Δύο αιώνες κατακτήσεων των εργαζομένων, στα σκουπίδια-Εντουάρντο Γκαλεάνο

Δύο αιώνες κατακτήσεων των εργαζομένων, στα σκουπίδια-Εντουάρντο Γκαλεάνο

Πηγή: http://mrzine.monthlyreview.org/

Mοντεβιδέο ,23 Ιουλίου 2012

Από το συνηθισμένο του τραπέζι στο Café Brasilero στο κέντρο της πόλης, αφήνοντας το κρύο του νότιου χειμώνα έξω από ένα μεγάλο παράθυρο , ο Εντουάρντο Γκαλεάνο επιμένει ότι ”το μεγαλείο της ανθρωπότητας βρίσκεται στα μικρά πράγματα, στα  καθημερινά πράγματα, σ’ αυτά που γίνονται κάθε μέρα, σε  κάθε τι που  κάνουν οι ανώνυμοι άνθρωποι, αγνοώντας ότι το κάνουν”.

Έτσι, οι απαντήσεις του αναμειγνύονται με τα επεισόδια από το τελευταίο του βιβλίο Los hijos de los días,(”Τα παιδιά της ημέρας”, Απρίλιος 2012) του οποίου οι 366 αληθινές ιστορίες, μία για κάθε μέρα του χρόνου, περιέχουν μεγάλες αλήθειες.

Η συνέντευξη στην Paula Vilella

Οι πολιτικοί ηγέτες που διαχειρίζονται την ευρωπαϊκή κρίση, είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη ρητορική της θυσίας του λαού.

Είναι η ίδια με τη ρητορική των αξιωματούχων του στρατού που διατάσσουν τους  νεοσύλλεκτους να πεθάνουν .Έχει λιγότερη μυρωδιά πυρίτιδας, αλλά όχι λιγότερη βία.Αυτό είναι ένα συστηματικό σχέδιο ,σε παγκόσμιο επίπεδο, που πετάει  δύο αιώνες κατακτήσεων  των εργαζομένων στα σκουπίδια και οδηγεί στην οπισθοδρόμηση την ανθρωπότητα ,στο όνομα της εθνικής διάσωσης. Πρόκειται για ένα κόσμο   που  οργανώνεται για να μας εξειδικεύσει στην εξόντωση των συνανθρώπων.  Και τότε θα προχωρήσει στην καταδίκη της βίας  των φτωχών, της βίας εκείνων που πεθαίνουν από την πείνα. Η άλλη βία, η  αντίστροφη, χειροκροτείται και της απονέμονται   μετάλλια.

Είναι αλήθεια ότι η  «λιτότητα» είναι η μόνη λύση;

Για ποιον; Οι τραπεζίτες που προκάλεσαν αυτή την καταστροφή ήταν και παραμένουν οι αρχιληστές των τραπεζών, που ανταμείφθηκαν με εκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση. . .

Αυτός είναι ένας απατηλός και βίαιος  κόσμος. Η λιτότητα είναι μια παλιά ρητορική στη Λατινική Αμερική. Παρακολουθούμε ένα θεατρικό έργο που έκανε πρεμιέρα εδώ και  το γνωρίζουμε ήδη.

Τα γνωρίζουμε όλα: τις μεθόδους, τις μαγικές συνταγές, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα. . .

Θεωρείτε ότι η εξαθλίωση των ανθρώπων είναι η μεγαλύτερη βία;

Αν υπήρχε ένας πραγματικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, και όχι αυτός που χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για άλλους στόχους, θα χρειαζόταν να γεμίσουμε με αφίσες  όλο τον κόσμο, που θα έλεγαν : “Καταζητούνται : απαγωγείς των χωρών , εξολοθρευτές των μισθών των εργαζομένων, δολοφόνοι των θέσεων εργασίας , διακινητές του φόβου .” Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι γιατί  οδηγούν τους ανθρώπους στην  παράλυση.

Αυτός είναι ένας κόσμος που μας δαμάζει έτσι ώστε να μην εμπιστευόμαστε  το διπλανό μας, έτσι ώστε να βλέπουμε παντού  απειλή και ποτέ υπόσχεση. Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα μας βλάψει, γι αυτό πρέπει να προστατεύουμε  τον εαυτό μας.

Με αυτό τον τρόπο δικαιολογείται η στρατιωτική βιομηχανία , για  να χρησιμοποιήσουμε  το ποιητικό όνομα που δόθηκε στην  βιομηχανία του εγκλήματος .
Είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα  βίας.

 Τώρα, ας γυρίσουμε στην πολιτική της Λατινικής Αμερικής: Οι Μεξικανοί εξακολουθούν να διαμαρτύρονται στους δρόμους για τα επίσημα αποτελέσματα των εκλογών. . .

Η διαφορά σε ψήφους δεν ήταν τόσο μεγάλη και  μπορεί να είναι δύσκολο να αποδειχτεί  ότι  υπήρξε απάτη.

Παρ ‘όλα αυτά, υπήρχε μια άλλη απάτη, μια βαθύτερη και πιο  δυσδιάκριτη , απάτη, η οποία κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στη δημοκρατία: οι απάτες που διαπράττονται από τους πολιτικούς, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας υπόσχονται ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνουν, όταν αναλάβουν την εξουσία. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο  υπονομεύουν την πίστη των νέων γενεών στη δημοκρατία.

Όσον αφορά την ανατροπή του  Φερνάντο Λούγο στην Παραγουάη, είναι δυνατόν να μιλάμε για  πραξικόπημα, εφόσον βασίστηκε στους νόμους της χώρας;

Φυσικά, αυτό που συνέβη στην Παραγουάη είναι ένα ξεκάθαρο πραξικόπημα.

Έγινε πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης του «προοδευτικού ιερέα” όχι για ό, τι είχε κάνει, αλλά για ό, τι θα μπορούσε  να κάνει. Δεν είχε κάνει τίποτα σπουδαίο.Είχε όμως προτείνει μια αγροτική μεταρρύθμιση σε μια χώρα της οποίας ο βαθμός συγκέντρωσης της εξουσίας ,της ιδιοκτησίας της γης, είναι ο υψηλότερος σε όλη τη Λατινική Αμερική, δηλαδή η πιο  άδικη  ανισότητα .Μερικές φορές, επίσης , είχε πάρει θέσεις -διακηρύσσοντας την εθνική αξιοπρέπεια- ενάντια σε  παντοδύναμες πολυεθνικές εταιρίες, όπως η Monsanto και απαγόρευσε την είσοδο ορισμένων  μεταλλαγμένων  σπόρων. . .
Ήταν ένα προληπτικό πραξικόπημα, που έγινε μόνο και μόνο  για την περίπτωση αυτού που θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον

Δεν σας εκπλήσσει που συνεχίζουν να γίνονται όλα αυτά  σήμερα;

Ο κόσμος σήμερα διαρκώς μας καταπλήσσει.

Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έμοιαζαν να έχουν εμβολιαστεί κατά των πραξικοπημάτων, τώρα κυβερνώνται  από τεχνοκράτες,  επιλεγμένους από την Goldman Sachs και άλλες μεγάλες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, που κανένας δεν έχει ψηφίσει.

Ακόμη και στη γλώσσα αντικατοπτίζεται αυτή η πραγματικότητα: Οι χώρες, οι οποίες υποτίθεται ότι είναι κυρίαρχες και ανεξάρτητες, πρέπει να φέρουν σε πέρας τις εργασίες τους , σαν να ήταν παιδιά επιρρεπή σε ανάρμοστη συμπεριφορά, και οι τεχνοκράτες είναι οι καθηγητές που έρχονται για να τους τραβήξουν το αυτί.

http://mrzine.monthlyreview.org/2012/galeano250712.html

 The original interview “Eduardo Galeano: ‘A la basura dos siglos de conquistas’” was published by BBC Mundo on 23 July 2012. Translation by Yoshie Furuhashi.

Ο Eduardo Germán María Hughes Galeano (Μοντεβιδέο, 3 Σεπτεμβρίου 1940), γνωστός ως Εντουάρντο Γκαλεάνο, είναι ένας Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, και μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας.

Η  αναρτηση  απο  εδω

H πώληση της Αγροτικής από κοινούς κλεφτοκοτάδες.

Το φοβερό και τρομερό αντίτιμο από την πώληση της Αγροτικής εκτός από τις δεκάδες απολύσεις είναι το φοβερό ποσό των 95 εκατομμυρίων ευρώ. Αν σκεφθεί κάποιος ότι μόνο τα κώματα των αλητών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν χαρισμένα δάνεια περίπου 270εκατομμύρια ευρώ τότε μπορεί να καταλάβει κανείς ότι κλεφτοκοτάδες διέρρηξαν μέρα μεσημέρι μία στρατηγικής σημασίας τράπεζα. H Αγροτική πουληθηκε για το πε΄ριπου 1/3 των μιζαδανείων του ΠΑΣΟΚουβελι-ΝΔ. 
Η υποθήκευση όλου του αγροτικού κεφαλαίου στα χέρια αδίστακτων μανδαρίνων και εφοπληστών (πχ Βαρδιλογιαννέων) είναι μία ακόμη τραγωδία του ελληνικού λαού…

Ο επόμενος χειμώνας θα είναι ιδιαίτερα βαρύς, και η έλλειψη αγροτικών προϊόντων θα είναι άμεσα  ορατή.

Οι αγρότες μπορούσαν και προμηθευόταν σπόρους και λιπάσματα για τις καλλιέργειες τους,  μετά από ανοιχτά δάνεια με χαμηλά επιτόκια, έστω και αν ήταν ήδη μαυρισμένοι στους μαυροπίνακες των τραπεζιτών. Τώρα η δυνατότητα τους έχει εξαερωθεί πλήρως, οι τραπεζικοί τοκογλύφοι θα οδηγήσουν στην πλήρη κατάρρευση τους αγρότες απομακρύνοντας τους από οποιοδήποτε έσοδο , άρα καλλιέργεια,  άρα πληρωμή προηγούμενων δανείων, συνέπεια  απανωτές κατασχέσεις στον αγροτικό κόσμο και έλλειψη προϊόντων στους πάγκους των λαϊκών.

Κερδισμένοι , μόνο οι πολυεθνικές που έχουν την δυνατότητα να εισάγουν αμφίβολης ποιότητας προϊόντα και να τα τοποθετούν στα ράφια των S/M σε οποιαδήποτε ποιότητα(πχ LIDL κλπ), ο αγροτικός κόσμος έχει ήδη κατασχεθεί, η ζωτικής λειτουργία των αγροτικών κοινοτήτων για την θρέψει της κοινωνίας έχει  εκτελεσθεί..

Το έγκλημα της Αγροτικής έχει τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις, το τίμημα αυτών των γελοίων που διεκπεραίωσαν την “συμφωνία” είναι τόσο ανήθικο όσο και ελάχιστο… κοινώς πολιτικοί κλεφτοκοτάδες,  απένταροι πολιτικά και ηθικά που πρέπει να λογοδοτήσουν με κάθε τρόπο  στην κοινωνία

Αναρτήθηκε από dakrygono

ΑΤΕ, ΤΑ, Παπαδόπουλος κλπ

Έκτακτη και επίκαιρη αναδημοσίευση.
Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1943-1949: Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος τα Τάγματα Ασφαλείας και η «Χ».
Του Λεωνίδα Φ. Καλλιβρετάκη
Ο διορισμός στις 13 Φεβρουαρίου 1969 στη διοίκηση της ΑΤΕ του 76χρονου υποστράτηγου Ν. Κουρκουλάκου προκάλεσε αίσθηση, ιδιαίτερα μετά την «επιθετική» δημόσια προβολή, εκ μέρους του νεοδιορισμένου, της κατοχικής του δράσης ως διοικητή των Ταγμάτων Ασφαλείας Πατρών και σε συνδυασμό με την επίσης δημόσια διαβεβαίωση ότι ο διορισμός του υπήρξε προσωπική επιλογή του Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Οι εντυπώσεις αυτού του διορισμού δεν είχαν ακόμη κοπάσει όταν δύο μήνες αργότερα, στις 25 Απριλίου 1969, δημοσιεύθηκε το Νομοθετικό Διάταγμα 179/69 «περί Εθνικής Αντιστάσεως», το όποιο, μεταξύ των άλλων, προχωρούσε σε μια (έμμεση έστω) αναγνώριση τής «αντιστασιακής» δράσης των ταγματασφαλιτών.

οι απεργίες, το νόημα τους και η χαλυβουργία

Στο  διαλογο  που  με  αφορμη  την  ληξη  της  απεργιας  της Χαλυβουργικης  εχει  με  βιαιο  τροπο ανοιξει  θελω  να  συμβαλω  και  εγω  με  την  σειρα  μου  γι΄ αυτο  και ανεβασω ενα πολυ  ενδιαφερον  αρθρο  απο το  Μπλογκ  Τechie  Chan....


Στη προαιώνια διαμάχη μεταξύ ξερόλα και σταλεγάκια, έχω ταχθεί στο στρατόπεδο του πρώτου, οπότε δεν πρόκειται να κουνήσω το δακτυλάκι μου σε κανένα. Όμως μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον να ασχοληθώ με την έννοια της απεργίας, διότι νομίζω πως εκφράζει έναν τρόπο σκέψης και δράσης που για τα σημερινά δεδομένα είναι αρκετά προβληματικός, περιοριστικός και ξεπερασμένος. Πριν λοιπόν βγάλετε το τόμαχοκ του πολέμου, διαβάστε παρακαλώ προσεκτικά.

Η απεργία, ή η τέχνη του να κρατάς την ανάσα σου
Η απεργία αν το σκεφτούμε λίγο, αποτελεί ένα πολύ περίεργο φρούτο. Και με πολύ συγκεκριμένο φαντασιακό περιεχόμενο. Η άρνηση της εργασίας από τον εργαζόμενο είναι λίγο το αντίστοιχο του γιου του ισπανού φύλαρχου στον αστερίξ που απειλεί να κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει. Παρόλαυτά αποτελεί έναν πολύ δημοφιλή τρόπο αντίστασης. Ας τον δούμε λοιπόν λίγο πιο αναλυτικά.

Με την απεργία, ο εργαζόμενος αρνείται τον καρπό της παραγωγικής του δραστηριότητας. Γιατί αυτό αποτελεί απειλή? Διότι ο κάτοχος κεφαλαίου και ιδιοκτήτης της παραγωγικής μονάδας κερδίζει από την παραγωγική δραστηριότητα των εργαζομένων με την πολυτραγουδισμένη υπεραξία. Ο μαρξούκος εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα μας εξήγησε πως αν εσείς με το να εργάζεστε παράγετε 5 ενώ πληρώνεστε για 2, το 3 που απομένει είναι η υπεραξία που καρπώνεται ο ιδιοκτήτης και διάφοροι άλλοι στην επιχείρηση με παχυλές αμοιβές.
Ήδη με αυτή την περιγραφή έχω ξεφύγει από την κλασική μαρξιανή ανάλυση, διότι στο 19ο αιώνα, ο ιδιοκτήτης/κάτοχος κεφαλαίου και ο μάνατζερ είχαν την τάση ή να ταυτίζονται στο ίδιο πρόσωπο, ή να βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους. Σήμερα αυτά είναι συνήθως πολύ μακριά, πράγμα που δημιουργεί διάφορα προβλήματα (αλλά και ευκαιρίες) που πολλές φορές έχουμε αναφέρει.
Πίσω στην απεργία όμως. Με το να αρνείσαι την εργασία σου, αρνείσαι και την υπεραξία στον καπιταλιστή. Ταυτόχρονα όμως, στα πλαίσια που κι εσύ ζεις από αυτή την εργασία δημιουργείται αμέσως ένα πρόβλημα. Με το να αρνείσαι την εργασία, έχει σημασία να υπολογίσεις ποιος έχει τη μεγαλύτερη ανάσα. Εσύ ή ο καπιταλιστής?

Σε αυτή τη διελκυστίνδα θα πρέπει να δούμε τα όπλα του καθενός. Τι χάνει ο ιδιοκτήτης και τι χάνουν οι εργαζόμενοι. Πόσες αντοχές έχει ο ένας και πόσες ο άλλος. Η τέλεια απεργία είναι η απεργία εκείνη στην οποία οι εργαζόμενοι δουλεύουν από χόμπι. Με το να αρνηθούν την πληρωμή τους, μπορεί να χάνουν το iphone, αλλά κατά τ’άλλα σκασίλα τους. Ανάποδα η άλλη τέλεια απεργία είναι εκείνη όπου ο καπιταλιστής δεν αντέχει να χάσει ούτε μια μέρα όπου η επιχείρησή του δεν θα λειτουργεί.

Λευκή Γυναίκα εθεάθη με Έλληνα!

Πώς φέρονταν οι ντόπιοι στους Έλληνες μετανάστες;

Διάχυτη στη συντηρητική κοινωνία των ΗΠΑ ήταν η άποψη ότι οι Έλληνες είναι ανάξιοι των προγόνων τους. Φτωχοί συγγενείς της δοξασμένης κληρονομιάς. Ανατολίτες, όχι ευρωπαίοι, άξεστοι και αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος του κλέους του αρχαίου πολιτισμού.
Αν πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή θα δούμε ότι οι άνθρωποι που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς άφηναν πίσω μια πατρίδα που η γη της είχε «ζήσει» την εξευτελιστική ήττα από τους Τούρκους (1897), τον Εθνικό Διχασμό, τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την αποτυχία της εκστρατείας κατάληψης της Άγκυρας (με συνέπεια τη Μικρασσιατική Καταστροφή) και δύο Χρεοκοπίες (1893 & 1932)…
Την πείνα της περιόδου και την ανάγκη για εργασία εκμεταλλεύτηκαν οι «ευαγγελιστές» της Γης της Επαγγελίας. Άνθρωποι περιέγραφαν με λαμπρούς και γεμάτους μέλι χαρακτηρισμούς τη ζωή στις ΗΠΑ και τον Καναδά (όπως οι δουλέμποροι δείχνουν βίντεο με πισίνες στους «δικούς μας» μετανάστες). «Στο ψωμί τους βάζουν βούτυρο!» έλεγαν στο ξυπόλητο 15χρονο και η οικογένεια αποχωρίζονταν τους άντρες της. Τα ναύλα είτε τα πλήρωναν κανονικά, είτε τα χρωστούσαν στον μεταφορέα με υποθήκη περιουσία τους (σπίτια ή κτήματα). Αν δεν είχαν περιουσία, τότε υπέγραφαν «σύμβαση εκμετάλλευσης» γινόμενοι πια δούλοι υπό ενοικίαση ή πώληση.
Στο ταξίδι τους  κοιμόντουσαν στο κατάστρωμα, είτε στο κουφάρι του πλοίου. Συνωστισμένοι, άπλυτοι επί 30 σχεδόν μέρες ταξίδευαν στη θάλασσα που πολλοί από αυτούς πρώτη φορά έβλεπαν (με αποτέλεσμα πολλούς εμέτους και αρρώστιες).



Φθάνοντας στον κόλπο που στέκει το «νεανικό» τότε Άγαλμα της Ελευθερίας, κοίταζαν και χαιρετούσαν ενεοί τους πελώριους ουρανοξύστες. Η Α’ και Β’ Θέση αποβιβάζονταν για έλεγχο χαρτιών ενώ η Θέση Deck έμπαινε σε πλοιάριο για το… Έλλις Άιλαντ.
Το Έλλις Άιλαντ ήταν το νησί στο οποίο στεγαζόταν οι εγκαταστάσεις υποδοχής των μεταναστών. Ιατρικός έλεγχος. Έλεγχος πολιτικών φρονημάτων. Οι άρρωστοι επέστρεφαν «με το ίδιο εισιτήριο», ενώ το ίδιο γινόταν και σε εκείνους για τους οποίους αντιλαμβάνονταν ότι ήταν θύματα δουλεμπόρου. Οδυρμοί, αυτοκτονίες αλλά και δάκρυα χαράς στα μάτια των Ελλήνων, Ιταλών, Πολωνών κ.ο.κ. μεταναστών.

«Λευκή Γυναίκα εθεάθη με Έλληνα!»
Σοκαριστικός ο τίτλος του άρθρου εφημερίδας της εποχής, όπως μας μεταφέρει ο Έλληνας ομογενής από το Ντιτρόιτ κος Dan Georgakas. Προκαλεί η άποψη ότι στα τέλη του 19ου και στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, οι Έλληνες δεν κατατάσσονταν στους «λευκούς»! Θεωρούνταν, όπως προκύπτει απ’ τα δημοσιεύματα και τις μαρτυρίες της περιόδου, Ανατολίτες και μη Ευρωπαίοι. Αυτό μη σας λυπεί διότι την ίδια αντιμετώπιση επιφύλασσαν οι Αμερικάνοι για όλους τους νοτιοευρωπαίους.
Σε πολλές περιοχές επιβάλλονταν οι «κανόνες» που εφήρμοζαν στους αφροαμερικάνους ή αλλιώς τους «νέγρους», όπως επιτιμητικά τους αποκαλούσαν. Στους κινηματογράφους η πλατεία ανήκε στους λευκούς, ενώ ο «γυναικωνίτης» (το πατάρι) στους νέγρους και στους μη λευκούς (Έλληνες, Ιταλούς κ.ο.κ.).
Μα πώς γίνεται; Το δέρμα μας δεν το έβλεπαν; Ο χαρακτηρισμός «λευκός» δεν απευθυνόταν στο δέρμα και το χρώμα του, αλλά στην κοινωνική τάξη- αντίληψη. Οι βορειοευρωπαίοι, για παράδειγμα, θεωρούνταν λευκοί. Το αστείο είναι φορείς της εν λόγω προκατάληψης ήταν οι εξαμερικανισμένοι Ιρλανδοί που είχαν προηγηθεί ως μεταναστευτικό κύμα και είχαν αφομοιωθεί απ’ την Βορειοαμερικανική κοινωνία των ευγενών προτεσταντών. Οι Ιρλανδοί οι οποίοι υπέστησαν την ίδια διάκριση θεωρούμενοι απ’ τους ντόπιους ως «μη λευκοί»! Είναι ακριβώς, όπως στο ρεπορτάζ που ένας Σύριος μιλά για ληστεία που του έκαναν στο μαγαζί του στο κέντρο της Αθήνας και ζητά εδώ και τώρα να φύγουν οι Μπαγκλαντεσιανοί και οι Πακιστανοί!;! Όπως μια φίλη Ρωσίδα που έχει απηυδήσει με τους Αλβανούς κ.ο.κ..

Την απέχθεια αυτή την σημάδεψε το μένος της Κου-Κλουξ-Κλαν (ΚΚΚ), της περίφημης ρατσιστικής οργάνωσης, που έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια πέραν από τους ανθρώπους μαύρου δέρματος και… στους Έλληνες. Πυροβολισμοί, εμπρησμοί και άλλες κορυφώσεις έγραψε η ιστορία αυτής της «σχέσης».
Ο τρόπος διαβίωσης των Ελλήνων ήταν όπως σχεδόν βλέπουμε σήμερα τους μετανάστες στη χώρα μας. Αλλά ακριβώς, όπως και σήμερα, οι μετανάστες θεωρούνταν πηγή μόλυνσης. Κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Εκεί μας κόλλησαν το «filthy Greeks», δηλαδή «βρωμοέλληνες». Η επαίσχυντη συμπεριφορά θωρούνταν σε μαρκίζες εστιατορίων, όταν οι Έλληνες έκαναν τα πρώτα βήματα στην εστίαση, αναγράφοντας «All American. No rats. No Greeeks» (εδώ, σελ. 22). Μετάφραση; «Αμιγές Αμερικάνικο. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες». Ακριβώς σαν το πιο πρόσφατο «Απαγορεύονται οι Έλληνες και τα σκυλιά!» που λέγεται για τη Γερμανία και το δικό της ρατσισμό.
Σε αυτά προσθέστε και μια έλλειψη διάθεσης από τους Έλληνες να μάθουν Αγγλικά και να ενταχθούν στην κοινωνία «υποδοχής», πράγμα που στηλιτεύονταν από τους Αμερικάνους. Μαζεύονταν μαζί στα καφενεία τους και μιλούσαν πολιτικά μεταξύ τους πίνοντας και τζογάροντας. Πράγματα ασυνήθιστα για τον συντηρητικό Βορειοαμερικάνο.
Στα εργασιακά; Όπως λέει ο καθηγητής κος D. Georgakas, όταν πρωτοσυστάθηκαν εργατικά συνδικάτα στους μύλους της Ουάσινγκτον, οι Έλληνες αποκλείστηκαν απ’ τις κεντρικές οργανώσεις ως μη λευκοί. Έτσι, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους σχημάτισαν εργατικό συνδικάτο με τους Τούρκους και τους Αλβανούς μετανάστες.
Οι πόλεμοι του πρώτου μισού του αιώνα σφυρηλάτησαν «σκληρές» καρδιές στους Έλληνες δίνοντας μέσα από το πρίσμα των εχθροπραξιών και απ’ τα στατιστικά που αναφέραμε παραπάνω, την εντύπωση ενός έθνους μιλιταριστών και αμοραλιστών. Όπως οι σύγχρονοι Έλληνες θεωρούν φυλές που έρχονται από περιοχές που οι Αμερικανοί φρόντισαν να εκδημοκρατίσουν, όπως το Αφγανιστάν.
Επιστέφοντας στην εργασιακή συμπεριφορά και οργάνωση οι Έλληνες έδειξαν ένα μεικτό πρόσωπο. Από τη μία πρωτοστάτησαν ή συμμετείχαν σε συνδικάτα και αγώνες, όπως αναπτύσσονται στο βιβλίο  ενός άλλου Dan Georgakas (και εδώ), Έλληνα αναρχικού αυτήν τη φορά.
Από την άλλη, όμως, χρησιμοποιήθηκαν ως απεργοσπάστες όπου η εργοδοσία εύρισκε ανθρώπους που θα ρίσκαραν ώστε να κερδίσουν τα ως προς το ζην. Χαρακτηριστικό ήταν το πογκρόμ που υπέστη η Ελληνική κοινότητα της Νότιας Ομάχα (South Omaha- 1909), πληθυσμού γύρω στους 2.000. Δεν ήταν τα μόνα κρούσματα διωγμών που συνέβησαν εις βάρος των ομοεθνών μας τη δύσκολη εκείνη εποχή. Νιου Χαμσάιρ- 1906, Σικάγο 1907, Γουάιτ Πάιν-1908 κ.α.. Μάλιστα σε ένα συμβάν στην Ουάσινγκτον, Αμερικάνοι έβαλαν Έλληνες σε πλοιάριο και τους είπαν να μην επιστρέψουν γιατί θα πυροβοληθούν…

Τα φθηνά χέρια των Ελλήνων τους έφερναν στις δουλειές και ελέω Μεγάλης Ύφεσης (1929) οι Αμερικάνοι «στενεύονταν» στο καρεκλάκι του σοφρά της ανεργίας. Αλλά κατηγορούσαν τους Έλληνες ότι τους έπαιρναν τις δουλειές στις οποίες την ίδια ώρα οι Αμερικάνοι δεν ήθελαν να εργάζονται θεωρώντας τες κατώτερες και ευτελείς. Όπως δηλαδή, τώρα κατηγορούμε τους μετανάστες για το ότι δεν βρίσκεις δουλειά σε οικοδομή, αλλά ο φραπέ πήγαινε σύννεφο.
Βέβαια, για την εικόνα του μιλιταριστή απεργοσπάστη ευθύνη κυρίαρχη έχουν και τα ΜΜΕ που αναπαρήγαγαν το στερεότυπο την ίδια ώρα που (το «μεικτό» πρόσωπο των Ελλήνων) συμμετείχαν σε διαμαρτυρίες εναντίων εργοδοτών που χρησιμοποιούσαν απεργοσπάστες (βλ. εδώ – σελ. 209 και  εδώ). Καθίσταται σαφές ότι κάθε γενίκευση είναι εξ ορισμού λανθασμένη.
Επιστρέφοντας στην South Omaha, η χρήση Ελλήνων ως απεργοσπάστες σε κινητοποίηση των κατοίκων της περιοχής εξόργισε τον κόσμο. Σε μια ένταση που δημιουργήθηκε συνέπεια αντίδρασης των εργαζομένων, ένας αστυνόμος (Εντ Λόουρι) δολοφονείται από Έλληνα απεργοσπάστη (Γιάννης Μουσουρίδης). Τότε ξεσπά λυντσάρισμα σε όποιον Έλληνα κινούνταν στην πόλη και εμπρησμοί των ιδιοκτησιών (κατοικιών και καταστημάτων) των ομοεθνών μας. Λεπτομέρειες μας παρέχει ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής John G. Bitzesεδώ για το πως προστατεύτηκαν οι συμμετέχοντες, για την καλή τύχη του Ι. Μουσουρίδη και την… κακή τουΝικόλα Τζιμίκα που δολοφονήθηκε μάλλον ως οφθαλμός αντί του οφθαλμού του αστυνόμου.
Τα γεγονότα της South Omaha αναπαρήγαγαν τα μέσα της εποχής με τρόπο που ερέθιζε το ρατσιστικό ένστικτο, τον φόβο και το μίσος (σας θυμίζει τίποτα;) κατά των Ελλήνων. Αποτέλεσμα ήταν πολύ σύντομα να έχουμε προβλήματα πογκρόμ σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ, όπως το Κάνσας Σίτυ (Κάνσας) και το Ντέιτον (Οχάιο).


Τι έλεγε ο Τύπος της εποχής; (παράθεση από τον Ιό):
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ. Ξεφυλλίζοντας τις ομογενειακές εφημερίδες της εποχής, διαπιστώνει κανείς ότι τα ρατσιστικά στερεότυπα σε βάρος των ελλήνων μεταναστών αφθονούσαν στις στήλες του αμερικανικού τύπου, με θεματολογία που παρουσιάζει εκπληκτικές αναλογίες με όσα γράφονται κι ακούγονται σήμερα στην Ελλάδα για τους Αλβανούς συμπολίτες μας. Πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό που αποδίδεται στους Ελληνες, έτσι γενικά, είναι η υψηλή εγκληματικότητα. Καθρέφτης της σχετικής αρθρογραφίας μπορεί να θεωρηθεί η τακτική στήλη “Ελληνες εν Αμερική” του “Ελληνικού Αστέρος” του Σικάγου, που περιείχε ως επί το πλείστον αναδημοσιεύσεις από τον τοπικό τύπο διάφορων περιοχών: σε σύνολο 149 ειδήσεων που δημοσιεύθηκαν στις 12 πρώτες εβδομάδες του 1909, οι 78 (ποσοστό 52,3%) αφορούσαν πραγματικά εγκληματικά περιστατικά με δράστες Ελληνες μετανάστες ενώ άλλες 16 (10,7 %) ασχολούνταν με παρεμφερείς κατηγορίες που -λανθασμένα ή `φουσκωμένα’- τους απευθύνθηκαν. Ακολουθεί επιλογή από χαρακτηριστικά δημοσιεύματα της εν λόγω στήλης.
ΤΣΑΝΤΑΚΗΔΕΣ. “Η εν Φιλαδελφεία της Πενσυλβανίας συνάδελφος `Ημερολόγιον’ γράφει ότι συνελήφθη ο Ελλην Βουζάνης, κατηγορούμενος ότι κατέριψε χαμαί μίαν Αμερικανίδα με τον σκοπόν να της αφαιρέσει τα διαμαντικά και τα πολύτιμα αυτής ενώτια” (15/1/1909).
ΒΙΑΣΤΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ. “Επίθεσις Ελληνος κατά μικράς αμερικανίδος. Εν Πουέβλω της πολιτείας Κολοράδου κατά την εκεί συνάδελφον `Chieftain’ συνελήφθη ο Ελλην Ιωάννης Σωτηρίου, διότι νύκτα τινά μεθυσμένος ών κατεδίωξε μικράν τίνα Αμερικανίδα. Εις τας φωνάς της παιδίσκης προσέτρεξαν κλητήρες, οίτινες συνέλαβον τον μεθυσμένον ομογενή, όν οδήγησαν εις το κρατητήριον, όπου την επομένην κατεδικάσθη εις πρόστιμον 100.000 δολλαρίων και τα έξοδα παρ’ όλας τας διαμαρτυρίας του ότι ουδέν κακόν διεννοείτο και ότι η μικρά Αμερικανίς ωμοίαζε τα μέγιστα προς την εν τη γενετείρα διαμένουσαν αδελφήν του” (5/2/1909).

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ ΑΝΗΛΙΚΩΝ. “Κατά την εν Μέμφιδι της πολιτείας Τεννεσή συνάδελφον `Scimiter’ συνελήφθησαν οι Ελληνες Ηλίας και Νικόλαος Καλαμούζος, κατηγορούμενοι επί παραβάσει του περί μεταναστεύσεως νόμου δια της εισαγωγής ενταύθα Ελληνοπαίδων ανηλίκων, ούς ετοποθέτουν ως υπαλλήλους εις στιλβωτήρια υποδημάτων, λεγόντες και διαβεβαιούντες ενόρκως προ των μεταναστευτικών αρχών ότι οι εισαγόμενοι Ελληνόπαιδες ήσαν συγγενείς των” (19/2/1909).
ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΕΣ. “Την φρικώδη κατάστασιν των Ελλήνων αναγιγνώσκομεν εν τη Δέμβερ του Κολοράδου συναδέλφω `Νέα’. Κατά την συνάδελφον ταύτην, ήτις δημοσιεύει εν πλάτει την έκθεσιν του εκεί αστυϊάτρου, 800 Ελληνες ζώσιν υπό τους χειρίστους της υγιεινής και ανθρωπότητος κανόνας. Η αστυνομία εύρε περί τους 25 Ελληνας κοιμωμένους και διαιτωμένους εις έν στενότατον δωμάτιον. Αμέσως η αστυνομία εξεδίωξε τούτους εκείθεν και απελύμανε καταλλήλως το δωμάτιον τούτο, εξ ού ηπειλείτο η υγεία και του περιοίκου πληθυσμού. Ενεκα τούτου η συνάδελφος επιτίθεται δριμύτατα κατά των Ελλήνων, λέγει δ’ ότι εκ της ελεεινής τούτων υγιεινής καταστάσεως απειλείται η υγεία όλης της πόλεως” (5/3/1909).
ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ. “Δεν είνε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, καθ’ ήν συμβαίνει ομογενείς να εργάζωνται ως ανταπεργοί. Τούτο είνε κάκιστον, διότι όχι μόνον μισητοί μεταξύ των άλλων ανθρώπων γενόμεθα, αλλά ενεργούμεν και καθ’ ημών αυτών, ενώ εκ του άλλου άι διάφοροι Αμερικανικαί εταιρείαι μας μεταχειρίζονται ως όργανα, η δε ζωή μας διατρέχει τον έσχατον των κινδύνων” (29/1/1909).
ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΙ. “Ετερον κρούσμα σωματεμπορίας μας έρχεται από την πόλιν Κάνσας της πολιτείας Μιζούρι, κατά την εκεί συνάδελφον `Αστήρ’. Ενεκα τούτων οι επί της μεταναστεύσεως επόπται ήρξαντο σταυροφορίαν κατά των Ελλήνων, ενώ άι Αμερικανικαί εφημερίδες πλάσσουσι διαφόρους φανταστικάς ιστορίας, αίτινες γράφονται επί το τραγικώτερον προς εξερέθισιν των Αμερικανών κατά των Ελλήνων. Το βέβαιον είναι ότι τοιαύτα κρούσματα συμβαίνουσιν, αλλ’ είναι όντως πολύ άδικον να μέμφεται ολόκληρος ο Ελληνικός πληθυσμός δια την παρανομίαν δύο ή τριών Ελλήνων ιδιοκτητών στιλβωτηρίων” (1/1/1909).



Φεστιβάλ Τορόντο- Καναδάς
Θέλετε σουβλάκι και πίτες ωραία ψημένες από Καναδούς; Καλωσορίσατε στο Τορόντο του Καναδά. Εδώ κάθε χρόνο και προς τιμήν των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν βάναυσα από την πόλη, με εμπρησμούς και απείρου… μίσους σκηνές, πραγματοποιείται κάτι σαν φεστιβάλ με παραδοσιακές Ελληνικές λιχουδιές, όχι τόσο για τον εξευγενισμό των Καναδών αλλά κυρίως ως αντιρατσιστική πρωτοβουλία συμφιλίωσης και ανθρωπισμού.
Τότε, γύρω απ’ το 1918 (λίγο νωρίτερα για την ακρίβεια) ο Εθνικός Διχασμός επηρέασε την εικόνα των Ελλήνων στο εξωτερικό (;!;). Η μη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε εκληφθεί από τους Καναδούς, εν προκειμένω, ως υπεκφυγή. Την ώρα που Καναδοί στρατιώτες άφηναν τις οικογένειές τους για να πολεμήσουν στο πλευρό της Ανάντ.
Η επιστροφή των στρατιωτών βρήκε τους Έλληνες να έχουν κυριαρχήσει στο εμπόριο και να έχουν διεισδύσει στα οικονομικά του Τορόντο με καταστήματα, εστιατόρια κ.λπ.. Αυτό δεν άρεσε στους βετεράνους που με τα χούγια του πολέμου στο σώμα τους αναζητούσαν ελπίδα στη χώρα τους. Το ποτήρι έσταξε τον Αύγουστο του 1918 όταν βετεράνοι και απλοί πολίτες (γύρω στους 20.000) επιτέθηκαν σε ό,τι υπήρχε ελληνικό και δεν άφησαν εστιατόριο για εστιατόριο. Σχεδόν τέσσερεις μέρες οδομαχίες έλαβαν μέρος με τελικό αποτέλεσμα σωματικές βλάβες Ελλήνων (μεταξύ αυτών γυναίκες και παιδιά) και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές.
Αυτά τα γεγονότα είναι, λοιπόν, η αφορμή που το Τορόντο κάθε χρόνο μυρίζει γύρο. Αυτόν τον βίαιο Αύγουστο (Violent August).



Συμπεράσματα:
Σε αυτήν τη μακροσκελή αναφορά προσπαθήσαμε να δώσουμε ένα περίγραμμα τόσο των συμπεριφορών των Ελλήνων μεταναστών όσο και των διακρίσεων τις οποίες υπέστησαν στις αρχές κυρίως του προηγούμενου αιώνα μας.
Ειλικρινή επιθυμία μας ήταν να αντιληφθούμε ότι την εγκληματικότητα δεν πρέπει να την εντοπίζουμε στα Έθνη αλλά στα άτομα. Σε κάθε χρονική στιγμή, όπως είδατε, την εγκληματικότητα την «παράγουν» άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Όπως εύστοχα αναφέρει η Έκθεση Wickersham (Τόμος 13, σελ. 69), η συγκέντρωση πολλών αντρών, νέων και χαμηλής καλλιέργειας σε γκετοποιημένες συνθήκες είναι κάποιοι από τους λόγους.
Το αντίδοτο στην αύξηση των πιθανοτήτων παραβατικότητας φέρνει η ισορροπία στη σύνθεση αντρών-γυναικών, η μόρφωση, η εκμάθηση της γλώσσας υποδοχής και άλλες ενέργειες που ωθούν σταδιακά σε αφομοίωση των «ξένων» στη νέα τους πατρίδα.
Η ισορροπία αυτή επέρχεται σταδιακά μετά την Μικρασιατική Καταστροφή όταν άρχισαν περισσότερες Ελληνίδες να περνούν τον Ατλαντικό. Χαρακτηριστική είναι η μείωση της εγκληματικότητας των παιδιών των μεταναστών. Ακόμη πιο μικρή (πάντα σε σχέση με εκείνη των ντόπιων) εκείνη των παιδιών των παιδιών των πρωτο-μετανταστών. Η αφομοίωση εξομαλύνει σχέσεις και συμπεριφορές. Σε σημείο μάλιστα που πολλοί από τους τωρινούς ομογενείς Έλληνες των ΗΠΑ να δυσανασχετούν με την αύξηση της μετανάστευσης στη χώρα του Θείου Σαμ…
Η διάκριση μεταξύ Βορρά-Νότου για τους κατοίκους της Ευρώπης δεν συναντιόταν μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε άλλες Αγγλοσαξονικές χώρες. Η Αυστραλία, λόγου χάρη, έστειλε απεσταλμένο στην Ευρώπη για να ανακοινώσει τη μείωση των μεταναστών που θα δέχεται από Ελλάδα (και άλλες χώρες του Νότου) και την προτίμηση προς χώρες όπως η Γερμανία (και άλλες χώρες του Βορρά). Στις εφημερίδες της Εθνικής Βιβλιοθήκης θα βρείτε τα σχετικά δημοσιεύματα.
Η αντίληψη του κόσμου για τον «Έλληνα» άλλαξε όταν ειπώθηκε το ΟΧΙ από τον Ελληνικό Λαό ο οποίος χίμηξε στον άνισο αγώνα κατά της Ιταλικής και μετά της Γερμανικής πολεμικής μηχανής. Στον αγώνα της αξιοπρέπειας (και όχι του ρεαλισμού). Τότε και μόνον τότε το να αποκαλείσαι Έλληνας αποτέλεσε στοιχείο αυτοσεβασμού (εδώ 7η παράγραφος πριν το τέλος).
Απαραίτητη φαίνεται, επίσης, να είναι η ύπαρξη μεταναστευτικής πολιτικής (τί είπα τώρα;). Πολιτική που θα κινείται μακριά από τη “χρήση” των μεταναστών για λόγους εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας από πατριδοκάπηλους και Κάλαχαν. “Χρήση” που επιδεινώνει τη ροπή προς το έγκλημα μιας και ο μηδενισμός οδηγεί σε συμπλέγματα που κάποια φορά μπορεί να εκδηλωθούν παραβατικά. Αλλά μια Πολιτική σύμφωνη με τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και αποφασιστική (με την καλή την έννοια).
Το συμπέρασμα, λοιπόν, από αυτό το κείμενο είναι ότι το «άθλημα» της καλλιέργειας και τηςαξιοπρέπειας είναι αυτό που δίνει αυθυπαρξία στη γη τούτη και καμιά εθνοτική ταμπέλα. Δεν είσαι «ψηλός» επειδή είσαι Έλληνας ή Λιθουανός, αλλά επειδή στέκεσαι στη γη ως προσωπικότητα.Δύσκολο αλλά αληθές.
Πηγη:www.tvxs.gr

~~~

Πηγή  ”κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό” –> εδώ

Την εποχή εκείνη η επιστήμη της ντοπας έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη

http://tvxs.gr/news/blogarontas/me-thymatai-kaneis 
Δεν είναι τυχαίο πως όλα τα γυναικεία παγκόσμια ρεκόρ που σημειώθηκαν τότε στο στίβο μέχρι και τα 800 μέτρα, παραμένουν μέχρι σήμερα ακατάρριπτα.Δυστυχώς οι πολιτικές σκοπιμότητες εκατέρωθεν,είχαν ως αποτέλεσμά την μη συμμετοχή όλων αυτών των σούπερ αθλητριών σε δυο ολυμπιάδες ,στερώντας την ανθρωπότητα από την ευκαιρία να διαπιστώσει ποιανού οι  ουσίες είναι οι αποτελεσματικότερες.
Δεν είναι κοινό μυστικό πως την εποχή εκείνη η επιστήμη της ντοπας έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη ,το ίδιο φυσικά και τα ντόπινγκ σκάνδαλα και στις δυο πλευρές του τείχους. Όλα αυτά όμως θα αποτελούσαν μια κακιά ανάμνηση για την πολυαναμενόμενη  ολυμπιάδα της Σεούλ.
Το τι θα μπορούσε να συμβεί σ’ εκείνη την ολυμπιάδα ,μας το ειχαν προϊδεάσει τα δυο παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου που προηγήθηκαν. Εκεί οι ανατολικογερμανίδες με μπροστάρισα  την κοκαλιάρα turbo-Κοχ ,έδειξαν τα οπισθία τους στις τροφαντές αμερικανίδες οι οποίες όμως κράτησαν το καλύτερο για τη Σεούλ.
Η πρώην Ανατολική Γερμανία ήταν ίσως το λαμπρότερο παράδειγμα κράτους -προς αποφυγή- μετά τις ΗΠΑ ,για το όριο που μπορεί να φτάσει για καθαρά πολιτικούς σκοπούς, η πρακτική του: Yπηκόου πειραματόζωου. Δεν ήταν μόνο οι αθλήτριες του στίβου, αλλά και αυτές της κολύμβησης, οι οποίες σάρωναν το ένα μετάλλιο πίσω από το άλλο κολυμπώντας πρώτα, πριν από κάθε αγώνα ,σε μια πισίνα γεμάτη με χάπια και αναβολικά.
Μπορεί οι ολυμπιακοί της Μόσχας να απέδειξαν περίτρανα στον άφωνο δυτικό κόσμο,πως πίσω από το τείχος δεν κατοικούσαν τέρατα με δυο κεφάλια και τρία πόδια,αλλά η προπαγάνδα μεταξύ του υπαρκτού και του κανονικού καπιταλισμού δε θα μπορούσε να είχε βρει καλύτερο πεδίο εφαρμογής από τον αθλητισμό.
Το 1988 ολόκληρη η ανθρωπότητα περίμενε με αγωνία την κόντρα των καλύτερων αθλητριών .μέχρι φυσικά να επιτραπούν κάποτε και με την βούλα του νόμου όλες οι απαγορευμένες ουσίες ,τα βιονικά μέλη και τα γενετικά πειράματα,που έβγαλε ποτέ ο γυναικείος στίβος. Το τραγικό άστρο της Φλορενς Γκρίφιθ (Flo-Jo χαϊδευτικά) ήταν αυτό που έλαμψε επισκιάζοντας οτιδήποτε άλλο ,ακόμα και τους άντρες συναθλητές της που μονοπωλούσαν μέχρι τότε τα κουλουάρ. Αποδείχτηκε τελικά “ο μαύρος σίφουνας” που έσωσε την φήμη εκείνων των ολυμπιακών από την ολοκληρωτική κατάρρευση.
Η Flo -Jo αφού είδε και απόειδε να τρώει την σκόνη των αντιπάλων της τερματίζοντας τριτοτέταρτη,αποφάσισε τότε να κάνει και αυτή το μεγάλο βήμα προς την εφήμερη δόξα και τα βιβλία της ιστορίας.Το πανέμορφο αυτό κορίτσι με τα περίεργα νύχια και το έντονα μακιγιαρισμένο πρόσωπο,παρουσιάστηκε σχεδόν αγνώριστο εκείνη την χρονιά. Το κορμί της είχε κερδίσει σε μυική μάζα ,ενω το πρόσωπο της είχε απεμπολήσει τα γυναικεία του χαρακτηριστικά. Τα απίστευτα παγκόσμια ρεκόρ που σημείωσε ,ίσως να σπάσουν όταν κάποτε βρεθεί μια καινούρια Balco να δείξει τον δρόμο στον πολυεθνικό πρωταθλητισμό των εκατομμυρίων δολαρίων.
Οι κακές γλώσσες λένε πως εξ’ αιτίας του σκανδάλου με τον ντοπαρισμένο big Ben Johnson ,η ΔΟΕ αποφάσισε να κάνει τα στραβά μάτια στα δεκάδες-εκατοντάδες περιστατικά ντοπαρίσματος ,ειδάλλως το αρχαίο πνεύμα αθάνατο και η υπερ-καλλιεργημένη ευγενής άμυλα, θα κατέληγαν στα αζήτητα της ιστορίας.
Ως αντάλλαγμα, η Flo-JO αποσύρθηκε από τους στίβους με την ίδια ταχύτητα που έσπαγε το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Το ολυμπιακό παραμύθι είχε δράκο στο τέλος. Δυστυχώς για την ίδια, η προσπάθεια της να επιστρέψει στους αγώνες της πατρίδας της οχτώ χρόνια μετά ,δεν καρποφόρησε. Βρηκε τραγικό θάνατο από “παθολογικά” αίτια σε ηλικία μόλις 36 ετών.
Ο θάνατος της σηματοδότησε ταυτόχρονα και τα βιολογικά όρια της ιδρωμένης προσπάθειας για πιο ψηλά,πιο μακριά, πιο γρήγορα .Τον πήχη που όταν υπερπηδήσει η ματαιοδοξία του “I m the best” ,δεν υπάρχει επιστροφή. Η κατάληξη της όμορφης Flo -Jo, γρήγορα σκεπάστηκε από τις πατριωτικές κραυγές των αμερικανών που εμψύχωναν τον “πάπια” Μ. Johnson ,στην άνιση μάχη του με το χρονόμετρο στο ολυμπιακό στάδιο της Ατλάντα .

…όστις ερωτηθείς εδήλωσεν ότι ουδέν έχει να είπει

Ο Ηλίας Νικολακόπουλος κάνει λόγο για περισσότερους από 3000 εκτελεσμένους στον Εμφύλιο.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=508484
Προφανώς εννοεί τους εκτελεσμένους «συμμορίτες» στο διάστημα 1946-49.
Πέρα όμως από τις πολιτικές, δικαστικές και κοινωνικές πλευρές των εκτελέσεων, υπάρχει και μια ακόμα πλευρά, η λιγότερο ίσως σημαντική: η πλευρά της γραφειοκρατίας.
Όλες οι εκτελέσεις καλύφτηκαν γραφειοκρατικά με τον ίδιο τρόπο – σχεδόν με τις ίδιες λέξεις και φράσεις. Οι «εκθέσεις εκτελέσεως» δημοσιευόντουσαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με αποτέλεσμα να αποτελούν σήμερα ένα μοναδικό αρχειακό υλικό.
Από το βιβλίο «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια…» της σειράς «ΒΗΜΑ μαρτυρίες», 2010, σε επιμέλεια Β.Β. Βαρδινογιάννη, αντιγράφω (σελ. 151):

2 Σεπτεμβρίου 1947, ΦΕΚ 45, Αριθ. 137

Έκθεσις εκτελέσεως καταδικαστικής

εις θάνατον αποφάσεως

Εν Αιγίνη, σήμερον την 19^ην του μηνός Ιουνίου του χιλιοστού εννεακοσιοστού τεσσαρακοστού εβδόμου (1947) έτους, ημέραν Πέμπτην και ώραν 5 π.μ., ημείς, ο παρά Πλημ/δίκαις Αντιεισαγγελεύς Χρ. Μάλφας, ορισθέντες υπό του κ. Εισαγγελέως των εν Πειραιεί Πλημ/δικών όπως παραστώμεν κατά την εκτέλεσιν της υπ’ αριθμ. 35 και από 16^ης Νοεμβρίου 1945 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων, δι’ ης κατεδικάστη εις την ποινήν του θανάτου ο Ευθύμιος Κωσκολέτος του Γεωργίου, γεννηθείς και κατοικών εν Μπούση της επαρχίας Κορινθίας, ετών 45, γεωργός και Χριστιανός Ορθόδοξος, κηρυχθείς ένοχος φόνου και ήδη κρατούμενος εις τας ενταύθα Φυλακάς Αιγίνης, παραλαβόντες και τον Δικαστικόν Γραμματέα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιώς Παναγ. Φωκάν μετέβημεν εις τον τόπον της εκτελέσεως «Τούρλος» (Β’ Οχυρόν) της Κοινότητος Μεσαγρού Αιγίνης, ένθα παρίσταντο ο ιερεύς των Φυλακών Αιγίνης, Κων/νος Κανάκης, ο ιατρός (Ανθυπίατρος) Εμμαν. Οικονομίδης και ο Πρόεδρος της Κοινότητος Μεσαγρού Αιγίνης Δημήτριος Μπόγρης. Προσαχθείς ο εις θάνατον καταδικασθείς Ευθύμιος Κοσκολέτος του Γεωργίου, περί της ταυτότητος του οποίου εβεβαιώθημεν υπό του Αρχιμανδρίτου Κων/νου Κανάκη και του επί κεφαλής εκτελεστικού αποσπάσματος, Ταγματάρχου Βασιλείου Παπαδημητροπούλου, αλλά και εξ αυτού του ιδίου καταδίκου, όστις ερωτηθείς εδήλωσεν ότι ουδέν έχει να είπη.
Μεθ’ ό, τοποθετηθέντος του καταδίκου έναντι του εκτελεστικού αποσπάσματος ανεγνώσθη υπό του Γραμματέως εις επήκοον όλων των παρισταμένων η ρηθείσα υπ’ αριθμ. 35/45 απόφασις του Δικαστηρίου των εν Ναυπλίω Συνέδρων και εξετελέσθη υπό του εκτελεστικού αποσπάσματος δια τυφεκισμού, θανατωθέντος του καταδίκου και διαπιστωθέντος του θανάτου του υπό του ιατρού.
Εφ’ ώ συνετάγη η παρούσα, ήτις αναγνωσθείσα και βεβαιωθείσα υπογράφεται.

Ο Αντιεισαγγελεύς Πλημ/δικών                           Ο Δικ. Γραμματεύς

ΧΡ. ΜΑΛΦΑΣ                                                      Π. ΦΩΚΑΣ

*
Οι εκθέσεις εκτελέσεως από τα ΦΕΚ 371 καταδίκων της περιόδου 1945-1949, όπως περιέχονται στο βιβλίο που αναφέρθηκε, είναι σχεδόν πανομοιότυπες, με μόνο τα ονόματα των εκτελεσθέντων και των συμμετεχόντων να αλλάζουν.
Εύλογα προκύπτει ότι η νομιμοποίηση της κρατικής βίας στη σκληρότερη δυνατή έκφρασή της, την αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής, επιχειρείται με τη μετατροπή του νόμιμου φόνου σε τελετουργία με προκαθορισμένους και απαράβατους όρους, οι οποίοι ολοκληρώνονται με την ίδια την «έκθεση» που τους περιγράφει. Οι όροι αυτοί, προφανώς, δεν εφευρέθηκαν κατά την έναρξη ή τη διάρκεια του Εμφυλίου, αλλά αποτελούν προϊόν της μακρόχρονης εμπειρίας του Ευρωπαϊκού πολιτισμού επί του θέματος.
Η διαδικασία της εκτέλεσης είχε τα εξής σταθερά χαρακτηριστικά:

• Η εκτέλεση γινόταν πάντοτε πρωινές ώρες, όλες τις μέρες πλην Κυριακής.
• Παρίσταντο: Εκπρόσωπος της Εισαγγελίας και Δικαστικός Γραμματέας. Ένας ιερέας (των Φυλακών ή τοπικός). Ο δήμαρχος ή ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας ή αντιπρόσωπός τους.
• Βεβαιωνόταν η ταυτότητα του εκτελεσμένου με ερώτηση προς τον ιερέα, τον επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος και τον ίδιο τον κατάδικο.
• Ρωτούσαν τον κατάδικο αν έχει να πει κάτι και αυτός απαντούσε (σύμφωνα με όλες τις εκθέσεις εκτέλεσης) ότι ουδέν είχεν να είπη.
• Έφερναν τον κατάδικο μπροστά στο απόσπασμα, διάβαζαν την απόφαση του Δικαστηρίου που τον καταδίκασε και τον εκτελούσαν. Δεν αναφέρονται πουθενά χαριστικές βολές. Ο παριστάμενος ιατρός βεβαίωνε το θάνατο του καταδίκου.
• Συντασσόταν η έκθεση εκτελέσεως. Δεν αναφέρεται τίποτα για τις συνθήκες ταφής και τον τόπο ενταφιασμού του πτώματος. Πάντοτε (σχεδόν) αναγράφεται η ηλικία, η καταγωγή, η υπηκοότητα και το θρήσκευμα του μελλοθανάτου, ενώ αναφέρεται απλώς ως «ένοχος φόνου», χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες.

Φυσικά, οι εκθέσεις αυτές, τυποποιημένες ήδη πολλά χρόνια πριν τον Εμφύλιο, είναι χρήσιμες ως ιστορικό υλικό, αλλά δεν αποδίδουν ούτε κατ΄ ελάχιστον την ατμόσφαιρα των εκτελέσεων. Και πώς να αποδοθεί, για παράδειγμα, η σκηνή της εκτέλεσης της Μίρκα Γκίνοβα (Ειρήνη Γκίνη) ή της Ευθυμίας Πατσιά, με τα τραγούδια και τα συνθήματα ή και το «σπάσιμο» άλλων καταδίκων μπροστά στο απόσπασμα;
http://ellinikosemfilios.blogspot.gr/2011/12/blog-post_11.html
Ή, η εκτέλεση του Ακίνδυνου Αλβανού, στο Γεντί Κουλέ, όπου ο κατάδικος επιτέθηκε στον Βασιλικό Επίτροπο και χτυπώντας τον με τις χειροπέδες του, τον τραυμάτισε σοβαρά στο μάτι;
http://panosz.wordpress.com/2008/05/06/civil_war-5/
*
Κάποιες φορές πέφτουμε πάνω σε εκθέσεις μαζικών εκτελέσεων, όπως στις 4 Μαΐου 1948, όταν εκτελέστηκαν 24  μελλοθάνατοι, κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας. Ήταν μια καθαρά εκδικητική πράξη (κάτι που δεν αναφέρεται στην έκθεση εκτελέσεως) αφού την Πρωτομαγιά του 1948 είχε δολοφονηθεί ο υπουργός Χρήστος Λαδάς.
http://emfilios.blogspot.gr/2011/07/151948.html
Οι μουσουλμάνοι κατάδικοι δεν είχαν τη δυνατότητα να έχουν δίπλα τους κάποιον εκπρόσωπο της θρησκείας τους, τις τελευταίες τους στιγμές. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, με τους Ντούρου Χασάν του Χουσεϊν, από την Ηγουμενίτσα και τον Αρναούτ Οσμάν του Μερεμέτη (;), από την Ξάνθη, οι οποίοι εκτελέστηκαν μαζί με άλλους έξι «χριστιανούς ορθόδοξους», στις 10 Ιανουαρίου 1948, εν Κερκύρα και εν τη νησίδι «Λαζαρέτο».
(ο.π., σελ. 164)
Κάποιες φορές ο δήμαρχος αρνιόταν να παραβρεθεί ή να στείλει εκπρόσωπό του στην εκτέλεση, γεγονός που σημειωνόταν πολύ προσεχτικά στις εκθέσεις. Παράδειγμα ο δήμαρχος Αργοστολίου, ο οποίος με τα πολλά (μετά από πολλές απουσίες) εδέησε να στείλει έναν δημοτικό σύμβουλο, αλλά κι αυτός δεν πήγαινε πάντοτε.

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα…

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες από όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…

Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).