Η ιστορία της Κριστίνα Φαλλαράς

Τόσο μακριά, τόσο κοντά… Τόσο ξένη, τόσο δική μας…

To 2008, έγκυος οκτώ μηνών, η βραβευμένη ισπανίδα συγγραφέας Κριστίνα Φαλλαράς απολύθηκε από την εφημερίδα όπου εργαζόταν ως υποδιευθύντρια. Ηταν η αρχή της κατάρρευσης μιας χώρας που συμπαρέσυρε την ίδια και πολλούς συμπολίτες της. Τον Νοέμβριο του 2012 η Κριστίνα έλαβε μια επιστολή από την τράπεζα που εξηγούσε ότι επειδή δεν κατέβαλε τα χρέη της ξεκινούσε η διαδικασία έξωσης. Η κάτοχος του Βραβείου Hammet 2012 για το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα ισπανικής γλώσσας περιέγραψε σε μια μακρά επιστολή την πτώση της.
«Το να μιλάμε μας σώζει» λέει η ίδια και περιγράφει σε λεπτομέρειες την αγωνία αυτών που το σύστημα συνθλίβει. Αφού επέστρεψε τα κλειδιά του διαμερίσματός της τώρα μένει προσωρινά στο σπίτι ενός φίλου της με τα δύο παιδιά της.
Λέγομαι Κριστίνα Φαλλαράς και έγινα η πιο διάσημη εκδιωγμένη της Ισπανίας. Θα προτιμούσα να μιλάω για άλλα πράγματα αλλά η εποχή και η χώρα επιβάλλουν αυτή τη συζήτηση. Την Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012, στις 19.40, μερικές ώρες πριν την έναρξη της δεύτερης γενικής απεργίας στην Ισπανία, ένας δικαστικός της Βαρκελώνης χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου στην πλατεία Universidad. Ακούγονταν ήδη τα ελικόπτερα της αστυνομίας πάνω από την απεργία. Τη στιγμή που ο γιός μου Λούκας άνοιξε την πόρτα και μου είπε «Μαμά, είναι ένας κύριος» έπαψα να είμαι συγγραφέας, δημοσιογράφος και εκδότρια και έγινα εκδιωκόμενη η οποία θα μπορούσε να καταθέσει τη μαρτυρία της γραπτά ή να πει τα επιχειρήματά της μπροστά σε μια κάμερα. Μια μαρτυρία ζωντανή, σε πρώτο πρόσωπο..

Οικονομικοί δολοφόνοι εναντίον Ντιτρόιτ

Ένα συνταγματικό πραξικόπημα που ανατρέπει την εκλεγμένη ηγεσία και δίνει όλη την εξουσία σε έναν ανεξέλεγκτο τεχνοκράτη ο οποίος μακριά από οποιονδήποτε δημοκρατικό έλεγχο ανακοινώνει την χρεοκοπία, με όλο το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στους όρους: στο πως δηλαδή το κόστος θα περάσει στα ασφαλιστικά ταμεία και τους συνταξιούχους, πυροδοτώντας επιπλέον και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μόνο και μόνο για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των πιστωτών, που είναι οι μεγαλύτερες τράπεζες. Η παραπάνω περιγραφή ταιριάζει απόλυτα στα δραματικά γεγονότα που έζησε η Ελλάδα από το Νοέμβριο του 2011, όταν το δίδυμο «Μερκοζύ» ανέτρεψε τον Γ. Παπανδρέου και διόρισε τον Λ. Παπαδήμο, μέχρι (τουλάχιστον) τον Μάρτιο του 2012 όταν ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων (PSI). Ταιριάζει όμως απόλυτα και στο Ντιτρόιτ που στις 18 Ιουλίου κήρυξε πτώχευση, με τις ομοιότητες με την Ελλάδα να είναι τόσο κραυγαλέες λες και οι αρχιτέκτονες και των δύο χρεοκοπιών να ακολούθησαν κατά γράμμα τις ίδιες οδηγίες… Ο διεθνής νεοφιλελεύθερος Τύπος μάλιστα μόνο σαμπάνιες δεν άνοιξε στην είδηση της χρεοκοπίας του Ντιτρόιτ. Για παράδειγμα σε εντιτόριαλ τους οι Financial Times το χαρακτήρισαν ως «ουσιώδες βήμα στον δρόμο για την ανάκαμψη»! Κάτι σαν θεόσταλτο δώρο, δηλαδή…

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Μόνο που οι 700.000 κάτοικοι του Ντιτρόιτ είχαν τελείως διαφορετική άποψη. Πρώτη φορά την εξέφρασαν δημόσια το Νοέμβριο του 2012 όταν σε δημοψήφισμα που διεξήχθη απέρριψαν με ποσοστό 82% έναν πολιτειακό νόμο που είχε επιβάλει ο ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης Ρικ Σνάιντερ, βάσει του οποίου ο ίδιος αποκτούσε την δυνατότητα να παύσει και να αντικαταστήσει τον εκλεγμένο δήμαρχο μιας πόλης και να διορίσει στη θέση του μάνατζερ εκτάκτου ανάγκης, στην περίπτωση που διαπίστωνε προβλήματα στην χρηματο-οικονομική κατάσταση ενός δήμου. Το μέτωπο μεταξύ των κατοίκων του Ντιτρόιτ και του Σνάιντερ κρατούσε από το 2010 όταν την υποψηφιότητα του την επιδοκίμασε μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 5%. Κοινώς τον …μαύρισαν, κάτι που ήταν αναμενόμενο λόγω της πολύ ισχυρής παρουσίας των Δημοκρατικών στη συγκεκριμένη πόλη. Αρκεί να αναφερθεί πως στις εκλογές του 2012 ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε το 98% των ψήφων των 300.000 περίπου ψηφισάντων ενώ ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων, Μιτ Ρόμνεϋ, λιγότερο από το 2%. Ενδεικτικό επίσης είναι ότι στο ίδιο δημοψήφισμα οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ κλήθηκαν να απαντήσουν για το μέλλον των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων εργασίας κι αποφάσισαν με ένα ποσοστό της τάξης του 83% ότι δεν πρέπει να θιχτούν.

…η «πλα­τεία» ξε­σπά­ει σε μα­ζι­κούς προ­πη­λα­κι­σμούς και γιου­χα­ΐ­σμα­τα!

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΡΙΖΑ: Η «ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ»
Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ
 Η «μάχη του ΣΥΡΙΖΑ» παραμένει ανοιχτή, και είναι μάχη που αφορά όλο το κίνημα και την Αριστερά!
Προ­ε­δρι­κή «πυγμή» που γύ­ρι­σε «μπού­με­ρανγκ», τε­τε­λε­σμέ­να σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης, αλλά και ισχυ­ρο­ποί­η­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας
Το Σάβ­βα­το το από­γευ­μα της πεν­θή­με­ρης δια­δι­κα­σί­ας του συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Τε­τάρ­τη έως Κυ­ρια­κή, 10-14 Ιου­λί­ου) και ενώ συ­ζη­τιού­νται τα θέ­μα­τα της «αυ­το­διά­λυ­σης» των συ­νι­στω­σών και των λι­στών εκλο­γής στην Κ.Ε., στο βήμα ανε­βαί­νει ο Αλέ­ξης Τσί­πρας. Μόλις αναγ­γέλ­λε­ται από το προ­ε­δρείο και ση­κώ­νε­ται από την κα­ρέ­κλα του, ξε­σπά­ει θυ­ελ­λώ­δες χει­ρο­κρό­τη­μα πριν καν ανέ­βει στο βήμα και πει ό,τι ήθελε να πει. Στη συ­νέ­χεια, ανε­βαί­νει στο βήμα ο Μα­νό­λης Γλέ­ζος. Σε ση­μεία της ομι­λί­ας του ένα μέρος της «πλα­τεί­ας» τον γιου­χά­ρει και τον προ­πη­λα­κί­ζει λε­κτι­κά! Λίγο αρ­γό­τε­ρα, σε πα­ρέμ­βα­ση του Πα­να­γιώ­τη Λα­φα­ζά­νη, η «πλα­τεία» ξε­σπά­ει σε μα­ζι­κούς προ­πη­λα­κι­σμούς και γιου­χα­ΐ­σμα­τα! Δια­λέ­γου­με αυτά τα στιγ­μιό­τυ­πα όχι απλώς για να με­τα­φέ­ρου­με «κλίμα», αλλά γιατί είναι απο­κα­λυ­πτι­κοί σπα­σμοί σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης: στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχου­με πλέον γεν­ναί­ες δό­σεις σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης, και μά­λι­στα πολύ εκ­φυ­λι­στι­κές της εκ­δο­χές. Τα γιου­χα­ΐ­σμα­τα, οι εκ­δη­λώ­σεις «πο­λι­τι­κού χου­λι­γκα­νι­σμού» της «πλα­τεί­ας» και οι έντο­νες όψεις «προ­σω­πο­λα­τρί­ας» και αυ­το­νό­μη­σης της σχέ­σης «αρ­χη­γού» – «κομ­μα­τι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου» ήταν τα πιο εμ­φα­νή και εύ­γλωτ­τα δείγ­μα­τα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά.
Αν όμως τα τε­τε­λε­σμέ­να στην κα­τεύ­θυν­ση της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης ήταν η μία -και κυ­ρί­αρ­χη- πλευ­ρά, η άλλη πλευ­ρά ήταν ότι ο αρι­στε­ρός συ­σχε­τι­σμός, όπως εκ­φρά­ζε­ται από την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, ενι­σχύ­θη­κε ση­μα­ντι­κά, τόσο στις εκλο­γές για την Κ.Ε. (όπου το πο­σο­στό της ξε­πέ­ρα­σε το 30%, από 25% στις αντί­στοι­χες εκλο­γές στη Συν­διά­σκε­ψη των αρχών Δε­κεμ­βρί­ου 2012) όσο και ου­σια­στι­κά πο­λι­τι­κά. Η «πυγμή» της ηγε­σί­ας, που δια­κιν­δύ­νευ­σε ακόμη και διά­σπα­ση στο όνομα της… ενό­τη­τας και του «κόμ­μα­τος των μελών», γύ­ρι­σε μπού­με­ρανγκ: οι θέ­σεις, το κα­τα­στα­τι­κό και οι ορ­γα­νω­τι­κές απο­φά­σεις υπερ­ψη­φί­στη­καν, αλλά αυτό κό­στι­σε βαριά τραύ­μα­τα στην πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή, τη συ­νο­χή και το συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης για το στρα­τό­πε­δο της προ­ε­δρι­κής πλειο­ψη­φί­ας.
Πέρα από το γε­νι­κό πο­λι­τι­κό «ισο­ζύ­γιο» του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης ανά­με­σα στην προ­ε­δρι­κή πλειο­ψη­φία και την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, στα συ­γκε­κρι­μέ­να επί­δι­κα του συ­νε­δρί­ου ο απο­λο­γι­σμός είναι συ­νο­πτι­κά ο εξής: