Η μεγάλη σφαγή στους Μελάτες Άρτας - 1947

Στους Μελάτες των Τζουμέρκων Άρτας διαδραματίστηκε το συγκλονιστικό χρονικό της σφαγής δεκάδων ανταρτών του Αρχηγείου Τζουμέρκων, που πιά­στηκαν αιχμάλωτοι, το Πάσχα του 1947, από τον κυβερνητικό στρατό και τις παρακρατικές συμμορίες της περιοχής, και παρά τον Διεθνή Νόμο περί σεβα­σμού των αιχμαλώτων, τον οποίο είχαν αποδεχτεί όλα τα πολιτισμένα έθνη, μεταξύ αυτών και η χώρα μας, οι αιχμάλωτοι αντάρτες μας του ΔΣΕ σφαγιάστη­καν συγκλονίζοντας ολόκληρη την περιοχή.

Fiat ars, pereat mundus // Να γίνει τέχνη και ας χαθεί ο κόσμος. Δύο σκέψεις για το Dismaland του Banksy.

Διαβάζοντας για το καινούριο έργο του Banksy στην Αγγλία, το Dismaland, το θεματικό πάρκο για ενήλικες, ή αλλιώς το «θεματικό πάρκο της σύγχυσης», την «παρωδία των θεματικών πάρκων», το «πιο απογοητευτικό αξιοθέατο», όπως το αποκαλούν και οι διαφημιστές του, και παρακολουθώντας τη σχετική υστερία στο τουίτερ για το αν θα προλάβει ο κόσμος να βγάλει εισιτήριο και να εξασφαλίσει πρόσβαση σε αυτή τη «μοναδική εμπειρία», προέκυψαν αυτές οι γραμμές ως μια μηδαμινή κραυγή απόγνωσης και αηδίας. Επομένως, το κείμενο αυτό δε φιλοδοξεί να προσφέρει μια συνολική κριτική αποτίμηση στο «καλλι»-τεχνικό, -ας μη το πούμε αντικαπιταλιστικό, ούτε ανατρεπτικό- έστω προβοκατόρικο έργο του γνωστού καλλιτέχνη δρόμου Banksy. Εξάλλου, η συζήτηση για το αναδυόμενο φαινόμενο της street art πρέπει να απεικονίζει τον αντίκτυπο των πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων, όσο συμπυκνωμένες και επιταχυνόμενες και αν είναι αυτές. Πρέπει συνεχώς να αναμετριέται με τον κίνδυνο της εμπορευματοποίησης και της αφομοίωσης. Και με νηφαλιότητα να αναγνωρίζει ότι το μέσο, είτε είναι σπρέυ είτε καμβάς, είτε μεσοτοιχία είτε μουσείο, παραμένει ένα μέσο, που από μόνο του αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου δεν είναι αρκετό για να φέρει κάποιο μήνυμα ανατροπής ή αντίστασης. Για αυτό, το κείμενο θα περιοριστεί στην περίπτωση του Dismaland, θέλοντας ωστόσο να συνεισφέρει στην κατεύθυνση της κριτικής του φαινομένου Banksy και της μεταδοτικής ασθένειας του hype.