Το παγκόσμιο πόκερ

«Λοιπόν κύριε Ρότσιλντ, σε παραδεχόμαστε. Κέρδισες όλο τον κόσμο. Τα μάζεψες όλα για πάρτη σου. Είσαι ο απόλυτος άρχοντας του χρήματος»!
Ευχαριστημένος για τούτη την εξέλιξη, ο πανούργος τραπεζίτης, ανταποδίδει τη φιλοφρόνηση, υπενθυμίζοντας στους συμπαίκτες του, ότι  ακόμα η περιβόητη παρτίδα του πόκερ δεν τέλειωσε. Του λείπουν πέντε χαρτιά… για να κλείσει νικηφόρα, ο συνδυασμός της παγκόσμιας «κέντας» του.
Κούβα, Βόρειος Κορέα, Συρία, Ιράν, Σουδάν.
Ήταν η 9^η Ιουλίου, του 2011. Μετά από ένα μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο, με 2 εκατομ. νεκρούς, το Σουδάν χωρίστηκε στο βόρειο μονοθεϊστικό ισλαμικό κομμάτι του και στο νότιο θρησκευτικό μωσαϊκό (χριστιανοί ανισμιστές και μουσουλμάνοι).

Είχε προηγηθεί ένα δημοψήφισμα, που το 99% των κατοίκων του Νότου, τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας. Η μάχη των εντυπώσεων (στο τρομοκρατικό καθεστώς του Χαρτούμ), η μάχη της δημοκρατίας και της περιβόητης αυτοδιάθεσης των λαών, εξελίχθηκε στην ουσία μια μάχη του χρήματος, μια νίκη του παγκόσμιου κεφαλαίου, μια και τα κέρδη από όλη αυτή την υπόθεση είναι πολλά. Το Νότιο Σουδάν (με τα 8 εκατομ. πολίτες), αναγνωρίστηκε το 193^ο κράτος του ΟΗΕ, με επίσημη γλώσσα την αγγλική, μια και είναι ουσιαστικά ένα δημιούργημα των αμερικανό-αγγλικών συμφερόντων.  Από τις πρώτες κινήσεις, ήταν εκείνη της εθνικής εταιρείας εκμετάλλευσης των πετρελαίων του νεοσύστατου κράτους (Nilepet), που σύναψε συνεργασία με την Glencore International Plc.  των Ρότσιλντ, για την προώθηση των υδρογονανθράκων της. Η Παγκόσμια Τράπεζα συνεχάρη τα δυό μέρη, για την εποικοδομητική σύμπραξή  τους. Το παράδειγμα του Νότιου Σουδάν, θα γίνει το αφρικανικό πρότυπο ανάπτυξης, σημείωσε υπερήφανη για τη συμφωνία η Χίλαρι Κλίντον, που μαζί με τον Τζόρτζ Κλούνεϊ, είναι από τους πιο ένθερμους υποστηριχτές του νέου κράτους.
Οι Ρότσιλντ, μπήκαν τροπαιοφόροι και στο Νότιο Σουδάν. Άλλη λοιπόν μια χώρα, έγινε δική τους.  Ο πρόεδρος της χώρας  Salva Kiir Mayardit, υπογράφει διάταγμα για την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας. Τα κεφάλαια εξασφαλίζονται από την υποστήριξη του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, των «επιχειρήσεων Ρότσιλντ». Εγγύηση μπαίνουν τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου στο Νείλο. Τις μετοχές στο κονσόρτσιουμ κατέχει με 51% το Νότιο Σουδάν και 49% η Glencore.  Έτσι η «στερλίνα του Νότιου Σουδάν», με αυτά τα χρηματιστηριακά δεκανίκια, αποκτά μονομιάς αξιόπιστο αντίκρισμα, στο διεθνές νομισματικό σύστημα.
Ας σημειωθεί, ότι το Νότιο Σουδάν έχει στο έδαφός του το 80% των κοιτασμάτων πετρελαίου του Σουδάν και σημαντικά αποθέματα σε σπάνιες γαίες, χρυσό και διαμάντια. Η απελευθέρωσή του, προήλθε από το χρηματοδοτούμενο (από Σαουδική Αραβία και Κένυα) αντάρτικο των 10 ομάδων, που συντονίζονταν από πράκτορες της CIA.

"Οι Μαύροι"

Ένα από τα ατελείωτα βροχερά απογεύματα της χειμωνιάτικης Κέρκυρας  βρέθηκα στο σπίτι ενός καλού φίλου.

Πίναμε το ποτό μας δίπλα στην φωτιά και  ψήναμε κάστανα. Συζητούσαμε διάφορα της καθημερινότητας μας.

Σε μια στιγμή μου λέει: «Περίμενε να σου φέρω κάτι  που θα σε ενδιαφέρει».

Έριξε στο τραπεζάκι  μερικές φωτοτυπίες. Προσπαθούσα να διαβάσω . Επρόκειτο για τα πρακτικά μιας συνεδρίασης του Σοσιαλιστικού ομίλου Κέρκυρας  στις αρχές του εικοστού αιώνα. Δυσκολευόμουν να διαβάσω τα καλλιγραφικά γράμματα. Δυσκολευόμουν με αρκετές λέξεις . Περισσότερο, όμως ,  δυσκολευόμουν να καταλάβω  τα θέματα της δικής τους καθημερινότητας.

«Άστα αυτά και διάβασε εδώ.» μου λέει ο φίλος μου και γυρίζει στις τελευταίες σελίδες.

Το τελευταίο θέμα αφορούσε την πρόσληψη δύο νέων μελών στον Σοσιαλιστικό όμιλο.

Υποψήφιοι ήταν ο Πρόεδρος του πανίσχυρου σωματείου λιμενεργατών Κέρκυρας  με δυόμιση χιλιάδες μέλη και ένας νεαρός χωριάτης από τα Σφακερά που έγραφε ποιήματα και λεγόταν Σπύρος Νικοκάβουρας.

Η συζήτηση πρέπει να ήταν έντονη.

Πολλοί εκ των ομιλητών δεν ήθελαν να γίνει μέλος ο Λιμενεργάτης διότι δεν είχε να επιδείξει κάποιο πνευματικό έργο.

Άλλοι πάλι ήθελαν να γίνει μέλος διότι ήταν ένας πρωτοπόρος αγωνιστής της «εργατικής τάξεως».

Με διέκοψε ο φίλος μου και μου λέει: «Εσύ τι θα ψήφιζες αν ήσουν εκεί εκείνο το βράδυ;»

Ξαφνιάστηκα.

«Μου δίνεις μια στιγμή  να το σκεφτώ;» του λέω.

Πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει κάτι για  φαγητό και με άφησε μόνο μου.

Σκέφτομαι  ότι η «στιγμή» είναι μια εξαιρετική λέξη.

Αναφέρεται στον χρόνο κατά κάποιο τρόπο , αλλά χωρίς προσδιορισμό. Μπορεί να είναι ένα λεπτό μπορεί και η αιωνιότητα.

Βρίσκομαι ξάφνου να περπατάω την  Γεωργίου Θεοτόκη  ένα βροχερό απόγευμα του 1910 . Διασχίζω  την Ευγενίου Βουλγάρεως  και στο Πεντοφάναρο στρίβω  αριστερά στο Λιστόν.

Εκεί που τώρα είναι το «καφέ Ευρώπη» , τότε ήταν η λέσχη του Σοσιαλιστικού Ομίλου.

Κάθομαι σε μια άκρη και παραγγέλνω ένα ζεστό τσάι.

Η συζήτηση έχει ήδη αρχίσει.

Προεδρεύει ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης.

Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω και πολλά.

Τα θέματα και η  επικαιρότητα με κουράζουν.

Παρατηρώ την διακόσμηση της αίθουσας .

Πανέμορφη σε σχέση με την σημερινή.

Τους Σοσιαλιστές τους  έλεγαν «Μαύρους» γιατί συνήθιζαν να φορούν μαύρα ρούχα. Μαύρο μακρύ παλτό και μαύρο παντελόνι .

Η Λέσχη τους ήταν καφενείο για τις καθημερινές συναντήσεις και συζητήσεις, αναγνωστήριο αλλά και  αίθουσα συνελεύσεων.

 Ο Όμιλος ήταν  το σύνολο της σημερινής αριστεράς.

 Ήταν,  και πριβέ λέσχη διανοουμένων,   και μάχιμο κόμμα επαναστατών,   και εναλλακτικός χώρος.

Εκείνες τις μέρες είχαν ιδρύσει τον «Σύνδεσμο Εργατικής Αλληλοβοήθειας» κάτι σαν το σημερινό ΙΚΑ.

 

Πιο πριν είχαν ιδρύσει τον  «Ψυχαγωγικό σύνδεσμο» με σκοπό την «ψυχαγωγίαν της Εργατικής τάξεως».  Ένα πρότυπο ωδείο όπου   έδιναν δωρεάν μουσικά όργανα στα παιδιά των εργατικών οικογενειών, καθημερινό γεύμα και  δεχόταν στα μαθήματα για πρώτη φορά και τα κορίτσια.

Έχει αρχίσει η ψηφοφορία για το τελευταίο θέμα .

Σκέφτομαι να αποφύγω το αγκάθι και να ψηφίσω και τους δύο υποψήφιους. 

Είναι μια καλή σκέψη . Αποφεύγω να τοποθετηθώ στην ουσία  του ερωτήματος και δεν μπορεί να μου πει και κανείς τίποτα.

Θα ήθελα υποψήφιο έναν λιμενεργάτη  που να έγραφε και ποιήματα αλλά η πραγματικότητα θέτει τα ερωτήματα όπως εκείνη νομίζει.

«Εσύ συνέταιρε τι ψηφίζεις;»  Ακούω την δυνατή φωνή του Κωνσταντίνου Θεοτόκη από το προεδρείο.

«Θα ψηφίσω τον  Σπύρο Νικοκάβουρα …..αλλά ..» λέω  διστακτικά.

«Δεν έχει «αλλά»  …ψηφίζεις η δεν ψηφίζεις;» μου λέει εκνευρισμένος.

«Ψηφίζω  το Σπύρο Νικοκάβουρα.»  απαντώ .

Πηγη

100 χρόνια απελευθέρωσης ;;;;

 

Τα Γιάννενα μέσα στην κρισιακή μιζέρια τους γιορτάζουν τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση τους. Που δεν είναι τίποτε άλλο από την ένωση των πολυπολιτισμικών και πολυεθνικών Ιωαννίνων στο ελληνικό κρατικό κορμό.
Με την νικηφόρα επικράτηση του Ελληνικού εθνικισμού στο α και β βαλκανικό πόλεμο και την οριστική διάλυση της «κεντρώας» Οθωμανικής αυτοκρατορίας που γέννησαν μια πλειάδα από έθνη-κράτη που πολέμησαν επανειλημμένα μεταξύ τους για τον ζωτικό τους χώρο, τελευταίο σενάριο αυτής της εθνικιστικής διαμάχης, ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία που οδήγησε σε οριστική διάλυση το παλαιό όραμα του Ρήγα Φεραίου και σοσιαλιστών για ενωμένα Βαλκάνια.
Ο κυρίαρχος ελληνικός εθνικισμός στους βαλκανικούς πολέμους κέρδισε την μερίδα του λέοντος, κάνοντας ελληνικές περιοχές που υπήρχε πολυεθνική διαστρωμάτωση και ήταν περιοχές που και άλλοι βαλκανικοί εθνικισμοί διεκδίκησαν, με κορυφαία στιγμή την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
Αλήθεια τι είδους απελευθέρωση ήταν αυτή;  Μια μερική και αλλοπρόσαλλη απελευθέρωση που γέννησε με την σειρά της πλείστα προβλήματα. Ήταν μια απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό που όμως δεν ένωσε σε κάτι πλατύτερο και ανοικτότερο τους πολυεθνικούς πληθυσμούς.
Απεναντίας τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν τους χώρισαν σε Έλληνες, Τούρκους, οβριούς. Αλβανούς, τσάμηδες, Σλάβους και Βούλγαρους. Έρμαια των εθνικισμών και των ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων και συμφερόντων που τους έβαζαν να σκοτώνονται για ένα κομμάτι γης και μπασταρδεμένης ιστορίας που ήθελαν και θέλουν να την καθαρίσουν….
Ναι αυτή είναι μια κουτσή, στρεβλή και ανολοκλήρωτη απελευθέρωση που μεγάλωσε το εξαρτημένο καπιταλιστικό κρατίδιο των Αθηνών και το μετέτρεψε σε ένα ισχυρό καπιταλιστικό- υποιμπεριαλιστικό πυλώνα στην περιοχή των Βαλκανίων, μέχρι και πρόσφατα.

Να και μια άλλη  φωτογραφία, μιας άλλης- πιο πραγματικής- απελευθέρωσης. 1944 Σαράφης- Άρης Βελουχιώτης στα Γιάννενα(φώτο: Κώστας Μπαλάφας).  
Όχι 100 χρόνια αργότερα δεν μπορώ να χαρώ για αυτή την απελευθέρωση. Η απελευθέρωση θα έρθει μόνο αν τα Βαλκάνια αδέλφια μου, σπάσουν με τα εθνικιστικά δεσμά τους, φτύσουν στα μούτρα τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους και ξανασυναντήσουν το όραμα της βαλκανικής σοσιαλιστικής- κομμουνιστικής ενότητας.
Μέσα από αυτή την οπτική η αντιφασιστική ρητορεία για την πρόσκληση ή μη της Χ.Α στην παρέλαση  δεν έχει να μου προσφέρει και πολλά. Στο βαθμό που αυτή  γίνεται από την πλευρά της υπεράσπισης του εθνικού κορμού και των εθνικών συμβόλων και συμφερόντων  που οι φιλοναζί χρυσαυγίτες δεν ανήκουν σε αυτόν καθώς ταυτίζονται με τους κατακτητές του 40…. Το εν λογω επιχείρημα είναι αντιστροφή του επιχειρήματος είστε εαμοβούλγαροι, άρα είτε εθνικά προδότες, είτε κατάσκοποι…
Ένθεν κακείθεν υπερασπίζονταν μια εθνική λογική που διαχωρίζονταν ταξικά σε αυτούς που έβλεπαν το εθνικό συμφέρον μέσα από την κυρίαρχα των ελίτ, των καπιταλιστών και ιμπεριαλιστών και οι άλλοι μέσα από το δρόμο και την πορεία της λαϊκής εξέγερσης- επανάστασης- εξουσίας. Άρα το να ερίζουν επί του εθνικού ζητήματος, έκρυβαν τις κυρίαρχες ταξικές συνιστάμενες των συγκρούσεων. Κάτι που σε μεγάλο βαθμό κάνουν και σήμερα, όπως φαίνεται και με το ζήτημα της  πρόσκλησης της Χ.Α.
Το επαναλαμβάνω δεν μου λέει κάτι η γιορτή της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων 100 χρόνια μετα. Στο βαθμό που νιώθω σκλαβωμένος στην τρόικα, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ, στο ελληνικό και ξένο κεφάλαιο, στην ανεργία, στην εκμετάλλευση και στην αλλοτρίωση.. Από αυτά τα δεσμά θα απελευθερωθούμε κάποτε;;;


 το βίντεο είναι του ΓΕΣ
Πηγη

Ποια είναι αυτή η γυναίκα;

Πώς τη λένε; Την ξέρω; Κάτι μου λέει το πρόσωπό της. Πού την έχω δει; Στην τηλεόραση; Στο internet; Στο σινεμά; Κάπου στον δρόμο; Είναι διαφήμιση, είναι πραγματικότητα, τι είναι; Μοιάζουν τα πρόσωπα, μπορείς να μπερδευτείς. Μήπως είναι κάποιος δικός μου άνθρωπος; Κι αν είναι μια παλιά φωτογραφία της οικογένειάς μου, αν είναι συγγενής μου, αίμα μου; Μια άγνωστη ιστορία του προσφυγικού μας παρελθόντος; Τα ξέρω τα μάτια της…

Ποια είναι, άραγε, αυτή η γυναίκα; Μοιάζει φτωχή και κουρασμένη. Τι της έχει συμβεί;Από ποια δύσκολη εποχή έρχεται η εικόνα της; Από ποια χώρα; Σε ποιο σημείο της αέναης Αδικίας βρέθηκε να ζει;

Τι απέγινε εκείνη; Τι απέγιναν τα παιδιά της; Τι απέγιναν οι σκέψεις της; Χάθηκαν; Ή μήπως όχι; Είναι εδώ δίπλα μου; Μήπως ζει; Μήπως βρίσκεται στην Αθήνα, μήπως βλέπουμε τον ίδιο ήλιο τώρα που γράφω στο μικρό μου δωμάτιο; Ποια είναι; Μήπως δεν έχει σημασία; Μήπως χάνω (ξανά) τον χρόνο μου; Τι με νοιάζει; Τι θα αλλάξει στη δική μου τη ζωή αν ξέρω; Πότε θα αλλάξει η δική μου η ζωή αν, τελικά, μάθω;

Ποια είναι;

Επί 20 ολόκληρα μίλια, η φωτογράφος σκεφτόταν αν θα έπρεπε να είχε σταματήσει σ’ αυτό που είδε με την άκρη του ματιού της στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Η δουλειά είχε γίνει, την αμοιβή της θα την έπαιρνε, μέχρι τελευταίο σεντ, έξω έβρεχε κι όμως μέσα της υπήρχε μια δύναμη- μη ελέγξιμη πια- που δεν άφηνε σε ησυχία το μυαλό της. Για 20 μίλια ήταν αναποφάσιστη (μικρή απόσταση, αν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν πολλοί που διανύουν αναποφάσιστοι κι αδρανείς ολόκληρη τη ζωή τους). Ξαφνικά σταμάτησε το αυτοκίνητο. Ο δρόμος ήταν άδειος. Επιτόπου στροφή. Ακολούθησε την αντίθετη πορεία – του δρόμου και της λογικής- και βρέθηκε ξανά στον καταυλισμό.

Εκεί ζούσαν προσωρινά, με τις οικογένειές τους σε παραπήγματα, περιφερόμενοι άστεγοι αγρότες. Πάμφθηνα εργατικά χέρια μεταναστών για τις καλλιέργειες της περιοχής. Θα μάζευαν αρακά και μπιζέλια, αλλά την προηγούμενη νύχτα ο παγετός είχε καταστρέψει τη σοδειά. Άλλο ένα κακό νέο ανάμεσα στα χιλιάδες δυσάρεστα μαντάτα της ζωής τους- πότε θα σταματούσε αυτό; Ίσως ποτέ.

Η ανησυχία ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Πολύ σύντομα, οι κάτοικοι της περιοχής και οι ιδιοκτήτες των καλλιεργειών, θα έρχονταν να τους διώξουν. Με βίαιο τρόπο, χωρίς έλεος. Οι ίδιοι καθωσπρέπει άνθρωποι, με τα παιδιά, τα σπίτια και τη γη τους- οι οποίοι θα τους έδιναν δουλειά στα χωράφια τους- οι ίδιοι την επόμενη μέρα θα χρησιμοποιούσαν κάθε τρόπο για να τους διώξουν, αφού πια η παρουσία τους δε θα απέφερε πια κανένα απολύτως κέρδος. Η πραότητα του χαρακτήρα και ο ανθρωπισμός τους βασίζονταν στον αστάθμητο παράγοντα του κατάλληλου απτού ανταλλάγματος. Η υπόγεια αποδοχή της ένοχης χρησιμότητας ενός εγκλήματος γεννά τον πιο ορκισμένο στρατό φανατικών, εκείνων που εθίζονται στη δικαιολογία κάθε επόμενου εγκλήματος.

Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της απόλυτης φτώχιας, της αγωνίας και του πόνου, η φωτογράφος εστίασε στη μητέρα με τα τέσσερα πεινασμένα παιδιά (υπήρχε κι ένα πέμπτο στην κοιλιά της μάνας, που θα γεννιόταν σε λίγους μήνες, σε καιρούς απόγνωσης). Η δικιά τους ήταν η πιο πρόχειρα φτιαγμένη τέντα απ’ όλες. Τράβηξε δυο πρώτες φωτογραφίες. Δυο γενικά πλάνα.

 

Σκουριες να για ποια επένδυση μιλάμε;

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας μετά την επίσκεψή του στην Αστυνομική Διεύθυνση Χαλκιδικής έκανε μια λιτή δήλωση συνδέοντας το μεταλλείο με την ευημερία της χώρας.
Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε: «έχουμε όλοι την υποχρέωση να εξασφαλίσουμε τη δυνατότητα ξένων επενδύσεων στη χώρα. Είναι γνωστό ότι αυτή είναι η μόνη λύση για να αντιμετωπίσουμε το τεράστιο, το δραματικό πρόβλημα της ανεργίας».
Και αυτή η δήλωση είναι μια καλή ευκαιρία για να ξαναδούμε το θέμα της επένδυσης στο μεταλλείο της Χαλκιδικής. Να δούμε για τι είδους επένδυση μιλάμε και εάν αυτού του είδους οι επενδύσεις θα δώσουν το «φιλί της ζωής» στη χώρα.
Για παράδειγμα:

• Η χώρα θέλει επενδύσεις όπου το δημόσιο πουλάει ένα μεταλλείο προς 11 εκατομμύρια ευρώ ενώ η αξία του είναι άνω των 2,2 δισεκατομμυρίων ευρώ;
• Η χώρα θέλει επενδύσεις όπου το δημόσιο δεν θα έχει κανένα έσοδο από τις εξορύξεις χαλκού και χρυσού;

Ας δούμε τα στοιχεία αναλυτικά:

1] Το ελληνικό δημόσιο «αγόρασε» τα μεταλλεία από την καναδική εταιρεία TVX στις 12 Δεκεμβρίου του 2003 έναντι 11 εκατομμυρίων ευρώ και μετά από λίγες ώρες τα «πούλησε», χωρίς να διεξαχθεί διαγωνισμός, στην Ελληνικός Χρυσός ΑΕ στην ίδια τιμή!
Όπως αναφέρεται στο σχετικό ΦΕΚ έναντι του ποσού των 11 εκατομμυρίων ευρώ παραχωρήθηκαν στην εταιρεία:
-2.500 στρέμματα γης
-40.000 τ.μ βιομηχανικών κτιρίων και γραφείων
-34 οριστικές παραχωρήσεις μεταλλείων έκτασης 317.000 στρεμμάτων (το 1/8 όλου του νομού Χαλκιδικής)
- 11.000 τμ αστικά οικόπεδα
- 310 κατοικίες στο Στρατώνι
-όλος ο εξοπλισμός εξορύξεων
-στοκ 270.000 τόνων συμπυκνώματος αρσενοπυρίτη (με περίπου 250.000 ουγγιές χρυσού)

2] Ένα χρόνο μετά την αγορά των μεταλλείων προς 11 εκατομμύρια ευρώ, η Ελληνικός Χρυσός εξαγοράστηκε σε ποσοστό 65% από την European Goldfields LTD  έναντι 125,3 εκατ. δολαρίων (κυρίως σε μετοχές) και τον Ιούνιο του 2007 εξαγοράστηκε άλλο ένα 30% έναντι 178 εκατ. δολαρίων (με ανταλλαγή περίπου του 20% των μετοχών της European Goldfields).

3] Τον Φεβρουάριο του 2012, η  European Goldfields απορροφήθηκε από την Eldorado Gold με την αξία της να έχει εκτιμηθεί στα 2,2 δισεκατομμύρια δολάρια.

4]  Το κοιτάσματα χαλκού και χρυσού στις Σκουριές, είναι αξίας άνω των 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

5]  Η Κομισιόν, τον Φεβρουάριο του 2011 έκρινε παράνομη και ασυμβίβαστη με την εσωτερική αγορά την κρατική ενίσχυση ύψους 15,34 εκατ. ευρώ, η οποία χορηγήθηκε στην εταιρεία Ελληνικός Χρυσός ΑΕ, με την πώληση περιουσιακών στοιχείων και γης του δημοσίου σε τιμή κατώτερη της αξίας της και με απαλλαγή της υποχρέωσης καταβολής φόρων. Η χώρα για αυτό το λόγο θα λογοδοτήσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

6] Το ελληνικό δημόσιο δεν θα εισπράξει ούτε ένα ευρώ από τα δικαιώματα εξόρυξης


7] Από την αποκατάσταση του τέλματος Ολυμπιάδας το γκρουπ Εldorado Gold/AKTΩΡ θα έχει αφορολόγητο κέρδος 145 εκατομμύρια ευρώ αφού από τους 339.810 τόνους συμπυκνώματος  θα ανακτηθούν τελικά 226.000 ουγγιές χρυσού και 1.427.000 ουγγιές αργύρου. Και θα είναι αφορολόγητο γιατί σύμφωνα με την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων  «Το προϊόν της συμπύκνωσης θα πωλείται σε μεταλλουργία του εξωτερικού».

8] Σύμφωνα με την εγκεκριμένη ΜΠΕ της εταιρείας, στην πλήρη ανάπτυξη του Επενδυτικού Σχεδίου, σε βάθος δεκαετίας οι εργαζόμενοι θα είναι συνολικά 1.300

Και μια ερώτηση για κλείσιμο:

Το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων έχει καταγγείλει ότι έγιναν 500 προσλήψεις μέσω ΕΣΠΑ και του προγράμματος κατάρτισης ανέργων και συγκεκριμένα :
«Για τους 500 περίπου που “προσλήφθηκαν” με αυτόν τον τρόπο από την εταιρεία τον τελευταίο καιρό, η εταιρεία εισέπραξε από το ΕΣΠΑ 500Χ4.240= 2.120.000 ευρώ!
Το ΕΣΠΑ πλήρωσε στους “προσληφθέντες” από την εταιρεία το ποσό των
500Χ2.000= 1.000.000 ευρώ Και από το ταμείο της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ δεν βγήκε ούτε ένα ευρώ»
Πηγη

O ΙΟΣ: Η «ταξική προδοσία» της Πάτι Χιρστ

ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ

Πλουσιοκόριτσο που οι απαγωγείς τού άνοιξαν τα μάτια ή θύμα «κομμουνιστικής πλύσης εγκεφάλου»; Σε κάθε περίπτωση, το πρωτόγνωρο ταξίδι είχε ένα κοινότοπο τέλος

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Το εικοσάχρονο τέκνο μιας γνωστής μεγαλοαστικής οικογένειας ανακοινώνει δημόσια την προσχώρησή του στο αντάρτικο πόλης για να πολεμήσει μέχρι τέλους τον καπιταλισμό, τον φασισμό και τα όργανά τους. Τα ΜΜΕ ξεσαλώνουν, τρομοκρατώντας τον μέσο μικροαστό με το ερώτημα μήπως και το δικό του παιδί «παρασυρθεί» από την ένοπλη προπαγάνδα μιας καταχθόνιας συμμαχίας «εξτρεμιστών» και «ποινικών». Η αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για να καταστείλει με κάθε μέσο την «κοινωνική απειλή» που εκπροσωπούν μια χούφτα εξεγερμένοι νέοι της μεσαίας τάξης και ο άμεσος περίγυρός τους.

Τα παραπάνω δεν συνέβησαν στην Ελλάδα του 2013 αλλά στις ΗΠΑ του 1974, καθώς η πετρελαϊκή κρίση κλυδώνιζε τη βεβαιότητα μιας ανέφελης οικονομικής ευημερίας και τα πολύχρωμα ριζοσπαστικά κινήματα της δεκαετίας του ’60 υποχωρούσαν κάτω από τη διπλή πίεση της αστυνομικής καταστολής και της σταδιακής ανάδυσης ενός νέου, άκρως συντηρητικού μοντέλου κοινωνικής συναίνεσης. Το επαναστατημένο πλουσιόπαιδο ήταν η εικοσάχρονη φοιτήτρια Πατρίτσια (Πάτι) Χιρστ, κόρη του μεγιστάνα του Τύπου Ράντολφ Χιρστ, αρχικά θύμα απαγωγής κι εν συνεχεία «τρομοκράτισσα» μιας μικρής ακροαριστερής ομάδας του Σαν Φρανσίσκο με την ονομασία «Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός» (SLA). Η περίπτωσή της αποτέλεσε το αρχέτυπο νεανικής «ταξικής προδοσίας», βάσει του οποίου μεσήλικες αστυνομικοί και δημοσιογράφοι διαμορφώνουν σήμερα στη χώρα μας το στερεότυπο του νέου «εσωτερικού εχθρού».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι διαφορές ανάμεσα στην Καλιφόρνια του 1974 και τη μνημονιακή Ελλάδα των ημερών μας, ανάμεσα στην κόρη ενός μεγιστάνα των ΗΠΑ και τους εγχώριους ένοπλους αναρχικούς από το Χαλάνδρι ή -έστω- την Εκάλη είναι κάτι παραπάνω από χαώδεις. Οπως χαώδεις είναι οι διαφορές και σε όλα τα υπόλοιπα: από την προσωπική στάση του φιλικού και συγγενικού περιβάλλοντος μέχρι τις δημοκρατικές ευαισθησίες του ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού περίγυρου. Ας δούμε το πώς και το γιατί.

Από όμηρος, αντάρτισσα

Η υπόθεσή μας ξεκινά το βράδυ της 4ης Φεβρουαρίου 1974, με την απαγωγή της Πάτι Χιρστ από το φοιτητικό διαμέρισμά της στο Μπέρκλεϊ. Απαγωγείς, βάσει της μαρτυρίας του τότε αρραβωνιαστικού της κι ενός γείτονα, ήταν «δυο νέγροι και μια γυναίκα». Τρεις μέρες μετά ο Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός ανάλαβε την ευθύνη με ανακοίνωσή του σε τοπικό ραδιοσταθμό.

Ο SLA ήταν μια οργάνωση νεοσύστατη αλλά όχι άγνωστη. Τρεις μήνες νωρίτερα (6.11.1973) είχε δολοφονήσει στο Οκλαντ τον μαύρο σχολικό επιθεωρητή Μάρκους Φόστερ, επειδή προσπαθούσε να εφαρμόσει ένα «αντιεγκληματικό» πρόγραμμα υποχρεωτικού εφοδιασμού των μαθητών με δελτία ταυτότητας, βάσει του οποίου οι «αποκλίνοντες» νέοι θα φακελώνονταν ήδη από τα σχολικά τους χρόνια. Μια σειρά από οργανώσεις του Οκλαντ είχαν εκδηλώσει δημόσια την αντίθεσή τους στο πρόγραμμα, η εν ψυχρώ δολοφονία του Φόστερ προκάλεσε όμως σοκ και καταδικάστηκε απερίφραστα όχι μόνο από τη μετριοπαθή Αριστερά αλλά και από το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, από πολιτικούς κρατούμενους όπως η Αντζελα Ντέιβις, ακόμη κι από τους Weathermen, τη σημαντικότερη τότε οργάνωση ανταρτών πόλης στις ΗΠΑ.

Στις 10 Ιανουαρίου δυο μέλη του SLA συνελήφθησαν τυχαία, ενώ επέβαιναν ένοπλοι σε φορτηγάκι με προπαγανδιστικό υλικό της οργάνωσης σε 4 γλώσσες (αγγλικά, ισπανικά, κινέζικα και σουαχίλι). Ακολούθησε η ανακάλυψη γιάφκας σε κοντινή μονοκατοικία, με έντυπα και σημειώσεις που οι ένοικοι πρόλαβαν να κάψουν μόνο εν μέρει. Οπως διαπιστώνουμε από την υπηρεσιακή έκθεση που συντάχθηκε για την αμερικανική Βουλή δυο βδομάδες μετά την απαγωγή της Χιρστ, η σύνθεση του βασικού πυρήνα της οργάνωσης ήταν ήδη γνωστή στις αρχές, ενώ η λίστα των απλώς «υπόπτων» περιλάμβανε -απολύτως λανθασμένα- όλο σχεδόν το ριζοσπαστικό κίνημα της περιοχής.

Παρόλο που στα πομπώδη ανακοινωθέντα του ο SLA αυτοπαρουσιαζόταν ως το ένοπλο σκέλος μιας ολόκληρης «Ομοσπονδίας» από «μέλη διαφορετικών φυλών και σοσιαλιστικά πολιτικά κόμματα του καταπιεσμένου λαού των Φασιστικών ΗΠΑ», στην πραγματικότητα ο οργανωμένος πυρήνας του δεν ξεπέρασε συνολικά τα 15-20 άτομα. Εκτός από έναν ή δυο μαύρους δραπέτες, πρώην ποινικούς, που ριζοσπαστικοποιήθηκαν πολιτικά μέσα στη φυλακή, οι υπόλοιποι ήταν γόνοι λευκών μικροαστικών ή μεσοαστικών οικογενειών, με περιορισμένη συμμετοχή στα κινήματα της Νέας Αριστεράς –κυρίως στο «Venceremos», μια μαοϊκή οργάνωση επικεντρωμένη στην αλληλεγγύη προς τους φυλακισμένους.

Σύμφωνα μ” έναν αυτοκριτικό απολογισμό που συνέταξαν το 1976 τέσσερις από τους επιζήσαντες, το αρχικό σχέδιο του SLA προέβλεπε όντως τη σταδιακή ανάπτυξη ενός ομοσπονδιακού σχήματος, με τον προσεταιρισμό διαφόρων αυτόνομων ομάδων μέσω της «ένοπλης προπαγάνδας», το εσπευσμένο όμως πέρασμα του αρχικού πυρήνα σε βαθιά παρανομία τον απέκοψε πρόωρα από τον όποιο πολιτικό και κοινωνικό του περίγυρο. Τελικό αποτέλεσμα ήταν μια όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση των φυγάδων από την εικόνα που καλλιεργούσαν για τον εαυτό τους μέσω των ΜΜΕ και η συνακόλουθη παγίδευσή τους στις απαιτήσεις αυτού του επικοινωνιακού πολεμικού παιχνιδιού.

Πρώτο αίτημα των απαγωγέων της Πάτι υπήρξε η μαζική διανομή τροφίμων από την οικογένεια Χιρστ στους φτωχούς της Καλιφόρνια (βλ. διπλανή στήλη). Η οικογένεια προσπάθησε να περιορίσει κατά το δυνατό την επιβάρυνσή της, καταβάλλοντας 2 εκατομμύρια δολάρια και υποσχόμενη άλλα 4 μετά την απελευθέρωση. Ενα δεύτερο αίτημα, για συνέντευξη Τύπου των δύο συλληφθέντων μελών της οργάνωσης, απορρίφθηκε από το FBI. Στα τέλη Μαρτίου ο SLA ανακοίνωσε έτσι την επικείμενη απελευθέρωση της εικοσάχρονης ομήρου, για να ακολουθήσει στις 3 Απριλίου η αποστολή μιας κασέτας με τη μεγάλη έκπληξη: την ανακοίνωση της ίδιας της Πάτι πως αποφάσισε να προσχωρήσει στον Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό ως απλή αντάρτισσα με το ψευδώνυμο «Τάνια», προς τιμήν της σκοτωμένης συντρόφου του Τσε στη Βολιβία. Το ηχογραφημένο μήνυμα περιλάμβανε μια οξύτατη καταγγελία των γονιών (και του αρραβωνιαστικού) της από τη νεοφώτιστη επαναστάτρια και συνοδευόταν από μια έγχρωμη φωτογραφία της με το όπλο στο χέρι μπροστά στην επτακέφαλη κόμπρα που αποτελούσε το έμβλημα της οργάνωσης. «Η αιχμάλωτη είναι τώρα συντρόφισσα και μέλος του λαϊκού στρατού, οπλισμένη και ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της», συμπλήρωνε στο δικό του μήνυμα ο «στρατάρχης Σίνκουε» του SLA, ένας 32χρονος μαύρος δραπέτης των φυλακών, ονόματι Γουίλιαμ Ντεφρίζ.

ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αν και τα σημαντικά κινηματογραφικά δρώμενα συμβαίνουν σχεδόν πάντα στις πρωτεύουσες, η Θεσσαλονίκη έχει το προνόμιο σε πολλές «πρωτιές», όχι μόνο σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Και μάλιστα εν μέσω θυελλωδών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών (Βαλκανικοί πόλεμοι, πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος, η μεγάλη πυρκαγιά του 1917, Μικρασιατική καταστροφή, τα επαναστατικά γεγονότα του 1936, η εξόντωση της πολυπληθούς εβραϊκής κοινότητας). Ο κινηματογράφος, για μια ακόμη φορά, απόδειξε ότι διέθετε μια χωριστή δυναμική κι αυτό τον έκανε να αποκτήσει  μια κυριαρχική θέση έναντι των άλλων τεχνών.

Σίγουρα στην ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης πρέπει να προσμετρήσουμε την ξεχωριστή γεωπολιτική της θέση. Έτσι είχε το προνόμιο να γευτεί τη νέα τέχνη ελάχιστους μήνες από την πρώτη εμφάνισή, στα μέσα του 1897, αν και η καθυστέρηση έναντι των άλλων πρωτευουσών πρέπει να οφείλεται στον βραχύβιο αλλά καταστροφικό για την Ελλάδα πόλεμο με την Τουρκία αυτή τη χρονιά.
Ουσιαστικά η εξάπλωση του κινηματογράφου στην υφήλιο ξεκινά στις αρχές του 1896. Δεκάδες πλανόδιοι εφοδιασμένοι με μηχανές προβολής διατρέχουν τις χώρες και εντυπωσιάζουν το κοινό με τη νέα εφεύρεση. Εντυπωσιάζει η εκπληκτική η ταχύτητα διάδοσης της νέας τέχνης που ας σημειωθεί την περίοδο εκείνη έχει απλά τη διάσταση του αξιοπερίεργου και όχι του μεγάλου θεάματος.
Στον βαλκανικό περίγυρο της Θεσσαλονίκης έχουμε την πρώτη προβολή στο Βελιγράδι στις 6 Ιουνίου 1896, που είναι και η πρώτη προβολή στα Βαλκάνια. Την προβολή έκανε ο οπερατέρ των Λυμιέρ,  Andre Carr. Στην Αθήνα η «είσοδος» του κινηματογράφου γίνεται το Νοέμβριο του 1896 και στην Κωνσταντινούπολη τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Πιθανολογούμε, ελλείψει ιστορικών πηγών, ότι από αυτή την τελευταία ήρθε ο κινηματογράφος στη Θεσσαλονίκη κι αφού ολοκληρώθηκαν οι προβολές του κ. D. Henri εκεί, στην ελληνικής ιδιοκτησίας μπυραρία «Σπόνεκ» το Μάρτιο του 1897. Στο μεσοδιάστημα μεταξύ 18 Απριλίου 19 Μαίου (ν. ημερ.) είχαμε τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο, γεγονός αποτρεπτικό για ένα επιχειρηματικό ταξίδι.

Τα πρώτα βήματα

Και στη Θεσσαλονίκη, όπως στην Πόλη, η πρώτη προβολή γίνεται σε μπυραρία! Το γεγονός κατέγραψε με μια μικρή είδηση η εφημερίδα Journal de Salonique  στις 4 Ιουλίου 1897:

Ο κινηματογράφος έκανε χθες το ντεμπούτο του στην σάλα του Καφέ- μπυραρία Η Τουρκία. Οι περίεργες φωτογραφίες, ζωντανεμένες από την πρωτότυπη αυτή ανακάλυψη, εξελίσσονταν μπροστά σ’ ένα έκπληκτο κοινό, που δεν έπαψε ούτε στιγμή να θαυμάζει ένα τόσο θελκτικό θέαμα.