Ο φόρος της κρεβατοκάμαρας

Ο όρος «μέσος φορολογούμενος πολίτης»,που τον κάναμε εσχάτως ψωμοτύρι, είναι η αντικατάσταση και ο καλλωπισμός του φθαρμένου πια όρου «νοικοκύρης», μιας και ο τελευταίος έχει αρχίσει από καιρό να ξεφορτώνεται τις παλιές καλές έννοιες του κουβαρντά, του κουβαλητή, του νουνεχή και του απλόχερου και προς τους συνανθρώπους του οικογενειάρχη και να ενσαρκώνει τις κακές ιδιότητες του φιλοτομαριστή, του μισαλλόδοξου, του καχύποπτου, έως και του μισάνθρωπου.

Επιπλέον, ο “μέσος φορολογούμενος” εκτός του ότι φέρνει πάνω του τη θετική αύρα του εκσυγχρονισμού, υποδηλώνει ακόμα την αναβάθμισή του από ασήμαντο μέλος μια κοινότητας, στο επίζηλο καθεστώς του πολίτη, και την μετακίνησή του από το περιθώριο, στο επίκεντρο των κυβερνητικών πολιτικών, οι οποίες υποτίθεται ότι εξυφαίνονται για να τον εξυπηρετήσουν,στην πραγματικότητα όμως για να τού ρίξουν στάχτη στα μάτια και τελικά να τον υπονομεύσουν, αφού το ολοκαύτωμα του κοινωνικού κράτους, από το οποίο και ο ίδιος ωφελείται, γίνεται στο όνομα ακριβώς της ορθής διαχείρισης των φόρων που καταβάλει.

Έτσι,κάθε περικοπή σε κάποιο είδος κοινωνικής παροχής γίνεται είτε προς δόξαν του εξορθολογισμού των δαπανών, είτε προς δόξαν και προστασία του «μέσου φορολογούμενου», ανεξάρτητα από το κόστος που η όποια περικοπή επιφέρει στους αδύναμους, ή από το πόσο παράλογη,διεστραμμένη και εξωφρενική είναι.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Γιατί, την 1^ηΑπριλίου, τη Δευτέρα του Πάσχα των Καθολικών, στα πλαίσια του πογκρόμ που εξαπέλυσε ο Κάμερον εναντίον του κοινωνικού κράτους, περί τα 600,000 ως 900,000 φτωχά νοικοκυριά της Βρετανίας,που μένουν σε δημοτικά ή κρατικά σπίτια ή λαμβάνουν επιδότηση ενοικίου, θα αναγκαστούν είτε να τα εγκαταλείψουν,είτε να πληρώσουν επιπλέον φόρο περί τις 14-25 λίρες τη βδομάδα, για το λόγο ότι τυχαίνει στο σπίτι που κρατούν να υπάρχει έστω και ένα άδειο αχρησιμοποίητο υπνοδωμάτιο!

Ο αριθμός των νοικοκυριών αυτών αντιπροσωπεύει το 31% όσων στεγάζονται σε δημόσια οικήματα και η πλειονότητά τους έχει ένα μόνο επιπλέον υπνοδωμάτιο,το οποίο σύμφωνα με το νόμο θεωρείται ατόπημα και πολυτέλεια για ένα επιδοτούμενο φτωχό, που εκ των πραγμάτων παρασιτεί στο υγιές σώμα του μέσου βρετανού φορολογούμενου. Παρά το γεγονός ότι ο νόμος περί του «φόρου του υπνοδωματίου»διακρίνει ακριβώς ποιες κατηγορίες,πέραν του ζεύγους, δικαιούνται ένα επιπλέον υπνοδωμάτιο, λ.χ. ανάπηροι ή παιδιά ορισμένης ηλικίας, εν τούτοις δεν διευκρινίζει τι συνιστά υπνοδωμάτιο,γεγονός που προκάλεσε πασχαλιάτικα,την επείγουσα σύγκλιση της Βρετανικής Ακαδημίας Επιστημών, της Φιλοσοφικής Εταιρίας της Βρετανίας και των, κατάTimes, 100 επικρατέστερων στοχαστών παγκοσμίως, ώστε να συσκεφθούν επί του ανακύψαντος ζωτικού οντολογικού ερωτήματος, περί της φύσεως του Υπνοδωματίου.

Σύμφωνα με τις κοστολογήσεις του Υπ. Οικονομικών,το μέτρο αυτό αφ’ ενός θα εξωθήσει τους τεμπέληδες να βρουν δουλειά, τώρα δα που αυτές φτάνουν και περισσεύουν, εφ’ετέρου θα εξοικονομήσει από τους συνετούς φορολογούμενους για τα επόμενα δυο χρόνια περί τα 500 εκ. λίρες.

Μοιραία,η επιλογή του συγκεκριμένου αυτού τρόπου αντιμετώπισης του προβλήματος της στέγασης των αναξιοπαθούντων Βρετανών,φέρνει στο νου τον τρόπο που το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν με τη μαζική ανέγερση εργατικών κατοικιών,αλλά και στο παρόν, με την προσέγγιση Τσάβες.

Όπως παρατηρεί και ο Τζορτζ Μόνμπιοτ σε άρθρο του στον Guardian (25/3), ενώ η κυβέρνηση και ο «μέσος φορολογούμενος» εμφανίζονται ιδιαίτερα επικριτικοί ως προς το θράσος των επιδοτούμενων φτωχών να διατηρούν ένα επιπλέον δωμάτιο, εν τούτοις αποδέχονται ως φυσιολογική την ύπαρξη8 εκατομμυρίων ιδιωτικών κατοικιών με δυο ή περισσότερα άδεια υπνοδωμάτια.Γιατί, προτείνει ο Μόνμπιοτ, να μην είναι πιο δίκαιο να επιβληθεί ο φόρος του υπνοδωματίου στους ιδιοκτήτες, αντί στους επιδοτούμενους φτωχούς, και γιατί να θεωρείται ότι το κράτος επειδή καταβάλει επιδόματα, μπορεί και να τα αποσύρει; Μήπως κι ο περισσότερος ιδιωτικός πλούτος και η άνοδος των αξιών, δεν προέκυψαν από τις υποδομές και τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος; Αν πάρουμε σαν παράδειγμα, συνεχίζει ο Μόμπιοτ τα 3.6 δισεκατομμύρια λίρες,με τις οποίες επιδοτούνται ετησίως οι αγρότες, θα μπορούσαμε να αξιώσουμε ταυτόχρονα και δικαιώματα ιδιοκτησίας επί της αγροτικής γης; Προφανώς όχι. Πού βρίσκεται λοιπόν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου πλούτου;

 

Δύσκολα κι ακατανόητα ερωτήματα για τους παράλογους και σκληρούς καιρούς που ζούμε.

πηγη: cynical

πηγή

Τα δύο πρόσωπα του Λίνκολν

Ελένη Παπαντωνίου
Αν και η βραβευμένη ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Λίνκολν» σέβεται την Ιστορία, το σενάριό της αποσιωπά τα σκοτεινά σημεία του Αμερικανού προέδρου που κατάργησε τη δουλεία.
«Υπάρχει μία φυσική διαφορά ανάμεσα στη φυλή των λευκών και τη φυλή των μαύρων, η οποία πιστεύω ότι θα απαγορεύει για πάντα στις δύο φυλές να συμβιώσουν με όρους κοινωνικής και πολιτικής ισότητας. Πρέπει να υπάρχει η θέση του ανώτερου και η θέση του κατώτερου. Κι εγώ, όπως κάθε άλλος, προτιμώ η ανώτερη θέση να εκχωρηθεί στη λευκή φυλή».
Ποιος τα λέει αυτά τα εξόχως ρατσιστικά; Ο Αβραάμ Λίνκολν σε ομιλία του, το 1858, μόλις τρία χρόνια πριν ορκιστεί πρόεδρος των ΗΠΑ (1861) και επτά χρόνια πριν συμβάλει αποφασιστικά στην υιοθέτηση της περίφημης 13ης τροπολογίας του αμερικανικού Συντάγματος (1865), με την οποία καταργήθηκε η δουλεία!
Σοκαριστήκατε; Μόνο αν ανήκετε σε όσους περιμένουν απ’ το Χόλιγουντ να τους διδάξει Ιστορία. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η ταινία «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, με τον εκπληκτικό Ντάνιελ ντέι Λιούις στον κεντρικό ρόλο, σέβεται μεν σε γενικές γραμμές τα γεγονότα (κάτι που δεν συμβαίνει, ας πούμε, στο φιλμ «Επιχείρηση Argo» του Μπεν Άφλεκ), αλλά φωτίζει τόσο εκτυφλωτικά τον ήρωα, που αφήνει στο μισοσκόταδο καθοριστικές παραμέτρους της πολύπλοκης εξίσωσης που κατέληξε στην απελευθέρωση τεσσάρων εκατομμυρίων Αφροαμερικανών και στη λήξη του εμφυλίου πολέμου (1861-1865) ανάμεσα στις βόρειες και τις νότιες πολιτείες.
Διπλή ήταν η αφετηρία του Λίνκολν: η χριστιανική ηθική των λευκών αποίκων και το οικονομικό όφελος. Ως προς την πρώτη, απέκλειε μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο να αποκτήσουν στον αιώνα τον άπαντα οι μαύροι πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα – η «απελευθέρωση» άρχιζε και τελείωνε με την ισότητα απέναντι στον νόμο. Ως προς το δεύτερο, ο Αμερικανός καθηγητής Ιστορίας του Χάρβαρντ Χένρι Λούις Γκέιτς έχει γράψει ότι «ο Λίνκολν αντιτάχθηκε στη σκλαβιά γιατί ήταν ένας οικονομικός θεσμός που έκανε διακρίσεις εναντίον όσων λευκών δεν μπορούσαν να έχουν σκλάβους».
Ο μυθοποιημένος σήμερα ηγέτης προχώρησε στον αιματηρό εμφύλιο πιστεύοντας – εντελώς λανθασμένα – ότι θα ήταν μία σύντομη και περιορισμένη σύρραξη. Ένας ήταν ο στόχος του και δεν είχε να κάνει καθόλου με τον ανθρωπισμό: να μη διασπαστούν οι ΗΠΑ.
«Πρωταρχικός αντικειμενικός σκοπός μου σε αυτόν τον αγώνα είναι να διασώσω την Ένωση και όχι να διατηρήσω ή να καταργήσω τη δουλεία. Αν μπορούσα να σώσω την Ένωση χωρίς να ελευθερώσω ούτε έναν σκλάβο, θα το έκανα» είναι η χαρακτηριστική διατύπωση της ρεαλιστικής αντίληψής του, που δεν χώρεσε στο κατά τα άλλα καλογραμμένο σενάριο της ταινίας, το οποίο υπογράφει ο έμπειρος Τόνι Κούσνερ.
Αποσιωπάται, επίσης, το γεγονός ότι η απελευθέρωση είχε ολέθριες, συχνά θανάσιμες, συνέπειες για τους πρώην σκλάβους. Στο διάστημα 1862-1870 ένα εκατομμύριο «ελεύθεροι» μαύροι πέθαναν από σαρωτικές μεταδοτικές ασθένειες, ασιτία και ρατσιστική αντιμετώπιση, δηλαδή ο ένας στους τέσσερις! «Ήταν μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση, για την οποία πολλοί στην Αμερική αρνούνται ακόμα και σήμερα να μιλήσουν» γράφει στο βιβλίο του «Sick From Freedom» («Άρρωστοι Από Ελευθερία», δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά) ο Αμερικανός καθηγητής Ιστορίας Τζιμ Ντάουνς.
Κατά τα άλλα, κάμποσες μικροανακρίβειες, που απλώς προσδίδουν δραματουργικό ενδιαφέρουν στο καλογυρισμένο φιλμ, μπορεί και να συγχωρηθούν. Όχι, ούτε η μισότρελη σύζυγος του Λίνκολν ούτε (πολύ περισσότερο) κάποιοι «καλοί μαύροι» παρίσταντο συγκινημένοι στα θεωρεία της Βουλής των Αντιπροσώπων όταν ψηφιζόταν η 13η τροπολογία – αυτά ήταν αδιανόητα πράγματα εκείνη την εποχή. Ούτε βέβαια ο βετεράνος βουλευτής Θαδαίος Στίβενς πήρε… σπίτι του για ένα βράδυ το χαρτί με τη φρεσκοψηφισμένη τροπολογία για να το δείξει περήφανος στη μιγάδα υπηρέτρια κι ερωμένη του, με την οποία διατηρούσε έναν ιστορικά επιβεβαιωμένο δεσμό, «το πιο κακά κρυμμένο μυστικό στην Ουάσιγκτον», όπως ψιθύριζαν οι κακές γλώσσες της πουριτανικής πρωτεύουσας.
4 πράγματα που «ξέχασε» o Σπίλμπεργκ*
Ράγισε καρδιές ο μπαρμπα-Θωμάς
Τη μεγαλύτερη επίδραση στη διαμόρφωση της αμερικανικής κοινής γνώμης κατά της δουλείας άσκησε το πασίγνωστο μυθιστόρημα «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» (Α’ έκδοση 1852) της Χάριετ Μπίτσερ Στόου. Παρουσίαζε για πρώτη φορά τους μαύρους σκλάβους ως ανθρώπους με βαθιά αισθήματα, έντιμους και καλούς οικογενειάρχες. Ήταν το πιο ευπώλητο βιβλίο στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα μετά τη Βίβλο!
Είναι η οικονομία, ηλίθιε!
Στην επιφανειακή εντύπωση ότι «για τη δουλεία φταίει ο ρατσισμός» αντιπαρατίθεται η ερμηνεία ότι «φταίει η ανθρώπινη απληστία». Η συνολική αξία της βιομηχανίας, της έγγειας ιδιοκτησίας και του ενεργητικού των αμερικανικών τραπεζών ήταν μικρότερη από τη συνολική αξία των δούλων στον Νότο. Ο πλούτος που παρήχθη από τη δουλεία μετέτρεψε τις ΗΠΑ σε παγκόσμια οικονομική και στρατιωτική δύναμη.
Μολυσμένοι (και) οι μεταρρυθμιστές
Ο ρατσισμός ήταν τόσο βαθιά ριζωμένος στον Νέο Κόσμο, που ακόμη και οι πιο ένθερμοι μεταρρυθμιστές και υπέρμαχοι της κατάργησης της δουλείας – όπως ο Αβραάμ Λίνκολν – είχαν μολυνθεί από τη βεβαιότητα περί «φυλετικής υπεροχής» των λευκών. Θεωρούσαν μεν τον θεσμό της δουλείας ανήθικο, αλλά κανείς τους δεν επιθυμούσε να αποκτήσουν οι μαύροι πολιτικά δικαιώματα.
«Να επιστρέψουν με πλοία στην Αφρική…»
Μπορεί ο Λίνκολν να ζητούσε την κατάργηση της δουλείας ήδη από το 1840, αλλά είχε συμφωνήσει με τη «ρεαλιστική» πρόταση να επιστρέψουν με πλοία στην Αφρική όσοι δούλοι το επιθυμούσαν, είχε κατηγορήσει τους μαύρους ότι «ξεκίνησαν τον εμφύλιο» και, σε κάποια διαπραγμάτευση, πρότεινε στους Νότιους να διατηρήσουν τους σκλάβους (χωρίς εισαγωγή νέων) έως το 1900, με αντάλλαγμα την ειρήνη.
* Όπως καταγράφονται στο νέο τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ «The Abolitionists» («Οι οπαδοί της κατάργησης» [της δουλείας], σκηνοθεσία Ρομπ Ράπλεϊ, σε τρία μέρη), που έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ τον Ιανουάριο.
Τα δύο πρόσωπα του Λίνκολν – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Η κρίση σε αριθμούς που φέρνουν ίλιγγο!

Μια ματιά στην τρέχουσα κατάσταση πριν την οικονομική κατάρρευση: Το συνολικό χρέος του χρηματοπιστωτικού συστήματος των Ηνωμένων πολιτειών είναι περίπου 56.280.790.000.000 $ αλλά σε τραπεζικούς λογαριασμούς υπάρχουν μόνο 9.283.000.000.000 $. Έτσι, μπορείτε να πάρετε όλα τα χρήματα μέχρι τελευταία δεκάρα να τα πολλαπλασιάστε με το έξι και πάλι δεν θα σας φτάσουν να πληρώσετε όλα τα συσσωρευμένα χρέη.
Υπάρχει ένα συνολικό χρέος στον πλανήτη που φτάνει περίπου τα 190.000.000.000.000 $ (190 τρισεκατομμύρια παρακαλώ) . Η συνολική ονομαστική αξία όλων των παραγώγων παγκοσμίως είναι μεταξύ 600.000.000.000.000 και 1.500.000.000.000.000 $ (προσοχή στα μηδενικά). Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που χτίστηκε πάνω στο χρέος και στα παράγωγα είναι τόσο πολύ εύθραυστο που μοιάζει σαν χάρτινος πύργος.
Ζούμε τη μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική φούσκα στην παγκόσμια ιστορία, και δεν θα πάρει πολύ χρόνο για να προκαλέσει ένα απερίγραπτο χάος με το που θα σκάσει. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή στην ιστορία του πλανήτη. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι διασυνδεδεμένο περισσότερο από ποτέ, και μια κρίση σε μια περιοχή του κόσμου μπορεί να εξαπλωθεί παντού με την ταχύτητα του φωτός.
Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του είναι ένα σύστημα με μόχλευση 26 προς 1. Η μείωση και μόνο κατά 4 τοις εκατό της αξίας των περιουσιακών του στοιχείων αρκεί να εξαφανίσει το σύνολο των ιδίων κεφαλαίων στις περισσότερες από αυτές τις τράπεζες. Μόλις ξεσπάσει ο οικονομικός πανικός θα μπορούσαμε ενδεχομένως να δούμε τα μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα να καταρρέουν κατά ένα φαινόμενο ντόμινο το ένα μετά το άλλο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ: Ας θυμηθούμε: Τι συνέβη στη Wall Street το 2008; Οι τράπεζες με τη μεγαλύτερη μόχλευση (που σημαίνει ότι είχαν δανειστεί και δανείσει πολύ περισσότερα χρήματα από ό,τι είχαν σε καταθέσεις και σε μετοχές) πτώχευσαν, επειδή τα περιουσιακά στοιχεία που αγόρασαν με τα χρήματα που δανείστηκαν, έχασαν την αξία τους, σε σημείο τέτοιο που εξαφάνισαν τα “πραγματικά” χρήματα που είχαν στα ταμεία τους. Αν δανειστείς 30 $ για κάθε 1 $ που πραγματικά έχεις, και επενδύσεις τα 30 $ σε διάφορα περιουσιακά στοιχεία, αρκεί αυτά τα περιουσιακά στοιχεία να μειωθούν κατά 3% (0,03 * 30 = 0,9) για να καταστρέψουν σχεδόν όλα τα πραγματικά χρήματά σου (για κάθε 1 $ που πραγματικά σου ανήκει δανείστηκες το ποσό των 30 προς 1).
Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του λειτουργεί με 26-1. Η Lehman brothers που χρεοκόπησε λειτουργούσε με 30 προς 1. Η Ευρώπη ως σύνολο, είναι ελαφρώς πιο χαμηλό από αυτό της Lehman brothers. Και που επένδυσε τα 26 $ από τα δανεικά χρήματα; Στα ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα … Όταν λειτουργείτε με μόχλευση 26 προς 1, αρκεί τα περιουσιακά στοιχεία στα οποία έχετε επενδύσει να μειωθούν κατά 4% για να πτωχεύσετε εντελώς.
Το 4% πτώση στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων έχει ήδη λάβει χώρα σε όλη την Ευρώπη, και ο μόνος λόγος που δεν είχαμε ακόμη μια συστημική κατάρρευση είναι ότι ο Mario Draghi, ο επικεφαλής της ΕΚΤ, είπε ότι θα αγοράσει απεριόριστα ποσά των ευρωπαϊκών ομολόγων. Σημείωση: Ο Draghi είπε ότι θα αγοράσει όσα ομόλογα χρειαστεί, όμως δεν αγόρασε τίποτα στην πραγματικότητα, το είπε μόνο. Οι αγορές προς στιγμή ησύχασαν….
Γιατί, λοιπόν, μια τέτοια δήλωση από τον κύριο Draghi; Επειδή τα κύρια περιουσιακά στοιχεία που κατέχουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι κρατικά ομόλογα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αν τα ομόλογα της ΕΕ εξακολουθούν να μειώνονται, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την επίφοβη μείωση του 4% στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων που θα καταστρέψει όλα τα κεφάλαια των τραπεζών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι ο Draghi επενέβη το περασμένο καλοκαίρι και υποσχέθηκε να αγοράσει ομόλογα από την ΕΕ. Επακόλουθο; Οι τιμές των ομολόγων της ΕΕ ανέβηκαν, και οι τράπεζες της ΕΕ μπόρεσαν να ανασάνουν … για λίγο. Αλλά …

Τάγματα Ασφαλείας, Χωροφυλακή και Χρυσές Λίρες. Του Μ. Χαραλαμπίδη

Η μελέτη των διοικητικών μηχανισμών του ελληνικού κράτους αποτελεί ακόμη και σήμερα ζητούμενο για την ιστορική έρευνα. Είναι ελάχιστα τα πράγματα που γνωρίζουμε για τη συγκρότηση του κρατικού μηχανισμού, για τη διάρθρωση και τη λειτουργία των Υπουργείων ή άλλων κρατικών υπηρεσιών. Το πλέον δυσπρόσιτο και σκοτεινό κομμάτι για την ιστορική έρευνα είναι αυτό των Σωμάτων Ασφαλείας και του ρόλου που διαδραμάτισαν στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Πριν τον πόλεμο, δύο ήταν τα Σώματα που είχαν την αρμοδιότητα για την τήρηση της τάξης και της ασφάλειας. Η Βασιλική Χωροφυλακή, που ήδη από το Μεσοπόλεμο είχε αναλάβει τη διαφύλαξη του κοινωνικού καθεστώτος και η Αστυνομία Πόλεων, που είχε αρμοδιότητες τήρησης της τάξης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, όταν ο υπερτιμημένος κίνδυνος του κομμουνισμού προσφέρονταν για πολιτική εκμετάλλευση, η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου σύστησε τη Διεύθυνση Ειδικής Ασφαλείας του Κράτους, που υπαγόταν στην Χωροφυλακή.[1]
Παράλληλα με την επιχειρησιακή υλοποιήθηκε και η νομοθετική οχύρωση του αστικού καθεστώτος απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο. Λίγες εβδομάδες πριν τη σύσταση της Ειδικής Ασφάλειας είχε κατατεθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», το οποίο έγινε νόμος του κράτους το καλοκαίρι του 1929, ευρύτερα γνωστό ως «Ιδιώνυμο».[2] Αν και υπήρχε αντίστοιχη υπηρεσία της Αστυνομίας Πόλεων για τη δίωξη του κομμουνισμού, μετά την ίδρυσή της η Ειδική Ασφάλεια θα αναλάβει εξολοκλήρου τη δίωξη του εσωτερικού εχθρού. Στο αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο των Σωμάτων Ασφαλείας, θα προστεθεί λίγο πριν τον πόλεμο το Μηχανοκίνητο Τμήμα της Αστυνομίας Πόλεων. Το Σώμα αυτό ιδρύθηκε τον Μάιο του 1939 από το δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά με επικεφαλής τον Αστυνόμο Νίκο Μπουραντά και λειτούργησε ως ένοπλη μονάδα άμεσης επέμβασης σε κάθε αναταραχή που προκαλούνταν στο κέντρο και στις συνοικίες της πόλης.[3]

Η δράση των Σωμάτων αυτών κατά τη διάρκεια της Κατοχής, που λόγω του αμιγώς αντικομμουνιστικού τους προσανατολισμού ήταν ήδη από τον Μεσοπόλεμο στελεχωμένα από ανάλογο δυναμικό, έχει μείνει στο σκοτάδι. Αντίθετα, τα επίσημα εθνικά ή κομματικά αφηγήματα καθώς και η συλλογική μνήμη, έχουν εστιαστεί σχεδόν αποκλειστικά στον προδοτικό ρόλο των Ταγμάτων Ασφαλείας, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον επίσης προδοτικό χαρακτήρα της δράσης της Χωροφυλακής και του Μηχανοκίνητου Τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων.
Η κεντρική θέση που υποστηρίζω σε αυτή την εισήγηση είναι ότι η εμφύλια σύγκρουση που εκδηλώθηκε τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής στην Αθήνα, στοιχίζοντας τη ζωή σε 2.000 περίπου ανθρώπους,[4] υπήρξε αποτέλεσμα δύο βασικών διαδικασιών: του γενικότερου σχεδιασμού των γερμανικών δυνάμεων κατοχής για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου στο βαλκανικό χώρο και της επιλογής της δωσίλογης κυβέρνησης του Ιωάννη Ράλλη να καταστείλει ένοπλα το εαμικό αντιστασιακό κίνημα. Εδώ θα εστιάσουμε την προσοχή μας στο χώρο των Σωμάτων Ασφαλείας και ιδιαίτερα στο ρόλο που διαδραμάτισε η Χωροφυλακή, ο οποίος παραμένει αδιερεύνητος.

Οι παραπάνω διαδικασίες ενεργοποιήθηκαν όταν πλέον έγιναν ορατοί οι κίνδυνοι που προέκυπταν για τις δύο συνεργαζόμενες πλευρές, από τη σημαντική ενίσχυση του ΕΑΜ κατά τη διάρκεια του 1943. Η εμφύλια σύγκρουση στην Αθήνα υπήρξε αποτέλεσμα της προσπάθειά τους να μεταφέρουν την αντιπαράθεση με το ΕΑΜ, από το πολιτικό πεδίο, όπου αυτό κατήγαγε συνεχείς νίκες, στο ένοπλο. Στο πλαίσιο αυτό, οι σχεδιασμοί των κατακτητών περιορίστηκαν στα χρονικά όρια που έθετε ο πόλεμος, ενώ αυτοί της δωσίλογης κυβέρνησης αλλά και του ΕΑΜ, αφορούσαν κυρίως τη μεταπολεμική περίοδο και συγκεκριμένα το κρίσιμο χρονικό διάστημα αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών και την άφιξη της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης, προσδίδοντας σαφή πολιτικό χαρακτήρα στη μεταξύ τους σύγκρουση.
Η περίπτωση των Σωμάτων Ασφαλείας, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η εμφύλια σύγκρουση μετασχημάτισε μια κρατική υπηρεσία τήρησης της τάξης σε ένοπλη αντιεαμική δύναμη, η οποία με τη δράση της συνέβαλε στην κλιμάκωση της σύγκρουσης αυτής, μέσα από τη συνεχή διεύρυνση και εμβάθυνση του κύκλου της εμφύλιας βίας.
Το πλαίσιο ανάπτυξης των εμφύλιων ένοπλων συγκρούσεων στην κατοχική Αθήνα
Το 1943 υπήρξε έτος καμπής τόσο για την εξέλιξη του πολέμου στα μεγάλα μέτωπα της ανατολικής Ευρώπης και της Βορείου Αφρικής, μετά τις μεγάλες νίκες των συμμάχων έναντι των δυνάμεων του Άξονα, όσο και για την ανάπτυξη του εγχώριου αντιστασιακού κινήματος. Στην Αθήνα, το πρώτο τρίμηνο του 1943 σημαδεύτηκε από τις συνεχείς και μαζικές διαδηλώσεις των κατοίκων ενάντια στο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης, που στόχευε στην αποστολή χιλιάδων Ελλήνων πολιτών προς εργασία στις παραγωγικές μονάδες της Γερμανίας. Μετά από τις αντιδράσεις αυτές το μέτρο αποσύρθηκε δίνοντας στην οργανωμένη αντίσταση τη μεγαλύτερη μέχρι τότε νίκη, μια νίκη την οποία καρπώθηκε σε μεγάλο βαθμό το ΕΑΜ, γεγονός που το κατέστησε την ισχυρότερη αντιστασιακή δύναμη στην πρωτεύουσα.

Ο Δ. Γόντικας προάγγελος εκκαθαρίσεων στο ΚΚΕ

Φταίει και ο ΣΥΡΙΖΑς να κάνει απιστίες με τον Καμμένο;
Βεβαίως, αυθάδικα διαχωρίζουν τον ιμπεριαλισμό από την κεφαλαιοκρατία και με κάτι τέτοια δίνουν αέρα στον Παναγιώτη Λαφαζάνη που ήδη έχει φτιάσει χώρο ..φιλοξενίας προσφύγων.
Η προοδευτική συγκρότησή μου μου επιβάλλει να ξεκινήσω αγώνα για τα δικαιώματα των προσφύγων του ΚΚΕ που μαζέυει το αριστερό ρέβμα και για τις συνθήκες διαβίωσης στο Ίσκρα για τους συνανθρώπους μας.
Είμαστε όλοι μεντρέκες!!


Ο ισχυρός κομματικός παράγοντας του Περισσού κατηγόρησε τους διαφωνούντες ότι «υιοθετούν όλες τις εχθρικές αντιλήψεις για το κόμμα»   
Ο κύβος ερρίφθη, όπως φαίνεται, για τους διαφωνούντες του ΚΚΕ οι οποίοι ασκούν κριτική στην ηγεσία του κόμματος μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου που γίνεται εν όψει του 19ου Συνεδρίου. Στο πλαίσιο της επίθεσης που εξαπέλυσε η ηγετική ομάδα υπό την κυρία Αλέκα Παπαρήγα με αρθρογραφία στον «Ριζοσπάστη» κατά όσων αμφισβητούν τις προωθούμενες αλλαγές στο πρόγραμμα του ΚΚΕ -με αιχμή τον στόχο της συγκρότησης της «λαϊκής συμμαχίας» που θα πάρει την «εργατική λαϊκή εξουσία»-, ο διαχρονικός ισχυρός παράγοντας του Περισσού κ. Δ. Γόντικας, σε ομιλία του ενώπιον κομματικών στελεχών που δραστηριοποιούνται στον δημόσιο τομέα και τους ΟΤΑ, έδωσε το «στίγμα» εκ μέρους της ηγεσίας για τους διαφωνούντες, προδικάζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, το μέλλον τους: «Οι σύντροφοι αυτοί υιοθετούν όλες τις εχθρικές αντιλήψεις για το Κόμμα, την πολιτική των οπορτουνιστών κάθε είδους και ταυτόχρονα ενισχύουν το οπλοστάσιο των αντιπάλων σε βάρος του Κόμματος», διεμήνυσε το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, προσάπτοντάς τους βαρύτατες κατηγορίες που ισοδυναμούν επί της ουσίας με προάγγελο εκκαθαρίσεων.
Όπως επισήμανε ο κ. Γόντικας «οι απόψεις που ζητούσαν από το Κόμμα να μπει στο δρόμο του συμβιβασμού με τις οπορτουνιστικές πολιτικές και της προδοσίας των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, δεν έχουν ακόμα ηττηθεί».
Ποιους στοχοποιεί
«Συνεχίζουν και κλιμακώνουν τον πόλεμο στο Κόμμα και τη στρατηγική του. Ο πυρήνας αυτών των δυνάμεων είναι πρώην μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που έφυγαν κατά καιρούς από το Κόμμα. Ανάμεσά τους, υπάρχουν και αρκετά σημερινά μέλη του Κόμματος, ορισμένοι δημοσιογράφοι του ΄΄Ριζοσπάστη΄΄ και ορισμένα πρώην μέλη της ΚΕ που διαφωνούν με τη στρατηγική του Κόμματος και, μπροστά στο Συνέδριο, πέρασαν σε ανοιχτό πόλεμο στον ανοιχτό προσυνεδριακό διάλογο, που διεξάγεται από τις γραμμές του ΄΄Ριζοσπάστη΄΄», ανέφερε ο κ. Γόντικας, ο οποίος απαντώντας στην κριτική που διατυπώνεται, είπε:

«Οι σύντροφοι αυτοί ισχυρίζονται ότι η πάλη για το σοσιαλισμό, για την εργατική λαϊκή εξουσία είναι σεχταριστική πολιτική, αριστερίστικη. Είναι πολιτική απόσπασης από τις πιεστικές λαϊκές ανάγκες, από το σήμερα, ότι παραπέμπουμε τη λύση τους στο σοσιαλισμό, στο μακρινό μέλλον. Ότι δεν έχουμε πολιτική συμμαχιών ότι παραβιάζουμε το Πρόγραμμα, που ψήφισε το 15ο Συνέδριο, με το οποίο ορισμένοι διαφωνούσαν και τότε. Ως απόδειξη, φέρνουν τα εκλογικά αποτελέσματα και την εκλογική μείωση του Κόμματος».
Και τους κατηγόρησε ότι: «Η αφετηρία τους δεν είναι οι υπαρκτές αδυναμίες και οι ελλείψεις του Κόμματος και η διόρθωσή τους, αλλά η αλλαγή στρατηγικής. Δε διαφωνούμε, λένε, με την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, αλλά να προχωρήσουμε μέσα από μια σταδιακή διαδικασία, διαχωρίζοντας αυθαίρετα και αυθάδικα τον ιμπεριαλισμό από τον καπιταλισμό».
Οι κατηγορίες
Επίσης, τους απέδωσε ότι «διαστρεβλώνουν και συκοφαντούν μεθοδικά και συνειδητά τις θέσεις και τη δράση του Κόμματος». «Κάνουν πως δε βλέπουν ότι το ΚΚΕ καθημερινά διαμορφώνει μέτωπα πάλης για οξυμένα προβλήματα π.χ. εργατικό κίνημα, αγρότες, ΕΒΕ. Αυτή είναι η ουσία των θέσεών τους και της κριτικής που ασκούν», υποστήριξε, ενώ πρόσθεσε: «Στα λόγια, απορρίπτουν βέβαια τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην πράξη οι απόψεις τους οδηγούν από την πίσω πόρτα σε συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας ή σε κυβερνήσεις στα πλαίσια του συστήματος». Ακόμα τους κατηγόρησε ότι «οι περισσότεροι από αυτούς τους συντρόφους δεν παρακολουθούν τη δράση του Κόμματος, τις εξελίξεις και τις επεξεργασίες του Κόμματος, είναι σε μόνιμη αντιπολίτευση απέναντι στο Κόμμα και την ηγεσία του».
«Δεν υπάρχουν περιθώρια για αξιοπρεπή ζωή στον καπιταλισμό»
Και σημείωσε: «Δεν έχουμε όμως δικαίωμα να υιοθετούμε κάθε άποψη και, πολύ περισσότερο, να υποχωρούμε σε κάθε πίεση που ασκείται στο Κόμμα. Και ιδιαίτερα δεν έχουμε δικαίωμα να επιτρέπουμε την αλλοίωση και τον υποβιβασμό του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ και των σκοπών του, που είναι η ασυμβίβαστη πάλη με τα μονοπώλια, με το κεφάλαιο, με την αστική τάξη και τους συμμάχους της, με τους εκμεταλλευτές του λαού». Όπως ξεκαθάρισε «θα ήταν προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης αν μπαίναμε σε μια συζήτηση για μια συνδιαχείριση αυτού του συστήματος, για μεταρρυθμίσεις προς όφελος του λαού με τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση, όπου στην οικονομία θα κυριαρχούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι και μέσα στην ΕΕ».
«Με βάση αυτά τα κριτήρια, καταλήγουμε στη θέση ότι δεν υπάρχουν στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης περιθώρια για μια αξιοπρεπή ζωή για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, η κυρίαρχη τάση είναι η απόλυτη και σχετική εξαθλίωση για τους πολλούς, η μόνιμη και μαζική ανεργία», υπογράμμισε ο κ. Γόντικας και κατέληξε: «Επομένως, η σύγκρουση με αυτό το σύστημα είναι αναπόφευκτη, είναι όρος για να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση χωρίς όρους και όρια».
Στο ίδιο μήκος κύματος με τον κ. Γόντικα, κινείται και ο εκδότης – διευθυντής του «Ριζοσπάστη» κ. Στ. Λουκάς, ο οποίος με άρθρο του επιτίθεται κατά των διαφωνούντων: «Ο αστικός Τύπος, κατ’ επανάληψη, από τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, άνοιξε μέτωπο, σ’ αυτό που από την προεκλογική περίοδο ακόμη έγινε κρίκος της επίθεσης στο ΚΚΕ ότι απεμπολεί το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, δηλαδή την πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ). Σ’ αυτό έχουν συμβάλει και ορισμένα πρώην στελέχη του ΚΚΕ, ελάχιστα βεβαίως, ακόμη και πρώην μέλη της ΚΕ, αλλά και ελάχιστοι δημοσιογράφοι του ΄΄Ριζοσπάστη΄΄, δίνοντας όπλα στον αντίπαλο να χτυπά το Κόμμα και τη γραμμή του», αναφέρει.
Πηγη

Το “καύχημα της Ρωσίας”: το άθλιο τέλος ενός διεφθαρμένου πολιτικού

Οι δικοί μας είναι φτηνοί ερασιτέχνες μπροστά στους Ρώσους…


του Ματίας Σεπ
Πριν καταλήξει σε ένα μεταλλικό βαρέλι, με τα κόκαλα σπασμένα και το σώμα βουτηγμένο σε τσιμέντο, ο Μιχαήλ Παχόμοφ (Mikhail Pakhomov) πέρασε καλά, για μια τελευταία φορά. Στις 12 Φεβρουαρίου 2013 εμφανίστηκε στο «μαρένγκο», το αγαπημένο του εστιατόριο στο Λίπετσκ, μια βιομηχανική πόλη 370 χιλιόμετρα μακριά από την Μόσχα. Εκατέρωθεν του εστιατορίου, που σπεσιαλιτέ του είναι μια σαλάτα με μοσχαρίσιο κρέας ονόματι «καμόρα», βρίσκεται ο κινηματογράφος «ράσπμπερι» και το στριπ-κλαμπ «ιγκνάιτερ».

Σύμφωνα με μια σερβιτόρα, αυτή την φορά ο τριανταπεντάχρονος Παχόμοφ δεν είχε γυναικεία συντροφιά. Εγκατέλειψε το εστιατόριο συρόμενος μέσα σε ένα αυτοκίνητο από τρεις άνδρες. Όταν ο Παχόμοφ προσπάθησε να ξεφύγει, τον πυροβόλησαν. Τον οδήγησαν οδικώς στην Μόσχα και τον παρέδωσαν στον πελάτη τους. Μετά ο Παχόμοφ κλείστηκε σε ένα παγωμένο υπόγειο και βασανίστηκε.

Όταν πέθανε, οι βασανιστές του τύλιξαν το σώμα του σε μια πλαστική σακούλα, το έβαλαν σε ένα βαρέλι γεμάτο υγρό τσιμέντο και το άφησαν να στεγνώσει σε ένα γκαράζ, όπου αργότερα το βρήκε η αστυνομία. Χρειάστηκαν αρκετές ώρες για να σπάσει το τσιμέντο και να βγει το σώμα του Παχόμοφ, που ήταν επιχειρηματίας και ανατέλλων αστέρας του κόμματος του Ρώσου προέδρου Βλαδίμηρου Πούτιν (Vladimir Putin).

Αλλά αυτό που βγήκε από το βαρέλι δεν ήταν απλά ένα πτώμα. Ήταν ένα ολόκληρο σύστημα, ένα δίκτυο πολιτικών, επιχειρηματικών και εγκληματιών που τους συνδέει η διαφθορά και τα δισεκατομμύρια. Η υπόθεση Παχόμοφ αποκαλύπτει μια Ρωσία όπου οι μαφιόζοι γίνονται επιχειρηματίες και μετά πολιτικοί, που φτάνουν να παρασημοφορηθούν με το παράσημο «καύχημα της Ρωσίας». Μετά τον θάνατό του, η εφημερίδα «ροσίσκαγια γκαζέτα» δημοσίευσε μια εξαιρετικά δακρύβρεχτη νεκρολογία του, όπου δεν γινόταν καμία αναφορά στην εγκληματική του δραστηριότητα. Από μια άποψη, υπήρξε πράγματι ένας υποδειγματικός πολιτικός, αν και όχι ακριβώς με την έννοια των υμνολογιών που ακολούθησαν τον θάνατό του.

«Οι εγκληματίες πήραν την εξουσία»

Την δεκαετία του 1990, ο Παχόμοφ συμμετείχε στην ληστεία ενός σούπερ μάρκετ. Δεν κατέληξε στην φυλακή μόνο και μόνο διότι ο πατέρας του, ένας φημισμένος σκηνοθέτης, πλήρωσε μια απαλλακτική για εκείνον ψυχιατρική γνωμάτευση.

«Ο Παχόμοφ ανήκε στην μαφία, στην “αδελφότητα του Λίπετσκ”. Ο θάνατός του ήταν το φυσιολογικό επακόλουθο της σταδιοδρομίας του. Εξαπάτησε υπερβολικά πολλούς ανθρώπους», λέει ο Σεργκέι Βαλέτοφ (Sergei Valetov), ένας πρώην αστυνομικός που ως επικεφαλής του εγκληματολογικού στην τοπική αστυνομική διεύθυνση είχε ερευνήσει την δραστηριότητα του Παχόμοφ. «Η εξουσία έπεσε στα χέρια εγκληματιών -και ο Παχόμοφ δεν είναι ο μόνος πολιτικός που πλούτισε παράνομα».

Πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου του Λίπετσκ, όπου το κόμμα του Πούτιν «ενωμένη Ρωσία» κατέχει τις 31 από τις 33 έδρες, είναι ένας ύποπτος επιχειρηματίας που έκανε λεφτά χάρη στην παραγωγή βότκας και χαριστικά κρατικά δάνεια. Οι επιχειρήσεις του είναι αναμεμειγμένες σε υποθέσεις διαφθοράς ύψους 800 εκατομμυρίων ευρώ, όπου αναμειγνύεται κι ένας πρώην υπουργός γεωργίας.

Μετά τον θάνατο του βουλευτή τους, στις τοπικές ιστοσελίδες αποτυπώθηκαν τα συναισθήματα των πολιτών του Λίπετσκ:  «πέθανε σαν σκυλί, όπως ακριβώς του άξιζε»· «ελπίζω ο θάνατός του να μην είναι ο τελευταίος».

Αυτά τα σχόλια μπορεί να δείχνουν φθόνο, αλλά κι απέχθεια για την επιδεικτική διαβίωση των νεόπλουτων Ρώσων. Ο Παχόμοφ, διακεκριμένο μέλος αυτής της περιφρονημένης τάξης, κυκλοφορούσε με «ρολς ρόις», ενώ η γυναίκα του προτιμούσε μια αστραφτερή «μερσεντές» με κρυστάλλινα τζάμια.

Βρώμικες υποθέσεις

Το «Σπίγκελ» απέκτησε πρόσβαση στον φάκελο που συνέταξε το 2010 η ρωσική μυστική υπηρεσία FSB σχετικά με το πώς πλούτισε ο Παχόμοφ. Σύμφωνα με την έκθεση, ο Παχόμοφ δωροδόκησε δικαστές και ανέλαβε δημόσια έργα με αθέμιτα μέσα. Σε μια περίπτωση π.χ. συμφώνησε με τον διευθυντή της «ειδικής οικονομικής ζώνης» του Λίπετσκ Σεργκέι Κρασόφσκι (Sergei Krassovsky) να λάβει κρατικά συμβόλαια ύψους εκατομμυρίων για την εγκατάσταση των αγωγών θέρμανσης της περιοχής. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο Κρασόφσκι έλαβε πλουσιοπάροχα ανταλλάγματα για την συμμετοχή του στην υπόθεση. Ο Παχόμοφ αύξησε κατά πολύ τα κέρδη του εξαπατώντας τις οικοδομικές επιχειρήσεις στις οποίες ανέθεσε την υπεργολαβία της εγκατάστασης των αγωγών, και μετέφερε στο εξωτερικό μεγάλο μέρος της κρατικής χρηματοδότησης.

Κατά τα άλλα, κάλυψε τα έξοδα του σεμιναρίου μάρκετινγκ που παρακολούθησε στο Λονδίνο ο φίλος του Κρασόφσκι. Όταν ο Κρασόφσκι μετακινήθηκε στην Μόσχα και του ανατέθηκε η διεύθυνση της κρατικής επιχείρησης «μοσομπλκομουναλστρόι», δεν ξέχασε τον φίλο του Παχόμοφ, που απέσπασε ένα συμβόλαιο 30 εκατομμυρίων ευρώ για να φτιάξει παιδικές χαρές στην περιοχή της Μόσχας.