Juliette Georgiades
Σφαγή του Πληγωμένου Γονάτου
Η Σφαγή του Πληγωμένου Γονάτου συνέβη στις 29 Δεκεμβρίου του 1890, κοντά στο Ρυάκι του Πληγωμένου Γονάτου (Λακότα: Čhaŋkpé Ópi Wakpála) στο στρατόπεδο Pine Ridge στην αμερικάνικη πολιτεία Νότια Ντακότα.Η Σφαγή της φυλής των Ινδιάνων Σιού απο το 7ο αμερικάνικο ιππικό, με την εντολή του ταγματάρχη Σάμιουελ Γουίτσαϊντ και στρατηγό τον Νέλσον Α. Μάιλς.
Η Σφαγή του Πληγωμένου Γονάτου συνέβη στις 29 Δεκεμβρίου του 1890, κοντά στο Ρυάκι του Πληγωμένου Γονάτου (Λακότα: Čhaŋkpé Ópi Wakpála) στο στρατόπεδο Pine Ridge στην αμερικάνικη πολιτεία Νότια Ντακότα.Η Σφαγή της φυλής των Ινδιάνων Σιού απο το 7ο αμερικάνικο ιππικό, με την εντολή του ταγματάρχη Σάμιουελ Γουίτσαϊντ και στρατηγό τον Νέλσον Α. Μάιλς.
''Αίτια''
Οι Σιού άρχισαν να υποστηρίζουν όλο και περισσότερο τη θρησκεία του χορού των φαντασμάτων, αισθανόμενοι ότι με αυτό τον τρόπο θα επαναφέρονταν οι πρόγονοί τους που σκοτώθηκαν από τους λευκούς.
Ο στρατηγός Νέλσον Α. Μάιλς ένιωσε απειλή για μια ινδιάνικη εξέγερση και συγκέντρωσε στρατό αποτελούμενο από περισσότερους από 5.000 στρατιώτες, για να περιορίσει τους Ινδιάνους της περιοχής.Σκότωσαν τον Καθιστό Ταύρο, στις 15 Δεκεμβρίου του 1890. Το ιππικό απέτρεψε άλλους 350 ανθρώπους (120 άνδρες και 230 γυναίκες και παιδιά) να διαφύγουν στο Νότο, στον καταυλισμό Pin Ridge και τους εσφαξε
Οι Σιού άρχισαν να υποστηρίζουν όλο και περισσότερο τη θρησκεία του χορού των φαντασμάτων, αισθανόμενοι ότι με αυτό τον τρόπο θα επαναφέρονταν οι πρόγονοί τους που σκοτώθηκαν από τους λευκούς.
Ο στρατηγός Νέλσον Α. Μάιλς ένιωσε απειλή για μια ινδιάνικη εξέγερση και συγκέντρωσε στρατό αποτελούμενο από περισσότερους από 5.000 στρατιώτες, για να περιορίσει τους Ινδιάνους της περιοχής.Σκότωσαν τον Καθιστό Ταύρο, στις 15 Δεκεμβρίου του 1890. Το ιππικό απέτρεψε άλλους 350 ανθρώπους (120 άνδρες και 230 γυναίκες και παιδιά) να διαφύγουν στο Νότο, στον καταυλισμό Pin Ridge και τους εσφαξε
...''Στις 29 Νοεµβρίου, το ξηµέρωµα, έγινε το κακό: ο Τσίβινγκτον µπούκαρε στο χωριό από τρία σηµεία· µας την πέσανε εφτακόσοι, µπορεί κι οχτακόσοι, καβαλάρηδες· οι «εθελοντές του Κολοράντο». Τι ήσανε αυτοί, ιδέα δεν έχω. Και µολονότι ξέραµε ότι ο Τσίνβιγκτον ετοιµαζόταν να µας ξεκληρίσει, οι λευκοί µάς έπιασαν στον ύπνο· µερικοί �οι νεότεροι- είχανε βγει κιόλας για κυνήγι· άλλοι τήραγαν την ανατολή αγουροξυπνηµένοι.
Οι άντρες του Τσίβινγκτον είχανε όψη αγριεµένη και ξεµαλλιασµένη· «Θα σας λιανίσουµε!», ούρλιαζαν, «θα σας πάρουµε το σκαλπ, θα σας παλουκώσουµε, κοκκινοσατανάδες!» Εγώ, µες στο ποδοβολητό και στο κοµφούζιο, έτρεξα πίσω απ� τα βράχια, ξάπλωσα µπρούµυτα κι ανάσαινα αργά µέσα-έξω· ούτε την αρραβωνιαστικιά µου σκέφτηκα, ούτε το Μακρινό Σύννεφο που ήτονε και κάπως αλαφροΐσκιωτο· ψιθύριζα από µέσα µου «άµα γλιτώσω, θα γυρίσω στην παλιά πατρίδα... άµα...»· δε φοβόµουνα µονάχα τα τουφέκια και τα µαχαίρια, φοβόµουνα και τα φίδια έτσι που �µουνα ξαπλωτός· τους κροταλίες, τους σκορπιούς...
Αχ, οι παππούδες µου ήρθανε στην Αµερική για να βρούνε την τύχη τους, όχι για να τηνε χάσουνε: φύγαν απ� την Ευρώπη µια χρονιά που ο χειµώνας εκεί ήτονε βαρύς και χαλάσαν τα χωράφια: θα µ� άρεζε να γυρίσω εκεί πέρα και ν� ανοίξω µπακάλικο, χωρίς οπλοπωλείο· µπακάλικο µε σακιά γεµάτα ωραία πράµατα και λιχουδιές. Και χωρίς τον µπαρµπα-Πόσνερ να µου ρίχνει σφαλιάρες. Λιγοθύµησα· απ� το σαµατά των αλόγων κι απ� τα βόλια που σφύριζαν· όταν συνήρθα, βρέθηκα καταµεσής στη µάχη:
Οι άντρες του Τσίβινγκτον είχανε όψη αγριεµένη και ξεµαλλιασµένη· «Θα σας λιανίσουµε!», ούρλιαζαν, «θα σας πάρουµε το σκαλπ, θα σας παλουκώσουµε, κοκκινοσατανάδες!» Εγώ, µες στο ποδοβολητό και στο κοµφούζιο, έτρεξα πίσω απ� τα βράχια, ξάπλωσα µπρούµυτα κι ανάσαινα αργά µέσα-έξω· ούτε την αρραβωνιαστικιά µου σκέφτηκα, ούτε το Μακρινό Σύννεφο που ήτονε και κάπως αλαφροΐσκιωτο· ψιθύριζα από µέσα µου «άµα γλιτώσω, θα γυρίσω στην παλιά πατρίδα... άµα...»· δε φοβόµουνα µονάχα τα τουφέκια και τα µαχαίρια, φοβόµουνα και τα φίδια έτσι που �µουνα ξαπλωτός· τους κροταλίες, τους σκορπιούς...
Αχ, οι παππούδες µου ήρθανε στην Αµερική για να βρούνε την τύχη τους, όχι για να τηνε χάσουνε: φύγαν απ� την Ευρώπη µια χρονιά που ο χειµώνας εκεί ήτονε βαρύς και χαλάσαν τα χωράφια: θα µ� άρεζε να γυρίσω εκεί πέρα και ν� ανοίξω µπακάλικο, χωρίς οπλοπωλείο· µπακάλικο µε σακιά γεµάτα ωραία πράµατα και λιχουδιές. Και χωρίς τον µπαρµπα-Πόσνερ να µου ρίχνει σφαλιάρες. Λιγοθύµησα· απ� το σαµατά των αλόγων κι απ� τα βόλια που σφύριζαν· όταν συνήρθα, βρέθηκα καταµεσής στη µάχη:
σκοτωµένοι ολόγυρα, καταµατωµένοι, κι εγώ λουφαγµένος σα πτώµα µε τα χέρια στ� αυτιά για να µην ακούω τις κραυγές �όχι τόσο τις πολεµικές -γιαχού-γιαχού και ιιιιι- αλλά περσότερο τα ουρλιαχτά, τις σκουξιές της αγωνίας και τους µισοτελειωµένους θρήνους των σφαγµένων. Δεν ξέρω πώς γλίτωσα· πώς δεν µε κάναν κοµµατάκια οι άντρες του Τσίβινγκτον: όταν σήκωσα το κεφάλι, είχε βραδιάσει και στο φεγγαρόφωτο λάµπαν τα ξεδαρµένα κουφάρια· στο χώµα κείτονταν πόδια χωρίς σώµα· κεφάλια χωρίς µάτια· κρα
Είδα τον αρχηγό Λευκή Αντιλόπη ακρωτηριασµένο δίπλα σ� ένα σωρό �σα λόφο- ψιλοκοµµένα πτώµατα γυναικών και παιδιών · την αρραβωνιαστικιά µου δεν την είδα, ούτε ζωντανή, ούτε πεθαµένη · άρα, σκέφτοµαι µε το µυαλό µου, τη βιάσανε και τη σφάξανε όπως τις άλλες Ινδιάνες
νία χωρίς δέρµα και µαλλιά. Οι καβαλάρηδες του Κολοράντο είχανε αποχωρήσει στολίζοντας τα καπέλα και τις σέλες τους µ� ανθρώπινα µέλη· µέλη απόκρυφα: πολύ φριχτή αυτή η πράξη, ευτυχώς που δεν την είδα µε τα µάτια µου· όπως είπα, είχα χώσει τη µούρη µου στο χώµα κι έκαµα τον ψόφιο.
Έτσι πέρασα ολάκερη τη µέρα και την κρύα νύχτα π� ακολούθησε.
Τι είδα µε τα µάτια µου: είδα τον αρχηγό Λευκή Αντιλόπη ακρωτηριασµένο δίπλα σ� ένα σωρό �σα λόφο- ψιλοκοµµένα πτώµατα γυναικών και παιδιών· την αρραβωνιαστικιά µου δεν την είδα, ούτε ζωντανή, ούτε πεθαµένη· άρα, σκέφτοµαι µε το µυαλό µου, τη βιάσανε και τη σφάξανε όπως τις άλλες Ινδιάνες.
Μετρήσαµε 163 νεκρούς· καµιά σαρανταριά από δαύτους ήσανε γερόντια· όλοι οι Ινδιάνοι αρχηγοί που �θελαν ειρήνη µε τους λευκούς εξολοθρεύτηκαν. Εχτός απ� το Μαυροτσούκαλο: τονε βρήκαµε σκυµµένο πάνω απ� τη γυναίκα του που έβγαινε η ψυχή της. Αν βγήκε τελικά, ή αν συνέφερε, δεν έχω ιδέα.
Μετρήσαµε 163 νεκρούς· καµιά σαρανταριά από δαύτους ήσανε γερόντια· όλοι οι Ινδιάνοι αρχηγοί που �θελαν ειρήνη µε τους λευκούς εξολοθρεύτηκαν. Εχτός απ� το Μαυροτσούκαλο: τονε βρήκαµε σκυµµένο πάνω απ� τη γυναίκα του που έβγαινε η ψυχή της. Αν βγήκε τελικά, ή αν συνέφερε, δεν έχω ιδέα.
Τις πρώτες µέρες µετά το µακελειό στο Σαντ Κρικ, ο Τζον Τσίβινγκτον δοξάστηκε· αργότερα όµως, ένας λοχαγός, ο Σάιλας Σουλ, που �χε αρνηθεί να υπακούσει στις διαταγές του, τονε κατάγγειλε στο στρατό: είπε ότι οι εθελοντές του Κολοράντο όχι µόνο είχανε σφάξει αµάχους αλλά είχανε βιάσει γυναίκες και παιδιά, είχανε κρεµάσει κοµµένα χέρια στα κοντάρια των σηµαιών κι είχανε κάνει επίδειξη ινδιάνικων σπλάχνων στα σαλούν.
Περίµενα ότι θα τονε διώξουνε απ� το στρατό, ή ότι θα του ξηλώσουνε τα γαλόνια του συνταγµατάρχη· αλλά τίποτις δεν έγινε: ο Τσίβινγκτον µετακόµισε στη Νεµπράσκα· αργότερα µάθαµε πως γύρισε στην πατρίδα του, το Οχάιο, για να γενεί αγρότης· τέλος, µας ξανακουβαλήθηκε στο Ντένβερ σα βοηθός σερίφη. Στο µεταξύ, εγώ έγινα δαχτυλοδειχτούµενος: επειδής «προσχώρησα», είπαν, «στους ιθαγενείς»· επειδής παντρεύτηκα ερυθρόδερµη (µα, δεν πρόλαβα!), κι άλλαξα τ� όνοµά µου σε «Μακρινό Σύννεφο»· ψέµα! Μακρινό Σύννεφο λέγανε το φίλο µου που ψαρεύαµε µαζί στο ρυάκι. ..
''{ }
http://www.tanea.gr/news/nsin/article/4587367/?iid=2
====================
https://athens.indymedia.org/post/53177/
Πολιτικός κρατούμενος Σιού στις ΗΠΑ
Περίµενα ότι θα τονε διώξουνε απ� το στρατό, ή ότι θα του ξηλώσουνε τα γαλόνια του συνταγµατάρχη· αλλά τίποτις δεν έγινε: ο Τσίβινγκτον µετακόµισε στη Νεµπράσκα· αργότερα µάθαµε πως γύρισε στην πατρίδα του, το Οχάιο, για να γενεί αγρότης· τέλος, µας ξανακουβαλήθηκε στο Ντένβερ σα βοηθός σερίφη. Στο µεταξύ, εγώ έγινα δαχτυλοδειχτούµενος: επειδής «προσχώρησα», είπαν, «στους ιθαγενείς»· επειδής παντρεύτηκα ερυθρόδερµη (µα, δεν πρόλαβα!), κι άλλαξα τ� όνοµά µου σε «Μακρινό Σύννεφο»· ψέµα! Μακρινό Σύννεφο λέγανε το φίλο µου που ψαρεύαµε µαζί στο ρυάκι. ..
''{ }
http://www.tanea.gr/news/nsin/article/4587367/?iid=2
====================
https://athens.indymedia.org/post/53177/
Πολιτικός κρατούμενος Σιού στις ΗΠΑ
από απο ΛΕ ΜΟΝΤ 22/12/2002
Λεονάρ Πελτιέ: Πολιτικός κρατούμενος Σιού στις ΗΠΑ Του JEAN-MARC BERTET*
Από το 1977, ο Λεονάρ Πελτιέ, Ινδιάνος, μέλος των φυλών Σιού, είναι φυλακισμένος στο σωφρονιστήριο του Λίβενγουορθ στο Κάνσας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι 58 ετών (γραφτηκε το 2002) και εκτίει διπλή ποινή ισοβίων, κατηγορούμενος για τη δολοφονία δύο πρακτόρων του FBI.
Από το 1977, ο Λεονάρ Πελτιέ, Ινδιάνος, μέλος των φυλών Σιού, είναι φυλακισμένος στο σωφρονιστήριο του Λίβενγουορθ στο Κάνσας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι 58 ετών (γραφτηκε το 2002) και εκτίει διπλή ποινή ισοβίων, κατηγορούμενος για τη δολοφονία δύο πρακτόρων του FBI.
Το 1996 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον είχε διαβεβαιώσει τις ινδιάνικες μειονότητες ότι «δεν θα ξεχάσω τον Λεονάρ». Στο τέλος όμως του 2000, μετά την εκλογή του Τζορτζ Μπους, οι ελπίδες για προεδρική χάρη εξανεμίστηκαν. Διακηρύσσει την αθωότητά του εδώ και είκοσι πέντε χρόνια.
Οι συνήγοροί του υποστηρίζουν ότι υπήρξε θύμα πολιτικής δίκης και «παραδειγματικής» καταδίκης, ενώ δεν υπάρχει καμιά απόδειξη για την ενοχή του.
Παρά τη διεθνή κινητοποίηση των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των φίλων των Ινδιάνων της Αμερικής, ο Πελτιέ παραμένει φυλακισμένος και η περίπτωσή του άγνωστη, σχεδόν, στο ευρύ κοινό.
Το να μιλά κανείς για του Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής παραπέμπει συχνά σε στερεότυπα: φτερά, βίσονες, τίπι, κ.λπ... Σήμερα, τρεις χιλιάδες περίπου Ινδιάνοι ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιζώντας της γενοκτονίας που διαπράχθηκε από τους αποίκους και τον αμερικανικό στρατό το 19ο αιώνα.
Η πραγματικότητα της καθημερινής τους ζωής απέχει πολύ από κάθε φολκλορικό κλισέ. Η πλειονότητα των λαών αυτών βιώνει οικονομικές δυσκολίες και κοινωνικά προβλήματα που οφείλονται στην απώλεια της ταυτότηας, πράγμα που προκάλεσε την έντονη παρουσία του φαινομένου του αλκοολισμού σε πολλές φυλές.
Παρά τις αρνητικές πλευρές, οι Ινδιάνοι παραμένουν οι διασωθέντες της ιστορίας.
Εδώ και τριάντα χρόνια, παρουσιάστηκε μια πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική ανανέωση στις διάφορες φυλές και στις προστατευόμενες περιοχές των Ινδιάνων. Με τους συνεχείς τους αγώνες, οι ξεχασμένοι της Αμερικής πέτυχαν μια κάποια βελτίωση της μοίρας τους.
Οι μάχες τους εκφράζονται καθημερινά στα κοινοτικά κέντρα των μεγάλων πόλεων ή ακόμα και στο εσωτερικό των προστατευόμενων περιοχών, μακριά από τα φώτα της επικαιρότητας, πράγμα που συμβάλλει στη λησμονιά του αγώνα τους.
Παλεύουν για την αναγνώριση των πολιτισμών τους, των γλωσσών τους, της ταυτότητάς τους. Οι μάχες αυτές είχαν συχνά βίαιη κατάληξη.
Αρχικά, φυσικά, το 19ο αιώνα, όταν αποπειράθηκαν να διαφυλάξουν τα εδάφη τους. Κυρίως οι Σιού, ένας από τους ισχυρότερους λαούς της Βορείου Αμερικής, οι οποίοι είχαν έρθει σε επαφή με τους Ευρωπαίους από το 1660 μέσω των γάλλων κατακτητών.
Οι τελευταίοι μάλιστα αναμείχθηκαν πολύ με τους Ινδιάνους: αυτό εξηγεί την παρουσία πολλών γαλλικών πατρωνύμων, εκ των οποίων και το όνομα Λεονάρ Πελτιέ.
Από το 1854, οι Σιού μπήκαν σε διαμάχη με τον αμερικανικό στρατό και επιχείρησαν να εμποδίσουν την προέλαση των αποίκων. Για τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια, υπό την καθοδήγηση μυθικών αρχηγών όπως ο Καθιστός Ταύρος, το Κόκκινο Σύννεφο και το Τρελό Αλογο, αντιστάθηκαν βίαια στο στρατό, προκαλώντας του την περιβόητη ήττα του Λιτλ Μπιγκ Χορν, το 1876, κατά τη διάρκεια της οποίας ο στρατηγός Κάστερ σκοτώθηκε.
Μετά το θάνατο του Τρελού Αλόγου το 1877, την καθοριστική υποταγή του Κόκκινου Αλόγου και τη δολοφονία του Καθιστού Ταύρου το 1890, η σφαγή του Τραυματισμένου Γονάτου το Δεκέμβρη του ίδιου έτους έβαλε τέλος στην αντίσταση των Σιού. «Κυβερνήσεις»
Εδώ και τριάντα χρόνια, παρουσιάστηκε μια πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική ανανέωση στις διάφορες φυλές και στις προστατευόμενες περιοχές των Ινδιάνων. Με τους συνεχείς τους αγώνες, οι ξεχασμένοι της Αμερικής πέτυχαν μια κάποια βελτίωση της μοίρας τους.
Οι μάχες τους εκφράζονται καθημερινά στα κοινοτικά κέντρα των μεγάλων πόλεων ή ακόμα και στο εσωτερικό των προστατευόμενων περιοχών, μακριά από τα φώτα της επικαιρότητας, πράγμα που συμβάλλει στη λησμονιά του αγώνα τους.
Παλεύουν για την αναγνώριση των πολιτισμών τους, των γλωσσών τους, της ταυτότητάς τους. Οι μάχες αυτές είχαν συχνά βίαιη κατάληξη.
Αρχικά, φυσικά, το 19ο αιώνα, όταν αποπειράθηκαν να διαφυλάξουν τα εδάφη τους. Κυρίως οι Σιού, ένας από τους ισχυρότερους λαούς της Βορείου Αμερικής, οι οποίοι είχαν έρθει σε επαφή με τους Ευρωπαίους από το 1660 μέσω των γάλλων κατακτητών.
Οι τελευταίοι μάλιστα αναμείχθηκαν πολύ με τους Ινδιάνους: αυτό εξηγεί την παρουσία πολλών γαλλικών πατρωνύμων, εκ των οποίων και το όνομα Λεονάρ Πελτιέ.
Από το 1854, οι Σιού μπήκαν σε διαμάχη με τον αμερικανικό στρατό και επιχείρησαν να εμποδίσουν την προέλαση των αποίκων. Για τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια, υπό την καθοδήγηση μυθικών αρχηγών όπως ο Καθιστός Ταύρος, το Κόκκινο Σύννεφο και το Τρελό Αλογο, αντιστάθηκαν βίαια στο στρατό, προκαλώντας του την περιβόητη ήττα του Λιτλ Μπιγκ Χορν, το 1876, κατά τη διάρκεια της οποίας ο στρατηγός Κάστερ σκοτώθηκε.
Μετά το θάνατο του Τρελού Αλόγου το 1877, την καθοριστική υποταγή του Κόκκινου Αλόγου και τη δολοφονία του Καθιστού Ταύρου το 1890, η σφαγή του Τραυματισμένου Γονάτου το Δεκέμβρη του ίδιου έτους έβαλε τέλος στην αντίσταση των Σιού. «Κυβερνήσεις»
Μαντρωμένοι στις προστατευόμενες περιοχές της βόρειας και νότιας Ντακότα, οι Σιού γνώρισαν τον εξευτελισμό, τη μιζέρια, αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στον πολιτισμό των Αμερικανών και να στερηθούν την ιδιοκτησία τους.
Το πνεύμα, όμως, της αντίστασης συνέχιζε να ζει μέσα τους.
Το 1934, ένας νέος νόμος, ο οποίος παρουσιάστηκε ως ευνοϊκότερος, δημιούργησε «κυβερνήσεις των φυλών» εκλεγμένες από τους Ινδιάνους.
Στην πραγματικότητα, οι «κυβερνήσεις» αυτές δεν αντιπροσώπευαν τις πραγματικές προσδοκίες των Σιού.
Στη δεκαετία του '50, πολλοί Ινδιάνοι εξαναγκάστηκαν να φύγουν για να εγκατασταθούν στις πόλεις. Κυρίως νέοι τους οποίους ενέπνευσε η πολιτική αμφισβήτηση της εποχής (Μαύροι Πάνθηρες, Πορτορικανοί, Τσικάνος, αντιδρώντες στον πόλεμο του Βιετνάμ...) και οι οποίοι δημιούργησαν, το 1968, το δικό τους διεκδικητικό κίνημα, το Αμερικανικό Ινδιάνικο Κίνημα (ΑΙΜ).
Σύμφωνα με το μοντέλο του κινήματος των αστικών δικαιωμάτων των μαύρων, το ΑΙΜ γνώρισε πολύ γρήγορα αξιοσημείωτη άνθηση.
Ο Λεονάρ Πελτιέ εντάχθηκε γρήγορα στο κίνημα (1).
Αναμείχθηκε σε στρατιωτικές ενέργειες, συμμετείχε στον αγώνα ενάντια στον αλκοολισμό, στη διανομή τροφίμων και βοηθειών, στη δημιουργία προγραμμάτων αυτάρκειας, στη διατήρηση των παραδοσιακών θρησκευτικών δραστηριοτήτων και υποστήριξε την αναγέννηση των αυτόχθονων γλωσσών.
Το ΑΙΜ προσπαθεί να εφιστήσει την προσοχή στις δραματικές συνθήκες ζωής των Ινδιάνων με θεαματικές, όχι όμως βίαιες, δραστηριότητες. Ο Πελτιέ συμμετείχε το 1970 στην κατάληψη του Φορτ Λότον όπου συνάντησε τους σημαντικότερους ηγέτες του κινήματος: τους Ντένις Μπανκς και Ράσελ Μινς.
Το 1972, οργάνωσε την πορεία για τις παραβιασμένες συνθήκες, η οποία κατέληξε στην κατάληψη του γραφείου ινδιάνικων σχέσεων στην Ουάσιγκτον και είχε πρωτόγνωρη απήχηση στα μέσα ενημέρωσης.
Στο εξής, το ΑΙΜ θεωρείται από το FBI «ανατρεπτική» οργάνωση και οι αρχηγοί του «εχθροί». Η διοίκηση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον εφάρμοσε τότε το πρόγραμμα εσωτερικής αντικατασκοπίας Cointelpro για να διεισδύσει και να αποσταθεροποιήσει τις λεγόμενες «ανατρεπτικές» οργανώσεις, εκ των οποίων και το ΑΙΜ. Το Νοέμβρη του 1972, αφού κατηγορήθηκε για επίθεση ενάντια σε πράκτορες του FBI, ο Λεονάρ Πελτιέ φυλακίστηκε για έξι μήνες, πριν αθωωθεί, επειδή η υπόθεση στήθηκε περίτεχνα για να τον ενοχοποιήσουν.
Ηδη από τότε. Παράλληλα, το FBI ευνόησε την εκλογή στην προεδρία του φυλετικού συμβουλίου του Πάιν Ριτζ (η εμβληματική προστατευόμενη περιοχή των Σιού) του Ρίτσαρντ «Ντικ» Ουίλσον, ενός συνεργάτη του που εκλέχθηκε με λιγότερο από το 20% των εγγεγραμμένων...
Το 1934, ένας νέος νόμος, ο οποίος παρουσιάστηκε ως ευνοϊκότερος, δημιούργησε «κυβερνήσεις των φυλών» εκλεγμένες από τους Ινδιάνους.
Στην πραγματικότητα, οι «κυβερνήσεις» αυτές δεν αντιπροσώπευαν τις πραγματικές προσδοκίες των Σιού.
Στη δεκαετία του '50, πολλοί Ινδιάνοι εξαναγκάστηκαν να φύγουν για να εγκατασταθούν στις πόλεις. Κυρίως νέοι τους οποίους ενέπνευσε η πολιτική αμφισβήτηση της εποχής (Μαύροι Πάνθηρες, Πορτορικανοί, Τσικάνος, αντιδρώντες στον πόλεμο του Βιετνάμ...) και οι οποίοι δημιούργησαν, το 1968, το δικό τους διεκδικητικό κίνημα, το Αμερικανικό Ινδιάνικο Κίνημα (ΑΙΜ).
Σύμφωνα με το μοντέλο του κινήματος των αστικών δικαιωμάτων των μαύρων, το ΑΙΜ γνώρισε πολύ γρήγορα αξιοσημείωτη άνθηση.
Ο Λεονάρ Πελτιέ εντάχθηκε γρήγορα στο κίνημα (1).
Αναμείχθηκε σε στρατιωτικές ενέργειες, συμμετείχε στον αγώνα ενάντια στον αλκοολισμό, στη διανομή τροφίμων και βοηθειών, στη δημιουργία προγραμμάτων αυτάρκειας, στη διατήρηση των παραδοσιακών θρησκευτικών δραστηριοτήτων και υποστήριξε την αναγέννηση των αυτόχθονων γλωσσών.
Το ΑΙΜ προσπαθεί να εφιστήσει την προσοχή στις δραματικές συνθήκες ζωής των Ινδιάνων με θεαματικές, όχι όμως βίαιες, δραστηριότητες. Ο Πελτιέ συμμετείχε το 1970 στην κατάληψη του Φορτ Λότον όπου συνάντησε τους σημαντικότερους ηγέτες του κινήματος: τους Ντένις Μπανκς και Ράσελ Μινς.
Το 1972, οργάνωσε την πορεία για τις παραβιασμένες συνθήκες, η οποία κατέληξε στην κατάληψη του γραφείου ινδιάνικων σχέσεων στην Ουάσιγκτον και είχε πρωτόγνωρη απήχηση στα μέσα ενημέρωσης.
Στο εξής, το ΑΙΜ θεωρείται από το FBI «ανατρεπτική» οργάνωση και οι αρχηγοί του «εχθροί». Η διοίκηση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον εφάρμοσε τότε το πρόγραμμα εσωτερικής αντικατασκοπίας Cointelpro για να διεισδύσει και να αποσταθεροποιήσει τις λεγόμενες «ανατρεπτικές» οργανώσεις, εκ των οποίων και το ΑΙΜ. Το Νοέμβρη του 1972, αφού κατηγορήθηκε για επίθεση ενάντια σε πράκτορες του FBI, ο Λεονάρ Πελτιέ φυλακίστηκε για έξι μήνες, πριν αθωωθεί, επειδή η υπόθεση στήθηκε περίτεχνα για να τον ενοχοποιήσουν.
Ηδη από τότε. Παράλληλα, το FBI ευνόησε την εκλογή στην προεδρία του φυλετικού συμβουλίου του Πάιν Ριτζ (η εμβληματική προστατευόμενη περιοχή των Σιού) του Ρίτσαρντ «Ντικ» Ουίλσον, ενός συνεργάτη του που εκλέχθηκε με λιγότερο από το 20% των εγγεγραμμένων...
Αυτός, λοιπόν, είχε ως αποστολή να επαναφέρει την τάξη στην περιοχή αυτή που θεωρείται ως το ιερό των «ταραχοποιών». Με μυστικά κεφάλαια, ο Ουίλσον δημιούργησε μια πολιτοφυλακή, τους Γκουν Σκουάντς (Φύλακες του Εθνους των Ογκλάλα). Για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στις βιαιότητες των Γκουν Σκουάντς, οι Σιού, βοηθούμενοι από στρατευμένα μέλη του ΑΙΜ, κατέλαβαν το Φεβρουάριο του 1973 το ιστορικό χωριό του Τραυματισμένου Γονάτου. Ο Λεονάρ Πελτιέ συμμετείχε στην κατάληψη. Οι αρχές πολιορκούσαν το χωριό επί τρεις μήνες, διστάζοντας να επιτεθούν, σκοτώνοντας όμως δύο Σιού. Το Μάη του 1973, οι πολιορκημένοι παραδόθηκαν αφού απαίτησαν να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για τις παραβιασμένες συνθήκες και τις συνθήκες ζωής των Ινδιάνων.
Για τους επόμενους μήνες, ο Ντικ Ουίλσον και οι Γκουν του είναι εξουσιοδοτημένοι εν λευκώ να τα βάλουν με τους αντιδρούντες.
Ενα κύμα τρομοκρατίας έπνιξε το Πάιν Ριτζ: 80 στρατευμένοι δολοφονήθηκαν από το Νοέμβρη έως και το τέλος του 1975... Απέναντι στα εγκλήματα της πολιτοφυλακής, οι παλιοί καλούν το ΑΙΜ σε βοήθεια. Οπαδοί του, εκ των οποίων και ο Λεονάρ Πελτιέ, παρεμβαίνουν και κατορθώνουν να επιβραδύνουν κατά πολύ την καταστολή των Γκουν.
Εγκαθίστανται στην ιδιοκτησία μιας φιλικής οικογένειας, κοντά στο χωριό του Ογκαλά, στην προστατευόμενη περιοχή του Πάιν Ριτζ. Η σύγκρουση Ενα πρωινό του Ιουνίου του 1975, η ιδιοκτησία βρίσκεται περικυκλωμένη από Γκουν, πράκτορες του FBI και πλήθος αστυνομικών. Γύρω στις 11.30, δύο ομοσπονδιακοί πράκτορες, ο Ρόναλντ Γουίλιαμ και ο Τζακ Κούλερ, διεισδύουν στην ιδιοκτησία κυνηγώντας έναν νεαρό Σιού, τον Τζίμι Ιγκλ. Από τη στιγμή εκείνη, οι μαρτυρίες είναι συγκεχυμένες: φαίνεται ότι οι πράκτορες πυροβόλησαν το όχημα που οδηγούσε ο Ιγκλ.
Θεωρώντας ότι ήταν παρέμβαση των Γκουν, τα μέλητου ΑΙΜ ανταπαντούν. Οι δυνάμεις της αστυνομίας και οι Γκουν περνούν στην επίθεση. Παντού πυροβολισμοί.
Δύο μέλη του ΑΙΜ επιχειρούν να πλησιάσουν τους Γουίλιαμ και Κούλερ για να τους αφοπλίσουν.
Τους βρίσκουν ήδη νεκρούς... Τα μέλη του ΑΙΜ αποφασίζουν να ξεφύγουν και, πέρα από κάθε προσδοκία, το καταφέρνουν. Μόνο ένα νεαρός Σιού, ο Τζόε Σουντζ Κιλράιτ, σκοτώνεται.
Ο Λεονάρ Πελτιέ διαβεβαίωνε συνέχεια ότι είχε μείνει κοντά στο σπίτι και παραδέχθηκε ότι πυροβόλησε, αλλά δεν είχε ποτέ στοχεύσει τους Γουίλιαμ και Κούλερ. Επειτα από την ανταλλαγή πυρών, μια γιγάντια καμπάνια στα μέσα ενημέρωσης επιχειρεί να προσδώσει εγκληματικό χαρακτήρα στο ινδιάνικο κίνημα. Η καταστολή εφαρμόζεται σε όλες τις προστατευόμενες περιοχές. Τέσσερα εντάλματα σύλληψης εκδόθηκαν για τους Τζίμι Ιγκλ, Τζίνο Μπάτλερ, Μπομπ Ρομπιντό και Λεονάρ Πελτιέ. Οι Μπάτλερ και Ρομπιντό συνελήφθησαν γρήγορα. Ο Πελτιέ κατέφυγε στον Καναδά. Οι Μπάτλερ και Ρομπιντό δικάστηκαν στην Αϊόβα. Ενα λαϊκό σώμα ενόρκων τους αθώωσε, προκαλώντας την οργή των αρχών που επικέντρωσαν τότε τις προσπάθειές τους ενάντια στον Λεονάρ Πελτιέ, μοναδικό κατηγορούμενο της διπλής δολοφονίας και τον οποίο το FBI κατόρθωσε να εκδώσει. Η δίκη του Η δίκη του έγινε στην πόλη του Φάργκο (βόρεια Ντακότα), περιοχή κτηνοτρόφων εχθρικών απέναντι στους Ινδιάνους.
Το σώμα των ενόρκων αποτελείτο εξάλλου αποκλειστικά από εκπροσώπους αυτής της κοινωνικής τάξης.
Ξεκίνησε μια καμπάνια παραπληροφόρησης. Μιλούσαν για απειλές τρομοκρατικών ενεργειών ή ένοπλων επιθέσεων μελών του ΑΙΜ για την απελευθέρωση του Πελτιέ...
Οι ένορκοι, βυθισμένοι στη γενική παράνοια, μεταφέρθηκαν με θωρακισμένο φορτηγό και απομονώθηκαν σε ασφαλές μέρος...
Ο δικαστής αποφάσισε ότι όλες οι μαρτυρίες της υπεράσπισης σχετικές με το κλίμα τρόμου της εποχής ήταν μη αποδεκτές, όπως και όλες όσες μπορούν να ενοχοποιήσουν το FBI ή τους Γκουν.
Δεν ήθελε να γίνει ξανά λόγος για τα στοιχεία που επέτρεψαν την αθώωση των Μπάτλερ και Ρομπιντό.
Αντίθετα, δεν απέρριψε τις μαρτυρίες ορισμένων πρακτόρων, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον Πελτιέ να πυροβολεί με ένα όπλο AR15 ενάντια στους Γουίλιαμ και Κούλερ. Ενας άλλος πράκτορας διαβεβαίωσε ότι αναγνώρισε τον Πελτιέ χάρη στη διόπτρα του όπλου του.
Οι δικηγόροι του Πελτιέ απέδειξαν ότι ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί οποιοσδήποτε από το σημείο όπου βρισκόταν ο συγκεκριμένος πράκτορας. Ο δικαστής δεν δέχθηκε καμία ένσταση της υπεράσπισης. Και πάνω σε βάσεις καθ' όλα ασαφείς καταδίκασε τον Λεονάρ Πελτιέ δις ισόβια. Ο Πελτιέ έκανε ένσταση, το εφετείο όμως επιβεβαίωσε την ποινή. Το 1981, νέα έγγραφα επέτρεψαν να αρχίσει καινούρια σειρά ενστάσεων. Ενας ειδικός επιβεβαίωσε στο δικαστήριο ότι το όπλο AR15 που χρησιμοποιήθηκε για να κατηγορηθεί ο Πελτιέ δεν μπορούσε να είναι το όπλο με το οποίο σκοτώθηκαν οι δύο πράκτορες, καθώς οι κάλυκες απ' τις σφαίρες δεν αντιστοιχούσαν σ' αυτό.
Στην απόφασή του της 22ας Σεπτεμβρίου 1986, το εφετείο κατάληξε ότι η βαλλιστική έκθεση που παρουσιάστηκε κατά την ακροαματική διαδικασία ήταν «ύποπτη» και δήλωσε ότι η νέα αυτή απόδειξη δημιουργούσε απλώς τη «δυνατότητα» και όχι την «πιθανότητα» να έχει σκοτώσει ο Πελτιέ τους δύο πράκτορες και, τέλος, παραδέχθηκε ότι το γεγονός αυτό «μπορούσε να είχε αλλάξει την ετυμηγορία της πρώτης δίκης».
Επικύρωσε όμως την ποινή! Το ανώτατο δικαστήριο, το 1987, αρνήθηκε να αποφανθεί για την υπόθεση. Το 1993, η επιτροπή απελευθέρωσης με εγγύηση αρνήθηκε σχετικό αίτημα. Το 1995, κατά τη διάρκεια νέας ακρόασης, ο Πελτιέ εκπροσωπήθηκε από τον Ράμσεϊ Κλαρκ, πρώην υπουργό Δικαιοσύνης.
Ο εισαγγελέας παραδέχθηκε ότι «δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ενάντια στον Λεονάρ Πελτιέ»! Πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση «ποτέ δεν τον κατηγόρησε πραγματικά για άμεση δολοφονία» και ότι, σε περίπτωση νέας δίκης, «η δικαιοσύνη δεν θα μπορούσε να τον καταδικάσει ξανά».
Πάραυτα, το Συμβούλιο Απελευθέρωσης υπό όρους εκτίμησε ότι δεν μπορούσε να τον απελευθερώσει, επειδή ο Πελτιέ συνέχιζε να διακηρύσσει την αθωότητά του, πράγμα που «δεν ήταν συμβατό με την απόφαση των ενόρκων».
Εμενε μόνο η προεδρική χάρη. Το 1996 ο Κλίντον διαβεβαίωσε: «Δεν θα ξεχάσω τον Λεονάρ», στο τέλος όμως του 2000, μετά την εκλογή του Τζορτζ Μπους, δεν έκανε τίποτα. Καθώς ο Μπους δεν είναι φίλος των ινδιάνικων μειονοτήτων, η ελπίδα. Αξιοπρέπεια Η κοινή γνώμη με την υποστήριξη του εθνικού Κογκρέσου των Ινδιάνων της Αμερικής, το εθνικό Συμβούλιο των Εκκλησιών, η Διεθνής Αμνηστία και προσωπικότητες όπως ο υποδιοικητής Μάρκος, ο Νέλσον Μαντέλα, ο αιδεσιμότατος Ντέσμοντ Τούτου, ο Ριγκομπέρτα Μεντσού, ο δαλάι λάμα, όπως επίσης και δεκάδες χιλιάδες πολίτες στον κόσμο, αγωνίζονται για την αναθεώρηση της δίκης (2). Επειδή φαίνεται όλο και περισσότερο ότι το πραγματικό έγκλημα του Λεονάρ Πελτιέ -«Κρατούμενος των ΗΠΑ 89637-132»- είναι ότι είναι Ινδιάνος και είχε άδικο να υπερασπιστεί τα στοιχειώδη δικαιώματα των αυτόχθονων αυτών λαών με τους οποίους η Αμερική δεν έχει ακόμα τακτοποιήσει το ιστορικό της χρέος(3).
Πολλοί εθνολόγοι και φίλοι των Ινδιάνων συντάσσονται με τη μάχη αυτή (4), τη μάχη της κλεμμένης αξιοπρέπειας ενός ανθρώπου εξαιτίας της πολιτικής του στράτευσης και της εθνικής του καταγωγής. (1) Βλ. Leonard Peltier, Ecrits de prison. Le combat d' un Indien (προοίμιο από την Danielle Mitterand, πρόλογος από τον Ramsey Clark), Albin Michel, Παρίσι, 2000. Ενα καταπληκτικό θεατρικό έργο, Ma vie est ma Danse du Soleil, γράφτηκε από αυτό το βιβλίο.
Οι εκδόσεις Albin Michel αποφάσισαν να καταβάλουν το σύνολο των κερδών από την πώληση του βιβλίου στην Επιτροπή Υπεράσπισης του Leonard Peltier (LPCD), προκειμένου να υποστηρίξουν την καμπάνια για την απελευθέρωσή του. (2) Υπάρχει μια διεθνής Επιτροπή Υπεράσπισης του Leonard Peltier: Leonard Peltier Defense Committtee (LPDC). Διεύθυνση: LPDC-International Office, Ρο Box 583, Lawrence, Kansas 66044, Ηνωμένες Πολιτείες. E-mail: lpdc@freepeltier.org (3) Ο Michael Apted γύρισε δύο ταινίες σχετικά με την υπόθεση Peltier: το ντοκιμαντέρ Incident at Oglala και την ταινία με τίτλο Thunderheart με τους Val Kilmer, Graham Green και Sam Sheppard.(4) Στη Γαλλία, η Επιτροπή Υποστήριξης στους Ινδιάνους της Αμερικής (CSIA) 21 ter, rue Voltaire, 75011 Παρίσι (τηλ.: 0033143730580 web site: www.csia-nitassinan.org ) και η Επιτροπή Υπεράσπισης του Leonard Peltier, υπό τη διεύθυνση του Sylvain Duez (site: www.freepeltier.org) παρέχουν τις πληροφορίες σχετικά με τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν για την υποστήριξη του Peltier. LE-MONDE - 22/12/2002
=================
http://www.imerodromos.gr/peltier/
Ο «Ινδιάνος Μαντέλα», 38 χρόνια πίσω από τα κάγκελα
• 29 Ιουλιου 2014
Οι Ηνωμένες Πολιτείες – θέλοντας και μη – τίμησαν εις τας δυσμάς του βίου του τον, δικαιωμένο πια από την Ιστορία, ηγέτη του αγώνα εναντίον του απαρτχάιντ, Νέλσον Μαντέλα. Στην κηδεία του Νοτιοαφρικανού ηγέτη, τον οποίο τις προηγούμενες δεκαετίες αποκαλούσαν «δολοφόνο» και «τρομοκράτη», παραβρέθηκε σύμπασα η ηγεσία του πλανήτη μηδέ της αμερικανικής εξαιρουμένης. Η «μεγαλοψυχία» της Ουάσιγκτον όμως σταμάτησε εδώ. Γιατί απέναντι στον «Ινδιάνο Μαντέλα» έχει επιδείξει το σκληρότερο πρόσωπο της.
Για τους επόμενους μήνες, ο Ντικ Ουίλσον και οι Γκουν του είναι εξουσιοδοτημένοι εν λευκώ να τα βάλουν με τους αντιδρούντες.
Ενα κύμα τρομοκρατίας έπνιξε το Πάιν Ριτζ: 80 στρατευμένοι δολοφονήθηκαν από το Νοέμβρη έως και το τέλος του 1975... Απέναντι στα εγκλήματα της πολιτοφυλακής, οι παλιοί καλούν το ΑΙΜ σε βοήθεια. Οπαδοί του, εκ των οποίων και ο Λεονάρ Πελτιέ, παρεμβαίνουν και κατορθώνουν να επιβραδύνουν κατά πολύ την καταστολή των Γκουν.
Εγκαθίστανται στην ιδιοκτησία μιας φιλικής οικογένειας, κοντά στο χωριό του Ογκαλά, στην προστατευόμενη περιοχή του Πάιν Ριτζ. Η σύγκρουση Ενα πρωινό του Ιουνίου του 1975, η ιδιοκτησία βρίσκεται περικυκλωμένη από Γκουν, πράκτορες του FBI και πλήθος αστυνομικών. Γύρω στις 11.30, δύο ομοσπονδιακοί πράκτορες, ο Ρόναλντ Γουίλιαμ και ο Τζακ Κούλερ, διεισδύουν στην ιδιοκτησία κυνηγώντας έναν νεαρό Σιού, τον Τζίμι Ιγκλ. Από τη στιγμή εκείνη, οι μαρτυρίες είναι συγκεχυμένες: φαίνεται ότι οι πράκτορες πυροβόλησαν το όχημα που οδηγούσε ο Ιγκλ.
Θεωρώντας ότι ήταν παρέμβαση των Γκουν, τα μέλητου ΑΙΜ ανταπαντούν. Οι δυνάμεις της αστυνομίας και οι Γκουν περνούν στην επίθεση. Παντού πυροβολισμοί.
Δύο μέλη του ΑΙΜ επιχειρούν να πλησιάσουν τους Γουίλιαμ και Κούλερ για να τους αφοπλίσουν.
Τους βρίσκουν ήδη νεκρούς... Τα μέλη του ΑΙΜ αποφασίζουν να ξεφύγουν και, πέρα από κάθε προσδοκία, το καταφέρνουν. Μόνο ένα νεαρός Σιού, ο Τζόε Σουντζ Κιλράιτ, σκοτώνεται.
Ο Λεονάρ Πελτιέ διαβεβαίωνε συνέχεια ότι είχε μείνει κοντά στο σπίτι και παραδέχθηκε ότι πυροβόλησε, αλλά δεν είχε ποτέ στοχεύσει τους Γουίλιαμ και Κούλερ. Επειτα από την ανταλλαγή πυρών, μια γιγάντια καμπάνια στα μέσα ενημέρωσης επιχειρεί να προσδώσει εγκληματικό χαρακτήρα στο ινδιάνικο κίνημα. Η καταστολή εφαρμόζεται σε όλες τις προστατευόμενες περιοχές. Τέσσερα εντάλματα σύλληψης εκδόθηκαν για τους Τζίμι Ιγκλ, Τζίνο Μπάτλερ, Μπομπ Ρομπιντό και Λεονάρ Πελτιέ. Οι Μπάτλερ και Ρομπιντό συνελήφθησαν γρήγορα. Ο Πελτιέ κατέφυγε στον Καναδά. Οι Μπάτλερ και Ρομπιντό δικάστηκαν στην Αϊόβα. Ενα λαϊκό σώμα ενόρκων τους αθώωσε, προκαλώντας την οργή των αρχών που επικέντρωσαν τότε τις προσπάθειές τους ενάντια στον Λεονάρ Πελτιέ, μοναδικό κατηγορούμενο της διπλής δολοφονίας και τον οποίο το FBI κατόρθωσε να εκδώσει. Η δίκη του Η δίκη του έγινε στην πόλη του Φάργκο (βόρεια Ντακότα), περιοχή κτηνοτρόφων εχθρικών απέναντι στους Ινδιάνους.
Το σώμα των ενόρκων αποτελείτο εξάλλου αποκλειστικά από εκπροσώπους αυτής της κοινωνικής τάξης.
Ξεκίνησε μια καμπάνια παραπληροφόρησης. Μιλούσαν για απειλές τρομοκρατικών ενεργειών ή ένοπλων επιθέσεων μελών του ΑΙΜ για την απελευθέρωση του Πελτιέ...
Οι ένορκοι, βυθισμένοι στη γενική παράνοια, μεταφέρθηκαν με θωρακισμένο φορτηγό και απομονώθηκαν σε ασφαλές μέρος...
Ο δικαστής αποφάσισε ότι όλες οι μαρτυρίες της υπεράσπισης σχετικές με το κλίμα τρόμου της εποχής ήταν μη αποδεκτές, όπως και όλες όσες μπορούν να ενοχοποιήσουν το FBI ή τους Γκουν.
Δεν ήθελε να γίνει ξανά λόγος για τα στοιχεία που επέτρεψαν την αθώωση των Μπάτλερ και Ρομπιντό.
Αντίθετα, δεν απέρριψε τις μαρτυρίες ορισμένων πρακτόρων, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον Πελτιέ να πυροβολεί με ένα όπλο AR15 ενάντια στους Γουίλιαμ και Κούλερ. Ενας άλλος πράκτορας διαβεβαίωσε ότι αναγνώρισε τον Πελτιέ χάρη στη διόπτρα του όπλου του.
Οι δικηγόροι του Πελτιέ απέδειξαν ότι ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί οποιοσδήποτε από το σημείο όπου βρισκόταν ο συγκεκριμένος πράκτορας. Ο δικαστής δεν δέχθηκε καμία ένσταση της υπεράσπισης. Και πάνω σε βάσεις καθ' όλα ασαφείς καταδίκασε τον Λεονάρ Πελτιέ δις ισόβια. Ο Πελτιέ έκανε ένσταση, το εφετείο όμως επιβεβαίωσε την ποινή. Το 1981, νέα έγγραφα επέτρεψαν να αρχίσει καινούρια σειρά ενστάσεων. Ενας ειδικός επιβεβαίωσε στο δικαστήριο ότι το όπλο AR15 που χρησιμοποιήθηκε για να κατηγορηθεί ο Πελτιέ δεν μπορούσε να είναι το όπλο με το οποίο σκοτώθηκαν οι δύο πράκτορες, καθώς οι κάλυκες απ' τις σφαίρες δεν αντιστοιχούσαν σ' αυτό.
Στην απόφασή του της 22ας Σεπτεμβρίου 1986, το εφετείο κατάληξε ότι η βαλλιστική έκθεση που παρουσιάστηκε κατά την ακροαματική διαδικασία ήταν «ύποπτη» και δήλωσε ότι η νέα αυτή απόδειξη δημιουργούσε απλώς τη «δυνατότητα» και όχι την «πιθανότητα» να έχει σκοτώσει ο Πελτιέ τους δύο πράκτορες και, τέλος, παραδέχθηκε ότι το γεγονός αυτό «μπορούσε να είχε αλλάξει την ετυμηγορία της πρώτης δίκης».
Επικύρωσε όμως την ποινή! Το ανώτατο δικαστήριο, το 1987, αρνήθηκε να αποφανθεί για την υπόθεση. Το 1993, η επιτροπή απελευθέρωσης με εγγύηση αρνήθηκε σχετικό αίτημα. Το 1995, κατά τη διάρκεια νέας ακρόασης, ο Πελτιέ εκπροσωπήθηκε από τον Ράμσεϊ Κλαρκ, πρώην υπουργό Δικαιοσύνης.
Ο εισαγγελέας παραδέχθηκε ότι «δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ενάντια στον Λεονάρ Πελτιέ»! Πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση «ποτέ δεν τον κατηγόρησε πραγματικά για άμεση δολοφονία» και ότι, σε περίπτωση νέας δίκης, «η δικαιοσύνη δεν θα μπορούσε να τον καταδικάσει ξανά».
Πάραυτα, το Συμβούλιο Απελευθέρωσης υπό όρους εκτίμησε ότι δεν μπορούσε να τον απελευθερώσει, επειδή ο Πελτιέ συνέχιζε να διακηρύσσει την αθωότητά του, πράγμα που «δεν ήταν συμβατό με την απόφαση των ενόρκων».
Εμενε μόνο η προεδρική χάρη. Το 1996 ο Κλίντον διαβεβαίωσε: «Δεν θα ξεχάσω τον Λεονάρ», στο τέλος όμως του 2000, μετά την εκλογή του Τζορτζ Μπους, δεν έκανε τίποτα. Καθώς ο Μπους δεν είναι φίλος των ινδιάνικων μειονοτήτων, η ελπίδα. Αξιοπρέπεια Η κοινή γνώμη με την υποστήριξη του εθνικού Κογκρέσου των Ινδιάνων της Αμερικής, το εθνικό Συμβούλιο των Εκκλησιών, η Διεθνής Αμνηστία και προσωπικότητες όπως ο υποδιοικητής Μάρκος, ο Νέλσον Μαντέλα, ο αιδεσιμότατος Ντέσμοντ Τούτου, ο Ριγκομπέρτα Μεντσού, ο δαλάι λάμα, όπως επίσης και δεκάδες χιλιάδες πολίτες στον κόσμο, αγωνίζονται για την αναθεώρηση της δίκης (2). Επειδή φαίνεται όλο και περισσότερο ότι το πραγματικό έγκλημα του Λεονάρ Πελτιέ -«Κρατούμενος των ΗΠΑ 89637-132»- είναι ότι είναι Ινδιάνος και είχε άδικο να υπερασπιστεί τα στοιχειώδη δικαιώματα των αυτόχθονων αυτών λαών με τους οποίους η Αμερική δεν έχει ακόμα τακτοποιήσει το ιστορικό της χρέος(3).
Πολλοί εθνολόγοι και φίλοι των Ινδιάνων συντάσσονται με τη μάχη αυτή (4), τη μάχη της κλεμμένης αξιοπρέπειας ενός ανθρώπου εξαιτίας της πολιτικής του στράτευσης και της εθνικής του καταγωγής. (1) Βλ. Leonard Peltier, Ecrits de prison. Le combat d' un Indien (προοίμιο από την Danielle Mitterand, πρόλογος από τον Ramsey Clark), Albin Michel, Παρίσι, 2000. Ενα καταπληκτικό θεατρικό έργο, Ma vie est ma Danse du Soleil, γράφτηκε από αυτό το βιβλίο.
Οι εκδόσεις Albin Michel αποφάσισαν να καταβάλουν το σύνολο των κερδών από την πώληση του βιβλίου στην Επιτροπή Υπεράσπισης του Leonard Peltier (LPCD), προκειμένου να υποστηρίξουν την καμπάνια για την απελευθέρωσή του. (2) Υπάρχει μια διεθνής Επιτροπή Υπεράσπισης του Leonard Peltier: Leonard Peltier Defense Committtee (LPDC). Διεύθυνση: LPDC-International Office, Ρο Box 583, Lawrence, Kansas 66044, Ηνωμένες Πολιτείες. E-mail: lpdc@freepeltier.org (3) Ο Michael Apted γύρισε δύο ταινίες σχετικά με την υπόθεση Peltier: το ντοκιμαντέρ Incident at Oglala και την ταινία με τίτλο Thunderheart με τους Val Kilmer, Graham Green και Sam Sheppard.(4) Στη Γαλλία, η Επιτροπή Υποστήριξης στους Ινδιάνους της Αμερικής (CSIA) 21 ter, rue Voltaire, 75011 Παρίσι (τηλ.: 0033143730580 web site: www.csia-nitassinan.org ) και η Επιτροπή Υπεράσπισης του Leonard Peltier, υπό τη διεύθυνση του Sylvain Duez (site: www.freepeltier.org) παρέχουν τις πληροφορίες σχετικά με τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν για την υποστήριξη του Peltier. LE-MONDE - 22/12/2002
=================
http://www.imerodromos.gr/peltier/
Ο «Ινδιάνος Μαντέλα», 38 χρόνια πίσω από τα κάγκελα
• 29 Ιουλιου 2014
Οι Ηνωμένες Πολιτείες – θέλοντας και μη – τίμησαν εις τας δυσμάς του βίου του τον, δικαιωμένο πια από την Ιστορία, ηγέτη του αγώνα εναντίον του απαρτχάιντ, Νέλσον Μαντέλα. Στην κηδεία του Νοτιοαφρικανού ηγέτη, τον οποίο τις προηγούμενες δεκαετίες αποκαλούσαν «δολοφόνο» και «τρομοκράτη», παραβρέθηκε σύμπασα η ηγεσία του πλανήτη μηδέ της αμερικανικής εξαιρουμένης. Η «μεγαλοψυχία» της Ουάσιγκτον όμως σταμάτησε εδώ. Γιατί απέναντι στον «Ινδιάνο Μαντέλα» έχει επιδείξει το σκληρότερο πρόσωπο της.
Ο Λέοναρντ Πελτιέ (Leonard Peltier), Ινδιάνος Σιού Τσιπέγουα με λίγες σταγόνες γαλλικό αίμα, γεννημένος το 1944, ηγετικό στέλεχος του αγώνα για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων ΑΙΜ (American Indian Movement), βρίσκεται στις φυλακές από το 1977, προφυλακισμένος από τις 18 Δεκεμβρίου του 1976, καταδικασμένος για δύο φόνους ομοσπονδιακών πρακτόρων μετά από μια αμφισβητούμενης αμεροληψίας δίκη, στην οποία «παραβιάστηκαν πάνω από 20 συνταγματικές διατάξεις».
Το ΑΙΜ δημιουργήθηκε το 1968 για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Ινδιάνων. Αυτοοργανώθηκε σε αντιδιαστολή προς το διαβλητό «Γραφείο Ινδιάνικων Υποθέσεων» των γραφειοκρατών της Ουάσιγκτον και το διεφθαρμένο«Συμβούλιο των Φυλών»..
Στις 11 Μαρτίου 1973 το ΑΙΜ ανακήρυξε ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ . Οι ηγέτες των Oglala Σιου της Νότιας Ντακότα, ακολούθησαν με ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της δικής τους φυλής, βασιζόμενοι στη συνθήκη Fort Lamarie* του 1868.
Ο-στρατηγός-Γουίλιαμ-Σέρμαν-με-εκπροσώπους-των-Ινδιάνικων-φυλών-κατά-την-υπογραφή-της-συνθήκης-του-Fort-Lamarie.
Ο-στρατηγός-Γουίλιαμ-Σέρμαν-με-εκπροσώπους-των-Ινδιάνικων-φυλών-κατά-την-υπογραφή-της-συνθήκης-του-Fort-Lamarie.
Ο-στρατηγός-Γουίλιαμ-Σέρμαν-με-εκπροσώπους-των-Ινδιάνικων-φυλών-κατά-την-υπογραφή-της-συνθήκης-του-Fort-Lamarie.
Προχώρησαν σε εκλογή προσωρινής κυβέρνησης με έδρα το «Πληγωμένο Γόνατο» (Wounded Knee), τόπο με μεγάλη ιστορική φόρτιση. Στο «Πληγωμένο Γόνατο» στις 29 Δεκεμβρίου του 1890 είχαν σφαγιαστεί εκατοντάδες άοπλοι Σιού από το 7ο Σύνταγμα Ιππικού των ΗΠΑ
Η αντίδραση της Ουάσιγκτον ήταν αστραπιαία με αποτέλεσμα να εισβάλει ο αμερικανικός στρατός στη Νότια Ντακότα και να σκοτώσει 60 Ινδιάνους. Την ίδια εποχή μπήκαν στον ινδιάνικο καταυλισμό Πάιν Ριτζ (PineRidge)150 πράκτορες του FBIπυροβολώντας, για να συλλάβουν έναν κλέφτη παπουτσιών (!).
Από την εισβολή ομοσπονδιακών δυνάμεων στο Pine Ridge της Νότιας Ντακότας πριν 40 χρόνια.
Από την εισβολή ομοσπονδιακών δυνάμεων στο Pine Ridge της Νότιας Ντακότας πριν 40 χρόνια.
Από την εισβολή ομοσπονδιακών δυνάμεων στο Pine Ridge της Νότιας Ντακότας πριν 40 χρόνια.
Στις 26 Ιουνίου 1975, οι Ινδιάνοι ανταπέδωσαν τα πυρά και σκότωσαν δύο Ομοσπονδιακούς, τους Jack Coler και Ronald Williams. Για τον φόνο ενός Ινδιάνου ουδείς κατηγορήθηκε. Για τους φόνους των δύο πρακτόρων κατηγορήθηκαν αρχικά 4 άτομα αλλά τελικά «επελέγη» να καθίσει στο σκαμνί ο Λέοναρντ Πελτιέ. Καταδικάστηκε σε δις ισόβια με τεκμήρια που χαρακτηρίστηκαν κατασκευασμένα (Διεθνής Αμνηστία) και με μάρτυρες που αργότερα αποκάλυψαν πως εξαναγκάστηκαν από το FBI να ψευδομαρτυρήσουν. Οι κάλυκες δεν ταίριαζαν καν με το όπλο του Πελτιέ.
Μετά την ψήφιση της «Πράξης για την Ελευθερία της Πληροφόρησης» είδαν το φως της δημοσιότητας 12.000 σελίδες απορρήτων εγγράφων που δεν είχαν προσκομιστεί στη δίκη, μέσα από τα οποία φαινόταν πως η παραστρατιωτική επιχείρηση του FBI στον ινδιάνικο καταυλισμό είχε προσχεδιαστεί 2 μήνες πριν …κλαπούν τα παπούτσια.
Η έσχατη γραμμή αμύνης του FBI εναντίον της αναψηλάφησης εστιάζεται, σύμφωνα με αξιωματούχους του, στο ότι «δεν μπορεί η υπηρεσία να περάσει μία τέτοια διαδικασία που θα βλάψει ακόμα περισσότερο το κύρος της».
Από τα επεισόδια στο Pine Ridge της Νότιας Ντακότας πριν 40 χρόνια.
Από τα επεισόδια στο Pine Ridge της Νότιας Ντακότας πριν 40 χρόνια.
Από τα επεισόδια στο Pine Ridge της Νότιας Ντακότας πριν 40 χρόνια.
Ο ίδιος ο Πελτιέ δίνει με επιστολή την ερμηνεία για την ενοχοποίηση του: «Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση επιθυμεί την ομολογία μου για να δώσει νομική κάλυψη σε μια αποτυχημένη επιχείρηση, η οποία – αν διαλευκανθεί – θα ανοίξει την πόρτα για μια έρευνα που θα αποκαλύψει τον ρόλο των ΗΠΑ στην εκπαίδευση και τον εξοπλισμό παρακρατικών ομάδων που είχαν σκοπό να καταστείλουν ένα άμεσα δημοκρατικό κίνημα στο Πάιν Ριτζ και να εγκαθιδρύσουν μια δικτατορία ανδρεικέλων για τους Ινδιάνους».
Ο «φυσικός δικαστής» του Πελτιέ, ο ΜακΜάνους αντικαταστάθηκε από τον δικαστή Μπένσον ο οποίος είχε ένα πλούσιο «παλμαρέ» σε καταδίκες Ινδιάνων και επιπροσθέτως ήταν ιδιοκτήτης μιας τεράστιας έκτασης γης που είχε καταπατήσει και αρπάξει από Ινδιάνους, πράξεις για τις οποίες ουδέποτε τιμωρήθηκε.
Παρόλα τα χαλκευμένα στοιχεία του FBI, το ζήτημα δεν είναι νομικό αλλά κυρίως πολιτικό. Εχουν υπερασπιστεί τον Πελτιέ οι Νέλσον Μαντέλα, Ντέσμοντ Τούτου, Δαλάι Λάμα, κομαντάντε Μάρκος, Νόαμ Τσόμσκι, Έβο Μοράλες , οι Ζαπατίστας, ο Καναδός υπουργός Δικαιοσύνης και θεσμικά όργανα όπως τοΕυρωκοινοβούλιο, η βελγική και ιταλική Βουλή, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Διεθνής Αμνηστίακ.κ.α.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο ντοκιμαντέρ του «Επεισόδιο στην Oglala» (1992) αφηγείται την ιστορία τουΠελτιέ. «Έχω την αίσθηση πως δεν είχε μια δίκαια δίκη» δήλωσε στον Τύπο ο ηθοποιός και σκηνοθέτης όταν τον επισκέφθηκε στη φυλακή.
Ο Μάρλον Μπράντο όταν τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ (1973) αρνήθηκε να παραλάβει αυτοπροσώπως (έστειλε μιαν Απάτσι στη θέση του), διαμαρτυρόμενος για την καταπίεση των Ινδιάνων στις ΗΠΑ: «Για 200 χρόνια, λέμε στον αυτόχθονα αμερικανικό λαό που αγωνίζεται για τη γη του, για τη ζωή του, για την οικογένειά του και για το δικαίωμά του στην ελευθερία: «Πέταξτε τα όπλα, φίλοι μου, και τότε θα ζουμε δίπλα-δίπλα. Μόνο καταθέτοντας τα όπλα σας, φίλοι μου, μπορούμε να μιλήσουμε για ειρήνη και ότι μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις για μια συμφωνία που θα σας ωφελήσει». Αλλά όταν κατέθεσαν τα όπλα τους, δολοφονήθηκαν. Εμείς τους είπαμε ψέματα. Εμείς κλέψαμε τη γη τους. Υπογράφουμε δόλιες συμφωνίες που ονομάζονται «συνθήκες», αλλά ποτέ δεν τηρήθηκαν. Έχουμε μετατρέψει σε επαίτες τους αρχαιότερους κατοίκους της αμερικανικής ηπείρου.Και με τον πιο διεστραμμένο τρόπο προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την Ιστορία. Κάναμε λάθος. Δεν ήταν δικαίωμά μας και δεν έχουμε ενεργήσει δίκαια».
Η Διεθνής Αμνηστία στις 23 Ιουνίου του 1995 κατήγγειλε προς τον Τύπο τη «διάτρητη νομική διαδικασία που οδήγησε στην καταδίκη του Λέοναρντ Πελτιέ» και ζήτησε την επανάληψη της δίκης. Από τους προέδρους Κλίντον, Μπους και Ομπάμα, ο πρώτος και ο τρίτος εξέτασαν το ενδεχόμενο αναψηλάφησης αλλά προσέκρουσαν ακόμη και σε διαδηλώσεις ανδρών του FBI. Για τον δεύτερο, ούτε λόγος να γίνεται…
Πέρυσι, στις 28 Ιουλίου ο συνήγορός του υπέβαλε αίτηση αποφυλάκισης υπό όρους η οποία απορρίφθηκε τον Αύγουστο του 2013. Στις 12 Σεπτεμβρίου η επιτροπή υπεράσπισης του Πελτιέ υπέβαλε αίτημα απονομής χάριτος στον Ομπάμα, δεδομένου πως δεν έχει δικαίωμα να κάνει νέα αίτηση αναψηλάφησης πριν από τον Ιούλιο του 2024. Βεβαίως η «Δύση» διαρρηγνύει τα ιμάτια της εάν πρόκειται για τις «Pussy Riot» ενώ κάνει πως λησμονεί πως ο …επικατάρατος Πούτιν αποφυλάκισε τον φοροφυγάδα Χοντορκόφσκι και άλλους ολιγάρχες. Για τον Λέοναρντ Πελτιέ η αμερικανική υπερδύναμη δεν έχει περίσσευμα ανθρωπιστικής ευαισθησίας…
Ο Πελτιέ έχει προταθεί 6 φορές για το βραβείο Νόμπελ και ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του πολιτικό κρατούμενο. Και όμως ο «Ινδιάνος Μαντέλα» θα αποφυλακιστεί το 2040 όταν πλέον θα είναι 96 ετών ή – το πιθανότερο – νεκρός.
Σε έναν κόσμο όπου, από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη, άμαχοι σφαγιάζονται, ίσως – θα πει κάποιος – η απελευθέρωση ενός γηραιού και άρρωστου Ινδιάνου δεν είναι προτεραιότητα για τη «χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ναι, αν δεν σχετιζόταν με μια συνεχιζόμενη γενοκτονία: Οι «αυτόχθονες Αμερικανοί» (βλέπε Ινδιάνοι) έχουν ανεργία 65%, αλκοολισμό 35%, θνησιμότητα λόγω φυματίωσης και άλλων μολυσματικών ασθενειών 300% υψηλότερη από τον μέσο όρο των ΗΠΑ ενώ έχουν χρόνο φυλάκισης 700% υψηλότερο από τις άλλες εθνοτικές ομάδες.
………………………………………(*) Συνθήκη που υπέγραψε ο στρατηγός Σέρμαν με τους αρχηγούς των Ινδιάνικων φυλών με την οποία εγγυάτο στους Λακότα την ιδιοκτησία των «Μαύρων Λόφων» και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και κυνηγιού στη Νότια Ντακότα, στο Γουαϊόμινγκ και τη Μοντάνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ εκτονώνεστε ...