αρθρο του Γιώργου Λιερου
Μάιος 1963, λίγο μετά την ανάληψη του ελέγχου της Δυτικής Παπούα από την Ινδονησία. Τζαγιαπούρα, πρωτεύουσα της Δυτικής Παπούα. 10.000 Παπούα αναγκάζονται από τους Ινδονήσιους να συγκεντρωθούν γύρω από μια τεράστια πυρά που καίει μπροστά στην Υπουργό Πολιτισμού της Ινδονησίας Rusiah Saidjono. Έργα τέχνης, σχολικά βιβλία, οι σημαίες των Παπούα – η «αποικιακή τους ταυτότητα» κατά την υπουργό – ρίχνονται τελετουργικά στις φλόγες.
Το δημοψήφισμα, το οποίο σύμφωνα με τον ΟΗΕ θα επικύρωνε την προσάρτηση της Δ. Παπούα στην Ινδονησία ή θα αποφάσιζε την ανεξαρτησία, έγινε το 1969. Υπό την απειλή των όπλων ψήφισαν 1054 πρεσβύτεροι που επέλεξε το Ινδονησιακό κράτος ανάμεσα σ’ ένα πληθυσμό 800.000 ψυχών. Μεταξύ των ετών 1963-1983, θα δολοφονηθούν σύμφωνα με επίσημες πηγές, 150.000 Παπούα. Το καθεστώς Σουχάρτο που επιβλήθηκε το 1965 μετά από την σφαγή ενός έως τρία εκατομμύρια Ινδονήσιων κομμουνιστών, έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια να εξαλείψει τα ήθη και τα έθιμα των Παπούα. Τους απαγόρευσε να ασκούν τις πατροπαράδοτες τελετές τους, ακόμα και να φορούν τα περίφημα τελετουργικά καλύμματα πέους, τα κοτέκα, ενώ τα αεροπλάνα βομβάρδισαν με ναπάλμ τα χωριά στα υψίπεδα. Σήμερα, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις συνεχίζονται όπως γίνεται εδώ και 50 χρόνια, παρόλο που μετά την πτώση της δικτατορίας του Σουχάρτο το 1998, ξεκίνησε η συζήτηση για την παραχώρηση μιας περιορισμένης αυτονομίας. Δεν περνάει ούτε ένας μήνας χωρίς οι διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις να αναφέρουν διώξεις, βιασμούς, βασανιστήρια, εξωδικαστικές δολοφονίες, εκτοπίσεις, καταστροφές βιοτόπων κ.ά.
