Δημήτρης Μπελαντής: Μπροστά στο Πρώτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Η τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (18/19-5-2013) υπήρξε σημαντικός σταθμός πριν από την έναρξη του εσωκομματικού διαλόγου και τη δρομολόγηση της συζήτησης στις οργανώσεις εν όψει του Συνεδρίου του Ιουλίου. Λειτούργησε θετικά και ενίσχυσε την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός δημοκρατικού, πολυτασικού, βουλευόμενου και μαχόμενου αριστερού οργανισμού.

Ανέ­τρε­ψε την κα­τα­σκευα­σμέ­νη από τα αστι­κά ΜΜΕ ει­κό­να ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να στρέ­φε­ται προς τη μια κα­τεύ­θυν­ση ή την άλλη με μια κί­νη­ση της μπα­γκέ­τας της εκά­στο­τε ηγε­σί­ας του ή και ότι πρέ­πει να κάνει κάτι τέ­τοιο τώρα, ώστε να κα­τα­στεί «υπεύ­θυ­νος» και «κυ­βερ­νή­σι­μος» και, αντι­θέ­τως, κα­τέ­δει­ξε ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις -και μά­λι­στα όχι μόνο από την «Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα»- που μπο­ρούν να ακυ­ρώ­σουν μια κα­τεύ­θυν­ση «στρογ­γυ­λέ­μα­τος» και «με­τριο­πα­θούς» με­τα­τό­πι­σης του κόμ­μα­τος, όπως αυτή έχει ανα­δει­χθεί -δυ­στυ­χώς- και από τις το­πο­θε­τή­σεις και πρα­κτι­κές ηγε­τι­κών στε­λε­χών στο διά­στη­μα μετά το προη­γού­με­νο κα­λο­καί­ρι και μέχρι σή­με­ρα. Ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να εγ­γυ­η­θούν μια πο­ρεία προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των ανα­γκαί­ων πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ρή­ξε­ων.

Οι κραυ­γές ορι­σμέ­νων ΜΜΕ του τύπου «Τσί­πρα, γίνε Πα­παν­δρέ­ου» πρέ­πει να πά­γω­σαν στον αέρα λίγο μόλις αφό­του εκ­φω­νή­θη­καν. Παρά το ατυ­χές γε­γο­νός ότι η ει­σή­γη­ση του Αλέξη Τσί­πρα φά­νη­κε να δίνει έμ­φα­ση στο ορ­γα­νω­τι­κό ένα­ντι του πο­λι­τι­κού και προ­γραμ­μα­τι­κού και μά­λι­στα με τη μορφή της «απο­κα­τά­στα­σης» της ενιαί­ας έκ­φρα­σης του κόμ­μα­τος, η οποία φε­ρό­ταν να υπο­νο­μεύ­ε­ται από τις «λί­στες» και τις «συ­νι­στώ­σες», η συ­ζή­τη­ση πο­λι­τι­κο­ποι­ή­θη­κε σε με­γά­λο βαθμό, ακόμη και επί των ορ­γα­νω­τι­κών ζη­τη­μά­των, αλλά και επί των ζη­τη­μά­των της συ­γκυ­ρί­ας. Η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση της συ­ζή­τη­σης εκ­φρά­στη­κε σε με­γά­λο βαθμό και μέσα από τις πα­ρεμ­βά­σεις για την απερ­γία της ΟΛΜΕ.       

1.  Όποιος στον πό­λε­μο πάει για να πε­θά­νει…

Όπως έδει­ξαν οι πα­ρεμ­βά­σεις ενός σαφώς πλειο­ψη­φι­κού τμή­μα­τος της Κ.Ε., η δια­δι­κα­σία αρ­χι­κά του προ­χω­ρή­μα­τος της ΟΛΜΕ και μετά του «βί­αιου φρε­να­ρί­σμα­τός» της μπρος στην απερ­γία κάτω από συν­θή­κες προ­λη­πτι­κής επι­στρά­τευ­σης, οδή­γη­σε σε μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ήττα του κι­νή­μα­τος αλλά και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σί­γου­ρα, το πρό­βλη­μα δεν εντο­πί­ζε­ται στις υπαρ­κτές  ευ­θύ­νες των συν­δι­κα­λι­στών μας στη Διοί­κη­ση της ΟΛΜΕ ή στις ΕΛΜΕ, αλλά έχει πολύ βα­θύ­τε­ρη διά­στα­ση. Ανε­ξάρ­τη­τα από την εκτί­μη­ση αν υπήρ­χαν οι εξαρ­χής κοι­νω­νι­κοί και συν­δι­κα­λι­στι­κοί όροι για την απερ­γία στις εξε­τά­σεις και την επι­τυ­χία της -συ­ζή­τη­ση που ακόμη μπο­ρεί να γί­νει-, η επι­βο­λή της προ­λη­πτι­κής πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης από την τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, μια μορφή δρά­σης ξένη προς κάθε αστι­κή δη­μο­κρα­τία που σέ­βε­ται τον εαυτό της, με­τέ­τρε­ψε την απερ­γία της ΟΛΜΕ σε άμεσα πο­λι­τι­κή απερ­γία, σε μια απερ­γία όχι πια για τις ώρες δι­δα­σκα­λί­ας αλλά για το σπά­σι­μο ενός φα­σί­ζο­ντος απερ­γο­σπα­στι­κού μη­χα­νι­σμού και για την ύπαρ­ξη ή το θά­να­το του απερ­για­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού δι­καιώ­μα­τος στην Ελ­λά­δα.  Το ζή­τη­μα αυτό ήταν πι­θα­νό ακόμη και προ­τού επι­βλη­θεί η επι­στρά­τευ­ση: η εμπει­ρία του Μετρό, της ΕΘΕΛ, των ναυ­τερ­γα­τών έδει­χνε ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα επι­χει­ρού­σε μια με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με το ισχυ­ρό συν­δι­κά­το της ΟΛΜΕ για να απο­δυ­να­μώ­σει καί­ρια το συν­δι­κα­λι­σμό στο Δη­μό­σιο και μά­λι­στα σε μια συ­γκυ­ρία «κο­ντέ­μα­τος» και απο­λύ­σε­ων στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες – όπως έλεγε και ο Τσόρ­τσιλ στον Β’ Π.Π., «όποιος έχει προει­δο­ποι­η­θεί, μπο­ρεί και να προ­ε­τοι­μα­στεί».

Μπρο­στά σε αυτή τη νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και με δε­δο­μέ­νη την αρ­χι­κή από­φα­ση της ΟΛΜΕ να προ­τεί­νει την απερ­γία κατά της επι­στρά­τευ­σης και τις πο­λυ­πλη­θείς και εν­θου­σιώ­δεις συ­νε­λεύ­σεις των ΕΛΜΕ που την επι­κύ­ρω­σαν, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρού­σε και έπρε­πε να λει­τουρ­γή­σει ως το δυ­νά­μει ηγε­μο­νι­κό κόμμα στην Αρι­στε­ρά και στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία συ­νο­λι­κά. Παρ’ όλα αυτά, δεν προ­χώ­ρη­σε στην ενερ­γη­τι­κή πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη των εκ­παι­δευ­τι­κών, όχι γε­νι­κώς και αο­ρί­στως σε «όσα θα απο­φά­σι­ζαν», αλλά στη συ­γκε­κρι­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή πρα­κτι­κή που έδει­χνε να υιο­θε­τεί η ΟΛΜΕ: την απερ­γία ανα­τρο­πής της επι­στρά­τευ­σης. Τα­λα­ντεύ­θη­κε απέ­να­ντι στο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κό­στος και δεν στά­θη­κε σαν πο­λι­τι­κός βρά­χος πίσω από την απερ­γία.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ

Έκανα  μια  προσπάθεια να  συγκεντρώσω ότι γράφτηκε αυτές τις μέρες για  τα  τελευταία  γεγονότα στην Σουηδία, ελπίζω  να  βοηθήσει στην  ενημέρωση  μας  για  το  τι  πραγματικά  συμβαίνει  εκεί .
 
Εκατοντάδες εξεγερμένοι νεαροί αψήφησαν έκκληση για ηρεμία από τον πρωθυπουργό της χώρας και έκαψαν ένα εστιατόριο, έβαλαν φωτιά σε περισσότερα από 30 αυτοκίνητα και επιτέθηκαν στην αστυνομία, κατά τη διάρκεια της τέταρτης νύχτας των διαμαρτυριών στα προάστια της Στοκχόλμης. Η εξέγερση έχει συγκλονίσει τη χώρα,  που ενώ έχει αποφύγει τα δεινά  της οικονομικής κρίσης,  απέτυχε να επιλύσει την ανεργία των νέων και τη δυσαρέσκεια μεταξύ των αιτούντων άσυλο. 
Πηγή

Ωστόσο, οι αναλύσεις και εκτιμήσεις που έρχονται από τη Στοκχόλμη κάνουν λόγο για βαθύτερα αίτια, όπως η ανεργία, η φτώχεια και η ένταξη των μεταναστών. Το Χούσμπι είναι μια φτωχή συνοικία, όπου το 80% των 12.000 κατοίκων του είναι μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς και στο οποίο η ανεργία είναι εξαιρετικά υψηλή.
Πηγή


Για πέμπτη νύχτα συνεχίσθηκαν τα επεισόδια σε φτωχά ανατολικά και νότια προάστια της Στοκχόλμης, όπου ζουν κατά μεγάλο ποσοστό μετανάστες και φτωχοί Σουηδοί. Οι ταραχές ξέσπασαν με αφορμή τη δολοφονία ενός 69χρονου μετανάστη μέσα στο σπίτι του, από την αστυνομία, και λόγω της δημόσιας συζήτησης για την ένταξη των μεταναστών. Το βράδυ της Πέμπτης, τουλάχιστον εννέα οχήματα καταστράφηκαν από τη φωτιά, ενώ δύο σχολεία και ένα αστυνομικό τμήμα υπέστησαν ζημιές από πυρκαγιά. 
 Πηγή


Στο προάστιο Husby λοιπόν, όπως και σε πολλά άλλα προάστια της Στοκχόλμης προωθείται η γκετοποίηση. Μόνο στο Husby τα τελευταία 5 χρόνια έχουν κλείσει: Το ιατρικό κέντρο, το οδοντιατρικό κέντρο, το ταχυδρομείο, το κέντρο μητέρας και παιδιού, το κέντρο νεολαίας, καθώς και  τράπεζες, εστιατόρια κ.ά. γιατί ακριβώς αυτές οι δραστηριότητες στο φτωχό προάστιο δεν έβγαζαν επαρκή κέρδη ούτε για τους ιδιώτες ιδιοκτήτες τους ούτε για το κράτος. 
Την ίδια ώρα μόνο το 50% των μαθητών του Husby τελειώνει το υποχρεωτικό σχολείο με βαθμούς πάνω από τη βάση, ενώ το 40% της νεολαίας ηλικίας 20-25 ούτε σπουδάζει, ούτε δουλεύει. Όλα αυτά δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση  πάνω στην οποία ήρθε και έδεσε το περιστατικό της δολοφονίας.
 Πηγή

Φώτης Τερζάκης - Υποτροπές της εχθροπάθειας

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΡΥΜΑΓΔΟ των γεγονότων που τρέχουν με ασύλληπτη ταχύτητα πλέον, καθώς ένας ολόκληρος λαός καλείται να φτύσει αίμα για το τραγικό του σφάλμα να ενταχθεί στη λέσχη των αρπακτικών που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεχάσαμε κιόλας το σχέδιο νόμου που πρότεινε στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου ––τη στιγμή που οι έγκλειστοι της Υπατίας λυνσάρονταν φραστικά από κυβερνητικούς αξιωματούχους και στους δρόμους της Αθήνας δυστυχισμένοι μετανάστες δολοφονούνταν από ρατσιστικές συμμορίες αποθρασυμένες από την ίδια την επίσημη ρητορεία–– ο τότε υπουργός δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης «Για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου». Παρά το ένοχο «δεν» του υπουργού ενόσω απαντούσε στην έντονη διαμαρτυρία μέρους τού νομικού και δημοσιογραφικού κόσμου, απαξιώνοντάς την ως «καταιγίδα ανοησιών», πρόκειται όντως για αντίγραφο του επαίσχυντου Νόμου Γκεϋσώ στη Γαλλία που από το 1990 ποινικοποιεί ειδικά όσους αμφισβητούν το λεγόμενο Ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είτε κάποια στοιχεία γι’ αυτό (περιέλαβε, είναι αλήθεια, και τη γενοκτονία των Αρμενίων τη στιγμή που η Τουρκία απειλούσε να ενταχθεί στη Ευρωπαϊκή Ένωση) και οδήγησε, μεταξύ άλλων, σε δίκη πεποιθήσεων τον Ροζέ Γκαρωντύ… Όποιος έχει αμφιβολίες, ας διαβάσει το άρθρο 4 αυτού του νέου νομικού τέρατος: «Όποιος δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, εγκωμιάζει ή αρνείται ή εκμηδενίζει τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου […] και η πράξη αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον γενετήσιο προσανατολισμό, κατά τρόπο που μπορεί να προκαλέσει ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά μιας τέτοιας ομάδας, ή μέλους της, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη και χρηματική ποινή χιλίων έως τριών χιλιάδων (1.000-3.000) ευρώ».

Η παραπλάνηση στο απόγειό της: αντί να προστατέψει αληθινά ευπαθείς μειονότητες από έμπρακτες ενέργειες βίας εναντίον τους, επαναφέρει ανατριχιαστικά τα εγκλήματα λόγου και γνώμης, πράγμα που οδηγεί αναπότρεπτα στη φίμωση όλων. Οι όροι «εγκλήματα γενοκτονίας», «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και «εγκλήματα πολέμου» είναι ωραίοι και politically correct, όταν όμως μετατοπίζονται από το επίπεδο της ιστορικής κρίσης στο πεδίο της νομικής κατοχύρωσης ποιος αποφασίζει τί καθιερώνεται ––και θα πρέπει δεσμευτικά για τον απονέμοντα τη δικαιοσύνη να εκλαμβάνεται–– ως τέτοιο, και μέσ’ από ποιες διαδικασίες; Είναι το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν εγκλήματα πολέμου; Η Σάμπρα και η Σατίλα; Η χρήση απαγορευμένων βομβών φωσφόρου εναντίον αμάχων (δεν θα πω πού…); Κι αν αύριο μία συμμορία ισχυρών κυβερνήσεων ––έχουμε ήδη τα προμηνύματα–– αποφασίσει πως ο κομμουνισμός ήταν «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», θα κινδυνεύει να συλληφθεί όποιος εξυμνεί την Κομμούνα του Παρισιού ή τη Ρωσική Επανάσταση; Δεν υπήρξαν, απ’ όσο θυμάμαι, αριστερές φωνές να διαμαρτυρηθούν για τη δίκη του Πλεύρη επειδή διέπραξε ένα αδίκημα πεποίθησης ––αμφισβήτησε και αυτός το «Ολοκαύτωμα»–– διότι ο Πλεύρης δεν είναι πολιτικά υποστηρίξιμος· δεν καταλαβαίνουν όμως ότι η πρακτική που τον έφερε στο εδώλιο στοχεύει μεσοπρόθεσμα και τους ίδιους, και τον καθένα μας, ενώ δημιουργεί αποτελεσματικότατο περισπασμό για το πραγματικό έγκλημα που συνεχίζει να ξετυλίγεται ανεμπόδιστο πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας – τον εξευτελισμό και βασανισμό απροστάτευτων μεταναστών από την αστυνομία, τον εμπρησμό από ανεπίληπτους και νομοταγείς πολίτες χώρων λατρείας κοινοτήτων οι οποίες έτυχε τη λάθος στιγμή να ανήκουν στη λάθος θρησκεία, τη εργασιακή εξόντωση των «δίχως χαρτιά», που γίνεται φυσική αν προβάλουν αντιστάσεις… Δεν χρειάζεται να συνεχίσω.

Μιά συζήτηση Με Τον Γ. Γαρμπή (Νίκος Β. Αλεξίου) Των Εκδόσεων "Ελεύθερος Τύπος", Για τον αναρχισμό τον μαρξισμό και τον μηδενισμό

Μετά από mail που έλαβα, αλλά και σχόλια στο Βlog Και Στo Facebook από φίλους/ες,
που έθεταν τις δικές τους ερωτήσεις και με παρότρυναν για μια Δεύτερη Συζήτηση
Με Τον Γ. Γαρμπή (Νίκος Β. Αλεξίου) Των Εκδόσεων "Ελεύθερος Τύπος",
τον ξανασυνάντησα στις 18/5/2013.

Τις ερωτήσεις τους έστειλαν οι Αναστασία, Αποστόλης, Γιώργος, Στάθης και Μίλτος.

Όλες οι ερωτήσεις (εκτός τριών) είναι των παραπάνω φίλων.
Προσπάθησα να κάνω μια σύνθεση των ερωτήσεων αυτών και όπου δεν το κατάφερα ακούγονται σχεδόν αυτούσιες ή ελαφρώς παραλλαγμένες.
Τους ευχαριστώ πολύ όπως επίσης και τον Γ, Γαρμπή που δέχτηκε να με ξαναφιλοξενήσει.

Οι εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο "Ελεύθερος Τύπος" βρίσκονται στην οδό Βαλτετσίου 35 στα Εξάρχεια.

Θεματολογία:

- Κοινωνικός & Lifestyle Αναρχισμός (00:45)

- Το Αναρχομηδενιστικό Ρεύμα (02:13)

- Νετσάγιεφ
["Η Κατήχηση Του Επαναστάτη"] (03:30)

- Προυντόν/Μπακούνιν/Κροπότκιν/Μαλατέστα
Μπούκτσιν/Καστοριάδης/Τσόμσκι (05:13)

- Συνωμοσιολογία & Αναρχισμός (12:23)

- "Τα Πρωτόκολλα Των Σοφών Της Σιών"
[Μύθος & Αλήθεια] (17:10)

- Αναρχισμός
[Παραβίαση Αρχών] (20:38)

- Αναρχικός/Αντιεξουσιαστής
Ελευθεριακός/Αναρχιστής (23:28)

- Ατομική & Συλλογική Ελευθερία (26:17)

- Εγχώριο Αναρχικό Κίνημα (29:33)

- Οργάνωση & Αναρχικός Χώρος
(1)
[Προϋποθέσεις & Ευθύνες] (32:00)

- Χημείο 1985/Πολυτεχνείο 1995
Δεκέμβρης 2008 (36:27)

- Βία-Αντιβία
[Τρομοκρατία & Ένοπλος] (39:43)

- Βίλχελμ Ράϊχ
["Ο Μαύρος & Ο Κόκκινος Φασισμός"] (43:34)

- Η Αναρχική Ηθική (46:32)

- Το Διαδίκτυο (49:22)

- Οργάνωση & Αναρχικός Χώρος
(2)
[Συγκυρία & Συνθήκες] (51:44)

- Τα Πρώτα Εκδοτικά Χρόνια
[Το Κοινό/Το Κράτος/Οι Φασίστες] (52:52)

- Αναρχικά & Άλλα Βιβλία (56:47)

- Εκδόσεις "Ελεύθερος Τύπος"
[Το Πλέον Διατιθέμενο Βιβλίο] (58:56)

- Γώγου/Σιδηρόπουλος/Άσιμος (59:20)

Όποιος μαγειρεύει ψέματα στον κενωμό τα βρίσκει*

περιοδικό Γαστρονόμος, Μάιος 2013 – εικονογράφηση Μ. Ζαχαριουδάκης

Βιώνουμε καθεστώς γαστρονομικής νιρβάνας όπου ηθικό

 είναι το νόστιμο, και νόμιμο ό,τι είναι στον κατάλογο.

Σειρά περιστατικών και αποκαλύψεων ανέδειξαν ότι, για να φτάσει ένα προϊόν στο ράφι, συχνά συμβαίνουν μικρά ή μεγάλα εγκλήματα. Δεν αποτελούν τον κανόνα, έχουν όμως επίπτωση στην υγεία και κηλιδώνουν τον πολιτισμό μας. Κυρίως μηδενίζουν αιώνες κατακτήσεων, αγώνες κοινωνικούς, μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπίες. Κι όμως, ό,τι μας εκπλήσσει σήμερα, ήταν γνωστό από χτες.
Ο Απρίλιος έδειξε με φόντο τις φράουλες το πρόσωπο μιας ομάδας συμπολιτών μας, που λαθροβιεί στο περιθώριο της κοινωνίας. Είναι πρωτομάστορες μιας κατά τόπους ασυντόνιστης μικρομαφίας, που στοιχειώνει τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής επικράτειας.
Οι έννοιες του ηθικά αποδεκτού και του εμπορικά δίκαιου, στέκονται δίπλα στη φρεσκάδα, τη νοστιμιά, τη διατροφική αξία. Το λίγο και πικρό ψωμί που τρώμε στις μέρες μας, το γάλα, το αβγό, το κρέας, το μαριδάκι, η λαχταριστή ντομάτα, όσα χρησιμοποιούμε στη μαγειρική μας, πρέπει να νοστιμίζουν τη ζωή και το πιάτο μας, όχι να μας βαραίνουν τη συνείδηση για τον απλήρωτο ιδρώτα και το αίμα εργαζομένων. Αν εταιρίες και κράτη, προσβάλουν τα καταναλωτικά ήθη και τους κανόνες παραγωγής, αν την τροφή μας ποτίζουν δεξαμενές αδικίας, να το γνωρίζουμε. Η συμπεριφορά μας στα παραγωγικά ζώα, η αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων στις καλλιέργειες, οι πρώτες ύλες, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, η παιδική και η καταναγκαστική εργασία, έχουν πολλαπλασιαστικό γινόμενο που καταγράφεται στο πιάτο μας. Πολύ απλά, ας έχουμε κατά νου ότι μαγειρεύοντας ψέματα, αργά ή γρήγορα θα τα βρούμε στο σερβίρισμα.
Βιώνουμε καθεστώς γαστρονομικής νιρβάνας, ως θύματα και ως θύτες, όπου ηθικό είναι το νόστιμο, και νόμιμο ό,τι είναι στον κατάλογο. Ο γόνος π.χ. έρχεται στο τραπέζι με δικιά μας -ημών των άπληστων καταναλωτών- συνυπευθυνότητα. Αν επιθυμούμε «τίμια κουζίνα», να μάθουμε να επικροτούμε το ηθικό, να επιβραβεύουμε το έντιμο. Να διακρίνουμε την απάτη. Να μη μποϋκοτάρουμε συλλήβδην και άκριτα προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά όσους παραβιάζουν κανόνες. Γιατί το ζήσαμε κι αυτό: είδαμε το άλυτο μυστήριο του διαδικτυανθρώπου, τον facebookενεργό πολίτη, αφορμής κι αιτίας δοθείσης, να ζώνεται τα φυσεκλίκια, να βαρά επί δικαίων και αδίκων. Και κοκκίνισαν οι «τοίχοι» από φράουλες και αίμα.
Έχουμε πανελλαδικά παραδείγματα κακοπερασμένων, κακοταϊσμένων, κακοπληρωμένων μεταναστών. Δεν γέννησαν οι φράουλες τη διαφθορά και την ανηθικότητα. Πολύ περισσότερο δεν τη γέννησε μια περιοχή. Σήμερα είναι η αγροτική παραγωγή, αύριο η αλιεία, η αμπελουργία, η ανθοκομία, η κτηνοτροφία, ο τουρισμός, η βιομηχανία, η οικοδομή, που θα περάσουν τη διαχωριστική γραμμή. Τότε πως θα αντιδράσουμε; Θα μποϋκοτάρουμε και μάλιστα διεθνώς, τη γόπα του Αιγαίου, το Αγιωργίτικο, τα Ρουμελιώτικα τυριά, τα νεόδμητα ελληνικά σπίτια; Είμαστε έτοιμοι να μποϋκοτάρουμε και τον τουρισμό μιας περιοχής για τις αμαρτίες ενός εργοδότη; Μυρμηγκιές αθόρυβων, υπάκουων συνανθρώπων μας, νύχτα μέρα φροντίζουν να περνάμε καλά στις διακοπές. Οι ίδιοι είναι που εργάζονται για να έχουμε στο χωράφι, στο καΐκι, στο ράφι, στην κουζίνα, την πρώτη ύλη της μαγειρικής μας. Ας τους προστατέψουμε λοιπόν με τις επιλογές μας.

*Λαϊκή παροιμία. (κενωμός = σερβίρισμα, η κένωση, το άδειασμα της κατσαρόλας) βλ. και «που μαγειρεύει ψέματα, κενώνει δείπν’ ανέμων»

Το κείμενο «Όποιος μαγειρεύει ψέματα στον κενωμό τα βρίσκει»

του Δημήτρη Ρουσουνέλου, δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαΐου 2013

του περιοδικού “Γαστρονόμος”