Για τα γενέθλιά σας και τα γενέθλιά μας.
Πέρασαν κιόλας 50 χρόνια. Μα τι χρόνια! Συγκινήσεων, ονείρων, απογοητεύσεων κι ελπίδων. Μια γενιά πάτησε σε τούτο το βιβλίο κι είδε τη δική της «Αποκάλυψη»! Γιατί ο «Μονοδιάστατος Άνθρωπος», που φέτος το Γενάρη έχει την τιμητική του ανάμνηση, για τη γενιά μου, για την γενιά των γενικότερων αμφισβητήσεων, για τα παιδιά των λουλουδιών και της οικολογίας, για τους επαναστάτες της καθημερινής ζωής, μέσα από τις λέξεις του Χέρμπερτ Μαρκούζε είδε το όνειρο που περίμενε, για να θεριέψει πάνω του ο αντικομφορμισμός.
Κλείνοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, ο φιλόσοφος και κριτικός τέχνης Μπένγιαμιν Βάλτερ σημειώνει:
«Nur der um Hoffnungslosen Willen ist uns die Hoffnung gegebe» (“Είναι μόνο για χάρη εκείνων, που χωρίς ελπίδα τους προσφέρεται η ελπίδα»)!
Το βιβλίο, που εμφανίζεται στην κρισιμότερη φάση του Ψυχρού Πολέμου, κάνει μια sui generis κριτική και στα δυό αντιμαχόμενα ιδεολογικά στρατόπεδα (καπιταλισμού και κομμουνισμού), προσδιορίζοντας ουσιαστικά τη γέννηση της «Νέας Αριστεράς», των «Κοινωνικών Κινημάτων» και της «Αυτοδιαχειριζόμενης Παρεμβατικότητας», ένα τρίπτυχο ιδεών, που πάνω τους αναπτύχθηκαν πλήθος νεωτερικών δράσεων, από την εικαστική τέχνη μέχρι την μουσική, με κορωνίδα φυσικά την κοινωνική εξέγερση στη Δυτική Ευρώπη το σημαδιακό εκείνο 1968.
