Βιώνουμε καθεστώς γαστρονομικής νιρβάνας όπου ηθικό
είναι το νόστιμο, και νόμιμο ό,τι είναι στον κατάλογο.
Σειρά περιστατικών και αποκαλύψεων ανέδειξαν ότι, για να φτάσει ένα
προϊόν στο ράφι, συχνά συμβαίνουν μικρά ή μεγάλα εγκλήματα. Δεν
αποτελούν τον κανόνα, έχουν όμως επίπτωση στην υγεία και κηλιδώνουν τον
πολιτισμό μας. Κυρίως μηδενίζουν αιώνες κατακτήσεων, αγώνες κοινωνικούς,
μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπίες. Κι όμως, ό,τι μας εκπλήσσει σήμερα,
ήταν γνωστό από χτες.Ο Απρίλιος έδειξε με φόντο τις φράουλες το πρόσωπο μιας ομάδας συμπολιτών μας, που λαθροβιεί στο περιθώριο της κοινωνίας. Είναι πρωτομάστορες μιας κατά τόπους ασυντόνιστης μικρομαφίας, που στοιχειώνει τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής επικράτειας.
Οι έννοιες του ηθικά αποδεκτού και του εμπορικά δίκαιου, στέκονται δίπλα στη φρεσκάδα, τη νοστιμιά, τη διατροφική αξία. Το λίγο και πικρό ψωμί που τρώμε στις μέρες μας, το γάλα, το αβγό, το κρέας, το μαριδάκι, η λαχταριστή ντομάτα, όσα χρησιμοποιούμε στη μαγειρική μας, πρέπει να νοστιμίζουν τη ζωή και το πιάτο μας, όχι να μας βαραίνουν τη συνείδηση για τον απλήρωτο ιδρώτα και το αίμα εργαζομένων. Αν εταιρίες και κράτη, προσβάλουν τα καταναλωτικά ήθη και τους κανόνες παραγωγής, αν την τροφή μας ποτίζουν δεξαμενές αδικίας, να το γνωρίζουμε. Η συμπεριφορά μας στα παραγωγικά ζώα, η αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων στις καλλιέργειες, οι πρώτες ύλες, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, η παιδική και η καταναγκαστική εργασία, έχουν πολλαπλασιαστικό γινόμενο που καταγράφεται στο πιάτο μας. Πολύ απλά, ας έχουμε κατά νου ότι μαγειρεύοντας ψέματα, αργά ή γρήγορα θα τα βρούμε στο σερβίρισμα.
Βιώνουμε καθεστώς γαστρονομικής νιρβάνας, ως θύματα και ως θύτες, όπου ηθικό είναι το νόστιμο, και νόμιμο ό,τι είναι στον κατάλογο. Ο γόνος π.χ. έρχεται στο τραπέζι με δικιά μας -ημών των άπληστων καταναλωτών- συνυπευθυνότητα. Αν επιθυμούμε «τίμια κουζίνα», να μάθουμε να επικροτούμε το ηθικό, να επιβραβεύουμε το έντιμο. Να διακρίνουμε την απάτη. Να μη μποϋκοτάρουμε συλλήβδην και άκριτα προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά όσους παραβιάζουν κανόνες. Γιατί το ζήσαμε κι αυτό: είδαμε το άλυτο μυστήριο του διαδικτυανθρώπου, τον facebookενεργό πολίτη, αφορμής κι αιτίας δοθείσης, να ζώνεται τα φυσεκλίκια, να βαρά επί δικαίων και αδίκων. Και κοκκίνισαν οι «τοίχοι» από φράουλες και αίμα.
Έχουμε πανελλαδικά παραδείγματα κακοπερασμένων, κακοταϊσμένων, κακοπληρωμένων μεταναστών. Δεν γέννησαν οι φράουλες τη διαφθορά και την ανηθικότητα. Πολύ περισσότερο δεν τη γέννησε μια περιοχή. Σήμερα είναι η αγροτική παραγωγή, αύριο η αλιεία, η αμπελουργία, η ανθοκομία, η κτηνοτροφία, ο τουρισμός, η βιομηχανία, η οικοδομή, που θα περάσουν τη διαχωριστική γραμμή. Τότε πως θα αντιδράσουμε; Θα μποϋκοτάρουμε και μάλιστα διεθνώς, τη γόπα του Αιγαίου, το Αγιωργίτικο, τα Ρουμελιώτικα τυριά, τα νεόδμητα ελληνικά σπίτια; Είμαστε έτοιμοι να μποϋκοτάρουμε και τον τουρισμό μιας περιοχής για τις αμαρτίες ενός εργοδότη; Μυρμηγκιές αθόρυβων, υπάκουων συνανθρώπων μας, νύχτα μέρα φροντίζουν να περνάμε καλά στις διακοπές. Οι ίδιοι είναι που εργάζονται για να έχουμε στο χωράφι, στο καΐκι, στο ράφι, στην κουζίνα, την πρώτη ύλη της μαγειρικής μας. Ας τους προστατέψουμε λοιπόν με τις επιλογές μας.
*Λαϊκή παροιμία. (κενωμός = σερβίρισμα, η
κένωση, το άδειασμα της κατσαρόλας) βλ. και «που μαγειρεύει ψέματα,
κενώνει δείπν’ ανέμων»
Το κείμενο «Όποιος μαγειρεύει ψέματα στον κενωμό τα βρίσκει»
του Δημήτρη Ρουσουνέλου, δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαΐου 2013
του περιοδικού “Γαστρονόμος”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ εκτονώνεστε ...