Του Μιχάλη Μιχελή
Ρητορικό, αλλά προς χάρη των ιστορικών συγκρίσεων, εύλογο το ερώτημα:
Αν υπήρχαν Πράσινοι ως κόμμα στο τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου, θα επικροτούσαν ή θ’ απέρριπταν τη ρήψη των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία;
Διότι η αμερικανική πολιτική της εποχής εκείνης, δικαιολογώντας την άσκοπη (και αποτρόπαια συγκεκριμένη ενέργεια), αποφάνθηκε ότι η βιαιότητά της, τελικά βοήθησε να τελειώσει μια ώρα γρηγορότερα ένας αιματηρότατος πόλεμος (εκείνος του Ειρηνικού), που επέβαλε ένα δικτάτορας (Χίρο Χίτο) και ο εθνικιστικός μιλιταρισμός των Ιαπώνων.
Η προκλητική αυτή ενέργεια των Αμερικάνων και η προκλητικότητα του δικού μου συγκρητισμού, δείχνουν τ’ ασαφή τα όρια της παραλογίας, που η δικαιολογία της ηθικής, εύκολα γλιστράει στην ανηθικότητα, προς χάρη του κοινού καλού. Διότι μπορεί στις ΗΠΑ να κυβερνούσαν δημοκρατικά εκλεγμένοι, μπορεί να είχαν προκληθεί στρατιωτικά στο Περλ Χάρμπορ, μπορεί να είχαν με το μέρος τους την υποστήριξη της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αλλά για να εξισορροπήσουν την επικοινωνιακή υπεροχή τους, μπήκαν τελικά στα «σκατά» της αντεκδίκησης και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο.
Με δυό λόγια, στη Συρία των 100.000 νεκρών του εμφυλίου πολέμου, οι 1.400 χαμένοι από τα χημικά όπλα, ήταν η κόκκινη γραμμή του δυτικού ανθρωπισμού;
Φυσικά δεν χαίρεσαι, στο να πεθαίνει κόσμος, αιώνιο θύμα των πολιτικών και θρησκευτικών παθών. Αν όμως φτάσουμε στο ρόλο του χωροφύλακα, αν ο δικός μας δυτικός ανθρωπισμός μας ανάψει τα εκδικητικά αντανακλαστικά, τότε χωρίς πολλά λόγια, καταλήγουμε από την κάθε εσωτερική μας αγανάκτηση, στην αυτοδικία του ταλαιπωρημένου πολίτη, που μπορεί να εξελιχθεί στο κουρασμένο μυαλό μας ως «πυρηνική βόμβα», που συντρίβει φταίχτες κι αθώους. Τα όρια λοιπόν που φορτίζουν τη βία, γίνονται δυσδιάκριτα και δεν δικαιολογούν με κανένα τρόπο την «ανθρωπιστική» επίφαση των μορφωμένων αναπτυγμένων, εναντίον των αμόρφωτων φονταμενταλιστών, των φιλελεύθερων δημοκρατικών ιδεών, εναντίον του αυταρχισμού.
Γι αυτό γεννήθηκε και το κίνημα ειρήνης που μετεξέλιξή του ήταν κι οι Πράσινοι. Στο πως μια εναλλακτική σκέψη δεν γίνεται βοηθός της καταπίεσης, αλλά διπλωματία μιας άλλης κοινωνίας. Γι αυτό και κατηγορήθηκε το «Peace Brother», ως καμουφλαρισμένο σύνθημα των κομμουνιστών, γιατί η συντηρητική πολιτική σκέψη, δεν αγάπησε ποτέ την ειρηνική επικοινωνία των ανθρώπων, μια κι ο ανταγωνισμός, η αντιπαλότητα, είναι η κινητήριος μηχανή της οικονομικής και πολιτικής υπεροχής.
Λοιπόν οι Πράσινοι αναγκαστικοί πολεμοχαρείς ειρηνιστές τι κάνουν στον πόλεμο; Διώχνουν τους δικτάτορες σκορπώντας το θάνατο σε φταίχτες και σε αθώους και μετά στην καμένη γη, βάζουν ανεμογεννήτριες, γιατί από τον πόλεμο βλάφτηκε το περιβάλλον;
Μιχάλης Μιχελής
ΥΓ. Στη Συρία των αγανακτισμένων πολιτών, 560 οργανώσεις τραβά η καθεμιά το δικό της δρόμο, για την απελευθέρωση της χώρας τους. Μεταξύ των 150,000 ανταρτών είναι και καμιά 15.000 της Αλ Κάιντα. Αυτούς τους κρατάμε ή τους ξεπαστρεύουμε μετά, από την πολεμική επιχείρηση ειρήνης; Το εναλλακτικό λοιπό «όχι στον Άσσαντ» δεν είναι στιγμιαίο αδίκημα, προς χάρη της δημοκρατίας, αλλά ένα βροντερό όχι σε όλους τους δυνάστες της γης. Γιατί στα μυαλά εκείνου που δεν έχει να ταΐσει τον εαυτό του και τα παιδιά του στην Ελλάδα, ο «Άσσαντ» είναι γι αυτόν το χαρτί της απόλυσής του και η πολιτική της λιτότητας. Όταν λοιπόν μιλούν για ασφαλή πόλεμο οι χορτασμένοι, οι πεινασμένοι τους ειρωνεύονται.
Πηγή
Και βέβαια καλό είναι να διαβάσει κανείς τα σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ εκτονώνεστε ...