Thomas Gata 08/10/2014 Κούρδοι διαδηλωτές στην Ινσταμπούλ
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές συνεχίζονται οι μάχες ανάμεσα στο ισλαμικό κράτος (ΙΚ) και τους Κούρδους μαχητές των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG) για τον έλεγχο της πόλης Κομπάνι που βρίσκεται στα τουρκοσυριακά σύνορα.
http://avantgarde2009.wordpress.com/2014/10/08/imperialistiko-jihad/
Πρόκειται για ένα ακόμα επεισόδιο στην επέλεση του ΙΚ, επέλαση που, κατά τη γνώμη μας, εντάσσεται στην στρατηγική του δυτικού ιμπεριαλισμού και πραγματοποιείται με την ευγενική του χορηγία.
Η προκλητική απραξία της Τουρκίας και η έμμεση-άμεση στήριξή της στους αντιδραστικούς τζιχαντιστές, έχει ήδη πυροδοτήσει εξέγερση στις κουρδικές περιοχές και η απόπειρα καταστολής της από τον τουρκικό στρατό έχει ως αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματίες και τουλάχιστον δώδεκα νεκρούς Κούρδους διαδηλωτές.
Μα ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι τζιχαντιστές που επελευνάνουν εδώ και μήνες, αποκεφαλίζουν ομήρους και τροφοδοτούν με -χρήσιμες- εικόνες φρίκης τα δυτικά μέσα ενημέρωσης; Η απάντηση είναι ιδιαίτερα απλή και πρέπει αρχικά να αναζητηθεί στις συριακές δυνάμεις της αντιπολίτευσης, όσο και αν αυτό χαλάει τις βολικές αυταπάτες όσων επέμεναν και επιμένουν εδώ και τέσσερα χρόνια να μιλούν για διαρκή αραβική άνοιξη και αέναη συριακή εξέγερση.
Το ΙΚ είναι γνήσιο τέκνο του δυτικού ιμπεριαλισμού, γιγαντώθηκε με αμερικανικά κεφάλαια και όπλα, εκπαιδεύτηκε από την καπιταλιστική Τουρκία και ενισχύθηκε από τη μονίμως φιλοδυτική και αντιδραστική Σαουδική Αραβία. Το ΙΚ δεν έχει απολύτως τίποτα κοινό με το ριζοσπαστικό ισλαμισμό της Χαμάς και της Χεσμπολά ή για την ακρίβεια αποτελεί το ακριβώς αντίθετό τους.
Πριν από ένα χρόνο είχαμε υποστηρίξει πως η συριακή εξέγερση αποτελούσε πλέον ένα μύθευμα και πως η συριακή αντιπολίτευση ήταν ένα υβρίδιο ιμπεριαλισμού και ουαχαβίτικου ισλαμισμού.
Ογδόντα
χρόνια μετά τη ματωμένη επανάσταση της «Κόκκινης Αστούριας», μια από
τις ηρωικότερες και συνάμα τραγικότερες στιγμές του εργατικού
κινήματος, η αξία της και τα διδάγματά της έρχονται επίκαιρα όσο ποτέ
άλλοτε στο ...
του Μ.Γεωργιάδη
Στις 5 Οκτωβρίου του
1934 ολόκληρη η Ισπανία συγκλονίζεται από την πανεθνική απεργία που
έχουν κηρύξει τα συνδικάτα, οι εργατικές ενώσεις και τα κόμματα της
Αριστεράς. Η χώρα δείχνει, και είναι, εξαιρετικά διχασμένη και η νεαρή
Β΄ Ισπανική Δημοκρατία δεν μπορεί να συμβιβάσει την επαναστατική έξαρση
του προλεταριάτου, το οποίο διεκδικεί αποφασιστικά καλύτερους όρους
ζωής, αλλά ταυτόχρονα αναζητά με ζέση νικηφόρα άλματα στον ουρανό, και
από την άλλη τη λυσσαλέα προσπάθεια της αστικής τάξης, των γαιοκτημόνων –
φεουδαρχών και του κλήρου, οι οποίοι επί αιώνες νέμονται εξουσία και
πλούτη και δεν συμβιβάζονται με την παραμικρή απώλεια των προνομίων
τους. Έχουν άλλωστε χάσει έναν από τους παραδοσιακούς πυλώνες εξουσίας,
δηλαδή το θεσμό της βασιλείας. Αυτή η
μεταβατική αστική δημοκρατία, όπως τη βλέπουν τόσο τα πιο επαναστατικά
όσο και τα πιο αντιδραστικά τμήματα των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων,
φυσικά γίνεται συνώνυμη του αστικού κράτους. Η δημοκρατικά εκλεγμένη
κυβέρνηση της Δεξιάς με βασικό πυλώνα τη CEDA –αυτούς που θα ονομάζαμε
σήμερα χριστιανοδημοκράτες– αναλαμβάνει να τσακίσει τις εργατικές
αντιδράσεις. Ουσιαστικά η αντίδραση προετοιμάζει το φασιστικό
πραξικόπημα, το οποίο δεν θα αργήσει να έρθει, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί
συνθήκες τρομοκρατίας, κυρίως στις επαρχίες, και αναιρεί συστηματικά
τις θεσμοθετημένες σε όφελος των εργατών κατακτήσεις της προηγούμενης
δημοκρατικής κυβέρνησης, η οποία ηττήθηκε εκλογικά το 1933.
Ο Γιώργος Νίκολης γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κύμης. Κατά την νεκρώσιμο ακολουθία του ο εκφωνών τον λόγο Μαλαβέτας σημειώνει.... Έζησε
τα παιδικά του χρόνια κοντά στα λιγνιτορυχεία της Κύμης και εγνώρισε
την εργατική δυστυχία και αθλιότητα. Η ιδιοσυγκρασία του τον έφερε κοντά
στους αδικουμένους κ’ η ψυχή του επανεστάτησε..... http://www.marxists.org/ellinika/odmaaa/dim_char_mikra192123.htm
Πράγματι στα γύρω χωριά της Κύμης και κοντά σε αυτήν υπήρχε πλήθος
εξορυκτική δραστηριότητα. Περίσσευε, η κοπιώδης εργασία και η καταπίεσης
των εργατών. Αντιφατικά όμως η Κούμη ήταν προπύργιο ιδεολογικής ζύμωσης
και μάλιστα είχε και το πρώτο εργατικό σωματείο εν Ελλάδι, όπως θα
πούμε άλλη φορά...
Ο Γιώργος Νίκολης πήγε λοιπόν εις το Μικρασιατικό μέτωπο έχοντας στην
ψυχή του το δίκαιο του πτωχού εργάτη. Και εκεί ανέλαβε στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Ν. Πλαστήρα την έκδοση της εφημερίδος ΦΟΥΝΤΑΣ....ας δούμε πως περιγράφει το site που είναι πιο πάνω την εφημερίδα και όχι μόνο...
