Η απεργία στην «Πούλμαν»

11 Μαΐου 1894. Η απεργία στην «Πούλμαν»

Πολύμηνη απεργιακή κινητοποίηση στην εταιρεία κατασκευής βαγονιών «Πούλμαν» στο Σικάγο, με αιματηρή κατάληξη και ήττα του αμερικανικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Αφορμή υπήρξε η μείωση των μισθών κατά 28% και η απόλυση συνδικαλιστών τον Μάιο του 1894.

 Ιδιοκτήτης της εταιρείας ήταν ο Τζορτζ Πούλμαν (1831-1897) εφευρέτης του βαγκόν-λι και όνομα οικείο στις μέρες μας (Πούλμαν ονομάζουμε ακόμα και σήμερα τα λεωφορεία). Οι κλινάμαξες του Πούλμαν έγιναν δημοφιλείς, παρά το γεγονός ότι κόστιζαν πέντε φορές περισσότερο από τα κοινά βαγόνια. Το πρώτο ‘πούλμαν” ,το   ”ξενοδοχείο με ρόδες” όπως το αποκάλεσαν τότε,  παρουσιάστηκε το 1867.

Το 1880 ο Πούλμαν αγόρασε έκταση 4.000 στρεμμάτων, περίπου 14 χιλιόμετρα νότια του Σικάγου και έχτισε  ένα εργοστάσιο και μια πόλη για τους εργαζόμενους. Ο Πούλμαν ανάγκαζε τους εργάτες να μένουν στην πόλη του και τους χρησιμοποιούσε επίσης ως προσωπικό για τα αυτοκίνητά του, αχθοφόρους, σερβιτόρους, προσωπικούς υπηρέτες και διασκεδαστές. Στην πόλη του Πούλμαν οι κάτοικοι ζούσαν σε  διαμερίσματα, με τρεχούμενο νερό, γκάζι και αποχέτευση, κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση παρεχόταν δωρεάν, ενώ υπήρχε ελεύθερη πρόσβαση σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, που προικίστηκε με 5.000 τόμους από την προσωπική βιβλιοθήκη του Πούλμαν. Όλα αυτά με το αζημίωτο για τον φιλάνθρωπο(!) κύριο Πούλμαν.

«ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑ», λέει ο σ. Μελανσόν

Διαβάστε να ενημερωθείτε!  Οι άνθρωποι είναι … τρομεροί λέμε!

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11923:sinenteyxi-jean-luc-melanchon&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182
«ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑ»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΖΑΝ-ΛΥΚ ΜΕΛΑΝΣΟΝ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ               
Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν είναι σίγουρα από τις πιο εκρηκτικές προσωπικότητες τηςευρωπαϊκής Αριστεράς. Ηγετική μορφή επί πολλές δεκαετίες της αριστερής πτέρυγας τουΣοσιαλιστικού Κόμματος, αποχώρησε το2008 και ίδρυσε το Αριστερό Κόμμα. Λίγους μήνες μετά, μαζί με το Κ.Κ Γαλλίας και άλλες μικρότερες οργανώσεις, συγκρότησε τοΑριστερό Μέτωπο, του οποίου ήταν υποψήφιος στις περσινές προεδρικές εκλογές. Με ποσοστό 11% και 4 εκατομμύρια ψήφους, ο Μελανσόν επιτυγχάνει το καλύτερο αποτέλεσμα υποψηφίου της ριζοσπαστικής Αριστεράς από το 1981 και αναδεικνύει το Αριστερό Μέτωπο ως δυναμική και ανερχόμενη πολιτική δύναμη. Τον συναντήσαμε στο Παρίσι και μιλήσαμε για τον απολογισμό του πρώτου χρόνου της προεδρικής θητείας του Φρανσουά Ολάντ, για την Ευρώπη και το ευρώ, και φυσικά για την Ελλάδα και την Κύπρο, δύο χώρες στις οποίες ο Μελανσόν αποδίδει μεγάλη σημασία στην τρέχουσα συγκυρία.
Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη τη συνέντευξη του Ζαν -Λικ Μελανσόν στον Στάθη Κουβελάκη:
Ερ. Πριν από κάτι λιγότερο από χρόνο ήσουν μαζί με τον γραμματέα του ΚΚ Γαλλίας Πιέρ Λοράν στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα σε μια αλησμόνητη συνέντευξη τύπου, στην οποία είχα την τύχη να συνεισφέρω ως διερμηνέας. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε τότε χαρακτηρίσει ως «Ολαντρέου», έναν όρο που είχες καθιερώσει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής σου εκστρατείας, τον νεοεκλεγέντα Γάλλο πρόεδρο της Δημοκρατίας, κάτι που τα ελληνικά ΜΜΕ είχαν θεωρήσει ύψιστη αναίδεια. Ενα χρόνο μετά, παίρνοντας υπ’όψιν τα πεπραγμένα, πιστεύεις ότι ήταν βάσιμος αυτός ο χαρακτηρισμός;
Απ. Ας ξεκινήσω την απάντησή μου απορρίπτοντας αυτόν τον ρόλο των ΜΜΕ ως θεματοφύλακα των καλών τρόπων. Επί της ουσίας τώρα, ένα χρόνο μετά έχει πλέον αποδειχθεί ότι ο Ολάντ είναι όντως ένας «Ολαντρέου». Ας σκεφτούμε λίγο τι χαρακτήρισε τον Παπανδρέου. Ενα εκλογικό πρόγραμμα μάλλον προοδευτικής σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης και κατόπιν μια άγρια νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, που δεν παίρνει υπ’όψη της το παραμικρό δεδομένο, την παραμικρή αντίρρηση και βαδίζει ολοταχώς προς στον γκρεμό ως υπνοβάτης. Ο Παπανδρέου οδήγησε την πατρίδα του στον όλεθρο, και οργάνωσε τη λεηλασία της, προτού επιδείξει ένα ύστατο ίχνος αξιοπρέπειας μετά από το νιοστό πακέτο μέτρων λιτότητας, όταν ζήτησε δημοψήφισμα. Σε 48 ώρας, οι κυρίαρχοι της ΕΕ τον είχαν αδειάσει, και δεν τους αντιστάθηκε περισσότερο απ’ότι είχε προηγουμένως αντισταθεί στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στην τρόϊκα.
Εμείς ξέραμε ποιός ήταν ο Ολάντ. Τον είδαμε εξ’άλλου να παρεμβαίνει στα εσωτερικά της Ελλάδας και να καλεί, λίγες μόνο μέρες πριν τις κρίσιμες εκλογές της 17ης Ιούνη, τους έλληνες ψηφοφόρους να υποταχτούν στα Μνημόνια και στην τρόϊκα. Παρ’όλα αυτά κανένας μας δεν είχε φανταστεί ότι θα προκαλούσε με τόσο βίαιο τρόπο και τόσο σύντομα καταστροφές τέτοιες έκτασης, εγκρίνοντας δύο πακέτα μέτρων λιτότητας διπλάσιου ύψους απ’αυτά που είχε προωθήσει προηγουμένως η Δεξιά. Και κυρίως κανένας μας δεν είχε φανταστεί ότι θα κατακερμάτιζε με τόσο συστηματικό τρόπο τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που τον έφεραν στην εξουσία. Ξεκίνησε παραμερίζοντας το Αριστερό Μέτωπο, κατόπιν ταπείνωσε τους Πράσινους και μετά τους ριζοσπάστες της αριστεράς, που είχαν καταθέσει μια πρόταση νόμου για να αλλάξει το εκλογικό σύστημα των ευρωεκλογών.
Ακόμη πιο πρόσφατα, ο Ολάντ, εκβιάζοντας την ίδια του την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πέρασε ένα νομοσχέδιο για την απασχόληση που έχουν υπαγορεύσει οι βιομήχανοι. Σαν να μην έφτανε αυτό, χωρίς καν να συμβουλευτεί το κόμμα του ή τους βουλευτές του, αλλάζει θέση για την «κοινωνική αμνηστία»[1] και απορρίπτει την πρόταση νόμου του Αριστερού Μετώπου που είχε ήδη ψηφιστεί στη Γερουσία, χάρις στην υποστήριξη των σοσιαλιστών και των Πράσινων!

Ενα κείμενο του Δ, Γληνού γραμμένο το 1932, τραγικά επίκαιρο σήμερα!

Αναδημοσιεύουμε ένα συγκλονιστικό κείμενο του Δημήτρη Γληνού, του μεγάλου κομμουνιστή παιδαγωγού, πρωτεργάτη του δημοτικιστικού κινήματος και κορυφαίας προσωπικότητας της πνευματικής Ελλάδα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Ένα κείμενο γραμμένο στην κορύφωση της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1932, που οδήγησε στην επίσημη πτώχευση της χώρας. Ένα κείμενο τραγικά επίκαιρο που θα μπορούσε να γραφτεί και σήμερα, παίρνοντας υπόψη βέβαια τις ιστορικές αναλογίες. αφού και τότε (όπως και τώρα) μεγάλα θύματα της κρίσης ήταν χιλιάδες παιδιά. Τότε μόνο ελληνόπουλα. Σήμερα ελληνόπουλα και μεταναστόπουλα.
Τα παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο. Αυτά που προσπάθησαν να κρύψουν και να εξαφανίσουν λες και δεν υπάρχουν, δεν πεινούν δεν αγωνιούν, οι μεγαλόσχημοι «εκσυγχρονιστές» του υπουργείου Παιδείας. Για να αναγκαστούν στο τέλος να παραδεχθούν πως ναι υπάρχει ανάγκη να μοιραστούν συσσίτια στα σχολεία των υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΓΛΗΝΟΥ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ :

«Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. 

Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλιάς με τη συντρόφισσά της , την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά.
Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική.
Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλέβει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου, του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ' αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.

Η σφαγή των λιμενεργατών της Καλαμάτας, τον Μάη του 1934

Μια παντελώς άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος. Άγνωστη, ίσως, γιατί οι νεκροί δεν ήταν του “Κόμματος”, καθώς την απεργία καθοδηγούσαν (τρόπος του λέγειν…) αναρχικοί. Ίσως, πάλι, γιατί δεν έτυχε να γίνει ποίημα και τραγούδι, όπως εκείνη της Θεσσαλονίκης, δυο χρόνια αργότερα. Την εντόπισε ο συνονόματος συμπατριώτης και καλός δικτυακός φίλος -  και με την προτροπή του την ανεβάζω στην καλύβα. Κατά σύμπτωση την έχει γράψει ένας άλλος με το ίδιο επώνυμο, πολύ μεγαλύτερος από εμάς.
Το Κίνημα της Καλαμάτας – Anarkismo.

Η σφαγή των λιμενεργατών το 1934

Από το Δέκατο Πέμπτο Κεφάλαιο με τίτλο “Οι Ελευθεριακοί της Καλαμάτας” του έργου “Για Μια Ιστορία του Αναρχικού Κινήματος του Ελλαδικού Χώρου”. Ολόκληρο το έργο δημοσιεύεται στο http://ngnm.vrahokipos.net

Και φτάνουμε στο 1934, όταν σημειώθηκε η μεγάλη επαναστατική και αιματοβαμμένη απεργία και εξέγερση των λιμενεργατών της πόλης της Καλαμάτας. Δίνουμε και πάλι το λόγο στον Δ.Ν. Ζέρβα, στην εφημερίδα «Ελευθερία», την Κυριακή, 21 Απριλίου 2002 σελ. 10:

«Το Κίνημα της Καλαμάτας (Η σφαγή των λιμενεργατών το 1934)
«Αργοσέρνω τα βήματα στων νεκρώνε τα μνήματα και συλλογιέμαι Ώ! Φίλε Ω! άνθρωποι θ’ ακονίσω το ξίφος μου…» (Δημ. Πασαγιώτης)
Ο «Έμνοστος Τόπος», σκληρός στην πορεία του χρόνου, αλλόκοτος, στη χρονική διάρκεια της «Δωρικής Σιωπής», που τυλίγει τα φωτεινά «παράσιτα» του χώρου. Μένουν μόνο τα κορίτσια, φουσκάλες στο χλωρό κλωνάρι της θάλασσας, να γέρνουν στα παραθύρια˙ μέσα σ’ ένα φως μουντό, και μονότονο, τυφλωμένα από την απραξία του χρόνου και των ανθρώπων˙ με μόνιμα καρφωμένο το βλέμμα στην κόκκινη ανταύγεια του δειλινού που έφυγε˙ στη μακρινή διάρκεια του μοβ στον ορίζοντα˙ στα χρώματα που σκάλωσαν στα κλειστά παράθυρα και χάθηκαν μέσα σε καθρέφτες από μπετόν, διαλύοντας την νόηση της ευθείας, αντανακλώντας υπερμεγέθη τα είδωλα της απουσίας και την απώλεια μνήμης. Όλα αυτά χαραγμένα πάνω στις βρώμικες τέντες των πολυκατοικιών της πλατείας˙ στα γεράνια που μαραίνονται πίσω από τα παράθυρα των κομματικών γραφείων˙ στους ανθρώπους που οσφραίνονται το «Τίποτα». Έτσι για να γίνει σάρκα ο λόγος του ποιητή και της φωτιάς το προχώρημα. Εκείνο το «Προχώρημα» θυμότανε ο αναρχοκομμουνιστής γερο-Γιάννης Λεάκος, ο πρώτος στους τσαγκαράδες της Καλαμάτας, που όλο έκανε πως μαστόρευε στην πλατεία, για να βρίσκει πρόσχημα ν’ απιθώνει τις μνήμες του ολόγυρα στο τοπίο. Για κείνο το προχώρημα, που «Κίνημα της Καλαμάτας» το ‘λεγε ο «γέρος» μου, ‘κεί που τρώγαμε ψωμοτύρι, κατά το μεσημέρι, κοντά στη φωτιά με τη ψαρόκολλα. Και ‘γω όλο ρώταγα:
- Μα γιατί τους σκοτώσανε; Σκεβότανε λίγο ο γέρος μου και δεν εύρισκε ν’ απαντήσει. Μόνο κούναγε το κεφάλι του και σιγανά έλεγε: – Το κράτος βλέπεις, η εξουσία, πήγανε ενάντιά της…

A. Λιάκος για την έρευνα της «Ε»: Εύκολη και ανέξοδη αγανάκτηση!

Μετά τον σάλο που ξέσπασε για το εύρημα της δημοσκόπησης της Metron Analysis για την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» με θέμα τη χούντα, ο Αντώνης Λιάκος, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μιλάει στο tvxs.gr και τονίζει ότι η αγανάκτηση ήταν τελικά «πολύ εύκολη και ανέξοδη», ιδιαίτερα από τους «γνωστούς για την αναλγησία τους στην καταστροφή των δημοκρατικών θεσμών σήμερα». Της Κατρίν Αλαμάνου πηγή: tvxs.gr O κ. Λιάκος ερμηνεύει το αποτέλεσμα της θετικής απάντησης του 30%, επισημαίνοντας την επιτακτική ανάγκη ανανέωσης της δημοκρατίας. Η δημοκρατία των μνημονίων πρέπει να γίνει αντικείμενο επιστημονικού και πολιτικού προβληματισμού, υπογραμμίζει. Εξάλλου, σημειώνει, πως οι ιδέες και οι πρακτικές της ακροδεξιάς έχουν υιοθετηθεί από το κράτος αλλά και από άλλα κόμματα. *Διαβάστε τη συνέντευξη: -Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Metron Analysis, που δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», το 30% των ερωτηθέντων απάντησε θετικά στην ερώτηση «Σε λίγες μέρες θα έχουμε 21η Απριλίου. Ορισμένοι λένε ότι στη δικτατορία ήταν καλύτερα τα πράγματα από ότι σήμερα. Εσείς προσωπικά συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την άποψη αυτή;», ενώ ακολούθησαν και πιο ειδικές ερωτήσεις ανά τομέα. Η θετική απάντηση σε αυτό το γενικό ερώτημα, σας εκπλήσσει; Γιατί τόσο υψηλό ποσοστό; Δεν με εκπλήσσει και ούτε συμμερίζομαι την «αγανάκτηση» που εκφράστηκε από πολλούς, γνωστούς για την αναλγησία τους στην καταστροφή των δημοκρατικών θεσμών σήμερα. Πολύ εύκολη και ανέξοδη αγανάκτηση! Ας δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Όσοι δουλεύουν με προφορικές μαρτυρίες και μνήμη γνωρίζουν τον όσο της «μνήμης παραβάν». Αν βιώσεις κάτι τραυματικά σε κάποια στιγμή, τότε τείνεις να εξιδανικεύεις την προηγούμενη περίοδο, ακόμη και αν δεν ήταν καλή. Λόγου χάριν στις εβραϊκές κοινότητες που έζησαν τον εξανδραποδισμό επί κατοχής, έτειναν να ξεχαστούν οι προηγούμενες καταπιέσεις. Στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, ο κατατρεγμός του ‘22 έκανε να φαίνεται ειδυλλιακή η συμβίωση με τους Τούρκους στην προηγούμενη περίοδο. Αν συγκρίνει κανείς την περίοδο της κρίσης με την περίοδο της χούντας, κάνει μια αθέλητη παραδοχή. Ότι και οι δυο είναι περιπτώσεις εξαίρεσης από την κανονικότητα. Αυτή η σύγκριση δεν οδηγεί αναγκαστικά στο συμπέρασμα της νοσταλγίας. Στην περίοδο της δικτατορίας οι άνθρωποι ασφαλώς ήταν πολύ φτωχότεροι από σήμερα, αλλά βρίσκονταν σε μια πορεία οικονομικής διεύρυνσης, όχι συρρίκνωσης. Μια πορεία που είχε αρχίσει στην Ελλάδα από τα χρόνια του ’60, ωθώντας την κοινωνία σε αλλαγές. Στο φόβο αυτών των αλλαγών ήταν απάντηση η δικτατορία. Δεν ανακόπηκε όμως η πορεία. Εκείνα τα χρόνια ήμουν στη φυλακή, αλλά μάθαινα έξω ότι τα αδέρφια μου, οι φίλοι μου άνοιγαν δουλειές, πάλευαν με γιαπιά, ξεχρέωναν διαμερίσματα. Τώρα η πορεία είναι αντίστροφη κι ας είμαστε σε καλύτερο οικονομικό επίπεδο. Τώρα κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά, δεν ανοίγουν. Δάνεια και αντιπαροχή ήταν τότε το μοτέρ της οικονομίας. Βέβαια οι πόλεις έγιναν όπως έγιναν σήμερα. Αβίωτες. Τότε όμως δεν πολυφαινόταν.

Ο ΑKRAT ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.

Κούτσικος ξεκίνησα γνωρίζοντας μία μουσική....
μέσα στο ΙΕΡΟ αγάπησα τον θεό.... Όνειρό μου να κάνω τον Ησαία Χόρευε με την Μορφή του τάγματος του θεού... Σύντομα αγάπησα, τις δυτικές μουσικές φόρμες Όταν κατάλαβα τι γινόταν γύρω μου έγινα άγριος... Παρέμεινα σε αυτή την μουσική σκηνή ως σήμερα.... Λατρεύω την ένταση και τον παροξυσμό.... Γλύκανα λίγο τον τελευταίο καιρό... Μισούσα κάθε μαύρη μουσική..... Ως που γνώρισα την φωνή αυτή... Ή με δαύτους από την Σαλονίκη... Αλλά σήμερα ΈΚΛΑΨΑ στην Λ. Μεσογείων με αυτό... Δάκρυ κορόμηλο... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ bloger τον ΠΑΛΑΛΟ τον Πόντιο ΠΑΟΚτζή. Με έκανε να γυρίσω στην ψυχή μου και τον ευχαριστώ. Ο δίσκος που πλέον καθόρισε την ύπαρξή μου στην ηλικία των 52... Γιατί έσταξε στο Είναι μου... Γιατί ταξιδεύω μέσα στον Πόντο, την Αυτοκρατορία που την λέγαν Βυζάντιο ή Οθωμανία με την οσμή λαών ... Ο θεός έδωσε την φωνή και το ταμπούρλο ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙΤΕ .... ΧΆΣΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟ ΚΑΙ ΧΆΣΑΜΕ την ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ Η ωραιότερη αγνή φωνή της Ελλάδος... ένα ταξίδι στο ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ Ο αγώνας με τον χάροντα και τον έρωτα... και την ζωή κάθε γνήσιος πρέπει να γυρίσει στην ρίζα Δεν κατανοώ την γλώσσα αλλά με ταξιδεύω η ποντιακή μουσική εύχομαι να διψάσεις και να πιείς στο τριπόταμο νερό καθάριο με την Παναγιά συντοφίαν Πηγή

«Για τους σκοπούς του ο Διάβολος μπορεί να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή»!

Προσοχή, κομμουνιστικόν ποστ – απομακρύνατε τα παιδιά από τις οθόνες!

 Του Νίκου Μπογιόπουλου -  από το “Unfollow”

Πρώτον, αυτό που εγκαινιάστηκε στην Κύπρο με τις καταθέσεις είναι μια ακόμα απόδειξη πως η καπιταλιστική κρίση είναι τόσο βαθιά, που η καταστροφή κεφαλαίου αποτελεί αναγκαστικό «νόμο» για να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του, ο οποίος δεν μπορεί να αφήσει ανέγγιχτους και τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες. Αλλωστε είναι γνωστός ο μύθος της προηγούμενης μεγάλης κρίσης του ’30, σύμφωνα με τον οποίο οι τραπεζίτες… πηδούσαν από τα παράθυρα των τραπεζών τους.

Δεύτερον, σ’ αυτή την αναγκαστική καταστροφή κεφαλαίου στην οποία οδηγούνται και κεφαλαιοκράτες, οι ισχυρότεροι εξ αυτών θέλουν να πλήξει τους πιο αδύναμους της συνομοταξίας τους. Εντούτοις δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι και ο κυρίαρχος λύκος (εν προκειμένω γερμανικός) και ο ηττημένος λύκος (εν προκειμένω ρώσικος) στην ίδια αγέλη ανήκουν.
Όσον αφορά τώρα την παρουσίαση της υπερεπέκτασης του χρηματοπιστωτικού τομέα ως μια τάχα «παρέκκλιση» από τον «Καλό καπιταλισμό», πρόκειται για μια «παρέκκλιση» τόσο «νέα» όσο «νέα» μπορεί να θεωρηθεί και η εμφάνιση του χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή της σύμφυσης μεταξύ βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα μάλιστα, το ρολόι πρέπει να γυρίσει πολύ πιο πίσω. Η «ηγεμονία» αυτή χρονολογείται ως τάση ήδη από την εποχή που συντελέστηκε το πέρασμα των κοινωνιών από την απλή εμπορευματική κυκλοφορία στην κυκλοφορία του χρήματος.
Πρόκειται για ένα γεγονός που -όπως παρατηρεί ο Μαρξ- οδήγησε τον Αριστοτέλη στα Πολιτικά του να προβεί στο διαχωρισμό της «χρηματιστικής» από την «οικονομική». Ο Αριστοτέλης σημείωνε ότι για την πρώτη, τη χρηματιστική, «φαίνεται να μην υπάρχει κανένα όριο για τον πλούτο και την απόκτηση του» και ότι για «τη χρηματιστική δεν υπάρχουν όρια του σκοπού της, αλλά ο σκοπός της είναι ο απόλυτος πλουτισμός».
Η ανθρωπότητα, δυόμισι χιλιετηρίδες μετά τον Αριστοτέλη και δυο αιώνες μετά τις αναλύσεις του Μαρξ για το «πλασματικό χρήμα», ζει ακριβώς τις συνέπειες της πέραν κάθε ορίου χρηματιστικής επικυριαρχίας. Η τελευταία δεν συνιστά «παρέκκλιση» για τον καπιταλισμό, αλλά δομικό και συστατικό του στοιχείο. Ας δούμε κατ’ αρχάς τα στοιχεία: