Δημήτρης Μπελαντής: Μπροστά στο Πρώτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Η τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (18/19-5-2013) υπήρξε σημαντικός σταθμός πριν από την έναρξη του εσωκομματικού διαλόγου και τη δρομολόγηση της συζήτησης στις οργανώσεις εν όψει του Συνεδρίου του Ιουλίου. Λειτούργησε θετικά και ενίσχυσε την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός δημοκρατικού, πολυτασικού, βουλευόμενου και μαχόμενου αριστερού οργανισμού.

Ανέ­τρε­ψε την κα­τα­σκευα­σμέ­νη από τα αστι­κά ΜΜΕ ει­κό­να ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να στρέ­φε­ται προς τη μια κα­τεύ­θυν­ση ή την άλλη με μια κί­νη­ση της μπα­γκέ­τας της εκά­στο­τε ηγε­σί­ας του ή και ότι πρέ­πει να κάνει κάτι τέ­τοιο τώρα, ώστε να κα­τα­στεί «υπεύ­θυ­νος» και «κυ­βερ­νή­σι­μος» και, αντι­θέ­τως, κα­τέ­δει­ξε ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις -και μά­λι­στα όχι μόνο από την «Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα»- που μπο­ρούν να ακυ­ρώ­σουν μια κα­τεύ­θυν­ση «στρογ­γυ­λέ­μα­τος» και «με­τριο­πα­θούς» με­τα­τό­πι­σης του κόμ­μα­τος, όπως αυτή έχει ανα­δει­χθεί -δυ­στυ­χώς- και από τις το­πο­θε­τή­σεις και πρα­κτι­κές ηγε­τι­κών στε­λε­χών στο διά­στη­μα μετά το προη­γού­με­νο κα­λο­καί­ρι και μέχρι σή­με­ρα. Ότι υπάρ­χουν οι δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να εγ­γυ­η­θούν μια πο­ρεία προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των ανα­γκαί­ων πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ρή­ξε­ων.

Οι κραυ­γές ορι­σμέ­νων ΜΜΕ του τύπου «Τσί­πρα, γίνε Πα­παν­δρέ­ου» πρέ­πει να πά­γω­σαν στον αέρα λίγο μόλις αφό­του εκ­φω­νή­θη­καν. Παρά το ατυ­χές γε­γο­νός ότι η ει­σή­γη­ση του Αλέξη Τσί­πρα φά­νη­κε να δίνει έμ­φα­ση στο ορ­γα­νω­τι­κό ένα­ντι του πο­λι­τι­κού και προ­γραμ­μα­τι­κού και μά­λι­στα με τη μορφή της «απο­κα­τά­στα­σης» της ενιαί­ας έκ­φρα­σης του κόμ­μα­τος, η οποία φε­ρό­ταν να υπο­νο­μεύ­ε­ται από τις «λί­στες» και τις «συ­νι­στώ­σες», η συ­ζή­τη­ση πο­λι­τι­κο­ποι­ή­θη­κε σε με­γά­λο βαθμό, ακόμη και επί των ορ­γα­νω­τι­κών ζη­τη­μά­των, αλλά και επί των ζη­τη­μά­των της συ­γκυ­ρί­ας. Η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση της συ­ζή­τη­σης εκ­φρά­στη­κε σε με­γά­λο βαθμό και μέσα από τις πα­ρεμ­βά­σεις για την απερ­γία της ΟΛΜΕ.       

1.  Όποιος στον πό­λε­μο πάει για να πε­θά­νει…

Όπως έδει­ξαν οι πα­ρεμ­βά­σεις ενός σαφώς πλειο­ψη­φι­κού τμή­μα­τος της Κ.Ε., η δια­δι­κα­σία αρ­χι­κά του προ­χω­ρή­μα­τος της ΟΛΜΕ και μετά του «βί­αιου φρε­να­ρί­σμα­τός» της μπρος στην απερ­γία κάτω από συν­θή­κες προ­λη­πτι­κής επι­στρά­τευ­σης, οδή­γη­σε σε μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ήττα του κι­νή­μα­τος αλλά και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σί­γου­ρα, το πρό­βλη­μα δεν εντο­πί­ζε­ται στις υπαρ­κτές  ευ­θύ­νες των συν­δι­κα­λι­στών μας στη Διοί­κη­ση της ΟΛΜΕ ή στις ΕΛΜΕ, αλλά έχει πολύ βα­θύ­τε­ρη διά­στα­ση. Ανε­ξάρ­τη­τα από την εκτί­μη­ση αν υπήρ­χαν οι εξαρ­χής κοι­νω­νι­κοί και συν­δι­κα­λι­στι­κοί όροι για την απερ­γία στις εξε­τά­σεις και την επι­τυ­χία της -συ­ζή­τη­ση που ακόμη μπο­ρεί να γί­νει-, η επι­βο­λή της προ­λη­πτι­κής πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης από την τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, μια μορφή δρά­σης ξένη προς κάθε αστι­κή δη­μο­κρα­τία που σέ­βε­ται τον εαυτό της, με­τέ­τρε­ψε την απερ­γία της ΟΛΜΕ σε άμεσα πο­λι­τι­κή απερ­γία, σε μια απερ­γία όχι πια για τις ώρες δι­δα­σκα­λί­ας αλλά για το σπά­σι­μο ενός φα­σί­ζο­ντος απερ­γο­σπα­στι­κού μη­χα­νι­σμού και για την ύπαρ­ξη ή το θά­να­το του απερ­για­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού δι­καιώ­μα­τος στην Ελ­λά­δα.  Το ζή­τη­μα αυτό ήταν πι­θα­νό ακόμη και προ­τού επι­βλη­θεί η επι­στρά­τευ­ση: η εμπει­ρία του Μετρό, της ΕΘΕΛ, των ναυ­τερ­γα­τών έδει­χνε ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα επι­χει­ρού­σε μια με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με το ισχυ­ρό συν­δι­κά­το της ΟΛΜΕ για να απο­δυ­να­μώ­σει καί­ρια το συν­δι­κα­λι­σμό στο Δη­μό­σιο και μά­λι­στα σε μια συ­γκυ­ρία «κο­ντέ­μα­τος» και απο­λύ­σε­ων στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες – όπως έλεγε και ο Τσόρ­τσιλ στον Β’ Π.Π., «όποιος έχει προει­δο­ποι­η­θεί, μπο­ρεί και να προ­ε­τοι­μα­στεί».

Μπρο­στά σε αυτή τη νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και με δε­δο­μέ­νη την αρ­χι­κή από­φα­ση της ΟΛΜΕ να προ­τεί­νει την απερ­γία κατά της επι­στρά­τευ­σης και τις πο­λυ­πλη­θείς και εν­θου­σιώ­δεις συ­νε­λεύ­σεις των ΕΛΜΕ που την επι­κύ­ρω­σαν, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρού­σε και έπρε­πε να λει­τουρ­γή­σει ως το δυ­νά­μει ηγε­μο­νι­κό κόμμα στην Αρι­στε­ρά και στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία συ­νο­λι­κά. Παρ’ όλα αυτά, δεν προ­χώ­ρη­σε στην ενερ­γη­τι­κή πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη των εκ­παι­δευ­τι­κών, όχι γε­νι­κώς και αο­ρί­στως σε «όσα θα απο­φά­σι­ζαν», αλλά στη συ­γκε­κρι­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή πρα­κτι­κή που έδει­χνε να υιο­θε­τεί η ΟΛΜΕ: την απερ­γία ανα­τρο­πής της επι­στρά­τευ­σης. Τα­λα­ντεύ­θη­κε απέ­να­ντι στο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κό­στος και δεν στά­θη­κε σαν πο­λι­τι­κός βρά­χος πίσω από την απερ­γία.

Προ­βάλ­λε­ται, εδώ, ένα επι­χεί­ρη­μα ότι οι ανα­νε­ω­τές αρι­στε­ροί οφεί­λουν να σέ­βο­νται «την αυ­το­νο­μία των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των» και να μην τα χει­ρα­γω­γούν. Αυτό το επι­χεί­ρη­μα, όμως, δεν ση­μαί­νει ότι το πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο είναι απλό ενερ­γού­με­νο του συν­δι­κά­του ούτε νο­μι­μο­ποιεί την πο­λι­τι­κή αδρά­νεια και στάση της Αρι­στε­ράς σαν πα­θη­τι­κού πα­ρα­τη­ρη­τή. Με δε­δο­μέ­νη την αγω­νι­στι­κή βού­λη­ση του συν­δι­κά­του, αλλά και την ενα­γώ­νια ανα­ζή­τη­ση από αυτό των ανα­γκαί­ων κοι­νω­νι­κών -και όχι μόνο- συμ­μα­χιών, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έπρε­πε να κάνει τρία του­λά­χι­στον πράγ­μα­τα: α) να δη­λώ­σει με δύ­να­μη και ευ­θαρ­σώς ότι στη­ρί­ζει ως κόμμα της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης   την από­φα­ση της απερ­γί­ας ενά­ντια στην επι­στρά­τευ­ση και όχι γε­νι­κώς «ό,τι οι κα­θη­γη­τές επι­λέ­γουν», β) να δη­λώ­σει ότι θα στη­ρί­ξει πο­λι­τι­κά, δι­κα­στι­κά και διοι­κη­τι­κά τους διω­κό­με­νους κα­θη­γη­τές, αν η κυ­βέρ­νη­ση προ­χω­ρού­σε σε ποι­νι­κές δίκες ή απο­λύ­σεις, και να εγ­γυ­η­θεί την υπη­ρε­σια­κή τους απο­κα­τά­στα­ση όταν θα γίνει κυ­βέρ­νη­ση και γ) να δη­μιουρ­γή­σει ένα ισχυ­ρό κομ­μα­τι­κό, πο­λι­τι­κό αγω­νι­στι­κό κέ­ντρο μπρος στην ανα­μέ­τρη­ση, με πρω­το­βου­λία και συμ­με­το­χή ιδίως του ερ­γα­τι­κού του τμή­μα­τος και να ξε­χυ­θεί στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία με μα­ζι­κές πρω­το­βου­λί­ες συ­μπα­ρά­στα­σης και αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Η ίδια η Κ.Ε. έπρε­πε να συ­γκλη­θεί και να είναι το επί­κε­ντρο αυτής της δια­δι­κα­σί­ας. Αυτή θα ήταν η έμπρα­κτη στή­ρι­ξη των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και της αυ­το­νο­μί­ας τους.

Προ­βάλ­λε­ται ακόμη το επι­χεί­ρη­μα (κάπως ως δίκη προ­θέ­σε­ων) ότι οι ίδιοι που συμ­με­τεί­χαν στις ΕΛΜΕ δεν ήταν έτοι­μοι να απερ­γή­σουν και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν είχαν, μετά την υπο­χώ­ρη­ση της ΑΔΕΔΥ, τις ανα­γκαί­ες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες. Από πολ­λούς συ­νέ­δρους της Κ.Ε. αντι­πα­ρα­τέ­θη­κε ρητά ή έμπρα­κτα το αντε­πι­χεί­ρη­μα ότι η κα­τά­στα­ση των κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών γύρω από μια με­γά­λη απερ­γία δεν είναι εξω­τε­ρι­κή και στε­γα­νή προς τη στάση της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς, αντί­θε­τα, η δική της ενερ­γή πα­ρέμ­βα­ση μπο­ρεί να ανα­δια­τά­ξει τους συ­νο­λι­κούς κοι­νω­νι­κούς συ­σχε­τι­σμούς και κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες, να αλ­λη­λε­πι­δρά­σει με την κοι­νω­νι­κή μη­χα­νι­κή (όπως έγρα­φε πα­λιό­τε­ρα ο κα­να­δός μαρ­ξι­στής Λ. Πά­νιτς, η ίδια Αρι­στε­ρά που με την αδρά­νειά της οδη­γεί στη χει­ρο­τέ­ρευ­ση των κοι­νω­νι­κών συ­σχε­τι­σμών, είναι η ίδια που την επι­κα­λεί­ται στη συ­νέ­χεια για να «προ­σαρ­μό­σει» δε­ξιό­τε­ρα τη γραμ­μή της -φαύ­λος κύ­κλος). Η προη­γού­με­νη επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία δεν ση­μαί­νει την ανευ­θυ­νό­τη­τα απέ­να­ντι σε χι­λιά­δες εκ­παι­δευ­τι­κούς που θα αντι­με­τώ­πι­ζαν το εν­δε­χό­με­νο δί­ω­ξης και από­λυ­σης. Τόσο γιατί η κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη μιας απερ­γί­ας μειώ­νει αντι­κει­με­νι­κά το εν­δε­χό­με­νο των μα­ζι­κών διώ­ξε­ων όσο και επει­δή η πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη του συν­δι­κά­του δεν θα αφαι­ρού­σε από αυτό την ευ­χέ­ρεια να επι­λέ­ξει τον τρόπο και τη μορφή  της απερ­γί­ας ενά­ντια στην επι­στρά­τευ­ση: αν δη­λα­δή θα εκ­φρα­ζό­ταν με την ολική ή με­ρι­κή αποχή από τα κα­θή­κο­ντα των εξε­τά­σε­ων, αν θα έπαιρ­νε τη μορφή μιας «λευ­κής απερ­γί­ας», αν θα εκ­φρα­ζό­ταν με μα­ζι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις και δια­δη­λώ­σεις έξω από τα εξε­τα­στι­κά κέ­ντρα κ.λπ. Αντί­θε­τα, η από­φα­ση περί ανα­στο­λής, η οποία έκρι­νε και αυ­θαί­ρε­τα τη λο­γι­κή των «λευ­κών» στη­Συ­νέ­λευ­ση των προ­έ­δρων των ΕΛΜΕ, οδή­γη­σε σε μια κα­τά­στα­ση ητ­το­πά­θειας και υπο­χώ­ρη­σης όχι μόνο στην εκ­παι­δευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα αλλά και στο σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Όπως έδει­ξαν πολ­λές το­πο­θε­τή­σεις στην Κ.Ε., η κα­τά­στα­ση αυτή κα­θό­λου δεν βοη­θά­ει στη βελ­τί­ω­ση των συ­νο­λι­κών πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών υπέρ της Αρι­στε­ράς και ει­δι­κό­τε­ρα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά, αντι­θέ­τως, δυ­σκο­λεύ­ει αυτό το έργο και συ­ντεί­νει στην καλ­λιερ­γού­με­νη  ει­κό­να «στα­θε­ρο­ποί­η­σης» της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δυ­στυ­χώς, απέ­τυ­χε σε αυτήν τη με­γά­λη δο­κι­μα­σία, ενώ απο­δεί­χθη­κε για μια ακόμη φορά ότι οι μόνοι αγώ­νες που χά­νο­νται στρα­τη­γι­κά είναι εκεί­νοι που δεν δό­θη­καν. Επι­βε­βαιώ­θη­κε δε με αρ­νη­τι­κό τρόπο ότι η κα­τά­κτη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας από την Αρι­στε­ρά πρέ­πει να πα­τά­ει πάνω σε πραγ­μα­τι­κές νίκες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, δια­φο­ρε­τι­κά ή δεν θα συ­ντε­λε­σθεί καν είτε, συσ­σω­ρεύ­ο­ντας ήττες και κου­φά­ρια (σαν τον Άγ­γε­λο της Ιστο­ρί­ας του Βάλ­τερ Μπέν­για­μιν), θα υπάρ­ξει μόνο σαν μια δια­χει­ρι­στι­κή πα­ρέν­θε­ση.

2. Περί «λι­στών», συ­νι­στω­σών και άλλων δαι­μο­νί­ων… 

Πα­ρα­τη­ρή­θη­κε από την αρ­χι­κή ει­σή­γη­ση του Αλέξη Τσί­πρα ότι η λει­τουρ­γία των δια­κρι­τών λι­στών στην ανά­δει­ξη εκ­προ­σώ­πων σε σώ­μα­τα ή μελών κα­θο­δη­γη­τι­κών ορ­γά­νων αλ­λοιώ­νει την ενιαία ει­κό­να του κόμ­μα­τος και μειώ­νει την πο­λι­τι­κή του απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, λόγω της ει­κό­νας πα­ρα­φω­νί­ας ή κα αφω­νί­ας  που προ­κύ­πτει. Αυτή η εκτί­μη­ση συν­δυά­σθη­κε και με την ανα­γκαιό­τη­τα άμε­σης ή πολύ βρα­χυ­πρό­θε­σμης διά­λυ­σης των συ­νι­στω­σών. 

Δυ­στυ­χώς, το επι­χεί­ρη­μα αντι­πα­ρά­θε­σης των δια­φο­ρε­τι­κών τά­σε­ων και ρευ­μά­των προς την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του κόμ­μα­τος δεν αντι­στοι­χεί σε  μια πα­ρά­δο­ση της δικής μας Αρι­στε­ράς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε όλες της σχε­δόν τις εκ­δο­χές. Η δήθεν «αντί­φα­ση» αυτή πα­ρα­πέ­μπει κα­ταρ­χήν σε μια λο­γι­κή μεί­ω­σης των «πα­ρεκ­κλί­σε­ων» και μο­νο­λι­θι­κό­τη­τας, όπως αυτή ιστο­ρι­κά εκ­δη­λώ­θη­κε τόσο στα στα­λι­νι­κά ΚΚ όσο και σε αρι­στε­ρά ή ρι­ζο­σπα­στι­κά έστω κόμ­μα­τα που πέ­τα­ξαν τα «αρι­στε­ρά βα­ρί­δια» τους για να γί­νουν δια­χει­ρι­στι­κά (βλ. και ΠΑΣΟΚ 1977-1981).

Η «αντί­φα­ση» πα­ρα­πέ­μπει ακόμη στο δήθεν έντο­νο κα­θη­με­ρι­νό εν­δια­φέ­ρον των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των ανέρ­γων που αντι­με­τω­πί­ζουν μειώ­σεις απο­δο­χών, συ­ντά­ξε­ων, απο­λύ­σεις και χα­ρά­τσια για το τι κάνει το πρωί το «Αρι­στε­ρό Ρεύμα» και το από­γευ­μα η τάση του «Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου». Το «εν­δια­φέ­ρον», τάχα, αυτό είναι που μας έχει «κα­θη­λώ­σει»… Τέλος, η «αντί­φα­ση» αυτή υπαι­νίσ­σε­ται ένα ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κό πλαί­σιο εσω­κομ­μα­τι­κών αρχών και λει­τουρ­γιών για το κόμμα του 4%, για το κόμμα του 15%, για το κόμμα του 27%, ένα είδος «κα­τα­στα­τι­κού με ρήτρα ανά­πτυ­ξης». Υπαι­νίσ­σε­ται ακόμη ότι η «έκτα­κτη ανά­γκη» να πά­ρου­με γρή­γο­ρα την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία μπο­ρεί να συ­νε­πά­γε­ται και ένα «απο­δε­κτό» κό­στος σε δη­μο­κρα­τία.

Όμως, η «λίστα» δεν είναι τί­πο­τε άλλο από τη θε­σμι­κή εγ­γύ­η­ση των μελών του κόμ­μα­τος να συ­γκρο­τούν δια­κρι­τά ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα και τά­σεις  και να ζη­τούν την ανα­λο­γι­κή τους εκ­προ­σώ­πη­ση στα σώ­μα­τα και στα όρ­γα­να. Αυτό συ­νέ­βαι­νε και σε αμι­γώς ιδε­ο­λο­γι­κά ενο­ποι­η­μέ­να κόμ­μα­τα (όπως οι Μπολ­σε­βί­κοι ως το 1921) και δεν υπάρ­χει κα­νείς λόγος να πάψει να υπάρ­χει σε ένα κόμμα πρω­τί­στως πο­λι­τι­κής και δευ­τε­ρευό­ντως ιδε­ο­λο­γι­κής ενό­τη­τας, όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Έτσι, πα­ρου­σιά­σθη­κε το ζή­τη­μα όχι μόνο από τα μέλη της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας αλλά από μια πολύ με­γά­λη γκάμα σ. με ιστο­ρι­κές δη­μο­κρα­τι­κές και δι­καιω­μα­τι­κές ευαι­σθη­σί­ες και από­ψεις (π.χ. AKOA, Ρόζα, ΑΝΑΣΑ κ.λπ.).    Αυτό το δι­καί­ω­μα ορι­σμέ­νων σ. να σκέ­φτο­νται και να εκ­φρά­ζο­νται  δια­φο­ρε­τι­κά (Ρ. Λού­ξε­μπουργκ) -ιδί­ως μά­λι­στα αν η τάση τους είναι ακόμη μειο­ψη­φι­κή- και η δια­κρι­τό­τη­τά τους να αντι­προ­σω­πεύ­ε­ται και να μη χά­νε­ται, πρέ­πει να είναι μια συ­ντα­κτι­κή μας αρχή και διά­τα­ξη ή του­λά­χι­στον ένα «συ­νταγ­μα­τι­κό μας έθιμο» που δεν υπό­κει­ται σε άρση και σε ανα­θε­ώ­ρη­ση, κατά την άποψή μας, ούτε καν με από­φα­ση Συ­νε­δρί­ου. Πρέ­πει να είναι μια αρχή μη ανα­θε­ω­ρη­τέα, αφού εγ­γυά­ται τον πο­λυ­τα­σι­κό και πο­λυ­φω­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα και πο­λι­τι­σμό  του κόμ­μα­τος.

Είναι η αντι­προ­σω­πευό­με­νη τάση ανα­γκα­στι­κά μια φρά­ξια, ένα «κόμμα μέσα στο κόμμα» και ένας γρα­φειο­κρα­τι­κός μη­χα­νι­σμός; Mα, βέ­βαια, μπο­ρεί και να γίνει. Αυτός ο κίν­δυ­νος όμως υπάρ­χει ιδίως όταν απο­κτή­σει την εσω­κομ­μα­τι­κή εξου­σία και πο­λι­τευ­θεί κό­ντρα στις πα­λαιό­τε­ρες εσω­κομ­μα­τι­κές της αρχές και από­ψεις λει­τουρ­γί­ας. 

Ας δούμε, όμως, αν το ζή­τη­μα των τά­σε­ων και των λι­στών λει­τούρ­γη­σε αρ­νη­τι­κά μέχρι σή­με­ρα. Στο Συ­να­σπι­σμό επί πολλά χρό­νια φαί­νε­ται να λει­τούρ­γη­σε θε­τι­κά. Αλλά και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από τη Συν­διά­σκε­ψη μέχρι σή­με­ρα για πα­ρά­δειγ­μα, μόνο θε­τι­κά λει­τούρ­γη­σε, πο­λι­τι­κο­ποιώ­ντας τη συ­ζή­τη­ση και επι­τρέ­πο­ντας την ανά­δει­ξη όχι μόνο στε­λε­χών από τις «δια­κρι­τές λί­στες» ή «ηγε­τι­κές ομά­δες», αλλά και ανέ­ντα­χτων και κοι­νω­νι­κά  ενερ­γών αγω­νι­στών/στριών, ατό­μων που δεν συν­δέ­ο­νταν ορ­γα­νι­κά με καμία λίστα κ.λπ.

Επί­σης, ακού­στη­κε σαν πα­ρά­δο­ξο το αί­τη­μα να απο­φα­σί­σει για έναν κα­νο­νι­σμό λει­τουρ­γί­ας μέχρι το Συ­νέ­δριο χωρίς λί­στες μια Κ.Ε. που συ­γκρο­τή­θη­κε μέσα από τη λει­τουρ­γία των λι­στών κα μετά από μια από­φα­ση να υπάρ­ξουν λί­στες ει­λημ­μέ­νη από τη Συν­διά­σκε­ψη, που είναι Σώμα και όχι απλώς Όρ­γα­νο του κόμ­μα­τος.     

Επι­πλέ­ον, στο ερώ­τη­μα αν εμπι­στευό­μα­στε την πλειο­ψη­φία ως προς την πρό­θε­σή της να μην ει­σα­γά­γει στις δια­δι­κα­σί­ες «άτυπα πλειο­ψη­φι­κά», θα απα­ντή­σου­με ότι η δη­μο­κρα­τία προ­χω­ρεί με την αρχή της πλειο­ψη­φί­ας αλλά και ότι κάθε εκά­στο­τε πλειο­ψη­φία έχει την τάση να κα­τα­χρα­στεί τη θέση της: αν υπήρ­χε από­λυ­τη εμπι­στο­σύ­νη στην πλειο­ψη­φία, δεν θα χρεια­ζό­μα­σταν τα δι­καιώ­μα­τα και θα ζού­σα­με όλοι και όλες σε έναν υπέ­ρο­χο ρου­σω­ι­κό κόσμο…

Όσον αφορά το ζή­τη­μα της αυ­το­διά­λυ­σης των συ­νι­στω­σών, αυτό δεν μπο­ρεί να γίνει με τρόπο διοι­κη­τι­κό και εντός ενός βρα­χέ­ος χρο­νο­δια­γράμ­μα­τος – πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο με δή­λω­ση κατά τις προ­συ­νε­δρια­κές δια­δι­κα­σί­ες. Πέρα από το γε­γο­νός ότι χωρίς τις συ­νι­στώ­σες δεν θα είχε γεν­νη­θεί ο αρ­χι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2004 ούτε θα είχε επι­βιώ­σει ο Συ­να­σπι­σμός, πρέ­πει να κα­τα­νο­ή­σου­με τους «δια­φο­ρε­τι­κούς χρό­νους και δια­δι­κα­σί­ες ωρί­μαν­σης», όπως πολύ σωστά το έθεσε ο Αλέ­ξης Τσί­πρας το πρωί της Κυ­ρια­κής. Στο βαθμό μά­λι­στα που οι συ­νι­στώ­σες φαί­νο­νται να απεκ­δύ­ο­νται των όποιων θε­σμι­κών, οι­κο­νο­μι­κών ή άλλων «προ­νο­μι­ί­ων» τους, το ζή­τη­μα είναι να αφε­θούν να ολο­κλη­ρώ­σουν πο­λι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά τον προη­γού­με­νο κύκλο τους αυ­το­δύ­να­μα, όπως συ­νέ­βη και σε άλλα κόμ­μα­τα και δια­δι­κα­σί­ες ενο­ποί­η­σης στην ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά (Μπλό­κο, DieLinkeκ.λπ.).  

Επί­σης, ο με­τα­σχη­μα­τι­σμός των συ­νι­στω­σών σε ιδε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα δεν είναι κάτι που θα γίνει στο αό­ρι­στο μέλ­λον αλλά έχει ήδη αρ­χί­σει απο­φα­σι­στι­κά, όπως στην πε­ρί­πτω­ση της «Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας», μέσα από την ανα­διά­τα­ξη κα­τα­γω­γών, προ­σεγ­γί­σε­ων και συγ­γε­νειών των πα­λαιό­τε­ρων ιδε­ο­λο­γι­κών ρευ­μά­των-όποιος βλέ­πει κάτι αρ­νη­τι­κό σε αυτό, κάνει λάθος, αλλά δεν έχει παρά να το δη­λώ­σει.

Από την άλλη πλευ­ρά, υπάρ­χουν και ορι­σμέ­νες μι­κρό­τε­ρες συ­νι­στώ­σες που εν­δε­χο­μέ­νως αρ­νού­νται για λό­γους αρχής την προ­ο­πτι­κή αυ­το­διά­λυ­σής τους στον ενιαίο φορέα. Το ζή­τη­μα αυτό πρέ­πει να λυθεί υπέρ του ενιαί­ου φορέα, αλλά όχι διοι­κη­τι­κά και χωρίς προ­χώ­ρη­μα του δια­λό­γου. Ο γρά­φων είναι ο τε­λευ­ταί­ος που θα υπο­στη­ρί­ξει άκρι­τα την όλη ιστο­ρία των συ­νι­στω­σών -είχα υπο­στη­ρί­ξει ως ανέ­ντα­χτος τον ενιαίο φορέα από τότε που καμία ορ­γα­νω­μέ­νη δύ­να­μη δεν μί­λα­γε γι’ αυτό- αλλά δεν θα μπο­ρού­σε και να δε­χθεί μια μη ει­λι­κρι­νή και προ­σχη­μα­τι­κή ανα­γω­γή όλων των «αμαρ­τιών» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις συ­νι­στώ­σες.        

3. Για το κόμμα που θέ­λου­με 

Στην Κ.Ε. της 18-19/5, αντι­πα­ρα­τέ­θη­καν πιο σαφώς ή πιο έμ­με­σα δύο κάπως δια­κρι­τές αντι­λή­ψεις για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που χρεια­ζό­μα­στε. Κα­ταρ­χήν, όλοι και όλες θέ­λου­με έναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πολύ μα­ζι­κό, ανοι­χτό σε νέα μέλη, στην κοι­νω­νία της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και τις αντι­φά­σεις της. Κα­νείς δεν θέλει -και αυτό είναι μια κα­ρι­κα­τού­ρα άπο­ψης- έναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κλει­στό, γρα­φειο­κρα­τι­κό, στε­λε­χι­κό, δήθεν «υπερ­λε­νι­νι­στι­κό», κα­κό­μοι­ρο, με τις πόρ­τες κλει­στές στην κοι­νω­νία. Κά­ποιοι σ. κα­τη­γό­ρη­σαν συ­στη­μα­τι­κά την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα ότι θέλει να κλεί­σει τις «πόρ­τες» στον «κο­σμά­κη» και τον «λα­ου­τζί­κο» (φράση που άκου­σα όχι ευ­χά­ρι­στα για πρώτη φορά σε δια­δι­κα­σία της Αρι­στε­ράς και από στε­λέ­χη της Αρι­στε­ράς). Αν υπάρ­χει μια αντί­θε­ση, είναι η ακό­λου­θη και καμία άλλη: ενώ για ένα με­γά­λο μέρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πλειο­ψη­φι­κό, η ανά­πτυ­ξη, εκ­δί­πλω­ση και δια­στο­λή του κόμ­μα­τος μπρος στις ρα­γδαί­ες νέες ανά­γκες πρέ­πει να γίνει με αρχές και με κρι­τή­ρια, χωρίς απο­κλει­σμούς αλλά και όχι με μια λο­γι­κή του τύπου «πε­ρά­στε, κόσμε», με χρο­νι­κά όρια για τη συμ­με­το­χή μελών σε νέες δια­δι­κα­σί­ες, με έμ­φα­ση στη συ­ζή­τη­ση και δια­βού­λευ­ση και όχι στο μέ­λος- fasttrackψη­φο­φό­ρο- σχε­δόν «φίλο» μας και αδιά­φο­ρο για τις θέ­σεις μας, την ιστο­ρία μας και τις αρχές λει­τουρ­γί­ας μας, για άλ­λους σ. η ανά­γκη αυτή χάριν του «να φτά­σου­με γρή­γο­ρα στα 100.000 μέλη» υπο­χω­ρεί και σχε­τι­κο­ποιεί­ται. Όμως, το «ανοι­χτό κόμμα» που θέ­λου­με εμείς, δεν είναι το κόμμα του Βε­νι­ζέ­λου και του Γιωρ­γά­κη. Δεν είναι το κόμμα της εκλο­γής αρ­χη­γών με ηλε­κτρο­νι­κά δη­μο­ψη­φί­σμα­τα και της ανα­γω­γής των απλών φι­λι­κών και κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων σε πο­λι­τι­κό και κομ­μα­τι­κό δεσμό. Δεν είναι καν το κόμμα της μα­ζι­κό­τα­της εκλο­γής του Ηγέτη και των ευ­ρύ­τα­των πια αρ­μο­διο­τή­των του σε απο­σύν­δε­ση από τα συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να. Αυτά αφο­ρούν τους ερα­στές του με­τα­μο­ντέρ­νου στην πο­λι­τι­κή και όχι τους συ­νε­χι­στές των κα­λύ­τε­ρων πα­ρα­δό­σε­ων του Δια­φω­τι­σμού. Μπο­ρεί να εί­μα­στε πια εκ των πραγ­μά­των υπο­χρε­ω­μέ­νοι να πη­γαί­νου­με σε Συ­νέ­δρια με αρ­κε­τές χι­λιά­δες συ­νέ­δρους -με επί­γνω­ση των ορίων του δια­λό­γου που μπο­ρεί να διε­ξα­χθεί σε ένα τόσο με­γά­λο σώμα και με την προ­σπά­θεια να υπάρ­ξει και εκεί σο­βα­ρή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση με αν­θρώ­πι­να όρια χρό­νου και αλ­λη­λο­κα­τα­νό­η­σης- αλλά θέ­λου­με αυτό να συν­δυά­ζε­ται με τη συμ­με­το­χή όλων των μελών -πα­λαιών και νέων, χωρίς δια­χω­ρι­σμούς και «κο­λα­κεί­ες»- στην ου­σια­στι­κή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση και στη λήψη των πο­λι­τι­κών απο­φά­σε­ων στις προ­συ­νε­δρια­κές και τις τα­κτι­κές δια­δι­κα­σί­ες, όπως συ­νέ­βαι­νε πα­λαιό­τε­ρα σε πολύ μα­ζι­κά αλλά και δη­μο­κρα­τι­κά ορ­γα­νω­μέ­να κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς διε­θνώς, όπως λ.χ. το ιτα­λι­κό ΚΚ. Ψη­φο­φό­ρους που θα τους ξα­να­δού­με στην επό­με­νη με­γά­λη κάλπη δεν μπο­ρού­με να τους απο­κλεί­σου­με, αλλά δεν εί­μα­στε και «πε­ρή­φα­νοι», όπως ορι­σμέ­νοι σ., για το φαι­νό­με­νο αυτό. Αρι­στε­ρή με­λαγ­χο­λία; Μπο­ρεί, αλλά πά­ντως όχι ιστο­ρι­κά αβά­σι­μη.

Μια τε­λευ­ταία πα­ρα­τή­ρη­ση για τον επι­θυ­μη­τό τύπο κόμ­μα­τος: ένα σύγ­χρο­νο μα­ζι­κό αρι­στε­ρό κόμμα, αν θέλει να είναι τα­ξι­κά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο, πρέ­πει να έχει με­γά­λες και λει­τουρ­γού­σες ορ­γα­νώ­σεις του κλά­δου ή του χώρου δου­λειάς στους χώ­ρους της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, στο δη­μό­σιο και ιδιω­τι­κό τομέα. Χωρίς αυτό, η πα­ρέμ­βα­ση στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα είναι αδια­νό­η­τη. Οι ορ­γα­νώ­σεις στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, είτε κατά κλάδο είτε κατά επι­χεί­ρη­ση, πρέ­πει να έχουν προ­βά­δι­σμα απέ­να­ντι στις το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις. Μια λο­γι­κή που λέει ότι αυτό είναι «συ­ντε­χνια­κό» και ότι πρέ­πει κυ­ρί­ως και εμ­φα­τι­κά να δώ­σου­με έμ­φα­ση στην το­πι­κή δια­τα­ξι­κή ορ­γα­νω­τι­κή εμπει­ρία -χω­ρίς αυτό που λέω να έρ­χε­ται  σε αντί­θε­ση με τη λει­τουρ­γία των κατά τόπο ορ­γα­νώ­σε­ων- οφεί­λει να εξη­γή­σει πώς η τα­ξι­κή εμπει­ρία της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας θα γίνει κτήμα και αφε­τη­ρία της ορ­γά­νω­σης μελών και αν -ακό­μη- εν­δια­φέ­ρε­ται για κάτι αντί­στοι­χο.

4. Κά­ποια ση­μεία των θέ­σε­ων και του προ­γράμ­μα­τός μας

Το κεί­με­νο της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας, χωρίς να αρ­νεί­ται κά­ποιες δυ­να­τό­τη­τες και αρε­τές του «Κει­μέ­νου Θέ­σε­ων», προ­σεγ­γί­ζει πολύ τα­ξι­κό­τε­ρα αλλά και διεισ­δυ­τι­κό­τε­ρα την πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία στη χώρα μας και διε­θνώς. Υπο­στη­ρί­ζε­ται, όμως, ότι η σύ­ντα­ξη και κα­τά­θε­ση αυτού του κει­μέ­νου οξύ­νει την εσω­κομ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή  αντι­πα­ρά­θε­ση. Θα απα­ντού­σα­με, αν χρεια­ζό­ταν: μπο­ρεί να είναι και έτσι, αλλά πά­ντο­τε με σκοπό μια ικα­νο­ποι­η­τι­κό­τε­ρη σύν­θε­ση, προ­ω­θη­τι­κή για την πρό­ο­δο και την ενί­σχυ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.  

Υπο­στη­ρί­ζουν κά­ποιοι αγα­πη­τοί σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες ότι η συ­γκρό­τη­ση μο­νι­μό­τε­ρων ρευ­μά­των όπως η αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα οδη­γεί τον εσω­τε­ρι­κό διά­λο­γο σε πα­ρά­λυ­ση και το υπό δια­μόρ­φω­ση κόμμα σε ακι­νη­σία και αδυ­να­μία σύν­θε­σης. Υπαι­νίσ­σο­νται, μά­λι­στα, ότι η επα­να­φο­ρά του ζη­τή­μα­τος του ευρώ και της Ευ­ρω­ζώ­νης από την Α.Π. έχει οδη­γή­σει σε έναν διά­λο­γο «κου­φών» και σε αδυ­να­μία προ­ω­θη­τι­κών συν­θέ­σε­ων.

Είναι, όμως, έτσι τα πράγ­μα­τα; Aν κά­ποιος τους δυο τε­λευ­ταί­ους μήνες δεν μπαί­νει σε προ­ω­θη­τι­κές συν­θέ­σεις, αυτός είναι μάλ­λον η ηγε­σία της  πλειο­ψη­φί­ας. Πά­ντο­τε, υπο­στη­ρί­ζα­με και υπο­στη­ρί­ζου­με ότι το ζή­τη­μα της εξό­δου από το ευρώ δεν μπο­ρεί παρά να κα­τα­νο­εί­ται ως μια στιγ­μή της ασυμ­βί­βα­στης τα­ξι­κής πάλης και της ρήξης ενός κοι­νω­νι­κού μπλοκ υπό ερ­γα­τι­κή ηγε­μο­νία με το κα­πι­τα­λι­στι­κό/ιμπε­ρια­λι­στι­κό πλέγ­μα με προ­ο­πτι­κή το σο­σια­λι­σμό και όχι ως μια «άλλη», πιο ανε­ξάρ­τη­τη,  κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη. Αυτό το εν­δε­χό­με­νο σχέ­διο χρειά­ζε­ται να ανα­πτυ­χθεί πε­ρισ­σό­τε­ρο: ποια εσω­τε­ρι­κή κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, ποιοι πόροι, ποιες άμε­σες πο­λι­τι­κές, ποια εφό­δια, ποιες διε­θνείς συμ­μα­χί­ες. Δεν μπο­ρού­με παρά να πα­ρα­τη­ρή­σου­με ότι από πολ­λές σκο­πιές -όχι ταυ­τό­ση­μες- από το Μάρ­τιο και μετά το ζή­τη­μα του ευρώ δι­χά­ζει την ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά. Οι δη­λώ­σεις του Με­λαν­σόν για το δι­καί­ω­μα μιας χώρας να υπε­ρα­σπι­στεί πρώ­τι­στα τα δι­καιώ­μα­τα της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας αλλά και την κυ­ριαρ­χία της  ένα­ντι της πα­ρα­μο­νής στο ευρώ, το θαρ­ρα­λέο Εναλ­λα­κτι­κό Σχέ­διο του  ΑΚΕΛ, το οποίο δεί­χνει μια διά­στα­ση αντί­θε­σης με το Κέ­ντρο της ευ­ρω­ζώ­νης αν και όχι ανα­γκα­στι­κά μια πιο βαθιά τα­ξι­κή αντι­πα­λό­τη­τα, οι δη­λώ­σεις  Λα­φο­ντέν για την απο­τυ­χία του ευρώ, η συ­ζή­τη­ση στο Μπλό­κο για το ευρώ, όλα αυτά δεν θε­ω­ρού­νται «νέα δε­δο­μέ­να» από την ηγε­σία της πλειο­ψη­φί­ας ώστε να αλ­λά­ξου­με έστω και λίγο τη γραμ­μή μας προς μια πιο « αρι­στε­ρή ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κή» κα­τεύ­θυν­ση. Όταν οι άλλοι στην ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά ομνύ­ουν υπέρ του ευρώ, τότε προ­τάσ­σου­με το διε­θνι­σμό που μπο­ρεί να διαρ­ρα­γεί, όταν ανοί­γει μια πιο υπο­ψια­σμέ­νη συ­ζή­τη­ση στην ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά, τότε μας πιά­νει ο φόβος ότι πήραν και αυτοί το δρόμο για την «εθνι­κή απο­μό­νω­ση». Αλή­θεια, ποιος τα πι­στεύ­ει όλα αυτά; Και αυτή η ψυ­χα­να­λυ­τι­κή «άρ­νη­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας», αυτή η σο­βα­ρή υπο­τί­μη­ση της αλ­λα­γής των συ­σχε­τι­σμών κατά της Ευ­ρω­ζώ­νης και στην ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά αλλά και στο λαϊκό /ερ­γα­τι­κό κόσμο (και όχι «κο­σμά­κη») της χώρας μας, ποια σχέση έχει με τη διά­θε­ση σύν­θε­σης εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;

Μια τε­λευ­ταία πα­ρα­τή­ρη­ση, για τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δη­μο­σί­ων επι­χει­ρή­σε­ων και ακι­νή­των. Κατά τις «Θέ­σεις», μι­λά­με για επα­νά­καμ­ψη από την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς σε δη­μό­σιο έλεγ­χο αλλά δεν λέμε τί­πο­τε για την επι­στρο­φή τους σε δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία υπό ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο, καθώς και για τις εσω­τε­ρι­κές και διε­θνείς συ­γκρού­σεις που αυτό θα συ­νε­πα­χθεί. Αυτό το πα­ρα­λεί­που­με γιατί δεν έχου­με σχέ­διο για τους πό­ρους και τις συ­γκρού­σεις που θα χρεια­στεί ή για βα­θύ­τε­ρους λό­γους;  Επί­σης, για το ζή­τη­μα της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς: Ως Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, αλλά και ως ένα πολύ ευ­ρύ­τε­ρο ρι­ζο­σπα­στι­κό ρεύμα μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οφεί­λου­με να έχου­με πιο συ­γκε­κρι­μέ­νες απα­ντή­σεις πώς θα προ­ε­τοι­μά­σου­με από τώρα το συ­σχε­τι­σμό για μια ευ­ρύ­τε­ρη Αρι­στε­ρά με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα ανα­λά­βει αυτό το έργο (ευ­με­νές σε­νά­ριο) αλλά και για τις (μη συ­στη­μι­κές) εναλ­λα­κτι­κές, αν αυτό δεν κα­τα­στεί δυ­να­τό και  υπο­χρε­ω­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να επι­τε­λέ­σει αυ­το­τε­λώς το έργο μιας τέ­τοιας πο­λι­τι­κής συμ­μα­χί­ας (δυ­σμε­νές σε­νά­ριο). Αυτή η συ­ζή­τη­ση -στο βαθμό που της αντι­πα­ρα­τί­θε­ται έμ­με­σα η εκ­δο­χή της με­τα­νο­ού­σας ΔΗΜΑΡ ή των ΑΝΕΛ- πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο.

5. Έξο­δος

Κά­ποιος κομ­μου­νι­στής στο­χα­στής είχε πει κά­πο­τε ότι τα ση­μα­ντι­κό­τε­ρα συ­νέ­δρια στη ζωή ενός αρι­στε­ρού πο­λι­τι­κού ορ­γα­νι­σμού είναι το πρώτο και το τε­λευ­ταίο του. Δεν εί­μα­στε προ­φή­τες για να ενο­ρα­σθού­με το τε­λευ­ταίο συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο πολύ μα­κρι­νό μέλ­λον και την εγ­γρα­φή του σε μια δια­χρο­νία και συ­νέ­χεια των πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και υπο­στά­σε­ων της Αρι­στε­ράς. Μπο­ρού­με, όμως, να δου­λέ­ψου­με για να πε­τύ­χει στην κοι­νω­νία και την πο­λι­τι­κή ζωή της χώρας το Πρώτο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για να προ­χω­ρή­σει τα­χύ­τε­ρα αλλά και ποιο­τι­κό­τε­ρα το πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο. Μπο­ρού­με, μά­λι­στα, και να πε­τύ­χου­με!     

Πηγή: 

http://rproject.gr/article/mprosta-sto-proto-synedrio-toy-syriza