδηγηθεί στα δικαστήρια τρεις φορές, κάθε φορά καταδικάστηκε σε ποινές 1-4 ετών, δεν έμεινε όμως ούτε μια ώρα στη φυλακή και τώρα οι δικηγόροι του είναι έτοιμοι να ζητήσουν αποζημίωση για ηθική βλάβη που υπέστη ο πελάτης τους–340.000 δολάρια. Μολονότι υπάρχουν στοιχεία ότι ο Γκαρανά είχε γίνει, εκβιαστικά, μέτοχος σε μίση ντουζίνα ξενοδοχείων πολυτελείας στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια και το Πορτ Σαιντ οι δικαστές αγνόησαν τις έγγραφες αποδείξεις.
Πριν από λίγες μέρες σε μια βίλα βόρεια του Καΐρου συγκεντρώθηκαν καμία δεκαριά «εκλεκτοί του καθεστώτος» Μουμπαρακ, ξάπλωσαν στους χρυσοκέντητους σοφάδες, άδειασαν μερικά μπουκάλια εκλεκτό μαλτ ουίσκι κάτω από κρυστάλλινους πολυέλαιους και κατηγορούσαν τους Ισλαμιστές που τους “άρπαξαν την εξουσία”, αφού μίλησαν για σεξ και θρησκεία. Καταβρόχθισαν και μια μεγάλη τούρτα, βλαστημώντας τον ισλαμιστή πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι, έγραψε η “Washington Post”.
 Πηγη

Δεν υπάρχει ναζιστικό γονίδιο – ούτε και αντιναζιστικό

Χειλάς Νίκος 

Το τέλος του ήταν ελεεινό. Προτού αυτοκτονήσει, στις 30 Απριλίου του 1945, ο Χίτλερ ήταν ανθρώπινο ράκος. Στην προσωπική αποθήκη του βρέθηκαν 69 φάρμακα, εκ των οποίων πολλά έπαιρνε καθημερινά. Οι αμφιταμίνες, που ήταν μεταξύ τους, οδήγησαν ορισμένους ιστορικούς στο συμπέρασμα, ότι ήταν μόνιμα ντοπαρισμένος.Όμως πριν ακριβώς 80 χρόνια, στις 30 Ιανουαρίου 1933, όταν έγινε καγκελάριος της Γερμανίας, η εικόνα του ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Χίτλερ έδειχνε γεμάτος δύναμη και σφρίγος. Μόνο που η «ντόπα» του ήταν τότε η εξουσία που μετά την ανακήρυξή του σε δικτάτορα (μέσω των διαβόητων «εξουσιοδοτικών νόμων» της 24ης Μαρτίου του 1933, που παρέδιδε στα χέρια του και τη νομοθετική εξουσία) πήρε απόλυτη μορφή. Ο απολογισμός 12 ετών και 3 μηνών του πολιτικού αυτού «ντοπαρίσματος»: Ένας παγκόσμιος πόλεμος, 60 εκατομμύρια άνθρωποι νεκροί, μια κατεστραμμένη Ευρώπη.
Είχαν παραφρονήσει οι Γερμανοί που τον χειροκροτούσαν; Σε ένα βαθμό ναι. Οι κοινωνιολόγοι μιλάνε για μια ιδιότυπη «παραμόρφωση των κανονιστικών αξιών», όπως εκείνες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, που είχε διαχυθεί στα μικροαστικά κυρίως στρώματα και κατέβαζε το όριο αντίστασης για συμμετοχή σε εγκλήματα διεγείροντας ταυτόχρονα αισθήματα «τρελής» ευφορίας και αγαλλίασης.
Η βασική αιτία αυτής της εξέλιξης είναι γνωστή: Η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, που έκανε αδύνατη την επιβίωσή του υπό τους μέχρι τότε «κανονικούς» όρους. Οι στρατιές των ανέργων, ιδίως στη Γερμανία, (επίσημα, περί το 1933, έξη εκατομμύρια άτομα, ανεπίσημα δέκα) ήταν απλώς η παράπλευρη παρενέργεια της κρίσης.
Η απάντηση ορισμένων αστικών ελίτ της Ευρώπης σε αυτό ήταν ο φασισμός – στην αρχή στην Ιταλία, και ύστερα στη Γερμανία. Και φασισμός σήμαινε καταρχάς: την παράδοση της εξουσίας σε ένα μαζικό κίνημα «εξαγριωμένων μικροαστών» (εξαγριωμένων επειδή είχαν χάσει τις περιουσίες τους στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο και στην οικονομική κρίση που επακολούθησε) , το οποίο ανέλαβε να τσακίσει «αντ΄ αυτών» (των αστικών ελίτ) το μεγάλο αντίπαλο, το εργατικό κίνημα, και να αποκαταστήσει έτσι τις συνθήκες «κανονικής» κερδοφορίας του συστήματος.
Ο βέλγος μαρξιστής οικονομολόγος Ερνέστ Μαντέλ έχει αποδείξει με εντυπωσιακά στοιχεία, ότι η κερδοφορία των επιχειρήσεων πολλαπλασιάστηκε την εποχή του ναζισμού, στην πολεμική βιομηχανία έφτασε μάλιστα στο δεκαπλάσιο. Σε αυτό έπαιξε σίγουρα ρόλο και η αλλαγή της οικονομικής συνταγής, δηλαδή η στροφή από τη δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία, που επικρατούσε την περίοδο 1930-32 υπό τον καγκελάριο Χάινριχ Μπρούνινγκ, στις αχαλίνωτες επενδύσεις για δημόσια έργα και στρατιωτικά έργα – καταρχάς με «δανεικά και αγύριστα», που σχεδιαζόταν να ξεπληρωθούν από την «πρόσοδο» της ληστείας των κατεχόμενων χωρών.
Από αυτή την άποψη δεν έχει πολύ σημασία, αν ο Χίτλερ καταπίεζε και τους αστούς: Το βασικό ήταν, ότι λειτουργούσε αντικειμενικά ως υπηρέτης τους. Κάνοντας μια «βρώμικη» δουλειά, που δεν ήταν σε θέση να κάνει ένα αυταρχικό καθεστώς τύπου Χίντεμπουργκ (του τότε προέδρου του γερμανικού Ράιχ) ή μια συνηθισμένη στρατιωτική δικτατορία.

Η αριθμητική ενός κτηνοτρόφου

του Απόστολου Νάστου    
          
Για να μεγαλώσει ένας κτηνοτρόφος 300 αρνιά (από τη γέννα μέχρι το σφαγείο) χρειάζεται να ταΐσει τα πρόβατά του 30 περίπου τόνους καλαμπόκι (ή κριθάρι), το οποίο με 30 λεπτά του ευρώ κοστίζει περίπου 9.000 ευρώ. Την εποχή που αναφέρομαι (τέλη Ιανουαρίου 2013) τα 300 αρνιά με 8 περίπου κιλά το καθένα θα δώσουν 2.400 κιλά κρέας. Σήμερα τα αρνιά πωλούνται από τον κτηνοτρόφο 4 ευρώ / κιλό, δηλαδή θα δώσουν στον κτηνοτρόφο 9.600 ευρώ. Ως εδώ αυτή είναι η πραγματικότητα με αριθμούς.
Με 600 ευρώ κέρδος τι μπορεί να πληρώσει ένας κτηνοτρόφος; Ο ίδιος αλλά και η οικογένεια δουλεύουν νυχθημερόν κοντά στο κοπάδι, οι φόροι αυξάνονται συνεχώς, η τιμή πώλησης είναι τόσο χαμηλή και μας πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω, αντίθετα η τιμή αγοράς των ζωοτροφών αυξάνεται γεωμετρικά κάθε χρόνο. Σημειώνω ότι οι υπολογισμοί έχουν να κάνουν με μια περίοδο 60 περίπου ημερών. Τι γίνεται στη συνέχεια; Ακόμη και οι επιδοτήσεις δεν αρκούν να καλύψουν τα τρέχοντα έξοδα (προσοχή δεν παίρνουν οι κτηνοτρόφοι τα ποσά των επιδοτήσεων που κατά καιρούς ακούγονται στα ΜΜΕ). Πώς μπορεί σήμερα ένας κτηνοτρόφος να κάνει υπολογισμό εσόδων-εξόδων και να είναι αισιόδοξος για τη δουλειά του;
Ο κτηνοτρόφος στον τομέα του δεν έχει θέμα ανεργίας γιατί δουλεύει όλη μέρα, έχει πρόβλημα ουσιαστικής επιβίωσης καθώς οι τιμές στα προϊόντα που παράγει μειώνονται κάθε χρόνο. Μπορεί κάποιος επίσημος φορέας του κράτους να μας πει, πώς μπορεί να στηρίξει την παραγωγή, να προστατέψει τον κτηνοτρόφο από τις εξευτελιστικές τιμές πώλησης των προϊόντων του, να εξηγήσει εντέλει τι μπορεί να περιμένει στον χώρο της δουλειάς του; Γιατί κάθε χρόνο και χειρότερα; Ειδικά σήμερα ακούμε καθημερινά ότι χρεοκοπήσαμε από τους πολλούς υπαλλήλους, γιατί δεν στηρίζετε τους κτηνοτρόφους παραγωγούς; (Δεν αναφέρομαι σε επιδοτήσεις αλλά σε ουσιαστική στήριξη της παραγωγής ώστε να μπορεί να προγραμματίσει ο κτηνοτρόφος τη δουλειά του και τη ζωή του).
*Ο Απόστολος Νάστος είναι αιγοπροβατοτρόφος, ασκεί το επάγγελμα από παιδί 10 ετών μέχρι σήμερα στα 75 χρόνια και ζει στο Μακρυχώρι Λάρισας.
Πηγη

Τα παιδιά του Lidice επέστρεψαν σπίτι τους

Στις 2 Ιουλίου του 1942, τα περισσότερα από τα παιδιά του Lidice, ενός μικρού χωριού της τότε Τσεχοσλοβακίας, παραδόθηκαν στο τοπικό γραφείο της Γκεστάπο. Τα 82 παιδιά στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο εξόντωσης στο Chełmno, 70 χιλιόμετρα μακριά, όπου δολοφονήθηκαν με δηλητηριώδη αέρια. Το γλυπτό της Marie Uchytilová αποτελεί φόρο τιμής σε αυτά τα παιδιά.

Τα γεγονότα που οδήγησαν τα παιδιά του Lidice στον θάνατο ήταν αρκετά περίπλοκα. Καθοριστικό ρόλο πάντως για να παρθεί η απόφαση της δολοφονίας τους ήταν ο θάνατος του Reinhard Heydrich, διοικητή του ναζιστικού προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας.

Η Τσεχοσλοβακία καταλήφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία τον Απρίλιο του 1939 και η διοίκηση του Heydrich που ακολούθησε χαρακτηρίστηκε από καταπίεση, βασανισμούς και δολοφονίες. Στα τέλη Μαΐου του 1942 ομάδα στρατιωτών αποτελούμενη από Τσέχους και Σλοβάκους κατάφερε ένα μεγάλο χτύπημα στους Γερμανούς. Τον ισχυρό τραυματισμό του Heydrich.

Μια εβδομάδα αργότερα στις 4 Ιουνίου του 1942, ο Heydrich πέθανε από σηψαιμία.  Ολόκληρη η χώρα πίστευε ότι γνώριζε τι θα επακολουθήσει. Κανένας όμως δεν μπορούσε να προβλέψει την φρίκη που τους ετοίμαζαν οι κατακτητές.

Οι «Σκουριές» της Αιθιοπίας

Του Μιχάλη Μιχελή
«Στον τόπο μου, σε τούτο το ποτάμι, δεν έχω δικαίωμα να ζήσω.
Παρακαλώ κάνε κάτι. Πες στο διπλανό σου το πρόβλημά μου.
Βοηθήστε, όσο μπορείτε στον αγώνα μας.
Μας διώχνουν με το ζόρι, από την πατρίδα μας».
Απ’ εδώ ξεκινά η μετανάστευση. Από τούτο το γράμμα αρχίζει η «οδύσσεια», που καταλήγει στην Ελλάδα.  Κι εμείς εδώ βλέπουμε αποσβολωμένοι τα παραλειπόμενα των απόκληρων. Καταχωνιασμένοι στα κέντρα υποδοχής, οι κατατρεγμένοι της Γής, αναζητούν μια ελπίδα ζωής, προβάλλοντας τη δικαιολογία του ξενιτεμού τους.
Πριν λοιπόν η αγανάκτηση και τ’ αδιέξοδα, θολώσουν των συντοπιτών μας την οργή, για το χάος με τους ξένους, που έχουν πλημμυρίσει την Ελλάδα.
Πριν οι  όποιες αοριστολογίες (για την έλλειψη ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας μας), πέσουν στις πολιτικάντικες αδιέξοδες  συζητήσεις.
Πριν αρχίζουμε να καταριόμαστε το «Δουβλίνο 2» και την αναλγησία των συν-Ευρωπαίων, με τα κλειστά σύνορα.
Πριν συνάνθρωποί μας, καταλήξουν στην Ελλάδα, θύματα της   φασιστικής βίας.
Πριν λοιπόν βγάλουμε μια γνώμη, για το πώς διογκώνεται η μετακίνηση πληθυσμών, σε τόπους ξένους και αφιλόξενους, ας γυρίσουμε το χρόνο (ένα μήνα πριν), σ’ εκείνη την Παρασκευή της 28ης Δεκεμβρίου του 2012.

Στον οικισμό Μπαλέσα των Σούρι (οι ντόπιοι τον ονομάζουν Μπεγιαχόλα, δηλαδή άσπρη πέτρα), εκεί στα νότια υψίπεδα των Αιθιοπικών βουνών (που τα διασχίζει ο ποταμός Όμο), δεν είχε ξημερώσει για τα καλά η μέρα.
Τα σκυλιά αλυκτούν χωρίς σταματημό.
Η επιμονή στα γαβγίσματα τους, έφερε τους ντόπιους στο πόδι.
Γούρλωσαν τα μάτια τους, παραξενεμένοι και φοβισμένοι, από την εικόνα που αντίκρισαν.
Ήταν περικυκλωμένοι από στρατεύματα των κυβερνητικών δυνάμεων. Τα παρατεταμένα όπλα, ήταν η ένδειξη της απειλής, σε τούτο το φιλήσυχο τόπο.
Η διαταγή ήταν σαφής. Σε μια ώρα, θα πρέπει να εγκαταλείψετε, το χωριό.
Επιτρέπεται να πάρετε μόνο τα χρειαζούμενά σας. Θα μεταφερθείτε σε νέο τόπο. Αυτή η γη, δεν είναι πια δικιά σας. Πουλήθηκε!
Η απορία των Σούρι έγινε αγανάκτηση. Αρνήθηκαν να φύγουν. Επικαλέστηκαν την ιθαγενή τους σχέση με το συγκεκριμένο τόπο και την ενδημική τους μακρόχρονη παράδοση. Θεώρησαν προσβολή να εγκαταλείψουν τους τάφους των προγόνων τους. Τα ζώα τους, το ποτάμι τους, τα χωράφια τους, τα βοσκοτόπια τους.
Για τον στρατό, οι δικαιολογίες ήταν περιττές, δείχνοντας ότι οι όποιες αντιρρήσεις, δεν θα περάσουν. Οι εντολές ήταν συγκεκριμένες. Άμεση εκκένωση, γιατί η παρουσία τους ενοχλεί. Λόγο με το λόγο, τα πνεύματα οξύνθηκαν.

Τελικά από τους 154 του χωριού, οι 147 Σούρι εκτελέστηκαν! Μόνο 7 νεαροί πρόλαβαν και την κοπάνησαν. Τα πτώματα κάηκαν ομαδικά, για να μην μείνει ίχνος τους. Η κυβέρνηση της Αιθιοπίας επέβαλε λογοκρισία. Όμως τα νέα μαθεύτηκαν για το εν λόγω στυγερό έγκλημα.
Αυτή η ιστορία είναι ενδεικτική, στο τι σημαίνει ληστρική λεηλασία.
Το λάθος λοιπόν των Σούρι, ήταν ότι κατοικούσαν «άθελά τους», πάνω σε μια περιοχή, πλούσια σε αποθέματα χρυσού. Γι αυτό και πλήρωσαν με τη ζωή τους, το υψηλό κέρδος της επένδυσης στο ορυχείο. Αντέδρασαν λοιπόν στα συνεργεία, που πήγαν να σκάψουν. Κι έτσι εξελίχθηκε το μοιραίο περιστατικό.
Μια υπόθεση παραπλήσια με τη δικιά μας στην Χαλκιδική, που δείχνει ότι μπροστά στο κέρδος των πολυεθνικών, η υποκρισία ζυγίζει την απειλή της «τρομοκρατίας», με διαφορετικά σταθμά.
Οι πρωταγωνιστές Σούρι, είναι το κοινό όνομα τριών φυλών, που κατοικούν στον ποταμό Όμο (Τσάι, Τιρμάγκα, Μπαλέσα). Έχουν κοντινή συγγένεια με τους Μούρσι (τους λεγόμενους  χρωματιστούς ανθρώπους, εξ αιτίας των χρωμάτων που στολίζουν το σώματα τους). Τα μέρη που κατοικούν είναι περιζήτητα για επενδύσεις (land grabbing), από την Ινδία, την Κίνα και τη Σαουδική Αραβία. Θα ξεριζώσουν την αυτοφυή βλάστηση και θα καλλιεργηθεί η γη, για να φτιάξουν εκτεταμένες κτηνοτροφικές μονάδες και για να καλλιεργήσουν λουλούδια. Το άφθονο νερό του  ποταμού Όμο, θα γίνει ένα κομμάτι των πλουτοπαραγωγικών σχεδίων. Ιταλική επιχείρηση, ενισχυόμενη από κονδύλια της Ε.Ε. (που αφορούν τη βοήθεια στον τρίτο κόσμο), κατασκευάζει εκεί ένα τεράστιο φράγμα, για να παραχθεί ηλεκτρικό, που θα το πουλήσουν οι Αιθίοπες στη Κένυα.

Η χώρα που είναι βουτηγμένη στα χρέη, πιστεύει ότι  έτσι θα ξεπληρώσει τα δάνεια που χρωστάει στο ΔΝΤ.
Ένα τεράστιο έργο που ολοκληρώνεται σε ένα χρόνο. Η τεράστια τεχνητή λίμνη θα πετάξει από τον τόπο τους, περίπου 20 χιλιάδες ιθαγενείς.
Κι έτσι αρχίζει ο φαύλος κύκλος της μετανάστευσης, των οικολογικών προσφύγων, των κοινωνικών αδιεξόδων, που γεννιούνται στην γειτονιά μας, στην πόλη μας, στον κόσμο ολάκερο, που έχει φέρει μια ανακατωσούρα. Που δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις κι εύκολα λόγια.
Μιχάλης  Μιχελής