Τυφλοί μπλουζίστες, «τροφοδότες» του ροκ

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, οι μαύρες τυφλές γυναίκες που είχαν κάποιο ταλέντο στη μουσική είχαν καταφύγιο τις εκκλησιαστικές χορωδίες, όπου μπορούσαν να τραγουδήσουν διάφορους θρησκευτικούς ύμνους και τα γνωστά τραγούδια γκόσπελ. Σε αντίθεση με τις γυναίκες, οι τυφλοί άντρες που ήθελαν να ασχοληθούν με τη μουσική είχαν σαφώς περισσότερες επιλογές, και μερικοί από αυτούς κατάφεραν να μείνουν στην ιστορία, κυρίως χάρη στις μετέπειτα διασκευές των τραγουδιών τους από μεγάλα ονόματα του ροκ.

Σε αντίθεση με τις γυναίκες, οι τυφλοί άντρες που ήθελαν να ασχοληθούν με τη μουσική είχαν σαφώς περισσότερες επιλογές, και μερικοί από αυτούς κατάφεραν να μείνουν στην ιστορία, κυρίως χάρη στις μετέπειτα διασκευές των τραγουδιών τους από μεγάλα ονόματα του ροκ. Κοινό χαρακτηριστικό για τους τυφλούς κιθαρίστες των μπλουζ που θα αναφερθούν, το γεγονός ότι όλοι τους έγιναν για πρώτη φορά γνωστοί με ηχογραφήσεις τους στα τέλη της δεκαετίας του ΄20. Ο Blind Lemon Jefferson γεννήθηκε την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα• ως έτος γεννήσεως αναφέρονται οι χρονολογίες 1893, 1894 ή 1897 και ως τοποθεσία, το Couchman του Τέξας. Τυφλός εκ γενετής, ο Lemon Jefferson ήταν το τελευταίο από τα 7 παιδιά των γονιών του. Αυτή η αναπηρία του δεν του άφηνε πολλά περιθώρια για επαγγελματική αποκατάσταση, έτσι από μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική και από το 1911 αναφέρεται ότι έκανε εμφανίσεις σε διάφορους χώρους παίζοντας μουσική για να κερδίσει μερικά χρήματα. Σε ηλικία 20 ετών μετακόμισε στο Ντάλας και συχνά έκανε εμφανίσεις σε διάφορες περιοχές της Πολιτείας του Τέξας. Αργότερα πήγε στο Σικάγο και άρχισε να ηχογραφεί τα τραγούδια του γύρω στο 1926. Συνολικά έχουν διασωθεί περίπου 80 ηχογραφήσεις του αυτής της πρώτης περιόδου 1926-1929. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 1929. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν το Matchbox Blues το 1927, που ηχογραφήθηκε στη δεκαετία του ΄50 ως Matchbox από τον Carl Perkins και στη δεκαετία του ΄60 από τους Beatles. Αλλα τραγούδια του που ηχογραφήθηκαν από ροκ καλλιτέχνες είναι τα Boll Weevil Blues, που ηχογραφήθηκε με τον τίτλο De Ballot of De Boll Weevil από τους White Stripes και See That My Grave Is Kept Clean από τους Bob Dylan και Β.Β. King. Αναφορά στον Blind Lemon Jefferson κάνουν σε τραγούδια τους οι Van Morrison, στο τραγούδι του Cleaning Windows, ο Nick Cave με τους Bad Seeds που ηχογράφησαν το Blind Lemon Jefferson για το άλμπουμ τους Fisrt Born Is Dead και ο Geoff Muldaur στο Got Το Find Blind Lemon. Ο Leadbelly και ο Τ-Bone Walker έχουν δηλώσει ότι σε νεαρή ηλικία δούλεψαν μαζί του, ο πρώτος ηχογράφησε και το τραγούδι My Friend Blind Lemon. Ο William Samuel McTell, γνωστός ως Blind Willie McTell, γεννήθηκε στις 5 Μαΐου του 1898 στην Τζόρτζια, αλλά κάποιες πηγές αναφέρουν ότι γεννήθηκε το 1901 ή το 1903. Πέθανε στις 19 Αυγούστου του 1959 και πρόλαβε να ηχογραφήσει 149 τραγούδια. Τυφλός αρχικά από το ένα του μάτι, σε παιδική ηλικία έχασε την όραση και απ΄ το άλλο. Από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για τη μουσική κι έμαθε να παίζει εξάχορδη κιθάρα. Ο πατέρας του εγκατέλειψε αυτόν και τη μητέρα του, μετά τον θάνατο της οποίας αναγκάστηκε να γίνει περιπλανώμενος μουσικός για να ζήσει. Το 1927 άρχισε τη δισκογραφική του καριέρα στην πόλη της Ατλάντα. Το πιο γνωστό τραγούδι του είναι το Statesboro Blues, το οποίο αναφέρεται στην πόλη της Τζόρτζια, όπου πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του. Διασκευάστηκε από τους David Bromberg, Taj Mahal και Allman Brothers. Το Your Southern Can Is Mine διασκευάστηκε από τους White Stripes και Kurt Cobain των Nirvana. Ο Bob Dylan τον αναφέρει στο τραγούδι του Highway 61 Revisited, στο τραγούδι που έχει για τίτλο το όνομά του, δηλαδή Blind Willie McTell, από το άλμπουμ του The Bootleg Series Volume 1-3, στο Ρο΄Boy από το Love and Theft του 2001. Επίσης ο Dylan έχει διασκευάσει τα Broke Down Engine και Delia στο άλμπουμ του World Gone Wrong του 1993. Το πραγματικό όνομα του Blind Boy Fuller ήταν Fulton Allen. Γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1907 στο Wasesboro της βόρειας Καρολίνας και πέθανε στις 13 Φεβρουαρίου του 1941. Οι γονείς του είχαν συνολικά 10 παιδιά και από μικρός έμαθε να παίζει κιθάρα, αφού έχασε την όρασή του σε νεαρή ηλικία. Αρχισε να ηχογραφεί από το 1928. Το τραγούδι του Get Your Yas Yas Out ήταν αυτό που έδωσε τον τίτλο στο live άλμπουμ των Rolling Stones αρκετά χρόνια αργότερα. Το What΄s That Smells Like Fish έγινε Keep On Truckin΄ από τους Hot Tuna. Ο Blind Willie Johnson γεννήθηκε το 1902 στο Marlin του Τέξας και πέθανε το 1949. Ηταν τυφλός από την ηλικία των 7 ετών, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες• μερικοί αναφέρουν ως αιτία της τύφλωσής του το ότι η μητριά του τού έριξε καυτό νερό στο πρόσωπο. Ο Willie ασχολήθηκε από μικρός με τη μουσική, μαθαίνοντας αρχικά πιάνο και στη συνέχεια κιθάρα, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην εκκλησία. Συνδύασε μάλιστα αυτά τα δύο ενδιαφέροντά του με τη σύνθεση θρησκευτικών τραγουδιών και αρκετές συνθέσεις του βασίστηκαν σε παλιούς ύμνους• Τα τραγούδια αυτά τα παρουσίαζε αρχικά στους δρόμους της πόλης όπου γεννήθηκε. Το 1927 άρχισε να ηχογραφεί τα πρώτα του τραγούδια με το όνομα Blind Marlin Texas, σημειώνοντας μάλιστα αρκετή επιτυχία. Ο Ry Cooder αναφέρει τη σύνθεση του Johnson Dark Was The Night ως ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής και η μουσική που έγραψε για την ταινία Παρίσι, Τέξας βασίζεται σ΄ αυτό. Το ίδιο τραγούδι χρησιμοποίησε ο Παζολίνι στην ταινία Ευαγγέλιο Κατά Ματθαίο• επίσης ακούγεται στο Ι Walk The Line, στην ταινία για τη ζωή του Johnny Cah. Η σύνθεση του Johnson χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος και για τη συλλογή που κυκλοφόρησε από την εταιρεία 4AD πριν από μερικούς μήνες, με το Kronos Quartet να παίζει το Dark was The Night. Ενας άλλος κιθαρίστας, ο Eric Clapton αναφέρει το It΄s Nobody΄s Fault But Mine ως το τελειότερο κιθαριστικό τραγούδι και το έχει συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό του, όπως και οι Led Zeppelin, που το έχουν αλλάξει αρκετά στο άλμπουμ τους Presence. Από τις πιο γνωστές συνθέσεις τού Johnson είναι το In My Time Of Dying, που στην πρωτότυπη εκδοχή του είχε τον τίτλο Jesus Make Up My Dying Bed. Ο Dylan το διασκεύασε στο πρώτο του άλμπουμ και επίσης το ηχογράφησαν οι Led Zeppelin, οι οποίοι στο δεύτερο άλμπουμ τους έχουν βάλει φωτογραφία του. Ακόμη, συνθέσεις του ερμήνευσαν ονόματα όπως οι Beck, White Stripes, το John The Revelator, που έχει διασκευασθεί και από τους Taj Mahal και Son House, το 1968 οι Fairport Convention ηχογράφησαν το Dark Was The Night, Cold Was The Ground με τον τίτλο The Lord Is In The Place… How Dreadful Is This Place, οι Peter, Paul and Mary άλλαξαν τον τίτλο τού If Ι Had My Way Ι΄d Tear The Building Down σε Samson and Delilah, το οποίο ηχογράφησαν αργότερα και οι Grateful Dead, το Nobody΄s Fault But Mine διασκευάστηκε από τη Nina Simone, ο Ben Harper είχε σαν κρυφό τρακ στο πρώτο του άλμπουμ το By and By Ι΄m Going Το See The King, ο Bruce Cockburn διασκεύασε το 1991 το Soul Of Α Man• το ίδιο έκανε και ο Eric Burdon το 2006. Από τον Κώστα Ζουγρή apotis4stis6@yahoo.gr Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»

Το αναθεματισμένο λογύδριο του πρωινού καφέ

Του Μιχάλη Μιχελή
Αλήθεια, τι ωραίο είναι να κάθεσαι στο Ευρωκοινοβούλιο, να παίρνεις τον παχυλό μισθό σου, να θυμάσαι τα νιάτα σου, να σκέφτεσαι για τα καλά γηρατειά σου και που και που, για να δείξεις την μαγκιά σου, να πετάς και καμιά παπαριά!
Έτσι δεν είναι Ντάνι, που ξύπνησες πάλι με τον πόλεμο στη Συρία, μετά το Μάλι, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν και πάει λέγοντας;
Είναι ωραίο να μην έχεις πάει φαντάρος, να μην έχεις στο πετσί σου τα καψόνια, τις ταλαιπωρίες, τις ποινές, τον εξαναγκασμό της πειθαρχίας, δηλαδή να έχεις γλιτώσει απ’ όλο αυτό το «σχολείο της ζωής» (που λένε με επιείκεια οι απόστρατοι), να μην σε απασχολούν οι αντιρρησίες συνείδησης, γιατί εσένα δεν σ’ έπιασε ο νόμος της υποχρεωτικότητας κι έτσι να έχεις την απλοχεριά, να πετάς και καμιά μαλακία, περί στείρου αντιαμερικανισμού, που κάνουν όσοι δεν θέλουν αιματοχυσία και στη Συρία.
Να τιμωρηθεί ο Άσσαντ πάση θυσία λέει ο Κον Μπεντίτ. Λες και το πρόβλημα είναι ο δικτάτορας μόνο κι όχι οι παράλληλες θυσίες των αμάχων και των άσχετων. Αν λοιπόν είσαι τόσο μάγκας Ντάνι, πάρε τ’ όπλο σου και τρέχα να τον βρεις μαζί με την Αλ Κάιντα (που σήμερα 11 Σεπτεμβρίου έχει την τιμητική της). Τα περί δειλίας λοιπόν των δήθεν ειρηνόφιλων που μέμφεσαι, που κάνουν φτηνό αντιαμερικανισμό στον Ομπάμα, άστα στην μπάντα.
Και μια και ήρθε πάλι στην επικαιρότητα το δίδυμο της επιτυχίας (Κον Μπεντίτ- Φίσερ), οι Γερμανοί Πράσινοι, μπορεί να ήταν αχάριστοι στα 30^α γενέθλια του κόμματός τους, μια και δεν προσκάλεσαν στο πάρτι τον πρώην ηγέτη τους Γιόσκα, όμως στις μπίζνες δεν τον ξεχνούν. Αποφάσισε λοιπόν το στερνοπαιδί του (ο Μπουντιχόφερ) από τις Βρυξέλλες, ν’ ανατεθεί η πανευρωπαϊκή καμπάνια των Ευρωπαίων Πράσινων στην εταιρία συμβούλων του Φίσερ (Fischer & Company). Οι όποιες αντιρρήσεις για ένα έστω τυπικό διαγωνισμό των υποψήφιων εταιριών (που έχουν ανάλογη δραστηριότητα), ξεπεράστηκαν γρήγορα από τα πράσινα αφεντικά της Ευρώπης, με τη δικαιολογία, ότι μόνο ο Γιόσκα ξέρει καλά το τι πρέπει να κάνουμε. Έτσι το χρυσοφόρο «πακέτο» θα μείνει εντός της Αγίας Οικογένειας. Πάντως τα πράγματα δεν είναι απογοητευτικά, για τους εγχώριους γνώστες του αντικειμένου της επικοινωνιακής πολιτικής του κόμματός μας, διότι η εταιρία του Φίσερ θα πάρει υπόψη της όλες τις συμβουλές που θα της πάνε από τα κράτη μέλη της Ε.Ε.

Νορβηγικές εκλογές

Του Μιχάλη Μιχελή

Με την ψυχή στο στόμα. Οι Πράσινοι της Νορβηγίας πέρασαν μια δραματική βραδιά, έντονου συναισθηματισμού, μια και τα πρώτα αποτελέσματα των χθεσινών τους βουλευτικών εκλογών, τους έδιναν ένα απογοητευτικό ποσοστό. Με την πάροδο της ώρας όμως, τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα. Τελικά το Όσλο, με τις πολλές ψήφους, τους έφερε το 2,8% κι έτσι έβγαλαν τον πρώτο βουλευτή στην ιστορία τους.

Είναι ο 59χρονος Ράσμους Χάνσον (συνημμένη φωτογραφία με το γιό του από το χθεσινοβραδινό πάρτι της αναμονής των αποτελεσμάτων). Μέχρι πέρυσι ο Πράσινος βουλευτής, ήταν επικεφαλής του νορβηγικού τμήματος της WWF. Βιολόγος, εξειδικευμένος στις πολικές αρκούδες κι ακτιβιστής, στο πλευρό των κατοίκων του Λοφότεν (βόρεια Νορβηγία), για να μην μετατραπεί το φυσικό κάλος του εν λόγω νησιωτικού συμπλέγματος, σε περιοχή πετρελαϊκών εξορύξεων, όπως είναι η επιδίωξη του πετρελαϊκού λόμπι, που καλοβλέπει το άνοιγμα των παράκτιων κοιτασμάτων της Νορβηγίας προς τον αρκτικό κύκλο.  

Οπωσδήποτε, τα θέματα του περιβάλλοντος και τα εν γένει ζητήματα της πολιτικής οικολογίας, δεν είναι εύκολο θέμα στη Νορβηγία, μια και υπάρχουν τα στερεότυπα δεδομένα, που είναι για τις ευρύτερες μάζες, μια αναμφισβήτητη πρόκληση. Δηλαδή τα 5 εκατομμύρια του πληθυσμού, βρίσκονται πάνω σ’ ένα από τα πλουσιότερα κοιτάσματα του κόσμου, σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο, που μέχρι τώρα τους έχουν αποφέρει 560 δις ευρώ! Φτωχός λαός μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, είδαν τον πλούτο να εκτινάσσει στα ύψη τα περιουσιακά τους στοιχεία, να φτιάχνει ένα απαράμιλλο κοινωνικό σύστημα και παράλληλα να δημιουργεί (αναπόφευκτα), μια απάθεια στα περιβαλλοντικά θέματα, που εφάπτονταν ανταγωνιστικά με τα κέρδη τους. Πίσω όμως από την βιτρίνα της ευημερίας, παράλληλα ξύπνησαν από το λήθαργο δυό δεδομένα, που σταδιακά έφεραν στο προσκήνιο μια πραγματικότητα, εντελώς διαφορετική από την εικονική καλοζωΐα τους.

Ο φανατικός εθνικισμός και η ριζοσπαστική οικολογία.

Μετά τον Μελιγαλά, οι Γαργαλιάνοι: 21-22 Σεπτεμβρίου 1944

Γράφει ο Γιάννης -2

«Συναγωνιστές, οικονομία στις σφαίρες! Μαχαίρι!» – Άρης Βελουχιώτης

              Αυτό ακούστηκε να λέει ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, στην ανατολική είσοδο της κωμόπολης των Γαργαλιάνων το μεσημέρι της 22^ας Σεπτεμβρίου 1944. Έμπαινε έφιππος στην πόλη που ήταν πλέον με σιγουριά στα χέρια του ΕΛΑΣ και κάθε αντίσταση από την πλευρά του ΤΑ είχε παύσει. Ερχόταν από το χωριό Πυργάκι, 5 χιλιόμετρα ανατολικά, όπου είχε στήσει το στρατηγείο του τις προηγούμενες 5 ημέρες. Είχε αφιχθεί εκεί μετά τη νίκη του ΕΛΑΣ στον Μελιγαλά, και αφού πέρασε πρώτα από την Καλαμάτα όπου «επέβλεψε ή επιβεβαίωσε» το λυντσάρισμα των 19 αιχμαλώτων  στην κεντρική πλατεία της πόλεως (του νομάρχη Περρωτή, του πρώην βουλευτή Μπούτου, αξιωματικών του ΤΑ, κλπ). Ακολουθείτο από τον ουλαμό των 30-40 μαυροσκούφηδων φρουρών του, μεταξύ των οποίων και ο παπα-Ανυπόμονος, μετέπειτα ηγούμενος της μονής Αγάθωνος, κάποτε πνευματικός του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και συγγραφέας.

              Ουσιαστικά, οι Γαργαλιανιώτες με τον Βελουχιώτη και τους μαυροσκούφηδες¹ δοκίμαζαν για δεύτερη φορά το μαχαίρι και το πλιάτσικο² των Ρουμελιωτών. Στο άγριο πλιάτσικο, είχαν προηγηθεί άλλοι Ρουμελιώτες το 1825, λίγους μήνες πριν τον Ιμπραήμ. Λόγω Ιμπραήμ, οι Γαργαλιάνοι άδειασαν. Οι κάτοικοι έφυγαν προς τέσσαρες κυρίως κατευθύνσεις: στα βουνά οι αγωνιστές,  και οι υπόλοιποι στη Μάνη, στα Επτάνησα  και στην Πάτρα. Ούτε το 1/3 δεν επέστρεψαν όταν έφυγε ο Ιμπραήμ, και έτσι οι Γαργαλιάνοι μέχρι το 1940 έγιναν συχνός προορισμός εσωτερικής μετανάστευσης, κυρίως απο την Αρκαδία, τη Μάνη και την κεντρική ορεινή Μεσσηνία.

Το 1940 ήταν μιά ακμάζουσα γιά την εποχή πόλη 7,000 κατοίκων. Είχε την μεγαλύτερη παραγωγή μαύρης κορινθιακής σταφίδας στην Πελοπόννησο και την Ελλάδα, μεγάλη παραγωγή εξαίρετου λαδιού, δημητριακών, κρασιού, και οπωρικών. Τα ελαιόδενδρα στον μοναδικό κάμπο των Γαργαλιάνων είχαν αποφύγει το τσεκούρι του Ιμπραήμ και παρήγαν (και παράγουν) πάνω από 100 κιλά το καθένα τη χρονιά παραγωγής. Στην πόλη ξεχειμώνιαζαν τουλάχιστον 5.000 χιλιάδες γίδο-πρόβατα από την Αρκαδία, ενώ υπήρχαν αρκετές ακόμη χιλιάδες μόνιμα (2-3 χιλιάδες γίδια ζούσαν μόνιμα στο μικρό νησάκι Πρώτη). Το μικρό επίνειο του Μαράθου είχε τον μεγαλύτερο στόλο αλιευτικών στο Ιόνιο. Στον Μάραθο ήταν και οι αποθήκες σταφίδας, και από κει φορτωνόταν στα πλοία γιά το εξωτερικό.

Όπως είναι φυσικό, η μεγάλη παραγωγή, κυρίως σταφίδας και λαδιού, είχε δημιουργήσει και μεγάλο εμπόριο και αρκετούς ισχυρούς και πλούσιους εμπόρους και ωραία καταστήματα. Οι Γαργαλιάνοι τη δεκαετία του ’30 είχαν αποκτήσει τη φήμη ΤΗΣ πόλεως της Μεσσηνίας, το «Μικρό Παρισάκι» της.

.

Πως όμως έφθασαν οι Γαργαλιάνοι στον Σεπτέμβρη του 1944. 

Οι παλαιοί, ντόπιοι Γαργαλιανιώτες ήταν στην πλειοψηφία τους άκρως συντηρητικοί, το ίδιο και οι κτηνοτρόφοι μεταξύ των νεοφερμένων. Υπήρχε όμως και μιά μάζα νεοφερμένων χωρίς καθόλου ή με ελάχιστο κλήρο, πολλοί εξ αυτών μέλη του μεγάλου σωματείου φορτο-εκφορτωτών της πόλεως, μεταξύ των οποίων το ΚΚΕ είχε αποκτήσει τις ρίζες του. Επί πλέον, η ρητορική βοήθεια που προσέφερε το ΚΚΕ στον μεσοπόλεμο στον ετήσιο αγώνα γύρω από την κρατική διατίμηση της κορινθιακής σταφίδας, του είχε επιτρέψει να βάλλει κάποιες βάσεις και μεταξύ των σταφιδοπαραγωγών. Στους Γαργαλιάνους είχε γίνει και η Διάσκεψη του ΚΚΕ γιά το Σταφιδικό το 1935. Περιέργως γιά την εποχή, η ΑΤΕ της πόλεως, που γιά παραγωγούς σταφίδας ήταν απόλυτα απαραίτητη γιά δανεισμό γιά τα έξοδα καλλιέργειας, ήταν επίσης στα χέρια κομμουνιστών. Ο διευθυντής του καταστήματος, 2 γεωπόνοι και 2-3 υπάλληλοι της Αγροτικής Τράπεζας, όλοι με καταγωγή εκτός Γαργαλιάνων ήταν κομμουνιστές³. Τα στελέχη της ΑΤΕ, μαζί με μιά ακόμη μικρή, αλλά ισχυρή ομάδα επιστημόνων, και τουλάχιστον έναν ισχυρό έμπορο της πόλεως (τον Γεώργιο Νικολόπουλο ή Λαδά) αποτελούσαν την άτυπη ηγεσία του ΚΚΕ στην πόλη. 

Παλιές φωτογραφίες

Σταμάτης Κυριάκης

Παλιές φωτογραφίες


Όταν τους γνώρισα (γύρω στα ’80) ήταν φανατικοί κομουνιστές.

Δεν ήταν στελέχη του «κόμματος». Απλοί καθημερινοί άνθρωποι με τα ελαττώματα τους και με τις σοφίες τους.

Σου δίνανε, όμως, την εντύπωση ότι είναι εκ γενετής επαναστάτες πέραν πάσης αμφιβολίας.

Σου έλεγαν απίστευτες ιστορίες μεγάλων κατορθωμάτων.

Προεκλογικές αφίσες με σφυροδρέπανα, συγκεντρώσεις και πορείες ειρήνης, ψηφοδέλτια για να μπει , επιτέλους, το «κομμα» στην Β κατανομή, πίστη στο Πολιτικό Γραφείο και στον «σύντροφο Γραμματέα» προσωπικώς.

Δεν διάβαζαν ποτέ σχεδόν τίποτα.

Δεν έπαιρναν ποτέ καμιά πρωτοβουλία. Έκαναν πάντα αυτό που τους έλεγαν.

Συνήθως χρησιμοποιούσαν κλισέ φράσεις που είχαν ακούσει και που τις είχε πει ,αναμφισβήτητα, ο Λένιν.

Τις νύχτες στις κουζίνες όταν δεν τους άκουγαν άλλοι μιλούσαν για φοβερές και τρομερές προδοσίες που είχαν υποστεί.

Πάντα μου έκανε εντύπωση όταν η Ιστορία παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα κάποιας προδοσίας.

Ο Εφιάλτης στις Θερμοπύλες, Ο Ιούδας στην Ιερουσαλήμ, Η Κερκόπορτα της Κωνσταντινούπολης, Ο Γκορμπατσώφ της Σοβιετικής Ένωσης.

Πάντα την κρίσιμη στιγμή κάποιος τους πρόδιδε και γι αυτό ,άλλωστε, δεν κατάφεραν και σπουδαία πράματα.

Τους πίστεψα … να μην λέμε ψέματα.

Εκείνη την εποχή με έπιασε μια μανία με παλιές φωτογραφίες.

Αναζητούσα και αρχειοθετούσα παλιές φωτογραφίες ανθρώπων άλλων εποχών.

Δεν ήξερα γιατί το κάνω.

Δεν ήξερα τι θα κάνω τελικά τόσες φωτογραφίες που είχα μαζέψει.

Ακόμα δεν ξέρω.

Μάλλον μοιάζω με εκείνο τον τύπο στην ταινία «Ameli».

Ξαφνικά έπεσε στο χέρι μου μια φωτογραφία του τριάνταεξι .

Κοίταξα προσεχτικά με τον φακό.

Έμεινα αποσβολωμένος.

Ήταν όλοι τους στη φωτογραφία.

Για την ακρίβεια , οι περισσότεροι.

Σε νεαρή ηλικία.

Με σκούρα πουκάμισα και χαιρετούσαν στην κάμερα με τον χιτλερικό χαιρετισμό.

Η Νεολαία του Μεταξά!

Δεν μου είχαν πει τίποτα γι αυτό.

Το δικαιολόγησα εύκολα «Ήταν νέοι …δεν ήξεραν …δεν υπήρχε και ιστορική εμπειρία» είπα και συνέχισα τον δρόμο μου.

Μετά από λίγο καιρό πέφτει στα χέρια μου μια άλλη φωτογραφία τριάντα χρόνια μετά.

Ήταν πάλι όλοι τους αλλά τώρα πόζαραν μπροστά στα γραφεία της ΕΔΑ.

Κοίταξα προσεκτικά.

Σχεδόν η ίδια διάταξη.

Σήμερα δεν ζει κανένας.

Ζουν όμως οι απόγονοί τους.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν «ανεβάζω» τις φωτογραφίες εδώ.

Τα ίδια και ετούτοι.

Απογοητεύτηκαν από το «κόμμα» . Τους πρόδωσαν. θα ψηφίσουν σύριζα.

Αρρωσταίνω.

Είναι ώρες που νομίζω ότι θα το ξαναδώ από την αρχή.

Θα «προδοθούν» και από το σύριζα.

Θα πάνε στη Χρυσή Αυγή.

Θα βγουν από έναν πόλεμο οι μισοί ζωντανοί και άρρωστοι.

Θα ξαναψηφίσουν κάποιο «κόμμα» για να τους προδώσει και αυτό.

Θα θέλουν να τους κυβερνήσω εγώ.

Θα τους «προδώσω» και εγώ και θα με παραδώσουν στην πυρά της Ιστορίας.

Ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα.

Εφιάλτες.. di una notte di mezza estate