p186mm9hpo3h11mbvunt17ehbvl3
Μια χώρα που προσπαθεί να (ξανα)υπάρξει – Τέταρτη ευκαιρία σε πέντε αιώνες
Γράφει ο Νίκος Μπελογιάννης
  «Θέλετε η Καταλωνία να γίνει κράτος; Και αν ναι, θέλετε να είναι ανεξάρτητο;» Η πρώτη ερώτηση μοιάζει πλεονασμός, πάντως με αυτές τις δύο απλές φράσεις άνοιξε  εδώ και λίγες βδομάδες ο ασκός του Αιόλου για την διάλυση της Ισπανίας με την μορφή που την ξέρουμε. Αν ως τις 15.9.14, όριο των διαπραγματευσεων με την ισπανική κυβέρνηση, δεν υπάρξει αλλαγή στάσης της τελευταίας, στις 9 Νοεμβρίου του 2014 τα εφτάμιση εκατομμύρια Καταλανών θα κληθούν να αποφασίσουν αν στην Ευρώπη θα εμφανιστεί ένα καινούργιο κράτος με έκταση το 16% της Ισπανίας, σαν να λέμε λίγο μεγαλύτερο από Πελοπόννησο και Κρήτη μαζί. Το καταλανικό κοινοβούλιο ενέκρινε τα δυο ερωτήματα με το 64,5% των ψήφων, με ‘όχι’ ουσιαστικά μόνο από το κυβερνητικό Λαϊκό Κόμμα και το βαθιά διχασμένο στο θέμα αυτό (όπως και σε πολλά άλλα) σοσιαλιστικό PSOE.
 Οι τοπικές (εθνικές για τους Καταλανούς) εκλογές της 25.11.2012, με βάση τα όσα είχε τότα εξαγγείλει επανειλημμένα ο επίδοξος εθνάρχης και πρόεδρος του αυτονομιστικού κόμματος «Σύγκλιση και Ενότητα» Αρτούρ Μας, θα αποτελούσαν την αρχή για την δημιουργία ανεξάρτητου καταλανικού κράτους μέσα στην ΕΕ. Η ιστορία της περιοχής, ήδη από τον 15ο αιώνα, είναι μια συνεχής προσπάθεια αυτονόμησης από την Ισπανία.
 Το μεσαιωνικό βασίλειο της Αραγώνας περιλάμβανε τις σημερινές περιφέρειες Καταλωνία, Αραγώνα, Βαλένθια και Βαλεαρίδες, καθώς και Νότια Ιταλία, Σικελία και Σαρδηνία (από οικογένεια Καταλανών ευγενών της Σαρδηνίας καταγόταν ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ- στα καταλάνικα μάλιστα πρέπει να προφέρεται κάπως σαν ‘μπαρλινγκέ’). Το βασίλειο αυτό δεν εξαλείφθηκε από τον χάρτη με πόλεμο, αλλά με βασιλικό γάμο συμφέροντος (πρωτότυπο!), της βασίλισσας της Καστίλλης Ισαβέλλας με τον διάδοχο Φερδινάνδο της Αραγώνας (1459. Από τότε η Καταλωνία και η κεντρική εξουσία συμπεριφέρονταν σαν η δεύτερη να ήταν δύναμη κατοχής της πρώτης.