Screen Shot 2014-10-06 at 9.08.01 PMΟγδόντα χρόνια μετά τη ματωμένη επανάσταση της «Κόκκινης Αστούριας», μια από τις ηρωικότερες και συνάμα τραγικότερες στιγμές του εργατικού κινήματος, η αξία της και τα διδάγματά της έρχονται επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε στο ...
του Μ.Γεωργιάδη
Στις 5 Οκτωβρίου του 1934 ολόκληρη η Ισπανία συγκλονίζεται από την πανεθνική απεργία που έχουν κηρύξει τα συνδικάτα, οι εργατικές ενώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς. Η χώρα δείχνει, και είναι, εξαιρετικά διχασμένη και η νεαρή Β΄ Ισπανική Δημοκρατία δεν μπορεί να συμβιβάσει την επαναστατική έξαρση του προλεταριάτου, το οποίο διεκδικεί αποφασιστικά καλύτερους όρους ζωής, αλλά ταυτόχρονα αναζητά με ζέση νικηφόρα άλματα στον ουρανό, και από την άλλη τη λυσσαλέα προσπάθεια της αστικής τάξης, των γαιοκτημόνων – φεουδαρχών και του κλήρου, οι οποίοι επί αιώνες νέμονται εξουσία και πλούτη και δεν συμβιβάζονται με την παραμικρή απώλεια των προνομίων τους. Έχουν άλλωστε χάσει έναν από τους παραδοσιακούς πυλώνες εξουσίας, δηλαδή το θεσμό της βασιλείας. Αυτή η μεταβατική αστική δημοκρατία, όπως τη βλέπουν τόσο τα πιο επαναστατικά όσο και τα πιο αντιδραστικά τμήματα των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, φυσικά γίνεται συνώνυμη του αστικού κράτους. Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Δεξιάς με βασικό πυλώνα τη CEDA –αυτούς που θα ονομάζαμε σήμερα χριστιανοδημοκράτες– αναλαμβάνει να τσακίσει τις εργατικές αντιδράσεις. Ουσιαστικά η αντίδραση προετοιμάζει το φασιστικό πραξικόπημα, το οποίο δεν θα αργήσει να έρθει, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί συνθήκες τρομοκρατίας, κυρίως στις επαρχίες, και αναιρεί συστηματικά τις θεσμοθετημένες σε όφελος των εργατών κατακτήσεις της προηγούμενης δημοκρατικής κυβέρνησης, η οποία ηττήθηκε εκλογικά το 1933.