Τσόμσκι: Το έγκλημα στη Charlie Hebdo, θυμίζει Βελιγράδι

 

Noam Chomsky

Ο κόσμος αντέδρασε με τρόμο απέναντι στη δολοφονική επίθεση στη γαλλική σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo. Στους New York Times, ο βετεράνος Ευρωπαίος ανταποκριτής, Steven Erlanger, περιέγραψε με γλαφυρότητα τον άμεσο αντίκτυπο, αυτό που πολλοί αποκαλούν «11η Σεπτεμβρίου της Γαλλίας», ως «μια μέρα με σειρήνες, ελικόπτερα στον αέρα και ξέφρενα δελτία ειδήσεων, με τις αστυνομικές προστατευτικές ταινίες και τα ανήσυχα πλήθη, με το αίμα και τον τρόμο μέσα και γύρω από το Παρίσι». Η τεράστια διεθνής κατακραυγή συνοδεύτηκε από μια αντανάκλαση των βαθύτερων αιτιών που οδήγησαν σε αυτή την ωμότητα. «Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διαβλέπουν μια Μάχη μεταξύ Πολιτισμών», έγραφε ο τίτλος ενός άρθρου στους New York Times.

Η αντίδραση και η αποστροφή για το έγκλημα που συντελέστηκε είναι δικαιολογημένη, καθώς είναι η αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών, εφόσον έχουμε σταθερά κατά νου ορισμένες αρχές. Η αντίδραση έπρεπε να είναι απολύτως ανεξάρτητη από το τι πιστεύει κανείς για την εφημερίδα και για το τι προϊόν παράγει. Το παθιασμένο και πανταχού παρόν σύνθημα «Je Suis Charlie» αλλά και όλα τα παρόμοια με αυτό, δεν θα πρέπει ούτε κατά διάνοια να υπαινίσσονται οποιαδήποτε ταύτιση με το εν λόγω περιοδικό, τουλάχιστον ως προς το πλαίσιο της υπεράσπισης της ελευθερίας του λόγου. Αντίθετα, θα έπρεπε να εκφράζουν την υπεράσπιση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης ασχέτως του τι πιστεύει κανείς για τα περιεχόμενα, ακόμη κι αν αυτά θεωρούνται μισητά κι αχρεία.
Ο Erlanger περιγράφει ζωηρά τη σκηνή της φρίκης.

Λιβάνης και Τσίπρας κατά νεΟποτισμού

Μια υπόθεση με πατριωτικό χρώμα, που αξίζει την προσοχή μας

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Mεταξύ των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ, «πριν αλέκτορα φωνήσαι», λίγες ημέρες δηλαδή μετά την καταδίκη από τον κ.Τσίπρα του ‘νεΟποτισμού’,  πλάκωσε στη Β΄Αθήνας, από το πουθενά, ο «σοσιαλιστής» επιχειρηματίας υιός Λιβάνης, φερόμενος ως ακραιφνής πατριώτης, ο οποίος δεν γνωρίζω τίνι τρόπω έχει μέχρι στιγμής εκδηλώσει αυτόν του τον πατριωτισμό, σε μια χώρα που βρίθει πατριωτών, αλλά και ευσεβών και φοροφυγάδων. Η μέχρι τώρα πολιτική του δράση είναι άγνωστη, η σχέση του με την Αριστερά, ανύπαρκτη, προφανέστατα επελέγη ως ο υιός του πατρός του, δηλαδή μιας παρασκηνιακής μορφής της παλαιάς αυλής του Καστριού: «Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι τις επαφές των δύο πλευρών καταλυτικό ρόλο έπαιξε, το επίσης ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου, Κ. Λαλιώτης ο οποίος διατηρεί από την πρώτη μέρα ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την Κουμουνδούρου και ιδιαίτερα με το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ (Γ. Δραγασάκης, Ν. Παππάς) και ο οποίος πρόσφατα ήρθε ουσιαστικά σε ρήξη με το Γ. Παπανδρέου ζητώντας του να μην προχωρήσει στη δημιουργία νέου κόμματος θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα “έριχνε νερό στο μύλο” του Αντώνη Σαμαρά. Ο Κ. Λαλιώτης την τελευταία περίπου δεκαετία έχει σημαντική θέση στον εκδοτικό οίκο Λιβάνη» (7imeres.gr, 8.1. 2015).

Nομίζω πως έχουμε άλλη μια περίπτωση της, σεσημασμένης εδώ πολλές φορές, μυστηριώδους έλξης του κ.Τσίπρα από πατριώτες της ακροδεξιάς, της λαϊκής Δεξιάς,  του λεγόμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ ή αυτόνομους, παράλληλα με τις πολυάριθμες συναντήσεις ή και σχέσεις κολακείας, υποταγής ή φιλίας του ίδιου, με ακροδεξιούς, ρατσιστές, χρυσαυγίτες ή απλά μισαλλόδοξους δεσποτάδες.

Ο Οριενταλισμός ως σύγχρονος αναρχικός λόγος

“…δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους, πρέπει να

εκπροσωπηθούν”.

Καρλ Μαρξ

Μια απάντηση στο κείμενο «Αραβικό Φθινόπωρο» που δημοσιεύτηκε εδώ: http://eagainst.com/articles/arabic-fall/.

Τι είναι Οριενταλισμός;

Για να κατανοήσουμε τον Οριενταλισμό δεν θα πρέπει να τον ερμηνεύσουμε ως έναν ακόμη κλάδο ακαδημαϊκής έρευνας, μια σχολή σκέψης που καταγίνεται με ένα διακριτό αντικείμενο μελέτης. Η ίδια η ανάδειξη του Οριενταλισμού σε αναγνωρισμένο παρακλάδι των δυτικών κοινωνικών επιστημών, με δικά του πανεπιστημιακά τμήματα και εκπαιδευτικές υποδομές (π.χ. η σχολή S.O.A.S. στο Λονδίνο)[i] συνιστά ένδειξη της υπέρβασης που έχει πραγματοποιήσει το οργανωμένο οριενταλιστικό κίνημα από τα στενά όρια της πανεπιστημιούπολης και της τεράστιας ιδεολογικής ισχύος που έχουν συγκεντρώσει οι κοινωνικές ομάδες που συγκαταλέγονται ανάμεσα στους υποστηρικτές του. Η δύναμη αυτή που έχουν συσσωρεύσει, έχει επιτρέψει στις βασικές οριενταλιστικές ιδέες και αντιλήψεις να καταλάβουν μια θέση ανάμεσα σε εκείνες τις πεποιθήσεις που συνθέτουν τον πυρήνα της κυρίαρχης ιδεολογίας του ετερόνομου κοινωνικού παραδείγματος. Σε αυτή την διαδικασία κοινωνικής παραγωγής της «γνώσης», οι οριενταλιστικές ιδέες αφού πρώτα κάνουν τον κύκλο τους στις ανώτερες βαθμίδες της κοινωνικής πυραμίδας και υποβληθούν σε μια διαδικασία οργανικής όσμωσης με τα προνόμια και τα οργανωμένα ταξικά συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, επιστρέφουν ύστερα «αναβαπτισμένες» στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Καταλαμβάνουν πανεπιστημιακές έδρες με άφθονη εταιρική χρηματοδότηση και διεκδικούν την αποτίμηση της «ερευνητικής» δραστηριότητας των «ειδημόνων» του κλάδου ως σημαντική και νευραλγική συνεισφορά στο συνολικό γνωστικό οικοδόμημα των δυτικών επιστημών.