… σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, αλλά ήρθε η ώρα να πούμε κάποιες αλήθειες. Το 2001 οπότε και ξεκίνησε η λειτουργία των απογευματινών ιατρείων στα νοσοκομεία, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αρκετοί ήταν εκείνοι οι ασθενείς που είχαν το 40ευρω ή το 80ευρω για να σε επισκεφτούν το απόγευμα στο νοσοκομείο και να προσπεράσουν την 6μηνη λίστα αναμονής.
Βέβαια και τότε, γιατρέ μου, υπήρχαν κι εκείνοι που δεν είχαν αυτό το ποσό. Και περίμεναν στην ουρά. Ίσως κάποιοι να μην πρόλαβαν τελικά να εξεταστούν. Όμως ήταν άλλες μέρες εκείνες. Δεν τους μετρούσαμε τους νεκρούς. Ούτε εσύ, γιατρέ μου, είχες καταλάβει τότε ότι συμμετέχοντας στα απογευματινά ιατρεία άνοιγες την πόρτα σε συνήθειες ελεύθερης αγοράς μέσα στα δημόσια νοσοκομεία.
Κι έτσι, ζήσαμε το παρτσακλό φαινόμενο από τη μία να πληρώνεσαι απευθείας από τον ασθενή κι από την άλλη να διαμαρτύρεσαι για την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της δημόσιας Υγείας. Ουσιαστικά διαμαρτυρόσουν εναντίον των πράξεών σου, αλλά δεν το συζητήσαμε τότε όπως έπρεπε. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι κανείς δε σε είχε υποχρεώσει να συμμετέχεις στα απογευματινά ιατρεία. Οικειοθελώς το έκανες.