€21.000 μηνιαίως μισθός Δημοσίου, (άρα) Λεφτά Υπάρχουν

Ο κύριος των €21.000 από τον πλανήτη Ελλάς (δορυφόρος Σειρίου)

Μισθός €21.000 στο Δημόσιο

Με μισθούς-μαμούθ αμείβονται τα μέλη της Διοίκησης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), με συνέπεια το ετήσιο μισθολογικό κόστος του Ταμείου να ξεπερνά τα 8.000.000 ευρώ!

Παράλληλα διάφοροι χρηματοπιστωτικοί και νομικοί σύμβουλοι έλαβαν 16,2 εκατ. ευρώ τη διετία 2010-2012 προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για τις αποκρατικοποιήσεις όταν το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, πραγματοποιήθηκαν μόνο τρεις!

Την καταγγελία για το ΤΧΣ κατέθεσε στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Φεβρωνία Πατριανάκου, αναφέροντας ενδεικτικά πως για τον πρόεδρο του Ταμείου προβλέπεται να εισπράττει 294.000 ευρώ το 14μηνο, δηλαδή 21.000 – 22.000 ευρώ τον μήνα, για τον Α’ αντιπρόεδρο οι μηνιαίες απολαβές φθάνουν τις 15.000 ευρώ, ενώ για τον Β’ αντιπρόεδρο ο μισθός είναι 14.000 μηνιαίως.

Ο παριστάμενος αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας δεν διέψευσε την καταγγελία, σπεύδοντας να δηλώσει ότι το θέμα των αμοιβών του ΔΣ του ΤΧΣ θα επανεξεταστεί με βάση τα νεότερα οικονομικά δεδομένα.

Πρόεδρος του ΤΧΣ έχει τοποθετηθεί ο Παναγιώτης-Αριστείδης Θωμόπουλος, τέως υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο οποίος έχει εργαστεί για πολλά χρόνια στον ΟΟΣΑ και είναι μέλος του Συμβουλίου Νομισματικής Πολιτικής της ΤτΕ. Α’ αντιπρόεδρος διορίστηκε ο Χαράλαμπος Κύρκος με μεταπτυχιακές σπουδές στο ΜΙΤ, ο οποίος εργαζόταν από το 2008 ως ανώτατος στέλεχος στην Ernst & Young με αντίστοιχη εργασιακή εμπειρία σε τράπεζες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Στη θέση του Β’ Αντιπροέδρου τοποθετήθηκε ο Αναστάσιος Γάγαλης, ο οποίος έχει διδακτορικό δίπλωμα στην Οικονομετρία από το Πανεπιστήμιο του Rochester και τα τελευταία 19 χρόνια εργάζεται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ έχει θητεύσει και στη διεύθυνση μελετών της Τραπέζης της Ελλάδος.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΣΙΠΡΑ. Αίσθηση προκάλεσε η έγγραφη απάντηση του κ. Σταϊκούρα στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα σχετικά με το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ). Σύμφωνα με τα στοιχεία του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, την περίοδο από τον Ιούνιο του 2010 έως τον Ιούνιο του 2012 οι αμοιβές σε χρηματοοικονομικούς, τεχνικούς και νομικούς συμβούλους, μαζί με τα λειτουργικά έξοδα του Ταμείου Αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, την απασχόληση περίπου 20 ατόμων στο Ταμείο και τις δαπάνες ταξιδιών του Ταμείου φθάνουν γύρω τα 16,2 εκατ. ευρώ.

Από τα χρήματα αυτά ο κ. Σταϊκούρας διευκρινίζει πως τα 2,4 εκατ. ευρώ ήταν τα λειτουργικά έξοδα του ΤΑΙΠΕΔ το διάστημα Ιούλιος 2011- Μάρτιος 2012. Επιπρόσθετα για την ίδια περίοδο το σύνολο των αμοιβών και εξόδων που καταβλήθηκαν σε συμβούλους αξιοποίησης – χρηματοοικονομικούς, τεχνικούς, νομικούς – που προσλήφθηκαν από την Ειδική Γραμματεία Αποκρατικοποιήσεων και μεταφέρθηκαν στο ΤΑΙΠΕΔ ανέρχεται στα 6,9 εκατ. ευρώ, ενώ για τα 20 άτομα που απασχολήθηκαν στο Ταμείο αυτό το διάστημα η αμοιβή τους έφθασε τα 285.000 ευρώ και για τα ταξίδια των στελεχών απαιτήθηκαν 79.000 ευρώ.

Στην ίδια απάντηση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, από τον Ιούνιο του 2010 έως τον Ιανουάριο του 2012 εντός της Ειδικής Γραμματείας Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων δαπανήθηκαν 870.000 ευρώ για τους μισθούς διαφόρων συμβούλων, για νομικές παροχές 165.436 ευρώ, ενώ άλλα 5.548.935 ευρώ δόθηκαν τη διετία Ιούνιος 2010 – Ιούνιος 2012 σε συμβούλους από τη Διυπουργική Επιτροπή Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων.

Και όλα αυτά όταν το ΤΑΙΠΕΔ, κατά τη διευκρίνιση του κ. Σταϊκούρα, τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του αξιοποίησε τρία περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου έναντι 1,4 δισ. ευρώ, από τα οποία 1,2 δισ. ευρώ έχουν εισπραχθεί και αποδοθεί στον ειδικό λογαριασμό για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.

###

[Αναδημοσίευση από "Τα Νέα"]

Η παραδοση του Μαρξ και του Λενιν για την μεταναστευση

Η παράδοση του Μαρξ και του Λένιν

του Μήτσου Γκορίτσα
Αιφνιδιασμός. Με αυτή τη λέξη θα μπορούσε να περιγραφεί η αντίδραση ενός μεγάλου μέρους της Aριστεράς στην άνοδο του κρυπτοφασιστικού ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές, η πλήρης μετεκλογική υιοθέτηση και σκλήρυνση της ρατσιστικής πολιτικής από την κυβέρνηση και ο οχετός ρατσιστικής προπαγάνδας που ξερνάνε τα κανάλια καθημερινά.
 


 
Μέχρι σήμερα το κύριο βάρος του αντιρατσιστικού κινήματος το σήκωναν
δυνάμεις της ριζοσπαστικής Aριστεράς που πρόσκεινται κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ.
Έστω και καθυστερημένα, είναι θετικό ότι κόμματα όπως το ΚΚΕ ή δυνάμεις
της εξωκοινοβουλευτικής Aριστεράς, που μέχρι τώρα υποτιμούσαν την
αντιρατσιστική δράση, ανεβάζουν τους τόνους απέναντι στην
αντιμεταναστευτική πολιτική ΝΔ-ΛΑΟΣ. Είναι μια θετική εξέλιξη που
μπορεί να δώσει δύναμη στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό, αρκεί φυσικά να
επικρατήσει η ενωτική δράση και όχι η απομονωτική και σεκταριστική
στάση που τηρεί μέχρι τώρα μεγάλο τμήμα της Aριστεράς.

Όμως πέρα από τον πολιτικό αιφνιδιασμό που προέκυψε μετεκλογικά,
υπάρχει και ένας άλλος αιφνιδιασμός: ο ιδεολογικός. Με ποιες ιδέες
πρέπει να δώσουμε τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό; Ποιες απαντήσεις και
ποια αιτήματα πρέπει να ορθώσουμε σαν αντίπαλο δέος στη ρατσιστική
πολιτική; Πρόκειται για απολύτως κρίσιμο ξεκαθάρισμα, ώστε να
αντιμετωπίσει η Αριστερά την τωρινή ρατσιστική επίθεση και να μπορέσει
να αντεπιτεθεί στο μέλλον. Και δυστυχώς η πραγματικότητα είναι ότι, στο
επίπεδο των ιδεών και της πολιτικής, υπάρχει μεγάλη σύγχυση μέσα στην
Αριστερά.

Οι άγγελοι του Σάρλη

Αν ο σάρλης είχε ινδιάνικο όνομα, θα μπορούσε να λέγεται και έλληνας σουσλώφ. Ιδεολογικός υπεύθυνος του κόμματος επί μεταπολίτευσης, με πλούσιο έργο που πιάνει όλο το φάσμα που αφορά το κομμουνιστικό κίνημα: ζητήματα τακτικής και στρατηγικής, την ένταξη στην εοκ, το οργανωτικό, την ιστορία του κόμματος, κλπ. Εμείς θα ασχοληθούμε με το τελευταίο πεδίο και τη μελέτη του σάρλη (που ήταν και η διατριβή του στη σοβιετική ένωση) για την πολιτική του κκε κατά του μοναρχοφασισμού κατά τα χρόνια 1929-36, από την έκκληση της κομιντέρν ενάντια στη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές, μέχρι την επιβολή της δικτατορίας του μεταξά.

 Στην ουσία η εργασία αυτή εξετάζει την πολιτική του κόμματος μετά το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 29 και το σταδιακό της πέρασμα από τη λογική του σοσιαλφασισμού στην τακτική του ενιαίου μετώπου της εργατικής τάξης και τη συγκρότηση λαϊκού αντιφασιστικού μετώπου (λαμε). Από αυτήν την άποψη καθίσταται εξαιρετικά επίκαιρη η ανάγνωσή του, καθώς η απόκρουση του φασιστικού κινδύνου αναδεικνύεται με δραματικό τρόπο σε άμεσο ζητούμενο της περιόδου. Στην ιστορία δεν υπάρχουν άμεσες, μηχανιστικές αναλογίες μεταξύ δύο περιόδων. Αλλά η κριτική εξέταση του παρελθόντος προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία πάντως δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν με αυτά του σάρλη.

Ωστόσο το βασικό ερώτημα παραμένει: ποια πρέπει να είναι σήμερα η πολιτική του κκε εναντίον του σύγχρονου (μοναρχο)φασισμού; Ας δούμε πρώτα μερικά πράγματα για το βιβλίο και θα επιστρέψουμε στη συνέχεια σε αυτό το ερώτημα.

Το ούζο εντύπως

βιβλιογραφία που μοσχοβολά γλυκάνισο

 

Φωτογραφία της Βιβής Χανιώτη-H2 Concept

~ «Απόσταγμα Ζωής» είναι ο τίτλος πολυσέλιδου λευκώματος που αναφέρεται στο ούζο, στο Πλωμάρι και στην διαχρονική παρουσία της οικογένειας Βαρβαγιάννη στο χώρο της ποτοποιίας. Την ευθύνη των κειμένων έχει ο ιστορικός Γιώργος Γιαννακόπουλος, και την τεκμηρίωση φωτογραφικού και αρχειακού υλικού ο Παναγιώτης Φρυδάς για λογαριασμό των Ελληνικών Ομοιογραφικών Εκδόσεων (2007). Εξαιρετικό το αρχειακό φωτογραφικό υλικό και σύγχρονες φωτογραφίες από τον Γιάννη Γιαννέλο-Studio NET, μας γνωρίζει όλη τη διαδικασία της απόσταξης, της παραγωγής και εμπορίας του Πλωμαρίτικου ούζου.
Το λεύκωμα παρακολουθεί και καταγράφει την πορεία της (κυκλαδίτικης καταγωγής) οικογένειας Βαρβαγιάννη από το 1860 -όταν ο Ευστάθιος Ι. Βαρβαγιάννης αφήνει την Οδησσό και ιδρύει στο Πλωμάρι την γνωστή βιοτεχνία παραγωγής ούζου- μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερη αναφορά υπάρχει στο μοναδικό στο είδος του Μουσείο Ούζου. Η έκδοση είναι δίγλωσση (ελληνικά, αγγλικά) και συμπληρώνεται με βιβλιογραφικές αναφορές, στίχους τραγουδιών, στοιχεία από την καθημερινή ζωή και τον τρόπο που απολαμβάνουν οι Έλληνες το ούζο. Ένα βιβλίο που μοσχοβολά γλυκάνισο ακόμα και στην κόλα της βιβλιοδεσίας.
(214 σελίδες, 60.87 ευρώ)
~ Ένας μερακλής Μυτιληνιός, ο Στρατής Πανάγος, έχει κάνει δυο βιβλία που αναφέρονται στο ούζο και στους μεζέδες του. Το πρώτο: με τίτλο «Πανορεξία Ούζου» κυκλοφόρησε το 2001 σε αυτοέκδοση και είναι εξαντλημένο.
~ Μεταφρασμένο στα αγγλικά από τον Geoffrey Kox κυκλοφορεί από το 2002 από τις εκδόσεις Ίνδικτος με τίτλο: «Panorexia», με πλούσια εικονογράφηση και συνταγογραφία.
(80 σελίδες, 13 ευρώ)
~ Το «Ούζου εγκώμιον» με υπότιτλο «θαλασσινά και ψάρια», εκδόσεις Αιολίδα, Μυτιλήνη, 2011, είναι το νέο βιβλίο του Στρατή Παναγου.
Περιλαμβάνει πλούσιους μυτιληνιούς ουζομεζέδες, ιστορικά στοιχεία και αναφορές στη Λέσβο και τους παραγωγούς του νησιού. Ενδιαφέρον tip του βιβλίου: Αποφεύγουμε τα παγάκια απευθείας στο ούζο για να γλυτώσουμε τον πονοκέφαλο και τις καούρες στο στομάχι. Αιτία οι κρύσταλλοι που σχηματίζει ο πάγος στην επιφάνεια του ούζου, που είναι στην ουσία συμπυκνωμένα μόρια ανηθόλης. Προτιμάμε παγωμένο νερό, έστω και με παγάκια. Οι 20 συνταγές ιδιαίτερων εδεσμάτων συνθέτουν μια σύγχρονη ματιά στην αναγεννημένη παράδοση για τη συνοδεία του ούζου.
(56 σελίδες, 8 ευρώ)
~ Το επιτοίχιο Ημερολόγιο του 2012: «Εις Υγείαν της θάλασσας και των γεύσεων – Denizin ve lezzetlerin Serefine», εκδόσεις Αιολίδα, με κείμενα Στρατή Πανάγου, περιλαμβάνει 12 συνταγές, μια για κάθε μήνα του χρόνου. Ηδίγλωσση έκδοση (ελληνικά – τουρκικά), είναι αφιερωμένη στη θάλασσα του Αιγαίου που ενώνει δυο λαούς με κοινό γαστρονομικό πολιτισμό.
Κυκλοφορεί και σε αγγλογερμανική έκδοση «Cheers! To aegean sea flavours
Prost! Auf das Meer und die Koestlichkeiten»
(16 σελίδες, 10 ευρώ) 
~ Το μικρού μεγέθους βιβλίο «Ouzo & mezes», των Στρατηγικών Εκδόσεων, επιμελήθηκαν ο Παναγιώτης Αλεξόπουλος με την Αναστασία Ζαρμπώνη.
Περιλαμβάνει 120 συνταγές μεζέδων και παραδοσιακών εδεσμάτων που μπορούν να συνοδέψουν το ούζο. Η έκδοση είναι δίγλωσση (ελληνικά – αγγλικά) με πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τα προτεινόμενα εδέσματα.
(218 σελίδες, 10 ευρώ)
~ Τους διαπλέοντες το διαδίκτυο συγκινεί ιδιαίτερα το πάθος και το μεράκι που κρύβουν κάποιες ιστοσελίδες. Ο ιστότοπος http://tsou.gr/  φιλοξενεί κείμενα που αφορούν το ούζο του χτες και του σήμερα. Παρουσιάζει μια απίστευτη συλλογή από καραφάκια ούζου (400 ετικέτες – 190 ποτοποιίες) ταξινομημένα γεωγραφικά ανά περιφέρεια και με ενδιαφέροντα links. Από εδώ βρήκαμε τησελίδα του Ολλανδού Ruud Jacobs με ενδιαφέρουσα συλλογή από περίπου 100! ειδικά ποτήρια του ούζου.

Ρουσουνέλος Δημήτρης
για το περιοδικό Βήμα Gourmet-Ιούλιος 2012

Η  αναρτηση  απο   εδω

Να γιατί «δεν έχει» το κράτος τους. Του Νίκου Μπογιόπουλου

O κ. Σίμος Κεδίκογλου στο κυβερνητικό σχήμα που συνέστησαν τα κόμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ κατέχει τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Δεν κατέχει τη θέση του...ψευταράκου.

Αλλωστε, απ' όσο γνωρίζουμε, θέση «ψευταράκου», επισήμως και θεσμικώς τουλάχιστον, δεν προβλέπεται ούτε στο παρόν, ούτε στα προηγούμενα κυβερνητικά σχήματα.

*

Ως εκ της θέσεώς του, λοιπόν, ο Κεδίκογλου θα έπρεπε να είναι σοβαρός, ακριβής και ενημερωμένος σωστά.

Εκτός, φυσικά, αν είναι ανίκανος, άχρηστος και αδαής, πράγμα για το οποίο δεν έχουμε στοιχεία.

*

Σε κάθε περίπτωση ο Κεδίκογλου - και ο κάθε Κεδίκογλου - θα πρέπει να κάνει με συνέπεια τη δουλειά του.

Και δουλειά ενός κυβερνητικού εκπροσώπου είναι να μη λέει μπαρούφες, να ενημερώνει με ειλικρίνεια για τις θέσεις της κυβέρνησης και να μην ασκείται σε φτηνή προπαγάνδαεπιδιδόμενος σε καλπιές και σε παραποίηση της αλήθειας.

Εκτός, πάλι, αν η δουλειά ενός κυβερνητικού εκπροσώπου είναι να κάνει τα ακριβώς αντίθετα...

*

Ας δούμε τώρα τι έκανε προχτές ο Κεδίκογλου.

Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει το λαό (σ.σ.: εδώ γελάνε)

για το πόσο «αναπόφευκτες» (σ.σ.: εδώ οργίζονται)

είναι οι νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα,

ο εκπρόσωπος του κ. Σαμαρά (του κ. Βενιζέλου και του κ. Κουβέλη) άρχισε να αραδιάζει «στοιχεία» και αριθμούς, θέλοντας να αποδείξει πόσο «πολύ κοστίζουν» στο κράτος οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, και πόσο «αναγκασμένο» είναι το έρμο το κράτος (και η έρμη η κυβέρνηση) να πάρει και νέα μέτρα κατά του λαού για να λειτουργήσει (το έρμο το κράτος)...

Συγκεκριμένα, δήλωσε:

«Από τα 88 δισ. των πρωτογενών δαπανών του ελληνικού κράτους, τα 60 δισ. πάνε σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα (...) Μένουν μόνο 28 δισ. για όλη τη λειτουργία του ελληνικού κράτους (σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια, οργανισμοί), τα πάντα πρέπει να λειτουργήσουν με ένα ποσό που είναι μικρότερο και μόνο από το ποσό που διατίθεται για τις συντάξεις».

*

Καταρχάς, θα πρέπει να ενημερώσει κάποιος τον Κεδίκογλου ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχει ένας νόμος που λέγεται «Προϋπολογισμός».

Εκεί καταγράφονται τα οικονομικά δεδομένα ώστε να μην μπορεί ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του.

Με βάση, λοιπόν, τον «Προϋπολογισμό», σε αντίθεση με όσα λέει ο Κεδίκογλου, ισχύουν τα εξής:

*

Πρώτον: Οταν μιλάμε για λειτουργία του «κράτους» τότε μιλάμε για τα στοιχεία του Κρατικού Προϋπολογισμού όπως αυτά καταγράφονται στονΤακτικό Προϋπολογισμό και όχι για τον προϋπολογισμό της Γενικής Κυβέρνησης.

*

Δεύτερον: Σύμφωνα με αυτόν, με τον Τακτικό Προϋπολογισμό (Κρατικός Προϋπολογισμός 2012, Εισηγητική Εκθεση, Κεφάλαιο 3, σελίδα 57, πίνακας 3.9 Δαπάνες τακτικού προϋπολογισμού ανά κατηγορία), οι πρωτογενείς δαπάνες για το 2012 δεν είναι 88 δισ., όπως λέει ο Κεδίκογλου, αλλά 49,085 δισ. ευρώ.

*

Τρίτον: Σύμφωνα με τον Τακτικό Προϋπολογισμό, το σύνολο των μισθών και των συντάξεων όχι μόνο δεν είναι 60 δισ. ευρώ, όπως λέει ο Κεδίκογλου, αλλά μόλις και μετά βίας φτάνουν στα 19,415 δισ. ευρώ.

*

Τέταρτον: Ακόμα κι αν πάρουμε ως βάση τα στοιχεία με τα οποία ο Κεδίκογλου προσπαθεί να «μπουρδουκλώσει» την κατάσταση, δηλαδή τον Ενοποιημένο Προϋπολογισμό της Γενικής Κυβέρνησης (πίνακας 3.2, σελίδα 44 του Κρατικού Προϋπολογισμού), όπου γίνεται λόγος για πρωτογενείς δαπάνες 87,4 δισ. ευρώ, αμοιβές προσωπικού 17,9 δισ. ευρώ, συντάξεις 31,2 δισ. ευρώ και λοιπές μεταβιβάσεις 14,1 δισ. ευρώ

(όλα αυτά - επαναλαμβάνουμε - αφορούν στη Γενική Κυβέρνηση, η οποία εκτός της Κεντρικής Κυβέρνησης περιλαμβάνει επιπλέον τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πρώτου και δεύτερου βαθμού, και τους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης)

τότε και πάλι η κυβερνητική προπαγάνδα δεν εξηγεί γιατί τα έσοδα της Γενικής Κυβέρνησης, που με βάση το συγκεκριμένο πίνακα ανέρχονται στα89,6 δισ. ευρώ, «δεν φτάνουν», όταν οι πρωτογενείς δαπάνες (στον ίδιο πίνακα) είναι 87,4 δισ. ευρώ.

*

Ε, να, λοιπόν, γιατί «δεν φτάνουν»:

*

Γιατί μόνο για το 2012, όπως προκύπτει και πάλι από τον Κρατικό Προϋπολογισμό (πίνακας 3.9, σελίδα 57)

ο ελληνικός λαός υποχρεούται να καταβάλει σε τόκους και σε χρεολύσια, να πληρώσει από το αίμα του σε κερδοσκόπους, σε δανειστές και σε τοκογλύφους, για μεσομακροπρόθεσμα δάνεια, για βραχυπρόθεσμα δάνεια, για ομόλογα, για δαπάνες δημόσιου χρέους, για καταπτώσεις εγγυήσεων κ.λπ.

ένα ποσό που

(όπως φαίνεται στο σχετικό πίνακα 3.9 - κατηγορίες δαπάνης με αύξοντες αριθμούς «11», «12», «15», «16», «17» και «18»)

ξεπερνά τα 87 δισ. ευρώ!

Οσο, δηλαδή, και οι πρωτογενείς δαπάνες ολόκληρης της Γενικής Κυβέρνησης!

*

Να, συνεπώς, γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, οι οργανισμοί, τα δικαστήρια και όλα εκείνα για τα οποία «κλαίει» και κόπτεται ο Κεδίκογλου.

Οχι γιατί «κοστίζουν πολύ» οι μισθοί των εργατών, οι συντάξεις των συνταξιούχων και τα επιδόματα των απόρων, αλλά γιατί το κράτος των κεφαλαιοκρατών - δανειστών - πιστωτών - τοκογλύφων, τους οποίους υπηρετεί η κυβέρνηση του Κεδίκογλου,

είναι, όντως, πολύ δαπανηρό, για το λαό.

Πράγμα που όταν διαβάσει (σωστά) τον Προϋπολογισμό ο Κεδίκογλου θα το αντιληφθεί - δεν αμφιβάλλουμε καθόλου - και ο ίδιος...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η αλλαγή της αλλαγής

Αν ήθελε κάποιος να μιλήσει για την τρίτη σεπτέμβρη και τα γενέθλια του πασοκ, θα έπρεπε να καταφύγει στα έργα των κλασσικών και τη δισκογραφία του χάρρυ κλυνν από τη δεκαετία με τις βάτες, για να περικλείσει σε ένα σκετσάκι ή ένα τραγούδι το προτσές της αλλαγής: έλα να πρασινίσουμε, ο ύμνος του πασοκ , ή ακόμα καλύτερα η κουτάλα της αλλαγής.
Μετά το 90’ η ιδεολογική κριτική στο πασοκ θα ήταν σα να κλέβει κανείς εκκλησία – ενώ το πασοκ έκλεβε όλα τα υπόλοιπα: ταμεία, συντάξεις, αποθεματικά κλπ. 
 

Σήμερα όμως κανείς δε σκέφτεται τέτοια μέρα το πασοκ, με την ίδια έννοια που κανείς δε θα έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι ενός πεθαμένου, ενός (πολιτικού) πτώματος, για να του ευχηθεί στη μέρα των γενεθλίων του. Όλοι σκέφτονται τη μέρα μετά (εξ ου και το κείμενο μπαίνει σήμερα), τη διάδοχη κατάσταση και το βαθύ μετα- πασοκ του συριζα. Τη ροζ αλλαγή που επαναλαμβάνεται ιστορικά σα φάρσα κι υπόσχεται πολιτική απαλλαγή απ’ το βραχνά του δντ, με τυπική κυβερνητική εναλλαγή χωρίς ουσία, ως μια ριζοσπαστική παραλλαγή της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που υπέστη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη. Από τον ανατέλλοντα ήλιο του πασόκ στο διάττοντα αστέρα του αλέξη και στο άστρο της πρωινής αυγής και του συνασπισμού. Το πασόκ πέθανε, ζήτω το νέο πασόκ.

Κι αυτή είναι κατά βάθος η μεγάλη επιτυχία του συνασπισμού. Ότι κατάφερε να μοιάσει στο πασόκ και να πάρει την άμορφη μορφή του, του πολιτικού ασπόνδυλου. Να γίνει ένας πολιτικός χυλός, που χωράει παντού και παίρνει το σχήμα που του δίνεις, σαν πλαστελίνη. Να λέει και να πρεσβεύει τα πάντα και (ένα μεγάλο) τίποτα.

Το δημόσιο χαρακτήρα των δέκο και τις συμπράξεις με το ιδιωτικό κεφάλαιο (σδιτ). Την καταγγελία και την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Το ευρώ και το αντιμνημονιακό μέτωπο. Το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ» αλλά και τη διασφάλισή του από το… λόμπι της χρεωκοπίας (sic). Τον υπεύθυνο συνομιλητή του πέρες και το ολυμπιακό πνεύμα της σακοράφα που ήθελε να είναι σημαιοφόρος της παλαιστίνης στο αθήνα 2004. Τις βάσεις που μένουν, που φεύγουν, που μένουν. Τον αστυφύλακα και τον χωροφύλακα.

Την εδα, το εαμ (χωρίς το δεκέμβρη), το μπλόκο της κοκκινιάς. Τους παπατζήδες, την 3^η σεπτέμβρη, το 81’, τη σοφία γιαννακά, τους τίμιους αγωνιστές του σοσιαλιστικού χώρου, όπως τους είπε χθες στην ομιλία του ο αλέξης, τους τίμιους οπορτουνιστές, το νέο αγωνιστή, την εδηκ, τους ανώνυμους κομμουνιστές, τους ανώνυμους αλκοολικούς, το γιο της αγγελοπούλου. Το πραγματικό πασοκ, το πραγματικό πρόγραμμα του κκε, το εξωκοινοβούλιο, την αναρχία, τον αντι-ρατσισμό, την αντιδεξιά, τους μη προνομιούχους. Το εναλλακτικό τρέντι, τα παρδαλά ρούχα – ασορτί με την ιδεολογία, την εναλλακτική πληροφόρηση, το γείτονα που έκανε την επανάστασή του μέχρι τον αχερώνα, το δεκέμβρη της νεολαίας -μακριά από αυτόν του 44’. Την πρόοδο, τον τρίτο δρόμο, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία, την υγιή επιχειρηματικότητα. Όλοι μας κρύβουμε λίγο συριζα μέσα μας και ας μην το ξέρουμε.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, τρεις του σεπτέμβρη να μιλάς. Στους μπαξέδες που αφήνουν όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, να δώσουν χρώμα και μυρωδιά, μαζί με κοπριές, τηλεοπτικούς μαϊντανούς και γαϊδουράγκαθα, παρασιτικούς κισσούς και κάθε λογής λουλούδι για μύρισμα που μυρίστηκε ψητό και ήρθε να πάρει θέση στο ενωτικό κοινωνικό μέτωπο. Είδε ένα φως στο τούνελ και μπήκε.

Γιατί όχι εξάλλου; Πότε είναι αλήθεια τα γενέθλια του συριζα; Τα γιορτάζει ως μετωπικό σχήμα; Ή ως ενιαίο κόμμα υπό κατασκευή; Κι αν τελικά έχει, υπάρχει κανείς που να τα θυμάται; Γιατί λοιπόν να μην οικειοποιηθεί μια αναγνωρισμένη ημερομηνία που του ταιριάζει τόσο; 

 γελοιογραφία του σπύρου δερβενιώτη

Μετά το πασοκ έρχεται ο συριζα και μετά την αλλαγή η μετάλλαξη. Ο συνασπισμός δεν είναι η μετενσάρκωση της 3^ης σεπτέμβρη που πλανάται σα φάντασμα πάνω από τη μεταπολιτευτική ελλάδα στοιχειώνοντας τους αστούς. Δεν είναι το πασοκ του 74’ που λεηλατεί τα συνθήματα και τη βάση μας. Αλλά απευθείας απόγονος του πασοκ του 09’ και της κυβέρνησης του γιωργάκη. Για την οποία ο παπαδημούλης έλεγε ότι θα της ασκήσουν γόνιμη κριτική επιβραβεύοντας κάθε θετικό βήμα, πριν πέσουν από τα σύννεφα με το μνημόνιο, εκείνη την αποφράδα μέρα (όπως την χαρακτήρισε χτες στην ομιλία του ο αλέξης). Με σύμβολο της ομαλής διαδοχής το βαρουφάκη, που τότε ήταν σύμβουλος του γιωργάκη, αλλά στις τελευταίες εκλογές έπαιξε τριόβολο και τελικά στήριξε συριζα.

Δεν είναι πάντως λαθροχειρία να συζητούν στο συριζα για την 3^η σεπτέμβρη και τη σημασία της. Πασόκοι είναι οι άνθρωποι, καλά κάνουν και προβληματίζονται. Λαθροχειρία είναι να συνδέει κανείς αυτή τη συζήτηση με την αριστερά, γενικώς κι αορίστως. Να θεωρεί δηλαδή αριστερά αυτό το κόμμα που είναι πίσω κι απ’ τη διακήρυξη της 3^ης σεπτέμβρη. Να μην υπολογίζει την ιστορική πείρα από το ρόλο του πασοκ και γενικότερα της σοσιαλδημοκρατίας και να της κάνει το νεροκουβαλητή στο όνομα της ενότητας ακολουθώντας πολιτική ουράς – με ή χωρίς αυταπάτες.

Η λαθροχειρία επίσης είναι να παίρνει κανείς τη διακήρυξη αυτή – συνολικά και όχι επιμέρους διακηρύξεις της- ως επαναστατικό θέσφατο και να ερμηνεύει τη μετάλλαξη του πασοκ ως προδοσία των αρχών της, προσδοκώντας ένα καλό πασοκ ή έναν καλύτερο διάδοχό του και μια αριστερή κυβέρνηση να την εφαρμόσει και να κάνει πράξη τα συνθήματά της με μερικές μεταρρυθμίσεις. Ο τρίτος δρόμος ανήκει πλέον οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μαζί με το νέφος, τη δεξιά και όλο το φάσμα των παλιών αυταπατών που ξέσκισε βίαια η κρίση.

Αλλαγή δε γίνεται χωρίς το κκε και βασικά χωρίς το λαό στην εξουσία...
 Η  αναρτηση απο  εδω