28 Φεβ 2014

ΞΕΡΕΙΣ, ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ…


kartesios280214
… σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, αλλά ήρθε η ώρα να πούμε κάποιες αλήθειες. Το 2001 οπότε και ξεκίνησε η λειτουργία των απογευματινών ιατρείων στα νοσοκομεία, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αρκετοί ήταν εκείνοι οι ασθενείς που είχαν το 40ευρω ή το 80ευρω για να σε επισκεφτούν το απόγευμα στο νοσοκομείο και να προσπεράσουν την 6μηνη λίστα αναμονής.
Βέβαια και τότε, γιατρέ μου,  υπήρχαν κι εκείνοι που δεν είχαν αυτό το ποσό. Και περίμεναν στην ουρά. Ίσως κάποιοι να μην πρόλαβαν τελικά να εξεταστούν. Όμως ήταν άλλες μέρες εκείνες. Δεν τους μετρούσαμε τους νεκρούς. Ούτε εσύ, γιατρέ μου, είχες καταλάβει τότε ότι συμμετέχοντας στα απογευματινά ιατρεία άνοιγες την πόρτα σε συνήθειες ελεύθερης αγοράς μέσα στα δημόσια νοσοκομεία.
Κι έτσι, ζήσαμε το παρτσακλό φαινόμενο από τη μία να πληρώνεσαι απευθείας από τον ασθενή κι από την άλλη να διαμαρτύρεσαι για την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της δημόσιας Υγείας. Ουσιαστικά διαμαρτυρόσουν εναντίον των πράξεών σου, αλλά δεν το συζητήσαμε τότε όπως έπρεπε. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι κανείς δε σε είχε υποχρεώσει να συμμετέχεις στα απογευματινά ιατρεία. Οικειοθελώς το έκανες.

27 Φεβ 2014

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Σοκ προκαλεί το άρθρο του Γερμανού Βόλφγκανγκ Γκλομπ, μέλους της Γαλλογερμανικής Οικονομικής Επιτροπής, στην ημερήσια γαλλική οικονομική εφημερίδα «Λεζ Εκό» από τις πρώτες κιόλας λέξεις του: «Η Γερμανία έχει ένα πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα είναι η Γαλλία» γράφει χωρίς περιστροφές ευθύς εξαρχής. Πολύ πιο ωμό είναι το κλείσιμο αυτού του περιεκτικού άρθρου: «Η διάσημη γερμανική Επιτροπή των Σοφών δεν έχει αφήσει την παραμικρή αμφιβολία στην τελευταία
ετήσια έκθεσή της: η καλή λειτουργία ενός κοινού νομίσματος σε ευρωπαϊκή κλίμακα απαιτεί την εγκατάλειψη της εθνικής κυριαρχίας σε κεντρικούς τομείς. Τα κράτη που θα αρνηθούν αυτή την εγκατάλειψη, πρέπει να εγκαταλείψουν το κοινό νόμισμα. Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθείται στη Γερμανία η συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Γαλλία για την έξοδό της από το ευρώ! Το μέλλον θα δείξει αν αυτό το βήμα είναι η έσχατη λύση για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της γαλλικής βιομηχανίας»!

Τέχνη, δημόσιος χώρος και κοινωνία

Του Γιώργου Χαρβαλιά
Θα αποπειραθώ να μιλήσω με όρους τοπικότητας και χρονικότητας για την τέχνη και το ρόλο της στο Δημόσιο Χώρο. Για την ανάκληση ενός κοινού κοινωνικού Τόπου. Σε τελική ανάλυση για την ανάκτηση αυτής της ίδιας έννοιας της κοινωνίας που μειώνεται. Η Μάργκαρετ Θάτσερ εκκινώντας τις πολιτικές εφαρμογές ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού έλεγε: «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οικογένειες.». Έτσι ξεκίνησε η επίθεση στην κοινωνία.

Η δημόσια τέχνη είτε ως χώρος, είτε ως χρήση τουλάχιστον στην Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα, μοιάζει ακόμα μια αδύνατη υπόθεση. Οι «καλλιτεχνικές» παρεμβάσεις στον κοινό – Δημόσιο χώρο έχουν σκοπό να οικειοποιηθούν τον θεσμοθετημένο χώρο της πόλης, να τον ανακτήσουν, μέσα από την διάνοιξη ενός διαλόγου με τον πολίτη, να κατοικήσουν αυθαίρετα ή με κοινή συναίνεση ως δικό τους χώρο – των πολιτών χώρο, του εμείς – και να εγγράψουν μορφές επικοινωνίας, δημιουργικότητας, ή ακόμα καλύτερα Τέχνης στην βιωμένη καθημερινή εμπειρία.

25 Φεβ 2014

Konjuh Τούζλα, Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ανυπότακτο βουνό, εξεγερμένοι εργάτες

Το εργοστάσιο επίπλων Konjuh στην Ζιβινίτσε υπήρξε για δεκαετίες ο βασιλιάς του κλάδου στην Γιουγκοσλαβία, ελέγχοντας την εσωτερική αγορά και στέλνοντας προϊόντα στις πέντε ηπείρους. Στην σκιά του ομώνυμου βουνού από το οποίο δεν πήρε μόνο το όνομά του αλλά και εκατομμύρια κυβικά ξυλείας, το εργοστάσιο έχει ιστορία σχεδόν εκατόν τριάντα χρόνων! Όπως και άλλες βιομηχανικές μονάδες στην Τούζλα της Βοσνίας, ιδρύθηκε στα χρόνια που η περιοχή ήταν τμήμα της Αυστροουγγαρίας, το 1885, από Ούγγρους επιχειρηματίες. Από την δεκαετία του Εξήντα, γνώρισε την μεγάλη ακμή του, έγιναν σημαντικές επενδύσεις και δούλευαν σε αυτό περισσότεροι από πέντε χιλιάδες εργάτες με καλούς μισθούς, όχι μόνο για τα γιουγκοσλάβικα δεδομένα. Σε έκταση διακοσίων στρεμμάτων η επιπλοποιία είναι πλήρως καθετοποιημένη με πριονιστήριο, φούρνους και φινιριστήρια. Η φάμπρικα Konjuh ήταν ένας από τους μεγάλους εργοδότες στην Τούζλα, το σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της χώρας, στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί μονάδες χημικών, ηλεκτρολογικών, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από άνθρακα κλπ. Ακόμη και στα πρώτα χρόνια της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας της Βοσνίας, το εργοστάσιο πετύχαινε να πουλάει όλη την παραγωγή του. Είχε καταφέρει να σωθεί και από τον τρίτο πόλεμο που «έζησε» στο διάβα ενός και πλέον αιώνα. Λίγο όμως μετά, άρχισαν τα προβλήματα.

23 Φεβ 2014

Πώς η ακαδημαϊκή ζωή προσομοιάζει με συμμορίες ναρκωτικών

του Alexandre Afonso
Το 2000, ο οικονομολόγος Steven Levitt και ο κοινωνιολόγος Sudhir Venkatesh δημοσίευσαν ένα άρθρο στο περιοδικό Quarterly Journal of Economics για το εσωτερικό σύστημα διαμόρφωσης μισθών μιας συμμορίας ναρκωτικών ουσιών στο Σικάγο. Το κείμενο αυτό θα αποτελούσε αργότερα τη βάση για ένα κεφάλαιο στο best seller βιβλίο των Levitt και Dubner Freakonomics[i]. Ο τίτλος του κεφαλαίου «Γιατί οι έμποροι ναρκωτικών μένουν ακόμη με τις μαμάδες τους» βασίστηκε σε ευρήματα έρευνας που δείχνουν ότι η κατανομή εισοδήματος μέσα στις συμμορίες κλίνει εξαιρετικά υπέρ αυτών που βρίσκονται στην κορυφή, ενώ οι πωλητές δρόμου στον πάτο της πυραμίδας κερδίζουν λιγότερα ακόμη και από έναν υπάλληλο που εργάζεται σε νόμιμη δραστηριότητα σε πόστο χαμηλών δεξιοτήτων, όπως για παράδειγμα στα McDonald’s. Υπολόγισαν ότι το ωρομίσθιο τους αντιστοιχεί σε 3.30 δολάρια, πολύ παρακάτω δηλαδή από ένα μισθό διαβίωσης  (γι’ αυτό το λόγο εξακολουθούν και μένουν με τις μαμάδες τους)[ii].
Αν λάβει κανείς υπόψη του τον κίνδυνο να πυροβοληθεί από αντίπαλες συμμορίες, να καταλήξει στη φυλακή ή να ξυλοκοπηθεί από ανώτερους τους στην ιεραρχία, αναρωτιέται κανείς γιατί οποιοσδήποτε θα επέλεγε να εργαστεί για ένα τόσο χαμηλό εισόδημα και κάτω από τέτοιες απαίσιες εργασιακές συνθήκες αντί να αναζητήσει εργασία στα McDonald’s. Ωστόσο, οι συμμορίες δεν έχουν καμία πραγματική δυσκολία στην πρόσληψη νέων μελών. Ο λόγος για αυτό είναι η προοπτική του μελλοντικού πλούτου, παρά το τρέχον εισόδημα και τις εργασιακές συνθήκες, που αποτελεί την βασική κινητήρια δύναμη ώστε να παραμένουν στην επιχείρηση: τα χαμηλόβαθμα βαποράκια ανταλλάσουν το τρέχον εισόδημά τους για ένα (αβέβαιο) μελλοντικό πλουτισμό.

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΥΡΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΕΜΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ…

000026 
«Όποιος δεν θυμάται την ιστορία, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.» (George Santayana)
Αν προσέξει κάποιος τις φωτογραφίες από το Κίεβο, θα παρατηρήσει χιλιάδες κοκκινόμαυρες σημαίες ανάμεσα στις μπλέ με κίτρινο σημαίες του «Свобода». Οι σημαίες αυτές δεν είναι σύμβολα αναρχοκομουνιστικών ομάδων βέβαια αλλά νοσταλγών- οπαδών του UPA (επαναστατικός στρατός της Ουκρανίας -Українська Повстанська Армія, УПА), και του Stepan Bandera (Степан Андрійович Бандера, 1909-1959) επικεφαλή της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN).
Το Νοέμβριο του  1939,και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα,  περίπου800 Ουκρανοί εθνικιστές άρχισαν να εκπαιδεύονται από τους Ναζί στο στρατόπεδο Abwehr . Κατά τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου, ο Bandera έστειλε ομάδα  στο Lviv με  οδηγίες για την προετοιμασία  ένοπλης εξέγερσης κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής.  Την άνοιξη του 1940 η OUN έλαβαν 2,5 εκατομμύρια μάρκα για ανατρεπτικές δραστηριότητες στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ.