Σκέψεις για το Μεταναστευτικό…

Στο Ellis island, ΗΠΑ. Αρχές του εικοστού αιώνα…

«Με το  που θα σηκωθείς σήμερα, σκέψου ότι στη διάρκεια της μέρας θα συναντήσεις κάποιον ψεύτη, κάποιον κλέφτη, κάποιο μοιχό, κάποιο δολοφόνο. Και θυμήσου ότι πρέπει να τους αντιμετωπίσεις ως ανθρώπους, γιατί είναι τόσο άνθρωποι όσο κι εσύ και, ως εκ τούτου, σου είναι το ίδιο απαραίτητοι όπως η κάτω γνάθος για την επάνω». [Μάρκος Αυρήλιος, από το βιβλίο "Μιλώντας στο γιο μου για την Ηθική και την Ελευθερία", του Φερνάντο Σαβατέρ, εκδ. Πατάκη]

«Είδηση» στα ψιλά-1: Επιχείρησαν να κάψουν ζωντανούς Πακιστανούς μετανάστες μέσα στο σπίτι τους την ώρα που κοιμόντουσαν, με αποτέλεσμα ένας από τους μετανάστες να τραυματιστεί και να νοσηλεύεται στο Θριάσιο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα στην πλάτη και το χέρι, καταγγέλλει η Κίνηση Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Βία. Το περιστατικό συνέβη τα ξημερώματα του Σαββάτου στην οδό Ι. Μέρλα στους Αγίους Αναργύρους. Το μπουκάλι με βενζίνη είχε στην άκρη εκρηκτική ύλη και εξερράγη πάνω στο στρώμα όπου κοιμόταν ο τραυματίας Ναβίτ Ναβάζ.

 «Είδηση» στα ψιλά-2: (στο στρατόπεδο Κορίνθου) Οι 350 μετανάστες κρατούνται σε δύο κτήρια του στρατοπέδου που έχουν περιφραχθεί. Σύμφωνα με τους μετανάστες ανάμεσά τους βρίσκονται και άρρωστοι ενώ δεν απέκλειαν και την ύπαρξη ανηλίκων ανάμεσα τους.

Το νερό εξακολουθεί να είναι κομμένο στο στρατόπεδο, όπως ενημέρωσαν οι αστυνομικές αρχές την αντιπροσωπεία, ενώ σήμερα αναμένεται κλιμάκιο από το Αλλοδαπών με μεταφραστές ώστε να μπορέσει να γίνει μια πρώτη καταγραφή των κρατουμένων.

Ας το πούμε αλλιώς. Ποιος, έστω σχετικά ενημερωμένος πολίτης, ακόμα και ο πλέον αδιάφορος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι οι μετανάστες συνέβαλαν, σε μεγάλο βαθμό στην οικονομική ανάπτυξη (προ του 2009) της χώρας προσφέροντας (αναγκαστικά) χωρίς φειδώ ανασφάλιστη και πάμφθηνη εργασία. Ποιο από τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν, σήμερα το παραγνωρίζει; Μήπως πριν μερικά χρόνια, οι ίδιες οι οικονομικές αρχές της χώρας δεν ομολόγησαν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία σώθηκαν αρκετές φορές από τους νομιμοποιηθέντες ασφαλισμένους μετανάστες –παρ’ όλες τις οικονομικές ρεμούλες και την παράνομη διασπάθιση από διορισμένους ημέτερους, θα προσθέταμε εμείς…

Ορισμένοι από τους μετανάστες, και έκλεψαν, και δολοφόνησαν και έδρασαν και δρουν παρανόμως, και η μαζική παρουσία τους υποβάθμισε γειτονιές κλπ. Όμως το φταίει. Τι τους οδήγησε σε αυτές τις πράξεις; Ποια η πολιτική γι’ αυτούς. Οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι υπάρχουν σε όλες τις εθνικότητες και το αυτό ισχύει για τη θεοσεβούμενη, εκλεκτή φυλή των Ελλήνων.

Κάποιοι, λοιπόν, καρπώθηκαν τα κέρδη της φτηνής εργασίας και ανέβηκαν στην κοινωνική κλίμακα, σαρκάζοντας όποτε άκουγαν για φορολογική συνείδηση κ.τ.λ. Οι ωφελημένοι, είτε προύχοντες των αγροτικών περιοχών ήταν είτε εργολάβοι, βουλκανιζατεράδες, κτηνοτρόφοι ή επαγγελματίες του τουρισμού, εν αντιθέσει με τους μετανάστες, ψήφιζαν. Ήταν κομμάτι του κοινωνικού κατεστημένου, του κομματικού συστήματος, του πελατειακού κράτους. Κι έτσι έμενε στα αζήτητα η νομιμότητα που επικαλείται τώρα η κυβέρνηση (και η ΔΗΜΑΡ;). Άλλωστε, ποιος θα γηροκομούσε τους υπερήλικους συγγενείς μας; Ποιος θα έδινε ζωή σε χωριά που έσβηναν; Ποιος θα συνέβαλλε στην άμβλυνση του δημογραφικού προβλήματος; Και ποιοι θα συνέδραμαν στην υποστύλωση των υπό κατάρρευση ασφαλιστικών ταμείων.[1]

Τα ξέρουμε όλοι όλα αυτά. Αλλά τα κρύβουμε κάτω από το χαλί της ευαισθησίας και της συνείδησής μας, αφήνοντας έξω μόνο το έγκλημα. Γιατί τώρα προέχουν άλλα. Τώρα τον τόνο τον δίνει ο φόβος, γνήσιος ή καλλιεργημένος. Τώρα η «Χρυσή Αυγή», με υμνητές του Χίτλερ στους κόλπους της, είναι στη Βουλή και δίνει τη γραμμή, αφού υπερκέρασε τον «λάιτ» ΛΑΟΣ. [2]

Το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Ανύπαρκτη παραμένει πάντα μία σωστά μελετημένη κι ολοκληρωμένη –σε συνεργασία πάντα με την Ε.Ε.- πολιτική. Η χώρα μόνη της δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, ιδιαίτερα μία χώρα σαν την Ελλάδα όπως κανένας ουσιαστικά θεσμός δεν λειτουργεί, και θα ήταν απορίας άξιο αν ο κανόνας αυτός δεν ίσχυε και για το Μεταναστευτικό, έστω κι αν διαθέταμε ένα ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο ψηφισμένων νόμων για το εν λόγω ζήτημα. Ακόμα δεν μου έχει λυθεί η απορία τι κάνουμε μετά τη σύλληψη μερικών λαθρομεταναστών, να κρατούνται που και πόσο, έτυχε να ρωτήσω κάποτε έναν αστυνομικό υπεύθυνο -καθαρή απάντηση δεν πήρα. Ας πούμε ότι τα «στρατόπεδα κράτησης» είναι μία λύση, έστω απάνθρωπη. Πόσο καιρό, και πόσοι μπορούν εκεί να κρατηθούν; Μη περιμένετε ούτε κι εδώ υπεύθυνη, ρεαλιστική απάντηση, γιατί δεν διανοείται κανείς την ύπαρξη ευρωπαϊκού κράτους που θα φυλακίζει εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και μάλιστα επί μονίμου βάσεως. Φαντάζεστε σε κάθε κράτος τη Ε.Ε. να συμβεί το ίδιο; Η Ευρώπη θα μεταμορφωθεί στο μόνο ζωντανό νεκροταφείο ψυχών του πλανήτη –είναι δυνατόν; Η Ευρώπη του πολιτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του Κράτους Δικαίου, του Διαφωτισμού; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.

Προς το παρόν:
Μαθαίνουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη τέταρτη πανευρωπαϊκή θέση στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
«[…] η διαπιστωμένη βία κατά των μεταναστών από το επίσημο κράτος (αστυνομική βία κατά τη διάρκεια προσαγωγών, άθλιες συνθήκες κράτησης, κέντρα κράτησης που θυμίζουν φυλακές). Από την άλλη η παράτυπη βία οργανωμένων συμμοριών που διεξάγουν… πογκρόμ τραυματίζοντας σοβαρά τα θύματά τους.»

Εβδομήντα τρείς δικαστικές αποφάσεις εκδόθηκαν εις βάρος της Ελλάδας μέσα στο 2011 με αποτέλεσμα η χώρα να κατατάσσεται τέταρτη στη λίστα των παραβιάσεων, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση απολογισμού του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Πρώτη στη λίστα βρίσκεται η Τουρκία με 159 καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον της, ακολουθεί η Ρωσία με 121 καταδικαστικές και έπεται η Ουκρανία με 105 στην τρίτη θέση.

Η πλειονότητα, 69 από τις 73 αποφάσεις, αφορούν καταδίκες για παραβιάσεις άρθρων σχετικά με τις μεγάλες καθυστερήσεις στις εκδικάσεις των υποθέσεων στα ελληνικά δικαστήρια, με παραβιάσεις δικαιώματος πραγματικής προσφυγής και για απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση.

Ειδικά γύρω από τον τομέα της απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης η Ελλάδα έχει τεράστια, “μαύρη” παράδοση να την ακολουθεί. Αφορά κυρίως την αστυνομική βία και τη βία κατά των μεταναστών, που περιλαμβάνει καταγγελίες σχετικές με την εκχώρηση ασύλου. Πιο συγκεκριμένα οι αιτήσεις ασυλίας έχουν να εξεταστούν σοβαρά στην Ελλάδα από το 2005. [3]

***

ΥΓ:
Τοπικοί παράγοντες, πολιτικοί, ακόμη και μητροπολίτες -συνεπικουρούμενοι από την εκάστοτε αντιπολίτευση- εξεγείρονται σε κάθε σχέδιο δημιουργίας κέντρου κράτησης στα διοικητικά ή ποιμαντικά όρια ευθύνης τους. Δεν φωνάζουν για λόγους ανθρωπισμού. Aλλωστε, αν αυτό ήταν το κίνητρό τους, θα φώναζαν και για τις συνθήκες διαβίωσης των παρανόμων μεταναστών στα σπίτια, στις καλλιέργειες και στις δουλειές των ψηφοφόρων και του ποιμνίου τους. Υποκρισία; [4]

***
[1] + [2]  Π. Μπουκάλας στην «Καθημερινή»7.8.12
[3] «Αυγή» 28.8.12
[4] Γ. Τερζής στην «Καθημερινή» 7.8.12

Η  αναρτηση  απο  εδω

Κλάρα Τσέτκιν : Ο Φασισμός πρέπει να νικηθεί!

Πηγή:  Λέσχη

Στις 30 Αυγούστου του 1932, εν μέσω της χειρότερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που είχε αντιμετωπίσει ο κόσμος μέχρι τότε και στη σκιά της αύξησης της ναζιστικής εξουσίας, η Κλάρα Τσέτκιν-Γερμανίδα μαρξίστρια και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD)-άνοιξε την τελευταία συνεδρίαση του Ράιχσταγκ (Βουλή της Γερμανίας). Ήταν πρόεδρος και είχε το δικαίωμα να κάνει την εναρκτήρια ομιλία, ως το παλαιότερο μέλος της ολομέλειας. Σ’ αυτή της την ομιλία κάλεσε όλους τους εργαζόμενους και τον καταπιεσμένο λαό, να μην αφήσουν τις πολιτικές διαφορές που τους χωρίζουν να τους εμποδίσουν και να ενωθούν για να συνθλίψουν την φασιστική απειλή κατευθυνόμενοι προς μια σοσιαλιστική επανάσταση για την ανατροπή της αστικής τάξης. Έκανε έκκληση για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης, μίλησε για τη συνενοχή της στην άνοδο των Ναζί, την παραβίαση του συντάγματος της Γερμανίας, και την απόλυτη ανικανότητα της να αντιμετωπίσει τις όψεις της φρικτής παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν τυφλή, ανίκανη να περπατήσει (χρειάστηκε να την μεταφέρουν στο βήμα), και απέναντι στις ναζιστικές απειλές για τη ζωή της σε περίπτωση που μιλούσε, η συντρόφισσα Τσέτκιν έδωσε μια παθιασμένη ομιλία που σκιαγραφεί τη στρατηγική δημιουργίας ενός “Ενιαίου Μετώπου εργαζομένων, προκειμένου να ηττηθεί ο φασισμός “.

Η Κλάρα Τσέτκιν με τον Ανρί Μπαρμπίς

στο Αρχανγκέλσκογε (ΕΣΣΔ), Ιούλιος 1928

Το εργατικό κίνημα δεν κατάφερε να καταστείλει τη ναζιστική απειλή. Μέχρι τον Ιανουάριο κατελήφθη η εξουσία, πραγματοποιήθηκε το λεγόμενο “Machtergreifung”: ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Αδόλφο Χίτλερ καγκελάριο της Γερμανίας, στις 30 Ιανουαρίου 1933. Το Ράιχσταγκ διαλύθηκε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα πέρασε στην παρανομία. Τα μέλη του είτε κρύφτηκαν, είτε εξορίστηκαν, είτε βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν. Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης είχαν εκμηδενιστεί. Σχεδόν εκατό μέλη του Ράιχσταγκ, που δεν ήταν μέλη των Ναζί, κυνηγήθηκαν και δολοφονήθηκαν.

Οι χαμένες γεύσεις της ζωής μας

Οι ολιγοήμερες αποδράσεις από τα μεγάλα αστικά κέντρα μας δίνουν την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε αυτό που γνωρίζουμε ήδη: οι αυθεντικές γεύσεις της τροφής μας έχουν εξαφανιστεί – και αντικατασταθεί από γεύσεις – μαϊμού: παριστάνουν κάτι με το οποίο δεν έχουν την παραμικρή σχέση.
Επειδή τα παραπάνω είναι βαριές κουβέντες, θα δώσω ορισμένα παραδείγματα.

Κρέας – τυρί

Λένε – και πολύ σωστά – πως είμαστε αυτό που τρώμε. Αν ο κανόνας αυτός ισχύει για τους ανθρώπους, ισχύει και για τα ζώα που χρησιμοποιούνται στη διατροφή μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα την παραδοσιακή γουρνοπούλα της Μεσσηνίας. Οι παλαιοί απογοητεύονται γιατί αυτό το πράγμα που τους πουλάνε δεν έχει καμιά γευστική συνάφεια με αυτό που υπήρχε πριν 40 χρόνια. Δεν φταίει ούτε το ψήσιμο, ούτε τίποτα: απλά το σημερινό γουρούνι έχει μεγαλώσει καταναλώνοντας τροφές που το οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα στην ανοστιά. Χωρίς να υπολογίζουμε το ρόλο των ορμονών και της υπερκατανάλωσης φαρμάκων, που μόνο νοστιμιά δεν προσθέτουν. Αποτέλεσμα: η περίφημη γουρνοπούλα δεν υπάρχει πια στη Μεσσηνία – κυκλοφορεί μονάχα το φάντασμά της. Το αυτό ισχύει για τα χοιρινά σουβλάκια απανταχού της χώρας: η όποια γεύση (;) στηρίζεται αποκλειστικά στην περίσσεια αλατοπίπερου και ρίγανης. Δηλαδή, μαϊμού κι εδώ. Το ίδιο και στο παραδοσιακό παστό, το οποίο διατηρεί πλέον μονάχα το όνομα, αλλά όχι τη γευστική χάρη.

Μπροστά στην 31η Αυγούστου…

Πηγή: αριστερό blog

γράφει ο Ηλίας Ν. Σμήλιος

Τι γιορτάζουμε στις 31 Αυγούστου; Ίσως τον Άγιο Σάλλα τον Τραπεζίτη, ίσως και τίποτα… Πάντως τη συγκεκριμένη μέρα λήγει η προθεσμία καταβολής της πρώτης δόσης του φόρου εισοδήματος. Κι αυτό για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους δε μοιάζει καθόλου με γιορτή…

Καταστάσεις τρέλας ζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τις τελευταίες μέρες, καθώς μετά από τόσες περικοπές του μισθού ή της σύνταξης ή την απόλυσή τους, καλούνται να πληρώσουν (και φυσικά δεν έχουν) τα υπέρογκα ποσά φόρου που τους καταλογίστηκαν με την πτώση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, την επιβολή των τεκμηρίων και τις άλλες προβλέψεις του νέου φοροληστρικού νόμου. Παράλληλα τα παπαγαλάκια του συστήματος, γνωστοί “δημοσιογράφοι” και δημοσιογραφίσκοι και μαζί τους όλοι αυτοί που μετατρέπουν τις προσωπικές τους φοβίες σε κοινωνικοπολιτικά “γεγονότα”, διαδίδουν καθημερινά ένα σωρό ανακρίβειες, προωθώντας έτσι την πλήρη αποδοχή, την υποταγή στην ασκούμενη πολιτική. Να τρέξουμε λοιπόν να δανειστούμε, να μην πάμε διακοπές τα παιδιά μας, να κόψουμε το τσιγάρο ή την όποια ψυχαγωγία μας απέμεινε, αρκεί να πληρώσουμε τους φόρους, γιατί αλλιώς μας περιμένει η φυλακή ή η κατάσχεση του μισθού, του αυτοκινήτου ή του σπιτιού μας…