11 Μαΐου 1894. Η απεργία στην «Πούλμαν»
Πολύμηνη απεργιακή κινητοποίηση στην εταιρεία κατασκευής βαγονιών «Πούλμαν» στο Σικάγο, με αιματηρή κατάληξη και ήττα του αμερικανικού συνδικαλιστικού κινήματος.Αφορμή υπήρξε η μείωση των μισθών κατά 28% και η απόλυση συνδικαλιστών τον Μάιο του 1894.
Ιδιοκτήτης της εταιρείας ήταν ο Τζορτζ Πούλμαν (1831-1897) εφευρέτης του βαγκόν-λι και όνομα οικείο στις μέρες μας (Πούλμαν ονομάζουμε ακόμα και σήμερα
τα λεωφορεία). Οι κλινάμαξες του Πούλμαν έγιναν δημοφιλείς, παρά το
γεγονός ότι κόστιζαν πέντε φορές περισσότερο από τα κοινά βαγόνια. Το
πρώτο ‘πούλμαν” ,το ”ξενοδοχείο με ρόδες” όπως το αποκάλεσαν τότε,
παρουσιάστηκε το 1867.
Το 1880 ο Πούλμαν αγόρασε έκταση 4.000
στρεμμάτων, περίπου 14 χιλιόμετρα νότια του Σικάγου και έχτισε ένα
εργοστάσιο και μια πόλη για τους εργαζόμενους. Ο Πούλμαν ανάγκαζε τους
εργάτες να μένουν στην πόλη του και τους χρησιμοποιούσε επίσης ως
προσωπικό για τα αυτοκίνητά του, αχθοφόρους, σερβιτόρους, προσωπικούς
υπηρέτες και διασκεδαστές. Στην πόλη του Πούλμαν οι κάτοικοι ζούσαν σε
διαμερίσματα, με τρεχούμενο νερό, γκάζι και αποχέτευση, κάτι πρωτόγνωρο
για την εποχή. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση παρεχόταν δωρεάν, ενώ υπήρχε
ελεύθερη πρόσβαση σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, που προικίστηκε με 5.000
τόμους από την προσωπική βιβλιοθήκη του Πούλμαν. Όλα αυτά με το αζημίωτο
για τον φιλάνθρωπο(!) κύριο Πούλμαν.
“Κοίτα τον μισθό μου! Δούλευα 10 ώρες την ημέρα για 12 μέρες και έβγαλα 9,12 δολάρια. Αλλά τα 9 δολάρια τα κράτησε ο Πούλμαν! Εμένα μου έμειναν 12 σεντς!
Όμως, οι καλές μέρες δεν διαρκούν πολύ
και η οικονομική κρίση που έπληξε τις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα
χτύπησε και την πόρτα της Πούλμαν. Η εταιρεία ως πρόσφορο μέσο επέλεξε
τη μείωση των μισθών, χωρίς, όμως να μειώσει τα ενοίκια όσων ζούσαν στα
σπίτια της. Οι συνδικαλιστές αντέδρασαν και η εργοδοσία, σε μία επίδειξη
πυγμής, απέλυσε τους εκπροσώπους των εργαζομένων.
H έκκληση για υποστήριξη των απεργών της Πούλμαν προς την Αμερικανική Ένωση Σιδηροδρόμων” Κύριε Πρόεδρε και αδελφοί της Αμερικανικής Ένωσης Σιδηροδρόμων, κηρύξαμε απεργία στην εταιρεία Πούλμαν, επειδή δεν είχαμε άλλη ελπίδα ….Πρέπει να γνωρίζετε ότι η άμεση αιτία για την απεργία μας ήταν η απόλυση δύο μελών της Επιτροπής Παραπόνων και οι πέντε διαδοχικές μειώσεις αποδοχών. Η τελευταία ήταν και η πιο βαριά, και αντιστοιχεί περίπου στο 30% του μισθού μας, ενώ τα ενοίκια παραμένουν τα ίδια…Το νερό που αγοράζει ο Πούλμαν προς 8 σεντς τα 1.000 λίτρα , μας το πουλάει με κέρδος 500%… Το φυσικό αέριο που στο Χάιντ Παρκ, λίγο πιο βόρεια, πωλείται προς 75 σεντς , εκείνος το πουλάει 2 δολάρια και 25 σεντς. Όταν πήγαμε να του πούμε τα παράπονά μας, απάντησε ότι είμαστε όλοι ” παιδιά του”…Τόσο ο ίδιος ο Πούλμαν όσο και η πόλη του αποτελούν πληγή για το λαό. Στον Πούλμαν ανήκουν τα σπίτια, τα σχολεία και οι εκκλησίες που βρίσκονται στην πόλη στην οποία έδωσε το ταπεινό όνομά του…Και έτσι ο χορός του πολέμου – των σκελετών που έχουν μουσκέψει από τα δάκρυα των ανθρώπων – συνεχίζεται και θα συνεχιστεί , αδέλφια, για πάντα, εκτός αν εσείς, η Αμερικανική Ένωση Σιδηροδρομικών, δώσετε ένα τέλος αν τον σταματήσετε και τον συντρίψετε .”Από τον βιβλίο του Howard Zinn, ”Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών”, Εκδόσεις Αιώρα
Οι εργαζόμενοι αποφάσισαν απεργία διαρκείας από τις 11 Μαΐου 1894,
με την κάλυψη της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ARU), της
οποίας ηγείτο ο Γιουτζίν Ντεμπς. Στο πλευρό των απεργών τάχθηκαν
χιλιάδες σιδηροδρομικοί, που μποϊκόταραν όσους συρμούς χρησιμοποιούσαν
βαγόνια της «Πούλμαν».
Γιουτζίν Ντεμπς (1855-1926)*
Οι σιδηροδρομικές συγκοινωνίες σε μεγάλο
μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών παρέλυσαν. Στα μέσα Ιουνίου η ARU πρότεινε
στην «Πούλμαν» να λυθεί η διαφορά της με τους απεργούς, μέσω διαιτησίας.
Η εταιρεία, που, εν τω μεταξύ, είχε κηρύξει ανταπεργία (lock out),
αρνήθηκε.
Σε μια ειρηνική διαδήλωση των απεργών
στις 29 Ιουνίου στο Σικάγο, κάποιοι αναρχικοί εμφανίστηκαν με το
μαξιμαλιστικό σύνθημα «Εκτροχιάστε τα τρένα, καταστρέψτε τα εργοστάσια,
κάψτε ό,τι κινείται». Ήταν η ευκαιρία που ζητούσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης
Ρίτσαρντ Όνλεϊ για να στείλει στην περιοχή τις ομοσπονδιακές δυνάμεις,
παρά την αντίδραση του Δημάρχου του Σικάγου και του Κυβερνήτη του
Ιλινόις.
Στις 3 Ιουλίου , με τη θέα των
ομοσπονδιακών, το πλήθος εξαγριώθηκε και άρχισε να προβαίνει σε
βανδαλισμούς. Στην εξέλιξη αυτή συνετέλεσε και η απαγόρευση της
επικοινωνίας συνδικαλιστών και απεργών, που είχε επιβληθεί με δικαστική
απόφαση. Τώρα, οι αναρχικοί είχαν το πάνω χέρι. Μόνο στις 6 Ιουλίου ,
700 βαγόνια της «Πούλμαν» κάηκαν και προκλήθηκαν ζημιές ύψους 340.000
δολαρίων στα εργοστάσιά της.
Την επόμενη μέρα μια μεγάλη φωτιά
κατέστρεψε τα κτίρια μιας έκθεσης σε κεντρικό πάρκο του Σικάγου. Ήταν η
ώρα των δυνάμεων καταστολής, που αριθμούσαν 14.000 άνδρες. Χτύπησαν στο
ψαχνό, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους γύρω στους 30 διαδηλωτές και
να τραυματιστούν πάνω από 20.
Η απεργία, έχοντας χάσει τον
προσανατολισμό της, άρχισε να φυλλορροεί, αφού δεν είχε την υποστήριξη
της Αμερικάνικης Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών (AFL). Η ALU προσφέρθηκε
να μεσολαβήσει για λύση της απεργίας, αν η «Πούλμαν» ξαναπροσλάμβανε
τους απολυμένους συνδικαλιστές. Η εταιρεία, που είχε τώρα το πάνω χέρι,
αρνήθηκε και στις 2 Αυγούστου άνοιξε και πάλι τα εργοστάσιά της, χωρίς
την παραμικρή υποχώρηση προς τους εργαζομένους. Τους έβαλε, μάλιστα, να
υπογράψουν ένα χαρτί ότι δεν θα ξανασυνδικαλιστούν.
Ο ηγέτης της Αμερικανικής Ένωσης
Σιδηροδρομικών Γιουτζίν Ντεμπς (1855-1926) καταδικάσθηκε σε εξάμηνη
φυλάκιση για τα επεισόδια του Ιουλίου και η οργάνωση διαλύθηκε. Κατά τη
διάρκεια της φυλάκισής του διάβασε Μαρξ κι έγινε ένας από τους
φλογερότερους σοσιαλιστές. Έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος των ΗΠΑ πέντε
φορές και έλαβε το καλύτερο ποσοστό του 6% στις εκλογές του 1912.
Πληροφορίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ εκτονώνεστε ...