Ιδιωτικές φυλακές

Του Publik15  με άδεια CC 2.0 BY-NC-SA

Γράφουν οι catalternative και koula

Με αφορμή επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Χρ. Δήμα προέκυψε ότι η κυβέρνηση είναι κοντά στο να επιτρέψει σε ιδιωτική εταιρεία τη συμμετοχή στη φύλαξη του Κέντρου Κράτησης Μεταναστών στην Κόρινθο. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω παρατηρήσαμε ότι το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια αυξημένη ροή δημοσιευμάτων που ασχολούνται με το θέμα των φυλακών, είτε μιλώντας για αποδράσεις (πχ απόδραση από τις φυλακές Τρικάλων), είτε μιλώντας για νέα μέτρα “ασφάλειας” (πχ  βραχιολάκι γεωεντοπισμού), είτε για τις άσχημες συνθηκες εντός φυλακων και καταγγελίες για ελλείψεις στην σίτιση και στην θέρμανση. Προσθέτοντας σε ολα αυτά ως κερασάκι στην τούρτα τις φήμες για αναζήτηση φυλακής για να στεγαστούν οι κρατούμενοι οφειλέτες του Δημοσίου το σύνολο μυρίζει “ανάπτυξη”.  “Ανάπτυξη” που ακούει στο όνομα ιδιωτικές φυλακές.

Και πως βγάζεις κέρδος από μια φυλακή; Την απάντηση μπορούμε να την βρούμε πηγαίνοντας στις μακρινές ΗΠΑ όπου οι ιδιωτικές φυλακές είναι must. Αρχικά η ιδιωτικοποίηση των φυλακών ξεκίνησε αναθέτοντας σε ιδιώτες συγκεκριμένες υπηρεσίες, όπως σίτιση, φύλαξη (καλή ώρα), μεταφορά κρατουμένων, ιατρική κάλυψη, ρουχισμός κτλ, ενώ από το 1984 υπάρχουν φυλακές που όλη η λειτουργία τους βρίσκεται κάτω από ιδιωτικό έλεγχο.  Δύο μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες, οι Corrections Corporation of America (CCA) και ο όμιλος GEO,  μονοπωλούν σχεδόν την αγορά ιδιωτικών φυλακών με πάνω από 139.000 κρεββάτια και πάνω από 120 κέντρα. Το 2010 οι ίδιες εταιρείες  είχαν ετήσια κέρδη σχεδόν 3 δις δολλάρια! Τα κέρδη των εταιρειών αυτών σχετίζονται με την στέγαση των κρατούμενων, και αυξάνονται όσο αυξάνεται ο πληθυσμός των φυλακών. Και υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να το επιτύχεις αυτό, είτε  δίνοντας όλο και μεγαλύτερες ποινές σε όλο και μικρότερα εγκλήματα (βλέπε Three Strikes law -  wikipedia – video) , είτε δημιουργώντας νέες κατηγορίες (βλέπε Proposition 8). Η μεγαλύτερη αστυνόμευση, οι σκληρότερες ποινές και η άρνηση για διεκδίκηση αναστολής οδηγούν όλο και μεγαλύτερο πληθυσμό στις φυλακές.

Aστική ταξική πάλη: φτιάχνονται οι πόλεις για τους πλούσιους;

του Ντέιβιντ Χάρβεϊ

Κριστόφ Τουίκελ (Christoph Twickel, CT): Στις μέρες μας οι μαρξιστές πρέπει να ασχολούνται με τις μητροπόλεις, αντί με την εργατική τάξη;

Ντέιβιντ Χάρβεϊ (David Harvey, DH): Οι παραδοσιακοί μαρξιστές θεωρούν ως επαναστατική πρωτοπορία τη βιομηχανική εργατική τάξη. Από τη στιγμή όμως που αυτή εξαφανίζεται στη δίνη της αποβιομηχάνισης της δύσης, πολλοί αντιλαμβάνονται πως οι αστικές συγκρούσεις μπορεί να αποδειχθούν αποφασιστικής σημασίας.

CT: Κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους στην Ελλάδα, οι μισθοί μειώθηκαν και τα κοινωνικά επιδόματα περικόπηκαν. Αλλά οι απεργιακές κινητοποιήσεις δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν τις αλλαγές αυτές. Επιβεβαιώνει αυτό το γεγονός τη διαπίστωσή σας, πως το παραδοσιακό προλεταριάτο δεν μπορεί πια να οδηγήσει σε παράλυση ένα κράτος;

DH: Ναι. Η σημερινή εργατική τάξη αποτελεί μια συνιστώσα μόνο σε μια γενικότερη ομάδα τάξεων, που η πάλη της επικεντρώνεται στην ίδια την πόλη. Αντικαθιστώ την έννοια της ταξικής πάλης με την πάλη όλων όσοι παράγουν και αναπαράγουν την αστική ζωή. Τα συνδικάτα χρειάζεται να ασχοληθούν με την αστική καθημερινότητα, που είναι το κλειδί των μελλοντικών κοινωνικών συγκρούσεων. Σε αυτό το πνεύμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες π.χ. η ομοσπονδία συνδικάτων AFL-CIO άρχισε να συνεργάζεται με οικιακές βοηθούς και μετανάστες.

«Η αστικοποίηση είναι ο δίαυλος διαμέσου του οποίου το πλεόνασμα του κεφαλαίου διοχετεύεται στην οικοδόμηση νέων αστικών περιοχών για την ανώτερη τάξη»

CT: Μια από τις βασικές θέσεις του βιβλίου σας «επαναστατημένες πόλεις» είναι πως η αστική ανάπτυξη επιλύει το πρόβλημα της υπερπροσφοράς κεφαλαίου. Οι οδοποιία και η ανάπτυξη της ιδιόκτητης κατοικίας γίνεται με δανεικά -και αποτρέπει την ύφεση.

DH: Πρόσφατα, μια έκθεση της κεντρικής τράπεζας στο Σαν Φρανσίσκο έθεσε αυτό το ζήτημα υπ’ αυτούς ακριβώς τους όρους που είπατε, αναφέροντας πως οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέκαθεν υπερέβαιναν τις κρίσεις χτίζοντας σπίτια και γεμίζοντάς τα με αγαθά. Η αστικοποίηση μπορεί να λύνει κρίσεις, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ένας τρόπος εξόδου από την κρίση.

CT: Ισχύει και σήμερα αυτό;

DH: Πού έχουμε σήμερα μεγαλύτερη ανάπτυξη; Στην Κίνα και την Τουρκία. Το βλέπει κανείς σήμερα στην Κωνσταντινούπολη; Παντού γερανούς. Όταν ξέσπασε η κρίση το 2008, η Κίνα έχασε 30 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε έξι μήνες, λόγω της μείωσης των εξαγωγών καταναλωτικών αγαθών της προς τις ΗΠΑ. Κι ύστερα δημιούργησε 27 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Πώς; Οι Κινέζοι αξιοποίησαν τα πελώρια κρατικά τους αποθέματα για να ξεκινήσουν ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα αστικής ανάπτυξης και δημιουργίας νέων υποδομών.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΕΡΟΥΧΗ ΜΙΑ ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ....

Συμπληρώνονται τρία χρόνια, στις 4 Ιούνη, από την ηλιόλουστη αλλά σκοτεινή στην ψυχή μας  ημέρα που έφυγε ο Γιάννης Βερούχης, για το επαναστατικό ταξίδι του στην ιστορία. Ο Ιστορικός Υλισμός θα αναλύσει πλήρως την συνεισφορά του.

Ως τότε το blog αυτό θα παρουσιάσει την ιστορία της οικογένειας ΒΕΡΟΥΧΗ. Θα μιλήσουμε δηλαδή για τον ΣΤΑΥΡΟ ΒΕΡΟΥΧΗ και την σύζυγό του Αντιγόνη (το ψεύτικο όνομα της παρανομίας) Βερούχη (Μαρίκα Αντωνίου). Η Ελληνική εργατική τάξη, ο Ελληνικός λαός στο σύνολό του οφείλει πολλά στην οικογένεια αυτή. Τιμή μου που γνώρισα ένα κομμάτι της....

                                    ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΕΡΟΥΧΗΣ

Μικρό παιδί βρέθηκε "δουλάκι" σε κάποιο εύπορο σπίτι των Αθηνών. Παιδί για όλα τα θελήματα, γνώρισε από μικρός την ταξική καταπίεση βαθιά μέσα στο συνειδητό του είναι. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι στην οικογένεια που ήταν "δουλάκι" υπήρξε η δυνατότητα για λίγες ελεύθερες ώρες τις οποίες αξιοποίησε πηγαίνοντας σε νυχτερινό σχολείο.

Έτσι ο μικρός Σταύρος Βερούχης που γεννήθηκε στον Πλατανιστό της Καρύστου το 1900 αποκόπηκε από την φυσική του οικογένεια, που ήταν πολυπληθής και μεγάλωσε στην Αθήνα. Γίνετε Βενιζελικός και πηγαίνει εθελοντής στο πολεμικό μέτωπο της Μακεδονίας. Τα Βαλκάνια στην κυριολεξία βρίσκονται σ' ένα φρενήρη πολεμικό παροξυσμό. Όλα τα έθνη, αυτοκρατορίες και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα οδηγούν τους ανθρώπους στην κρεατομηχανή του θανάτου.

Ο Σταύρος Βερούχης τραυματίζετε και χάνει την όρασή του κατά εννέα δέκατα. Επί της ουσίας αναγνωρίζει μόνο ημέρα νύχτα και ζει μέσα σε όγκους σκιών. Κατά μια εκδοχή ο τραυματισμός οφείλετε σε χημικά αέρια.

Η επιστροφή στην Αθήνα είναι οδυνηρή. Στρατιές αναπήρων, κατακρεουργημένων ανθρώπινων υπάρξεων βρίσκονται παντού. Ορφανά, χήρες ζητιανεύουν για να επιβιώσουν. Μακριά από το κέντρο των Αθηνών δηλαδή στους Αμπελοκήπους !!! στήνονται παραπήγματα, τενεκεδένιες ιδιοκατασκευές για να μπουν τα πονεμένα από τα βόλια σώματα. Οι πόνοι αβάσταχτοι. Στην Πλατεία Μαβίλη χτίζει η βασίλισσα την φημισμένη ΣΤΕΓΗ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Επρόκειτο για ένα κτήριο όπου επιμορφώνονταν οι ανάπηροι σε μουσικά όργανα με σκοπό να ζητιανεύουν "μετά οργάνων". Στην Πανόρμου και ειδικότερα στην Λουίζης Ριανκούρ, που ήταν κομμάτι του Ρωμαϊκού υδραγωγείου δηλαδή ποτάμι με πέτρινα τοιχία δεξιά αριστερά "χτίζετε" η φημισμένη κομμούνα των αναπήρων και ορφανών παιδιών. Ουσιαστικά ήταν κατασκευές πάσης φύσεως από λαμαρίνα, ξύλο, χαρτόκουτα ότι δηλαδή περίσσευε και βρίσκονταν. Εκεί οι 300 αυτοί άνθρωποι ζουν με τις συνήθειες του στρατού αλλά και με κομμουνιστική ελευθερία. Υπάρχει κοινή διατροφή, με συσσίτιο, μάθημα της Ελληνικής αλφαβήτου και μόρφωση πάνω στην κομμουνιστική ιδεολογία. Ήδη ο Σταύρος Βερούχης από Βενιζελικός νέος αφού γνώρισε τον θάνατο του καπιταλισμού έχει γίνει αταλάντευτος κομμουνιστής. Κομμουνιστής με την έννοια του όρου. Ήταν πάντα ο τελευταίος που έτρωγε στην κομμούνα φαγητό, διότι έπρεπε πρώτα να τραφούν οι κομμουνάροι...

Ταραχές στη Στοκχόλμη

Εδώ και 6 νύχτες, από την προηγούμενη Κυριακή, ταραχές σημειώνονται καθημερινά στα προάστια της Στοκχόλμης, πρωτεύουσας της Σουηδίας. Μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, η αστυνομία είχε συλλάβει 29 άτομα και ζητούσε ενισχύσεις από τις πόλεις Gothenburg και Malmö, τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας μετά την Στοκχόλμη. Αφορμή για τις ταραχές ήταν η δολοφονία ενός 69χρονου Πορτογάλου μετανάστη, από την αστυνομία. Ο 69χρονος, του οποίου το όνομα δεν έχει ακόμα δημοσιοποιηθεί, είχε μεταναστεύσει στην Σουηδία πριν από 30 χρόνια. Σύμφωνα με όσα δήλωσε σε συνέντευξη του στην σουηδική ταμπλόιντ «Aftonbladet» ο κουνιάδος του θύματος, Risto Kajanto, ο 69χρονος είχε βγει με την σύζυγό του έξω για φαγητό και καθώς επέστρεφαν σπίτι τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια συμμορία νεαρών. Ο άνδρας επέστρεψε στο διαμέρισμά του και σύμφωνα με όσα αναφέρονται, βγήκε στο μπαλκόνι του κραδαίνοντας ένα μαχαίρι προς το μέρος των νεαρών, οι οποίοι μετά από λίγο αποχώρησαν. Λίγο αργότερα στο σημείο κατέφθασε η αστυνομία και το ζευγάρι, πιστεύοντας ότι πρόκειται για την συμμορία των νεαρών, αρνήθηκε να ανοίξει την πόρτα.