Γιατί τόση συζήτηση για το ΕΑΜ σήμερα;

Σπύρος Αλεξίου

Συζητώντας για τo EAM, οφείλουμε να ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση: είναι μια ιστορική περίοδος που, αντί η μνήμη της να ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου, παραμένει ζωντανή και τροφοδοτεί συνεχώς τον προβληματισμό και τη συζήτηση πολύ πιο έντονα από κάθε άλλη στιγμή του 20^ου αιώνα. Ειδικά αυτό το διάστημα υπάρχουν πλήθος συζητήσεων, αφιερωμάτων, εκδόσεις βιβλίων κ.λπ. Ακόμα κι αν συγκρίνουμε το ενδιαφέρον αυτό με το Πολυτεχνείο, θα παρατηρήσουμε πως ενώ η μνήμη του Νοέμβρη τροφοδοτεί με αστείρευτη ενέργεια κινηματικές διαδικασίες, εντούτοις δεν προκαλεί το εύρος της ιστορικής, πολιτικής και ιδεολογικής συζήτησης που προκαλεί το ΕΑΜ.

    

Μια εξήγηση είναι η συγκυρία: Στην καθημερινότητά μας έχουν μπει οι λέξεις «κατοχή, προτεκτοράτο, κοινωνικός ΠΟΛΕΜΟΣ, Γερμανοί». Στην καθημερινότητά ειδικά της αριστεράς και του κινήματος υπάρχει η συζήτηση για «νέο ΕΑΜ», «Εξέγερση» «μέτωπο» Κλπ! Οι συνειρμοί είναι προφανείς και εν πολλοίς δικαιολογημένοι. Φυσικά δεν αρκούν. Σε έρευνα της  Καθημερινής που δημοσιεύτηκε στις 8 Φλεβάρη του 2009, όταν η κρίση δεν είχε τη σημερινή σφοδρότητα, αποτυπώνεται πως “Το ενδιαφέρον τη κοινής γνώμης (η «ζήτηση» για Ιστορία), που καταγράφεται είναι ιδιαιτέρως υψηλό (7 στους 10 ερωτηθέντες δηλώνουν ότι η ιστορία του εμφυλίου τους ενδιαφέρει «πολύ» ή «αρκετά»)”, άρα δεν είναι μόνο θέμα συγκυρίας.

  

Στη διάρκεια του 20^ου αιώνα σε 4 περιπτώσεις υπήρξε στην Ελλάδα αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «επαναστατική κατάσταση» ή, για να χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή φράση, «η εξουσία γύρναγε στους δρόμους»: Το 22, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, την περίοδο του ΕΑΜ που συζητάμε, το 65 με τα Ιουλιανά και το 73 με το Πολυτεχνείο. Σε όλες τις περιπτώσεις εκδηλώθηκε αδυναμία των «από πάνω» να κυβερνήσουν, άρνηση των «από κάτω» να κυβερνηθούν. Όμως, η περίπτωση του ΕΑΜ ξεχωρίζει γιατί μόνο τότε υπήρχαν και οι υποκειμενικές προυποθέσεις, ένα ισχυρό λαικό κίνημα, με αριστερό προσανατολισμό, ένοπλο και νικηφόρο, αλλά και γιατί η εξέλιξη της σύγκρουσης σημάδεψε την πορεία της Ελλάδας αλλά και του κινήματος με πιο έντονο τρόπο από κάθε άλλη.

Η διαπίστωση αυτή μας φέρνει και στο πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, αίτιο αυτού του ενδιαφέροντος εκδηλώνεται: 68 χρόνια τώρα στη συλλογική μνήμη του κινήματος το ΕΑΜ έχει καταγραφεί ως η σημαντικότερη στιγμή. Αυτό βέβαια συνυπάρχει με το μεγάλο ερώτημα της «νικηφόρας επανάστασης που χάθηκε» για να δανειστούμε τον τίτλο του έργου του Θ. ΧΑΤΖΗ. Όσο κι αν στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων δεν υπάρχει η σιγουριά της νικηφόρας έκβασης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι «από κάτω», με όρους υλικών συσχετισμών, ξεκινούν πάντα από μειονεκτική θέση. Όταν για παράδειγμα λέμε πως, με το ΕΑΜ, το κίνημα είχε τις καλύτερες προυποθέσεις, δεν εννοούμε φυσικά πως ήταν αντικειμενικά ισχυρότερο από τη Βρετανική αυτοκρατορία.

Αυτά  το ερωτήματα  είναι που, σε συνδυασμό με τη συγκυρία, καθιστούν τη συζήτηση για το ΕΑΜ  τόσο επίκαιρη. Η κορύφωση της κρίσης, στην Ελλάδα αλλά και γενικά στον καπιταλιστικό κόσμο, η αίσθηση πως οδηγούμαστε σε κολοσσιαίων διαστάσεων συγκρούσεις, το αίτημα της ανατροπής που επανέρχεται με δραματικό τρόπο κάνει τη μελέτη της συγκεκριμένης ιστορικής εμπειρίας αναγκαία όσο ποτέ, γεγονός που, συνειδητά ή όχι, διαπερνά πλατιά κοινωνικά στρώματα.

Μαρία Φέκτερ: Το νησί της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος είναι η Βρετανία και όχι η Κύπρος

 Το  μεγάλο  ενδιαφέρον βρίσκεται ,  όχι  τόσο  στο  ίδιο το άρθρο,  αλλά  στά  σχόλια και στις  πληροφορίες που  εμπεριέχονται  σ΄ αυτά.

«Εκείνα που ζητάμε από την Κύπρο, ένα μικρό νησί, πρέπει να τα απαιτήσουμε και από τη Βρετανία, καθώς δεν είναι δίκαιο εκεί οι εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων να είναι οι πραγματικοί φορολογικοί παράδεισοι. Το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς, αλλά η Βρετανία που αποτελεί νήσο ευδαιμονίας για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα μαύρου χρήματος».
Αυτά διεμήνυσε με οργή η Αυστριακή υπουργός Οικονομικών Μαρία Φέκτερ, σε σημερινές συνεντεύξεις της από κοινού με τον Αυστριακό αντικαγκελάριο, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό του (συγκυβερνώντος με τους Σοσιαλδημοκράτες) συντηρητικού Λαϊκού Κόμματός, Μίχαελ Σπίντελεγκερ, στις αυστριακές εφημερίδες «Ντι Πρέσε» και «Κουρίρ», που περιστρέφονται γύρω από το τραπεζικό απόρρητο στην Αυστρία και την ενδεχόμενη άρση του, μετά τις πιέσεις των τελευταίων ημερών από διάφορες πλευρές.
Κατά την άποψή της οι διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ΗΠΑ για την αυτόματη διαβίβαση πληροφοριών σχετικά με τραπεζικούς λογαριασμούς δεν μπορεί να συνιστούν μονόδρομο αφού, όπως λέει, το Ντέλαγουερ και η Νεβάδα αποτελούν φορολογικούς παραδείσους, διευκολύνουν το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και πρέπει να σταματήσουν κάθε τέτοια δραστηριότητα, ενώ επίσης πρέπει να τεθεί το θέμα για τις δυνατότητες που έχει η Βρετανία να αποτελεί φορολογικό παράδεισο και να συμβάλει στη νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες.
Αναφέροντας πως και το Λουξεμβούργο προτίθεται να διατηρήσει το τραπεζικό απόρρητο για τους ημεδαπούς καταθέτες, όπως και η χώρα της, επισημαίνει ότι ήδη η Αυστρία συνεργάζεται για το άνοιγμα λογαριασμών σε περίπτωση που υπάρχουν υποψίες για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες ή φορολογική απάτη, ενώ από την άλλη φορολογεί τους τόκους κι αποδίδει το φόρο στη χώρα προέλευσης του καταθέτη.
Τόσο η υπουργός Οικονομικών όσο και ο αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών δηλώνουν ότι τηρούν στάση αναμονής για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων της Αυστρίας με την ΕΕ ως προς την αυτόματη διαβίβαση πληροφοριών, για την οποία πρέπει να διευκρινιστεί σε τι συνίσταται επακριβώς.
Αν πρόκειται οι φορολογικές αρχές να έχουν καθημερινά πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα όλων των καταθετών, η Αυστρία δεν μπορεί να συναινέσει, ανέφεραν, γιατί αυτό θα αποτελούσε παρέμβαση στην ιδιωτική σφαίρα, κάτι που συμβαίνει στη Γερμανία.
Οι δύο πολιτικοί τάσσονται κατηγορηματικά υπέρ της προστασίας της ιδιωτικής ζωής των καταθετών και η κυρία Φέκτερ επισημαίνει ότι αναμένεται γνωμοδότηση για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η παρέμβαση των αρχών χωρίς να συνιστά παραβίαση της Χάρτας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.
Σε άλλες σημερινές δηλώσεις της στην αυστριακή εφημερίδα «Κλάινε Τσάιτουνγκ», η υπουργός Οικονομικών διαβεβαιώνει ότι η ίδια θέλει να συνεργαστεί στον αγώνα κατά της φορολογικής απάτης, ωστόσο μια αυτόματη ανταλλαγή όλων των δεδομένων θα συνιστούσε, όπως σημειώνει, παρέμβαση στην ιδιωτική σφαίρα και τότε το τραπεζικό απόρρητο θα αποτελούσε παρελθόν και σε αυτό η ίδια δεν συμμετέχει, όπως τονίζει κατηγορηματικά.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πηγη

Guardian: Φρικιαστικά βασανιστήρια στην Αίγυπτο -Χειρουργεία σε διαδηλωτές χωρίς αναισθησία

 Τρομακτικές θηριωδίες σημειώνονταν στην Αίγυπτο επί Μουμπάρακ, καθώς σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύεται στη βρετανική εφημερίδα «Guardian», ο αιγυπτιακός στρατός είχε διατάξει να χειρουργούνται οι τραυματισμένοι διαδηλωτές κατά του καθεστώτος χωρίς αναισθησία.
Για βασανιστήρια και εξαφανίσεις κατηγορείται ο αιγυπτιακός στρατός κατά την διάρκεια της εξέγερσης εναντίον του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ το 2011 σύμφωνα με έκθεση που διέταξε να συνταχθεί ο πρόεδρος της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι και στην οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι το ιατρικό προσωπικό και διάφοροι στρατιώτες επιτέθηκαν και τραυμάτισαν διαδηλωτές ακόμα και μέσα στο νοσοκομείο του Καΐρου.
Συγκεκριμένα, όπως περιγράφεται στο τελευταίο κεφάλαιο της έκθεσης, το στρατιωτικό νοσοκομείο Κόμπρι ελ-Κόμπα στο Κάιρο είχε μετατραπεί σε πραγματικό κολαστήριο, καθώς τον Μάιο του 2012 στρατιωτικός γιατρός διέταξε τους χειρούργους να πραγματοποιούν επεμβάσεις σε τραυματισμένους διαδηλωτές χωρίς αναισθησία και αποστειρωμένα εργαλεία. Ενας άλλος μάρτυρας αναφέρει πως οι στρατιωτικοί γιατροί και οι στρατιώτες «επιτέθηκαν σε διαδηλωτές χτυπώντας τους άγρια και προσβάλλοντας τους».
Η έκθεση αυτή, αναμένεται να προκαλέσει αναταράξεις στις σχέσεις του στρατού της Αιγύπτου με τους πολίτες, καθώς όπως δήλωσε ο Χέμπα Μοράγεφ διευθυντής της οργάνωσης Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Αίγυπτο «ο στρατός έλεγε πάντα ότι ήταν με το μέρος των διαδηλωτών και ότι ποτέ δεν έριξε ούτε μια σφαίρα εναντίον τους. Η έκθεση αυτή περιέχει για πρώτη φορά μια επίσημη καταδίκη του στρατού για τις ευθύνες του σε βασανιστήρια, δολοφονίες και εξαφανίσεις».

Το «αόρατο κόμμα» κατέλαβε το Κόμμα για να το παροπλίσει

Μια ερμηνεία για τα όσα «ακατανόητα» και «ύποπτα» συμβαίνουν στο ΚΚΕ

Του Κυριάκου Ζηλάκου*


Η διαπίστωση πως «αν οι εχθροί του ΚΚΕ μπορούσαν να υπαγορεύσουν στην ηγεσία του κάποια πολιτική αυτά θα της έλεγαν να κάνει», περιέχει τον πυρήνα της εκτίμησης για όσα συμβαίνουν στο Κόμμα και είναι μια βάση ερμηνείας των όσων «ακατανόητων» έως και «ύποπτων» συντελούνται σ’ αυτό τα τελευταία χρόνια. Η διαπίστωση αυτή ερμηνεύει, ως ένα βαθμό, τόσο την πολιτική που ακολουθεί η κομματική ηγεσία όσο και την οργανωτική δομή που έχει εγκαταστήσει και τη χρησιμοποιεί για να υπηρετήσει αυτή την πολιτική.

Αυτό που παρατηρείται εδώ και καιρό είναι η συστηματική εγκατάλειψη του ενός μετά το άλλο των μετώπων, που προνομιακά θα μπορούσε να παίξει ρόλο το ΚΚΕ, οδηγώντας τον κομματικό οργανισμό – οργανώσεις και κάθε μορφής παρέμβαση στην κοινωνία – σε μια απονεύρωση και σε παροπλισμό:

Εγκαταλείφθηκε το μαζικό λαϊκό κίνημα αλλά και το εργατικό κίνημα, παρά τον ρόλο και την παρουσία του ΠΑΜΕ. Αυτό γιατί η παρουσία μιας «πρωτοπορίας» από μόνη της ούτε αποτελεί ούτε δημιουργεί κίνημα, καθώς το ζητούμενο δεν είναι κάποιοι ακτιβισμοί επιλεγμένων στελεχών αλλά η σχέση αλληλοτροφοδότητησης με τις εργατικές και λαϊκές μάζες, πράγμα που το αποτρέπει, αν δεν το απαγορεύει, η αποστειρωμένη παρουσία αυτής της «πρωτοπορίας», που θέτει πάντα σαν προαπαιτούμενο για την όποια συμπόρευση, τη συμφωνία με την «λαϊκή εξουσία» και τη στρατηγική του ΚΚΕ. Τελικά όλα δείχνουν πως κάποιοι δεν θέλουν να εκδηλωθεί η λαϊκή οργή και να γίνει οργανωμένη πάλη και όχι πως δεν είναι οι συνθήκες ώριμες για να γίνει αυτό.

Εγκαταλείφθηκαν έννοιες όπως «πατριωτισμός», «εθνικό», «ανεξαρτησία», «κυριαρχικά δικαιώματα». Επίσης ο όρος «αριστερά» έγινε απαγορευμένος και εγκαταλείφθηκε με ό,τι αυτός σήμαινε στη συλλογική μνήμη του λαού. Ετσι λοιπόν, αντί να δοθεί η μάχη για ν’ αποκτήσουν αυτές οι έννοιες, που είναι ριζωμένες στο συλλογικό υποσυνείδητο των ριζοσπαστικών στρωμάτων της κοινωνίας, τέτοιο περιεχόμενο που ν’ ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και να υπηρετούν την λαϊκή πάλη, αφέθηκαν – μάλιστα σε συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης – στην τύχη τους και μαζί τους τμήματα του ελληνικού λαού έγιναν έρμαια κάθε είδους πολιτικών μορφωμάτων ακόμα και φασιστικών. Τελικά το ΚΚΕ, δηλαδή η ηγεσία του, παρέδωσε τα όπλα του στους αντιπάλους του και στους εχθρούς του λαού.

Για το 19ο Συνέδριο

Συνέδριο, συνέδριο… Μα τι είναι τέλος πάντων αυτό το συνέδριο; Μην είναι η εκλογή αρχηγού, η κούρσα της διαδοχής κι οι δελφίνοι; Μια πολιτική πασαρέλα, όπου παρελαύνει η κάθε πολιτική περσόνα, για να κάνει το κομμάτι της και να ανεβάσει τις μετοχές της; Μην είναι δύο αντίπαλες φράξιες που μαχαιρώνονται συντροφικά και πλακώνονται μεταξύ τους μέχρι τελικής πτώσεως ή διάλυσης του χώρου τους, με μπόλικο παρασκήνιο για τους συσχετισμούς και τα ανταλλάγματα; Ή είναι απλώς μια διαδικασία, που δεν απασχολεί κανέναν απολύτως, πέρα από τα αστικά μμε; Μην είναι όλα μαζί τα παραπάνω;

Η απάντηση είναι καταφατική, εφόσον μιλάμε για άλλους χώρους του αστικού –και όχι μόνο- πολιτικού φάσματος. Αν όμως μιλάμε για το κκε, είναι το μόνο κόμμα, όπως λέει και ο 2310, που βγάζει πολιτικές αποφάσεις ουσίας και δεν αναλώνεται στο περιτύλιγμα. Γι’ αυτό, όπως είναι φυσικό, το συνέδριό του είναι το μόνο που παρουσιάζει πραγματικό ενδιαφέρον απ’ όσα έγιναν ή θα γίνουν αυτό το διάστημα –νδ, πασόκ, ιδρυτικό σύριζα, ακόμα και της πρώην σοβαρής συνιστώσας, αν και όποτε γίνει τελικά.

Τι είδαμε λοιπόν μέχρι τώρα και τι άλλο περιμένουμε από το τετραήμερο των διαδικασιών του συνεδρίου;

Καταρχάς τον προσυνεδριακό διάλογο. Ο οποίος ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορούσε να διαβάσει κανείς στον τύπο των ημερών –παρά τον αριθμό επιστολών, που ακολουθούσε την αγία αντι-γραφή κι επικόλληση, χωρίς να προσθέτει κάτι ιδιαίτερο. Πλούσιος και δημοκρατικός, ενίοτε οξύς, με ευρεία γκάμα θεμάτων και μια διακριτή μειοψηφία με διαφορετική άποψη που την κατέθεσε ανοιχτά στο δημόσιο διάλογο.