ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΛΑΘΟΣ», ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΠΡΟΔΟΣΙΑ», ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ…

«Όταν οι αμύντορες της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου φωνάζουν εναντίον της ισχυρής κυβέρνησης, δεν είναι μόνον υποκριτές, αλλά και αγνώμονες. Πού θα βρισκόταν το κεφάλαιο, αν δεν είχε κατορθώσει να ελέγξει την ισχυρή κυβέρνηση και να την βάλει να δουλεύει για αιώνες αποκλειστικά για το δικό του συμφέρον; Και πού θα βρισκόταν σήμερα το αυτοκρατορικό κεφάλαιο, αν η ισχυρή κυβέρνηση δεν ήταν αρκετά ισχυρή, ώστε να έχει εξουσία ζωής και θανάτου επί όλου του πλανητικού πλήθους; Πού θα βρισκόταν το κεφάλαιο χωρίς μια ισχυρή κυβέρνηση, ικανή να κόβει χρήματα προκειμένου να παράγει την εξουσία και τον πλούτο του κεφαλαίου;» (Αυτοκρατορία, Michael Hardt – Antonio Negri)

Έχει υποστηριχθεί με σθένος ότι η ευρύτερη περίοδος που διανύουμε, σε αντίθεση με τη λεγόμενη ψυχροπολεμική, χαρακτηρίζεται από την ολοένα αυξανόμενη τάση της συγκεκριμένης φάσης «παγκοσμιοποίησης» να επιβάλλει μια ενιαία κυρίαρχη κουλτούρα. Πολλοί, μάλιστα, υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται απλά για τάση, αλλά για το πεπρωμένο μιας αναπόδραστης ενοποιητικής διαδικασίας της κυριαρχίας, που σημαδεύεται ανεξίτηλα από την συνεχιζόμενη έκρηξη των νέων τεχνολογιών, την χρήση υπολογιστών, την ελαχιστοποίηση των μεγεθών, την ψηφιακή απεικόνιση, τις δορυφορικές επικοινωνίες, τις οπτικές ίνες και φυσικά το Διαδίκτυο.

Αντίπαλοι και οπαδοί της χούντας στο SAINT RAFAEL Ιούλιος 1973

Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει τι συνέβη στις 12 Ιουλίου 1973 στο SAINT RAFAEL κατά τον θερινό πλου των Ναυτικών Δοκίμων και την προσπάθεια του Αντιπλοιάρχου Νίκου Παππά του Α/Τ ΒΕΛΟΣ να καταλάβει τα εκπαιδευτικά πολεμικά, ας ανατρέξει στο kakaras.wordpress.com

Στην ίδια ιστοσελίδα θα γίνει προσπάθεια να αναρτώνται από αύριο (επέτειο πραξικοπήματος του απριλιανού καθεστώτος κατά του Μακαρίου) τα σήματα που εκδόθηκαν κυρίως από την Ναυτική Διοίκηση Κύπρου και τις υφιστάμενες υπηρεσίες της από 12 Ιουλίου 1973 μέχρι τέλους της τουρκικής εισβολής. Το εναρκτήριο είναι και συνημμένο στο παρόν.

Τα συνταρακτικά γεγονότα που συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στην πατρίδα μας με την κρίση και την επικείμενη συμφωνία του τρίτου επονείδιστου μνημονίου, ας μην αποδυναμώνουν και την ιστορική μας μνήμη. Ας θυμηθούμε πως για την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρώ μας υποσχέθηκαν (Καραμανλής) την εξασφάλιση της εθνικής μας κυριαρχίας, τη δικαίωση της Κύπρου, αλλά και την οικονομική μας ευρωστία.

Κείμενο που μας στάλθηκε απ' τον Αντώνη Κακαρά

Στέργιος Κατσαρός: Ετσι έζησα τα "Ιουλιανά" του ΄65 (Ηχητικό)

Ο Στέργιος Κατσαρός συμμετείχε σε όλους τους αγώνες του εργατικού κινήματος τις τελευταίες έξι σχεδόν δεκαετίες. Από τις συγκρούσεις των οικοδόμων το 1961 με την αστυνομία και τα Ιουλιανά μέχρι την παράνομη δράση στη δικτατορία, τα ταξίδια στην Λ. Αμερική και το κίνημα του εργοστασιακού συνδικαλισμού. Έχει χαρακτηριστεί σαν εμβληματική μορφή για την ιστορία του εργατικού κινήματος. 
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το βιβλίο του «Εγώ, ο προβοκάτορας ο τρομοκράτης» που κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις Μαύρη Λίστα.

Οι τρεις μεγάλες κρίσεις του καπιταλισμού 1873-1895, 1929-1945, 2007...

Πολύτιμα διδάγματα για το μέλλον της ταξικής πάλης, καταμεσής μίας από τις μεγαλύτερες κρίσεις του καπιταλισμού, μπορούμε να πάρουμε από τη Μεγάλη Ύφεση του 19ου αιώνα. Τότε, μέσα στη μάχη, η Αριστερά και το εργατικό κίνημα άλλαξαν και ριζοσπαστικοποιήθηκαν. Το κομμουνιστικό ρεύμα διεκδίκησε την αυτοτέλειά του, οι εργαζόμενοι επέβαλαν κατακτήσεις, παρά την ολομέτωπη αστική επίθεση. Ακολούθησε το επαναστατικό κύμα του 20ου αιώνα.

«Η συνεχής ανατροπή της παραγωγής, ο αδιάκοπος κλονισμός όλων των κοινωνικών καταστάσεων, η αιώνια αβεβαιότητα και κίνηση διακρίνουν την αστική εποχή από όλες τις προηγούμενες», υπογράμμιζαν έντονα οι Μαρξ - Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο εκατό εξήντα δύο χρόνια από σήμερα. «Διαλύονται –συνέχιζε– όλες οι στέρεες, σκουριασμένες σχέσεις με την ακολουθία τους από παλιές σεβάσμιες παραστάσεις και αντιλήψεις και όλες οι καινούριες που διαμορφώνονται παλιώνουν, πριν προλάβουν να αποστεωθούν. Κάθε τι κλειστό και σταθερό εξατμίζεται, κάθε τι ιερό βεβηλώνεται και στο τέλος οι άνθρωποι αναγκάζονται να αντικρούσουν με νηφάλιο μάτι τη θέση τους στη ζωή και τις αμοιβαίες σχέσεις τους».