Το αγόρι με το απλωμένο χέρι

 

Τα παιδιά είναι κόσμος παράξενος, κοιμούνται κι ονειρεύονται. Πριν από τα Χριστούγεννα, αλλά και  στη  διάρκεια  των  Χριστουγέννων,  συναντούσα  συνεχώς  στο  δρόμο,  σε  συγκεκριμένο  σημείο,  ένα  αγοράκι  όχι  μεγαλύτερο  από  εφτά  χρονών.  Μέσα  στην  τρομερή  παγωνιά  ήταν  ντυμένο  σχεδόν καλοκαιρινά, αλλά ο λαιμός  του, πάντα  τυλιγμένος με ένα κουρέλι, έδειχνε  ότι κάποιος, παρ’ όλα αυτά,  το είχε φροντίσει  πριν  το  στείλει έξω. 

Κυκλοφορούσε «με  το  χέρι απλωμένο». Ο όρος είναι τυπικός, και σημαίνει «ζητιανεύω». Τον επινόησαν αγόρια σαν κι αυτό. Υπάρχουν πλήθος από αυτά τα  παιδιά,  που  στριφογυρνούν  στα  πόδια  μας  και  επαναλαμβάνουν  δυνατά  κάποιες  αποστηθισμένες φράσεις. Όμως, τούτο το μικρό δε φώναζε, μιλούσε αθώα, ασυνήθιστα θα έλεγα, και   με κοιτούσε  με  εμπιστοσύνη  στα  μάτια  - θα  πρέπει  να  ήταν καινούριο  στο επάγγελμα. Στην  ερώτησή μου απάντησε ότι έχει μια αδελφή, που είναι άνεργη και άρρωστη. Μπορεί να ήταν κι έτσι.

Έμαθα ωστόσο αργότερα ότι αγοράκια σαν κι αυτό υπάρχουν κοπάδια ολόκληρα: τα στέλνουν «με το χέρι απλωμένο», ακόμα και στη χειρότερη παγωνιά, κι είναι σίγουρο πως, αν δε μαζέψουν τίποτα, τα περιμένει ξυλοδαρμός. Έχοντας συγκεντρώσει μερικές δεκάρες, ένα τέτοιο αγόρι θα επιστρέψει με κόκκινα, κοκαλιασμένα δάχτυλα σε κάποιο υπόγειο, όπου θα μεθοκοπάει μια συμμορία ακαμάτηδων, από τους ίδιους εκείνους που «απεργώντας στη φάμπρικα Σάββατο προς Κυριακή επιστρέφουν στη δουλειά όχι νωρίτερα από Τετάρτη βράδυ». Εκεί, στα υπόγεια, μεθοκοπάνε μαζί τους οι πεινασμένες και δαρμένες γυναίκες τους, κι εκεί κατουριούνται τα πεινασμένα μωρά τους. Βότκα και βρόμα και ακολασία, αλλά κυρίως βότκα. Με τις δεκάρες που μάζεψε, στέλνουν και πάλι το αγοράκι έξω, στο καπηλειό, να φέρει κι άλλο ποτό. Για να διασκεδάσουν μάλιστα, του ρίχνουν καμιά φορά κι αυτουνού στο στόμα ένα ποτηράκι, χασκογελώντας όταν με κομμένη την ανάσα θα σωριαστεί σχεδόν αναίσθητο στο πάτωμα.

... φαρμάκι βότκα μου ’ριξε 

αλύπητα στο στόμα…

Μόλις μεγαλώσει λίγο θα το χώσουν στα γρήγορα σε καμιά φάμπρικα, αλλά όσα θα κερδίζει θα είναι και πάλι υποχρεωμένο να τα φέρνει στους ακαμάτηδες, που θα τα πίνουν ως συνήθως.

Πάντως, πριν καν φτάσουν στη φάμπρικα, τα παιδιά αυτά έχουν γίνει κανονικοί εγκληματίες. Αλητεύουν μέσα στην πόλη και ξέρουν γωνιές σε αντίστοιχα υπόγεια, όπου μπορούν να τρυπώσουν και να διανυκτερεύσουν χωρίς να τα πάρει είδηση κανείς.

Μια φορά, ένα από αυτά πέρασε κάμποσες συνεχόμενες νύχτες στο υπόγειο κάποιου οδοκαθαριστή, μέσα σε ένα ψάθινο σεντούκι, δίχως εκείνος να καταλάβει τίποτα. Εννοείται πως γίνονται κλέφτες. Η κλεψιά γίνεται πάθος, ακόμα και σε οκτάχρονα παιδιά, τα οποία, μερικές φορές, δε συνειδητοποιούν καν ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο.

Τελικά, τα αντέχουν όλα —την πείνα, το κρύο, τους ξυλοδαρμούς— με αντίτιμο ένα πράγμα: την ελευθερία. Κάποτε θα το σκάσουν από τους ακαμάτηδες, για να ζητιανέψουν πια για τον εαυτό τους. Αυτό το άγριο πλάσμα ενίοτε δεν ξέρει ούτε πού ζει ούτε τι εθνικότητας είναι, αν υπάρχει Θεός, αν υπάρχει βασιλιάς. Λένε γι” αυτά πράγματα απίστευτα, αλλά αληθινά.

 Από «Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα (ρωσ. Дневник писателя)» - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

 Πηγη Αντικλείδι , http://antikleidi.com

To “δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα”: Μια τεράστια νίκη προπαγάνδας

Της Αμίρα Χας*              

Υποστηρίζοντας την επιθετική πολιτική του Ισραήλ στη Γάζα, οι Δυτικοί ηγέτες έχουν δώσει λευκή επιταγή στους Ισραηλινούς να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να σφετερίζονται την εικόνα του θύματος και να αγνοούν τα δεινά που προκαλούν στους Παλαιστίνιους.
Μία απ’ τις τρομακτικές νίκες της ισραηλινής προπαγάνδας είναι η γενική αποδοχή ότι το Ισραήλ έχει πέσει θύμα των Παλαιστινίων -έτσι οι Δυτικοί ηγέτες σπεύδουν να μιλήσουν για το δικαίωμα του στην “αυτοάμυνα”. Είναι τόσο αποτελεσματική η προπαγάνδα, που μόνο οι παλαιστινιακοί πύραυλοι στον νότο του Ισραήλ και τώρα στο Τελ Αβίβ προσμετρούνται ως ”εχθροπραξίες”. Οι πύραυλοι, ή οι ζημιές σ’ ένα τζιπ του ισραηλινού στρατού -στο “ιερότερο των ιερών” κατά την ισραηλινή αντίληψη- πάντα εκλαμβάνονται ως αφετηρία και μαζί με τις τρομακτικές σειρήνες της αεράμυνας, οικοδομούν τη ρητορική του θύματος που δικαιούται να υπερασπιστεί τον εαυτό του…
Κάθε μέρα ή, για να είμαστε ακριβείς, κάθε στιγμή, αυτή η ρητορική επιτρέπει στο Ισραήλ να προσθέτει άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα της αποστέρησης ενός έθνους απ’ το δικαίωμα της πατρίδας, ενώ την ίδια ώρα καταφέρνει να εκτρέπει την προσοχή από το γεγονός ότι η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται από το 1948, όταν το Ισραήλ αρνήθηκε να επιτρέψει στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Εκατομμύρια περιστατικά συνδέουν το παρόν με το 1948 συνθέτοντας το μωσαϊκό του παλαιστινιακού έθνους, όσο διαιρεμένο κι αν είναι αυτό. Αλλά αυτά τα περιστατικά είναι μόνο η μία πλευρά του μωσαϊκού. Η αντίσταση ενάντια στην ισραηλινή κατοχή είναι επίσης μέρος του παλαιστινιακού μωσαϊκού. Η λέξη “αντίσταση” έχει απαξιωθεί, με το νόημά της να περιορίζεται σε έναν πολύ “αρρενωπό ανταγωνισμό” μεταξύ ισραηλινού στρατού και παλαιστινιακών οργανώσεων για το ποιανού πύραυλος θα εκραγεί πιο μακριά. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι στην ουσία η αντίσταση στην αδικία της ισραηλινής κυριαρχίας είναι εγγενής και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής κάθε Παλαιστινίου.
Τα υπουργεία Εξωτερικών της Δύσης και των ΗΠΑ εν γνώσει τους συνεργάζονται με το ψευδώς παρουσιαζόμενο ως θύμα Ισραήλ (…), επειδή τα χρήματα των δικών τους φορολογουμένων διορθώνουν ώς έναν βαθμό μέρος των ανθρωπιστικών καταστροφών, μεγάλων ή μικρών, που προκαλεί το Ισραήλ.
Στις 8 Νοεμβρίου, δύο μέρες πριν την (παλαιστινιακή) επίθεση στο “ιερότερο των ιερών” -σ’ ένα στρατιωτικό τζιπ, δηλαδή – οι ηγέτες της Δύσης θα μπορούσαν να είχαν διαβάσει για το πώς Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν σκοτώσει προηγουμένως τον 13χρονο Αχμάντ Αμπού Ντακά που έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του στο χωριό Αμπασάν, ανατολικά της Χαν Γιουνίς. Οι στρατιώτες βρίσκονταν 1,5 χλμ. μακριά απο τα παιδιά, μέσα στην περιοχή της Γάζας και ήταν απασχολημένοι με το να καταστρέφουν καλλιεργημένες εκτάσεις των Παλαιστινίων.
Οπότε, γιατί η καταμέτρηση των εχθροπραξιών να μην ξεκινάει από την επίθεση σ’ ένα παιδί; Στις 10 Νοεμβρίου, μετά την επίθεση στο τζιπ, οι Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν άλλους τέσσερις Παλαιστίνιους άμαχους, ηλικίας 16 έως 19 ετών. Οι ηγέτες της Δύσης θα μπορούσαν να γνωρίζουν πως πριν τα γυμνάσια του ισραηλινού στρατού στην Κοιλάδα του Ιορδάνη, δεκάδες οικογένειες Βεδουίνων κλήθηκαν να εκκενώσουν τα σπίτια τους. Πόσο εντυπωσιακό είναι που ο ισραηλινός στρατός εκπαιδεύεται πάντα εκεί που ζουν οι Βεδουίνοι και όχι εκεί που κατοικούν Ισραηλινοί… Οι ηγέτες της Δύσης θα μπορούσαν να γνωρίζουν, βασισμένοι στις έγχρωμες δορυφορικές εικόνες που χρηματοδοτούν οι χώρες τους, πως από τις αρχές του 2012 το Ισραήλ έχει καταστρέψει 569 παλαιστινιακά κτήρια και κατοικίες, ακόμα και πηγάδια. Συνολικά 1.014 άνθρωποι επηρεάστηκαν από αυτές τις κατεδαφίσεις.
Δεν έχουμε ακούσει τις μάζες του Τελ Αβίβ και τους κατοίκους του Νότου να προειδοποιούν τους αξιωματούχους του κράτους για τις επιπτώσεις αυτής της καταστροφής στον άμαχο παλαιστινιακό πληθυσμό. Οι Ισραηλινοί βυθίζονται χαρωπά στην άγνοιά τους. Οι πληροφορίες αυτές είναι διαθέσιμες σε όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται. Αλλά οι Ισραηλινοί επιλέγουν την άγνοια. Αυτή η ηθελημένη άγνοια είναι ο θεμέλιος λίθος για την οικοδόμηση του αισθήματος του θυματοποιημένου Ισραήλ. Αλλά η άγνοια είναι άγνοια: Το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί δεν θέλουν να ξέρουν τι κάνουν ως δύναμη κατοχής δεν αναιρεί τις πράξεις τους ή την παλαιστινιακή αντίσταση.
Το 1993 οι Παλαιστίνιοι έκαναν ένα δώρο στο Ισραήλ, μια χρυσή εικαιρία να κόψει τους δεσμούς του με το 1948, να εγκαταλείψει τα χαρακτηριστικά της αποικιοκρατίας και μαζί να σχεδιάσουν ένα διαφορετικό μέλλον για τους δύο λαούς στην περιοχή. Η παλαιστινιακή γενιά που αποδέχθηκε τη Συνθήκη του Όσλο (μια συνθήκη γεμάτη παγίδες διαμορφωμένες από έξυπνους Ισραηλινούς δικηγόρους) είναι η γενιά που γνώρισε μία πολυπρόσωπη, ακόμη και κανονική, ισραηλινή κοινωνία γιατί η κατάληψη του 1967 επέτρεπε (με στόχο την παροχή φτηνού εργατικού δυναμικού) σχεδόν πλήρη ελευθερία κινήσεων (για τον αραβικό πληθυσμό). Οι Παλαιστίνιοι συμφώνησαν σ’ έναν διακανονισμό βασισμένο στα ελάχιστα αιτήματά τους. Ένας από τους πυλώνες αυτών των ελάχιστων απαιτήσεων εκλάμβανε τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη ως μια ενιαία εδαφική οντότητα.
Όταν όμως η Συνθήκη του Όσλο ξεκίνησε να εφαρμόζεται, το Ισραήλ συστηματικά έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να αποσυνδέσει τη Λωρίδα της Γάζας από την πρόβλεψη της ενιαίας οντότητας. Το Ισραήλ έχει κάνει τα πάντα για να “υποστηρίξει” τις θέσεις της Χαμάς ότι η Λωρίδα της Γάζας είναι όντως μια ξεχωριστή πολιτική οντότητα όπου δεν υπάρχει κατοχή. Αν είναι έτσι, γιατί να μη δούμε τα πράγματα ως εξής: Ως ξεχωριστή πολιτική οντότητα, οποιαδήποτε εισβολή στο έδαφος της Γάζας αποτελεί παραβίαση της κυριαρχίας της. Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση της Γάζας να μην έχει το δικαίωμα να αποτρέπει ή έστω να εξασκεί το “αρρενωπό δικαίωμά” της να τρομάζει τους Ισραηλινούς, όπως ακριβώς τρομάζει το Ισραήλ τους Παλαιστίνιους;
Όμως η Γάζα δεν είναι κράτος. Η Γάζα τελεί υπό την κατάληψη του Ισραήλ, παρά τις λεκτικές ακροβασίες τόσο της Χαμάς όσο και του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι που ζουν εκεί είναι μέρος ενός λαού του οποίου το DNA περιέχει το συστατικό της αντίστασης στην Κατοχή.
Στη Δυτική Όχθη, Παλαιστίνιοι ακτιβιστές προσπαθούν να αναπτύξουν ένα είδος αντίστασης διαφορετικό από την “αρρενωπή”, ένοπλη αντίσταση. Όμως ο ισραηλινός στρατός καταστέλει την όποια λαϊκή αντίσταση με ζήλο και αποφασιστικότητα. Δεν έχουμε ακούσει από τους κατοίκους του Τελ Αβίβ και του ισραηλινού Νότου να διαμαρτύρονται για την ισορροπία της αποτροπής που χρησιμοποιεί ο ισραηλινός στρατός κατά του άμαχου παλαιστινιακού πληθυσμού.
Και έτσι το Ισραήλ προσφέρει και πάλι σε όλο και περισσότερους νεαρούς Παλαιστίνιους λόγους να το θεωρούν μια ανώμαλη κοινωνία στρατού και αποίκων. Κάθε ισραηλινός κρίκος στην αλυσίδα της καταπίεσης μαζί με την περιφρόνηση για την ύπαρξη της καταπίεσης γίνονται αυτά που μας σέρνουν όλο και πιο κάτω σ’ αυτό τον “αρρενωπό ανταγωνισμό”.
(Μετάφραση: Αναστασία Γιάμαλη)

Μια θαρραλέα φωνή
* Η Αμίρα Χας είναι εξέχουσα Ισραηλινή δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστή για τη θαρραλέα αρθρογραφία της στην έγκυρη ισραηλινή εφημερίδα “Χααρέτζ”. Κόρη δύο Εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος, έχει κερδίσει την αναγνώριση και τον σεβασμό για τα ρεπορτάζ και τα άρθρα της σχετικά με τα παλαιστινιακά ζητήματα στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, όπου μάλιστα έχει ζήσει για πολλά χρόνια. Έχει σπουδάσει στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία για τη δημοσιογραφική δουλειά της, ανάμεσά τους και το βραβείο της UNESCO για την Ελευθερία του Τύπου. Το παραπάνω άρθρο της δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Χααρέτζ”.
Πηγη

Πορνεία, φοροδιαφυγή, ψέματα, σατανισμός, αντισημιτισμός και Χρυσή Αυγή

Καμία υγιής κοινωνία δεν θα ανεχόταν να ευλογούν ιερείς της κρατικής Εκκλησίας τα ορμητήρια αυτών των ανθρώπων   

Χρ.Παππάς απόγονος κληρικών και στρατιωτικών, έμπορος επίπλων, θαυμαστής του παιδεραστή βασανιστή και φονιά Στράιχερ. Χρήστος Μεντζελόπουλος, παρθένος, πολέμιος του στοματικού σεκς, διάδοχος του ιερού Καλλίνικου, που παραιτήθηκε «για λόγους υγείας», όταν κατηγορήθηκε από κληρικούς και πνευματικά του τέκνα για σεξουαλικές παρενοχλήσεις.
 Όσο ξετυλίγεται η δράση της Χ.Α. ως νόμιμου ανερχόμενου κόμματος, αποκαλύπτονται παλιές αμαρτίες και αναπτύσσεται στα ηγετικά της στελέχη το αίσθημα της παντοδυναμίας, που τους εξωθεί στο να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Διαστροφική εκδήλωση συγκαλυμμένων και καταπιεσμένων ερωτικών επιθυμιών, αναξιοπρεπής πλουτισμός, φοροκλοπή, ψευτοφιλανθρωπίες και ακραίες εκφράσεις μίσους μέσα από τις «καλλιτεχνικές ανησυχίες» των μελών της. Καμία υγιής κοινωνία δεν θα ανεχόταν οι παράνομες δράσεις αυτής της οργάνωσης που φτάνουν μέχρι αιματηρές επιθέσεις σε βάρος πεινασμένων ξένων να μένει ατιμώρητη. Καμία υγιής κοινωνία δεν θα ανεχόταν να ευλογούν ιερείς της κρατικής Εκκλησίας τα ορμητήρια αυτών των ανθρώπων. Θέλω απλά να επισημάνω εδώ πως η επίσης ανερχόμενη αξιωματική Αντιπολίτευση, που υιοθετεί ανεπιφύλακτα τα μισθολογικά αιτήματα των ένστολων με την (κατά Τσίπραν) «κοινωνική υπεραξία» (μια νέα ανάγνωση των μαρξιστικών όρων), αποφεύγει παράλληλα να φέρει στο φως, κεντρικά και επίσημα, την ανικανότητα της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας να κάνουν το καθήκον τους. Υποθέτω ότι θεωρεί πως και αυτά θα λυθούν με το γνωστό μαγικό τρόπο, με ένα άρθρο ενός Νόμου όταν αρπάξει την εξουσία με τη βοήθεια του εκλογικού νόμου (η απλή αναλογική ξεχάστηκε!) ως κυβέρνηση λαϊκής μειοψηφίας, μόνη ή με την ψήφο του κ.Καπερνάρου (Ανεξέλ), συνήγορου των αναβαλλόμενων δικών  της Σκορδέλη.

Κάνω μια μικρή καταγραφή:
Α) Παναγιώταρος ο Ομολογητής της Ορθοδοξίας, υπερασπιζόμενος τον ανδρισμό του θεού: «Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες! Ε, Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες!».
Β) Κασιδιάρης ο Ευσεβής, σε αστυνομικούς: «Θα σας γαμήσω, θα έχουμε νεκρούς, κάθεστε και τον παίζετε».
Γ) Hotel New Dream («Ξενοδοχείο ημιδιαμονής που συνευρίσκονται πόρνες με πελάτες»-HOT DOC, K.Bαξεβάνης-τ.16): «Η φορολογική φωλίτσα του ζεύγους Μιχαλολιάκου»
http://www.left.gr/article.php?id=15511
«Είναι ιδιοκτήτες ακινήτων αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, αλλά τα παραχωρούν δωρεάν σε τρίτους αποποιούμενοι κάθε οικονομικό όφελος και στην Εφορία εμφανίζονται ως «βιοπαλαιστές». Είναι βασικοί «αιμοδότες» επιχείρησης ΑΕ, χωρίς να εισπράττουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη της που ξεπερνούν τα 100.000 ευρώ, ενώ προσφέρουν «αμισθί» τις υπηρεσίες τους ως μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Το «ελληνικό δαιμόνιό τους» περιπλέκεται -με το αζημίωτο- με Βορειοηπειρώτες που διαθέτουν εξελληνισμένα ονόματα και οι οποίοι καταβάλλουν διά της τεθλασμένης παχυλά ενοίκια για το ξενοδοχείο – καταφύγιο… φιλήδονων ζευγαριών «New Dream» στην πλατεία Αττικής. Αυτά και άλλα «θαυματουργά» συνθέτουν το οικονομικό προφίλ του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου και της συζύγου του Ελένης Ζαρούλια, που έχουν ταχθεί στο ύψιστο πατριωτικό καθήκον να «καθαρίσουν την ελληνική φυλή από ξένα μιάσματα» και να οδηγήσουν τον λαό σε μια νέα… εθνική παλιγγενεσία. Η κοινή φορολογική τους δήλωση δείχνει ότι πέρυσι «τα έβγαζαν πέρα» με 1.652 ευρώ τον μήνα, καθώς η μεν κ. Ζαρούλια δεν εμφάνισε ούτε ευρώ πραγματικό εισόδημα αλλά μόνο τεκμαρτό από δωρεάν παραχωρήσεις ακινήτων, ο δε κ. Μιχαλολιάκος δήλωσε φορολογητέο εισόδημα από έκδοση εντύπων ύψους 23.000 ευρώ, από το οποίο αν αφαιρεθεί ο αναλογούν φόρος «έμειναν στην τσέπη του» 19.827 ευρώ. Συνεπώς, το καθαρό μηνιαίο εισόδημα της οικογένειας ήταν 1.652 ευρώ. Την ίδια ώρα η σύζυγος του κ. Μιχαλολιάκου ως φυσικό πρόσωπο εμφάνισε στο έντυπο «Ε1» ακαθάριστο τεκμαρτό εισόδημα ύψους 33.700 ευρώ από δωρεάν παραχώρηση ακινήτων, μεταξύ των οποίων το κτίριο που στεγάζεται το ξενοδοχείο «New Dream» και δύο καταστήματα.…Με βάση τα παραπάνω υπάρχουν τουλάχιστον δύο «γκρίζες ζώνες»: Η πρώτη αφορά το γεγονός ότι ενώ η κ. Ζαρούλια είναι ο βασικός αιμοδότης της ΑΕ με τη «εισφορά» του ακινήτου ξενοδοχείου στην επιχείρηση εμφανίζεται απέναντι στην εφορία να μην έχει μερίδιο από τα κέρδη και παράλληλα να μην αμείβεται για τις υπηρεσίες της ως αντιπρόεδρος. Αμισθος ως μέλος του ΔΣ παρουσιάζεται και ο σύζυγός της, Νίκος Μιχαλολιάκος. Το δεύτερο γκρίζο σημείο αφορά το γεγονός ότι κ. Ζαρούλια έχει παραχωρήσει ένα εξαιρετικά προσοδοφόρο ακίνητο στην ΑΕ αφιλοκερδώς και μάλιστα της έχει «χαρίσει» τα διόλου ευκαταφρόνητα ενοίκια που καταβάλλει η «ΤΣΙΑΝΤΟΣ ΕΠΕ», ενώ θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί το ακίνητο η ίδια ως φυσικό πρόσωπο.………

Ο Δωρόθεος Β΄ εις Μακρόνησον…

…και ιστορίε του ιερού παραδικαστικού

 Επίσκεψη συνταξιούχων (Δεγρέτσια, τ.Γλυξβγούργοι) εκ Λονδίνου, μετά του ευσεβούς τέκνου των, εις άγιον Δωρόθεον Β΄. Κλίμα φιλικόν, εμφάνισις μητροπολίτoυ casual. Επιδίδεται αντίγραφον κερδοφόρου και αφορολογήτου ιαματικής εικόνος

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Kύριε Ροΐδη,
Στις 6 Σεπτεμβρίου του Σωτηρίου έτους 2011 ανακοινώθηκε «εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, Τήνου, Μυκόνου και λοιπών νήσων μετά των ιερών πανηγυρόσπιτων της μητροπολιτικής Πολεοδομίας:«Θεία Λειτουργία μνήμης στη σιωπηλή Μακρόνησο των εξορίστων…Ας προσευχηθούμε γι αυτούς και ας παρακαλέσουμε τον Θεό να συγχωρέσει και όσους επινόησαν και οραματίστηκαν να μετατρέψουν αυτό το νησί σε ένα τόπο δακρύων και αίματος». Ομολογώ ότι εξανέστην. Ο Άγιος Δωρόθεος Β΄, δεν μας είχε συνηθίσει σε φιλοκομμουνιστικάς εκδηλώσεις, είχε μάλιστα αποσπάσει (μετά από επιθέσεις και υπονοούμενα) τον έπαινον του κ.Γρ.Μιχαλόπουλου. Διατί αυτή η μεταστροφή; Ίσως ο θεοδώρητος Δωρόθεος να αναζητά ερείσματα εις την Αριστεράν, όπως έχουν κάμνει εσχάτως ο ιερός Ιερώνυμος, και ο Άγιος Περιστερίου και ΣΔΟΕ, ωθούμενοι άπαντες εκ λόγων πατριωτισμού, ένεκα η εισβολή Μέρκελ και ΔΝΤ. Αναδιφώ με την ευκαιρία στις δικαστικές περιπέτειες στις οποίες ο Σατανάς ενέπλεξε την θεοφρούρητον Μητρόπολιν
—-Α) (17.6.2010). «Στο εδώλιο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, θα καθίσει σε λίγη ώρα ο 24χρονος “κοσμικός” καλόγερος που “ψώνιζε” από gay site και πουλούσε εικόνες. Αν διαβάσετε, όσα γράφει η εφημερίδα VETO για τον βίο και την πολιτεία του 24χρονου μοναχού του Αγίου Όρους, που σήμερα δικάζεται στη Λαμία, θα κολαστείτε στην κυριολεξία. Ο 24χρονος “Χάρης” μαζί με φίλο του Αρχιμανδρίτη, ήταν δημοφιλείς στο νησί της Μυκόνου, με υψηλές γνωριμίες και μέσα στο κύκλωμα των celebrities του νησιού των ανέμων, αποσπώντας τους χρηματικά ποσά “για την εκκλησία φυσικά”, κάνοντας παράλληλα ζωή, όχι απλά κοσμικού, αλλά φανταστείτε ότι έψαχνε μέσω ιστοσελίδας ομοφυλοφίλων να βρει το ιδανικό ταίρι. Ο 24χρονος ιερομόναχος κατηγορείται ότι προσπάθησε να πουλήσει πολύτιμη εικόνατου Σωτήρος από ιστορικό μοναστήρι. Την 1η Σεπτεμβρίου του 2006, ο 20χρονος τότε κληρικός, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, παρέλαβε την πολύτιμη εικόνα από ιερέα, για να την πάει σε εργαστήριο συντηρήσεως. ‘Όμως ο καλόγερος “Χάρης” βρέθηκε στη Λαμία, όπου συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω να προσπαθεί να πουλήσει την εικόνα σε αστυνομικούς της Ασφάλειας που προσποιήθηκαν του αγοραστές. Στο εδώλιο δίπλα στο βασικό κατηγορούμενο, θα καθίσει και ο Πρωτοπρεσβύτερος, σήμερα, της Μητρόπολης Μυκόνου, που ήταν ο τότε ιερέας που παρέδωσε την εικόνα στον 24χρονο ιερομόναχο. Σύμφωνα με τους καθ’ όλα βάσιμους ισχυρισμούς του συνηγόρου του Πρωτοπρεσβυτέρου, γνωστού Ποινικολόγου κ. Γιώργου Δούμα, ο ιερέας τότε “παρέδωσε την εικόνα στον μοναχό, προκειμένου να επιληφθεί της συντηρήσεώς της”.

Η ταβέρνα και ο δολοφόνος

Χτες τη νύχτα έπαιρνα συνέντευξη από έναν μπάτσο-δολοφόνο. Θυμάμαι πως τον μισούσα και πως ήθελα να τον δω να πεθαίνει εκεί μπροστά μου, ξαφνικά. “Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου” να έλεγαν μετά, κι επιτέλους για μια φορά να γέλαγα στο άκουσμα της λέξης. Πιο πολύ σιχαινόμουν τη γυναίκα του. Μια επινοημένη καστανή με δρακόντειο βλέμμα, που σε άλλη περίπτωση θα της ταίριαζε να ήταν γυναίκα κατασκόπου. Την σιχαινόμουν επειδή με πλήγωνε η ιδέα πως ήταν το άλλο του μισό και πως η Φύση μου είχε δώσει κοινά στοιχεία με κείνη. Μήτρα για να γεννήσει, στήθος για να θηλάσει, απαλή φωνή για να νανουρίσει, αγκαλιά για να αγαπηθεί θηλυκά. Κι ένα όνομα που μπορεί να τελείωνε σε άλφα.
Μετά ήρθε ένας φίλος μου, ένας άγνωστος με ωραία μάτια και χορευτική δεινότητα στο βάδισμά του, που τον ξέρω από παλιά χωρίς ποτέ να τον έχω γνωρίσει. Του μίλησα για κείνη την ταβέρνα που θα ανοίξω σε κάποιο νησί και τα βράδια θα παίζω όπερες και ρεμπέτικα. Με ρώτησε τι θα μαγειρεύω και του απαρίθμησα κάμποσες συνταγές που μου αρέσουν. Κρέας με ούζο και ανατολίτικα μπαχαρικά, μουσταλευριά, ρεβυθοκεφτέδες, χταπόδι κρασάτο και άλλα τέτοια φαγητά. Του είπα πως το σούρουπο από την ταβέρνα θα ακούγονται τα βαπόρια που θα μπαίνουν στο λιμάνι και ο αέρας που θα κάνει τα κεραμίδια να τρίζουν στη σκεπή και τα κοράκια να σαλεύουν. Με ρώτησε αν θέλω να μου χαρίσει ένα ζαγάρι, αλλά δεν ήξερα πώς τα καλεί κανείς και ήταν κρίμα. Μιμήθηκε τότε τις φωνές των βοσκών και έτσι σκέφτηκα πως πράγματι, ήταν καλή ιδέα. Μετά καθίσαμε αμίλητοι στην άκρη της φαντασίωσης και πίναμε τσίπουρο με τυρί και σαρδέλες. Λίγο σκυμμένοι.
Στην άκρη του ορίζοντα, χαμηλά στα μαύρα νερά, διέκρινα τον Παντοκράτορα με την μπλε καρίνα και το ψηλό φουγάρο του να φεύγει από το νησί αφήνοντας ξωπίσω του μια άδεια κορυφογραμμή που ουδόλως με παρηγορούσε.

Η επανάσταση που σχεδίαζα θα αργούσε να φανεί.

Πηγη

ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΠΕΚΤΑΣΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΣΤΟΝ ΜΠΕΡΙΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΝΤΙ ΡΑΜΑ

Πολλά από τα βίντεο ιδιαίτερ του 197

Σήμερα ερώτηση ένα συνάδελφο τυχαία τι θρησκεία έχει ο κος Μπερίσα. Χριστιανός ή Μουσουλμάνος ; Απάντησε Μουσουλμάνος. Δεν πέρασε πολύ ώρα και τον ρώτησα Σουνίτης ή Μπεκτασί ; Απάντησε Μπεκτάς...

Ο συνάδελφος είναι από τον σκληρό βορά. Παπικός.... Τώρα όταν ρωτάς ένα άνθρωπο που κατάγετε από την Αλβανία τι θρησκεία έχει είναι σαν να προσπαθήσεις να πιάσεις ένα ΠΡΟΠΟ.... Η θρησκεία εκεί πάνω ήταν και είναι μια βαθειά προσωπική υπόθεση και αυτό είναι εκνευριστικό και γοητευτικό ταυτόχρονα. Η συζήτηση πήγε για τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού κόμματος που μας επισκέφτηκε στο ΣΠΟΡΤΙΓΚ και μίλησε σε μια μαζικότατη συγκέντρωση 4.000 ανθρώπων. Κατά την άποψή του και αυτός είναι Μπεκτασής....
Σκέπτηκα, δηλαδή Εμβέρ Χότζα, Μπερίσα και Έντι Ράμα α αντιπολιτευόμενος (ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού κόμματος...!!!!!!!!! σιγά μην χέσω τον σοσιαλισμό του...)  ούλοι αυτοί ήταν και είναι Μπεκτασίδες.... Τι γίνετε εδώ αδέλφια μου ; 

 Πολλά είναι σωστά από αυτό το βίντεο ..... άλλα είναι μπούρδρες.... Οι διωγμένοι είναι Ουνίτες Παπικοί με Ορθόδοξο τυπικό....
 Το μυαλό μου εδώ και καιρό έχει αποκτήσει μια τρομερή κίνηση όσο αφορά την Αλβανία... Προσπαθώ να ανακαλύψω την εσωτερική της δύναμη. Αντλώ τις σκέψεις μου από βιβλία αναφορές ιστορικές... Εντυπωσιάζομαι με τις ικανότητες αυτού του λαού και την δυναμική του.... Ένας λαός που πλάθετε μέσα στο αμώνι των τραγικών διεργασιών των αιώνων... Από την Ιταλία, την Αμέρικα την Αίγυπτο τα Βαλκάνια η ευμετάβλητη πραγματικότητα σφυρηλατεί αυτό το έθνος.... Όποιος δεν έχει εν τω μεταξύ το υπέροχο χοντρό βιβλίο των εκδόσεων ΙΣΝΑΦΗ με θέμα τον Αλβανικό εθνισμό δεν θα καταλάβει τίποτα για την Αλβανία  και τον ρόλο του Μπεκτασισμού στα Βαλκάνια...
Γάμος στην Ουνίτηκη εκκλησιά της Ιταλίας. Λένε ότι ακόμα στα ανώτερα επίπεδα της Αμερικάνικης Μαφίας μιλάν ακόμα την γλώσσα την Αρβανίτηκη... Λένε.... Στο τέλος του βίντεο προσέξτε την ελληνική λειτουργία... Μπέρδεμα ο κόσμος θεέ μου.... Άντε ερμήνευσέ τα χαχα

Η σιωπή δεν είναι χρυσός

Του Γιώργου Αυγερόπουλου

Καθώς ένα χρόνο τώρα ασχολούμαι με τη θεματική «Χρυσός στα χρόνια της κρίσης» έχοντας δουλέψει μαζί με τους συνεργάτες μου στην Κολομβία (1), τη Ρουμανία (2) και την Ελλάδα (3), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.

Θα συγκρίνω την ελληνική περίπτωση με αυτή της Ρουμανίας (γιατί αν αρχίσω από την Κολομβία πολλοί θα πουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με μια λατινοαμερικανική χώρα και «τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς, εδώ είναι Ευρώπη» και άλλα τέτοια, κατά τη γνώμη μου ευτράπελα).

Πριν απ” αυτό όμως ας θυμηθούμε τι προβλέπουν τα δύο μεταλλευτικά σχέδια:

ΕΛΛΑΔΑ

Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσιας σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold.

Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το κοίτασμα χαλκού – χρυσού στις Σκουριές, που σήμερα εκτιμάται ότι αξίζει περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια, δύο προϋπάρχοντα ορυχεία μαζί με τις εγκαταστάσεις τους, 310 σπίτια στο Στρατώνι, καθώς και τα δικαιώματα έρευνας και επέκτασης της εξορυκτικής δραστηριότητας με το άνοιγμα και άλλων μεταλλείων.

Το αντάλλαγμα που πλήρωσε η εταιρεία στο ελληνικό κράτος το 2003 για να αποκτήσει τα παραπάνω ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που έχει χαρακτηριστεί από κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και από κατοίκους της περιοχής «ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας».

Οσοι αντιδρούν στο μεταλλευτικό σχέδιο, υποστηρίζουν ότι η επένδυση θα προκαλέσει ανεπίστρεπτη καταστροφή στο περιβάλλον, με τα οφέλη να είναι λιγότερα από τις απώλειες.

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας μια άλλη καναδική εταιρεία, η Gabriel Resources, και το ρουμανικό κράτος θέλουν από το 1997 να εξορύξουν το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στο υπέδαφος της Ευρώπης.

Για να το κάνουν αυτό θα ανατινάξουν όλα τα βουνά της περιοχής δημιουργώντας τέσσερα ορυχεία ανοιχτής εξόρυξης και μια μεγάλη δεξαμενή εναπόθεσης αποβλήτων, που θα περιέχει κυάνιο και άλλες τοξικές ουσίες.

Οι κάτοικοι που αντιδρούν λένε ότι αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον καθώς και στην ιστορική κληρονομιά της Ρόσια Μοντάνα, αφού εκεί βρίσκονται οι πιο καλά διατηρημένες ρωμαϊκές στοές παγκοσμίως.

Οι ιστορικοί λένε πως η ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται ώς ένα βαθμό στο χρυσάφι της Ρόσια Μοντάνα και οι τεχνίτες της εποχής είχαν αναπτύξει ένα δίκτυο υπόγειων στοών για την εξόρυξη, τόσο αριστοτεχνικό, που πολλοί το παρομοιάζουν με υπόγεια Ακρόπολη.

Μπράντλεϊ Μάνινγκ: Ένοχος πριν από τη δίκη

Μπράντλεϊ Μάνινγκ: Ένοχος πριν από τη δίκη

από filistina

« είναι σημαντικό να βγουν …. αισθάνομαι ότι πραγματικά μπορεί να αλλάξει κάτι …. αν βγουν θα είναι καλό για τον κόσμο…είμαστε άνθρωποι…και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας…και κανείς δεν τα έχει δει αυτά…και με νοιάζει… Ένας Θεός ξέρει τι θα συμβεί τώρα, ελπίζω να γίνουν συζητήσεις και αλλαγές σε  παγκόσμιο επίπεδο”.
(Μπράντλεϊ Μάνινγκ σε   έναν “ιντερνετικό διάλογο”)

Ο Μπράντλεϊ Μάνινγκ κατηγορείται για τη διαρροή,  του Ημερολόγιου του  Πολέμου στο Αφγανιστάν,  εγγράφων για τον πόλεμο στο Ιράκ,  του βίντεο  collateral murder,  αρχείων του Γκουαντάναμο, αρχείων για τη Σφαγή στο Γκρανάι και τηλεγραφημάτων του State Department –  η μεγαλύτερη διαρροή εγγράφων στην Ιστορία.  Αντιμετωπίζει 22 κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης  της  ευρέως επικρινόμενης   «βοήθειας στον εχθρό» και την ποινή της ισόβιας κάθειρξης χωρίς δικαίωμα έφεσης.

Η ακροαματική διαδικασία  λίγο πριν το στρατοδικείο

Υπάρχει περισσότερη μυστικότητα γύρω από την υπόθεση του  κρατούμενου στρατιώτη Μπράντλεϊ Μάνινγκ ,   απ’ όση υπάρχει για τις δίκες του Γκουαντανάμο Μπέι . Οι ακροάσεις δεν είναι κεκλεισμένων των θυρών  αλλά γίνονται με ύπουλο τρόπο, είναι γεμάτες νομικές παρατυπίες και αποκρύπτουν στοιχεία. Παρέχουν τόσο λίγη πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης,  που το Κέντρο για τα Συνταγματικά Δικαιώματα και πολλές οργανώσεις μέσων ενημέρωσης ζητούν περισσότερη διαφάνεια από το στρατό.  Επιπλέον,  ένας συνασπισμός  μέσων ενημέρωσης κατέθεσε καταγγελία επειδή έγγραφα από τις δικαστικές διαδικασίες συνήθως αποκρύπτονται από τη δημοσιότητα.
Για να αντιμετωπίσει αυτήν την άκρα μυστικότητα, ο δικηγόρος του   Μπράντλεϊ,  David Coombs, έχει δημοσιεύσει τις κινήσεις της υπεράσπισης στο blog του, ώστε το κοινό και τα μέλη των μέσων μαζικής ενημέρωσης να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα έγγραφα για την καλύτερη κατανόηση και ακρίβεια της δίκης του Μπράντλεϊ.
Ο Coombs δημοσίευσε πέντε προτάσεις για την   παρουσίαση  του Μπράντλεϊ στο δικαστήριο, την ακρόαση που έγινε στο Ft. Meade  στις 6-8 Ιούνιου, δίνοντάς μας μια ιδέα για το τι να περιμένουμε. Η πρώτη πρόταση  καταγγέλλει τους χειρισμούς των αποδεικτικών στοιχείων από την κατηγορούσα αρχή,  κρύβοντας προφανώς σχετικό υλικό για να διατηρήσει το πάνω χέρι στην υπεράσπιση.

 «… Η κυβέρνηση έχει αποτύχει να αποκαλύψει αποδεικτικά στοιχεία-κλειδιά που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον Μάνινγκ να  αμυνθεί  των κατηγοριών.    Σχεδόν δύο χρόνια από την σύλληψη του Μάνινγκ, ο στρατός δεν έχει ακόμη ολοκληρώσει την έρευνα, ούτε των δικών του αρχείων,  για να δει αν υπάρχει κάποιο   όφελος για την υπεράσπιση – όπως είναι νομικά    υποχρεωμένος να κάνει »

Δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησε η υπόθεση και μόλις λίγους μήνες πριν από το στρατοδικείο, η υπεράσπιση εξακολουθεί να μην έχει πρόσβαση σε αυτά τα  βασικά αποδεικτικά στοιχεία.

Λίγα λόγια για τον Μπράντλεϊ Μάνινγκ

Ο Μπράντλεϊ Μάνινγκ, ο 24χρονος Αμερικανός στρατιώτης, πρώην  μαθητής στην Ουαλία, είναι τώρα κρατούμενος των   ΗΠΑ και κατηγορείται για διαρροή αποδείξεων στο κοινό για:  εγκλήματα πολέμου,  εκτεταμένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,  βασανιστήρια, και πράξεις τρομακτικής βιαιότητας   των ενόπλων δυνάμεων στους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
Στις 6 Ιουλίου 2010 ο στρατιώτης Μπράντλεϊ Μάνινγκ, ο οποίος είχε συλληφθεί στα τέλη Μαΐου στο Ιράκ, κατηγορήθηκε για τη διαρροή βίντεο τραβηγμένο μέσα από ελικόπτερο των ΗΠΑ, από επίθεση σε αμάχους στο Ιράκ, στις 12 Ιουλίου 2007. Κατά την επίθεση εκείνη είχαν σκοτωθεί κάπου 12 άτομα συμπεριλαμβανομένων δύο μελών του προσωπικού του πρακτορείου Reuters, ενώ είχαν τραυματιστεί και δυο παιδιά. Το βίντεο μαζί με περαιτέρω υλικό δόθηκε στη δημοσιότητα στις 5 Απριλίου 2010, από την οργάνωση wikileaks  μέσα από το ειδικό site http://www.collateralmurder.com/ και προκάλεσε διεθνή κατακραυγή.
Το συγκλονιστικό βίντεο υπάρχει σε δύο εκδοχές (συντομευμένη και πλήρης):

Στο 82,5% το (συνολικό ) κούρεμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων ! (+ Βίντεο-σχόλιο )

Μετά την ανακοίνωση του κουρέματος γουλί των αποθεματικών του δικαιώνεται ο Ζήκος που ρωτούσε πριν 60 χρόνια..
ποιος είναι αυτός ο πούστης ο ΙΚΑΣ; ( Sofia Lampiki )

Ο Φ. Σαχινίδης είναι ο μόνος από το οικονομικό επιτελείο των κυβερνήσεων Παπανδρέου που κατάφερε να διασωθεί πολιτικά και σίγουρα ξέρει καλά και τα οικονομικά δεδομένα και αυτά που κρύβονται πίσω από τις γραμμές της τελευταίας απόφασης του Eurogroup, γιατί είναι αυτός που ενημερώθηκε από τον Στουρνάρα για λογαριασμό του Βενιζέλου. Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη που έδωσε στον Χατζηνικολάου (Real FM), το πρωί της Τετάρτης, αποκάλυψε πολλά και ενδιαφέροντα.

Το πρώτο και βασικότερο είναι ότι έδωσε μια τάξη μεγέθους για το περιβόητο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων, που πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι τις 13 Δεκέμβρη: «Σύμφωνα με τις τεχνικές ασκήσεις που έχουν γίνει φαίνεται ότι η επιδίωξη να μειωθεί το χρέος κατά περίπου 40 δισ. θα προκύψει κυρίως – σε ένα μεγάλο βαθμό, κατά 50% – από την μείωση τους χρέους μέσα από την διαδικασία επαναγοράς των ομολόγων». Αυτό το επιβεβαίωσε και ο Στουρνάρας, το μεσημέρι της ίδιας μέρας, μιλώντας για συνολική μείωση του χρέους κατά 20 μονάδες. Αρνήθηκε, όμως, να πει ποιος είναι ο στόχος για την επαναγορά. «Υπάρχει ένας γενικός στόχος, αλλά έχουμε πει στο Eurogroup να μην κάνουμε ανακοινώσεις για το στόχο αυτό», δήλωσε. Ο Σαχινίδης, όμως, αποκάλυψε ότι ο στόχος της επαναγοράς είναι το μισό του συνολικού στόχου μείωσης του χρέους, δηλαδή πρέπει να επαναγοραστούν ομόλογα ονομαστικής τιμής τουλάχιστον 20 δισ. ευρώ.

Ο Μύθος του Πελατειακού Κράτους

ΠΗΓΗ: Μωρίας Εγκώμιον

Σουλτάνης Γρ.

Ο μύθος του πελατειακού κράτους, έχει γίνει η βασική ιδέα της καθεστωτικής ιδεολογίας, με την οποία η κυρίαρχη τάξη ενορχηστρώνει την αναγκαία συναίνεση, για την καρατόμηση του κοινωνικού κράτους και την κινεζοποίηση των εργαζόμενων. Το επιχείρημα εδράζεται στο υποτιθέμενο γεγονός ότι το πελατειακό κράτος είναι κατασκεύασμα συλλήβδην της μεταπολίτευσης, δηλαδή όλων των τάξεων, και αποτελεί απόδειξη του ότι «ξοδεύαμε περισσότερα από όσα παράγαμε». Η θυμική ισχύς αυτού του επιχειρήματος-που διεγείρει την ευθιξία του κάθε νοικοκυραίου-, είναι ιδιαίτερα φανερή στις αυτοχειρίες αλλά και στην συλλογική οσφυοκαμψία. Η ίδια ρητορική και μηχανισμός ελέγχου, χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις χώρες των PIGS, προκειμένου να μην υπάρξουν μαζικές αντιδράσεις στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων. Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε πελατειακό κράτος, αλλά ένα κράτος φέουδο μιας τάξης, σε βάρος των χαμηλών τάξεων. 

Το αξιοπερίεργο είναι ότι ακόμη και μια μερίδα της αριστεράς-εκτός βέβαια της νεοφιλελεύθερης, τύπου ΔΗΜΑΡ-, έχει αποδεχτεί και ενσωματώσει στο λεξιλόγιό της τον εν λόγω μύθο.

Το «πελατειακό» κράτος

Η ιδέα του πελατειακού κράτους ξεκίνησε στα πλαίσια της κριτικής στο σύστημα της μεταπολίτευσης-τουλάχιστον δύο δεκαετίες πριν-, από μαρξιστές διανοουμένους, με βάση την άποψη ότι η εξουσιαστική ελίτ, για την νομιμοποίηση των επιλογών της, ανέπτυξε ένα σύστημα πατρωνίας με τα μέλη των χαμηλών τάξεων και με αυτό τον τρόπο επιτύγχανε ταυτόχρονα τον έλεγχό τους. Στη πορεία, μια μερίδα κοινωνιολόγων, απέδωσε στην έννοια ένα διαφορετικό περιεχόμενο: το πελατειακό κράτος ήταν το πεδίο συναίνεσης της ελίτ με τις κατώτερες τάξεις, για την από κοινού εκμετάλλευση του κράτους, στα πλαίσια ενός κορπορατικού μοντέλου. Τελικά, η επικράτηση της δεύτερης άποψης, κατέστησε την έννοια αρκετά δημοφιλή, ώστε να γίνει τρέχουσα αναλυτική εννοιολογική κατηγορία και να χρησιμοποιηθεί ως κύριο εργαλείο της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης.

Η νεοφιλελεύθερη ρητορική περί πελατειακού κράτους είναι ευδιάκριτη στη φράση που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ και πριν από αυτό η ιρλανδική και πορτογαλική Δεξιά: «μαζί τα φάγαμε». Δηλαδή, είμαστε όλοι ένα έθνος, μία οικογένεια και όλοι μαζί δημιουργήσαμε τα ελλείμματα και το χρέος, το υπερτροφικό κράτος, και γι αυτό επιβάλλεται η εθνική βιοπολιτική αναμόρφωση. 

Δύσπιστος ο διεθνής Τύπος για την αποτελεσματικότητα της συμφωνίας

Δύο μεγάλες εφημερίδες, η αμερικανική Wall Street Journal και η βρετανική Financial Times δεν συμμερίζονται τους πανηγυρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης περί «νέας σελίδας» μετά τη συμφωνία των Βρυξελλών. Η πρώτη κάνει λόγο για αισιόδοξες προβλέψεις οι οποίες δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα επαληθευτούν, ενώ η δεύτερη χαρακτηρίζει αμφίβολη την αποτελεσματικότητα της συμφωνίας. Και ο οίκος Fitch, παρότι χαρακτηρίζει θετική την απόφαση  του Eurogroup, τονίζει πως παραμένουν οι κίνδυνοι.
«Η πολυαναμενόμενη συμφωνία του Eurogroup δίνει στην Ελλάδα, ένα χοντρικό πλάνο για τη μείωση του τεράστιου χρέους της, αλλά το πλάνο κινδυνεύει να εκτροχιαστεί αν η οικονομία της χώρας δεν βγει από την ύφεση μέσα σε δυο χρόνια», γράφει η Wall Street Journal.
«Τότε οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης θα πρέπει να αποδεχθούν απώλειες στα δάνειά τους προς την Ελλάδα, ώστε να επιτευχθούν οι μακροπρόθεσμοι στόχοι για το χρέος που τέθηκαν την Τρίτη, κάτι που θα δοκιμάσει την πολιτική δέσμευση των ηγετών της ευρωζώνης να κρατήσουν την Ελλάδα στο ενιαίο νόμισμα. Με το τέλος στην ελληνική ύφεση να μην διαφαίνεται στον ορίζοντα, αυτή η δοκιμασία θα μπορούσε να έρθει εντός μηνών», αναφέρει το άρθρο.
Την αποτελεσματικότητα των μέτρων που συμφωνήθηκαν στις Βρυξέλλες για την Ελλάδα, αμφισβητούν σε σημερινό τους άρθρο και οι Financial Times, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει κόστος για να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη και ότι όλα όσα αποφασίστηκαν δεν είναι παρά μια μηχανική υποστήριξη για τον Έλληνα ασθενή και τίποτα περισσότερο.
Μετά από εβδομάδες κωλυσιεργίας, η ευρωζώνη κατέληξε μετ’ εμποδίων σε ένα νέο πρόγραμμα βοήθειας για την Ελλάδα, μόνο που το πακέτο που συμφωνήθηκε τα ξημερώματα της Τρίτης δεν θα είναι το τελευταίο, γράφουν οι Financial Times, σημειώνοντας ότι οι πρόσφατες αποφάσεις δείχνουν ότι η Ευρώπη αρχίζει να παραδέχεται -έστω και απρόθυμα- ότι υπάρχει κόστος στο να κρατηθεί η Αθήνα στην ευρωζώνη. «Οι 17 του ευρώ φαίνεται ότι αποδέχονται επιτέλους κάτι που επαναλαμβάνουν εδώ και καιρό οι παράγοντες της αγοράς: ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο και οι πιστωτές- συμπεριλαμβανομένου του επίσημου τομέα- θα πρέπει να προχωρήσουν σε περαιτέρω δράσεις για να το επαναφέρουν σε ένα αποδεκτό επίπεδο.
Τα μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί για την ελάφρυνση του χρέους είναι αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας», υποστηρίζει το άρθρο. Η μείωση των επιτοκίων στα διμερή δάνεια μόνο σωστό σημείο εκκίνησης δεν ήταν, ενώ η παράταση της λήξης των ομολόγων ήταν πολύ άτολμη, σύμφωνα με την εφημερίδα. Είναι αμφίβολο κατά πόσο με τα εν λόγω μέτρα, θα δοθεί αρκετός χρόνος στην Ελλάδα ώστε να αναπτυχθεί και να αποπληρώσει το χρέος της, γράφουν οι FT και προσθέτουν ότι υπάρχουν και πολιτικοί λόγοι πίσω από όλη αυτή τη δυστοκία και την επιφυλακτικότητα. Όπως υπογραμμίζεται, δεν είναι εύκολο να ζητάς από τα εθνικά κοινοβούλια να εγκρίνουν ένα ακόμη πιο φιλόδοξο πρόγραμμα ελάφρυνσης χρέους, με χώρες όπως η Κύπρος και η Ισπανία να περιμένουν ενδεχομένως στην σειρά.
Άλλο ένα εμπόδιο είναι οι γερμανικές εκλογές του 2013. Ίσως η νέα κυβέρνηση να είναι πιο εύκολο να αποδεχθεί το καινούργιο πακέτο, παρά ο νυν συνασπισμός της Άνγκελα Μέρκελ, σημειώνουν οι FT και τονίζουν ότι το τελευταίο σχέδιο διάσωσης είναι γεμάτο προβληματικά σημεία:
«Βραχυπρόθεσμα, η επαναγορά χρέους από τον ιδιωτικό τομέα μπορεί να μην λειτουργήσει ως δέλεαρ για τους επενδυτές. Μαρκοπρόθεσμα, οι προβλέψεις για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας μπορεί να αποδειχθούν υπέρμετρα φιλόδοξες. Και στις δυο περιπτώσεις, ο επίσημος τομέας είναι αυτός που θα πρέπει να αναπληρώσει το κενό. Η συμφωνία αυτής της εβδομάδας δεν προσφέρει παρά μηχανική υποστήριξη στον Έλληνα ασθενή».
«Θετική η συμφωνία, αλλά…»
Η ανακοίνωση της συμφωνίας για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και την εκταμίευση της επόμενης δόσης προς την Ελλάδα αμβλύνουν την άμεση απειλή για χρεοκοπία της χώρας ή έξοδό της από την ευρωζώνη, υποστηρίζει ο οίκος Fitch Ratings, σημειώνοντας ωστόσο ότι παραμένει το ερώτημα της αποτελεσματικής εφαρμογή.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Fitch, τα μέτρα για τη μείωση του χρέους σε συνδυασμό με την επαναγορά από τους ιδιώτες στα 35 σεντς ανά ευρώ περίπου θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην κορύφωση του χρέους/ΑΕΠ κοντά στο 179% το 2014 πριν υποχωρήσει στο 124% το 2020.
Όσον αφορά τον ρυθμό ανάπτυξης, ο οίκος αξιολόγησης αναφέρει ότι θα φτάσει στο 3%-3,5% προς το τέλος της δεκαετίας και ότι η Ελλάδα θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% από το 2016.
Προσθέτει ότι δεν θα θεωρήσει την επαναγορά του χρέους ως πιστωτικό γεγονός υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι εντελώς εθελοντική και δεν θα έχει αρνητικές συνέπειες για όσους δεν συμμετέχουν.
Από την πλευρά της, η JP Morgan αναφέρει ότι η συμφωνία δίνει συνέχεια στο «ελληνικό σόου», αλλά βραχυπρόθεσμα δεν δίνει τέλος στο δημοσιονομικό βάρος της χώρας και θα χρειαστεί περαιτέρω στήριξη από τον επίσημο τομέα στο μέλλον.
Ως προσωρινή λύση για την Ελλάδα, καθώς το σχέδιο δεν περιλαμβάνει τη διαγραφή χρέους, αλλά αφήνει ανοικτή την πόρτα για περαιτέρω αλλαγές στην πορεία, χαρακτηρίζει τις αποφάσεις η Societe Generale. O οίκος θεωρεί τη λύση ως ικανή να κρατήσει μέχρι τις γερμανικές εκλογές, το φθινόπωρο του 2013 όμως, κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστεί να γίνουν και άλλα για να καταστούν τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας βιώσιμα.
Δύσπιστος ο διεθνής Τύπος για την αποτελεσματικότητα της συμφωνίας | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα.

Η μάχη για τη σάλτσα

Του Νίκου Χειλά
Είναι μια μονόπλευρη παρουσίαση. Εδώ και χρόνια τα ελληνικά και ξένα ενημέρωσης περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων της χώρας: μείωση μισθών, ανεργία, εξαθλίωση, κατάθλιψη, αυτοκτονίες.
Κανένα από αυτά δεν δείχνει την παραμικρή συμπόνια με τους αναξιοπαθούντες κατοίκους της αντίπερα όχθης: τις δυο χιλιάδες περίπου πάμπλουτες οικογένειες, που σύμφωνα με τις στατιστικές διαθέτουν περίπου το 80% του ελληνικού πλούτου.
Και μόνο το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» τόλμησε τις προάλλες να βάλει το δάκτυλο στον τύπο των ήλων και να αποκαλύψει με πολλά προσωπικά παραδείγματα τα «νέα βάσανα» των πλούσιων: τους φόβους τους ότι θα μπορούσαν να φορολογηθούν, να χρεοκοπήσουν, ή και να απαχθούν από κακοποιούς. Βάζοντας έτσι τα «γυαλιά» στους έλληνες ερευνητικούς δημοσιογράφους.
Είναι γεγονός ότι οι εφιάλτες των πλούσιων διαφέρουν από εκείνους των φτωχών όπως η μέρα με τη νύχτα.
Από την άλλη έχουν όμως και κοινές ρίζες – με πρώτη και κυριότερη τη λεγόμενη σχέση κεφαλαίου στις επιχειρήσεις.
Πρόκειται για άνιση σχέση, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και δη, εφ’ όρου ζωής. Οι εργαζόμενοι δίνουν περισσότερα από εκείνα που αντιστοιχούν στο «δίκαιο» μισθό τους.
Αυτό δεν μένει χωρίς συνέπειες στον ψυχισμό των ανθρώπων: Οι μεν φτωχοί νιώθουν να τους πιάνουν μονίμως κορόιδα, οι δε πλούσιοι, ότι πράττουν οικονομικά σωστά, αλλά ηθικά λάθος.
Η εντύπωση, ότι «κάτι δεν πάει καλά», είναι βέβαια συνήθως ασυνείδητη, αλλά εντελώς αναπόφευκτη. Έτσι το βλέπουν και οι εργοδότες. Ο Καρλ Μαρξ μιλά στο «Κεφάλαιο» για το «έντρομο μάτι του καπιταλιστή» που δεν ησυχάζει ποτέ – ακόμα και όταν τα συνδικάτα είναι μετριοπαθή, το προσωπικό του πειθήνιο, και οι δουλειές του πηγαίνουν πραγματικά ρολόι.
Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από ψυχοσωματικές ασθένειες, έτσι όπως τις περιέγραψε στο Μεσοπόλεμο ο Βίλχελμ Ράιχ, και οι οποίες παίρνουν ενδημικό χαρακτήρα ακόμα και υπό κανονικές συνθήκες.
Νεότερες έρευνες δείχνουν, ότι μεταπολεμικά το κακό παράγινε. Οι ψυχοσωματικές ασθένειες ξεπέρασαν σε αριθμό τις καθαρά σωματικές, κι αυτό ιδιαίτερα μέσα στα πολύ εύπορα στρώματα. Οι επιστήμονες μιλάνε για το «παράδοξο του Easterlin» (σύμφωνα με το όνομα του επινοητή του Richard Easterlin) που συνίσταται στο ότι η συσσώρευση πλούτου δεν μειώνει, αλλά, αντίθετα, αυξάνει την προσωπική δυστυχία. Η απομόνωση σε βαθμό αυτισμού που επιφέρει το πολύ χρήμα γεννά, μαζί με αντικοινωνικές συμπεριφορές, και βαριά κατάθλιψη.
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για το χθες. Ύστερα από τη μετατροπή της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο, περί το 2010, τα πράγματα άρχισαν να εκτροχιάζονται πλήρως. Η έννομη εκμετάλλευση, που συμπεριλάμβανε και τη νομική προστασία των εργαζομένων, μετατράπηκε, μέσω της καρατόμησης των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων, σε πλιάτσικο. Και το κράτος του Νίκου Δένδια επέτεινε – με τα πογκρόμ κατά των προσφύγων και μεταναστών, τα καταγγελλόμενα βασανιστήρια ξένων και ντόπιων στα αστυνομικά τμήματα, και τη λογοκρισία στη ΝΕΤ – το αίσθημα ανομίας.
Αντίστοιχα ανεξέλεγκτη έγινε έτσι και η ψυχή του ανθρώπου. Ο αριθμός των ψυχικών νοσημάτων πολλαπλασιάσθηκε. Πολλοί ψυχοθεραπευτές δηλώνουν ότι δεν είχαν ποτέ παλιότερα τόσο πολύ δουλειά, όσο τα τελευταία 2-3 χρόνια. Το επάγγελμά τους είναι ίσως το μοναδικό – δίπλα σε εκείνο των κλειδαράδων – που ανθίζει κυριολεκτικά υπό τις συνθήκες της κρίσης.
Ο φόβος δεν κάνει βέβαια διάκριση ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους. Οι τελευταίοι, που είναι, υλικά, οι μοναδικοί κερδισμένοι από τη γενική αναμπουμπούλα, θα έπρεπε να είναι μάλιστα σήμερα – αν ισχύει όντως το «παράδοξο του Easterlin» – και οι πιο φοβισμένοι.
Αυτό είναι δύσκολο να αποδειχθεί με αριθμούς. Υπάρχουν όμως πολλοί λόγοι που δικαιολογούν και τον πιο απύθμενο φόβο τους: Παράδειγμα, το ενδεχόμενο να βρεθεί το όνομα τους στη λίστα-Λαγκάρντ, ή να ζητήσει η ΣΔΟΕ την εξέταση των προηγούμενων φορολογικών τους δηλώσεων.
Με την ευκαιρία: Γιατί άραγε δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα; Τέτοια εξέταση δεν θα αποκαθιστούσε μόνο τη φορολογική δικαιοσύνη, αλλά θα έδινε και την ευκαιρία στους φτωχότερους των Ελλήνων, να εκφράσουν επιτέλους οργανωμένα τα συναισθήματά τους προς τη μικρή ομάδα των πλούσιων συμπολιτών τους, που ζουν σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, στο «κόκκινο».
Οι τελευταίοι πάντως δεν επιχειρούν να το κρύψουν. Ποζάροντας, για παράδειγμα, μπροστά στο φακό της γαλλίδα φωτογράφου Μπετίνα Ρενς. Όμως και εδώ τα πορτρέτα τους, όπως έδειξε έκθεση φωτογραφίας που έγινε πριν λίγο καιρό στο Βερολίνο, είναι μόνο φαινομενικά ήρεμα. Αν τα κοιτάξει κανείς προσεκτικότερα προδίδουν δυσφορία και τρόμο.
Η πιο αισθησιακή φωτογραφία ήταν εκείνη της διάσημης ιταλίδας ηθοποιού Μόνικα Μπελούτσι, που τρώει μια μακαρονάδα, περιχυμένη με μια υπέροχη κόκκινη σάλτσα – τόσο λαίμαργα, που λες και είναι η τελευταία της ζωής της.
Το πρόσωπό της όμως, αντί για απόλαυση, προδίδει το ακριβώς αντίθετο: στρες.
Είναι το στρες εκείνων που φοβούνται, ότι οι φτωχοί είναι ήδη έτοιμοι να τους τα πάρουν όλα. Και ότι μαζί με τα μακαρόνια θα τους φάνε και τη σάλτσα.
ΤΟ ΒΗΜΑ – Η μάχη για τη σάλτσα – γνώμες.

Ισπανία : Μια χώρα λεηλατημένη από την ηγεσία της, του Λουίς Σεπούλβεδα

Η κρίση με αγγίζει προσωπικά. Πολλοί Ισπανοί φίλοι μου τη βιώνουν σε όλη την καταστροφική της μανία. Νιώθουν ότι το μέλλον είναι αβέβαιο όσο ποτέ άλλοτε και παρακολουθούν αποσβολωμένοι την ομαλή ζωή μιας χώρας να παρασύρεται, μέρα με τη μέρα, από την ξέφρενη πορεία μιας ηγεσίας με δύο κεφαλές, το Λαϊκό Κόμμα από τη μία μεριά και το Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ισπανίας (PSOE) από την άλλη, χωρίς να είναι σε θέση κανένα από τα δύο να δώσει την παραμικρή εξήγηση για το τι στο διάολο συνέβη, τι συμβαίνει τώρα και, το χειρότερο, τι στα κομμάτια θα συμβεί αύριο.

Υποτίθεται ότι δουλειά κάθε κυβέρνησης είναι να διατηρεί ζωντανή την κοινωνική αφήγηση με όλες τις αντιφάσεις και τα προβλήματά της. Μόνο που, η αναγκαία αυτή αφήγηση δεν υπάρχει στην Ισπανία, ούτε υπήρξε ποτέ. Κι αυτό γιατί, μετά τον θάνατο του Φράνκο και τη μετάβαση στη δημοκρατία, [1] η πολιτική ηγεσία της χώρας ανέδειξε την πνευματική οκνηρία σε σήμα κατατεθέν. Κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να συλλάβει ένα βιώσιμο μοντέλο για τη χώρα. Αν, μάλιστα, καθίσει κάποιος να αναλογιστεί, όπως έκανα εγώ, τις παρεμβάσεις στο Κοινοβούλιο ή τις ομιλίες στις προεκλογικές εκστρατείες, δεν θα βρει ούτε μία αξιομνημόνευτη φράση που να παραπέμπει σε αυτό που ονομάζουμε όραμα για τη χώρα και την κοινωνία.

Ο μόνος Ισπανός πολιτικός ηγέτης που επιχείρησε να αποδώσει την αφήγηση της ισπανικής κοινωνίας ήταν ο Μανουέλ Αθάνια, ο τελευταίος πρόεδρος της Ισπανικής Δημοκρατίας πριν το πραξικόπημα του Φράνκο το 1936. Δεν υπήρξε άλλος ούτε υπάρχει, διότι η Ισπανία πάσχει από την έλλειψη μιας πεφωτισμένης αστικής τάξης, αυτής ακριβώς που θα μπορούσε να αναδείξει μια σπουδαία πολιτική μορφή.

Η μοναδική ενδιαφέρουσα δήλωση ήταν ένα απόφθεγμα του Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, το οποίο επανέλαβε στην εποχή του ο Φελίπε (πρωθυπουργός 1982-1996): «Δεν έχει σημασία αν ο γάτος είναι άσπρος ή μαύρος, αρκεί να πιάνει ποντίκια». Με αφετηρία αυτή τη φράση που κυριάρχησε σε όλες τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές και πολιτικές καταστάσεις, θα προσπαθήσω να αφηγηθώ μια ιστορία που να μου δίνει να καταλάβω τι στα κομμάτια έγινε, τι διάολο γίνεται τώρα και γιατί. Ως Ευρωπαίος πολίτης, έχω ανάγκη από μια ιστορία για να κατανοήσω αυτό το εφιαλτικό παρόν, μια ιστορία που θα με βοηθήσει να βρω μια διέξοδο από αυτό, προτού με παγιδεύσει μέσα του, όπως το καταραμένο πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι.

Έκανε αρκετό κρύο στη Μαδρίτη εκείνο το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου του 1988, αν και η χαμηλή θερμοκρασία ήταν αισθητή μοναχά στον δρόμο κι όχι μέσα στην αίθουσα της Βουλής, όπου τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά. Περισσότεροι από χίλιοι επιχειρηματίες, προσκεκλημένοι του Συνδέσμου για την Πρόοδο της Επιχειρηματικότητας (APD) περίμεναν τα ενθαρρυντικά λόγια του Κάρλος Σολτσάγα, υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Φελίπε Γκονσάλες. Και ο υπουργός μίλησε: «Η Ισπανία είναι η χώρα στην οποία μπορεί κανείς να κερδίσει περισσότερα χρήματα σε σύντομο διάστημα από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη, ενδεχομένως και στον κόσμο. Δεν το λέω μόνο εγώ : το επιβεβαιώνουν επίσης οι χρηματιστηριακοί σύμβουλοι και οι αναλυτές».

Το χειροκρότημα ανέβασε τη θερμοκρασία σε τροπικά επίπεδα. Το Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ισπανίας (PSOE) μιλούσε ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Η Ισπανία ήταν μια χώρα στην οποία μόνο οι ηλίθιοι δεν μπορούσαν να γίνουν πλούσιοι ή, έστω, να ζήσουν με την ιδέα ότι θα γίνουν πλούσιοι. Οι στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας της οικονομίας, η αρχή της αλληλεγγύης, η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη περί ευημερίας, μια αριστερή προσέγγιση για τη δημιουργία του πλούτου, όλα αυτά, καθώς και τα υπόλοιπα, σαρώθηκαν πάνω στην ένδοξη πορεία κατά την οποία μοναδικό σήμα κατατεθέν της κοινωνίας έγινε ο πλούτος και δη, ο «εύκολος».

Ο "ΧΡΥΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ" ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΩΝ

Με αφορμή την  επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου    αλλα  και  τα  Δεκεμβριανα που  ερχονται , είναι αναγκαία η αναδρομή σε ένα αιώνα πραξικοπημάτων, υποτέλειας, δικτατοριών, εξάρτησης, βίας και νοθείας και ισοπέδωσης του ελληνικού λαού..Ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία που ο νεοφασισμός αγιοποιεί τους δικτάτορες.

“…τις φωτιές τις βάζει η αστυνομία”

Σε αυτό εδώ το ποστ, αλλά και στο άρθρο The model democratic society of the modern economy στο Unfollow αυτού του μήνα, o Old Boy διατυπώνει κάποιες σκέψεις, τις οποίες διαβάζοντάς, χαμογέλασα πικρά. O Old Boy δεν είναι αφελής και σίγουρα είναι πάρα πολύ έξυπνος. Όμως εν προκειμένω, οι σκέψεις που διατυπώνει, στα δικά μου τα μάτια μοιάζουν σχεδόν απλοϊκές και σε μεγάλο βαθμό αφελείς. Εκπλήσσεται που οι άνθρωποι φοβούνται να αποταθούν στην αστυνομία για να τους “προστατεύσει” από φασίστες που τους ξυλοκοπούν. Θεωρεί ορόσημο μιας μεγάλης αλλαγής, ανατροπής ίσως, το γεγονός ότι η αστυνομία ανοιχτά διατηρεί δεσμούς με το νεο-ναζιστικό κόμμα που κοσμεί πλέον και το αστικό Κοινοβούλο. Πιστεύει μάλλον πως η αστυνομία, τι; “υπάρχει για να προστατεύει τον πολίτη”;
Για να μην φανεί πως προσπαθώ να ερμηνεύσω τις σκέψεις του ΟΒ. παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τα σχόλιο κάτω από το ανωτέρω αναφερθέν ποστ:

όταν φτάνουμε να βλέπει την αστυνομία σαν εχθρό του όχι ο άνθρωπος που ρίχνει πέτρες στο δρόμο, αλλά ο άνθρωπος που πήγε να δει μια παράσταση στο θέατρο και τον λυντσάρουν οι χρυσαυγίτες, κάτι έχει πλέον αλλάξει στην καρδιά του πολιτεύματος.

Σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύω φυσικά να αντιδικήσω ή να την πω στον ΟΒ. Όμως θεωρώ πως αυτή η κουβέντα είναι πάρα πολύ χρήσιμη και έτσι παραθέτω κάποιες σκέψεις.
Καταρχάς, αποδεχόμαστε για λόγους οικονομίας της συζήτησης πως η “δημοκρατία αποκαταστάθηκε το 1974″. Οπότε δεν θα κάνω καμία αναφορά ούτε στον εμφύλιο, ούτε στο μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς, ούτε στη Χούντα. Από την αρχή όμως της μεταπολίτευσης και μετά, και ασχέτως του ποιο κόμμα κατείχε την εξουσία, θέλω να θυμίσω πως μετράμε τουλάχιστον τέσσερις νεκρούς από αυτή την αστυνομία (είναι πολύ περισσότεροι, αλλά αναφέρομαι στις σημαντικότερες και πιο “διάσημες” περιπτώσεις: Κουμής-Κανελλοπούλου το 1980, Καλτεζάς το 1985, Γρηγορόπουλος το 2008 και Τόντι το 2009), και τουλάχιστον έναν από το παρακράτος (Τεμπονέρας το 1991). Δε θα μπω στον κόπο να αναφερθώ στα δεκάδες περιστατικά αστυνομικής βίας και καταστολής που γνωρίσαμε όλα αυτα τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και δεν αναφέρομαι στον αναρχικό χώρο, που προφανώς έχει υπάρξει στοχοποιημένος, αναφέρομαι σε διαδηλώσεις εργαζομένων και φοιτητών (συνταξιούχοι, εξεταστικά κέντρα ΑΣΕΠ το 1998, επίσκεψη Κλίντον, καταλήψεις ΄90-΄91, Κάπα Μαρούσης, Πρυτανεία Πολυτεχνείου και τόσα πολλά άλλα, ων ουκ έστι αριθμός). Για όσους συμμετείχαν σε τέτοιες εκδηλώσεις ή είχαν έστω μια ελάχιστη επαφή με τα κοινωνικά και κινηματικά τεκταινόμενα, η αστυνομική καταστολή ήταν κάτι δεδομένο και αναμφισβήτητο.
Θα θυμίσω ακόμα πως εν έτει 1992, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, απευθυνόμενος στους αστυνομικούς, είχε πει “Εσείς είστε το κράτος”. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, το σχετικό κοινωνικό πλαίσιο, ήταν οι διαμαρτυρίες για την ιδιωτικοποίηση των αστικών λεωφορείων.
Είχε δίκιο ο Μητσοτάκης, όπως και σε πολλά άλλα που με διακεκριμένο κυνισμό έχει πει. Η αστυνομία είναι -όχι το ίδιο το κράτος-, αλλά δομικός μηχανισμός του αστικού κράτους, απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του. Ξεκινώντας από την αφετηρία πως οι κοινωνικοί συσχετισμοί είναι ταξικοί και πως εντός της κοινωνίας αναπτύσσονται αντίρροπες/αντίπαλες δυνάμεις, των οποίων τα συμφέροντα είναι συγκρουόμενα, γίνεται αντιληπτό ότι το αστικό κράτος είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί εξισορροπητικά για τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Το δημοκρατικό πολίτευμα εμπεριέχει αυτή την πραγματικότητα. Αποτελεί σύμβαση η αντίληψη ότι εντός μιας κοινωνίας, που λειτουργεί με τις αρχές τις αστικής δημοκρατίας, το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί τον πολίτη. Το κράτος υπάρχει για να συντηρεί τις ισορροπίες. Σε περιόδους άμβλυνσης των συσχετισμών, σε περιόδους “ευημερίας”, ας το πούμε έτσι, η καταστολή είναι πιο ήπια, καθότι η εξισορρόπηση επιτυγχάνεται με την χρήση ιδεολογικών μηχανισμών, όπως η εκπαίδευση, η θρησκεία ή η οικογένεια. Όταν όμως οι αντιθέσεις οξύνονται, σε καιρούς ισχνών αγελάδων, όταν το σύστημα βρίσκεται σε δυσπραγία και δεν είναι σε θέση να “βουλώνει στόματα” με κοινωνικές παροχές, τότε οι ιδεολογικοί μηχανισμοί δεν επαρκούν για να διατηρούνται οι ισορροπίες. Για να το πούμε ακόμα απλούστερα, όταν το σύστημα περνά φάση ανάπτυξης και/ή τα κοινωνικά κινήματα έχουν τον συσχετισμό με το μέρος τους, οι  παραγωγικές δυνάμεις, ο λαός, επωφελείται από τις παροχές που οι ανώτερες τάξεις έχουν την δυνατότητα να κάνουν, υποχωρώντας ελαφρώς, για να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους πιο μακροπρόθεσμα. Τότε οι ιδεολογικοί μηχανισμοί είναι αρκετοί για να διατηρείται η κοινωνική ειρήνη. Όταν το σύστημα περνά κρίση και η κάνουλα κλείνει, οι κοινωνικές παροχές μειώνονται (ή ελαχιστοποιούνται, αν μιλάμε για τον ευρπαϊκό νότο σήμερα), και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί είναι πολύ ανεπαρκείς για να διατηρείται η ισορροπία. Τότε πιθανά δε μας ενδιαφέρει καν η κοινωνική ειρήνη. Μας ενδιαφέρει απλά να κρατιούνται οι χαμηλές τάξεις ήσυχες. Και όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος.

Ο ήλιος και ο χρόνος

*Όταν οι στρατιώτες ήρθαν να με συλλάβουν κοιμόμουνα. Μ’ έγδυσαν και με διέταξαν να γονατίσω. Ύστερα, μ’ έδεσαν πιστάγκωνα, όπως κάνουν οι Αμερικάνοι με τους Βιετκόγκ. Όταν η Μαρία μπήκε, ντράπηκα και τους ζήτησα να μου βάλουν το σώβρακο. Μου έβαλαν το σώβρακό μου και το πανταλόνι μου. Ήμουν ξυπόλυτος και είπα στη Μαρία να μου βάλει τα παπούτσια μου. Έσκυψε μπροστά μου και όταν μου έδενε τα κορδόνια, της ψιθύρισα: «Κουράγιο, Μαρία».

Επάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου

ξεφύτρωσε ένας κάκτος

πέρασαν πάνω από είκοσι αιώνες

που ονειρεύομαι γιασεμί

τα μαλλιά μου μύρισαν γιασεμί

η φωνή μου είχε πάρει κάτι

από το λεπτό άρωμά του

τα ρούχα μου μύρισαν γιασεμί

η ζωή μου είχε πάρει κάτι

από το λεπτό άρωμά του

όμως ο κάκτος δεν είναι κακός

μονάχα δεν το ξέρει και φοβάται

κοιτάζω τον κάκτο μελαγχολικά

πότε πέρασαν κιόλας τόσοι αιώνες

θα ζήσω άλλους τόσους

ακούγοντας τις ρίζες να προχωρούν

μέσα στο ξερό χώμα της καρδιάς μου.

*

Στις 21 Αυγούστου πιάστηκα στο Χαϊδάρι. Στο τέταρτο πάτωμα στην οδό Μπουμπουλίνας, στο κελί αρ. 4 περίμενα το μαρτύριο και το θάνατο. Στις 4 Σεπτεμβρίου μου έφεραν χαρτί και μολύβι. Τότε έγραψα 32 ποιήματα. Τις προηγούμενες νύχτες τις πέρασα άγρυπνος, με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να με πάρουν για το μαρτύριο ή για την εκτέλεση. Όλη μου η ύπαρξη σημαδεύτηκε από την αναμονή του βέβαιου θανάτου. Καθώς ο χρόνος κυλούσε επίμονα και βασανιστικά, έβλεπα με το νου μου καθαρά την εικόνα της τελευταίας στιγμής. Ο πρωινός ουρανός είχε ένα χρώμα βαθιά γαλάζιο. Η ατμόσφαιρα διάφανη, με κρυσταλλένια καθαρότητα. Τι θα φώναζα σ’ αυτήν τη στιγμή του τέλους; Αυτή η σκέψη μου έγινε τυραννική.

 Ο μύθος για τις ρουκέτες από τη Γάζα

Από χθες 14/11/2012 το Ισραήλ για άλλη μια φορά προχώρησε σε οργανωμένη επίθεση εναντίον της Λωρίδας της Γάζας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, του Καναδά, της Μεγάλης Βρετανίας και με τα Ηνωμένα Έθνη να κρατούν εκκωφαντική σιωπή, χωρίς καμία αντίδραση, έστω φαινομενική απέναντι σε μια οργανωμένη δολοφονία αμάχων. Η επιχείρηση «Αμυντικός Στύλος», που μόνο και η ονομασία της επιχείρησης δείχνει την προπαγανδιστική διάθεση του Ισραηλινού κράτους, καθώς βαφτίζει την επιχείρηση «αμυντική», υποτίθεται απέναντι στις ρουκέτες που ρίχνονται από τη Γάζα.
Την δικαιολογία αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που την χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να οδηγηθεί σε διαρκή αφανισμό αμάχων μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά και για να καλύψει το κράτος απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει στην περιοχή, στοχεύοντας οργανωμένα στην εθνοκάθαρση του Παλαιστινιακού λαού.
Σαφώς δεν είναι τυχαίο και το γεγονός, ότι σε λίγο καιρό διεξάγονται εκλογές στο Ισραήλ, κάτι που είχε συμβεί και το 2008 κατά την διάρκεια πάλι των τότε Ισραηλινών εκλογών με την τότε επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι», που άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Όπως εύστοχα έχει ειπωθεί : πώς καταλαβαίνει κανείς ότι θα γίνουν εκλογές στο Ισραήλ; Από τους νεκρούς που αφήνει πίσω του στη Γάζα. Άλλωστε η τελευταία δημοσκόπηση στο Ισραήλ, έδειξε πως το μεγαλύτερο μέρος των Ισραηλινών είναι υπέρ ενός κράτους απαρτχάιντ και στηρίζουν την καθαρότητα της φυλής τους.
Επιπλέον δεν είναι τυχαία η συγκεκριμένη στρατιωτική επιχείρηση, που βρίσκεται σε εξέλιξη αν συνυπολογίσουμε μαζί με τις επερχόμενες Ισραηλινές εκλογές και το γεγονός , ότι στις 29 Νοεμβρίου, η Παλαιστινιακή Αρχή πρόκειται να καταθέσει αίτημα αναβάθμισης της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ.
Ακολουθούν στοιχεία που αποτελούν γεγονότα και πραγματικότητες πίσω από τον μύθο της υποτιθέμενης άμυνας του Ισραήλ εναντίον των ρουκετών από τη Γάζα : (πηγή : http://occupiedpalestine.wordpress.com/2012/03/11/the-rocket-from-gaza-myth-photography/)
Ορισμένοι άνθρωποι έχουν πραγματικά διαστρεβλωμένες απόψεις σχετικά με τις ρουκέτες που ρίχνονται από την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα, μύθοι και ψέματα που έχουν κατά κύριο λόγο ξεκινήσει από τα μέσα που χειρίζεται η ισραηλινή και σιωνιστική πλευρά.
Συχνά ακούγεται «η εκεχειρία παραβιάστηκε από την μεριά της Γάζας». Μιλώντας για μύθους το θέμα της εκεχειρίας είναι η μεγαλύτερη προπαγάνδα και ο μεγαλύτερος μύθος για τα πραγματικά περιστατικά καθώς το Ισραήλ καθημερινά επιτίθεται στη Γάζα από αέρα, θάλασσα και ξηρά, στερεί δικαιώματα από τους Παλαιστινίους ως προς την ζωή και την ιδιοκτησία τους.
ΔΕΔΟΜΕΝΑ :
-Οι υποτιθέμενες «χιλιάδες» ρουκέτες από την Γάζα έχουν σκοτώσει τα τελευταία 11 χρόνια 21 έναν Ισραηλινούς
-Κατά την επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι το 2008 με 2009 πάνω από 1500 άνθρωποι σφαγιάστηκαν αναμεσα τους 352 παιδιά.

-Συνολικά πάνω από 1477 παιδιά έχουν σκοτωθεί, ανήλικοι και άμαχοι άνθρωποι, μη μαχητές από το 2000 μόνο. Αποτέλεσμα της χρήσης από την μεριά του Ισραήλ, του λευκού φωσφόρου, του αμπεμπλουτισμένου ουρανίου και άλλων απαγορευμένων όπλων από το Διεθνές Δίκαιο.

-Το Ισραήλ σκότωσε τουλάχιστον 2.969 άμαχους Παλαιστινίους, ανάμεσά τους 1.128 παιδιά με όπλα από τις ΗΠΑ κατά παράβαση των νόμων των ΗΠΑ.

-Σε μια νέα έκθεση που κυκλοφόρησε τον Ιουνιο του 2012, αποδεικνύεται πως οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν 2.300 Παλαιστίνιους και τραυμάτισαν 7.700 ανθρώπους στην αποκλεισμένη Γάζα, μέσα στα 5 τελευταία χρόνια της Ισραηλινής πολιορκίας.

Το Ισραήλ έχοντας επιβάλει τον ναυτικό αποκλεισμό στη Γάζα σταματά συνεχώς πλοία που βρίσκονται σε διεθνή ύδατα μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστινίους με την αιτιολογία οτι τα πλοία αυτά μεταφέρουν όπλα στην Χαμάς στη Γάζα. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις παραβιάζουν κάθε συμφωνία και παρεμβαίνουν σε διεθνή ύδατα σαν να βρίσκονται υπό την κυριαρχία τους. Ενώ προπαγανδίζουν στα ΜΜΕ και στο διαδύκτιο ότι αποτρέπουν έτσι την είσοδο όπλων στη Γάζα.

Το Ισραήλ όμως ξεχνάει και παραλείπει προκλητικά να μιλήσει για την αύξηση των δικών του οπλικών εξοπλισμών.

-Κατά την διάρκεια της επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι ρίχτηκαν 3.000 τόνοι πυρομαχικών στη Γάζα μεσα σε μόλις 22 μέρες. Από αυτους τους 3000 τόνους, οι 75 τόνοι ήταν αμπεμπλουτισμένο ουράνιο.

-Από το 2000 έως το 2009 οι ΗΠΑ έδωσαν 24 δισεκατομμύρια δολλάρια για στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ καθώς και 670 εκατομμύρια όπλα και συναφή στρατιωτικό εξοπλισμό.

-Από το 2007 έως το 2009 οι ΗΠΑ έδωσαν στο Ισραήλ 47 εκατομμύρια πυρομαχικά, αρκετές σφαίρες για να σκοτώσουν καθε Παλαιστίνιο πάνω από 10 φορές
-Αλλά στο τέλος το Ισραήλ στηρίζεται στο γεγονός οτι κανείς δεν θυμάται τα ψέματά του, προβάλοντας πληροφορίες για να ξεγελάσει το κοινό, και να του αποσπάσει την προσοχή απο τα πραγματικά εγκληματα που διαπράττει.

KATEYΘΥΝΟΜΕΝΟΙ ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΑΖΑ

ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ


ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΡΟΥΚΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ


ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΑΥΤΑ :


ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΡΟΥΚΕΤΑΣ Ή\ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΟΛΜΟΥ (mortar shell) ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΛΛΑ ΧΑΡΤΙ


ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΩΝ ΣΤΗ ΓΑΖΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΡΑΗΛΙΝΑ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΨΑΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙ, ΟΥΤΕ ΧΩΡΑΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΛΛΑ ΧΑΡΤΙ


ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ΤΩΡΑ;

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΖΑ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ; ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΜΙΝΤΙΑΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ. ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ ΕΓΙΝΕ ΦΩΤΟΣΟΠ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΟΤΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΧΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΡΙΨΗ ΡΟΥΚΕΤΩΝ.




Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2012 το Ισραηλ με επιθέσεις του δολοφόνησε 15 Παλαιστινίους και τραυμάτισε πολλούς άλλους. Η αιτιολογία για επιθέσεις ρουκετών από την Γάζα είναι η συνηθισμένη. Παρολα αυτά, τα γεγονότα και η πραγματικότητα αποδεικνύουν πως το Ισραήλ δεν χρειάζεται καμία επίθεση από ρουκέτες για να παραβιάζει και να επιτίθεται με καθε τρόπο καθημερινά την Παλαιστίνη.
-Επιθέσεις εποίκων προς τους Παλαιστινίους
-Απαγωγές με εισβολές στα σπιτια παλαιστινίων , τον Οκτώβριο μονο απήχθησαν 292 Παλαιστίνιοι από τα σπίτια τους.
-Φυλακίσεις χωρίς την απαγγελία κατηγοριών και γυναικών και παιδιών
-Δολοφονίες
-Επιθέσεις σε ψαράδες
-Καταστροφή των σπιτιών τους
-Έλλειψη τροφής και νερού και ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί επ’αόριστον...
Η μηχανή προπαγάνδας του Ισραηλ εργαζεται υπερωρίες για να πείσει τον κόσμο ότι απλώς αντιδρά στις απειλές των πυραύλων αντίστασης, η οποία ομως αντίσταση είναι νόμιμη και έχει δικαίως αναπτυχθεί ως αυτοάμυνα στην Παλαιστίνη, γεγονός που αποτελεί δικαίωμα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο με την 4η Σύμβαση της Γενεύης το 1907 στις συμφωνίες της Χάγης.
Kαι για την ιστορία το Ισραήλ έχει παραβιάσει 65 υπογεγραμμένες συμφωνίες των Ηνωμένων Εθνών χωρίς καμία επίπτωση, το Ιράκ παραβίασε δύο και γι’αυτόν δήθεν το λόγο βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε.
Πηγη

Και το νερό νεράκι

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

του Νίκου Σαραντάκου

 Την εβδομάδα που μας πέρασε ψηφίστηκε από τη Βουλή το νομοσχέδιο για τις αποκρατικοποιήσεις, έστω και με κάποιες απώλειες, αφού επιμέρους άρθρα καταψηφίστηκαν, όσο κι αν προσπαθούσε ο προεδρεύων της Βουλής κ. Τραγάκης να μας πείσει ότι βάσει των νέων μνημονιακών μαθηματικών που πρόκειται να εισαχθούν, το 146 θα θεωρείται μεγαλύτερο από το 147 όταν συμφέρει την κυβέρνηση. Έτσι, ψηφίστηκε η κατάργηση του ελάχιστου ποσοστού συμμετοχής του δημοσίου σε μια σειρά μεγάλους πρώην δημόσιους οργανισμούς· και δεν είναι τυχαίο ότι το μέτρο που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, που σχολιάστηκε δυσμενέστερα από την κοινή γνώμη, ήταν η αποκρατικοποίηση της ΕΥΔΑΠ. Βλέπετε, το νερό θεωρείται από τα στοιχειώδη αγαθά για τη ζωή, είμαστε μαζί του από την αρχή του χρόνου, σε αντίθεση, ας πούμε, με νεόκοπους πόρους όπως το πετρέλαιο ή τον ηλεκτρισμό, οπότε εύλογο είναι να το θεωρούμε αναπαλλοτρίωτο αγαθό. Για το νερό θα μιλήσουμε σήμερα, όσο μπορούμε ακόμα χωρίς να πληρώνουμε τέλη.

Λέμε «νερό», αλλά οι αρχαίοι της κλασικής εποχής έλεγαν «ύδωρ», όπως και οι παλιότεροι αρχαίοι της εποχής του Ομήρου. Τη λέξη την κράτησε ζωντανή η καθαρεύουσα, έστω κι αν κανείς ποτέ δεν ζήτησε ύδωρ για να πιει, κυρίως σε σύνθετα και παράγωγα, από το υδραγωγείο και την ύδρευση ως τις νεότατες υδατοκαλλιέργειες, ή το βαρύ ύδωρ της χημείας, ή την Εταιρεία Υδάτων όπως λεγόταν παλιότερα η ΕΥΔΑΠ, η οποία ακόμα πιο παλιά λεγόταν Ούλεν, από το όνομα της αμερικάνικης εταιρείας του κ. Henry Ulen, που κατασκεύασε το δίκτυο ύδρευσης της πρωτεύουσας και μας χάρισε το σιντριβάνι του Ζαππείου, όπου μάλιστα τοποθετήθηκε επιγραφή σε άπταιστη καθαρεύουσα («Ο πίδαξ ούτος εδωρήθη τω ελληνικώ έθνει…» — την επόμενη ίσως τη γράψουν στα γερμανικά).

Το ύδωρ έγινε νερό τους πρώτους αιώνες της νέας χρονολογίας. Το τρεχούμενο, το φρέσκο νερό, οι αρχαίοι το έλεγαν «νεαρόν ύδωρ» ή «νηρόν ύδωρ» με τη συναίρεση. Ο Φρύνιχος, ο πρώτος λαθοθήρας στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας (σήμερα έχουμε πολλούς) δεν αγαπούσε τις καινοτομίες, και δεν ήθελε να λένε «νηρόν» το φρέσκο νερό, και διάταζε τους μαθητές του: Νηρόν ύδωρ ουκ είποις, αλλά πρόσφατον, ακραιφνές. Ευτυχώς τη γλώσσα τη διαμορφώνουν ισότιμα όλοι, κι έτσι πέρασε το θέλημα της πλέμπας κι όχι του γεροδάσκαλου, και η έκφραση «νηρόν ύδωρ» καθιερώθηκε, κι ύστερα το ουσιαστικό (ύδωρ) έφυγε και το επίθετο (νηρόν) μετατράπηκε σε ουσιαστικό.

Αυτό το φαινόμενο, η απόπτωση του ουσιαστικού και η ουσιαστικοποίηση του επιθέτου, συμβαίνει πολύ συχνά στη γλώσσα μας, από παλιά (ποντικός μυς > ποντικός, συκωτόν ήπαρ > συκωτόν > συκώτιον) ως τα σήμερα (κινητό τηλέφωνο > κινητό). Παράλληλα με το «νηρόν» εμφανίζεται και ο τύπος «νερόν», π.χ. σε ελληνολατινικά γλωσσάρια του 280 μ.Χ. διαβάζουμε διαλόγους εστιατορίων της εποχής, όπως: Πλύνον ποτήριν. Βάλε νερόν. Πρόσθες άκρατον, ενώ στα πρακτικά της Οικουμενικής Συνόδου του 451, ένας επίσκοπος που διάλεξε λάθος αίρεση και τον έβαλαν στο φρέσκο, παραπονιέται ότι δεν του έδιναν ούτε νερό: «Και ταύτα έπαθα. Μα τας δυνάμεις του θεού, νηρόν εζήτησα και ουκ έδωκάν μοι. Επί τρίμηνον είχον με εγκατάκλειστον…». Κι έτσι από το ύδωρ φτάσαμε στο νερό.

Η τεράστια σημασία του νερού στη ζωή και στον πολιτισμό μας, φαίνεται και από την επιρροή του στη φρασεολογία μας. Λέμε «έριξε νερό στο κρασί του» για κάποιον που έγινε πιο διαλλακτικός, «του γλυκού νερού» για κάποιον άπειρο, «έβαλε το νερό στ’ αυλάκι» για μια δουλειά που άρχισε σωστά, «δεν έπεσε κι η ζάχαρη στο νερό» όταν δεν υπάρχει ανάγκη για βιασύνη, «το ξέρει νεράκι» για τους μαθητές που αποστήθισαν τέλεια το μάθημά τους, «κάνει νερά» για κάποιον που αμφιταλαντεύεται, που δεν είναι αξιόπιστος, «πίνουν νερό στ’ όνομά του» για κάποιον που χαίρει του σεβασμού όλων, «πνίγεται σε μια κουταλιά νερό» για κάποιον που τα χάνει με την παραμικρή περιπλοκή, «δεν δίνει του αγγέλου του νερό» για κάποιον φιλάργυρο και άσπλαχνο, «ίσα βάρκα ίσα νερά» για μια επιχείρηση που δεν αποδίδει κέρδος αλλά ούτε προκαλεί ζημιά, «μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό» για δυο ολόιδιους ανθρώπους, «σαν τα κρύα τα νερά» για μια δροσερή, ελκυστική κοπέλα, «έκανε μια τρύπα στο νερό» για κάποιον που δεν κατάφερε τίποτα, που απέτυχε παταγωδώς, «τον φέρνω στα νερά μου» όταν καταφέρνω να προσεταιριστώ κάποιον, να τον κάνω να συμφωνήσει μαζί μου, «ψαρεύω σε θολά νερά» όταν επωφελούμαι από τη σύγχυση που επικρατεί», «νερό κι αλάτι», φράση που τη λέμε για να δηλώσουμε ότι όσα είπαμε πρέπει πια να ξεχαστούν, «έδωσε γη και ύδωρ» που χαρακτηρίζει την πανικόβλητη, υποχωρητική στάση, ιδίως σε διαπραγματεύσεις με δανειστές· και «είπαμε το νερό νεράκι», φράση που φοβάμαι πως θα ακούγεται συχνά στο μέλλον.

Ο Νίκος Σαραντάκος είναι συγγραφέας, μεταφραστής και κατοικοεδρεύει στα sarantakos.wordpress.com και www.sarantakos.com.

Αποικιοκρατική δημοκρατία, Αραβική Άνοιξη και Συρία

Του Nassar Ibrahim, πηγή www.alternativenews.org/english/ 29 Οκτωβρίου 2012

Ο Παλαιστίνιος αναλυτής και συγγραφέας Nassar Ibrahim γράφει για το δίλλημα της δυτικής αποικιοκρατικής δημοκρατίας στην εποχή μετά την «Αραβική Άνοιξη» και τις προκλήσεις που θέτει η Συρία.

«Η στάση της Δύσης απέναντι στη δημοκρατία: είναι καλή αρκεί να έχει το αποτέλεσμα που θέλουμε»

«Οι δυνάμεις που επιχειρούν στη Συρία, οδηγούν τη χώρα στην αυτοκαταστροφή» Noam Chomsky, Κάιρο, 23 Οκτωβρίου 2012

Εισαγωγή

Στις περισσότερες συζητήσεις που είχα με Ευρωπαίους διανοούμενους, ακτιβιστές και φίλους, είχα πάντα την αίσθηση πως υπήρχαν τεράστιες διαφορές στον τρόπο που κοιτάμε τα γεγονότα της Αραβικής Άνοιξης και ειδικά όσον αφορά στο θέμα της Συρίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα προέκυπτε από τις διαφορετικές ερμηνείες του περιεχομένου «δημοκρατία, ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα». Ακόμα και αν οι προθέσεις όλων ήταν καλές και αγνές και συμφωνούσαμε στις βασικές αξίες του παραπάνω περιεχομένου, είχαμε διαφορετική θέση στις εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου.

Ο τρόπος που χρησιμοποιείται το τρίπτυχο αυτό συχνά μπερδεύει και αποπροσανατολίζει. Τα κράτη και τα ΜΜΕ ξεκίνησαν να το χρησιμοποιούν αυθαίρετα για να περιγράψουν τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη» και συγκεκριμένα τα γεγονότα στη Συρία. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στην ουσία και στο πως μεταφράστηκε στην πραγματικότητα, δημιουργώντας σύγχυση και αμφιβολίες στις αραβικές κοινωνίες. Πολλές κοινωνικές ομάδες, αντί να προσελκυστούν από την ιδέα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παρέμειναν σιωπηλές και μπερδεμένες μπροστά σε μια διαδικασία αλλαγής στις χώρες τους που καλύφθηκε από διασπάσεις, αίμα και χάος.

Το γεγονός αυτό προκαλεί το εξής ερώτημα: Η έννοια της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η ίδια για τους λαούς της δύσης και τους αραβικούς λαούς; Αν συμφωνούμε στην έννοια, γιατί υπάρχουν διαφορετικές θέσεις για την αραβική άνοιξη; Αν δεν συμφωνούμε, από πού προκύπτουν οι διαφορές μας; Πως μπορούμε να πετύχουμε την ενότητα σε αυτές τις αξίες χωρίς να θίξουμε τον πυρήνα του περιεχομένου από τη μία και τις ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνίας από την άλλη;

Κοινωνιολόγοι επιβεβαιώνουν πως η εισαγωγή ή εξαγωγή περιεχομένων από τη μία κοινωνία στην άλλη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι η ανταλλαγή ιδεών ή εμπειριών ανάμεσα στις κοινωνίες, δεν είναι εφικτή. Απεναντίας, παρά την τεράστια ποικιλία σε χρόνους και τόπους, η ανθρώπινη ιστορία είναι μία. Η μετάφραση των εμπειριών είναι επικίνδυνη όταν έχουμε να κάνουμε με συγκεκριμένο περιεχόμενο – στην περίπτωση μας την «δημοκρατία, ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα»- το οποίο είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης ιστορικής ανάπτυξης και κοινωνιο-πολιτικού περιεχομένου (πχ ευρωπαϊκές κοινωνίες) και το επιβάλλουμε, με την ίδια δομή, σε διαφορετική κοινωνική πραγματικότητα (πχ αραβικές κοινωνίες). Μια τέτοια κίνηση δεν λαμβάνει υπόψη την επίδραση που μπορεί να έχει στις προτεραιότητες, τους στόχους, τον πολιτισμό και τη δομή της συγκεκριμένης κοινωνίας.

«Χ.Α. - friendly» καλλιτέχνες: Τα μαύρα πουκάμισα του πολιτισμού

Της Αφροδίτη Πολίτη

Δεν πέσαμε από τα σύννεφα με τις φιλοχρυσαυγίτικες δηλώσεις του Notis στην Τατιάνα Στεφανίδου στο Star. Το κανάλι του Βαρδινογιάννη προβάλλει με ζήλο τη λαιφ-σταιλάτη πλευρά της Χ.Α., πότε με αφιερώματα στο τανγκό του Κασιδιάρη ή στο γάμο του Παναγιώταρου, και άλλα χαζοχαρούμενα ινφομέρσιαλ της φιλοναζιστικής κοινοβουλευτικής πλέον συμμορίας.

Το τηλεοπτικό πλάνο με τον νεο-λαϊκό τραγουδιστή ξαπλωμένο στον καναπέ με λευκό σορτς και μαύρα γυαλιά να αγορεύει κατά των «λαθρομεταναστών» που του βιάζουν την αισθητική όταν πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια, είναι από μόνο του η επιτομή του κιτς νεοπλουτίστικου θράσους.

Μπροστά σε μια ελαφρώς διαφωνούσα αλλά κατευχαριστημένη Στεφανίδου, ο κάποτε Νο1 σε πωλήσεις Σφακιανάκης δίνει μαθήματα πολιτικού συγκρητισμού. Ο καλλιτέχνης εγκρίνει και Χρυσή Αυγή και ολίγον από Τσίπρα, δηλώνει αναρχικός «με την κλασική έννοια», ενώ ταυτόχρονα πιστεύει ότι μετά το ’74 όλα πήγαν κατά διαόλου.  Και χούντα και αναρχία και αθεϊα, και πογκρόμ.

Πριν το ρατσιστικό παραλήρημα του Σφακιανάκη, είχαν προηγηθεί οι φιλο-χρυσαυγίτικες δηλώσεις του Πέτρου Γαϊτάνου, ενός τραγουδιστή που έχει ταυτιστεί με τις πασχαλινές προσφορές των εφημερίδων.

Ο  κρητικός ελληνο-προφήτης με τις φαβορίτες και ο βυζαντινός ραψωδός με τις  ανταύγειες είναι οι τελευταίες προσθήκες στον ακόμα ολιγομελή μπαξέ των καλλιτεχνών που στηρίζουν τη Χρυσή Αυγή.

Αν σε αυτούς προσθέσουμε δηλώσεις συγκρατημένης αποδοχής, όπως του ηθοποιού Θοδωρή Αθερίδη ότι γενικά δεν τους πάει αλλά «περνάνε τη γριά απέναντι» (άλλος ένας αστικός μύθος), σιγά σιγά φτιάχνεται το πάνθεον των Χ.Α.-friendly καλλιτεχνών, που είτε βγαίνουν από την ντουλάπα είτε ανοιγοκλείνουν διερευνητικά το ένα φύλλο. Καλλιτέχνες όπως ο Σφακιανάκης και  ο Γαϊτάνος αποτελούν το ποπ φάσμα του φιλοχρυσαυγίτικου τόξου, που στα απόνερά του πλέουν περσόνες όπως η «αισθησιακή χρυσαυγίτισσα» πρώην πλέι μέιτ, ο Βας-Βας Παρασκευάς και η στρουμπουλή πανελίστρια Τζωρτζέλα.

 

Ανησυχητική δεν είναι μόνο η κουστωδία που στηρίζει τη ρατσιστική βία των χρυσαυγιτών. Ο Δ. Σαββόπουλος, ο Π. Μάρκαρης, ο συγγραφέας Γ. Ξανθούλης έχουν κατά καιρούς πει ακόμα χειρότερα,  ο ένας να στείλουμε τους μετανάστες στα ξερονήσια, ο άλλος ότι η αιτία του νεοφασισμού είναι η αριστερά, ο τρίτος ότι οι μετανάστες πρέπει να «αναπαυθούν σε τόπο χλοερό». Σε αντίθεση με τους λαϊκούς φιλο-χρυσαυγίτες, οι ποιοτικοί οπαδοί της θεωρίας των «δύο άκρων» θεωρούνται προοδευτικοί και μετριοπαθείς.  Στην πραγματικότητα οι πρώτοι είναι η εκλαϊκευμένη εκδοχή των δεύτερων, όπως ο σαλταρισμένος εθνο-λαϊκισμός του Σφακιανάκη είναι η ντραγκ  εκδοχή του εκσυγχρονιστικής νεοορθόδοξης συντήρησης που πρεσβεύει ο όψιμος Σαββόπουλος.

Αυτό που οφείλει να μας απασχολήσει δεν είναι τόσο το τσίρκο της δεξιάς και ακροδεξιάς διανόησης και υποκουλτούρας, αλλά η δημιουργία ενός πολιτισμικού αντίπαλου δέους, μιας σύγχρονης λαϊκής εργατικής κουλτούρας που να μην καταφεύγει διαρκώς στα ξεφτισμένα παλιά υλικά, αλλά να εφευρίσκει καθημερινά νέα. Αυτό τον πολιτισμό όσο περισσότερο τον έχουμε ανάγκη, τόσο πιο τραγικά βιώνουμε την έλλειψή του.

Πηγή: Πριν

Ο Ιωάννης Μεταξάς και το «Κοινωνικό Κράτος»

Οι απόγονοι του φασισμού - ναζισμού, της 4ηςΑυγούστου και της δικτατορίας του 1967, η «Χρυσή Αυγή» (ΧΑ), ο ΛΑ.Ο.Σ. κ.ά. πολλές φορές, με ιστορικές αναδρομές σε περιόδους των προγόνων τους, επιδιώκουν να δώσουν στις πολιτικές τους προτάσεις για την «εθνική ανάπτυξη» της χώρας ιστορικό προηγούμενο εφαρμογής και αποτελεσματικότητας.
Μια τέτοια αναφορά αναρτήθηκε πρόσφατα στο σάιτ της ΧΑ, με τίτλο: «Η καθιέρωση του κοινωνικού κράτους τότε και η ολοκληρωτική αποδόμησή του σήμερα». Εκτός από το θαυμασμό των φασιστοειδών στον Βίσμαρκ («θεμελιωτής του μοντέρνου κοινωνικού κράτους θεωρείται ο Γερμανός καγκελάριος Οττο φον Βίσμαρκ (1815-1898)»), μεταξύ άλλων αναφέρουν: «Στην πατρίδα μας, πρωτεργάτης του κοινωνικού κράτους υπήρξε ο Ιωάννης Μεταξάς».
Το «κοινωνικό κράτος» και η «κοινωνική μεταρρύθμιση» για τα οποία υπερηφανευόταν ο δικτάτορας, με τα ίδια επιχειρήματα και μέτρα που αράδιασαν στο σάιτ τους οι απόγονοί του είναι: το 8ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, η λειτουργία του ΙΚΑ, η καταπολέμηση της ανεργίας, η ρύθμιση των αγροτικών χρεών κ.ά.
Η προπαγάνδα της 4ηςΑυγούστου προσπάθησε σταθερά και με χοντροκομμένα ιδεολογήματα, όπως π.χ. «Ελληνικός Πολιτισμός», να δημιουργήσει την εντύπωση ότι εξασφάλισε τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, γιατί ήρθε σε ρήξη με το προηγούμενο διεφθαρμένο καθεστώς, όμως δεν ήταν καμιά ρήξη με το παρελθόν, αλλά η αναγκαία μπροστά στις εξελίξεις συνέχειά του.

Φυλακισμένοι στην Ακροναυπλία στη Μεταξική δικτατορία

Η τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία ήταν η πολιτική έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης στο επίπεδο της διακυβέρνησης. Ηταν αναγκαιότητα για τη στήριξη και ενίσχυση του ελληνικού καπιταλισμού, στο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού, σε συνθήκες προετοιμασίας του Β΄ Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου, λύνοντας προσωρινά τις ενδοαστικές αντιθέσεις των αστικών «κοινοβουλευτικών» κομμάτων της εποχής που της ανέθεσαν μέσω του κοινοβουλίου την εξουσία.Ο ίδιος ο Μεταξάς, μέσα από ομιλίες του, αρκετές φορές είχε δώσει με σαφήνεια το περιεχόμενο της 4ης Αυγούστου:
«Η αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας και ιδίως διά τας ενδεείς τάξεις».
«Εστηρίξαμεν το αστικόν καθεστώς της Ελλάδος και του εδώσαμεν να εννοήσει ότι το πρώτον καθήκον ενός τιμίου και πραγματικού πατριωτικού αστικού κόσμου, είναι, το να είναι αλληλέγγυος με τους δύο κλάδους, τον κόσμον τον εργατικόν και τον κόσμον τον αγροτικόν και εζητήσαμεν από τους αστούς, από τους βιομήχανους... θυσίας τας οποίας ο αστικός κόσμος μας τας έδωσε προθύμως». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 104).
Το καθεστώς του Ι. Μεταξά με την προπαγάνδα περί «εθνικής επανάστασης» και «κοινωνικής ευημερίας» εφάρμοσε πλευρές της κεϊνσιανής θεωρίας περί «κρατικής ρύθμισης της καπιταλιστικής οικονομίας», όπως έκαναν τότε διάφορες αστικές κυβερνήσεις, από τον Χίτλερ μέχρι τον Ρούσβελτ (new deal) μετά την οικονομική κρίση 1929 - 1933. Η προσωρινή οικονομική ανάκαμψη του καπιταλισμού μέχρι τη νέα κρίση του το 1939, έδωσε, σε συμφωνία με τους καπιταλιστές, τη δυνατότητα μικροπαραχωρήσεων στους εργαζόμενους, με στόχο τη γενικότερη στήριξη του καπιταλισμού.

Φυλακισμένοι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές στην Ακροναυπλία

Η 4η Αυγούστου ήταν ένα αντικομμουνιστικό, αστικό, ταξικό κράτος. Παρενέβη κατασταλτικά αλλά και με την άμεση ανάληψη από το κράτος ενός μέρους της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης με κρατική κοινωνική πολιτική, με στόχο την ενσωμάτωση στην πολιτική του των λαϊκών στρωμάτων.

Η καθιέρωση του 8ωρου και οι Συλλογικές Συμβάσεις

Στην Ελλάδα, η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι αγώνες των εργατών με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές. Χύθηκε πολύ αίμα στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος.