ΡΑΝΙΑ ΛΗΜΝΙΟΥ
Η Κύπρος αποτελούσε για τη Δύση σταυροδρόμι στη διακίνηση των πετρελαίων, ανάχωμα στην επέκταση του κομμουνισμού στην περιοχή και κέντρο ελέγχου των μηχανισμών καταστολής των απελευθερωτικών κινημάτων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική"
Αυτή η στρατηγική, στενά συναρτημένη με την εδραίωση στο νησί του καπιταλισμού, που βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη, προδιέγραψε την τύχη της Κύπρου και την πορεία του κυπριακού ζητήματος μέχρι τις μέρες μας.
Ταυτόχρονα, όμως, αυτή η στρατηγική δεν μπορούσε να υλοποιηθεί παρά σε σχέση με δύο παράγοντες:
Ο πρώτος ήταν η δημιουργία ενός ισχυρού αντίβαρου προς το ΑΚΕΛ, το οποίο, μέχρι τα μέσα του Β Παγκόσμιου Πολέμου και λίγο μετά, ήταν η μόνη οργανωμένη πολιτική δύναμη στην Κύπρο και μάλιστα κυρίαρχη. Αυτόν το ρόλο της ανατροπής του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων ανέλαβαν να παίξουν το πιο αντιδραστικό τμήμα της επίσημης κυπριακής εκκλησίας, το Κυπριακό Εθνικό Κόμμα (ΚΕΚ) και η ΕΟΚΑ.
Ο δεύτερος παράγοντας ήταν η χρησιμοποίηση, ως μοχλού στα σχέδια κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού, της τουρκοκυπριακής μειονότητας, γεγονός που προϋπέθετε την εφαρμογή της πολιτικής του "διαίρει και βασίλευε", δηλαδή την προετοιμασία και οργάνωση της σύγκρουσης των δύο κοινοτήτων της Κύπρου, που μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940 ζούσαν αδελφωμένες.
