του Γιώργου Μεριζιώτη
Αποχαιρετώντας την χιμαιρική 1 αναρχία
1. Πολλοί, διαβάζοντας αυτά που θα πω παρακάτω, θα πουν: «μα τι λέει ο άνθρωπος, πριν λίγο καιρό ακόμα και εδώ μέσα, υποστήριζε αλλά, πάει το έχασε. Έπεσε σε θεωρητική και ιδεολογική διαταραχή». Άλλοι θα χαρούν και θα πουν: «εμείς τα λέγαμε», ενώ άλλοι θα πουν: «τι μας διαφέρει τι λέει μια περσόνα, εμείς είμαστε κινηματικοί και ανεξάρτητοι από πρόσωπα». Αυτοί οι τελευταίοι, είναι και οι πιο υποκριτές γιατί όλοι τους, στο βάθος, είναι υποκειμενιστές και περσοναλιστές καλυπτόμενοι πίσω από την κινηματική κουρτίνα ή κουρτίνα της ομάδας. Σύντροφοι που με γνωρίζουν, προσωπικά και θα τσαντιστούν με τον επιθετικό προσδιορισμό που δίνω στην αναρχία, τούς λέω να τον δουν τουλάχιστον ως ποιητική αδεία. Επίσης, θα πουν: «τι έγινε σύντροφε, τώρα που μετά από πολλά χρόνια μπήκε το νερό στο αυλάκι και συζητάμε για οργάνωση και πρόγραμμα, εσύ την κάνης»; Το μόνο που μπορώ, είναι να τους πω: καλή επιτυχία.
Για
να ξεκινήσω την επιχειρηματολογία μου, χρειάζεται να παραθέσω ένα μικρό
βιογραφικό για να ξέρετε κυρίως οι νεότεροι με ποιο υποκείμενο έχετε
να κάνετε και ποιος είναι αυτός που τα λέει.
Κατάγομαι
από μια πολύ φτωχή πολύτεκνη οικογένεια, που λόγω φτώχιας δεν μπόρεσα
να σπουδάσω και τελείωσα μόνο το δημοτικό. Την όποια μικρή θεωρητική
συγκρότηση, την κατάφερα μετά κόπου και βασάνου, έχοντας όμως έναν
μεγάλο περιορισμό, μην κατέχοντας μια άλλη γλώσσα εκτός από την μητρική
μου. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην μπορώ πολλές φορές να αναπτύξω
περεταίρω μια θεώρηση μου, αλλά χαίρομαι όταν διαβάζω ζητήματα που έχω
σκεφτεί από θεωρητικούς, ξένους ως επί το πλείστον, διότι εδώ, από
θεωρητικής πλευράς, τα πράγματα είναι χάλια.